- Φευγω.

- Θα σου ελεγα να προσεχεις αλλα-

- Αλλα χεστηκες για εμενα. Το ξερω.
Χαμογέλασα στην Πολυξένη που δυσανασχέτησε.

- Εννοούσα οτι θα με γραψεις.

- Μπορει να εχεις και δικιο. Δεν θα μάθουμε ποτε.
Χαμογέλασα και άνοιξα την πόρτα.

- Adios.
Χαιρέτησα και έτρεξα προς τον φύλακα.

- Γεια σας, γεια σας.
Χαιρέτησα τον φύλακα που μίλαγε με τον Αντρεα.

- Γεια σου Λυδια.
Χαιρέτησε εκείνος ενώ ο Αντρεας χαμογέλασε.

- Παμε;
Τον ρώτησα και έγνεψε.

- Καλα να περάσετε.
Μας χαιρέτησε ο φύλακας χαϊδεύοντας τον Αλεξ για μια τελευταία φορα.

- Τι κανεις;
Ρώτησα τον Αντρεα όσο περπαταγαμε.

- Καλα... Εσυ;
Ρώτησε χαμογελώντας.

- Μια χαρα και εγω.

- Ο φύλακας σας εχει καλο μνημονικό.

- Αλήθεια;

- Με ρώταγε αν εχω χάσει ποτε τον Αλεξ γιατι λεει μια μερα ειχε ερθει εδω μονος του.

- Προφανώς θυμάται εκεινη την φορα που τον έβαλες να τον απασχολήσει.
Απαντησα γελώντας.

- Εχει οντως καλο μνημονικό.
Χαμογέλασα.

- Λοιπον που θα παμε;
Ρώτησε ξαφνικά.

- Θα δεις...
Χαμογέλασα ξανα.

- Με φοβίζεις.

- Δεν θα επρεπε. Θα παμε κάπου ήσυχα για να μιλήσουμε. Όσο περίεργο και να σου φαίνεται δεν ξερεις ακομα τα παντα για εμενα.
Εξήγησα με ηρεμία.

- Δεν μου φαίνεται καθολου περίεργο. Αν θυμάμαι καλα εχεις χάσει εναν χρόνο σχολείου, ε;

- Ναι ακριβώς. Δεν σου είπα τιποτα μεχρι τωρα γιατί δεν ειναι κατι που μου αρέσει να μοιράζομαι.
Απαντησα καθως αναμνήσεις γέμισαν το μυαλό μου.

Η ανάσα του που βρωμαγε ποτό, τα άθλια χέρια του να με χτυπάνε και τα πόδια του να με κλοτσάνε.

- Οποτε θελήσεις ειμαι εδω για να σε ακούσω. Το ξερεις.

- Αντρεα... Μου εχεις φερθεί άψογα. Εννοείται πως και εσυ οποτε με χρειαστείς θα ειμαι εδω για εσένα.

- Λοιπον ειναι ωραια εκει που θα παμε;

- Καταπληκτικά. Αν βιαστούμε λιγο θα δουμε και το ηλιοβασίλεμα.
Είπα ενθουσιασμένη.

- Εσυ θα το δεις... Και θα μου το περιγράψεις.
Γέλασε και εγω γουρλωσα τα μάτια.

- Σωστα... Συγνώμη.
Απολογήθηκα.

- Δεν χρειάζεται να ζητάς συγνώμη. Ειμαι σίγουρος οτι η περιγραφή σου θα ειναι... Καλλιτεχνική.

- Στα σίγουρα.
Γέλασα.

- Φτάσαμε.
Είπα μετα απο λιγο.

- Θα μου πεις που ειμαστε;

- Ναι... Λοιπον. Ειμαστε στο πιο ψηλό πάρκο των βόρειων προαστίων.
Εξήγησα με περηφάνια.

Ερχόμουν εδω πολυ συχνα. Προσπαθούσα να ξεχάσω τα προβλήματα μου και άφηνα τον καλλιτέχνη που έκρυβα να βγει στην επιφάνεια. Για αυτο παντα κουβαλούσα ενα μπλοκάκι μαζι μου.

- Κάτσε.
Συνέχισα και έκανε οτι του είπα.

