Μια εβδομάδα είχε περάσει απ' το θάνατο του Σταύρου. Της Ελένης της είχε φανεί περίεργο που κανένας στο βασίλειο δεν είχε συζητήσει για το φιλί τους , κανένας δεν είχε θίξει αυτό το θέμα και η Ουρανία δεν έμαθε τίποτα. Σαν να μη συνέβη ποτέ. Ούτε με τον Μάρκο ξαναμιλήσαν για αυτό το θέμα. Η Ναταλία και ο Κυριάκος παντρεύτηκαν, οι δύο τους ήταν πολύ ευτυχισμένοι και στην ταβέρνα επικρατούσε πάντα πολύ ευχάριστο κλίμα.

Ένα ηλιόλουστο πρωινό, η Ελένη προπονούσε τους στρατιώτες και τους φρουρούς στην Προπονητική Αυλή, πάνω σε ειδικές κούκλες. Τους επέβλεπε όλους και γινόταν αυστηρή όταν έπρεπε. Έβλεπε, όμως, ότι ο Μάρκος δεν ήταν και τόσο συγκεντρωμένος. Κοιτούσε συνεχώς εκείνη στα μάτια. Όταν η προπόνηση τελείωσε και οι περισσότεροι έφυγαν, την πλησίασε και της είπε:

"Θα θέλατε να έρθετε μαζί μου για μια βόλτα στο δάσος;"

"Φυσικά." Του είπε κι έφυγαν.

Ο πρωινός περίπατος στο δάσος ήταν πάντα ευχάριστος και καθόλου επικίνδυνος, σε αντίθεση με τη νύχτα. Η Ελένη ένιωθε άνετα μαζί του. Καθώς περπατούσαν και κουβεντιάζανε σαν δύο καλοί φίλοι όπως ήταν τώρα πια, ο Μάρκος της έπιασε το χέρι και εκείνη δεν το τράβηξε. Το άγγιγμα του την έκανε να αισθανθεί μια πρωτόγνωρη ζεστασιά.

"Θέλω να μου κάνεις μια μικρή χάρη." Του είπε ύστερα από λίγο. Σταμάτησαν κι εκείνος γύρισε και την κοίταξε με βλέμμα που μαγνητίζει.

"Ότι θέλετε." Της είπε.

"Θέλω να μου μιλάς στον ενικό. Τουλάχιστον όταν είμαστε μόνοι."

"Εντάξει, Ελένη. Είναι καλύτερα έτσι;"

"Πολύ καλύτερα."

"Άλλωστε, ξέρουμε κι οι δύο ότι τώρα πια υπάρχει μια οικειότητα μεταξύ μας."

Την αγκάλιασε απ' τη μέση και εκείνη, διστακτικά, τύλιξε τα χέρια της γύρω απ' το λαιμό του. Τα βλέμματα τους δεν είχαν χωριστεί.

"Μάρκο, εγώ..."

"Σσσς... Δεν χρειάζονται λόγια." Της είπε σιγανά και τη φίλησε. Η Ελένη, η γενναία ιππότης, ένιωθε τελείως αδύναμη μέσα στα δυνατά του χέρια, ένιωθε πολύ μικρή μπροστά του. Για πρώτη φορά από τη μέρα που πέθανε ο Σταύρος, ένιωσε να ξαναγεννιέται. Ωστόσο, ακόμα ένιωθε ένα κενό.

*******************************

Η μέρα που η Ουρανία φοβόταν πως θα φτάσει, έφτασε. Ο Γιλβέρτος όρμησε στην εκκλησία χωρίς να υπολογίσει τίποτα και την άρπαξε με το ζόρι, καθώς εκείνη φώναζε:

"Βοήθεια! Άφησε με, ηλίθιε! Άσε με!"

"Ασ' την ήσυχη!" Έφτασε πάνω στην ώρα και η Μεγκάνα. "Πως τολμάς και μπαίνεις έτσι στην εκκλησία μου;!"

"Οι διαταγές του βασιλιά ήταν ξεκάθαρες." Είπε ο Γιλβέρτος. "Η παντρεύομαι την Ουρανία η θα με εκτελέσει."

"Είσαι δειλός." Του απάντησε η Μεγκάνα. "Έλα μαζί μου. Και εσύ, Ουρανία."

Ξεκίνησαν και η Μεγκάνα τους οδήγησε στο παλάτι, μπροστά από το θρόνο του βασιλιά. Γονάτισε και του είπε:

"Μεγαλειότατε, σας ικετεύω. Αφήστε με να κρατήσω τη Δέσποινα Ουρανία ως βοηθό μου στην εκκλησία. Και μην καταδικάσετε τον Μάγο Γιλβέρτο, διότι εκείνος δεν φταίει σε τίποτα. " Ο Λόρδος Ντέριος απόφασισε να δεχτεί το αίτημα της.

