Μια εβδομάδα μετα το πάρτι της Ηλεκτρας και το σχολειο ειχε ξανα ξεκινήσει.

Όπως είχα προβλέψει όλοι ήξεραν για εμένα και κάνεις δεν τολμούσε να με κοιτάξει στα μάτια.

Μου έριχναν όμως αρκετές ματιές λύπησης και συμπόνιας.

- Μου το είπε η Χατζημιχαλη που της το ειπε η Σπύρου. Αυτη ειναι.

- Μα γιατι θέλουν ολοι να αυτοκτονήσουν;

- Drama queen.

Άκουγα τα κορίτσια πίσω μου να σχολιάζουν.

- Μωρο μην απελπίζεσαι. Αν δεν σου τον δίνει κάνεις... εγώ προσφέρομαι.

Φώναζαν τα αγόρια όταν περνούσα.

Ηταν εφιαλτικά αλλά δεν με ένοιαζε.

Ο κόσμος ήταν σκληρός και δεν περίμενα να με καταλάβει.

Δεν μπορούσα όμως να το κρύβω αλλο. Ηταν βαρύ φορτίο και τουλάχιστον τωρα κανείς δεν θα ξαφνιαζοταν οταν θα έφευγα.

Ηταν Πέμπτη πρωί και είχαμε κενό.

Καθόμουν μόνη σε ενα παγκάκι και άκουγα μουσική.

Όταν είδα ομως τον διευθυντή να κοιτάζει το προαύλιο έχωσα το κινητό στην τσάντα μου και περπάτησα για τις τουαλέτες.

Τα κορίτσια της τάξης μίλαγαν και γέλαγαν στα σκαλιά ενώ τα αγόρια έπαιζαν μπάσκετ.

Με την μαύρη σχολική τσάντα μου στην πλατη προσπέρασα τις αντρικές τουαλέτες για να παω στις γυναικείες.

Πρίν ομως μπω μέσα άκουσα απο τις αντρικές ένα σιγανό κλάμα και κάποιον να μουρμουρά.

Η περιέργεια με κυρίευσε και γύρισα στις αντρικές να δω τι συμβαίνει.

Εκεί ηταν καθισμένος ο Αντώνης στο πάτωμα.

Έκλαιγε και χτύπαγε το κεφάλι με τα χέρια του.

- Γιατι; Γιατι; Εγω φταίω. Γιατι;
Μουρμουραγε χωρίς να με εχει καταλάβει.

- Εισαι καλα;
Ρώτησα μετά απο λιγο.

- Λυδια;
Ρώτησε και σήκωσε το κεφάλι του.

- Φύγε.
Διέταξε και με κοίταξε στα μάτια.

- Φύγε απο εδω γαμω.
Φώναξε και σηκώθηκε όρθιος.

Με πλησίασε σχεδόν τρέχοντας και φοβήθηκα οτι θα με χτυπήσει.

Σαν χαζη, αντί να κουνηθώ στάθηκα εκεί και προστάτευσα το πρόσωπο με τα χέρια μου.

Περίμενα να νιώσω κάποιο χτύπημα αλλά μετά απο λίγο δύο χέρια με έσφιξαν στην αγκαλιά τους.

Άνοιξα τα μάτια και είδα τον Αντώνη γύρω μου να κλαίει στους ώμους μου.

- Συγνώμη. Συγνώμη για όλα. Δεν ήμουν ούτε καλός άνθρωπος ούτε καλός... Αδελφός.
Σχολίασε και το κλάμα συνεχίστηκε.

Χαλάρωσα τα χέρια μου και τον αγκάλιασα και εγω.

Χάιδεψα την πλάτη του ώσπου μετα απο λιγο απομακρύνθηκε.

- Οταν κάποιος αυτοκτονεί, δεν το περιμένεις. Τον χάνεις και μένεις να σκέφτεσαι οτι φταίς. Θα μπορούσα να την ειχα σώσει.
Εξήγησε και σκούπισε τα δάκρυα του.

Τα μάτια του ηταν κόκκινα και κρατούσε ενα χαρτομάντιλο στα χερι του.

- Δεν μπορούσες. Πίστεψε με. Αλλα εχεις δικιο. Δεν ήσουν καλός άνθρωπος. Εχεις κανει ΠΟΛΛΑ λάθη. Κοιτα να μην κανεις αλλα.
Απάντησα και εκείνος έγνεψε.

- Εγω την βρήκα.
Σχολίασε και τον κοίταξα στα μάτια.

- Ηταν πεσμένη στο πάτωμα, αίμα γύρω της. Κομμένες φλέβες. Είχε αφήσει ενα σημείωμα που έλεγε "Σε όποιον με βρει: Συγνώμη."
Εξήγησε με δάκρυα στα μάτια.

- Τόσο ψυχρό, τόσο απόμακρο...

- Λυπάμαι.

- Ισως εισαι ο μονος άνθρωπος που πιστεύω οτι οντως λυπάται. Και ας σου φέρθηκα ετσι. Με συγχωρείς;
Ρώτησε και εγω ψιλοχαμογέλασα.

- Δεν πρόκειται να σε συγχωρήσω ετσι ξαφνικά επειδή σε βρήκα να κλαις στις τουαλέτες.
Απαντησα και εκείνος έγνεψε με κατανόηση.

- Ευχαριστω που με άφησες να κλάψω στον ωμο σου. Το χρειαζόμουν.
Σχολίασε και εγω χαμογέλασα.

- Ξερω καποια πραγματα για τον πονο και ξερω οτι βοηθάει να ειναι κάποιος εκει να σε βοηθήσει. Μονο που εγω δεν ειχα ποτε κανεναν.
Εξήγησα και εκείνος έγνεψε.

