Με την επιστροφή του Ιάσονα, μια νέα ελπίδα είχε γεννηθεί στις καρδιές των πιο κοντινών του προσώπων, ειδικά των φίλων του, που φοβούνταν τη μάχη λιγότερο όσο ήξεραν ότι θα πολεμούσε στο πλευρό τους. Ήξεραν ότι η Νυχτερινή Διάσταση είχε μεγαλώσει το σκοτάδι μέσα του, αλλά συγχρόνως η εκπαίδευση με τον Άνθιμο τον είχε κάνει πιο δυνατό.

Η παρέα βρισκόταν ακόμα στην παραλία, καθώς ήθελαν να χαρούν τον ήλιο και τη θάλασσα όσο μπορούσαν. Ήταν οι τελευταίες τους ειρηνικές στιγμές εξάλλου. Κάθισαν να στεγνώσουν- εκτός από τον Ιάσονα που δεν μπήκε στη θάλασσα- και του αφηγήθηκαν, όσο προλάβαιναν, τα πιο σημαντικά γεγονότα που συνέβησαν όσο έλειπε, για την εκπαίδευση του Γιάννη ως Μάγου της Φωτιάς, για τη Γιορτή της Άνοιξης στο Δάσος των Ανθέων, για τη Φωτεινή που αναγκάστηκε να γίνει Σκοτεινό Ξωτικό για να σωθεί.

«Πρέπει να ειδοποιήσεις τους γονείς σου.» είπε η Ηλέκτρα κάποια στιγμή στον Ιάσονα. «Θα χαρούν πολύ. Το ίδιο και οι παππούδες και ο θείος σου στη Χώρα των Μάγων.»

«Καλύτερα όχι ακόμα.» της απάντησε, κάνοντας τους όλους να απορήσουν. Δεν ήθελε να μιλήσει με την οικογένεια του;

«Ακόμα τώρα επέστρεψα και έρχεται μάχη. Ο Άρχοντας Παύλος, η Αρχόντισσα Μοργκάνα και ο Σωκράτης θα με δουν λίγο πριν τη μάχη ούτως ή άλλως. Όσο για τους γονείς μου, καλύτερα να μην το μάθουν ακόμα. Όταν τελειώσει όλο αυτό, θα τους επισκεφθώ εγώ ο ίδιος στον Νότο και θα τους κάνω έκπληξη. Δεν θέλω να χαρούν και ύστερα να αγωνιούν για την κατάληξη μου. Καλύτερα να πιστεύουν ακόμα ότι είμαι με το μέρος του εχθρού.»

«Μα ούτως η άλλως θα ανησυχούν. Τουλάχιστον να ξέρουν ότι θα είσαι μαζί μας τώρα.» είπε η Ιφιγένεια, που της φάνηκε όντως περίεργο το ότι ήθελε να τους κρύψει την επιστροφή του.

«Ιφιγένεια, όπως σου είπα, τίποτα δεν είναι σίγουρο ακόμα. Προς το παρόν θέλω να περάσω χρόνο μαζί σας και όταν νιώσω έτοιμος, θα τους αντιμετωπίσω και εκείνους. Για αυτό μην τους πείτε τίποτα ακόμα, αν μιλήσετε μαζί τους. Το ίδιο και στους φίλους μας στον Νότο.» της είπε, έτσι η παρέα αποφάσισαν να σεβαστούν την απόφαση του.

Η Ιφιγένεια δεν μπορούσε να καταλάβει... Γιατί να μη θέλει να μιλήσει με τους δικούς του, ειδικά με τους γονείς του; Μήπως φοβόταν ότι θα απογοητευθούν αν έβλεπαν πόσο είχε αλλάξει, ότι θα τους τρόμαζε το σκοτάδι στα μάτια του;

Η ώρα πέρασε κι έπρεπε να παρευρεθεί στο ανεπίσημο συμβούλιο στην τραπεζαρία του σπιτιού, έτσι μαζί με τον Γιάννη αποχαιρέτησαν προς το παρόν την υπόλοιπη παρέα και έφυγαν.

