- Πως ηταν η πρώτη μερα στο σχολειο;
Ρώτησε η Πολυξένη λες και την ενδιέφερε.

- Εσένα τι σε νοιάζει;
Ρώτησα καχύποπτα.

Κουνήθηκε στην πολυθρόνα της και με κοίταξε ανασηκώνοντας τους ώμους της.

- Δεν με-

Πήγε να πει αλλα την διέκοψε το κουδούνι.

Ο Δημήτρης. Σκέφτηκα και σηκώθηκα γρήγορα.

Είχα δίκιο.

- Γεια!
Χαιρέτησε με ενα πλατύ χαμόγελο.

Δεν είπα κατι. Του χαμογέλασα ομως και τον φίλησα.

- Οι γονεις μου ειναι στο σαλόνι.
Προειδοποίησα αφήνοντας τον να περάσει.

- Κυρία, Κύριε Παπασταύρου. Χαιρομαι που σας βλέπω.
Χαιρέτησε με ενα πολλα υποσχόμενο χαμόγελο.

Εκείνοι, σοβαροί όπως ήταν, εγνεψαν και αμεσως μετά γύρισαν το πρόσωπο τους αλλού.

- Μάλιστα...
Μουρμούρισε ενώ τον τράβηξα απαλά προς την σκάλα.

- Μην τους δίνεις σημασία.
Σχολίασα όσο ανεβαίναμε τις σκάλες.

- Αυτο κανω εδω και καιρό.

- Αυτοί οι δυο δεν γουστάρουν ουτε τα έντερα τους.
Εξήγησα και εκείνος χαμογέλασε.

- Ετσι κι'αλλιως... Εσυ με νοιαζεις, οχι αυτοί.
Απάντησε δίνοντας μου ενα μεγάλο φιλί στο μάγουλο.

Γέλασα ανάβοντας το φως του κομοδίνου μου.

- Λοιπόν; Τι ταινια θα δουμε;
Ρώτησε και ξάπλωσε στο κρεβάτι μου χωρις κανέναν ενδοιασμό.

- Βολεύτηκες πασά μου;
Γέλασα και εκείνος έγνεψε περήφανα.

- Δεν ξερω... Ποια θες;
Ρώτησα παίρνοντας το λάπτοπ απο το γραφείο μου.

Ξάπλωσα και εγω δίπλα του και άνοιξα την οθόνη.

- Εκτός απο ρομαντικές. Σε παρακαλώ.
Είπα με ένα μορφασμό αηδίας.

- Λεω να πρωτοτυπήσουμε.

- Δηλαδη;

- Μπορούμε να δουμε την Μουλαν.
Εξήγησε και τον κοίταξα συγκρατώντας τα γέλια μου.

- Την Μουλαν; 17 χρονων γομάρι και θέλεις να δουμε την Μουλαν;

- Η Ντίσνεϊ δεν εχει ηλικία.

- Μα δεν μου ζητάς να δουμε τους πειρατές της Καραϊβικης. Την Μουλαν μου ζητάς.
Εξήγησα και εκείνος φάνηκε να εκνευρίζεται.

- Ενταξει. Ενταξει θα δουμε την Μουλαν. Ευχαριστημένος;
Ρώτησα και τον ειδα να χαμόγελα πλατιά.

Έψαξα λιγο σε καποιες ιστοσελίδες ώσπου βρήκα την Mulan με ελληνικούς υπότιτλους και οχι μεταγλωττισμένο.

- Ωραια. Έλα ξάπλωσε.

- Τωρα μωρε.

