Η Ελένη και η Ουρανία γλίστρησαν αθόρυβα πίσω από ένα θάμνο και περίμεναν να φύγουν οι φρουροί.

"Δεν καταλαβα... Γιατί με πας στην εκκλησία;" ρώτησε η Ουρανία.

"Σσστ ! Θα μας ακούσουν. Θα στα πω όλα όταν φτάσουμε εκεί." Οι φρουροί κατευθύνθηκαν προς τον Πύργο. Οι δύο κοπέλες σηκώθηκαν και η Ελένη οδήγησε την Ουρανία μέσα από ένα στενό μονοπάτι. Ευτυχώς, έφτασαν ασφαλείς στην εκκλησία των Αυστηρών, που ήταν η πιο κοντινή.

Η Ελένη χτύπησε την πόρτα. Μια γυναίκα με σγουρά ξανθά μαλλιά και πράσινο φόρεμα τους άνοιξε.

"Χαίρεται." Τους είπε.

"Ιππότης Ελένη. " συστήθηκε η Ελένη. "Κι από εδώ η Δεσποινίς Ουρανία, η οποία πρέπει να μείνει εδώ για λίγο καιρό. Μπορούμε να περάσουμε, να σας εξηγήσω;"

"Φυσικά, περάστε. Είμαι η Ιέρεια Μεγκάνα. " απάντησε εκείνη. Μπήκαν μέσα και η Μεγκάνα έκλεισε την πόρτα πίσω της.

Η Ελένη και η Ουρανία κοιτούσαν έκπληκτες γύρω τους. Θαύμαζαν την υψηλή αρχιτεκτονική της ψηλοτάβανης εκκλησίας με τα βιτρό παράθυρα. Δεξιά κι αριστερά υπήρχαν ξύλινα παγκάκια που σχημάτιζαν ένα διάδρομο, στο βάθος του οποίου ήταν ένα βήμα όπου μιλούσε ο ιερέας. Η Μεγκάνα τις οδήγησε σε μια μικρότερη αίθουσα στα αριστερά, όπου ήταν το δωμάτιο της. Μπροστά τους υπήρχε ένα ξύλινο τραπέζι με ξύλινες καρέκλες, στο βάθος ήταν το κρεβάτι και στα δεξιά ένα τζάκι με το καζάνι που χρησίμευε για μαγείρεμα.

"Καθίστε." Τους είπε.

Κάθισαν στις καρέκλες.

"Δυστυχώς", ξεκίνησε να λέει η Ελένη," εγώ δεν μπορώ να καθίσω για πολύ ακόμα. Την Ουρανία, όμως, θέλω να την προστατεύσετε, Ιέρεια Μεγκάνα, γιατί ο βασιλιάς πήρε μια πολύ λανθασμένη απόφαση."

"Τι έκανε ο Λόρδος Ντέριος;" Η Ελένη της εξήγησε περιληπτικά τι έγινε.

"Μα...Αυτό είναι άδικο. Είναι αμαρτία." Είπε η Μεγκάνα στο τέλος.

"Το ξέρω." Είπε η Ελένη. "Γι' αυτό εγώ θα φύγω τώρα και θα τρέξω στο παλάτι μήπως προλάβω."

"Ναι, κορίτσι μου, να πας."

"Στάσου." Είπε δακρυσμένη η Ουρανία. "Δεν θέλω να πεθάνει ο Σταύρος μου..."

"Θα κάνω ότι μπορώ για να πείσω τον βασιλιά." Της είπε η Ελένη, κοιτάζοντας τη με συμπάθεια. "Έτσι κι αλλιώς, υπάρχει μια πιθανότητα να νικήσει το Τέρας της Τιμωρίας και τότε ο βασιλιάς θα του χαρίσει τη ζωή του και την ελευθερία του."