Εκτός από τον Έλιο, παρίσταντο επίσης ο Ορέστης, ο Νίμος και η Ορτανσία. Η μεγαλύτερη έκπληξη για τον Ιάσονα όμως, ήταν πως είχαν ειδοποιηθεί ήδη ο Παύλος και η Μοργκάνα, καθώς και ο Σωκράτης, και είχαν περάσει μέσω χρονοπύλης από τη Χώρα των Μάγων στην Ανφάνη για να τον υποδεχθούν. Ήταν σίγουρος ότι ο Έλιος τους ειδοποίησε, χωρίς καν να ρωτήσει τον ίδιο αν ήταν έτοιμος να τους αντιμετωπίσει - και θύμωσε με αυτή τη σκέψη, όμως τώρα δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς.

«Ιάσονα... Είσαι στα αλήθεια εσύ...;» είπε ο Σωκράτης, ανήμπορος να το πιστέψει και τον αγκάλιασε συγκινημένος.

«Σωκράτη...» είπε εκείνος και ανταπέδωσε το αγκάλιασμα όσο πιο θερμά μπορούσε.

Όταν χωρίστηκαν, διέκρινε κάποια δάκρυα στα μάτια του.

«Όλα θα φτιάξουν, αγόρι μου, θα το δεις. Δεν έχει καμιά σημασία τι έκανες και τι επέλεξες πρώτο, παρά μόνο ότι τώρα είσαι εδώ.» του είπε κρατώντας το πρόσωπο του. Στην ταλαιπωρημένη όψη του ο Ιάσονας παραλίγο να λυγίσει και πράγματι, βαθιά μέσα του, η καρδιά του ράγισε.

«Έχει δίκιο. Καλώς ήλθες και πάλι στη φωτεινή πλευρά, Ιάσονα... εγγονέ μου...» είπε και ο Παύλος και τον αγκάλιασε και σειρά είχε η Μοργκάνα. Ακόμα δεν μπορούσε να τους αποκαλέσει «παππού» και «γιαγιά», παρόλο που τους είχε γνωρίσει κατά κάποιον τρόπο καλύτερα μέσα από την αφήγηση του παρελθόντος του Άνθιμου και της μητέρας του.

«Θυμήσου τι σου είπα τότε, για το φως και το σκοτάδι...» του είπε η Μάγισσα.

«Είχες απόλυτο δίκιο.» της απάντησε. «Και σου ζητώ συγνώμη για τον τρόπο που σου μίλησα τότε στο Δάσος της Σύγχυσης. Δεν σκεφτόμουν καθαρά.»

«Σε συγχωρώ, αγόρι μου.» του είπε εκείνη.

«Θα μείνετε για το φεστιβάλ;» τους ρώτησε έπειτα.

«Φοβούμαι πως όχι» απάντησε ο Παύλος. «Ήρθαμε μόνο για να σε δούμε και να ακούσουμε τι έχεις να μας πεις. Μετά πρέπει να επιστρέψουμε στη Χώρα των Μάγων για να προετοιμαστούμε για την αυριανή μάχη. Μέχρι το βράδυ, τα στρατεύματα μας θα βρίσκονται εδώ για να πολεμήσουμε στο πλάι σας.»

«Επιπλέον, ενημερώθηκαν και οι βασιλιάδες των Πέντε Βασιλείων με άκρα μυστικότητα. Αύριο θα ανακοινωθεί η έναρξη του πολέμου στους πολίτες τους και θα σταλθούν Χρονομάγοι με σκοπό να ανοίξουν πύλες σε περίπτωση που χρειαστούμε ενισχύσεις.» είπε ο Έλιος. Το μυαλό του Ιάσονα πήγε στους γονείς του και τους άλλους φίλους του στο Νότιο Βασίλειο.

«Και τώρα καθίστε για να ξεκινήσουμε το συμβούλιο.» συμπλήρωσε ο Άρχοντας των Ξωτικών.

Αφού ο Σωκράτης χαιρέτησε εν συντομία και τον Γιάννη και τον ρώτησε πως ήταν η μητέρα του, κάθισαν όλοι στο τραπέζι.

«Είσαι ένας πολύτιμος σύμμαχος για εμάς, Ιάσονα.» ξεκίνησε χωρίς περιττές εισαγωγές ο Έλιος. «Όχι μόνο για τις δυνάμεις σου και τα οράματα σου, αλλά και για τις πληροφορίες που μας φέρνεις, με πρώτη και κύρια την έναρξη της επίθεσης του Άνθιμου αύριο. Μην προδώσεις την εμπιστοσύνη μου.»

