Τώρα λογικά εγώ είμαι στο χωριό... Αν αργήσει να ανέβει, θα φταίει ότι δεν βρήκα ίντερνετ...

Διάβαζα σε κάποια φάση ότι οι ελέφαντες βλέπουν τους ανθρώπους όπως οι άνθρωποι βλέπουν τα κουτάβια:μας θεωρούν γλυκούληδες!! Και αν κρίνω από την αντίδραση του σκύλου μας όταν βλέπει κότες, μάλλον τις θεωρεί γλυκούλες. Προχθές έφυγε μια κότα από το κοτέτσι και μπήκε στο χώρο του σκύλου, ο οποίος έκανε τρελά πανηγύρια μόλις την είδε. Η κακομοίρα είχε φρικάρει άσχημα και βγήκε τρέχοντας έξω από το σπίτι. Η αδερφή μου που πήγε να την μαζέψει αργότερα διαπίστωσε ότι ο σκύλος την ακολουθούσε από πίσω και έκανε τρελές χαρές για το πουλερικό.
"Μάζεψα τα ρούχα και τα έβαλα στις βαλίτσες που μου παραχωρήθηκαν, ενώ σύντομα διαπίστωσα ότι έπρεπε να πακετάρω και τα πράγματα της μικρής. Ήταν πολύ περισσοτερα και πολύ πιο άχρηστα από ότι νόμιζα. Κάποια στιγμή άρχισα να πακετάρω τα πράγματα του νοσοκομείου. Σεντόνια, κουβέρτες πικέ και φλις, μαξιλαροθήκες, νυχτικές και ρόμπες που δεν ξαναέβαλε καθόλου από όταν γυρίσαμε σπίτι. Ή μάλλον από όταν ήρθαμε γιατί ήταν και για τις δύο η πρώτη φορά που μπαίναμε εδώ. Κάθισα και τα κοίταζα έχοντας τα τακτοποιημένα δίπλα μου. Νιώθω σαν να έχουν περάσει χρόνια από τότε και δεν είναι παραπάνω από 6 μήνες. Τι σου είναι η θέληση. Από εκεί που ήταν στο κρεβάτι κατάκοιτη με ελάχιστες πιθανότητες να ζήσει τώρα πλησιάζει στις πτήσεις (γιατί το τρέξιμο το έχει ξεπεράσει προ πολλού). Είναι μια φάση της ζωής της για την οποία από όταν γυρίσαμε δεν έχουμε μιλήσει ποτέ. Επίσης, τώρα που το ξανασκεφτομαι... ούτε για τα αδέρφια της, τους γονείς της ή οποιονδήποτε άλλο φίλο ή γνωστό μιλούσε. Δεν είναι περίεργο να μην της λείψουν οι δικοί της; Από την άλλη, ούτε εγώ είχα επικοινωνία με τους δικούς μου. Πόσο καιρό έχω να μιλήσω με τη μητέρα μου; Και ας μου έλειπε κάποιες φορές πολύ... Είναι αλήθεια ότι καμιά φορά θέλω να γυρίσω σπίτι μου. Μου λείπει ο καθαρός αέρας της εξοχής, οι φίλοι μου, το σπίτι μου.
Με αυτές τις σκέψεις το μυαλό μου άρχισε να σχηματίζει εικόνες. Εικόνες από τα παιδικά και τα εφηβικά μου χρόνια, που μπορεί να ήταν δύσκολα και κόπιωδη, που μπορεί συχνά να μην είχαμε φαγητό ή καλά  ρούχα αλλά ήταν γεμάτα από όμορφες αναμνήσεις. Τελικά πράγματι όταν υπάρχει αγάπη τα πάντα σου φαίνονται καλύτερα. Τότε ο νους μου πήγε στον μπαμπά μου. Πόσο καλύτερη ήταν η ζωή μας μαζί του... Από όλες τις απόψεις. Ήταν ίσως ο άνθρωπος που αγαπούσα περισσότερο. Ήξερε πάντα να μας καθησυχάζει και να μας συμβουλεύει. Ήξερε να κάνει όμορφη ακόμα και την πιο άσχημη μέρα. Ήξερε να παίζει βιολί και όταν έπαιζε ήταν σαν να χαμογελούσε ο ουρανός. Οι μέρες πριν φύγει ήταν οι χειρότερες μου. Με θυμάμαι να κλαίω ώρες ολόκληρες δίπλα του περιμένοντας να κινηθεί έστω και λίγο. Αλλά ποτέ δεν καλυτερευε. Ίσα ίσα.