Δεύτερη Σκοτεινή Διάσταση

Ο Άνθιμος κοίταξε το μακρόστενο τραπέζι συμβουλίων, στην επιβλητική τραπεζαρία με τα βιτρό παράθυρα, τα μαύρα πλακάκια στο πάτωμα και φυσικά το κόκκινο χαλί. Μονάχα τέσσερα άτομα κάθονταν σε αυτό, ο ίδιος και οι τρεις Λοχαγοί του. Το τραπέζι του φαινόταν απίστευτα άδειο και για λίγο θυμήθηκε τις παλιές καλές εποχές που δέκα άτομα κάθονταν σε ένα τραπέζι σαν αυτό, στα συμβούλια τους πριν την πρώτη απόπειρα να κατακτήσει τον Κόσμο. Για λίγο η θλίψη τον κυρίευσε. Τους έβλεπε σαν παιδιά του τους Λοχαγούς, και κάποιες φορές λυπόταν που άφησε πολλούς από αυτούς να χαθούν.

Ας είναι όμως. Σκέφτηκε. Αν ήταν αρκετά δυνατοί και αν οι δύο από αυτούς δεν με πρόδιδαν, τώρα θα βρίσκονταν εδώ μαζί μου. Δεν άξιζαν μία θέση δίπλα μου...

«Είμαστε έτοιμοι να ξεκινήσουμε, Άρχοντα μου.» του είπε ο Αρίσταρχος, διακόπτοντας τις σκέψεις του.

«Σε ευχαριστώ, Πρώτε. Λοιπόν, αγαπητοί μου, όπως σας ενημέρωσε ήδη ο Αρίσταρχος, πλησιάζει η ώρα για να προσπαθήσουμε ξανά να κατακτήσουμε τον Κόσμο και αυτή τη φορά πρέπει να πετύχει, γιατί ίσως να είναι η τελευταία μας ευκαιρία. Ήδη έχουμε μαζέψει αρκετό στρατό, μπορεί να μην είσαστε πια εννέα Λοχαγοί όπως παλιά, όμως εσείς οι τρεις έχετε εκπαιδεύσει τους Λόχους σας ακόμα πιο σκληρά και έχετε προσθέσει και άλλα Σκοτεινά Ξωτικά σε αυτούς, τόσο από την Πρώτη Σκοτεινή Διάσταση οι οποίοι άλλαξαν γνώμη και επέστρεψαν τελικά σε εμένα, όσο και Ξωτικά από τη Χώρα των Ξωτικών που με τη θέληση τους επέλεξαν να με ακολουθήσουν και να μεταμορφωθούν. Και σε αυτό συνέβαλε πολύ η αδικία της εξορίας του Μαγικού που εξόργισε πολλούς, αλλά και η αποκάλυψη της νεαρής Θεραπεύτριας Ιφιγένειας σχετικά με τη γενοκτονία των Ορκ, που με δόλιο τρόπο ο Άρχοντας Αλβέρτος είχε κάνει όλους να ξεχάσουν. Μπορεί λοιπόν να είσαστε μονάχα τρεις οι Λόχοι, όμως η δύναμη σας ξεπερνάει κατά πολύ εκείνη των παλαιότερων εννέα.»

«Και πότε θα γίνει η μάχη, Αφέντη; Διψάω για λίγη δράση και αίμα.» είπε ο ανυπόμονος Αντίνοος.

«Λίγη ακόμα υπομονή, Δεύτερε. Αυτή τη φορά, δεν πρέπει να κάνουμε βιαστικές κινήσεις. Για αρχή, θα χρειαστεί να κάνουμε άλλη μια προσθήκη στην ομάδα μας, και αυτός δεν είναι άλλος από τον υιό μου, τον Μαγικό Ιάσονα, ο οποίος βρίσκεται εξορισμένος στο Δάσος της Σύγχυσης. Αφού τον εκπαιδεύσουμε κατάλληλα, λίγο καιρό μετά θα επιτεθούμε στον Κόσμο, αυτή τη φορά απευθείας στη Χώρα των Ξωτικών, και από εκεί θα ξεκινήσουμε την επέκταση της Σκοτεινής Διάστασης."

«Και γιατί να φέρουμε τον νόθο σας εδώ; Ξεχάσατε ότι σκότωσε τον Νικηφόρο και τον Ωρίωνα; Και μπορεί να είναι γιος σας, αλλά παραλίγο να σκοτώσει κι εσάς, Άρχοντα μου. Είμαστε σίγουροι ότι μπορούμε να τον εμπιστευτούμε;» είπε ο Αντίνοος, μαζεύτηκε φοβισμένος όμως, παρά τη σωματική του διάπλαση, όταν ο Άρχοντας σηκώθηκε και τον κοίταξε με απειλητικό βλέμμα.