Τον ακολούθησα και εγω κατω στο γρασίδι.

- Να... Το ηλιοβασίλεμα.
Σχεδόν φώναξα ενθουσιασμένα.

- Πρεπει να ειναι πανέμορφα. Κρίνοντας απο τον ενθουσιασμό σου.

POV Αντρέα

- Πρεπει να ειναι πανέμορφα. Κρίνοντας απο τον ενθουσιασμό σου.
Σχολίασα χαμογελώντας πλατιά.

- Ειναι. Ο ήλιος ίσα ίσα που αγγίζει τις ταράτσες των κτιρίων και ο ουρανός ειναι ολο και πιο πορτοκαλί όσο πλησίαζει τον ήλιο. Καθόμαστε κατω στο γρασίδι, οπως καταλαβες, και μπροστα μας ξεχύνεται όλη η Αθηνα. Μπορείς να δεις τα παντα απο εδω πάνω.

Εγω μονο εσένα θελω να δω. Σκέφτηκα σκύβοντας το κεφάλι μου.

- Λοιπον... Σου υπόσχομαι οτι μια μερα θα έρθουμε να το δουμε μαζι.
Χαμογέλασα.

- Μην δίνεις υποσχέσεις που δεν μπορείς να κρατήσεις.
Απάντησε με μια δόση απογοήτευσης.

- Ποιος ειπε οτι δεν μπορω να την κρατήσω;

- Σε λιγο καιρό θα ειμαι νεκρή. Και εκτός αυτού εσυ εισαι... Τυφλός.
Εξήγησε.

- Ποτε μην λες ποτε.
Χαμογέλασα και έψαξα στο γρασίδι για το χερι της.

Το κράτησα σφιχτά και χαμογέλασα ξανα.

- Υποθέτω οτι ειναι η ωρα να σου ανοίξω την καρδιά μου ε;
Γέλασε.

- Αν το θες.

- Πριν 2 χρονια είχα μια σχέση. Μια... Εφιαλτική σχέση.
Ξεκίνησε και εγω δεν μίλησα για να μην την διακόψω.

- Δεν θα μπορούσες να τον αποκαλέσεις βίαιο. Ηταν μονο λιγο προσβλητικός αλλα ποτε δεν με εχει χτυπήσει. Μια μερα ομως τον περίμενα στο σπιτι του για να του ζητήσω συγνώμη. Την προηγούμενη είχαμε μαλώσει και νόμιζα οτι έφταιγα. Οταν, λοιπον, γύρισε μπορούσες να μυρίσεις το αλκοόλ πάνω του απο μετρα μακριά. Του είπα οτι ειναι πολυ μικρός για να πίνει τόσο πολυ και ξεκινήσαμε να μαλώνουμε ξανα.
Συνέχισε και έκανε μια παύση.

Την άκουσα να βαριανασαίνει και της χάιδεψα το χερι δίνοντας της κουραγιο.

- Άρχισε να φωνάζει και να βρίζει. Έφαγα και δυο χαστούκια πάνω στα νευρα του, οταν ομως προσπαθησα να φύγω δεν με άφηνε. Με έριξε στο πάτωμα και ανέβηκε πάνω μου. Με χτύπησε αρκετές φορές και μετα ξεκουμπωσε το παντελόνι του. Σήκωσε το φόρεμα μου και...
Ειπε αλλα η φωνή της έσπασε.

Προσπαθησα να φτάσω τα μάτια της. Να σκουπίσω να δάκρυα της αλλα δυσκολευόμουν.

Τα χέρια της με βοήθησαν και έφεραν το χερι μου στο ύψος των ματιών της.

Με τον αντίχειρα μου σκούπισα τα καφτά της δάκρυα και χαμογέλασα.

- Μην κλαις. Ειναι πια παρελθόν.
Εξήγησα.

- Πρεπει να συνεχίσω...

- Αν δεν μπορείς δεν πειραζει.