Παρόλα αυτά, όλοι ήξεραν ότι το Τέρας είχε νικηθεί από ελάχιστους ανθρώπους. Επρόκειτο για ένα τέρας με σκληρό μπλε δέρμα, με πλοκάμια σαν εκείνα του χταποδιού και έναν μακρόστενο λαιμό που κατέληγε σε ένα στόμα με τρεις δαγκάνες. Ζούσε μέσα σε ένα λάκκο στον οποίο πετούσαν όλους τους κατάδικους, τους περισσότερους απ' τους όποιους το μονίμως πεινασμένο πλάσμα έτρωγε.

Η Ελένη μπήκε λαχανιασμένη μέσα στην αίθουσα του Θρόνου και γονάτισε μπροστά απ' τον βασιλιά.

"Μεγαλειοτατε... Σας παρακαλώ... Δεν μπορείτε να σκοτώσετε τον Μάγο Σταύρο. Είναι αθώος. Η Δεσποινίδα Ουρανία μου είπε πως ολοκλήρωσαν."

"Το ξέρω, νεαρή Ιππότη. Όμως, ο Μάγος Σταύρος δεν πρόλαβε να μου το πει και τον καταδίκασα ήδη σε μάχη με το Τέρας της Τιμωρίας."

"Όχι... Που τον έχετε;"

"Φυλακίστηκε στην Καλύβα για να εκτελεστεί αύριο. Επί τη ευκαιρία, που είναι η Δεσποινίδα Ουρανία; Οι φρουροί την ψάχνουν σε όλο το βασίλειο. "

Η Ελένη σηκώθηκε και κοίταξε τον βασιλιά στα μάτια.

"Την πήγα στην εκκλησία, Μεγαλειοτατε.... Έχει άσυλο εκεί. Δεν μπορείτε να τη συλλάβετε. Ζητώ την αθώωση της." Ο Λόρδος Ντέριος το σκέφτηκε για λίγη ώρα και μετά είπε:

"Χμμ... Πολύ καλά λοιπόν. Πείτε στη Δεσποινίδα Ουρανία ότι δεν θα συλληφθεί, αρκεί να παντρευτεί τον επόμενο μάγο που θα πάρει τη θέση του Σταύρου, εάν εκείνος πεθάνει που είναι και το πιο πιθανό."

Η Ελένη αποφάσισε να κάνει πίσω.

"Μάλιστα, Εξοχότατε." Αφού δεν κατάφερε να σώσει τον Σταύρο, ας έσωζε τουλάχιστον την Ουρανία. "Μπορώ να τον δω τώρα;"

"Φυσικά." Είπε ο Λόρδος. "Ο φρουρός Μάρκος από εδώ θα σας πάει."

"Παρακαλώ, ακολουθήστε με, κυρία." Είπε ο Μάρκος και βγήκαν μαζί από την αίθουσα. Ο Φρουρός Μάρκος ήταν ενας από τους καλύτερους στρατιώτες και γι' αυτό η Ελένη του είχε ιδιαίτερη αδυναμία.

Ήταν ψηλός και γυμνασμένος, με λίγα παραπάνω κιλα, με μαύρα μαλλιά και ένα μικρό περιποιημένο μούσι. Γοητευτικός και αποφασιστικός, μάθαινε γρήγορα και χειριζόταν το σπαθί με μεγάλη ευκολία.

Σε όλο το δρόμο προς την καλύβα ήταν και οι δύο σιωπηλοί. Έφτασαν στην Περιοχή της Τιμωρίας, όπως την ονόμαζαν. Εκεί βρισκόταν το Τέρας, οι καλύβες που φυλούσαν τους κρατούμενους, καθώς και ορισμένες ξύλινες κατασκευές στις οποίες τοποθετούσαν σκυφτούς, με το κεφάλι και τα χέρια μπροστά σε ειδικές τρύπες, κρατούμενους οι οποίοι είχαν καταδικαστεί για μικρά εγκλήματα, όπως για παράδειγμα κλοπές η αποφυγή φόρων. Αυτούς τους άφηναν κλεισμένους έτσι για ώρες, και αυτή η τιμωρία θεωρούνταν ιδιαίτερα εξευτελιστική, καθώς όσοι πολίτες το επιθυμούσαν μπορούσαν να τους πετάξουν ντομάτες, αυγά και αλλά παρόμοια φαγητά στο πρόσωπο, να τους γιουχάρουν και να τους βρίσουν όσο ήθελαν.

