Απομακρύνθηκα με αργά βήματα. Είδα τον Αντρέα να "κοιτάει" πρός το μέρος μου όσο η φωνή μου ακόμα ακουγόταν, ώσπου τον έχασα απο τα μάτια μου!

Κατέβηκα τα σκαλιά της γέφυρας και πλησίασα την κοντινότερη στάση.

Μόλις έκατσα, χαμογέλασα στον εαυτό μου και ξάπλωσα στο παγκάκι.

Δεν έχει λεωφορείο στις 3 τα ξημερώματα. Ηλίθια. Σκέφτηκα.

Χάζεψα λίγο τον καλοκαιρινό ουρανό και έψαξα να βρω τουλάχιστον ενα αστέρι. Τίποτα. Ήταν μάταιο σε μια πόλη σαν την Αθήνα. Κανα-δυό φορές είδα κάτι άσπρο αλλά γρήγορα ανακάλυψα οτι ήταν κάποιο αεροπλάνο στην βραδινή του πτήση.

Έβγαλα τα ακουστικά απο την τσέπη μου και τα τοποθέτησα στα αυτιά μου. Έβαλα να παίζει το πρώτο τραγούδι στην λίστα του κινητού μου και ένας πολύ γνώριμος ήχος ακούστηκε...

Don't forget about me
Even when I doubt you, I'm no good without you..

Αμέσως αναγνώρισα το Doubt των Twenty one pilots. Ένα απο τα αγαπημένα μου συγκροτήματα, ή καλύτερα, το αγαπημένο μου.

Έμεινα ξαπλωμένη εκεί, περίπου για μισή ώρα, χαζεύοντας τον ουρανό, χαμένη στους στίχους των τραγουδιών και στις σκέψεις μου. Η νέα γνωριμία με αυτό το τυφλό αγόρι, η πρώτη αποτυχημένη απόπειρα αυτοκτονίας και η λίστα που είχα κρυμμένη στην τσέπη του παντελονιού μου, ήταν κάποιες απο τις σκέψεις μου.

Ετσι ανακάθησα στο παγκάκι και έβγαλα την λίστα απο την τσέπη μου.

10 ΤΡΟΠΟΙ ΝΑ ΑΝΤΟΚΤΟΝΗΣΕΙΣ

Την κοίταξα απο πάνω μέχρι κατω, διαβάζοντας γρήγορα το περιεχόμενο μέχρι να εντοπίσω αυτό που ήθελα.

Έπειτα, έβαλα ένα τικ δίπλα από τον τρόπο που πρίν λίγο είχα δοκιμάσει και ξανά έχωσα την λίστα πίσω στην θέση της.

Αργά ή γρήγορα συνειδητοποίησα πόσο είχε περάσει η ώρα και ξεκίνησα να γυρίσω σπίτι όπου όλοι μάλλον κοιμόντουσαν.

Η διαδρομή ηταν ήσυχη και ο δρόμος άδειος. Μόνο δυο αυτοκίνητα πέρασαν μέχρι να φτάσω και ηταν ακόμα και αυτά τόσο ήσυχα. Με δυσκολία άκουγες τις μηχανές τους. Και έπειτα τίποτα.

Ανυπόφορη γαλήνη. Σκεφτόμουν.

Δεν Ακουγόταν τιποτα αλλο εκτός απο τις σκέψεις μου που ούρλιαζαν τόσο δυνατά. Μια θάλασσα απο σκέψεις και ανησυχίες. Μισούσα την σιωπή γιατι πολυ απλά το μυαλό μου φώναζε ασταμάτητα.

Έπειτα απο αρκετή ώρα τα βήματα μου σταμάτησαν μπροστά από την μεγάλη εξωτερική πύλη της έπαυλης. Της έπαυλης των δυο πλούσιων γωνιών μου.

Ο φύλακας με άφησε να περάσω και εγω έτρεξα με προσεκτικά, αθόρυβα βήματα πρός την έπαυλη. Όταν έφτασα, προς μεγάλη μου έκπληξη, η μητέρα μου καθόταν στην βεράντα και κάπνιζε αδιάφορα ενα τσιγάρο.

Κοκκάλωσα και κράτησα την ανάσα μου χωρίς να το καταλάβω. Η Πολυξένη, η μητέρα μου, με κοιτούσε βαθιά στα μάτια κάνοντας το κορμί μου να παγώνει και τα χέρια μου να ιδρώνουν.

- Που ήσουν;
Ρώτησε πετώντας το τσιγάρο κάτω και πατώντας το με το πόδι της.

Άφησα τον αέρα να μπεί ξανά μέσα μου και την κοίταξα στα μάτια, με θάρρος.

- Τώρα σε ένοιαξε;
Απάντησα ρωτώντας και ανεβαίνοντας σιγά σιγά τα σκαλιά της βεράντας.