Στην αρχή πονούσε λίγο, μετά περισσότερο, έπειτα τα φάρμακα του έφερναν υπνηλία, ύστερα οι γιατροί του έδιναν μορφίνη και ούτε μας έβλεπε ούτε μας αναγνώριζε . Τη μέρα πριν φύγει είχε τις αισθήσεις του για μερικές ώρες. Είμαστε όλοι μαζεμένοι εκεί και μας μιλούσε για μια τελευταία φορά. Όλοι νομίσαμε πως θα ξαναγινόταν καλά αλλά αποδείχθηκε ότι αυτό ήταν το κύκνειο άσμα του. Μας άφησε την ευχή του και έφυγε γαλήνια. Εκείνο το βράδυ δεν κοιμήθηκε κάνεις . Είχαμε μαζευτεί όλοι μαζί στο σαλόνι και δεν μιλούσαμε. Ο καθένας είχε βυθιστεί στις σκέψεις του. Στο δικό μου κεφάλι έρχονταν ξανά και ξανά τα λόγια του πατέρα μου : Είστε όλοι σας καλά παιδιά. Κι ας είστε τόσο διαφορετικοί μεταξύ σας. Όσο κι αν νομίζετε ότι αντιπαθείτε ο ένας τον άλλο ,ξέρω ότι βασίζεστε ο ένας στον άλλο περισσότερο από όσο νομίζετε. Δεν θα σας πω να μείνετε για πάντα ενωμένοι · ούτως η άλλως δεν μπορείτε να ξεφύγετε ο ένας από τον άλλο όμως θα σας πω να δουλέψετε τις σχέσεις μεταξύ σας. Κάνετε ότι πιστεύετε καλύτερο για εσάς, αλλά όσο είστε μόνοι σας τίποτα δεν θα ευοδωθεί. Αν αρχίσετε να βάζετε τρικλοποδιές ο ένας στον άλλο μαύρο φίδι που σας έφαγε. Τώρα που θα φύγω (δεν ξέρω πότε αλλά θα φύγω και μπορεί να μην έχω ξανά την ευκαιρία να σας μιλήσω ) βοηθήστε τη μάνα σας. Μην την αφήσετε μόνη της· νομίζει ότι είναι πιο δυνατή από όσο είναι και θα καταρρεύσει σύντομα. Ξέρω ότι όλα αυτά που λέω μπορεί να είναι απλώς μπαρούφες ενός ετοιμοθάνατου, αλλά που να πάρει ήθελα κι εγώ μια φορά να το παίξω σπουδαγμένος. Θανάση παιδί μου ,είπε στον μεγάλο μου αδερφό, τα χωράφια είναι μοιρασμένα στη διαθήκη μου. Γιάννη να φροντίσετε και οι δύο να μη μαραζώσουν. Είστε δυνατά παιδιά , μπορείτε. Ο Βασίλακης είναι πιο μικρός αλλά μην τον υποτιμάτε . Φανή να τους κρατάς τα βιβλία είναι μπουνταλαδες και εσύ τα πας καλά με τους αριθμούς. Να φροντίσετε να σπουδάσει η μικρή δασκάλα . Αυτά θέλω. Μα να μην ξεχνάτε να είστε ευτυχισμένοι. Με ότι κι αν καταπιαστείτε να το αγαπήσετε , να ασχοληθείτε μαζί του, να βάλετε μεράκι. Πάντα οι καρποί αργούν να γίνουν αλλά άμα γίνουν ο δικός σας κόπος τους κάνει γλυκύτερους”. Μετά έβαλε τον Βασιλάκη να παίξει σαντούρι. Ήταν η τελευταία φορά που άκουσα σαντούρι να παίζει .
Στη θύμηση του μπαμπά μου τα μάτια μου βούρκωσαν και άρχισαν να τρέχουν . Τότε ένιωσα ένα ζευγάρι χεράκια να με αγκαλιάζουν.
-Μην κλαις, είμαι καλά και δεν θα ξαναπάω στο νοσοκομείο πότε ξανά .
  Χαμογέλασα. Κρατούσα ακόμη τις νυχτικιές και τα αρκουδάκια του νοσοκομείου. Την κοίταξα στα μάτια και ανταπέδωσα την αγκαλιά. Καθώς έσκυψα,είδα με την ακτή του ματιού μου τον Γρηγόρη να μας κοιτάζει . Μόλις όμως με αντιλήφθηκε γύρισε κι έφυγε.
Συνεχίσαμε με τη μικρή να τακτοποιούμε βαλίτσες για ώρες. Όταν πια τελειώσαμε έκατσα κι έγραψα στα αδέρφια μου. Τους το χρωστούσα. Τους έγραψα για τα πάντα. Για τη μικρή,την Αγγλία ,την Ελλάδα,το Γρηγόρη ,την ενόργανη, τα βιβλία και βγήκαμε με τη μικρή μια τελευταία βόλτα στην Αγγλία. Πήρα κάτι για τον καθένα και τους τα έστειλα όλα μαζί . Την επεξήγηση μέρα το πρωί φύγαμε με το αεροπλάνο. Ο Γρηγόρης δεν φάνηκε πουθενά.
Είναι περίεργο γιατί όταν ανεβάζω τακτικά δεν έχω το να γράψω στα bold ενώ όταν γράφω μια στο τόσο μπορώ να γράφω βιβλίο μόνο σε αυτό το στιλ.