- Αν μη τι αλλο, εισαι μια κούκλα.
Σχολίασε η Ηλέκτρα όταν με είδε στην παμπ.

Το "Wild Rose" ηταν γεμάτο κόσμο.

Άλλοι χόρευαν, άλλοι έπιναν και άλλοι συζητούσαν στα μικρά τραπεζάκια.

- Κοκκίνιζω.
Γέλασα και την αγκάλιασα.

- Χαίρομαι που ήρθες.
Χαμογέλασε και απομακρύνθηκε μετα απο λιγο.

Ηταν διαφορετική. Χαρούμενη και ειχε μια αξιοζήλευτη γαλήνη σε καθε της κίνηση.

Αυτο ηρεμούσε και έμενα.

- Πως εισαι;
Ρώτησε καθώς περπατούσαμε προς το μπαρ.

- Σκατά. Μου λείπει.
Απαντησα και εκεινη έγνεψε με κατανόηση.

- Μήπως να του μιλούσες;

- Πρεπει να μείνω μακριά του. Εχει ηδη πληγωθεί πολυ.
Εξήγησα με εναν αναστεναγμό.

- Ας ξεχάσουμε τον Αντρεα για λίγο. Θα σου κάνει καλό.
Είπε εκείνη καθως πλησιάσαμε τον Πετρο, τον Σακη και τον Δημήτρη.

Κάθονταν όρθιοι στο μπαρ με τα ποτά τους στο χερι.

Ο Δημήτρης κάπνιζε, ο Σακης κοιτούσε ανήσυχα γύρω του και ο Πετρος μας χαμογελούσε.

- Γεια σας παιδιά.
Χαιρέτησα.

- Γεια!

- Καλώς την.

- Γεια σου Λυδια.

Χαιρέτησαν και εκείνοι χαμογελώντας.

- Χμ... Bob Marley ακούω ή ειναι η ιδέα μου;
Ρώτησα χαμογελώντας, κοιτάζοντας τον DJ.

- Καθόλου η ιδέα σου. Το "one love" ακούς.
Παρατήρησε η Ηλεκτρα με ενα μεγάλο χαμόγελο.

- One love, one heart, one destiny.
Σιγοτραγουδούσε η Ηλεκτρα χωρις να την ενδιαφέρει που την κοιτάζαμε.

- Απλα το λατρεύω.
Εξήγησε χαμογελώντας και κάνοντας νόημα στον DJ σηκώνοντας το ποτήρι της.

Ηταν σίγουρο οτι της άρεσαν οι μουσικές του επιλογές για αυτη την βραδιά.

- Να ανησυχώ;
Γέλασε ο Πετρος κοιτώντας τον DJ και την Ηλεκτρα.

- Μπαα...
Χαμογέλασε εκείνη και τον φίλησε.

- Don't worry... About a thing. Cause every little thing is gonna be alright.
Τραγούδησε χορεύοντας μαζι του.

- Λυδια εσυ θα βαφτίσεις το πρώτο παιδι, εγω το δευτερο και εσυ Δημήτρη θα τους παντρέψεις.
Ανακοίνωσε ο Σακης και εμείς γελάσαμε.

- Είστε σαχλοί.
Γέλασε ο Πέτρος φιλώντας την Ηλεκτρα.

Εκεινη απομακρύνθηκε και μας κοίταξε εναν εναν.

- Σιγα μην σας καλέσουμε στο γάμο.
Σχολίασε χαμογελώντας πλατιά.

- Λοιπόν Πετρο...δεν είστε η μόνη περίπτωση όπου η κοπελα δεν συμπαθεί τους φίλους του αγοριού της.
Εξήγησε ο Δημήτρης χαμογελώντας.

- Υποθέτω...

- Παμε να χορέψουμε.
Σχεδόν φώναξε η Ηλεκτρα και τον τράβηξε απο το χερι.

Ετσι μείναμε εγω, ο Σάκης και ο Δημητρης.

- Συγνωμη παιδιά. Ο έρωτας με καλεί.
Χαμογέλασε ο Σακης κοιτώντας προς την πόρτα του μαγαζιού που μόλις ειχε ανοίξει το αγόρι του.

Ετσι έμεινα εγω και ο Δημητρης.

- Μην φύγεις και εσυ. Βαριέμαι.
Παρακάλεσα και εκείνος έγνεψε χαμογελώντας.

- Χαίρομαι που είμαστε ενταξει. Που μιλάμε εννοώ.
Σχολίασε λίγη ώρα μετά πιάνοντας με απροετοίμαστη.

- Εμ... Και εγώ. Νομίζω ειναι το καλύτερο. Εχουμε και κοινούς φίλους.
Απαντησα και εκείνος έγνεψε.

- Πως παει με τον...

- Με τον Αντρεα; Οχι και τελεια. Προσπαθώ να μην τον πληγώσω αλλο.
Απαντησα και εκείνος έγνεψε.

- Δεν νομίζω οτι τον πληγώνεις. Μονο όσο εισαι μακριά του. Καμία φορα πονάει πιο πολυ το να μας κρατάνε μακριά.
Παρατήρησε εκείνος πίνοντας λιγο απο την μπύρα του.

- Θες; Κερνάω εγω. ΚΥΡΙΑΚΟ. Πιάσε μια μπύρα.
Φώναξε στον μπάρμαν πριν μπορεσω να απαντήσω.

