Ηταν το τελευταίο μήνυμα που μου έστειλε μιας και δεν απάντησα.

Επρεπε να ακολουθήσω την συμβουλή των παιδιών. Να μείνω μακριά του. Δεν επρεπε να απαντήσω απο την αρχή.

Αλλα καμία φορα κανουμε πραγματα χωρις να σκεφτούμε και που μετα μετανιώνουμε.

Δεν επρεπε ποτε να στειλω εκείνο το πρώτο μήνυμα.

Τωρα κατάλαβα.

Την επόμενη μέρα. Τρίτη πρωί αποφάσισα να μην πάω σχολείο και να επισκεφτώ τον αδελφό μου στο εργοστάσιο.

Θα του μιλούσα για τα μαθήματα και με λίγη ελπίδα θα τον έπειθα να πάρει μέρος.

Δεν πίστευα οτι θα με απογοητεύσει ποτε και ετσι ηταν η μόνη μου ευκαιρία να μείνω στα μαθήματα που εκπλήρωναν την αρχική μου επιθυμία να μην σκέφτομαι τον Δημήτρη.

Ειχα για λιγο καιρό ξεχάσει επίσης και την λίστα μου έχοντας ομως ακομα την αυτοκτονία στο μυαλό μου.

Ξύπνησα, λοιπόν, σχετικά αργά και ξεκίνησα για το εργοστάσιο.

Χαιρέτησα οπως πάντα την κυρία Μαρία και τον φύλακα. Άλλαξα αρκετα μεσα συγκοινωνίας και έφτασα στο κύριο εργοστάσιο όπου δούλευε ο αδελφός μου σαν οικονομικός διευθυντής.

- Να σας βοηθήσω;
Ρώτησε ο φύλακας οταν εφτασα στην πύλη του εργοστασίου.

Έβγαλα απο το πορτοφόλι την ταυτότητα μου και του την έδειξα.

- Λυδια Παπασταύρου.
Διάβασε.

- Ήρθα να δω τον Αδελφό μου.
Χρήστο Παπασταύρου.

- Έχετε κλείσει ραντεβού; Δεν ξερω αν μπορω να σας αφήσω.
Σχολίασε και εγω του χαμογέλασα.

- Η εταιρία για την οποία δουλεύεις μου ανήκει δικαιωματικά στο ήμισυ σε λιγότερο απο εναν χρόνο. Αλήθεια πιστεύεις οτι δεν μπορείς να με αφήσεις να περάσω;
Ρώτησα και εκείνος έγνεψε τελικά αφήνοντας με να περάσω.

Έβαλα την ταυτότητα πισω στο πορτοφόλι μου και συνέχισα τον δρόμο μου προς το εργοστάσιο.

Άνοιξα πόρτες και πόρτες στον εαυτό μου μεσα στα γραφεία των διευθυντών ώσπου εφτασα στου αδελφού μου στην τύχη.

Οι ατέλειωτοι διάδρομοι έμοιαζαν με λαβύρινθο.

Η πόρτα έγραφε "Παπασταύρου Χρήστος: Οικονομικός διευθυντής"

Χτύπησα τρεις φορές ώσπου άκουσα την φωνή του.

- Περάστε.

Άνοιξα την πόρτα και του χαμογέλασα.

- Λυδια! Καλώς την.
Ειπε και σηκώθηκε πλησιάζοντας με.

Με αγκάλιασε και έκλεισε την πόρτα.

- Προς τι αυτη η έκπληξη;
Ρώτησε και με συνόδευσε μέχρι το γραφείο.

Εκείνος κάθισε στην καρέκλα του γραφείου του και εγω απέναντι του.

- Ηθελα να σου ζητήσω μια χάρη. Εισαι η μόνη μου ελπίδα βασικά.
Απάντησα και εκείνος έγνεψε περιμένοντας με να εξηγήσω περισσότερα.

- Βλέπεις... Ο μπαμπας με τον διευθυντή του σχολείου οργάνωσαν καποια ειδικά τμήματα. Χορού, ζωγραφικής και ποίησης.
Είπα και έκανα μια παύση.

Φοβόμουν οτι θα αρνηθεί αμεσως.

- Εγώ πήρα μέρος στο τμήμα χορού και χθες κάναμε το πρώτο μάθημα. Σε αυτο λοιπον το μάθημα η δασκάλα μας εξήγησε οτι ο καθένας μας πρέπει να βρει εναν καβαλιερο για να χορεύει μαζι του. Και να...

- Ναι;

- Εγω σκέφτηκα εσένα. Θα ερχόμασταν κοντά και θα περνούσαμε λιγο παραπάνω χρόνο μαζι. Εξάλλου μας εξήγησε οτι αυτο το άτομο πρεπει να ειναι εμπιστοσύνης για να ειμαστε σίγουροι οτι δεν θα παραλείψει κάποιο μάθημα.
Εξήγησα και εκείνος χαμογέλασε.