«Ο εγγονός μου δεν πρόκειται να μας προδώσει.» είπε φανερά εκνευρισμένος ο Παύλος. «Όλοι ξέρουμε πως δεν σκεφτόταν καθαρά όταν ακολούθησε τον Άνθιμο, και μόλις και μετά βίας θεωρείται προδοσία αυτό, αφού εκείνος χρησιμοποίησε χειραφέτηση για να τον πάρει μαζί του.»

«Δεν χρειάζομαι υπεράσπιση, Άρχοντα Παύλο. Εξάλλου, είναι λογικό να μη με εμπιστεύονται τα Ξωτικά.» είπε ο Ιάσονας.

«Πάλι τα ίδια, Ιάσονα; Πάλι καταδικάζεις τον εαυτό σου;» είπε ο Σωκράτης, δεν συνέχισε όμως γιατί διακόπηκε από τον Έλιο:

«Ελάτε, κύριοι. Πρέπει να αρχίσουμε το συμβούλιο για να το τελειώσουμε νωρίς, διότι η τραπεζαρία σε λίγη ώρα θα πρέπει να ετοιμαστεί για το μεσημεριανό. Λοιπόν, Ιάσονα; Τι πληροφορίες μας φέρνεις από τη Νυχτερινή Διάσταση;» ρώτησε ο Άρχοντας των Ξωτικών.

«Τα πράγματα είναι πολύ πιο σοβαρά από όσο νομίζετε.» ξεκίνησε. «Είναι σχεδόν σίγουρο πως δεν έχετε να κάνετε... εννοώ... να κάνουμε μόνο με έναν εχθρό αλλά με δύο.»

«Τι θες να πεις; Ποιος είναι ο δεύτερος;» ρώτησε ο Ορέστης.

«Κάποιος που κατέχει την ίδια δύναμη με εσάς, αλλά σε πολύ πιο καταστροφική μορφή, Αρχηγέ της Φωτιάς.» απάντησε ο Ιάσονας και έριξε μια ματιά στον Γιάννη. «Σίγουρα θα θυμάστε όλοι πως λειτουργεί το σύστημα της Προμήθειας Αίματος στη Νυχτερινή Διάσταση, από τότε που μας το περιέγραψε η Ιφιγένεια όταν τη διέσωσα και την έφερα στο στρατόπεδο μας.»

«Ναι, φυσικά και το θυμόμαστε.» επιβεβαίωσε ο Έλιος. «Ο Άνθιμος συνεργάζεται με διάφορους Ανθρώπους ανά τον Κόσμο με σκοπό να τον προμηθεύουν συσκευασμένο αίμα, ενώ είναι συγχρόνως κάτι σαν κατάσκοποι για αυτόν.»

«Ακριβώς.» είπε ο Ιάσονας. «Ένας από εκείνους τους Ανθρώπους λοιπόν...» Κοίταξε ξανά τον Γιάννη και συμπλήρωσε: «Ήταν ο πατέρας σου, ο Ιάκωβος Λιβανός, ο οποίος εδώ και αρκετά χρόνια λειτουργούσε ως διπλός πράκτορας, μεταφέροντας πληροφορίες από τον Κόσμο των Ανθρώπων ως κατάσκοπος της Βασίλισσας Αλεξάνδρας του Νότου, στον Άνθιμο, ώσπου αποφάσισε να παραστρατήσει και να χαράξει δική του πορεία, πίσω από την πλάτη του Σκοτεινού Άρχοντα.» Και τους αφηγήθηκε όλη την ιστορία της διπλής προδοσίας του Ιάκωβου, όπως περίπου την είχε διηγηθεί ο Άνθιμος στον ίδιο, κάποια στοιχεία από την οποία ήδη γνώριζαν από τις αποκαλύψεις που είχε κάνει στον Γιάννη, τότε που παρουσιάστηκε και σε εκείνον η Δύναμη της Φωτιάς.

«Λυπάμαι για τον αδελφό σου.» είπε απευθυνόμενος σε εκείνον έπειτα ο Ιάσονας. «Λυπάμαι που έπρεπε να υποστείς όλο αυτό εξαιτίας του πατέρα σου και εγώ δεν ήμουν εκεί.»

