Τετάρτη πρωί και για άλλη μια φορά έπρεπε να περάσω 7 ατέλειωτες ωρες προσπαθώντας να αγνοήσω τον Δημήτρη.

Μόλις είχα περάσει την αυλόπορτα του σχολείου όταν συνάντησα την Ηλέκτρα, τον Πέτρο και τον Σάκη.

- Καλημέρα!
Χαιρέτησαν με ενα χαμόγελο.

- Καλημέρα.
Χαιρέτησα και εγω με καθολου διάθεση για γέλια και χαρές.

- Έμαθες για τα νέα ειδικά τμήματα;
Ρώτησε η Ηλέκτρα με ενθουσιασμό.

- Για τα ποια;

- Για τα ειδικά τμήματα. Χορού, σχεδίου και ποίησης.

- θα διεξάγονται μετα το πέρας του 7ωρου μιας και δεν πρόκειται για απόφαση του υπουργείου αλλά του πατέρα σου σε συνεργασία με τον διευθυντή.
Εξήγησε ο Πετρος βαριεστημένα.

- Φαίνεται οτι ο πατέρας σου εχει τις καλύτερες ιδέες!
Σχολίασε ο Σακης γελώντας.

- Σταματήστε να γκρινιάζετε επιτέλους. Δεν σας πίεσε κανεις να πάρετε μέρος.
Σχεδόν φώναξε η Ηλεκτρα με εκνευρισμό.

- Τα τελευταία 20 λεπτα μας παρακαλάς να ενταχθούμε μαζι σου στο τμήμα χορού.
Γέλασε ο Πέτρος δίνοντας της ενα φιλί.

- Λυδία... Είσαι η τελευταία μου ελπίδα.
Χαμογέλασε πλησιάζοντας με απειλητικά.

- Ούτε που να το σκέφτεσαι.
Γέλασα κάνοντας ενα βήμα πιο πισω.

- Σκέψου πόσο υπέροχα θα είναι. Θα έχεις σίγουρα κατι για να απασχολείς το μυαλό σου και η άσκηση θα σε καλμάρει.
Παρακάλεσε κοιτώντας με στα μάτια, ικετευτικά.

- Θυμάσαι πως ήμουν την προηγούμενη φορά που χόρεψα;

- Σαν φραγκόκοτα.
Γέλασε ο Πέτρος με τον Σάκη.

- Πολυ αστείο.
Κορόιδεψε η Ηλέκτρα όσο τους αγριοκοιτούσε.

- Η αλήθεια είναι οτι εν μέρη έχεις δίκιο... Όντως θα απασχολήσει το μυαλό μου κρατώντας το μακριά απο τον Δημήτρη και... Τον Δημήτρη.
Προσπάθησα να το σώσω.

- Για αυτο σου λεω! Θα γελάσουμε και θα περάσουμε υπέροχα.
Χαμογέλαγε η Ηλέκτρα όλο ενθουσιασμό.

Το σκέφτηκα λίγο και τελικά έγνεψα.

- Αν γίνω πολύ ρεζίλι θα τα παρατήσω. Στο λέω από τώρα.
Προειδοποίησα και εκείνη μου έδωσε ενα μεγάλο φιλί.

- Οτι θέλεις.
Γέλασε πάνω που χτύπησε το κουδούνι.

Αφού κάναμε προσευχή ανεβήκαμε στις τάξεις.

- Καλημέρα παιδιά.
Χαμογέλασε ο κύριος Γεωργίου αφήνοντας τα πραγματα του στην έδρα.

Κανείς δεν απάντησε όπως συνήθως.

Μετά απο λίγο όμως ένα κορίτσι ήρθε και κάθισε δίπλα μου.

Την ήξερα. Καθόταν πάντα στην γωνία της τάξης και δεν μιλούσε σε κανέναν. Φορούσε πάντα μαύρα και σχεδίαζε σε ένα μικρό μπλοκάκι.

Ειχε σκουλαρίκια στα αυτιά, στην μύτη και στο δεξί της φρύδι. Ειχε μαζεμένα τα μαλλιά της πάνω και ηταν παντα βαμμένη. Τονισμένα μάτια με μαύρο μολύβι και μάσκαρα.

- Γεια σου.
Χαιρέτησα μετα απο λιγο.

Το μάθημα ηταν απίστευτα βαρετό.

Εκεινη με κοίταξε και χαμογέλασε χωρις να πει κατι.

- Μαρία. Σωστά;
Ρώτησα και εκεινη έγνεψε.

- Εσύ είσαι η Λυδία. Αλλά... Ολοι σε ξέρουν.
Ειπε και εγω χαμογέλασα.

- Τι εννοείς;
Ρώτησα.

- Η ιστορία του κακοποιημένου κοριτσιού είναι πασίγνωστη.
Εξήγησε αδιάφορα.

- Ναι... Υποθέτω.
Σχολίασα κοιτώντας τριγύρω αμήχανα.

- Δεσποινίς Παπασταύρου. Θέλετε να μοιραστείτε κατι μαζι μας;
Ρώτησε ο Κυριος Γεωργίου και όλη η τάξη γύρισε να μας κοιτάξει.

- Οχι...
Μουρμούρισα ρίχνοντας το βλέμμα μου στο βιβλίο.

Ολοι συνέχισαν την δουλεια τους και μετα απο λιγο άκουσα την φωνή της Μαρίας.

- Μην δίνεις σημασία στον αδελφό μου.
Ειπε και εγω την κοίταξα παραξενεμένη.

Κοιτούσε το παράθυρο όπου στέκοταν απο την έξω μεριά της αίθουσας ενα αγόρι που μας κοιτούσε.

Που... ΜΕ κοιτούσε.

- Την πέφτει σε όλες...
Εξήγησε όταν τον είδα να μου χαμογελάει.