- Εχεις. Απλα δεν μπορείς να τους διακρίνεις.
Σχολίασε και με προσπέρασε.

- Ευχαριστω.
Μουρμούρισε και με άφησε μόνη στις αντρικές τουαλέτες.

Μετα απο λιγο και εγω έφυγα και πηγα στις γυναικείες.

Έριξα λιγο νερο στο πρόσωπο μου και κοιτάχτηκα στον καθρέπτη.

"Οταν κάποιος αυτοκτονεί, δεν το περιμένεις. Τον χάνεις και μένεις να σκέφτεσαι οτι φταίς. Θα μπορούσα να την ειχα σώσει."

Σκεφτόμουν τα λόγια του και το μονο που μπορούσα να κανω εικόνα στο μυαλό μου ειναι τον Αντρεα στην κηδεία μου.

Ισως να με ξεχάσει μεχρι τοτε.

Άφησα την τσάντα κατω και έβγαλα δυο ανεξίτηλα στιλό.

WE'RE BROKEN PEOPLE

Έγραψα στον τοίχο με μεγάλα κόκκινα γράμματα και γύρω με μαύρα διάφορους άλλους στίχους.

Οταν τελείωσα ο τοίχος ηταν γεμάτος και το κουδούνι μόλις ειχε χτυπήσει.

Ετσι εβαλα τα στιλό στην τσάντα γρήγορα και έφυγα απο τις τουαλέτες πριν με δει κανεις.

- Λυδια!
Χαιρέτησε η Ηλεκτρα πλησιάζοντας με.

- Πως παει;
Ρώτησε.

- Καλά.
Απαντησα χαμογελώντας αχνά.

- Την άλλη τριτη. Το βραδυ στο"Wild Rose". Πως σου φαίνεται;
Ρώτησε ο Πέτρος πλησιάζοντας μας.

- Ενταξει. Υποθέτω.
Απαντησα χαμογελώντας.

- Εχει reggae βραδιά και δεν νομίζω να θέλετε να την χάσουμε.
Εξήγησε εκείνος.

- Οχι βέβαια.
Σχεδόν φώναξε η Ηλεκτρα.

- Χόρτο να εχει και εγω ειμαι μεσα.

- Δεν νομίζω αλλα θα το κανονίσουμε.
Μου απάντησε ο Πετρος αλλα μετα απο λιγο ακολουθήσαμε το βλέμμα της Ηλεκτρας.

Κοίταζε τον Αντώνη που πέρασε απο διπλα μας και μου χαμογέλασε.

- Τι ηταν αυτο.

- Μεγάλη ιστορία.
Απαντησα και ο Πετρος δυσανασχέτησε.

- Εχουμε ωρα.

- Καλα... Είχαμε κενό πριν και πηγα στις τουαλέτες. Πριν φτάσω στις γυναικείες άκουσα κλάματα και μουρμουρητά.
Ξεκίνησα να εξηγώ.

- Μπήκα μεσα και ειδα τον Αντώνη να κλαίει. Για να μην τα πολυλογώ με αγκάλιασε και έκλαψε στην αγκαλια μου. Και μου ζήτησε και συγνώμη.
Συνέχισα και εκείνοι με κοίταγαν με ανοιχτό το στόμα.

- Ο Αντωνης; ο Αντώνης σου ζήτησε συγνώμη;
Ρώτησε η Ηλεκτρα.

- Ισως νομίζει οτι φταιει που θες να αυτοκτονήσεις.
Συνέχισε και με κοίταξε καλα καλα.

- Ή ισως φταιει οτι βλέποντας την αδελφή του να αυτοκτονεί να σκέφτηκε ποσο άθλια ειχε φερθεί στους πάντες.

- Τελικα δεν ηταν μεγάλη ιστορία.
Σχολίασε ο Πετρος και η Ηλεκτρα τον κοίταξε.

- Αυτο βρήκες να σχολιάσεις;

- Ισως να εχει μετανοιώσει.
Συμπλήρωσε τα λόγια της Ηλεκτρας.

- Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν τόσο εύκολα.
Εξήγησα και εκείνος κούνησε το κεφάλι του.

- Και που ξερεις; Καμία φορα η μάσκα που βάζουμε για να κρύψουμε την ψυχή μας δεν αφήνει τους άλλους να δουν τον πραγματικό μας εαυτό.
Απάντησε εκείνος και η Ηλεκτρα τον κοίταξε με προσοχή.

- Εισαι ποιητής τελικά.
Χαμογέλασε εκεινη φιλώντας τον.

- Στο σχολειο ήσαστε.
Τσίριξε η καθηγήτρια των Γαλλικών που πέρασε διπλα μας.

- Κατι καταλάβαμε.
Μουρμούρισε ο Πετρος αλλα μετα επέστρεψε την προσοχή του σε εμενα.

- All I'm saying is... ισως να σκεφτόσουν να τον συγχωρέσεις καποια στιγμή.
Επανέφερε την συζήτηση ο Πετρος και το βλέμμα μου περιπλανήθηκε στον χώρο ώσπου σταμάτησε στον Αντώνη.

Τα συναισθήματα δεν ξεχνούν και δεν θα αφήσω ούτε το μυαλό μου να ξεχάσει.

I sing of a greater love,
Let me know when you've had enough.

~Clear~
~Twenty one pilots~

Αν μπορείτε να μου κάνετε μια χάρη. Άμα βρείτε κανεναν διαγωνισμό ειδοποιήστε με γιατι ενδιαφέρομαι! Ευχαριστω ❤️