- Εντάξει... Ξεκινάει.

~~~

Είδαμε την ταινία οπως βλέπαμε καθε άλλη ταινια. Εκείνος ξαπλωμένος και εγω καθιστή διπλα του, να σχολιάζω την κάθε λεπτομέρεια της ταινίας και να αστειεύομαι με τους χαρακτηρες αλλα και την πλοκή.

- Στην πραγματικότητα οταν η Mulan γύρισε σπίτι της έμαθε οτι ο πατέρας της ηταν νεκρός.
Σχολίασε προσπαθώντας να με εκπλήξει με τις γνώσεις του.

- Ναι... Όμως πρόκειται για παιδική ταινία και ειναι φυσιολογικό να κρύβουν τα στενάχωρα κομμάτια οπως το οτι στο τέλος η Mulan αυτοκτόνησε.
Απάντησα σκυθρωπά.

- Περίμενε... Τι εννοείς οτι η Mulan αυτοκτόνησε;

- Τι άλλο μπορω να εννοώ εκτός απο αυτο που είπα;

- Εμενα γιατι κανεις δεν μου ειπε αυτη την κατάληξη.
Παραπονέθηκε με γουρλωμένα μάτια.

- Δεν θέλαμε να πληγώσουμε τα συναισθήματα σου. Γι'αυτο.
Απάντησα ειρωνικά με ενα πλατύ χαμόγελο.

- Σου αρέσει να με κοροϊδεύεις ε;
Γέλασε σπρώχνοντας με πισω.

Κράτησε τα χέρια διπλα στο κεφάλι μου και μου έδωσε ενα γενναίο, αχόρταγο φιλί.

Μετα απο λίγο με ελευθέρωσε και κάθισε δίπλα μου.

- Πείνασα...
Μουρμούρισε χτυπώντας τα πόδια του μεταξύ τους σαν ανυπόμονο 5χρονο.

- Και εγω... Πίτσα;
Ρώτησα και εκείνος με κοίταξε παραξενεμένος.

- Πίτσα; Ουτε κάν. Σουβλάκι.
Ανακοίνωσε και άρπαξε το κινητο του απο το κομοδίνο.

Σχημάτισε εναν αριθμό που δεν ήξερα και περιμενε για λιγο.

Μετά την παραγγελία έκλεισε το τηλέφωνο και ξάπλωσε διπλα μου.

- Πως ηταν το διαμέρισμα;
Ρώτησε κοιτώντας με στα μάτια.

- Πολυ ωραιο και αρκετα μεγάλο. Δεν ειναι σαν την έπαυλη φυσικα αλλα εχει 3 υπνοδωμάτια, 2 μπάνια, 1 σαλόνι και μια κουζίνα. Αρκετά ευρύχωρα ολα τα δωμάτια και πλήρως διακοσμημένο.

- Αποφάσισε να διαλέξει αυτο;

- Ναι... Μεσα στην επόμενη εβδομάδα θα εχει κιολας μετακομίσει.
Απάντησα με ενα τόνο θλίψης.

- Δεν θες να φύγει ε;

- Οχι... Δεν θελω να ξαναγυρίσω στην ζωη με την Πολυξένη και τον Στέφανο μόνους σε ενα σπιτι με εμένα. Νιώθω οτι ολα γύρω μου προχωρούν, εξελίσσονται ενώ αυτοί οι δυο με τραβάνε στον βυθό της θάλασσας.
Εξήγησα και τον κοίταξα.

Έδειχνε να καταλαβαίνει. Ειχε ακούσει τόσα για αυτούς.

- Εχεις δίκιο. Ελπίζω ο αδελφός σου να μπορέσει να σε φιλοξενήσει σύντομα.

Δεν θα ζω μεχρι τοτε... Σκέφτηκα αλλα του χαμογέλασα πλατιά.

- Και εγω αυτο ελπίζω. Απλα προς τον παρόν δεν γίνεται χωρις την συγκατάθεση των γωνιών μου, μιας και ειμαι ανήλικη.
Εξήγησα και εκείνος έγνεψε με ενα αχνό χαμόγελο.

- Εμένα γύρισε η μάνα μου. Απο το Παρίσι.
Ανακοίνωσε στα ξαφνικά.

- Α πολυ ωραία.

- Ξέρεις τι έφερε μαζί της;

- Τι;

- Καινούργιο γκόμενο.
Απάντησε κοιτώντας πρός το παράθυρο.

- Ειναι 5 χρονια που χώρισε με τον πατέρα μου και απο τοτε εχω γνωρίσει ίσα με 10 "μνηστήρες".
Παραπονέθηκε.

- Τουλάχιστον σε αγαπάει. Και για αυτο να εισαι σίγουρος.
