- ΛΥΔΙΑΑ.
Ακούστηκε η φωνή της μητέρας μου απο το σαλόνι.

Ωχ. Σκέφτηκα και βγήκα δειλά, δειλά απο το δωμάτιο μου.

Κατέβηκα τις σκάλες και είδα την Πολυξένη στα όρια νευρικού κλονισμού.

- Κάτσε.
Ειπε ο πατέρας μου και έδειξε τον καναπέ.

Ακολούθησα την συμβουλή του χωρίς να θέλω να τους νευριάσω κι'αλλο.

- ΔΙΑΒΑΣΕ. Δυνατά.
Ούρλιαξε σχεδόν η Πολυξένη πετώντας στο τραπεζάκι μπροστά μου μια εφημερίδα.

Τους κοίταξα έναν έναν ενώ εκείνη την στιγμή ήρθε να κάτσει δίπλα μου ο αδελφός μου.

Πήρα την εφημερίδα στα χέρια μου άρχισα να διαβαζω.

Η οικογένεια Παπασταύρου, μόλις πριν μια εβδομάδα, με υποδέχτηκε στο σπιτι της για την προκαθορισμένη μας συνέντευξη.

Σκοπός μου, να μιλήσω με ολα τα μέλη της οικογένειας ώστε εσείς να μάθετε λίγα περισσότερα για αυτούς.

Ξεκίνησα να μιλαω με τον κύριο Παπασταύρου και τις απόψεις του σκοπεύω να σας παραθέσω στο τέλος μιας και ειναι αυτο που μας ενδιαφέρει πραγματικά.

Για λίγη ώρα, είχα την ευκαιρία να μιλήσω με το νεότερο μέλος της οικογένειας, την κόρη Λυδία Παπασταύρου.

Παρακάτω, ακολουθούν οι ερωτήσεις που κλίθηκε να απαντήσει καθώς και οι απόψεις της.

"Είσαι η μικρότερη της οικογένειας. Πώς σου φαίνεται αυτό και πώς η ζωή του πατέρα σου επηρεάζει την δίκη σου;"

"Το να εισαι η μικρότερη εχει αρκετά πλεονεκτήματα, σωστα; Αν έχετε αδέλφια θα ξέρετε τους δεσμούς αγάπης που αναπτύσονται μεταξύ των παιδιών χωρις να υπολείπονται ομως κάποιοι ασήμαντοι καυγάδες. Όσο για την ζωη του πατέρα μου, μπορεί να μου προσφέρει και σε εμένα και στην οικογένεια μου, οτι ζητήσουμε κατι που επηρεάζει και διαμορφώνει την ζωη μου πολυ διαφορετικά σε σχέση με άλλων παιδιών της ηλικίας μου."

"Μπορείς να μου το εξηγήσεις αυτο;"

"Εκει έξω, υπάρχουν παιδιά που ζουν σε μια τελειως διαφορετική πραγματικότητα απο την δίκη μου. Θα μπορούσα να θεωρήσω τον εαυτό μου τυχερό για τα προβλήματα που δεν χρειάζεται να αντιμετωπίσω λόγω της οικονομικής κατάστασης των γονιών μου. Όπως επίσης και οι παρέες που εχω δημιουργήσει είναι πολύ διαφορετικές απο αυτες που θα εκανα σε "μια άλλη ζωη". "

"Τι θα έλεγες σε κάποιον που Αντεπιτίθεται με φανατισμό τις απόψεις του πατέρα σου;"

"Ο φανατισμός ειναι κομμάτι της ζωής μας. Είτε ζεις στα βοριά προάστια, είτε οπουδήποτε. Ωστόσο, απόψεις υπάρχουν και πρεπει να μάθουμε να τις σεβόμαστε. Όσο αυτες δεν επηρεάζουν την ζωη μας ή την σωματική ακεραιότητα των ψηφοφόρων μας, δεν εχουμε κανενα απολύτως πρόβλημα με το να ακούμε νέες ιδέες."

"Αν δεν κανω λαθος, πριν απο 2 χρονια, περίπου, σου συνέβη ενα ατυχές συμβάν. Ήσουν πρωτοσέλιδο για μέρες. Πως σε έκανε να νιώσεις αυτο;"

Ακολούθησε ενα, αδικαιολόγητο, ξέσπασμα.

"Ενα ατυχές συμβάν; Αλήθεια, θα μπορούσατε να το πείτε ετσι; Το πρώην αγόρι μου με έστειλε στο νοσοκομείο με σοβαρά εγκαύματα στην κοιλιά, μώλωπες σε χέρια και πόδια, κακώσεις στο κεφάλι, ακομα και σπασμένα πλευρά. Λυπάμαι αλλα μονο ατυχές συμβάν δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί. Ενα τέρας -και το υπογραμμίζω αυτο- κόντεψε να με σκοτώσει υπό την επήρεια αλκοόλ. Αυτο το αποκαλείς "απόπειρα δολοφονίας" που ειναι ακριβώς και ο λόγος για τον οποιο το δικαστήριο τον καταδίκασε σε φυλάκιση. Όσο για τα πρωτοσέλιδα; Ηταν άκρως εκνευριστικό και εξευτελιστικό να ασχολείται μια ολόκληρη χώρα με την κακοποίηση μια ανήλικης γυναίκας μονο και μονο επειδή ο πατέρας της εχει ενα τόσο μεγάλο ονομα. Υπάρχουν χιλιάδες γυναίκες και παιδιά εκει έξω που κακοποιούνται καθε μερα κύριε Ιωάννου. Κανεις ομως δεν κανει τιποτα για αυτούς. Εχουμε φτάσει σε ενα καινούργιο επίπεδο υποκρισίας και αυτο με νευριάζει πιο πολυ απο ολα. Γυρνάμε την πλατη σε πολλα πράγματα και εχουμε τα μούτρα να το "παίζουμε" φιλάνθρωποι μονο εκει που μας συμφέρει."