Ο Μάρκος μίλησε στον δήμιο Δήμο, έναν άντρα με τερατώδη μορφή και μια μάσκα στο κεφάλι για να μη φαίνεται το πρόσωπο.

"Η Ιππότης Ελένη θα ήθελε να επισκεφθεί τον Μάγο Σταύρο. " Ο Δήμιος έκανε νόημα στην Ελένη να τον ακολουθήσει και ο Μάρκος έφυγε.

Την οδήγησε σε μια από τις καλύβες.

"Έχετε πέντε λεπτά στη διάθεσή σας." Της είπε με τη βαριά φωνή του και της άνοιξε την πόρτα. Εκείνη μπήκε στο κελί. Ο Σταύρος καθόταν σε ένα ντιβάνι και κοιτούσε το πάτωμα. Όταν την είδε, σηκώθηκε και την αγκάλιασε. Δύο δάκρυα κύλησαν στα μάτια της και επιτέλους, άφησε τον εαυτό της ελεύθερο να κλάψει.

"Σταύρο... Γιατί; Γιατί;"

"Ηρέμησε. Ότι είναι να γίνει, ας γίνει. Είμαι έτοιμος να δεχθώ οτιδήποτε."

Μετά την έπιασε απαλά απ' τους ώμους.

"Η Ουράνια; Είναι καλα; Που την πήγες;"

"Είναι ασφαλής, μην ανησυχείς. Την πήγα στην εκκλησία των Αυστηρών. Θα περάσει τη νύχτα εκεί και αύριο θα επιστρέψει στον Πύργο. Ο βασιλιάς την αθώωσε. "

"Δόξα το Θεό. Σε παρακαλώ, δεν θέλω να έρθει αύριο στην εκτέλεση μου. Μην την αφήσεις να έρθει. Δεν θέλω να με δει να πεθαίνω. Ούτε εσύ να έρθεις. Εντάξει;"

"Εντάξει." Είπε η Ελένη, ενώ σκεφτόταν πως έπρεπε να του πει αυτό που ένιωθε για εκείνον.

Αν δεν του το έλεγε αυτή τη στιγμή, δεν θα του το έλεγε ποτέ. Θα το κρατούσε μέσα της και θα βασανιζόταν για πάντα.

"Σταύρο..." του είπε. "Έχω και κάτι άλλο να σου πω." Εκείνη την ώρα, άνοιξε η πόρτα.

"Εντάξει, φτάνει. Πρέπει να φύγετε, μαντάμ." Είπε ο Δήμιος.

"Αντίο. " της είπε ο Σταύρος.

"Αντίο." Είπε και η Ελένη και έφυγε μαζί με τον Δήμιο.

Δεν πήγε για ύπνο. Πήγε στην ταβέρνα της Ναταλίας, να πιει λίγο να ξεχαστεί. Εκείνη την ώρα η Ναταλία ήταν πάνω στη σκηνή, έπαιζε με το λαούτο και τραγουδούσε. Μόλις την είδε, τη χαιρέτησε μ' ένα νόημα. Κάποιοι άνθρωποι χόρευαν. Είδε σ' ένα τραπέζι τον Μάρκο και κάθισε μαζί του.

"Λυπάμαι πολύ για τον φίλο σας." Της είπε εκείνος. Η Ελένη δεν ήξερε τι να πει. Ήταν χάλια και ο Μάρκος το πρόσεξε και δεν την πίεσε να του μιλήσει άλλο. Ο μπάρμαν της ταβέρνας, ο Κυριάκος, πλησίασε στο τραπέζι τους.

"Ιπποτισσα Ελένη; Πώς κι από εδώ; Τι θα πάρετε;"

"Ένα ποτήρι κόκκινο κρασί." Του είπε.

"Μάλιστα."

Ο Κυριάκος πήγε στο βαρέλι και μετά από λίγο επέστρεψε και της έδωσε το κρασί της. Εκείνη ήπιε λίγο και κοίταξε τον Μάρκο.

