Δροσοσταλίδες φυλακισμένες ανάμεσα σε κλαδιά τσακισμένα σοκάκι έψαχναν,για να αποδράσουν την άνυδρη ψυχή μου να ποτίσουν..
Κόκκοι άμμου λαθραίοι ταξιδιώτες με μεταφορέα τον αγέρα τον πόνο της καρδιάς μου μάταια προσπαθούσαν να σκεπάσουν...
Πυγολαμπίδες με φιλότιμες προσπάθειες την σκοτεινή μου σκέψη προσπαθούσαν να φωτίσουν.....
Κι όμως μια μονάχα συλλαβή που δεν ειπώθηκε ποτέ αρκούσε...μόνο που δεν ακούστηκε ποτέ...