- Φυσικά. Ειμαι μεσα.
Απάντησε και εγω χαμογέλασα πλατιά.

Δεν περίμενα οτι θα δεχτεί αλλα ήμουν πολυ χαρούμενη που το έκανε.

- Μην νομίζεις θα σε χρειαστώ μόνο αύριο Τετάρτη δηλαδή, την Παρασκευή, την άλλη Δευτέρα και την άλλη Τετάρτη μετα το 7ωρο. Στις 2:10 δηλαδή.
Συνέχισα και εκείνος έγνεψε.

- Θα είμαι εκεί.
Υποσχέθηκε χαμογελώντας.

Οι ωρες πέρασαν και η έπαυλη ηταν ανυπόφορη.

Ο Στέφανος και η Πολυξένη έλειπαν, η κυρία Μαρία μαγείρευε στην κουζίνα και εγω ήμουν ξαπλωμένη στο κρεβάτι.

Χάζευα τριγύρω όταν άκουσα το κινητο μου να δονείται και αποφάσισα να δω ποιος ηταν.

Έλεγε το εισερχόμενο μου μήνυμα απο τον Αντώνη.

Διαβασα το τελευταίο μήνυμα και δεν απαντησα.

Προσπαθούσα να συγκρατήσω την ψυχική μου γαλήνη και να μην νευριάσω με τις μαλακιες που έλεγε.

Δεν ηταν σπάνιο φαινόμενο να μου την πέσει κάποιο αγόρι αλλα ο τρόπος του ηταν εκνευριστικος και εξευτελιστικός.

Έτσι αποφάσισα να πάρω τηλέφωνο την Ηλεκτρα και να την ενημερώσω για τι εξελίξεις.

- Γεια σου Λυδια!
Χαιρέτησε οταν σήκωσε το τηλέφωνο.

- Γεια... Πηρα να σου πω τα νέα.

- Λοιπον; Θα συνεχίσεις τα μαθήματα;

- Ναι. Ο Χρηστος δέχτηκε να γινει ο καβαλιερος μου.

- Τελεια! Ανυπομονώ για την Τετάρτη.

- Εχω και κατι αλλο να σου πω.

- Ωχ.

- Μου έστειλε μήνυμα ο Αντώνη και... Απαντησα.

- Γιατι ρε Λυδια; Επρεπε να τον αποφύγεις εντελώς.

- Δεν ήξερα οτι ηταν εκείνος στην αρχή και το ενα έφερε το άλλο. Άρχισε να μου την πέφτει χοντρά και του είπα να μην μου ξανα στείλει.

- Και τι ειπε;

- Οτι θα στείλει ξανα οποτε θέλει.

- Φυσικα... Στο επόμενο όμως να μην απαντήσεις. Αστον να σε πριζει καποια στιγμή θα βαρεθεί.

- Ελπίζω. Εχω σοβαρότερα προβλήματα απο τον Αντώνη. Για την αδελφή του τι εχεις να πεις;

- Εγω; Εσυ εισαι στην ιδια τάξη μαζι της.

- Ναι σωστά. Φαίνεται εντάξει άτομο. Δεν εχει προσπαθήσει ακομα να με προσβάλει. Τουλάχιστον οχι μπροστα μου.

- Εγω θα κράταγα τις αποστάσεις μου. Εχεις παρατηρήσει τα χέρια της;

- Ναι... Χαρακώματα. Δεν μπορω να την κρίνω για αυτο. Ο καθένας περνάει την δίκη του κόλαση.

- Συμφωνώ αλλά σου φτάνει η δίκη σου καταθλιψη. Δεν χρειάζεσαι και των αλλονών.

- Πιστεύεις οτι εχω καταθλιψη;

- Θελεις να αυτοκτονήσεις Λυδια. Φυσικά και το πιστεύω. Επίσης πιστεύω οτι χρειάζεσαι βοήθεια αλλα αυτο ειναι δίκη σου απόφαση.

- Που ξερεις... Μπορει στην επόμενη ζωη να γεννηθώ-

- Πριγκίπισσα.

- Ναι αυτο θα ελεγα, σίγουρα. Πως το βρήκες;

- Μην γκρινιάζεις. Οι πριγκίπισσες ειναι όμορφες και γεμάτες χάρη. Απλα θα πρεπει να εισαι προσεκτική στην επιλογή συντρόφου. Μπορει να θέλει να σου κλέψει το στέμμα.

- Θα το εχω υπ'οψην μου.

Που ξερεις... Μπορει στην επόμενη ζωη να γεννηθώ ευτυχισμένη.

We have romantic fantasies about what dying truly is.

~Glowing eyes~
~Twenty one pilots~