- Νόμιζα οτι ειχε κοπελα.
Απαντησα κοιτάζοντας τον.

- Έχει. Δεν τον πολυ νοιάζει.
Χαμογέλασε και συνέχισε να ζωγραφίζει.

Το αγόρι, ευρέος γνωστός και ως Αντώνης, συνέχισε να με κοιτάζει ώσπου απομακρύνθηκε απο το παράθυρο.

Όταν το κουδούνι χτύπησε η Μαρία έφυγε γρήγορα γρήγορα και εγω αφου εβαλα την ζακέτα μου βγηκα απο την τάξη.

- Μπορω να σε αγγίξω;
Ρώτησε τρέχοντας στο πλάι μου.

- Τι; Γιατι;
Ρώτησα παραξενεμένη.

- Για να λεω στους φίλους μου οτι με εχει αγγίξει αγγελος.
Χαμογέλασε λες και ειχε πει κατι σπουδαίο.

- Αυτο ειναι το καλύτερο σου;

- Εχω κι'αλλο.

- Για να ακούσω.

- Μπορω να σε ακολουθήσω μεχρι σπιτι;
Ρώτησε και εγω κοίταξα αλλού.

- Γιατι;

- Γιατι οι γονεις μου μου έχουν πει να κυνηγάω τα όνειρα μου.
Εξήγησε και εγω δυσανασχέτησα χωρις να μιλήσω.

- Έμαθα οτι εχεις κοπελα. Γιατι δεν εξασκείς τις ικανότητες σου στο Greek καμάκι πάνω της;
Ρώτησα και εκείνος με κοίταξε σαν εξωγήινη.

- Γιατι αυτο δεν θα ειχε πλάκα.
Απάντησε λες και ηταν απόλυτα φυσικό.

- Εμαθα οτι χώρισες με τον Δημήτρη. Γιατι δεν περνάς μετα μια βόλτα απο το σπιτι μου;
Ρώτησε και εγω τον κοίταξα καλά καλά.

- Τι; Το ξερω οτι το θές.
Απάντησε χαμογελώντας πλατιά.

- Εισαι άρρωστος.
Είπα και επιτάχυνα το βήμα μου.

- Άρρωστος για εσένα ίσως...
Χαμογέλασε τρέχοντας πισω μου.

- Χάρηκα που τα είπαμε. Να το ξανακάνουμε.
Σχολίασα και σχεδόν έτρεξα προς τον Πέτρο και την Ηλέκτρα.

- Τι έγινε καλε;
Ρώτησε εκείνη όταν σταμάτησα απότομα δίπλα της λιγο πριν χάσω την ισορροπία μου.

- Τιποτα σημαντικο.
Μουρμούρισα και τους κοίταξα.

- Λοιπον; Ποτε ειναι αυτα τα μαθήματα χορού;
Ρώτησα και εκεινη χαμογέλασε πλατιά.

- Καθε Δευτερα, Τετάρτη και Παρασκευή μετά το 7ωρο στο αμφιθέατρο.

- Εισαι σίγουρη οτι θες να το κανεις;
Ρώτησε ο Πέτρος χαμογελώντας.

- Θέλει δε θέλει εγώ μας εχω ήδη γράψει στο προγραμμα.
Σχολίασε εκείνη αγριοκοιτάζοντας τον.

- Ειμαι σίγουρη Πέτρο. Ποιος ξερει; Ισως αποκτήσω και λίγη χάρη.
Απάντησα χαμογελώντας πλατιά.

- Κάνε μας την χάρη...
Γέλασε ο Πέτρος μονος του.

Ξεκίνησα να μιλάω για τις προηγούμενες γνώσεις μου στον χορό οταν κατάλαβα οτι δεν με παρακολουθούσαν.

Κοίταζαν λιγο πιο πίσω μου αρκετα έντονα ενώ τα μάτια τους έπεφταν στο πάτωμα καθε τρεις και λιγο.

Ετσι ακολούθησα και εγω την κατεύθυνση που κοίταζαν και ειδα τον Δημήτρη να στέκεται λίγα μετρα πισω μου και να με κοιτάει.

Πήγε να μιλησει αλλα εγω γύρισα το κεφάλι μου απο την άλλη και μετα απο λιγο τον ειδα να φεύγει απογοητευμένος.

- Δεν ξερω τι του συμβαίνει. Φέρεται πολυ διαφορετικά απο τοτε που χωρίσατε.
Σχολίασε ο Πετρος μετα απο λιγο.

- Ισως αποφάσισε οτι ειμαι πολυ κατεστραμμένη για τα γούστα του.
Απάντησα δυσανασχετόντας.

Φυσικά και ήμουν ακόμα πληγωμένη αλλά είχε πέσει στα μάτια μου, κατα πολύ.

- Μην δίνεις σημασία. Αν πραγματικά σ'αγαπουσε...
Σχολίασε η Ηλέκτρα και μου χάρισε ενα ενθαρρυντικό χαμόγελο.

- Εσυ Πέτρο... Ξερεις τα πάντα;
Ρώτησα και εκείνος χαμογέλασε.

- Ξερω τα παντα και απο τις δυο μεριές. Δεν πρόκειται να πάρω μέρος αν αυτό θές αλλά να είσαι σίγουρη οτι άκουσε πολλά αφού χωρίσατε.
Απάντησε και εγω έγνεψα.

Ηταν φίλοι απο πολυ μικροί. Δεν μπορούσα να τους κανω να διακόψουν αυτη την φιλία για μια σχέση που δεν δούλεψε.

- Θέλω απλά να τον ξεχάσω και στην παρούσα φαση φαίνεται σχεδόν αδύνατο...

Nothing kills a man faster than his own head.

~Trapdoor~
~Twenty one pilots~