"Το αίτημα σας είναι δεκτό. " της είπε. "Η Δέσποινα Ουρανία θα γίνει παντοτινή βοηθός σας στην εκκλησία και ο Μάγος Γιλβέρτος θα συνεχίσει να ασκεί τα καθήκοντά του. "

Με αυτή την απόφαση του βασιλιά, τα πράγματα στο Βασίλειο του Νότου ηρέμησαν και οι άνθρωποι έπαψαν να επαναστατούν. Όμως, η Γιατρός Πατρίσια ακόμα πίστευε πως κάτι μυστήριο συνέβαινε με τον Λόρδο Ντέριο.

Το βράδυ η Ελένη πήγε στην ταβέρνα της Ναταλίας, η οποία εκείνη την ώρα ανέβαζε μια θεατρική παράσταση. Όταν τελείωσε, πήγε και κάθισε στο τραπέζι της.

"Φοβερή παράσταση." Της είπε η Ελένη.

"Ευχαριστώ. " απάντησε η Ναταλία. "Πολύ χαρούμενη σε βλέπω σήμερα. Που οφείλεται αυτό;"

"Ναταλία, ο Μάρκος κι εγώ..."

"Τι κάνατε;!" Τη ρώτησε η Ναταλία απότομα.

"Τίποτα, απλώς, πήγαμε βόλτα στο δάσος και..."

"Και;"

"Με φίλησε."

"Πως...;"

"Τι; Γιατί έμεινες έκπληκτη;"

Η Ναταλία αργούσε να απαντήσει και η Ελένη ανησύχησε.

"Συμβαίνει κατι;"

"Όχι, απλά...Δεν μπορώ να πιστέψω ότι φιλήθηκες μ' αυτόν τον άνθρωπο."

"Γιατί όχι;"

"Ελένη... Έμαθα κάποια πράγματα για τον Μάρκο."

"Τι; Πες μου." Είπε ανήσυχη η Ελένη.

"Λένε πως είναι μεγάλος γυναίκας."

"Ποιος το λέει αυτό;"

"Όχι μόνο το βασίλειο, το έχω δει και με τα μάτια μου."

Η Ελένη δεν μπορούσε να πιστέψει στα αυτιά της. Είχε αρχίσει να ερωτεύεται τον Μάρκο, όμως τώρα...

"Χθες το βράδυ", συνέχισε η Ναταλία, "ήρθε στην ταβέρνα με μια γυναίκα και ερωτοτροπούσαν. Το ίδιο έκανε προχθές με μια άλλη γυναίκα, διαφορετική."

"Ναι, όμως...μαζί μου μπορεί να αλλάξει, έτσι δεν είναι;" Η Ναταλία κούνησε το κεφάλι της με απογοήτευση.

"Είσαι πολύ αθώα και αμάθη ακόμα στον έρωτα. Τέτοιοι άνθρωποι συνήθως δεν αλλάζουν."

"Λες ψέματα!" Φώναξε οργισμένη η Ελένη και σηκώθηκε.

"Γιατί να σου πω ψέματα;!" Φώναξε κι η Ναταλία. "Φίλη σου είμαι!"

"Δεν πρόκειται να σε πιστέψω, τ' ακους;! Δεν είσαι φίλη μου, είσαι φίδι! Ζηλεύεις την ευτυχία μου και προσπαθείς να μου την καταστρέψεις!"

Οι δύο γυναίκες ήταν έτοιμες να πιαστούν στα χέρια, όμως οι άνθρωποι που ήταν εκεί τις χώρισαν.

"Φύγε αμέσως από την ταβέρνα μου! Δεν θέλω να σε ξαναδώ!" Η Ελένη έφυγε σαν κύρια, χωρίς να χάσει την αξιοπρέπεια της.

Όταν ξάπλωσε στο κρεβάτι της, σκέφτηκε πως αυτά που της είπε η Ναταλία ίσως ήταν αλήθεια. Όντως ήταν φίλη της και ήθελε να την προστατεύσει. Γιατί να της πει ψέματα;

Την άλλη μέρα, ο Μάρκος της πρότεινε να πάνε πάλι στο δάσος.

Όχι, δεν θα του δώσω αυτό που θέλει. Σκέφτηκε η Ελένη και κάνοντας την καρδιά της πέτρα του είπε:

"Δεν είμαι σίγουρη αν θέλω να συνεχίσουμε, Μάρκο."

"Όπως θέλεις." Της είπε εκείνος. "Μπορώ τουλάχιστον να μάθω τι σε πείραξε;"

"Δεν..." Δεν μπορούσε να του πει την αλήθεια. "Δεν έχω ξεπεράσει ακόμα τον Σταύρο."