«Μην απολογείσαι... Το έχω αποδεχθεί πλέον. Όμως δεν περίμενα με τίποτα να συνεργάζεται με τον Άνθιμο.»

Ο Ιάσονας στράφηκε στους υπόλοιπους, οι οποίοι άκουσαν επίσης σοκαρισμένοι τις νέες αποκαλύψεις:

«Ο Άνθιμος πιστεύει ότι ο Ιάκωβος θα δημιουργήσει στρατό από Μάγους της Φωτιάς και θα επιχειρήσει να κάψει τα πάντα και να κατακτήσει τον Κόσμο αντί για εκείνον. Και πράγματι, το είδα και εγώ στα οράματα μου. Είδα φωτιά εκτός από αίμα στον πόλεμο, είδα ένα δάσος να καίγεται. Και ήθελα να σας προειδοποιήσω, πλέον έχουμε να κάνουμε με δύο εχθρούς αντί για έναν.»

Όλοι τους ξεφυσούσαν και αντάλλαζαν ανήσυχες ματιές.

«Το πρόβλημα είναι, ότι ο Ιάκωβος δεν ξέρουμε πότε θα επιτεθεί, σε αντίθεση με τον Άνθιμο. Μονάχα ένα όραμα δικό σου ή της Μάντισσας μας σώζει.» είπε ο Νίμος.

«Δυστυχώς, εγώ δεν έχω δει τίποτα ξεκάθαρο ακόμα.» είπε η Μάντισσα. «Η Προφητεία του Ιάσονα είναι πιο δυνατή και αξιόπιστη από τις δικές μου προβλέψεις.»

«Τα οράματα σας είναι πιο συχνά όμως, Μάντισσα Ορτανσία, και αν δείτε και οι δυο κάτι, ίσως να μπορέσουμε να τα συνδυάσουμε, για αυτό να έχετε τα μάτια της ψυχής σας ανοιχτά για να διαβάσετε πιθανά σημάδια.» είπε ο Άρχοντας Παύλος.

«Τι άλλο έμαθες πλάι στον Άνθιμο;» τον ρώτησε ο Έλιος.

«Έμαθα για τις αδυναμίες του.» ξεκίνησε να εξηγεί εκείνος. «Μπορεί να μοιάζει άτρωτος και όντως είναι εξωτερικά. Πιστεύει πως δεν μπορεί να σκοτωθεί. Και όντως έτσι μπορεί να είναι, όμως θα μπορούσε να χτυπηθεί ψυχολογικά.»

«Τι εννοείς;» απόρησε ο Ξωτικός Άρχοντας.

«Διακατέχεται από μεγαλομανία, έχει κόμπλεξ ανωτερότητας και ένα θλιβερό παρελθόν με έναν αδύναμο εαυτό, τον οποίο σκότωσε και δημιούργησε έναν νέο, όπως πιστεύει. Ο Άρχοντας Αλβέρτος τον περιγελούσε για τις ακραίες απόψεις του και είχε στήσει ολόκληρο μαγικό εργαστήριο κάτω απ' το Παλάτι της Έλφιας.» είπε για να δει τον Έλιο να σοκάρεται κι άλλο.

Από μια άποψη, χαιρόταν που έβλεπε ο Έλιος πόσο αλαζόνας ήταν όντως ο πατέρας του και ότι έφταιγε και αυτός που έγινε ο Άνθιμος αυτό που έγινε. Ήταν ένας από τους λόγους που ήθελε να αποκαλύψει την αλήθεια, να ξεθάψει τα μυστικά και τις αδικίες του προηγούμενου άρχοντα. Κανένας όμως δεν το σχολίασε αυτό, οπότε συνέχισε:

«Όμως ο Αλβέρτος ανακάλυψε εκείνο το εργαστήριο και διέταξε τους φρουρούς του να το διαλύσουν. Σε μια έξαρση οργής, βλέποντας τα πάντα διαλυμένα, ο Άνθιμος σκότωσε κατά λάθος το δαιμόνιο του.» Και άλλο σοκ για όλους τους, ειδικά για τα Ξωτικά της ομάδας.

«Αυτή η πράξη είναι αδιανόητη, Ιάσονα... Είναι μια από τις χειρότερες αμαρτίες των Ξωτικών.» του είπε ο Έλιος.