"Συγγνώμη που είμαι τόσο σιωπηλή." Του είπε.

"Δεν πειράζει. Σας δικαιολογώ. Οποιοσδήποτε θα ήταν έτσι στη θέση σας."

"Σ' ευχαριστώ που με καταλαβαίνεις."

"Πάντως, αν θέλετε κάποιον να μιλήσετε, εγώ είμαι εδώ." 

"Εντάξει. Θα το 'χω υπόψιν μου. "

Η Ναταλία τελείωσε την παράσταση και πήγε να καθίσει μαζί τους.

"Γεια σας." Τους είπε. Είχε μάθει για την εκτέλεση του Σταύρου και κοίταξε την Ελένη με συμπόνοια.

"Ωραία παράσταση." Της είπε ο Μάρκος.

"Ευχαριστώ." Μετά από λίγα λεπτά σιωπής, ο Μάρκος σηκώθηκε να φύγει.

"Λοιπόν, κυρίες μου, εγώ πηγαίνω λίγο να ξεκουραστώ. Είστε βέβαιη πως θα είσαστε εντάξει, Ιπποτισσα;"

"Ναι, Μάρκο. Απλά πες στους υπόλοιπους στρατιώτες ότι η προπόνηση για αύριο αναβάλλεται."

"Φυσικά και θα τους το πω."

Και έφυγε.

"Σε φλερτάρει." Είπε μετά η Ναταλία.

"Τι λες καλε; Απλά μου συμπαραστέκεται."

"Ναι, σου λέω. Δεν είδες τον τρόπο που σε κοίταγε, τον τρόπο που σου μιλούσε;"

"Η αλήθεια είναι πως είναι πολύ ευγενικός μαζί μου, αλλά..."

"Αλλά;" Ένα δάκρυ κύλησε στα μάτια της Ελένης.

" Είμαι ερωτευμένη με τον Σταύρο. " Της Ναταλίας της φάνηκε περίεργο.

Όμως κατάλαβε.

"Εκείνος το ξέρει;"

"Όχι. Πότε δεν τόλμησα να του το πω."

"Κακώς. Θα έπρεπε να του το πεις. Είδες τι κατάφερες τώρα; Αύριο ο Σταύρος θα εκτελεστεί και δεν θα το μάθει ποτέ."

"Ναταλία, ήμασταν φίλοι από παιδιά. Δεν θα ήταν πρέπον να μετατρέψουμε τη φιλία μας σε ειδύλλιο." Η φίλη της την κοίταξε στοργικά.

"Έπρεπε να του το πεις τότε στο καράβι, πριν γνωρίσει και ερωτευθεί την Ουρανία."

Εκείνη την ώρα, η Ελένη παρατήρησε ότι ο Κυριάκος κοίταξε με νόημα τη Ναταλία και της έκλεισε το μάτι.

"Ναταλία... Ο Κυριάκος σε κοιτάει." Της είπε αλλάζοντας κουβέντα.

"Α! Δεν στα είπα τα καλά τα νέα. Ο Κυριάκος κι εγώ παντρευόμαστε. "

"Αλήθεια; Μπράβο, φιλενάδα. Συγχαρητήρια." Τα μάτια της, όμως, δάκρυσαν και πάλι.

"Χρειάζεσαι ξεκούραση." Της είπε η Ναταλία. "Πήγαινε να κοιμηθείς. Το κρασί είναι κερασμένο."

"Εντάξει. Ευχαριστώ. " είπε η Ελένη και σηκώθηκε.

Έφυγε και πήγε στο Κάστρο. Είχε πάρει την απόφαση της: θα πήγαινε στην εκτέλεση του Σταύρου. Ήθελε να τον δει για τελευταία φορά.

Ξημέρωσε. Η Ελένη ντύθηκε και πήγε στη Ζώνη της Τιμωρίας. Γινόταν ένας χαμός. Πλήθος κόσμου φώναζε εναντίον του βασιλιά, καθώς δύο φρουροί και ο Δήμιος οδηγούσαν τον Σταύρο στο Τέρας. Η Ελένη πήγε τρέχοντας, σταμάτησε για λίγο τους φρουρούς και κοίταξε τον Σταύρο στα μάτια.

