_________________________________
Πρώτη αποτυχημένη απόπειρα: πτώση απο μεγάλο ύψος.
_________________________________

- Πώς πάει;

Ακούστηκε μια φωνή μέσα στην παχιά σιωπή του δρόμου.

- Δεν βλέπεις;
Ρώτησα απότομα κρατώντας τα μάτια μου μπροστά, στο κενό.

- Βασικά...όχι.
Απάντησε η φωνή και εγώ γύρισα να κοιτάξω το αγόρι που μιλούσε.

Είχε κοντά μαύρα μαλλιά και ένα γλυκο πρόσωπο . Ήταν αρκετά πιο ψηλός απο εμένα και το ίδιο αδύνατος. Ένα ζευγάρι γυαλιά έκρυβε σημαντικό μέρος του προσώπου του ενώ στα χέρια κρατούσε ένα γκρι μπαστούνι. Είχε αφήσει το σώμα του να ακουμπά στα κάγκελα της γέφυρας και φαινόταν σαν να κοιτούσε στο κενό μπροστά μας.

- Είσαι-

- Τυφλός, ναι! Με προδίδουν τα γυαλιά ε; Ή μήπως το μπαστούνι;
Ρώτησε χαμογελώντας πλατιά.

Κούνησα το κεφάλι μου αρνητικά, χαμογελώντας, και ας μην μπορούσε να το δει.

- Απλά μου είπες ότι δεν βλέπεις.
Σχολίασα ήρεμα και εκείνος χαμογέλασε ακόμα πιο πλατιά.

- Άρα η ερώτηση που ήσουν έτοιμη να μου κάνεις, ήταν τελείως άστοχη. Σωστά;
Ρώτησε ψάχνοντας με το ελεύθερο χέρι στην τσέπη του.

- Έχεις δίκιο.
Απάντησα, κοιτώντας τον από πάνω μέχρι κάτω.

Ήταν αρκετά όμορφος ακόμα και αν τα γυαλιά έκρυβαν το μεγαλύτερο μέρος του προσώπου του.

- Μπορείς να...
Ρώτησε κρατώντας ενα τσιγάρο και έναν αναπτήρα στα χέρια του.

- Είμαι σε μια όχι και τόσο καλή κατάσταση.
Σχολίασα κοιτώντας το κενό μπροστά μου.

Το μισό σώμα μου κρεμόταν έξω από την γέφυρα. Ήμουν έτοιμη να πηδήξω μέχρι που εκείνος εμφανίστηκε.

- Ναι, ναι ξέρω. Θες να πηδήξεις.

- Πως το ξέρεις;

- Είναι 3 τα ξημερώματα και βρίσκεσαι σε μια άδεια γέφυρα με έναν τυφλό. Σε άκουσα.
Εξήγησε τόσο φυσιολογικά.

- Μα δεν μίλησα καθόλου απο τότε που ήρθα.
Απάντησα παραξενεμενα, φέρνοντας το σώμα μου πιο κοντά στα κάγκελα.

- Μουρμουραγες όμως. Οοολη την ώρα.

Τον κοίταζα σαστισμένη, μην ξέροντας τι να πω.

- Μια συμβουλή: αν θες πραγματικά να το κάνεις. Κάνε το. Αλλιώς κατέβα απο εκει πέρα και έλα να ανάψεις το τσιγάρο μου.
Συμπλήρωσε και φαινόταν... Ενοχλημένος;

- Γιατι καπνίζεις;
Ρώτησα χωρίς να σκεφτώ πόσο χαζή ήταν αυτή η ερώτηση.

- Περιμένεις και απάντηση;

Για λίγο δεν μίλησε κανένας. Τον κοιτούσα, πλάθοντας ιστορίες με το μυαλό μου. Τελικά όμως η φωνή του ακούστηκε και έσπασε την σιωπή της έρημης γέφυρας.

- Είναι ενα συνήθειο που το είχα πρίν χάσω την όραση μου. Δεν μπόρεσα ούτε θέλησα ποτέ να το κόψω.
Απάντησε τείνοντας το τσιγάρο και τον αναπτήρα προς εμένα.

Τον κοίταξα, για λίγο, σκεφτόμενη. Τελικά όμως γατζωθηκα πάνω στα κάγκελα και έφερα σιγά σιγά το ενα πόδι πάνω απο τα κάγκελα και μεσα στην γέφυρα. Ακολούθησε και το άλλο και σε λιγο ήμουν ασφαλής στην σταθερότητα του δρόμου.

- Καλη απόφαση.
Χαμογέλασε εκείνος πλατιά.

Μα ακούει τα παντα; Αναρωτήθηκα νευριασμένη.

Πλησίασα σταθερά λες και δεν είχα ποτέ ξανά περπατήσει στην γη.
Χαμογέλασα και πήρα το τσιγάρο και τον αναπτήρα απο τα χέρια του.

Έβαλα το τσιγάρο στο στόμα μου και το άναψα. Κάπνισα κανα-δυό φορές και ακούμπησα το πρόσωπο του αγοριού. Εκείνος ξαφνιάστηκε από το άγγιγμα μου αλλά σύντομα οι εκφράσεις του χαλάρωσαν και το στόμα του άνοιξε ελαφρά. Τελικά, στερέωσα το τσιγάρο στα χείλη του και εκείνος χαμογέλασε.

- Δεν έμαθα ακόμα το όνομα σου.
Είπε και εγώ χαμογέλασα πλατιά.

- Λυδία.
Απάντησα και αυτός έγνεψε ευχαριστημένος.

- Αντρεας. Χάρηκα.
Χαμογέλασε και έτεινε το ελεύθερο χέρι του.

Μετά απο κάποιες στιγμές σκέψης, έπιασα το χέρι του Αντρέα και το έσφιξα με αυτοπεποίθηση.

- Αρκετά δυνατή χειραψία για κάποια που θέλει να αυτοκτονήσει.
Σχολίασε αφήνοντας το χέρι μου.

Δεν είπα τίποτα. Άρχισα να απομακρύνομαι όσο πιο ήσυχα μπορούσα αλλά εκείνος με άκουσε.

- Που πηγαίνεις; Θα βρείς άλλη γέφυρα;

- Δεν είναι ο μόνος τρόπος που έχω σκεφτεί. Έχω κι'άλλους.
Απάντησα απο μακριά, αφήνοντας τον μόνο στην έρημη γέφυρα.

Η πτώση ίσως να μην ηταν ο καλύτερος τρόπος, τελικά.

No one else is dealing with your demons. Meaning, maybe, defeating them could be the beginning of your meaning, friend.

~Kitchen sink~
~Twenty one pilots~

Ελπίζω να σας αρεσε το πρώτο κεφάλαιο και να συνεχίσετε να διαβάζετε την ιστορία μου. ❤️