«Το γνωρίζω. Για αυτό ο Άνθιμος έχασε την ψυχή του και δεν υπάρχει επιστροφή. Υποστηρίζει πως είναι ατύχημα και δεν θέλει να το θυμάται, μόνο σε εμένα το έχει αποκαλύψει. Εκεί όμως μπορούμε να τον χτυπήσουμε περισσότερο, ειδικά εσύ, Έλιε, ως ο γιος του Άρχοντα που τον καταδίκασε και τον οδήγησε σε μία τέτοια πράξη.»

«Άρχοντα μου... Κάτι τέτοιο θα πυροδοτούσε χειρότερα την οργή του και θα ήταν επικίνδυνο.» του είπε ο Ορέστης.

«Ακριβώς. Και για αυτό, θα οδηγηθεί σε σπασμωδικές κινήσεις, θα χάσει τον έλεγχο. Μέχρι στιγμής έχουμε γνωρίσει έναν Άνθιμο ευγενή, που κάνει στοχευμένες κινήσεις στη μάχη ακόμα και στη μορφή του τέρατος στο οποίο μεταμορφώνεται. Αν όμως χάσει τον έλεγχο, θα συγχυστεί. Θα επικεντρωθεί στην επίθεση και δεν θα μπορεί να αμυνθεί και εκεί, αν είμαστε τυχεροί, θα βρούμε ένα άνοιγμα και θα τον χτυπήσουμε.»

«Και γιατί πρέπει να είμαι εγώ αυτός που θα του υπενθυμίσω το φόνο του δαιμονίου του;» απόρησε δύσπιστα ο Έλιος.

«Επειδή εσένα μισεί περισσότερο από όλα τα Ξωτικά, ως τον γιο του προηγούμενου Άρχοντα που τον ταπείνωνε. Αν του επιτεθείς λεκτικά και ψυχολογικά πρώτα, θα νιώσει σαν να έχει μπροστά του τον Αλβέρτο.»

«Δηλαδή μου ζητάς να γίνω ο πατέρας μου για λίγο, με σκοπό να σκοτώσω τον δικό σου.»

«Είναι ο μόνος τρόπος.» είπε ο Ιάσονας.

«Έξυπνη κίνηση οφείλω να ομολογήσω.» είπε ο Νίμος.

«Επίσης, υπάρχει κάποια άλλη αδυναμία του, όμως είναι σχεδόν απίθανο να τη βρούμε.»

«Ποια είναι αυτή, αγόρι μου;» τον ρώτησε ο Παύλος.

Ο Ιάσονας κοίταξε εκείνον, έπειτα τη Μοργκάνα και τον Σωκράτη και απάντησε:

«Η μητέρα μου.» είδε την έκπληξη και, στη συνέχεια, τη θλίψη στα πρόσωπα των τριών μάγων. «Αν τη βρίσκαμε και τη φέρναμε ενώπιον του, ίσως φέρναμε στην επιφάνεια εκείνο το πρόσωπο που της έδειξε για λίγο, την αδύναμη και ευαίσθητη πλευρά του. Δεν θα μπορούσε να πολεμήσει εναντίον της, πόσο μάλλον να τη σκοτώσει, οπότε και πάλι θα μπορούσαμε να τον χτυπήσουμε.»

«Είναι αδύνατον να βρούμε τη Μάγισσα Ελεονόρα.» είπε ο Έλιος. «Όμως, ακόμα και αν τη βρίσκαμε, πόσο σίγουρος είσαι ότι όντως θα δείλιαζε μπροστά της; Μην ξεχνάς ότι προσπάθησε να σκοτώσει μέχρι και εσένα στον προηγούμενο πόλεμο, ενώ ήδη γνώριζε πως είσαι γιος του.»

«Από τότε πολλά έχουν αλλάξει. Και εκτός αυτού, τότε με δοκίμαζε, ήθελε να δει μέχρι που μπορεί να φτάσει η δύναμη μου και αν θα βγει η σκοτεινή μου πλευρά στην επιφάνεια. Με τη μητέρα μου όμως θα ήταν διαφορετικά. Αφήστε που... θα έδινε και σε εμένα θάρρος να πολεμήσω.»

«Και όχι μόνο σε εσένα, Ιάσονα, αλλά σε όλους εμάς τους Μάγους. Η επιστροφή της Πριγκίπισσας των Μάγων θα ήταν ένα γεγονός που θα έδινε θάρρος στο λαό μας και θα ανανέωνε το κουράγιο μας.» είπε ο Σωκράτης.