"Γιατί ήρθες;" τη ρώτησε.

"Δεν άντεξα."

"Πρέπει να φύγεις. Δεν θέλω να με δεις να πεθαίνω."

"Όχι, δεν φεύγω. Υποσχέσου μου ότι θα παλέψεις με το Τέρας."

"Εντάξει, θα παλέψω. Θα πεθάνω πολεμώντας."

Ξαφνικά, μια ανώτερη δύναμη, αυτή που πηγάζει από μέσα μας, ώθησε την Ελένη να πει αυτή τη φράση, που ούτε καν στα όνειρά της δεν τολμούσε να πει.

"Σ' αγαπώ. " του είπε δακρυσμένη. Ο Σταύρος δεν είπε τίποτα, τον είδε να δακρύζει όμως. Η έτσι της φάνηκε;

"Εντάξει, φτάνει." Είπε ο Δήμιος. Οι φρουροί ξαναπήραν τον Σταύρο, λίγα δευτερόλεπτα μετά όμως, εκείνος τους ξέφυγε, γύρισε προς το μέρος της Ελένης, την πήρε στην αγκαλιά του κι άρχισε να τη φιλάει με πάθος.

Οι φρουροί τον άφησαν να δώσει εκείνο το τελευταίο του φιλί. Η Ελένη ένιωσε πως ο χρόνος σταμάτησε. Τα δάκρυα τους είχαν γίνει ένα καθώς τα χείλη τους κινούνταν μαζί, όχι σαν να ενώνονταν για πρώτη φορά αλλά σαν να το έκαναν χρόνια αυτό.

"Θα τελειώνουμε καμία φορα;" τους διέκοψε ο Δήμιος. Ο Σταύρος την επίασε απ' τους ώμους, την κοίταξε στα μάτια και της είπε:

"Θα σε σκέφτομαι εκεί που θα πάω. Όπου κι αν πάω..." Οι φρουροί τον οδήγησαν στο Τέρας. Ο Σταύρος ανέβηκε στη σανίδα. Η Εκτελέστρια, βοηθός του Δήμιου και φύλακας της Ζώνης της Τιμωρίας, τον σημαδεύε μ' ένα μυτερό ακόντιο καθώς εκείνος πήγαινε προς τα πίσω.

Έφτασε στην άκρη της σανιδάς, κοίταξε για λίγο την Ελένη και μετά πήδηξε μέσα στο λάκκο. Όλοι μαζεύτηκαν τριγύρω για να δουν τη μάχη. Η Ελένη μπορούσε να διακρίνει και τον Μάρκο ανάμεσα τους. Ξαφνικά, το Τέρας υψώσε το μακρύ λαιμό του ψηλά και έξω από την τρύπα. Ο Σταύρος ήταν επάνω του, κρατιόταν από μια δαγκάνα του και χαμογελούσε θριαμβευτικά. Τη μια στιγμή το νικούσε, την άλλη όμως το Τέρας τον κοπάνησε επάνω στο τοίχωμα του λάκκου.

"Κάντε πίσω!" Φώναξε σε όλους ο Δήμιος.

Η Ελένη νόμισε πως όλα είχαν τελειώσει. Όμως άκουσε πάλι τον Σταύρο να παλεύει, κάτω στον πάτο της τρύπας. Είχε βρει ένα ξίφος, από ότι άκουγε. Μετά από λίγα λεπτά απόλυτης αγωνίας, τον είδαν να σκαρφαλώνει για να βγει από την τρύπα.

"Σταύρο! Έλα, μπορείς!" Του φώναξε η Ελένη. Την ίδια στιγμή όμως, το Τέρας φάνηκε ξανά και τον άρπαξε.

"Όχι!" Φώναξε η Ελένη κλαίγοντας.

