Η Ελένη μπήκε με αργά βήματα στο δωμάτιο όπου η Μεγκάνα φιλοξενούσε την Ουρανία. Εκείνη βρισκόταν ξαπλωμένη στο κρεβάτι, όμως σηκώθηκε αμέσως μόλις την είδε.

"Ελένη; Τι έγινε; Πάλεψε ο Σταύρος μου; Νίκησε;" Η μια ερώτηση μετά την άλλη. Η Ελένη κούνησε αρνητικά το κεφάλι και είπε δακρυσμένη:

"Πέθανε, Ουρανία. Πάλεψε, αλλά δυστυχώς δεν τα κατάφερε." Η Ουρανία την αγκάλιασε κι άρχισε να κλαίει.

"Όχι..." έλεγε. "Όχι ο Σταύρος μου... Γιατί;"

Η Ελένη την άφησε να κλάψει μέχρι να ηρεμήσει και μετά της είπε:

"Πρέπει να επιστρέψεις στον Πύργο και να παντρευτείς τον καινούργιο μάγο που θα έρθει αύριο."

"Όχι. Δεν πρόκειται να παντρευτώ κανέναν άλλον. Κανένας δεν θα πάρει τη θέση του Σταύρου μου." Η Μεγκάνα κοίταξε την Ελένη και της έκανε ένα νόημα σαν να της λέει:

Ασ' το πάνω μου. Πλησίασε την Ουρανία και την έπιασε απ' τους ώμους στοργικά.

"Καλή μου, έτσι πρέπει." Της είπε. "Είναι διαταγή του βασιλιά. Αν δεν το κάνεις, θα σε εκτελέσει κι εσένα. Εκτός αυτού, ο νέος μάγος θα σε προσέχει."

Η Ουρανία όμως πείσμωσε ακόμα πιο πολύ.

"Δεν με νοιάζει!" Φώναξε. "Καλύτερα, ας με εκτελέσει κι εμένα, να πάω να βρω τον Σταύρο μου!" Οι δύο γυναίκες κατάλαβαν πως δεν επρόκειτο να την πείσουν. Η Πατρίσια αποφάσισε να κάνει κι αυτή μια προσπάθεια. Την έβαλε να καθίσει, της κράτησε τα χέρια και της είπε:

"Γλυκιά μου, άκουσε με κι εμένα που είμαι σ' αυτό το βασίλειο χρόνια και ξέρω. Ο Λόρδος Ντέριος δεν ήταν έτσι. Παλιότερα ήταν πολύ καλός. Όμως τώρα, χωρίς κανένας να ξέρει γιατί, έχει γίνει πολύ κακός. Εγώ σου υπόσχομαι πως θα ανακαλύψω τι τον άλλαξε και θα προσπαθήσω να δικαστεί απ' το λαό, έτσι η ψυχή του Σταύρου θα δικαιωθεί και θα ηρεμήσει. Εσύ, όμως για τη δική σου ασφάλεια, πρέπει να παντρευτείς τον καινούργιο μάγο μέχρι να δούμε τι θα γίνει. Άλλωστε, έχω ακούσει πως είναι ωραίος, ευγενικός και με καλή αίσθηση του χιούμορ."

"Θα σε κάνει χαρούμενη." Συμπλήρωσε η Μεγκάνα.

Η Ουρανία τους κοίταξε όλους και μετά είπε:

"Εντάξει, με πείσατε. Θα το κάνω."

Η Ελένη κι ο Μάρκος την πήγαν στον Πύργο, της ευχήθηκαν καλή τύχη και μετά ξεκίνησαν οι δύο τους με αργά βήματα για το Κάστρο.

"Ώστε...τον αγαπούσατε." Της είπε ο Μάρκος στο δρόμο.

"Ναι." Του απάντησε η Ελένη και δάκρυσε πάλι. "Και λυπάμαι που του το είπα κάτω από αυτές τις συνθήκες. Έπρεπε να του το είχα πει πολύ πριν."

"Τότε, γιατί δεν του το είπατε;"

"Φοβόμουν. Μπορεί να ακούγεται γελοίο για μια γενναία ιππότη να δειλιάζει έτσι μπροστά σ έναν άντρα, όμως...Δεν ήξερα αν ένιωθε κι εκείνος το ίδιο για μένα."

Πρώτη φορά που η Ελένη ανοιγόταν τόσο πολύ στον Μάρκο. Δεν ήξερε γιατί, αλλά της ενέπνεε εμπιστοσύνη.

"Είμαι σίγουρος πως το ένιωθε, κυρία. Αλλιώς δεν θα σας φιλούσε εκεί, μπροστά σε τόσο κόσμο και λίγο πριν το θάνατο του. "

"Αν είναι έτσι... Τότε γιατί παντρεύτηκε άλλη;" Ο Μάρκος χαμογέλασε και της είπε:

"Για να σας ξεπεράσει."

"Τι εννοείς;"

"Μπορεί κι εκείνος να ήθελε να σας το πει, όμως να φοβόταν για τον ίδιο λόγο που φοβόσασταν κι εσείς."

"Ήτανε μάγος, Μάρκο. Οι μάγοι είναι ατρόμητοι. "

"Όπως και οι ιππότες. Στον έρωτα, όμως όλα είναι διαφορετικά. Ακόμα κι ο πιο τολμηρός κατάσκοπος μπορεί να δειλιάζει σε μια τέτοια περίπτωση. Και δεν έχει σημασία το φύλο ούτε η ηλικία."