«Ωστόσο είναι σχεδόν αδύνατον να τη βρούμε.» είπε η Μοργκάνα. «Πιστεύω πως αν η κόρη μας ήθελε να βρεθεί, θα τη βρίσκαμε.»

«Ιάσονα... Πιστεύεις πως... αν εμφανιζόταν η μητέρα σου... θα μπορούσε ακόμα και να τον σώσει;» ρώτησε έπειτα διστακτικά ο Παύλος. «Διότι αν δεν μπορούμε να τον νικήσουμε, ίσως θα μπορούσαμε να του αλλάξουμε γνώμη, να τον πείσουμε ότι αυτός ο τρόπος είναι λάθος και να σώσουμε την ψυχή του.»

«Γιατί να σωθεί; Χάσαμε την κόρη μας εξαιτίας του!» αναφώνησε η Μοργκάνα. «Εγώ δεν πρόκειται ποτέ να τον συγχωρέσω, ακόμα και αν δηλώσει μεταμέλεια.»

Ο Ιάσονας αναστέναξε.

«Δυστυχώς ή ευτυχώς, κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να γίνει. Έχω δει το μέλλον και ξέρω ήδη τι πράγματα θα κάνει ο Άνθιμος. Και η σωτηρία της ψυχής του δεν είναι μέσα σε αυτά, ούτε μεταμέλεια πρόκειται να δείξει ούτε να κάνει πίσω. Μονάχα αν δοκιμάσουμε αυτά που σας πρότεινα ίσως καταφέρουμε να τον αποδυναμώσουμε και να τον φυλακίσουμε, εφόσον δεν μπορούμε να τον σκοτώσουμε.»

«Καλώς. Ευχαριστούμε λοιπόν Ιάσονα, για όλες τις σημαντικές πληροφορίες που μας μετέφερες. Μπορείτε να πάτε να ξεκουραστείτε τώρα λίγο. Θα σας δω σε μισή ώρα στο γεύμα.»

Ο Ιάσονας πήγε μαζί με τον Γιάννη να βρουν τους υπόλοιπους και να τους μεταφέρουν τι ειπώθηκε στο συμβούλιο, ενώ οι μάγοι κάλεσαν τον Αγησίλαο για να περάσουν ξανά στη χώρα τους μέσω της πύλης καθώς είχαν πολλά να κάνουν. Το σοκ των υπολοίπων της παρέας ήταν επίσης μεγάλο όταν έμαθαν ότι ο Ιάκωβος δούλευε κάποτε για τον Άνθιμο.

«Και μέχρι και αυτόν τον πρόδωσε, καταλάβατε τώρα τι κάθαρμα είναι;» είπε ο Γιάννης. «Από ότι φαίνεται, έχουμε και οι δυο θέματα με τους πατεράδες μας, φίλε μου, και δεν ξέρω που θα μας οδηγήσει αυτό.» είπε έπειτα στον Ιάσονα βάζοντας ένα χέρι στον ώμο του.

«Ο δικός μου πατέρας είναι ο Φαίδωνας, άσχετα αν παραστράτησα για λίγο και ακολούθησα τον Άνθιμο.» είπε εκείνος και ο Γιάννης συμφώνησε με θλίψη.

«Λέτε ο Ιάκωβος να είναι χειρότερος από τον Άνθιμο;» ρώτησε έπειτα η Ηλέκτρα.

«Είναι πολύ πιθανόν.» απάντησε ο Ιάσονας.

«Όμως ίσως βγει και κάτι καλό από αυτό.» πήρε το λόγο ο Ηρακλής. «Ίσως ο Ιάκωβος προσπαθήσει να βγάλει από τη μέση τον Άνθιμο, ή το αντίθετο, τότε θα παλέψουν μεταξύ τους και αν ο ένας απ' τους δυο καταφέρει να εξοντώσει τον άλλον, θα έχει κάνει τη μισή δουλειά για εμάς.» Οι υπόλοιποι συμφώνησαν.

