Είναι στιγμές που θες να μιλήσεις να βγάλεις όλο αυτή την έκρηξη που νιώθεις.

Δεν βγαίνουν οι λέξεις από τα χείλη σου.

Η σκέψη σου παγώνει.

Η ψυχή σου νιώθει περίεργα.

Θέλει να τα βγάλει όλα έξω..

Κάτι την σταματά..

Η καρδιά μπαίνει μπροστά.

Η συζήτηση τους ούτε που ακούγεται..

Προσπαθείς ακόμα να βγάλεις ότι νιώθεις, να φωνάξεις.

Μα τα χείλη δεν αντιδρούν..

Έχουν μείνει σφραγισμένα..

Κάτι τα σταματά..

Τα μάτια κοιτάζουν όπου νιώθουν πως μπορούν να μείνουν έστω και για ένα λεπτό.

Μυαλό, καρδιά, ψυχή, σώμα συνεργάζονται για έναν δικό τους σκοπό.. Έναν δικό σου λόγο.

Όλα σταματάνε και συ βουβός μπροστά σε όλα.

Περιμένοντας..

Στα αισθήματα μπαίνει ένα μπλόκο και τα φρακάρει.

Μην ρωτήσεις γιατί ούτε εγώ ξέρω..

Αυτό συμβαίνει.

Δε μπορώ να το αλλάξω..

Τα χείλη σφραγισμένα θέλουν να βγει η φωνή.

Μα οι φωνητικές χορδές δεν βγάζουν ήχο, κομπλάρουν.

Η καρδιά μιλά με την ψυχή, η ψυχή με το μυαλό και το μυαλό με τις φωνητικές χορδές..

Τι κουτσομπολιά πέφτουν αμαν.

Και γω να μην μπορώ να αρθρώσω μια λέξη.

Δεν βγαίνουν οι λέξεις..

Σκέφτομαι.

Θέλω να μιλήσω μα...

Μα δεν βγαίνει..

Δεν ξέρω τι να πω.

Θέλω να χαθώ να εξαφανιστώ.

Γιατί νιώθω έτσι άραγε..

Δε μπορώ να καταλάβω τι μου συμβαίνει.

Δε μπορώ να ξέρω τα πάντα..

Τι γίνεται.

Κάτι έχω πάθει.

Δε μπορώ να το εκφράσω..

Μπαίνει ο φόβος μπροστά και κάνει τους υπόλοιπους να σωπάσουν.

Τι συμβαίνει ρώτησα μέσω του μυαλού μου.

Ο φόβος δεν απάντησε.

Η καρδιά, το μυαλό, η ψυχή, οι φωνητικές χορδές.. Κανείς δεν απάντησε..

Μπορεί να μου πει κάποιος;;

Ρώτησα ξανά.

Μα δεν μίλησαν πάλι . .

Αποχώρησαν με αργές κινήσεις..

Τι συμβαίνει ρε γαμώτο σκέφτηκα..

Τι θέλει να μάθει ρώτησε η σκέψη όταν με άκουσε.

Και όλοι μαζί σαν μια γροθιά..

Κάτι που θα καταλάβει με τον χρόνο..

Ο φόβος αγχώθηκε.

Τι έπαθες τον ρώτησαν;

Δε ξέρω απάντησε πρέπει να φοβάται και μαζί του και γω.
Είστε σίγουροι ότι δεν μας ακούει;

Ένα ρίγος διαπέρασε το σώμα μου.

Είχα μείνει τουλάχιστον μια ώρα χωρίς να πω κάτι.

Γιατί δεν μιλούσα;

Το χαμόγελο εμφανίστηκε μπροστά στην παρέα τους.

Γειά σου χαμόγελο είπαν σαν μια φωνή.

Γειά είπε και εκείνο.

Εμφανίστηκε ένα ελαφρύ χαμόγελο στα χείλη μου.

Γιατί αυτό; Απόρρησα..

Δε θα έπαιρνα απάντηση.

Μπήκε το γέλιο τρέχοντας.

Παιδιά τι έχει πάθει; Έχω χάσει τον ήχο μου, δεν ακούγεται όπως παλιά.

Απάντησαν όλοι εκτός του χαμόγελου.

