_________________________________
8η αποτυχημένη προσπάθεια:
Σφαίρα σε κεφάλι ή καρδιά
_________________________________

Οι ημέρες που ακολούθησαν ηταν εφιαλτικές.

Βαριόμουν αφάνταστα.

Οι δημοσιογράφοι είχαν κατασκηνώσει έξω απο την έπαυλη λες και δεν ηταν γιορτές.

Οι αστυνόμοι έψαχναν όλη την Αθηνα αλλα οι απαγωγείς δεν είχαν επικοινωνήσει μαζι μας απο την τελευταία φορα που αρνήθηκε η Πολυξένη.

Αυτο εκνεύριζε τους αστυνομικούς αφού ετσι δεν μπορούσαν να εντοπίσουν απο που γίνεται η κλήση.

Η Πολυξένη οποτε την ρώταγες αρνιόταν να δώσει τα χρήματα και κατα τ'αλλα ηταν απόλυτα ψύχραιμη.

Μίλαγε στους δημοσιογράφους και τους έλεγε οτι ολα ειναι υπό έλεγχο. Συνέχιζε να διευθύνει τις επιχειρήσεις του πατέρα μου και σπάνια ερχόταν σπιτι.

Έβαζε όμορφα φορέματα, βαφόταν και έβγαινε έξω. Μια άγνωστη μαύρη λιμουζίνα με φιμέ τζάμια περνούσε και την έπαιρνε.

Ειχε γκόμενο και ήμουν 100% σίγουρη.

Ειχα αρχίσει να λυπάμαι τον Στέφανο και να σκέφτομαι οτι ισως να μην ηταν πλέον ζωντανός.

Ένας μήνας μετά την απαγωγή του και πλέον δεν μπορούσαμε ουτε να προσπαθήσουμε να τους εντοπίσουμε.

Εγω απέφευγα την Πολυξένη όσο πιο πολυ γινόταν ενώ οποτε την συναντούσα δεν έλειπαν τα προσβλητικά σχόλια.

Η Ηλεκτρα και Ο Πέτρος;

Ηταν καλύτερα απο ποτε.

Ηταν και οι δυο πολυ ερωτευμένοι και με δυσκολία αποχωρίζονταν ο ένας τον άλλο.

Με τον Δημήτρη ηταν ολα καλύτερα και μιλάγαμε που και που. Απο οτι έμαθα είχε καινούργια κοπέλα.

Ο Αντώνης δεν με πλησίαζε αλλα μου έριχνε καποιες υποτιμητικές ματιές που και που.

Ηταν Παραμονή πρωτοχρονιάς και ειχα κανονίζει να συναντηθώ με ενα παιδι.

Είχαμε συνεννοηθεί να αγοράσω ένα όπλο σε καλή τιμή που θα το χρησιμοποιούσα για τον επόμενο τροπο μου.

Άφησα την έπαυλη πισω μου και κατευθύνθηκα πρός το σημείο που είχαμε δώσει ραντεβού.

Ανησυχούσα λίγο για το πως θα πέρναγα απο τους αστυνομικούς αλλά ήλπιζα να τα καταφέρω.

00:00 και ο δρόμος φαινόταν άδειος.

Περίμενα για 5 λεπτά ώσπου τον ειδα να με πλησιάζει με γρήγορα βήματα.

Κοίταζε γύρω του με μεγάλη μυστικότητα και ειχε το χερι μεσα στο μπουφάν του.

- Ελπιζω να μην σε ακολούθησε κανεις.
Σχολίασε το αγόρι με τα πολυ κοντα μαύρα μαλλιά κοιτώντας τριγύρω.

- Φυσικά και όχι. Θελω να σε προειδοποιήσω ομως.
Σχολίασα και εκείνος με κοίταξε με περιέργεια.

Έκανε ενα βήμα πιο κοντα με ενα στραβό χαμόγελο στα χείλι.

- Αν μάθει κανείς για αυτή την συναλλαγή, θα μετανοιώσεις την ωρα και την στιγμή που άνοιξες τον στόμα σου.
Τον απείλησα και εκείνος χαμογέλασε.

- Εχεις θράσος να έρχεσαι εδω και να με απειλείς την ώρα που κρατάω ενα όπλο, εκατοστά μακριά σου.
Σχολίασε με σιγανή φωνή.

- Ευχαριστω πολυ.
Χαμογέλασα και εκείνος έγνεψε.

- Θα στο δώσω, αλλα θελω πρώτα τα λεφτα.
Εξήγησε και εγω τον κοίταξα στα μάτια.

- Δεν ήξερα οτι είχες επιλογή.
Χαμογέλασα στραβά κοιτώντας το μπουφάν του.

- Πως ξέρω οτι μπορώ να σε εμπιστευτώ;
Συνέχισα καχύποπτα.

- Το εχεις ανάγκη σωστα;
Απάντησε δυσανασχετόντας.

- Σωστο κι'αυτο. Λοιπον... Ορίστε.
Είπα και του έδωσα τα χρήματα με γρήγορες κινήσεις.

Έκανε να βγάλει το όπλο απο το μπουφάν αλλα εκείνη την στιγμή, συνεπής στην ώρα του (δηλαδη την χειρότερη) εμφανίστηκε ο Αντρεας.

- Πλάκα μου κανεις.
Ψέλλισα κοιτώντας πισω απο το αγόρι.

