Όταν τα δάκρυα στέρεψαν η ώρα ήταν 7 το πρωί. Οι πρώτες ηλιαχτίδες φωτός είχαν κάνει την εμφάνιση τους, αρκετή ώρα πρίν, και το δροσερό καλοκαιρινό αεράκι χτύπαγε την πλάτη μου.

Με ενα μπουκάλι ουίσκι διπλα μου, και κατι τσιγάρα, βγήκα στο μπαλκόνι του δωματίου μου και χάζεψα την θέα μπροστά μου.

Χάζεψα την Αθήνα που είχε ήδη αρχίσει να έχει κίνηση. Άνθρωποι ξεχύνονταν στους δρόμους με τα αυτοκίνητα τους, κατευθύνονταν πρός τις δουλειές τους. Κοίταξα τριγύρω στην έρημη γειτονιά των βόρειων προαστίων στην οποία κατοικούσα για αρκετά χρονια. Χαμογέλασα κοιτώντας το ύψος απο κατω.

Ηταν δελεαστικό να πηδήξω αλλά μόλις χθες το είχα προσπαθήσει και δεν τα κατάφερα.

Αν είναι να γίνει, θα γίνει αλλιώς. Σκέφτηκα και ξαναμπήκα στο σκοτεινό δωμάτιο.

Κατευθύνθηκα πρός το μπάνιο και στάθηκα μπροστά στον νιπτήρα. Κοίταξα τον εαυτό μου στον καθρέπτη και παραλίγο να τρομάξω. Τα μάτια μου ήταν κατακόκκινα και τα μαλλιά μου ανακατεμένα. Η μάσκαρα ειχε μαυρίσει τα μάτια μου και λίγο από τα μάγουλα μου.

Κοίταζα τον εαυτό μου με τόσο μίσος. Σκεφτόμουν ποσο άσχημη ήμουν. Οχι παρουσιαστικά, εννοώ πόσο κατεστραμμένη. Ποσο άχρηστη και χαμένη. Είχα φτάσει να πιστεύω οτι δεν ήμουν τιποτα παραπάνω απο ενα βάρος, ενα σκουπίδι, ενα άχρηστο άτομο που ουτε οι ίδιοι οι γονεις του δεν ήθελαν. Ήξερα οτι ήμουν ενα λάθος. Οι γονεις μου μετα τον Χρήστο δεν ήθελαν άλλο παιδι. Αλλα προέκυψε και με μίσησαν για αυτό. Ο ερχομός μου αποδιωργάνωσε τον πατέρα μου και έθεσε την καριέρα του σε κίνδυνο.

Άφησα τις αναμνήσεις να πλημμυρίσουν το μυαλό μου χωρίς να το θέλω. Χαμογέλασα ξαφνικά και έσκυψα το κεφάλι τόσο πολύ που λίγο έμενε να αγγίξω τον νιπτήρα. Λυπόμουν τον εαυτό μου και ντρεπόμουν για αυτόν.

Ναρκωτικά, τσιγάρα, ποτά και αυτοκαταστροφικές σχέσεις που τελικά δεν κατάφερναν να με σκοτώσουν. Ήταν σαν και ο ίδιος ο θάνατος να με απέφευγε.

Το πρώην αγόρι μου ειχε κοντέψει να με σκοτώσει αλλά δεν τα κατάφερε. Σταμάτησε λιγο πριν μπορέσει. Πέρασα αρκετούς μήνες στο νοσοκομείο, παλεύοντας. Προκάλεσα φυσικά κι'αλλα προβλήματα στους γονείς μου, οι οποίοι με
χρησιμοποίησαν για να δώσουν μια νέα πνοή στην προεκλογική τους εκστρατεία. Η κακοποίηση της γυναίκας: θύματα σεξουαλικής, σωματικής και ψυχολογικής βίας. Μια απο τις αμέτρητες εκστρατείες που ξεκίνησε ο πατέρας μου για να "βοηθήσει την κόρη του αλλα και όλες τις κακοποιημένες γυναίκες".

Κέρδισε φυσικά πολλούς ψήφους -οχι αρκετούς- έχασε, ωστόσο, και το παραμικρό δείγμα σεβασμού που είχα για αυτόν.

Η πόρτα χτύπησε 3 φορές.

- ΕΝΑ ΛΕΠΤΟ.
Φώναξα ρίχνοντας ακομα λιγο νερο στο πρόσωπο μου.

Φόρεσα ενα χαμόγελο και βγήκα απο το μπανιο τρέχοντας.

Άνοιξα την πόρτα του δωματίου μου και εκεί στέκοταν αυτός. Ο Αντρέας. Πιο όμορφος απο ποτέ.