«Πρόσεχε πως μιλάς για τον γιο μου, Αντίνοε, αν θέλεις να κρατήσεις τη θέση και το κεφάλι σου.» είπε χωρίς να υψώσει τη φωνή του, έπειτα χαμογέλασε και ξανακάθισε σαν να μην είχε συμβεί τίποτα. «Ο Ιάσονας δεν ήταν νόθος. Εντάξει, μπορεί να μην είχαμε παντρευτεί με τη μητέρα του, όμως δεν υπήρχε τίποτα παράνομο σε αυτή τη σχέση και την ένωση μας.» συνέχισε. «Για αυτό, όταν τον φέρουμε εδώ, θέλω όλοι να τον δεχθείτε σαν αδελφό σας, είτε το θέλετε είτε όχι, γιατί δικαιωματικά του ανήκει ο τίτλος του πρίγκιπα της Σκοτεινής Διάστασης. Ωστόσο θα τον ορίσω ως Τέταρτο Λοχαγό, καθώς όχι μόνο είναι ο τέταρτος Μαγικός, αλλά επίσης κέρδισε με την αξία του αυτή τη θέση εφόσον σκότωσε τον προηγούμενο Τέταρτο Λοχαγό μου. Συμβολικό, δεν νομίζετε;»

«Και πώς θα τον σώσουμε και κυρίως, πώς θα τον πείσουμε να έρθει μαζί μας, Άρχοντα μου;» μίλησε και η γυναίκα της παρέας, ένα ξωτικό με μαύρα μαλλιά, μαζεμένα τα μισά πίσω, σαρκώδη χείλη και εκκεντρικά μαύρα ρούχα. Φορούσε έναν μαύρο μανδύα πάνω από τον οποίο κρέμονταν χρυσά κρόσσια, τα ίδια που κρέμονταν και από το χτένισμα της.

«Και έρχομαι στο σχέδιο μας, Τρίτη Λοχαγέ. Εμείς οι τέσσερις μαζί με μερικούς στρατιώτες από τους λόχους σας θα μπούμε στο Δάσος της Σύγχυσης, από το ίδιο Δάσος της Σύγχυσης που έχουμε εδώ στη διάσταση μας, και θα περάσουμε μέσω αυτού σε εκείνο στο οποίο βρίσκεται ο Ιάσονας. Όταν τον βρούμε, αφήστε τις ομιλίες σε εμένα. Εσείς θέλω μόνο να προσέχετε, γιατί μέσα στο δάσος κρύβονται πλάσματα ακόμα πιο επικίνδυνα από εμάς, οι Δαίμονες, και δεν θα διστάσουν να μας ξεσκίσουν αν δεν έχουμε τα μάτια μας δεκατέσσερα. Για αυτό θέλω να συγκεντρώσετε μερικούς από τους καλύτερους σας, για να μπορέσουμε να τους πολεμήσουμε στο διάβα μας χωρίς να έχουμε πολλές απώλειες. Η αποστολή διάσωσης πρέπει να πετύχει και θα πετύχει. Μπορείτε να πηγαίνετε τώρα και να επιλέξετε ποιοι θα έρθουν μαζί σας. Θα σας ενημερώσω για την ημέρα και την ώρα αναχώρησης.» έληξε το συμβούλιο ο Άνθιμος.

{...}

Χώρα των Ξωτικών

Εν τω μεταξύ, και ο Έλιος φρόντισε να ενημερώσει όλους τους αξιωματικούς του και τους Πέντε Αρχηγούς των Στοιχείων, με άκρα μυστικότητα για να μην τρομοκρατηθούν οι πολίτες της χώρας. Οι Ανώτεροι Άρχοντες έδωσαν την έγκριση και συμφώνησαν στο σχέδιο διάσωσης του Ιάσονα, αφού τώρα τους ήταν πολύτιμος. Έτσι, ο Άρχοντας Έλιος συγκάλεσε συμβούλιο και διέταξε να ειδοποιηθούν επίσης οι Μάγοι, η Βασίλισσα Αλεξάνδρα του Νότου, καθώς και τα Σκοτεινά Ξωτικά της Ελπινίκης.

Χώρα των Μάγων

Ο Άρχοντας Παύλος και η σύζυγος του κάθονταν σε ένα απ' τα σαλόνια του Κάστρου τους, όταν τους βρήκε ο Χρονομάγος Αγησίλαος. Τον κοίταξαν ανήσυχοι με το ταραγμένο ύφος του.

«Άρχοντα μου... Αρχόντισσα μου... Μόλις ήρθε ένα μήνυμα από τον γιο σας, από τη Χώρα των Ξωτικών.» τους είπε εκείνος.

«Τι είναι, Αγησίλαε; Μη μας κρατάς σε αγωνία, πες το.»

«Ήρθε η ώρα, Άρχοντα μου... Ο Λόρδος Άνθιμος θα επιστρέψει, και ο Άρχοντας Έλιος αποφάσισε να τον διασώσουμε από το Δάσος της Σύγχυσης, έτσι ώστε να προλάβουμε να τον πάρουμε με το μέρος μας προτού τον πάρει εκείνος.» ανακοίνωσε ο Χρονομάγος. Ο Παύλος και η Μοργκάνα κοιτάχτηκαν μεταξύ τους με ανάμεικτα συναισθήματα, χαρά και ελπίδα που θα έβλεπαν ξανά τον εγγονό τους, αλλά και αγωνία για τη συνέχεια και την έκβαση αυτού του επιχειρήματος και κυρίως για την κατάσταση στην οποία θα έβρισκαν τον Ιάσονα.