{...}

Ο Έλιος πήγε στο δωμάτιο του και πληροφόρησε την Αθηνά σχετικά με όσα ειπώθηκαν στο συμβούλιο. Εκείνη ένιωθε ανάμεικτα συναισθήματα σχετικά με την επιστροφή του Ιάσονα. Από τη μια χαιρόταν που επέστρεψε και ο σύζυγος της αποφάσισε να του δώσει μια ευκαιρία, από την άλλη όμως, τα νέα που τους μετέφερε ήταν δυσοίωνα. Ο Άνθιμος ετοίμαζε ήδη την επίθεση του, την ίδια στιγμή που η κόρη τους ετοιμαζόταν να έρθει στον Κόσμο, ενώ είχαν έναν ακόμα εχθρό να αντιμετωπίσουν, τον Ιάκωβο με τους Μάγους της Φωτιάς.

«Φοβάμαι, Έλιε.» του είπε. «Πρώτη φορά φοβάμαι τόσο. Σε τι Κόσμο θα γεννηθεί η κόρη μας; Και αν ο Άνθιμος κερδίσει και εξαπλώσει τη Σκοτεινή Διάσταση στη Χώρα μας...;»

Ο Έλιος της κράτησε τα χέρια μέσα στα δικά του και την κοίταξε στα μάτια.

«Δεν θα τον αφήσω να κερδίσει, ακόμα κι αν χρειαστεί να θυσιαστώ εγώ.» της είπε.

«Δεν θέλω να θυσιαστείς. Αν πεθάνεις, η κόρη μας θα μεγαλώσει χωρίς πατέρα και η χώρα μας θα μείνει χωρίς άρχοντα. Οι Ανώτεροι θα πέσουν πάνω μου, είτε θα με αναγκάσουν να παντρευτώ κάποιον ευγενή για να στεφθεί άρχοντας, η θα παντρέψουν την κόρη μας όταν μεγαλώσει για να κυβερνήσει και πάλι αρσενικό ξωτικό. Και μέχρι τότε ποιος ξέρει τι άλλο θα συμβεί... το να κερδίσει ο Άνθιμος θα είναι πολύ χειρότερο από όλα αυτά, όμως αν παραμείνεις ζωντανός, τουλάχιστον θα το αντιμετωπίσουμε και αυτό μαζί.»

«Ηρέμησε, γλυκιά μου, δεν θέλω να κάνεις τέτοιες σκέψεις στην κατάσταση σου. Η επιστροφή του Μαγικού θα δώσει νέες ελπίδες στο λαό μας, αν καταφέρω να πείσω όσους είναι εναντίον του για τις προθέσεις του και ότι επέστρεψε στη φωτεινή πλευρά. Αύριο, όταν ανακοινώσω την επερχόμενη επίθεση του Άνθιμου, θα ανακοινώσω και την επιστροφή του Ιάσονα, αν και θα αρχίσει να μαθεύεται ήδη τη στιγμή που θα παρευρεθεί απόψε στο φεστιβάλ.» και της έδωσε ένα απαλό φιλί στα χείλη, και έπειτα στην πολύ φουσκωμένη κοιλιά της. «Θα μπορέσεις να έρθεις μαζί μου στο μεσημεριανό, η να πω να σου το φέρουν εδώ;»

«Θα έρθω, καλέ μου. Είμαι λίγο καλύτερα. Μάλλον άλλαξε γνώμη η μικρή μας και με τόσα που γίνονται, δεν θέλει να κάνει ακόμα την εμφάνιση της.» είπε για να ελαφρύνει το βαρύ κλίμα και γέλασαν.

[...]

Στο μεσημεριανό, η παρουσία του Ιάσονα είχε αρχίσει ήδη να συνηθίζεται από όλους και τώρα πια δεν τον κοιτούσαν σαν παρείσακτο. Δεν έγινε κανένας λόγος για τον πόλεμο, παρά μόνο για τη νύχτα του φεστιβάλ που θα ερχόταν.

[...]

Το απόγευμα και αφού είχαν ξεκουραστεί λίγο, ο Ιάσονας πρότεινε στην Ιφιγένεια να πάνε μια βόλτα οι δυο τους.

«Θα χρειαστώ ρούχα για απόψε. Δεν θέλω να δανειστώ πάλι του Γιάννη... Οπότε θα πάμε μια βόλτα στην αγορά της Ανφάνης, να τη δούμε κιόλας και να περπατήσουμε λίγο. Τι λες;»

Το πρόσωπο της έλαμψε στην πρόταση του.