Λίγο μετά, αφού έκαναν τον υπόλοιπο δρόμο σιωπηλοί, έφτασαν στο Κάστρο.

"Σ' ευχαριστώ για την όμορφη κουβέντα που κάναμε. Ένιωσα καλύτερα." Του είπε η Ελένη.

"Ήταν τιμή μου, γενναία Ιππότη. Πηγαίνετε να ξεκουραστείτε." Ο Μάρκος αποσύρθηκε στο διαμέρισμα του και η Ελένη μπήκε στο δικό της.

Την άλλη μέρα το πρωί, η Ουρανία ξύπνησε, μετανιώνοντας που είχε επιστρέψει στον Πύργο.

Όλο το προηγούμενο βράδυ έκλαιγε, γιατί ήξερε τη μοίρα της. Ήξερε πως θα έδινε τα πάντα σε έναν ξένο, σε έναν μάγο που δεν θα μπορούσε με τίποτα να είναι ο Μάγος Σταύρος. Ένιωσε ένα σώμα να ξαπλώνει δίπλα της και να την αγκαλιάζει. Γύρισε και είδε έναν νεαρό άντρα, με ξανθά μαλλιά και γαλάζια μάτια. Παρατήρησε πως ήταν γυμνός.

"Γεια σου, κούκλα." Της είπε.

"Α!" Φώναξε η Ουρανία. "Άφησε με!"

Εκείνος την άφησε να σηκωθεί αμέσως.

"Συγνώμη... Νόμιζα πως... Μου είπαν πως θα σε παντρευτώ. " προσπάθησε να της εξηγήσει, σοκαρισμένος κι εκείνος που την τρομάξε. Όμως η Ουρανία έβαλε βιαστικά τα παπούτσια της και έφυγε όπως ήταν με το νυχτικό. Κατέβηκε τη στριφογυρίστη σκάλα του Πύργου, βγήκε έξω και άρχισε να τρέχει προς την εκκλησία.

Μόλις έφτασε λαχανιασμένη, χτύπησε με δύναμη την πόρτα και η Μεγκάνα της άνοιξε και την έβαλε μέσα. Η Ουρανία την αγκάλιασε κι άρχισε να κλαίει.

"Τι έπαθες, γιατί κλαις;" τη ρώτησε η Μεγκάνα. "Σου έκανε τίποτα ο νέος μάγος; Έτσι και τον πιάσω στα χέρια μου..."

"Όχι, όχι, κυρία, δεν μου έκανε κάτι σοβαρό. Απλώς...Δεν θέλω να παντρευτώ κανέναν άλλον. Θέλω να μείνω με την ανάμνηση του Σταύρου."

"Ηρέμησε. Θα σε κρατήσω εδώ για βοηθό μου."

Λίγο ώρα μετά, χτύπησε πάλι η πόρτα.

"Εκείνος θα είναι." Είπε φοβισμένη η Ουρανία.

"Πήγαινε στο δωμάτιο σου και ασ' το πάνω μου." Της είπε η Μεγκάνα. Η Ουρανία έφυγε και η Μεγκάνα πήγε και άνοιξε.

"Καλημέρα. Μάγος Γιλβέρτος. " συστήθηκε ο μάγος.

"Ιέρεια Μεγκάνα." Της φαινόταν καλός κι ευχάριστος άνθρωπος, αλλά αφού η Ουρανία δεν τον ήθελε, ήταν δικαίωμα της κι έπρεπε να την προστατεύσει από την οργή του βασιλιά.

"Έμαθα πως η Δέσποινα Ουρανία βρήκε καταφύγιο εδώ." Είπε.

"Μάλιστα."

"Και ο Λόρδος Ντέριος με διέταξε να την παντρευτώ. "

"Το γνωρίζω, όμως εκείνη δεν θέλει και δεν μπορούμε να πάμε ενάντια στη θέληση της, έτσι δεν είναι;"

"Η διαταγή του βασιλιά υπερισχύει, Ιέρεια Μεγκάνα. Και τώρα φωνάξτε την Ουρανία να φύγουμε."

Η Μεγκάνα είχε αρχίσει να νευριάζει.

"Άκουσε με, μικρέ." Του είπε. "Να πας να πεις στον βασιλιά, αφού τον συμπαθείς κιόλας, ότι θα κρατήσω την Ουρανία για βοηθό μου στην εκκλησία και δεν πρόκειται να την αφήσω να παντρευτεί κάποιον που δεν θέλει. Εντάξει;"

"Δεν είπα ότι συμπαθώ τον βασιλιά. Είπα απλώς..."

"Δεν ανέχομαι κουβέντα." Τον διέκοψε η Μεγκάνα. "Και τώρα δρόμο!" Και του έκλεισε την πόρτα. Ο Γιλβέρτος δεν ήξερε τι να κάνει.

Δεν ήταν μόνο η διαταγή του Λόρδου, ήταν και δική του επιθυμία να παντρευτεί την Ουρανία, γιατί του άρεσε. Θα άφηνε να περάσει μια εβδομάδα και αν εκείνη δεν άλλαζε γνώμη, θα πήγαινε να μιλήσει στον βασιλιά.