Κάτι τον απασχολεί.

Και τι είναι αυτό αναρωτήθηκε;

Δεν ξέρουμε ακριβώς.

Η καρδιά φωτίστηκε..

Η σκέψη πόνεσε..

Το μυαλό στριφογύρισε..

Το χαμόγελο άναψε. .

Το γέλιο τους κοιτούσε..

Τι συνέβη ρώτησε;

Το χαμόγελο άραξε στα χείλη μου..

Ένα μικρό χαμόγελο σχηματιζόταν στην άκρη από τα χείλη μου.

Η σκέψη μου και το χαμόγελο πήγαν κοντά το ένα στο άλλο και χαρούμενα χρώματα φώτιζαν τον χώρο.

Το μυαλό, η καρδιά και το χαμόγελο πήγαν κοντά τους..

Φωτίστηκαν και αυτά, σαν μικρά πυροτεχνήματα..

Το γέλιο τους ακολούθησε αλλά δεν μπόρεσε να μπει στην παρέα τους.

Εκτινάχθηκε πίσω.

Μπήκε ο πόνος στον χώρο και πήγε κοντά, αγκαλιάστηκαν μαζί.

Πονούσαν και τα δύο.

Το γέλιο γιατί δεν μπορούσε να βγει..

Και ο πόνος γιατί πονούσε..

Αυτή ήταν οι δουλειά τους.

Αλλά όλα μαζί έκαναν έναν υπέροχο συνδυασμό.

Έναν μοναδικό συνδυασμό..

Ένα δικό τους.

Η μία πλευρά χαιρόταν και η άλλη στεναχωριόταν.

Τα δάκρυα πήγαν και αγκάλιασαν το γέλιο και τον πόνο.

Τώρα όλα μαζί πονούσαν και έκλαιγαν.

Ένα δάκρυ κύλησε από τα μάτια μου.

Τότε η στεναχώρια ήρθε και χάλασε τα φωτεινά χρώματα τους.

Όλοι παραπονέθηκαν.

Το χαμόγελο η σκέψη και το μυαλό πάγωσαν.

Όχι φώναξαν μα οι φωνητικές χορδές είχαν χαθεί από το δωμάτιο..

Χτύπησαν από το βουβό control, σήμα έκτακτης σύσκεψης.

Όλοι εκεί παραταγμένοι.

Καρδιά, πόνος, χαμόγελο, γέλιο, ψυχή, δάκρυα, χαρά, ευτυχία, στεναχώρια, σκέψη, μελαγχολία, αγάπη και άλλοι πολλοί μαζεύτηκαν.

Τι έγινε είπαν όλοι με μια φωνή αλλά βουβά με τον δικό τους τρόπο.

Συζητούσαν αρκετή ώρα.

Μέχρι που εμφανίστηκαν οι φωνητικές χορδές.

Όλοι γύρισαν..

Που ήσουν; Ρώτησαν.

Δεν μίλησε..

Έβγαλε μόνο έναν εκκωφαντικό θόρυβο βουβά για πενήντα εννιά δευτερόλεπτα, μπορούσαν να τον ακούσουν να τον νιώσουν..

Έπεσαν όλοι κάτω προσπαθώντας να κάνουν τα πάντα για να μην ακούνε εκτός από τον πόνο που άλλαζε χρώματα..

Έμοιαζε τραυματισμένος..

Ο πόνος με σταθερά βήματα αγκάλιασε τις φωνητικές χορδές και εκείνες σταματησαν, το χρώμα τους άλλαξε πήραν αποχρώσεις του σκούρου γκρι και του μαύρου..

Όλοι παραταγμένοι στο πάτωμα αισθάνθηκαν όλα αυτά που ένιωσαν οι φωνητικές χορδές..

Η όραση μπήκε στον χώρο και αγκάλιασε τις φωνητικές χορδές και τον πόνο και συμβιβάστηκε στα χρώματα τους..

Δεν κατάλαβα τι έγινε..

Τα βλέφαρα τα ένιωθα βαριά, η όραση μου θόλωνε..

Ένιωσα ένα άγγιγμα..

Όλο το κορμί μου εξασθενούσε..