«Φυσικά. Σε μισή ώρα είμαι έτοιμη.» του απάντησε και χαμογέλασαν ο ένας στον άλλον.

«Ωραία. Θα σε περιμένω στην εξωτερική πύλη του εξοχικού, κάτω από την ταμπέλα με τα δελφίνια.»

Η Ιφιγένεια κάλεσε αμέσως στο δωμάτιο της την Ηλέκτρα και τη Ναυσικά, οι οποίες ενθουσιασμένες τη βοήθησαν να ετοιμαστεί για το ραντεβού της. Η Ηλέκτρα της πρότεινε ένα δικό της φόρεμα τόσο κοντό, που ντρεπόταν να το φορέσει. Απ' έξω καλυπτόταν με μια σκούρα πράσινη δαντέλα με κεντημένα ροζ λουλουδάκια, ενώ το εσωτερικό του ήταν μια πιο ανοιχτή πράσινη φόδρα.

«Για βόλτα θα πάμε. Θέλω κάτι πιο άνετο.» είπε. Η κολλητή της πήρε μια παραπονεμένη έκφραση μικρού παιδιού.

«Καλά, πάντως να ξέρεις ότι θα τρελαινόταν ο Ιάσονας με αυτό. Αλλά θα το φορέσεις οπωσδήποτε το βράδυ στο φεστιβάλ.»

Η Ιφιγένεια δεν ήθελε να χαλάσει το χατίρι της φίλης της, έτσι συμφώνησε.

Όσο για το ραντεβού της, επέλεξε τελικά ένα άλλο φόρεμα που της πρότεινε η Ναυσικά, ένα λευκό, μακρύ φόρεμα με μεγάλα λουλούδια, με φαρδιά μανίκια και άνοιγμα στους ώμους, που ήταν άνετο και αέρινο και όχι επίσημο, ότι πρέπει για απογευματινή βόλτα. Βάφτηκε ελαφρά, αφήνοντας τα μαλλιά της λυτά και κοιτάχτηκε στον καθρέφτη. Χαμογέλασε στο είδωλο της, και εκείνη τη στιγμή ένιωσε σαν να μην είχε συμβεί τίποτα και σαν να μην φαινόταν ο πόλεμος στον ορίζοντα. Σαν να ζούσαν εκείνη και ο Ιάσονας σε έναν ειρηνικό κόσμο όπου ήταν απλά δυο ερωτευμένοι έφηβοι που έβγαιναν ραντεβού κι όλα ήταν τόσο απλά και όμορφα.

********************************************************************************

Εμείς λέμε ήδη καλό Καλοκαίρι, αγαπημένα μου ξωτικά, καθώς είναι 1η Ιουνίου η μέρα που το ανέβασα, ενώ - τι υπέροχη σύμπτωση!- και στη Χώρα των Ξωτικών ετοιμάζονται να υποδεχθούν το Καλοκαίρι (η μέρα στην οποία βρισκόμαστε στην ιστορία είναι 30 Μάϊου).

Η Ανφάνη ήδη κινείται σε ρυθμούς καλοκαιρινού φεστιβάλ, ανίδεη ακόμα για τη μάχη που έρχεται. Ποιες είναι οι σκέψεις σας σχετικά με αυτό; Έκανε καλά ο Έλιος που διέταξε να πραγματοποιηθεί το φεστιβάλ κανονικά; 

Δεν είχαμε καθόλου δράση σε αυτό το κεφάλαιο και δυστυχώς για εσάς, δεν έγραψα για το ραντεβού του Ιάσονα και της Ιφιγένειας. Θα έβγαινε πολύ μεγάλο το κεφάλαιο και δεν θέλω να σας κουράζω... Όπως έχω ξαναπεί, προτιμώ να βγουν πολλά κεφάλαια και να έχουν ένα λογικό μέγεθος, παρά να είναι λιγότερα αλλά μεγάλα. Εκτός αυτού, ήθελα να γράψω για το ραντεβουδάκι χωρίς το άγχος ότι πρέπει να κλείσω το κεφάλαιο, έτσι αποφάσισα να το γράψω στο επόμενο, όπου λογικά, θα δούμε και το φεστιβάλ (την πρώτη νύχτα δηλαδή γιατί δεύτερη όπως καταλάβατε δεν θα υπάρξει...)