Τον Τέρας τον πέταξε ψηλά, ο Σταύρος προσγειώθηκε μέσα στο στόμα του και ύστερα χάθηκε ξανά στο μαύρο σκοτάδι της τρύπας. Δεν ακουγόταν τίποτα πια, παρά μόνο το μασούλημα του Τέρατος. Η Ελένη ήταν έτοιμη να λιποθυμήσει, καθώς εκείνο το απαίσιο πλάσμα καταβρόχθιζε τον καλύτερο της φίλο και μοναδικό της έρωτα συγχρόνως. Ο Μάρκος έτρεξε δίπλα της και την κράτησε. Μετά από λίγα δευτερόλεπτα απόλυτης ηρεμίας, το Τέρας έφτυσε τα κόκαλα του Σταύρου έξω, κοντά στον κόσμο.

Η Ελένη έβγαλε μια θρηνητική κραυγή και λιποθύμησε στην αγκαλιά του Μάρκου. Οι άνθρωποι άρχισαν να γιουχάρουν το Τέρας, τον Δήμιο και κάποιοι πήγαν στο παλάτι για εξέγερση εναντίον του Λόρδου Ντέριου. Ο Μάρκος άρχισε να φωνάζει για γιατρό. Η Αρχίατρος του βασιλείου, μια γυναίκα με κάστανα μαλλιά και κάτασπρο δέρμα, έσπευσε να της προσφέρει τις πρώτες βοήθειες. Λίγα λεπτά μετά, η Ελένη συνήλθε.

"Μάρκο... Τελείωσαν όλα..." ψιθύρισε.

"Λυπάμαι." Της είπε ο Μάρκος.

"Είμαι η Γιατρός Πατρίσια. " συστήθηκε η γιατρός. "Να είστε σίγουρη πως ο Λόρδος Ντέριος δεν θα μείνει ατιμώρητος. Δεν σημαίνει πως επειδή είναι βασιλιάς, θα κάνει ότι θέλει. Σκότωσε έναν αθώο άνθρωπο για γελοίο λόγο και θα σκοτώσει κι άλλους."

"Πρέπει να ειδοποιήσω τη σύζυγό του. Οφείλει να ξέρει." Είπε η Ελένη.

"Που είναι;" ρώτησε ο Μάρκος.

"Στην εκκλησία των Αυστηρών, αλλά σε λίγο θα επιστρέψει στον Πύργο."

"Θα σε συνοδεύσουμε μέχρι εκεί." Της είπε η Πατρίσια.

Στο δρόμο για την εκκλησία, η Ελένη κατάλαβε πως δεν θα ήταν σε θέση ποτέ ξανά να ταΐσει το Τέρας της Τιμωρίας. Θα ανέθετε αυτή τη δουλειά στον κατάσκοπο του βασιλιά.

****************************

Ο Σταύρος πέθανε, αλλά μην ανησυχείτε, νέοι ήρωες θα προστεθούν σύντομα! Όλοι τους θα παίξουν σημαντικό ρόλο στην ιστορία. Μπορεί κάποια από τα επόμενα κεφάλαια να φαίνονται λίγο σαν αυτοτελείς ιστορίες, αλλά να θυμάστε πως όλες θα συνδέονται μεταξύ τους και κάθε πληροφορία που διαβάζετε είναι σημαντική για τη συνέχεια! Στο επόμενο κεφάλαιο, θα γνωρίσουμε τον καινούργιο Μάγο που θα έρθει να πάρει τη θέση του Σταύρου, όχι μόνο ως προσωπικός μάγος του βασιλιά, αλλά και ως σύζυγος της Ουρανίας. Θα δεχθεί η νεαρή χήρα να τον παντρευτεί;

Δύο ερωτήσεις κρίσεως τώρα:

1) Γιατί πιστεύετε πως ο Σταύρος λίγο πριν την εκτέλεση του φίλησε την Ελένη, όταν εκείνη του ομολόγησε πως τον αγαπούσε, ενώ είχε προτιμήσει την Ουράνια;

2) Πιστεύετε πως η Ελένη θα καταφέρει να αγαπήσει ξανά, και αυτή τη φορά όμως να είναι με ανταπόκριση;