Απάντησα κάνοντας τον μια μεγάλη αγκαλιά.

Εκείνος με κοίταξε παραξενεμένος.

- Τι; Απλα μου αρέσει να σε αγκαλιάζω.
Εξήγησα κάνοντας τον να γελάσει.

- Σ'αγαπω.
Ψιθύρισε στο αυτί μου και με φίλησε χαμογελώντας.

- Και εγω.
Μουρμούρισα χαϊδεύοντας τον σβέρκο του.

Όταν απομακρύνθηκε, μια τούφα μαλλιά έπεφτε στο πρόσωπο του.

Την απομάκρυνα αργά και σταθερά, με χίλιες δύο σκέψεις στο μυαλό μου και σίγουρα όχι για το πόσο όμορφος έδειχνε ετσι που με κοίταζε χαμογελώντας γλυκά.

Το μυαλό μου τριγυρνούσε στους τρόπους μου και... Στον Αντρέα.

- Λυδια... Ολα καλά;
Ρώτησε χαϊδεύοντας το μάγουλο μου με ενα βλέμμα ανησυχίας.

- Ναι... Ναι. Συγνώμη απλα χάζεψα λιγο.
Απολογήθηκα ξυπνώντας απο ένα βαθύ λήθαργο.

- Νομίζω οτι ήρθαν τα σουβλάκια. Παμε;
Ρώτησε και εγω έγνεψα χαρούμενα, προσπαθώντας να εστιάσω σε εκείνον, στην φωνή του και μονο.

Έτσι, ξεκινήσαμε να κατεβαίνουμε τα σκαλιά σχεδόν τρέχοντας.

- Εγω φέρνω πιάτα και εσυ τα σουβλάκια. Ραντεβού στο δωματιο μου.
Είπα και έφυγα τρέχοντας για την κουζίνα.

Δεν ηταν κανεις εκει.

Περίεργο. Σκέφτηκα.

Άνοιξα τα ντουλάπια και έβγαλα δυο πιάτα και δυο ποτήρια. Πηρα μερικές χαρτοπετσέτες και βούτηξα ενα μπουκάλι κρασί απο το μπαρ.

Προσπάθησα και ξανά προσπάθησα να τα στερεώσω όσο πιο καλα μπορούσα στα χέρια μου ώστε να μην μου πέσει κατι στην διαδρομή.

Και τελικά τα κατάφερα, ανεβαίνοντας τις σκάλες μεχρι το υπνοδωμάτιο μου, σώα και αβλαβής.

- Υπέροχα.
Σχολίασε τρίβοντας τα χέρια του μεταξυ τους.

Άφησα τα πραγματα στο γραφείο μου και ο καθένας έβαλε το σουβλάκι στο πιάτο του.

- Καιρό είχαμε.
Σχολίασε τρώγοντας την πρώτη του μπουκιά με μια γκριμάτσα απόλαυσης.

- Ισχύει.
Απαντησα ακολουθώντας το παράδειγμα του.

Ηταν το καλύτερο σουβλάκι που έφαγα στην ζωη μου αλλα δεν θα μπω σε ανατριχιαστικές λεπτομέρειες.

Συνεχίσαμε να απολαμβάνουμε το φαΐ μας μαζι με το κρασί ώσπου σκάσαμε και πέσαμε φαρδιά πλατιά στο κρεβάτι μου.

- Νιώθω λες και εχω φάει 5.
Σχολίασα ξεφυσώντας.

- Ήταν αρκετά μεγάλο.

- Για το σουβλάκι μιλάμε παντα. Ετσι;

- Χαζο.
Γέλασε δυνατα.

Με αυτο το γέλιο που τόσο αγαπούσα.

- Νυστάζω...
Μουρμούρισα πλησιάζοντας τον.

Δεν τον αγκάλιασα και ακούμπησα το κεφάλι μου στο στήθος του ή κατι τέτοιο.

Απλα στρίμωξα τον εαυτό μου διπλα του. Στο πλευρό του, κλέβοντας λίγη απο την ζεστασιά του σώματος του. Σαν ενα γατάκι που δεν αφήνει την μαμά του μήπως και χαθεί.

Ένιωσα τα χείλη του στο κεφάλι μου και κάπως έτσι με πήρε ο ύπνος.

Ένας γλυκός, γαλήνιος ύπνος.

You'll have to watch me struggle from several rooms away. But tonight I need you to stay.

~The run and go~
~Twenty one pilots~

Στην περιγραφή εχω βαλει και το trailer του βιβλίου! Πως σας φαίνεται; Προσπάθησα τουλάχιστον.