- Μπορώ. Τέλος πάντων καταλαβες τι συνέβη μεταξυ μας. Το επόμενο που θυμάμαι ειναι το λευκό ταβάνι του νοσοκομείου. Δεν του έφτανε η σεξουαλική κακοποίηση, επρεπε να κοντέψει να με σκοτώσει κιόλας απο το ξύλο. Έμεινα στο νοσοκομείο για μήνες. Την Πολυξένη και τον Στέφανο τους ειδα οταν πλέον γύρισα σπιτι. Κανένας δεν ενδιαφέρθηκε να με επισκεφτεί.
Ειπε και φάνηκε να ολοκληρώνει την ιστορία.

Είχα χάσει τα λόγια μου αλλα δεν χρειάστηκε να τα βρω.

Έκλεισα το πρόσωπο της στα χέρια μου και την φίλησα.

POV Λυδίας

Μετα απο λιγο, οταν απομακρύνθηκα, πετούσα στα ουράνια ώσπου θυμήθηκα τον Δημήτρη.

Μα τι έκανα...

- Συγνώμη.
Ψέλλισε ο Αντρεας και κοίταξε αλλού.

- Θα με τρελάνεις.
Μουρμούρισα κοιτώντας τριγύρω.

- Δεν επρεπε. Το ξερω. Ελπίζω να μην κατέστρεψα τα παντα.

- Οχι. Δεν... Δεν κατέστρεψες κατι απλα. Απλα πρεπει να φύγω.
Βιάστηκα να πω και σηκώθηκα πάνω.

- Συγνώμη. Εμ... Φευγω.
Είπα και άρχισα κυριολεκτικά να τρέχω.

Λες και κάποιος με κυνήγαγε.

Το μυαλό μου ηταν γεμάτο σκέψεις και συναισθήματα.

Με ποιον; Με ποιον εισαι επιτέλους ερωτευμένη;

Τα πόδια μου σταμάτησαν μπροστα στην έπαυλη αλλα το μυαλό μου έτρεχε ακομα.

- Λυδία; Εισαι καλά;
Ρώτησε ο φύλακας ανήσυχα.

- Καταπληκτικά.
Ειρωνεύτηκα χωρις να τον κοιτάζω.

- Άφησα πριν λιγο τον Δημήτρη να περασει. Θέλει λεει να σου μιλησει και θα σε περιμένει στον κήπο.
Συνέχισε και τελικά τον κοίταξα με γουρλωμένα μάτια.

- Ο Δημητρης;

- Ναι...

- Ενταξει. Ευχαριστω. Παω.
Ψέλλισα και έφυγα.

Βάδισα ξέπνοα μέχρι τον Δημήτρη που ηταν γυρισμένος πλατη.

Οταν γύρισε, τα μάτια του ηταν δακρυσμένα.

- Δημήτρη; Τι έγινε;
Ρώτησα τρομοκρατημένα.

- Αλήθεια ρωτάς;
Χαμογέλασε ειρωνικά.

- Δεν καταλαβαίνω...

- Μην αρχίζεις Λυδία. Σας είδα.
Σχεδόν φώναζε.

- Δεν ειναι αυτο που νομίζεις. Ετσι φάνηκε αλλα-

- Δεν με νοιάζει πως φάνηκε και πως ηταν. Μου είπες ψέματα, με κράτησες μακριά σου και τωρα ΣΕ ΒΛΕΠΩ ΝΑ ΤΟΝ ΦΙΛΑΣ ΣΤΟ ΠΑΡΚΟ ΠΟΥ ΠΗΓΑΙΝΑΜΕ ΜΑΖΙ.
Ούρλιαζε και το χερι του υψώθηκε στον αέρα πάνω απο το κεφάλι μου.

Ηταν έτοιμος να με χαστουκίσει αλλα σταμάτησε.

- Αλήθεια Δημήτρη; Θέλεις στ'αλήθεια να με χτυπήσεις;
Φώναξα κλαίγοντας.

- Καντο λοιπον. Αφου εισαι σίγουρος οτι ξερεις τα παντα, ΚΑΝΤΟ.
Συνέχισα.

- Σ'αγάπησα. Γιατι ρε Λυδια; Γιατι;
Ρώτησε με δάκρυα στα μάτια.

Το χερι του έπεσε στα πλευρά του και πριν προλάβω να πω κατι ειχε εξαφανιστεί.

Συγνώμη.

Look in the mirror and ask your soul if you're alright.

~Before you start your day~
~Twenty one pilots~