- Λυπάμαι για οτι έγινε.

- Εσυ λυπάσαι; Εγω θα επρεπε. Απο εκεινη την μερα μίσησα τον εαυτό μου. Ξερω ομως οτι οι άνθρωποι ποτε δεν ξεχνάνε πως τους έκανες να νιώσουν οποτε δεν ζητάω συγχώρεση.
Παρατήρησε και εγω έγνεψα.

- Και να ζήταγες δεν θα στην έδινα. Δεν ειναι ο πόνος αυτού του ξεσπάσματος τοτε. Ειναι το τι αναμνήσεις έφερε στο μυαλό μου.
Εξήγησα και εκείνος έγνεψε.

- Καταλαβαίνω.
Απάντησε και μου έδωσε την μπύρα στο χερι.

- Ευχαριστώ.
Μουρμούρισα κοιτώντας την Ηλεκτρα και τον Πετρο που χόρευαν.

- Θες να χορέψουμε;
Με ρώτησε και εγω χαμογέλασα.

- Οχι. Δεν εχω και πολυ όρεξη.
Εξήγησα και εκείνος έγνεψε.

- Καταλαβαίνω.
Σχολίασε και παρέμεινε σιωπηλός για αρκετή ωρα μετα.

- Με τον πατέρα σου; Τι γίνεται;
Ρώτησε αργότερα.

- Καμια εξέλιξη. Δεν έχουμε επικοινωνία απο την τελευταία φορα που αρνήθηκε τα χρήματα η Πολυξένη.
Εξήγησα και εκείνος έγνεψε.

- Λυπάμαι. Δεν παύει να ειναι ο πατέρας σου.

- Έχεις δίκιο. Δεν θα με πάρουν και τα κλάμματα όμως. Ποτε δεν μου φέρθηκε σωστα.
Σχολίασα κοιτώντας τριγύρω.

Δεν έψαχνα κατι. Απλά το βλέμμα του με κάρφωνε και αισθανόμουν πολυ αμήχανα να τον κοιτάω.

- Λυδία παμε λιγο στην τουαλέτα;
Ρώτησε η Ηλεκτρα οταν μας πλησίασε με τον Πετρο.

- Φυσικα.
Χαμογέλασα και την ακολουθησα.

- Δεν πιστεύω να σκέπτεσαι να ξανα μπλέξεις μαζι του.
Σχολίασε μπροστα απο τους καθρέπτες.

- Πας καλα; Φυσικα και οχι.
Απαντησα αμεσως.

Ο Δημητρης με ειχε πληγώσει και δεν σκόπευα να τον ξανα βάλω στην ζωη μου.

- Απλα μιλάμε λιγο.
Εξήγησα και εκεινη έγνεψε.

- Απλα λεω. Δεν θελω να σε προδώσει ξανα.
Απάντησε βγάζοντας το κραγιόν απο την τσάντα της.

- Μην φοβασαι. Ξερω ποιους ανθρώπους πρεπει να κρατάω μακριά μου.
Εξήγησα όσο εκεινη έβαζε κραγιόν.

- Δεν το νομίζω.
Ειπε και γύρισε να με κοιτάξει.

- Τι εννοείς;

- Εννοώ ότι αν ήξερες δεν θα έδιωχνες τον Αντρεα μακριά σου.
Εξήγησε και εγω κούνησα το κεφάλι μου αρνητικά.

- Ο Αντρεας πρακτικά το θέλησε. Ξερει την κατάσταση μου και προσπαθεί να με πείσει για το αντίθετο. Το ξέσπασμα του με έκανε να καταλάβω ποσο τον πληγώνω ετσι που ήμαστε.
Εξήγησα και εκεινη χαμογέλασε.

- Οταν κάποιος σε αγαπάει δεν τον νοιάζει αν τον πληγώνεις ή οχι. Θα μείνει διπλα σου και θα παλέψει για εσένα. Οπως έκανε πάντα ο Αντρεας. Οταν ομως τον απομακρύνεις... Τοτε πονάει πιο πολυ απο ποτε.
Εξήγησε και εγω την κοίταξα κοκκινίζοντας.

- Νομιζεις οτι ο Αντρεας με αγαπάει;
Ρώτησα και εκεινη χαμογέλασε.

- Φυσικα.
Απάντησε σηκώνοντας τους ώμους της.

- Να μου το θυμηθείς. Αν συνεχίσεις να τον αποφεύγεις μια μερα θα εμφανιστεί σπιτι σου και δεν θα εχεις να κανεις τιποτα αλλο απο το να τον ακούσεις.
Σχολίασε με ενα πλατύ χαμόγελο.

- Σταματα να διώχνεις τους πάντες μακριά. Αγάπησε τον εαυτό σου, ολοι εμείς ξέρουμε οτι το αξίζεις.
Τελείωσε κάνοντας μου μια σφιχτή αγκαλια.

- Σε ευχαριστω. Που εισα εδω για εμενα.
Μουρμούρισα και εκείνη έγνεψε.

- Για αυτο δεν ειναι οι φίλοι;
Ρώτησε σφίγγοντας με πιο πολυ.

Θα μου λείψεις. Πραγματικά.

We'll make pretend that you and me,
Lived ever after happily.

~House of gold~
~Twenty one pilots~