_________________________________
Έκτη αποτυχημένη προσπάθεια:
Δηλητήριο
_________________________________

Είναι απίστευτο πόσα πραγματα μπορείς να βρεις στο Ίντερνετ. Απο πολύχρωμα καπάκια τουαλέτας μεχρι... Για δες! Κώνειο!

Ειναι περιορισμένες οι επιλογές μου.

Ο Αντρεας μου εχει κανει ηδη ενα σωρό αναπάντητες και εδω ειναι εύκολο να με βρει.

Δεν ξερω πλέον που θα μπορούσα να παω για να αυτοκτονήσω. Ειναι απελπιστικό.

Χωρίς εμένα όλων οι ζωές θα είναι καλύτερες. Δεν θα ξανα πληγώσω τον Δημήτρη, ο Αντρεας θα βρει καποια που θα τον λατρέψει ενω η Πολυξένη και ο Στέφανος σίγουρα θα χαρούν με ενα λιγότερο βάρος.

Ισως το πάρκο. Εκει που φιληθήκαμε με τον Αντρέα την Κυριακή να ειναι το κατάλληλο μέρος.

Σκέφτηκα και άνοιξα μια τσάντα που είχα πρόχειρη.

Έριξα μεσα το κινητο, την λίστα μου και το μπουκαλάκι με το δηλητήριο.

Φόρεσα ενα μαύρο τζιν παντελόνι και μια μακρυμάνικη κόκκινη μπλούζα ώστε να αποφύγω να πάρω ζακέτα.

Ήμουν έτοιμη να αυτοκτονήσω και σκεφτόμουν τι θα εκανα για να μην κρυώνω...

Ξεκίνησα να κατεβαίνω βρίσκοντας την Πολυξένη να κάθεται στο καναπέ.

- Που πας;

- Να συναντήσω τον Θεούλη.
Χαμογέλασα ειρωνικά.

- Αχ ας σταματήσουμε με αυτα τα αστεία περι αυτοκτονίας. Ειναι κουραστικό.
Ξεφύσηξε δυσανασχετόντας.

- Συγνωμη που σας κουράζω αλλα ολα κι'ολα. Εγω δεν αστειεύτηκα ποτε.
Εξήγησα ανοίγοντας την πόρτα.

- Αν με χάσετε για δυο-τρεις μέρες... Θα ειμαι νεκρή σε κάποιο παρκάκι των βόρειων Προαστείων και η τελευταία μου σκέψη θα ειναι ποσο σας μισώ.
Χαμογέλασα και χτύπησα την πόρτα πισω μου.

Περπάτησα χωρις να βιάζομαι με την ιδια καλη διάθεση που είχα καθε φορα που ήθελα να αυτοκτονήσω.

Χαιρέτησα τον φύλακα και συνέχισα να περπατάω κοιτώντας τα αυτοκίνητα που κορναραν όση ωρα περπατούσα στην μέση του δρόμου. Δεν με ένοιαζε πραγματικά τιποτα.

Χάιδεψα κανα δυο αδέσποτα σκυλιά στον δρόμο μου και αυτα με ακολούθησαν για λίγα μετρα.

Μετα απο λιγο ομως με εγκατέλειψαν αφου εγω δεν τους έδωσα σημασία.

Οταν εφτασα στο πάρκο χαιρέτησα μερικές άγνωστες παρέες και βρήκα τον δρόμο μου μεχρι το γνωστό σημείο.

Κάθισα κατω στο γρασίδι και κοίταξα τριγύρω.

Ηταν τόσο όμορφα.

Πηρα μια βαθιά ανάσα και έβγαλα απο την τσάντα την λίστα μου.

10 ΤΡΟΠΟΙ ΝΑ ΑΥΤΟΚΤΟΝΗΣΕΙΣ

Διαβασα και βρήκα τον τροπο που έλεγε "Δηλητήριο". Εβαλα στην συνεχεια ενα τικ διπλα στην λέξη και δίπλωσα ξανα την λίστα.

Την άφησα πισω στην τσάντα και στην συνεχεια έβγαλα το κινητο μου.

Κατέβασα την φωνή στο 0 για να μην μπορει κανεις να με ενοχλήσει και το άφησα και αυτο παλι μεσα στην τσάντα μου.

Αφου έβγαλα και το μπουκαλάκι, έκλεισα την τσάντα με το φερμουάρ και την ακούμπησα στα δεξιά μου.

Με το δηλητήριο στο χερι ξάπλωσα ακουμπώντας το κεφάλι μου στην τσάντα.

Ήμουν έτοιμη και κανένας δεν μπορούσε πλέον να με σταματήσει.

