Μυριάδες αβάσταχτοι πόνοι ψυχής συγκεντρωμένοι ο ένας πλάι στον άλλον πυκνά πυκνά όπως οι ρόγες του τσαμπιού απροσπέλαστοι έμοιαζαν από την λύτρωση,η οποία έψαχνε μια ανεπαίσθητη οπή για να χωθεί ανάμεσά τους....Να τους θωπεύσει ήθελε με την με βάλσαμο ποτισμένη βελούδινη γλωσσίτσα της...κι εκείνοι;Αχ εκείνοι δεν έλεγαν να την αφήσουν αφού σε λήθαργο τρανό είχαν πέσει....