Τέλος οταν ρώτησα για της εκστρατείες του πατέρα της και της εξήγησα πόσες γυναίκες αυτες βοήθησαν, εκεινη αρνήθηκε να απαντήσει και έφυγε με βιαστικά βήματα.

Θα μπορούσε κανεις να θεωρήσει απο τα παραπάνω, οτι παιδιά μεγαλωμένα σε ενα περιβάλλον οπως αυτο της εύπορης οικογένειας Παπασταύρου, αποκτούν με το καιρό μια "κακομαθημένη" συνμπεριφορα που ωθεί το μυαλό τους να αναπτύξει ισχυρά αισθήματα ζήλιας και μια αίσθηση ανωτερότητας.

Ισως τελικά η οικογένεια Παπασταύρου να μην ειναι τόσο τελεια όσο πιστεύαμε.

Διάβασα και παράτησα μην εφημερίδα μπροστά μου.

- Πες μου οτι αυτά που λεει είναι ψέματα και εγω θα τον καταστρέψω.
Ειπε ο πατέρας μου κοιτώντας το πάτωμα μπροστά μου.

Χαμογέλασα στιγμιαία και τον κοίταξα.

- Ειναι αλήθεια. Λέξη προς λέξη.
Απάντησα ψύχραιμα.

- Έκανες τον εαυτό σου ρεζίλι σε ολόκληρη την Ελλάδα. Πολλοί θα μας αντιπαθήσουν σαν σύνολο και θα χάσουμε αρκετούς ψήφους. Τι εχεις να πεις για αυτο;
Ρώτησε και εγω τον κοίταξα χαμογελώντας πλατιά.

- Δεν θα μπορούσε να με νοιάζει λιγότερο.
Απάντησα και ξάφνιασα τον εαυτό μου με αυτη την ειλικρίνεια.

Σύντομα, το χέρι του υψώθηκε στο αέρα και με χαστούκισε με δύναμη.

Ξαφνιάστηκα. Νόμιζα οτι θα αρχίσει να με βρίζει ή θα με έβαζε τιμωρία ή θα μπορούσε ακόμα και να με διώξει απο το σπίτι αλλα δεν περίμενα να σηκώσει το χέρι του πάνω μου.

Οχι πλέον.

Ο Χρήστος διπλα μου αγρίεψε και με τράβηξε μακριά απο τον Στέφανο. Με έκλεισε στην αγκαλιά του και άρχισε να ουρλιάζει στους γονείς μου.

- Δεν νομίζετε οτι εχει αντέξει αρκετό ξύλο στην ζωή της; Δεν φτάνει ο ψυχολογικός πόλεμος που της κάνετε τόσα χρόνια, το ξύλο που της δίνατε οταν ηταν μικρή ή το οτι ο πρώην της την έστειλε στο νοσοκομείο. Έχετε τα μούτρα να αποκαλείτε τους εαυτούς σας γονεις και να σηκώνετε χέρι στην 17χρονη κόρη σας. Ενα άτομο με προσωπικότητα και όσο και αν σας φαίνεται περίεργο, με συναισθήματα.
Φώναξε και τους κοίταξε αηδιασμένος.

- Θα έπρεπε να ντρέπεστε.
Ειπε και φύγαμε με γρήγορα βήματα.

Ανεβήκαμε τις σκάλες και κλειστήκαμε στη δωμάτιο μου.

Δεν έκλαιγα. Τα δάκρυα είχαν πλέον στερέψει.

- Ευχαριστώ...
Ψέλλισα και η φωνή βγήκε βαριά μεσα απο το στόμα μου.

Ξερόβηξα για να καθαρίσω τον λαιμό μου και συνέχισα.

- Αυτος ο δημοσιογράφος με έβγαλε εκτός εαυτού. Ή μάλλον... Έβγαλε τον πραγματικό εαυτό μου.

Χαμογέλασε και κάθισε διπλα μου.

- Εναν εαυτό που δεν πρεπει να καταπιέζεις. Ποιος χέζει την μαμά και τον μπαμπά; Αυτοί παντα να κρίνουν ήξεραν.

- Και δικαίως. Είδες; Παλι σκατά τα έκανα. Ουτε μια συνέντευξη δεν μπορω να δώσω. Ειναι τελείως άχρηστη.
Σχολίασα απογοητευμένη.

- Λες βλακείες.
Απάντησε εκνευρισμένα.

- Μπορω να μείνω μόνη μου; Σε παρακαλώ...
Ζήτησα και έμεινε να με κοιτάει.

Μετα απο λιγο έγνεψε και σηκώθηκε όρθιος.

- Αν θελήσεις κατι, θα ειμαι διπλα.
Ειπε και έφυγε.

Οχι, ευχαριστω. Θα το κανω μόνη μου. Σκέφτηκα και άρπαξα το κινητο μου.

Έλεγξα για τυχόν ειδοποιήσεις και οταν ειδα οτι δεν είχα τιποτα, εγκατέλειψα το δωματιο μου χωρις κανένας να το καταλάβει.

Ήμουν έτοιμη για την τριτη απόπειρα και ήλπιζα να τα καταφέρω αν και δεν αποτελούσε σίγουρο τροπο.

Που θα βρω τωρα λιμάνι;

You're true and pure; you hold the cure. We're all diseased. You hold the key. Tell our dad, "I'm sorry."

~Ruby~
~Twenty one pilots~