- Τι;
Ρώτησε και γύρισε να κοιτάξει προς το μέρος που ειχα την προσοχή μου.

Είδε τον Αντρεα με τον Αλεξ που τον αγριοκοιταγε.

Ο Αντρεας κοιτούσε τριγύρω και προσπαθούσε να κανει τον Αλεξ να συνεχίσει να περπατάει.

- Δεν μπλέκω με τέτοια.
Μουρμούρισε το αγόρι και έχωσε το όπλο βαθιά στο μπουφάν του.

- Περίμενε που πας;
Φώναξα καθως άρχισε να τρέχει.

Σύντομα τον έχασα απο τα μάτια μου.

- Έγινε κατι;
Ρώτησε ο Αντρεας σαστισμένος.

- Ευχαριστω πολυ. Τωρα δεν πρόκειται να ξανα γυρίσει.
Μουρμούρισα νευριασμένα.

- Μόλις διέκοψες κι'αλλη μια απόπειρα.
Απαντησα στον Αντρεα που χαμογέλασε.

- Εδω; Στον δρόμο;
Ρώτησε γελώντας.

- Ναι. Αγόραζα ενα όπλο αλλα δεν με άφησες.
Ψιθύρισα και εκείνος γέλασε περισσότερο.

- Εχω ταλέντο τελικά.

- Στο να μου σπας τα νευρα; Ναι, εχεις.
Χαμογέλασα τελικά και στάθηκα διπλα του.

Αρχίσαμε να περπατάμε σιωπηλοί.

- Μα τι κανεις εδω έξω τέτοια ώρα;

- Βόλτα.

- Στις 00:00 το βραδυ;

- Ναι; Εχει ησυχία...
Εξήγησε και εγω χαμογέλασα.

- Αυτο ειναι αλήθεια.
Παραδέχτηκα και τον κοίταξα.

- Νομίζω ειναι ωρα να παμε σπιτι. Θα έρθεις πάνω;
Ρώτησα και εκείνος έγνεψε χαμογελώντας.

Περπατήσαμε μεχρι την έπαυλη με ηρεμία. Χωρις να βιαζόμαστε.

- Δεν ηταν λιγο επικίνδυνο να θες να αγοράσεις όπλο;

- Γιατι; Μπορει να με έπιαναν πριν αυτοκτονήσω;

- Μπορει να έμπλεκες αλλου μετά.

- Δεν θα έμπλεκα πουθενά. Μπορει να μην το πιστευεις αλλα ξερω τι κανω.
Εξήγησα και εκείνος χαμογέλασε.

- Αλήθεια δεν σε ενδιαφέρει τι γίνεται πλέον στην ζωή σου ετσι;
Ρώτησε κάπως απότομα.

- Δεν ειναι αυτο... Θελω να πω νοιάζομαι για εσένα. Χαίρομαι που εμφανίστηκες στην ζωή μου εστω και πριν αυτοκτονήσω.

- Αν πραγματικά χαιρόσουν δεν θα το έκανες.

- Ξερεις τα πάντα για εμενα. Δεν περίμενα τετοια συμπεριφορά.
Σχολίασα απογοητευμένη.

Το βλέμμα του ηταν το χειρότερο.

Σαν θυμωμένος και νευριασμένος.

- Συγνώμη που δεν ανυπομονώ για την επόμενη φορα που θα προσπαθήσεις να πεθάνεις.

- Τι σε εχει πιάσει;

- Λυδια βλέπεις τον Αλεξ; Ειναι ο οδηγός μου. Ειναι ο οδηγός μου επειδή ειμαι τυφλός. Και ξερεις ποσο άσχημο ειναι να εισαι τυφλός; Να πρέπει να στηρίζεσαι σε άλλους και οι φίλοι σου σιγα σιγα να χάνονται γιατι... Τι να κανεις με εναν τυφλό; Οι περισσότεροι με βλέπουν σαν ανάπηρο. Διάολε, για δυο χρόνια ήσουν η μόνη κοπελα που με πλησίασε.
Σχολίασε και έκανε μια παύση.

- Που το πας;

- Η ζωη ειναι δύσκολη, ενταξει; Το ήξερα αυτο και ήμουν αποφασισμένος να παλέψω μόνος μου. Μεχρι που σε άκουσα να μουρμουράς σε εκεινη την γέφυρα. Μεχρι που άκουσα το γέλιο σου και μίσησα τον εαυτό μου που δεν μπορούσε να σε δει να χαμογελάς.
Απάντησε με νεύρο.

Ηταν πιο νευριασμένος απο πριν και αυτα που έλεγε... Δεν ήξερα αν ήθελα να τα ακούσω.

- Η αυτοκτονία δεν είναι για πλάκα. Η αυτοκτονία πονάει. Οχι εσένα. Όλους τους άλλους γύρω σου. Εμένα.
Σχολίασε και εγω έγνεψα.

- Αν πιστεύεις οτι θα σε πληγώσω τόσο... Τότε καλύτερα να μείνεις μακριά μου.

- Θες να πεις οτι...

- Ναι. Δεν θελω να σε ξαναδώ.
Είπα καθως δάκρυα κυλούσαν στα μάτια μου.

Μόλις ειχα εγκαταλείψει καθε ελπίδα.

Και ηταν τόσα που δεν ειχα προλάβει να πω.

I'm trying, I'm trying to sleep. But I can't, but I can't when you all have guns for hands.

~Guns for hands~
~Twenty one pilots~