Δεν φορούσε πλέον τα μαύρα γυαλιά του και δεν κρατούσε μπαστούνι.

Μου χαμογέλασε αχνά, κοιτώντας με στα μάτια.

- Τι κάνεις εδώ;
Ρώτησα.

- Ήρθα να σε δώ.
Απάντησε εκείνος σοβαρά.

Με έσπρωξε ελαφρά στην άκρη και μπήκε στο δωματιο.

- Σε προτιμώ χωρις γυαλιά. Μην τα ξανα βάλεις.
Σχολίασα αδιάφορα αλλά δεν πήρα απάντηση.

Κάθισε στο κρεβάτι μου και με κοίταξε χαμογελώντας.

- Βλέπεις;
Ρώτησα παραξενεμένη.

- Ναί. Έχεις πολύ ωραία μάτια.
Απάντησε εκείνος μα εγώ δεν τόλμησα να κουνηθώ.

- Ευχαριστώ;

Δεν ήξερα τι να πω. Δεν τον ήξερα κάν και αυτός εμφανίστηκε στο σπίτι μου από το πουθενά. Την προηγούμενη μέρα ήταν τυφλός και μετά έβλεπε κανονικά.

Πως γίνεται αυτό; Αναρωτήθηκα και κάθισα δίπλα του.

- Ωω είναι πολύ απλό. Δεν ήμουν ποτέ πραγματικά τυφλός.
Μου απάντησε σαν να διάβαζε την σκέψη μου και εγώ τον κοίταξα ακόμα πιο παραξενεμένη.

- Τότε γιατί-

- Δεν υπάρχει λόγος. Μην ρωτάς.
Με έκοψε και έβαλε τα χέρια στην τσέπη του.

- Θέλεις ακόμα να πεθάνεις;
Με ρώτησε χαμογελώντας.

Στεκόταν δίπλα μου.

- Φυσικά. Πιο πολύ από ποτέ.
Απάντησα σκυθρωπά.

- Θες να σε βοηθήσω;

Δεν απάντησα.

Έκλεισα τα μάτια μου και πηρα μια βαθιά ανάσα. Καθάρισα το μυαλό μου από τα πάντα. Δεν ήθελα να σκέφτομαι.

Όταν τα μάτια μου άνοιξαν ξανά, εκείνος κράταγε δίπλα στο κεφάλι μου ένα περίστροφο.

- Τι κάνεις εκεί;
Ρώτησα τρομοκρατημένη.

- Σε βοηθάω.
Ψιθύρισε στο αυτί μου.

Εγω δεν τόλμησα να κουνηθώ. Ήθελα να αυτοκτονήσω. Όχι να με σκοτώσει ένα αγόρι που ούτε καν ήξερα. Όχι τότε. Όχι ένα πρωινό στο δωμάτιο μου.

- Δεν θα πονέσει. Στο υπόσχομαι. Ούτε που θα το καταλάβεις, θα τελειώσει και δεν θα αισθανθείς τίποτα.
Με διαβεβαίωσε φιλώντας με στον λαιμο.

Η ανάσα του με γαργαλουσε, τα φιλιά του με αποσυντόνιζαν και αναστάτωναν ολόκληρο το σώμα μου.

Έκλεισα και όταν ξανά άνοιξα τα μάτια μου εκείνος χαμογελούσε απο μακριά.

- Καλο ταξίδι.
Μου είπε με ήρεμη φωνή και πάτησε την σκανδάλη.

Ξύπνησα καταϊδρωμένη στις 9 το πρωί. Ο εφιάλτης που μόλις είχα, έμοιαζε τόσο ζωντανός. Τόσο ονειρικός και τρομακτικός ταυτόχρονα.

Έμεινα καθιστή στο κρεβάτι για αρκετή ωρα, βαριανασαίνοντας.

Άφησα τελικά το σώμα μου να πέσει πάλι πίσω στο κρεβάτι μαζί με μια βαθιά ανάσα.

Οποτε έκλεινα τα μάτια του έβλεπα το πρόσωπο του.

Μια τόσο απρόσμενη συνάντηση μπορει να βασανίζει το μυαλό για μέρες.

Κοίταξα γύρω στο δωμάτιο. Το Φώς ζέστενε ορισμένες γωνιές και έκανε τα χρώματα πιο ζωντανά. Πιο όμορφα.

Μια όμορφη μέρα για να πεθάνεις. Σκέφτηκα και σηκώθηκα απο το κρεβάτι μου.

Sometimes tø stay alive you've  got to kill your mind.

~Migraine~
~Twenty one pilots~

Σας υπόσχομαι οτι τα κεφαλαια απο εδω και πέρα θα γίνονται πιο μεγάλα. Ευχαριστω για την υποστήριξη ❤️