Δεν μπορούσα να κουνηθώ..

Άκουγα φωνές γύρω μου.

Τα βλέφαρα μου έκλεισαν τελείως..

Ένιωθα κάτι υγρό γύρω μου..

Η όραση μου χάθηκε..

Άκουγα μόνο.

Η ακοή μου χάθηκε και εκείνη.

Όλοι μέσα ούρλιαζαν.

Ο πόνος κάτω στο έδαφος βγάζοντας τους πιο φρικτούς ήχους μαζί με τις φωνητικές χορδές..

Τα μάτια μου άνοιξαν..

Ήμουν σε ένα σπίτι, βγήκα έξω..

Γύρισα και τον είδα να έρχεται τρέχοντας..

Μωρό μου σε βλέπω επιτέλους ήρθες.

Με αγκάλιασε σφιχτά..

Ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη μου.

Δεν μίλησα απλά τον αγκάλιαζα.

Κοίταξα λίγο αργότερα τα μάτια του, αυτά τα μάτια με το καστανό τους χρώμα..

Μου είχαν λείψει μου είχε λείψει ολόκληρος.

Τα βλέφαρα μου έκλεισαν..

Χάος επικράτησε για λίγο, κραυγές ακούγονταν..

Ώσπου ένα φως με αγκάλιασε..

Παρόμοιο δεν είχα ξανά δει..

Με έπρωξε με δύναμη.

Δεν ξέρω που ήμουν.

Τον είδα να κάθεται στον καναπέ και να κοιτάει εξω από το παράθυρο.

Τον φώναξα με το όνομα του.

Δεν γύρισε.

Έκατσα δίπλα του, πήγα να τον αγγίξω.

Ενα δυνατό φως με έκανε να κλείσω τα μάτια..

Χάος πάλι..

Ήθελα να φωνάξω αλλά δεν έβγαινε η φωνή..

Λες και κάποιος τις πήρε.

Χάος επικράτησε ξανά..

Είδα το είδωλο μου να περπατά και να αγκαλιάζει εκείνον..

Τι γίνεται απόρρησα..

Πάλι χάος..

Ξαφνικά τα μάτια μου άνοιξαν..

Δεν γνώριζα αυτόν τον χώρο..

Περιπλανήθηκα στο δωμάτιο..

Κάτι μου θύμιζαν όλα αυτά..

Έσπρωξα την βαριά ξύλινη πόρτα και κατέβηκα από την μαρμάρινη σκάλα..

Κατευθύνθηκα προς το σαλόνι..

Έτσι έμοιαζε τουλάχιστον..

Τον είδα να κάθεται στην πολυθρόνα και να κοιτάει το παράθυρο πίνοντας ουίσκι.

Γιατί είναι μόνος σκέφτηκα, τι έγινε.

Σε αγαπάω ψέλλισα.

Γύρισε προς το μέρος μου.

Σηκώθηκε.

Πέρασε από δίπλα μου και τον ακολούθησα.

Ανοίξε μια μεγάλη πόρτα, πρέπει να ήταν η είσοδος του σπιτιού.

Ήταν μια κοπέλα..

Νομίζω ότι την γνωρίζω αλλά δεν ξέρω ποια είναι.

Τον κοιτάει και τον αγκαλιάζει.

Κλείνει την πόρτα και περνάνε στο σαλόνι της προσφέρει μια βότκα λεμόνι.

Τι γίνεται τον ρωτάει;

Έφυγε, με άφησε μόνο τον ακούω να λέει.

Τρία χρόνια πέρασαν, πρέπει να ξανά βρεις το νόημα είπε η κοπέλα δίπλα του.

Δεν γύρισε να την κοιτάξει..

Το νόημα ήταν αυτός είπε και ένα δάκρυ κύλησε από το δεξί του μάτι.

Αμέσως έσπασα σαν να κατάλαβα τι γινόταν.

Τον νιώθω ακόμα γύρω μου είπε.

Τον κοίταξα πιο θλιμμένα, εμένα έλεγε άραγε; αναρωτήθηκα.

Πρέπει κάποια στιγμή να κοιτάξεις μπροστά γλυκέ μου του είπε.

Δεν είναι εύκολο είπε.

