Ειχε περασει μια εβδομάδα απο τοτε που χώρισα με τον Δημήτρη και δεν τον είχα δει πουθενά.

Δεν ερχόταν στο σχολείο και δεν απαντούσε στις κλήσεις μου.

Ηταν σαββατο πρωί και σκέφτηκα οτι το καλύτερο ηταν να το επισκεφτώ.

Θα συνέχιζε να με αποφεύγει για καιρό χωρις να μπορεσω να του πω ολα όσα είχαν συμβεί.

Πήρα μόνο το κινητό και τα κλειδιά στο χέρι μου και ξεκίνησα για το σπιτι του.

Χαιρέτησα τον φύλακα και άρχισα να ανεβαίνω τον δρόμο προς το σπιτι του Δημήτρη.

Δεν ηταν πολυ νωρίς, γύρω στις 10 το πρωί αλλά ο δρόμος ηταν άδειος από αυτοκίνητα. Οπως παντα, σχεδόν.

Είχα καλο προαίσθημα για εκείνη την ημέρα. Πίστευα οτι ολα θα ξεκαθαρίσουν και θα μπουν σε μια τάξη.

Οταν εφτασα στο σπιτι του, ολα έμοιαζαν ιδια.

Ο γνώριμος περιποιημένος κήπος, το συμμαζεμένο παρουσιαστικό της εξώπορτας και τα αυτοκίνητα παρκαρισμένα στις συνήθεις θέσεις τους.

Ο Δημητρης ηταν στα σίγουρα εδω.

Χτύπησα την πόρτα και περίμενα για λιγο.

Ξαναχτύπησα το κουδούνι πάνω στην ωρα που άνοιξε η μητέρα του.

- Καλημέρα Λυδια... Νόμιζα οτι ήσουν πάνω.
Χαιρέτησε η μητέρα του και με αγκάλιασε.

Γιατι να νομίζει οτι ειμαι πάνω; Αναρωτήθηκα αλλα της χαμογέλασα.

- Η αλήθεια είναι οτι εχουμε μαλώσει και είπα να κάνω μια προσπάθεια να του μιλήσω.
Εξήγησα και εκείνη έγνεψε χαμογελώντας.

- Πέρασε μεσα. Στο δωματιο του θα ειναι οπως παντα.
Σχολίασε και εγω της χαμογέλασα ξανα.

- Σας ευχαριστώ.
Απαντησα και ξεκίνησα να ανεβαίνω τις σκάλες.

Καποια στιγμή άκουσα γέλια απο το δωματιο του Δημήτρη και σκέφτηκα οτι ισως ηταν εδω η Ηλεκτρα και ο Πετρος.

Στάθηκα έξω απο το δωμάτιο του και πηρα μια βαθιά ανάσα.

Άνοιξα την πόρτα και σχεδόν άκουσα την καρδιά μου να σπάει.

Ηταν εκει πέρα. Ξαπλωμένος γυμνός στο κρεβάτι του με μια κοπελα στην αγκαλια του. Γελούσαν και μίλαγαν.

- Λυδια;
Ψέλλισε κοιτάζοντας με.

- Να σου εξηγήσω...
Άρχισε όσο τον κοιτούσα στα μάτια σοκαρισμένη.

- Αλήθεια; Και εγω για εξηγήσεις ήρθα. Θα σου ζητούσα συγνώμη και θα σου εξηγούσα οτι το φιλί που είδες δεν ηταν τιποτα. Απολύτως τίποτα.
Σχολίασα και δάκρυα άρχισαν να κυλούν στα μάτια μου.

Οχι τωρα γαμω. Οχι μπροστά του.

- Στην πρώτη δυσκολία;
Ρώτησα χωρις να περιμένω απάντηση κοιτώντας βαθιά μέσα στα μάτια του.

- Λυδια περιμενε.
Φώναξε όσο εγω έφευγα.

Ένιωσα τα χέρια του να με τραβάνε πισω και γύρισα να τον κοιτάξω.

- Μην μου το κανεις αυτο.