"Εντάξει, το σέβομαι αυτό. Όμως στην ουσία δεν είχατε τίποτα. Πρέπει να ξαναφτιάξεις τη ζωή σου."

"Ναι. Όμως δεν θέλω να την ξαναφτιάξω με κάποιον σαν εσένα."

"Γιατί;"

"Ξέρεις εσύ γιατί. Καλή σου μέρα."

Κι έφυγε, αφήνοντας τον δήθεν απορημένο. Και όχι δήθεν για εκείνον. Γιατί κατάλαβε πως η Ελένη έμαθε κάτι για εκείνον και απορούσε πως τα έμαθε. Καθώς εκείνη απομακρυνόταν, πήγε γρήγορα και την πρόλαβε λίγο πιο πέρα.

"Περίμενε." Της είπε. Η Ελένη γύρισε και τον κοίταξε.

"Αμφιβάλλεις για μένα;" τη ρώτησε.

"Όχι μόνο εγώ. Όλο το βασίλειο έχει μάθει για τα κατορθώματα σου, εγώ δεν θα τα μάθαινα;"

"Θέλω ν' αλλάξω..." Τα μάτια του την κοιτούσαν με ικεσία, αλλά δεν θα την έριχνε έτσι εύκολα!

"Δεν σε πιστεύω."

Και πήγε να φύγει, όμως εκείνος της έπιασε το μπράτσο και το κράτησε με δύναμη.

"Που πας; Δεν θα ακούσεις αυτά που θέλω να σου πω;"

"Άφησε με."

"Όχι." Έβαλε το ελεύθερο χέρι της στη λαβή του σπαθιού της.

"Τότε, θα με αναγκάσεις να υπερασπιστώ τον εαυτό μου. " Ο Μάρκος δεν την άφηνε και η Ελένη έβγαλε το σπαθί της.

Μια μια γρήγορη κίνηση, έβγαλε κι ο Μάρκος το δικό του κι άρχισαν να μονομάχουν. Ήταν κι οι δύο πολύ καλοί.

"Ποιο είναι το πρόβλημα σου;" τη ρώτησε καθώς τα σπαθιά τους διασταυρώθηκαν.

"Δεν είμαι εγώ σαν τις άλλες γυναίκες, να πέσω στην αγκαλιά σου." Και η μονομαχία τους συνεχίστηκε, χωρίς να πληγωθεί όμως κανένας.

"Εσύ δεν είσαι σαν τις άλλες, έχεις δίκιο. " της είπε λίγο μετά, ενώ συνέχιζαν. "Γι' αυτό σ' αγαπώ."

"Τι;"

Η Ελένη έχασε την αυτοσυγκέντρωση της, το σπαθί της έπεσε απ' τα χέρια και κοίταξε απορημένη τον Μάρκο. Εκείνος την άρπαξε στην αγκαλιά του και αυτή τη φορά ενώθηκαν τα χείλη τους αντί για τα σπαθιά. Η Ελένη ξέχασε κάθε σκέψη της να αντισταθεί.

"Αυτό που άκουσες." Της είπε. "Σ' αγαπώ. Δεν θέλω να συνεχίσω με καμία άλλη. Μόνο με εσένα, Ελένη." Και τη φίλησε πάλι. Η Ελένη θα ορκιζόταν πως αυτή η στιγμή δεν ήθελε να τελειώσει ποτέ.

Το απόγευμα, καθόταν στο δωμάτιο της στο Κάστρο και ξεκουραζόταν, όταν χτύπησε η πόρτα. Πήγε και άνοιξε. Ήταν η Ναταλία.

"Γεια." Είπε η Ελένη.

"Μπορώ να περάσω;"

"Ναι." Έκανε στην άκρη και η Ναταλία πέρασε μέσα.

"Ελένη, θέλω να σου ζητήσω συγγνώμη για χθες. Δεν έπρεπε να σου μιλήσω έτσι. Βέβαια είμαστε φίλες και δεν θα ήθελα να πληγωθείς, όμως δεν έπρεπε να ανακατεύτω έτσι στα προσωπικά σου."

"Δεν πειράζει." Είπε η Ελένη. "Κι εγώ σου ζητώ συγγνώμη. Δεν έπρεπε να σου φωνάξω."

Η Ναταλία την αγκάλιασε.

"Περασμένα ξεχασμένα. " της είπε.

"Χαίρομαι που σ' έχω φίλη μου." Είπε η Ελένη.

********

Τι λέτε; Θα αλλάξει όντως ο Μάρκος; Θα σοβαρευτεί; Θα κάνει την Ελένη ευτυχισμένη;

Το επόμενο κεφάλαιο θα είναι λίγο πιο μεγάλο και θα γνωρίσουμε σ' αυτό άλλον έναν ήρωα, το δεξί χέρι του Λόρδου Ντέριου: τον Κατάσκοπο Δανιήλ.