Δεν θα εμφανιζόταν ένας τυφλός νεαρός, δεν θα με σταματούσε απο το να με χτυπήσει αμάξι, δεν θα με διέκοπτε όσο προσπαθούσα να πνίγω, δεν θα μπούκαρε στο δωματιο μου και στα σίγουρα δεν θα με έπαιρνε τηλέφωνο.

Πηρα μια βαθιά ανάσα απο το στόμα και εξέπνευσα απο την μύτη.

Άνοιξα το μπουκαλάκι και με το αλλο χερι κράτησα το καπάκι.

Έφερα το δηλητήριο στα χείλη μου και...

Ενα σκυλί άρχισε να γαβγίζει.

Ενα πολυ, ΠΟΛΥ, γνώριμο γάβγισμα.

- Αλεξ. Αντρεα.
Μουρμούρισα ανοίγοντας τα μάτια μου.

- Με συγχωρείτε. Ο σκύλος μου με έσυρε ως εδω.
Απολογήθηκε ο Αντρεας.

- Ωω θεε μου... Μπορει να μιλαω ακομα και σε δέντρο.
Μουρμούρισε αλλα τον άκουσα.

- Μα που μπορει να παει κάποιος για να αυτοκτονήσει με την ησυχία του;
Ρώτησα αγανακτισμένα.

- Λυδια; Μην μου πεις...
Ξεφώνησε.

- Θα στο πω. Ειναι η 6η φορα που με διακόπτεις.

- Δεν μπορω να πω οτι λυπάμαι.
Γέλασε και κάθισε διπλα μου.

- Ηθελα να σου ζητήσω συγνώμη για την Κυριακη... Δεν ηταν σωστο εκ-

- Ο Δημήτρης μας είδε.
Τον διέκοψα πριν συνεχίσει.

- Ωχ...

- Μας είδε και έγινε έξαλλος. Δεν στάθηκε να του εξηγήσω. Εξαφανίστηκε. Δεν ξερω κάν αν εχουμε χωρίσει.
Εξήγησα μια ενα δάκρυ έπεσε στα χέρια μου.

- Λυπάμαι...

Φαινόταν οτι έλεγε ψέματα αλλα δεν το σχολίασα.

- Θα παω το σαββατο το πρωί να του μιλήσω. Μεχρι τωρα δεν εχει ερθει στο σχολειο αλλα παω στοίχημα οτι και να ερθει θα με αποφεύγει συνέχεια.
Είπα και εκείνος γύρισε να με κοιτάξει.

Οχι οτι έκανε διαφορά... Εξάλλου δεν μπορούσε όντως να με κοιτάξει.

- Ναι. Να πας. Του αξίζει μια εξήγηση σωστα;
Χαμογέλασε.

- Σωστά.

- Θελω λιγο χρόνο.
Ανακοίνωσα ξαφνικά.

- Τι εννοείς;

- Εννοω οτι δεν θελω να σε δω για λιγο καιρό. Μεχρι πριν 10 μέρες νόμιζα οτι ήμουν ερωτευμένη με τον Δημήτρη και τώρα... τώρα δεν ξέρω.
Σχολίασα όσο θυμόμουν το φιλί μας.

Δεν είχα ξανανιώσει έτσι.

Το κορμί μου πάντα αναζητούσε τον Δημήτρη αλλά η ψυχή μου φάνηκε να θέλει μόνο τον Αντρέα. Και αυτό με τρόμαζε.

- Καταλαβαίνω αλλά Λυδία... Οτι και να αποφασίσεις στο τέλος δεν θέλω να σταματήσουμε να είμαστε φίλοι.
Απάντησε με ενα καταθλιπτικό ύφος που με έριχνε στα πατώματα.

Το μονο που ήθελα ηταν να τον βλεπω να χαμογελάει.

- Στο υπόσχομαι οτι δεν θα σταματήσουμε να είμαστε φίλοι. Δεν θα μπορούσα να σε χάσω και εξάλλου εχω άλλους δυο τρόπους που μπορείς να σταματήσεις.
Αστειεύτηκα και ευτυχώς τον έκανα να χαμογελάσει.

- Θα επικοινωνήσω μαζί σου όταν θα είμαι έτοιμη.
Χαμογέλασα και χάιδεψα το πρόσωπο του.

Αυτό το όμορφο πρόσωπο και σκέφτηκα οτι να'μαι. Ζωντανή, εδω στο παρκάκι της γειτονιάς να πληγώνω άλλον έναν άνθρωπο που λατρεύω.

Και δεν εχω ακομα την δύναμη να το σταματήσω. Πότε επιτέλους;

Friend, please, remove your hands from over your eyes, for me.

~Friend please~
~Twenty one pilots~