- Εγω δεν κανω τιποτα. Εσυ σκέφτηκες οτι αντί να μου μιλησεις και να ξεκαθαρίσεις οτι θες να χωρίσουμε ηταν προτιμότερο να γυρίζεις απο εδω και εκει με την καθε τυχόντα.
Σχεδόν φώναξα.

- Μαλακιες. Δεν το επιδίωξα. Ειμαι σε ενα δωματιο όλη μερα και κλαιω για εσένα. Για εσένα που δεν με εμπιστευτηκες ποτε. Χθες είπα φτάνει. Ίσως το ποτό με βοηθήσει. Ήμουν μεθυσμένος. Δεν σκεφτόμουν.... Σε παρακαλώ.
Παρακάλεσε στριμώχνοντας με στον τοίχο.

- Ασε με να φύγω. Δεν εχω καμία δουλειά εδω μεσα.

- Τι εννοείς;

- Εννοω οτι ΧΩΡΙΖΟΥΜΕ.
Φώναξα μεσα στο πρόσωπο του.

Πριν το καταλάβω το χέρι του χτύπησε το πρόσωπο μου με όλη του την δύναμη.

Ένιωσα ενα οξύ πονο στο μάγουλο που έφερε μπροστα τόσες αναμνήσεις.

- Νόμιζα οτι ήσουν ο μόνος άνθρωπος στην γη που δεν θα το έκανε αυτο.
Χαμογέλασα αδύναμα.

Με κοιτούσε στα μάτια, σοκαρισμένος και το χερι του τωρα έκλεινε το στόμα του.

- Συγνωμη...
Ψέλλισε κάνοντας ενα βήμα πιο πισω.

- Ανέφερα οτι χωρίζουμε; Μάθε λοιπον οτι δεν θελω να εχω καμία σχέση μαζι σου.
Μουρμούρισα αρκετα δυνατα ώστε να με ακούσει και κατέβηκα τα σκαλιά με προσοχή.

- Δημήτρη εισαι τρελός;
Φώναξε η μητέρα του και έκανε να με αγκαλιάσει.

- Ελπίζω να σας ξανα δω Κυρία ευσταθια.
Της χαμογέλασα γλυκά χωρις να την αφήσω να με αγγίξει και άνοιξα την πόρτα στον εαυτό μου.

- Απο όλους τους ανθρώπους...
Σχολίασα κοιτώντας τον στα μάτια.

Έκλεισα την πόρτα και έφυγα.

Δεν έτρεχα. Με το ζόρι περπατούσα.

Αυτο ηταν λοιπον. Τέλος. Σκέφτηκα και αποφάσισα να μην ξανα κλάψω.

Μόλις ειχε σηκώσει το χερι του πάνω μου και δεν θα καθόμουν να κλαιω για εναν άνθρωπο που άξιζε τόσο λιγο.

Δεν ήξερα τι να κανω.

Δεν ήθελα να παω στο σπιτι μου τόσες αναμνήσεις και εκει.

Ουτε το πάρκο ήθελα.

Ουτε το Αντρεα. Του είχα ζητήσει λιγο χρόνο.

Άλλαξα πορεία και περπάτησα αρκετά μέχρι ενα σπίτι που είχα καιρό να επισκεφτώ.

Περπάτησα κατα μήκος του κήπου που ηταν γεμάτος με κόκκινα τριαντάφυλλα και στάθηκα μπροστα στην εξώπορτα.

Το χερι μου σηκώθηκε μηχανικά και χτύπησε το κουδούνι.

- Λυδία; Πως και απο'δω;
Ρώτησε η Ηλεκτρα οταν άνοιξε την πόρτα.

- Πρεπει να μιλήσουμε.

Σκοπεύω να σου πω τα παντα...

I haven't found a drop of life.
I haven't found a drop of you.

~Addict with a pen~
~Twenty one pilots~

Μικρό κεφάλαιο... Ik. Αλλα με πολυ ένταση. Είπα να σας αφήσω να σκεφτείτε ολα όσα έγιναν. Τι έχετε να πείτε για τον Δημήτρη; Κάποιο σχόλιο για την συμπεριφορά του;

Ευχαριστω για την υποστήριξη ❤️