Ήταν όλος μου ο κόσμος το καταλαβαίνεις; Ήταν ότι αγαπούσα και χάθηκε σε μια στιγμή..

Χάθηκε..

Κι άλλα δάκρυα εμφανίστηκαν στα μάτια του.

Πήγε κοντά του και τον αγκάλιασε.

Άφησε με είπε αυτός.

Όχι είπε η κοπέλα.

Alison φύγε σε παρακαλώ..

Chris δεν φεύγω.

Γιατί; Είπε.

Μαζί στα δύσκολα μαζί στα εύκολα θυμάσαι;

Την έσφιξε στην αγκαλιά του.

Μου λείπει πολύ είπε η κοπέλα.

Δάκρυα έπεφταν στα ρούχα τους.

Τον αγαπούσα με και οι δύο, κανείς δεν μπορεί να τον φέρει πίσω μακάρι να γυρίσει είπε η κοπέλα ρίχνοντας καινούρια δάκρυα στο φόρεμα της..

Ένα δάκρυ ξέφυγε από το αριστερό μου μάτι..

Κώστα γιατί;;

Ύστερα από ώρα η κοπέλα Alison αν θυμάμαι έφυγε.

Έμεινε μόνος..

Τα δάκρυα ήταν ασταμάτητα..

Έκλαιγε...

Σε αγαπάω ψέλλισα, μην κλαις.

Ότι υπήρχε μπροστά μου χάθηκε.

Μεταφέρθηκα κάπου δεν μπορούσα να μιλήσω..

Σκεφτόμουν μόνο πόσο τον αγαπώ.

Άκουσα την φωνή του..

Μωρό μου, γύρνα πίσω, έκλαιγε το καταλάβαινα.

Σε αγάπησα όσο τίποτα, η ζωή μας είναι μισή χωρίς εσένα..

Σε αγαπώ όσο τίποτα, γύρνα πίσω μου λείπεις.

Πάρε με κοντά σου ψέλλισε..

Πάρε με μαζί σου όπου κι αν είσαι, μου λείπεις με ακούς;;

Γύρνα ζωή μου ή πάρε με κοντά σου.

Δεν μπορώ άλλο μακριά σου.

Είσαι η ζωή μου και ο θάνατος μου.

Τρία χρόνια η Ζωή μου τρία χρόνια ο θάνατος μου..

Γύρνα πίσω σε παρακαλώ..

Άκουσα ένα ήχο από κάπου γύρω μου τικ τικ τικ τικ όλο και πιο πολύ δυνάμωνε και αυξανόταν..

Συνεχόμενα τικ τικ τικ τικ τικ

Κώστα;;

Βγήκε τρέχοντας φωνάζοντας κάτι που δεν καταλάβαινα..

Ήρθαν πολλά άτομα γύρω μου...

Δεν άκουγα τίποτα πλέον..

Κοίταξα γύρω μου, είδα στο βάθος ένα φως να ξεπροβάλει από μία πόρτα.

Πλησίασα.

Ήμουν σε μια καφετέρια..

Πρόσεξα την κοπέλα και εκείνον..

Πήγα και έκατσα δίπλα του..

Τι έγινε είπε η κοπέλα..

Εκείνος ακούστηκε θλιμμένος νόμιζα ότι θα γύριζε..

Έτσι φαινόταν.. Βγήκα έξω τρέχοντας και φωνάζοντας..

Η ακοή μου χάθηκε.

Τους έβλεπα να μιλάνε χωρίς να καταλαβαίνω τι λένε.

Δάκρυα είχαν γεμίσει τα όμορφα καστανά μάτια του..

Χάος επικράτησε...

Τικ τικ τικ τικ τικ τιιιιικκκκκκκκκκκ

Εκκωφαντικός ο τελευταίος ήχος..

Τι συνέβη;

!!WOW!!

1506 λέξεις!!

Σκέψεις δικιές μου στην αρχή αλλά μετά η φαντασία μου με ταξίδεψε σε μονοπάτια και έφτασα ως εδώ..

Γράψτε αν θέλετε την γνώμη σας απο κάτω.

Ευχαριστώ

05.07.2016

Τρίτη 5 Ιουλίου 2016

Justin Batsios