- Πάντα με ένοιαζε και θα με νοιάζει.

- Γιατί; Τι φοβάσαι; Μην με δεί κανένας δημοσιογράφος να καπνίζω μπάφο στα στενά της Αθήνας;
Ρώτησα χαμογελώντας πλατιά.

- Θες να μας καταστρέψεις όλους; Ξέρεις τι θα γίνει με την καμπάνια του πατέρα σου αν ανακαλύψει κανείς τι ωρες γυρίζεις και τι άστατη ζωή κανεις;
Ρώτησε εκείνη υψώνοντας την φωνή της για λίγο.

- Άρα δεν νοιάζεσαι για εμένα αλλά για την καμπάνια του άντρα σου!

- Του άντρα μου και πατέρα σου. Μην το ξεχνάς. Αυτός ο άνθρωπος σου δίνει ζωή καθημερινά. Αν δεν ήταν αυτός-

- Θα ήμουν νεκρή;
Ρώτησα γελώντας.

- Ακριβώς. Καλώς ή κακώς, αυτοί ήμαστε και δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για αυτό.
Απάντησε η Πολυξένη με την, σπαστικά, λεπτή φωνή της.

- Να σε ρωτήσω κάτι;
Είπα και εκεινη με κοίταξε στα μάτια σαν να με προκαλεί.

- Πως γίνεται μια μάνα να μην νοιάζεται για το παιδί της; Πώς γίνεται μια μάνα να ξέρει για τις αυτοκτονικές τάσεις της κόρης της και να μην λέει τίποτα; Ή μάλλον να λέει. Και το μόνο που να βγαίνει απο το στόμα της να είναι "Θα μας καταστρέψεις όλους.";
Ρώτησα πληγωμένα αποφεύγοντας να την κοιτάξω.

Δεν ήθελα να με δεί να κλαίω. Δεν ήθελα κάν να ξέρει οτι με νοιάζει αλλά το παράπονο, κάποιες φορές, ξέφευγε εύκολα απο τα χείλη μου.

Η Πολυξένη με κοίταξε αποσβολωμένη. Έκπληκτη. Αλλά ταυτόχρονα παγωμένα και αδιάφορα. Ανοιγόκλεισε τα μάτια της και χαμογέλασε ήρεμα.

- Πήγαινε στο δωμάτιο σου και σταματά να γκρινιάζεις.
Απάντησε κάνοντας χώρο για να περάσω και αδιαφορώντας για τα δάκρυα που κυλούσαν στα μάτια μου.

Πήγαινε στο δωμάτιο σου και σταματά να γκρινιάζεις. Αυτη η πρόταση έπαιζε ξανά και ξανά στο μυαλό μου. Δεν μπορούσα να το χωνέψω.

Έτρεξα στις σκάλες, κάνοντας υπομονή να μην ξεσπάσω σε κλάματα για άλλη μια φορά.

Ώσπου έφτασα στο δωμάτιο μου και εκεί, αφού κοπάνησα την πόρτα με όλη μου την δύναμη, άφησα τα δάκρυα να κυλήσουν πιο καυτά απο ποτέ. Τα μάγουλα μου είχαν κοκκινίσει και τα μάτια μου πονούσαν. Έγειρα στην πόρτα και άφησα το σώμα μου να κυλήσει κάτω ώσπου κάθισα στο παγωμένο πάτωμα, θάβοντας το πρόσωπο στα χέρια μου.

Θα μπορούσε κάνεις να πεί οτι είχα τα πάντα. Μια μεγάλη οικογένεια, πλούσιους γονεις, τεράστια κληρονομιά και απο μικρή φοιτούσα στα καλύτερα σχολεία της Ελλάδας. Θα ακολουθούσαν οι σπουδές, η άριστη επαγγελματική αποκατάσταση απο τα εργοστάσια του πατέρα μου, μια ζωή γεμάτη χρήμα και.... Οτιδήποτε άλλο παρά αγάπη. Το μόνο που ζήτησα ποτέ.

Έτσι λοιπόν σκέφτηκα να φτιάξω μια λίστα με τους καλύτερους τρόπους για να αυτοκτονήσω. Τι να την έκανα μια ζωή χωρίς αγάπη;

Θα έβρισκα τους πιο γρήγορους, τους πιο εύκολους, τους πιο σίγουρους θανάτους και θα τους δοκίμαζα έναν, έναν. Ήξερα οτι σε κάποιους θα κόλλαγα. Δεν ειναι εύκολο να πηδήξεις απο μια γέφυρα. Το μυαλό σου σε σταματά.

Είχα ομως ολο τον καιρό για να προσπαθήσω και δεν πίστευα ποτέ οτι θα με σταματούσε κάτι ή... Κάποιος.

Πόσο λάθος έκανα.

Death inspires me like a dog inspires a rabbit.

~Heavy-dirty-soul~
~Twenty one pilots~