Το όνομά σου χαράζω στους κορμούς των δέντρων με τον δικό μου άτσαλο τρόπο με την ελπίδα ο ήλιος να φωτίσει απ'όλη την πλάση μονάχα τούτο το σημείο.Με την σκιά σου χορεύω στην άδεια σάλα και αρμονία αποκτούν τα αδέξια πόδια μου .Στέκομαι μπροστά στον καθρέφτη και μες το είδωλό μου διακρίνω το χαμόγελό σου σαν σκανταλιάρικο εισβολέα . Δεν μετράω πια τα χρόνια που χάθηκες ,τι να μου πουν οι αριθμοί;Καμώνομαι πως ακόμη ζεις ,πιάτο δικό σου πλάι στο δικό μου κάθε μέρα ,αφράτο μαξιλάρι για σένα το πιο σκληρό για μένα .Βιάζομαι να έρθω κοντά σου αλλά η κλεψύδρα της ζωής μου αντιστέκεται πεισματικά .Κι απόψε θα μου σφίξεις το χέρι την ώρα που θα χάνομαι στους λαβυρίνθους των αναμνήσεων .Κι απόψε θα φωλιάσεις στην καρδιά μου κουράγιο να μου δώσεις .Ξέρω πως ακούς το τρέμουλο της ψυχής μου ,ξέρω πως στην ουσία ποτέ δεν έφυγες ...