«Ο Άρχοντας Έλιος συγκάλεσε συμβούλιο σε δύο ημέρες από τώρα, και με διέταξε να ειδοποιήσω εσάς και την Αρχόντισσα Ελπινίκη στην Πρώτη Σκοτεινή Διάσταση.»

«Εντάξει, Αγησίλαε. Σε ευχαριστούμε που μας ενημέρωσες. Μπορείς να πας στη Σκοτεινή Διάσταση και να ενημερώσεις την Ελπινίκη.» είπε ο Παύλος. Ο Αγησίλαος έφυγε για να πάει να ανοίξει πύλη, ενώ ο Μάγος και η Μάγισσα έμειναν στο σαλόνι χωρίς να ξέρουν αν έπρεπε να χαρούν ή να ανησυχήσουν ακόμα περισσότερο.

Νότιο Βασίλειο, Χώρα των Πέντε Βασιλείων

Στο μεταξύ είχαν μόλις ειδοποιηθεί και οι βασιλιάδες του Νότου και επικρατούσε ένα κλίμα αναστάτωσης στο Παλάτι.

«Είμαστε σοβαροί;! Θα πάμε να σώσουμε το τέρας, που τόσον καιρό που παρέμεινε εκεί μέσα, θα έχει γίνει ακόμα πιο τέρας;! Και τι μας αφορά εμάς, Μεγαλειοτάτη;! Δεν είναι καν θνητός σαν εμάς! Τους Μάγους και τα Ξωτικά θα έπρεπε να αφορά μόνο!» Αυτός φυσικά ήταν ο πάντοτε οξύθυμος και αντιρρησίας στρατηγός.

«Σιωπή, Στρατηγέ Χάρη! Μείωσε τους τόνους σου αν θέλεις να συνεχίσεις να φέρεις το αξίωμα σου!» του φώναξε με βροντερή φωνή ο Βασιλιάς Δημοσθένης.

«Έχει δίκιο ο βασιλιάς σου!» του είπε έντονα και η Αλεξάνδρα. «Ο Ιάσονας μπορεί να είναι Μαγοξωτικός και συγχρόνως Σκοτεινό Ξωτικό, όμως μεγάλωσε στο βασίλειο μας και εκτός αυτού, τα Ξωτικά και οι Μάγοι είναι σύμμαχοι μας. Για αυτό, αν δεν θέλουμε να κινδυνεύσει ξανά ο Νότος και γενικά η χώρα αλλά και ο Κόσμος ολόκληρος, οφείλουμε για ακόμα μια φορά να τους βοηθήσουμε.» εξήγησε πιο ήρεμα αυτή τη φορά. «Θέλετε να προστατεύσετε την οικογένεια σας και την πατρίδα, Στρατηγέ Χάρη; Τότε θα με ακολουθήσετε σε όποια απόφαση και αν πάρω. Διαφορετικά μπορείτε να παραιτηθείτε. Δεν θα είναι δύσκολο να ορίσουμε νέο στρατηγό.»

Ο Χάρης, που ακόμα αναρωτιόταν γιατί δεν είχε παραιτηθεί τόσο καιρό από τα αγχώδη καθήκοντα του Στρατηγού, ειδικά ύστερα από όσα έγιναν, έσκυψε τελικά το κεφάλι. Κάτι τον κρατούσε πίσω, δεν ήξερε τι ακριβώς. Ίσως να ήθελε να αποδείξει πως δεν ήταν δειλός, πως μπορούσε για μία ακόμα φορά να φανεί έστω και για λίγο ήρωας.

«Μάλιστα, Μεγαλειότατη. Ζητώ συγνώμη που παραφέρθηκα από άγχος και φόβο. Θα σας ακολουθήσω ακόμα και μέσα στο Δάσος της Σύγχυσης αν χρειαστεί.» είπε.

«Δεκτή η συγνώμη σου. Σε δύο ημέρες από τώρα θα παρευρεθούμε μέσω βίντεο κλήσης στο συμβούλιο στη Χώρα των Ξωτικών. Στο μεταξύ θα ειδοποιήσω και την καλή μου φίλη τη Βαλεντίνα. Κάτι μου λέει ότι θα χρειαστούμε εκείνη και τους Βρικόλακες της σύντομα.»

«Ναι, καλά θα κάνεις, Βασίλισσα μου.» της είπε ο σύζυγος της.

«Στρατηγέ, φρόντισε να ενημερώσεις μόνο τους αξιωματικούς και να μη μαθευτεί παραέξω αυτό το νέο, τουλάχιστον προς το παρόν. Δεν θέλουμε να τρομοκρατηθούν από τώρα οι πολίτες μας...» είπε η Αλεξάνδρα και ο Στρατηγός υπάκουσε.

Πρώτη Σκοτεινή Διάσταση

Η Ελπινίκη περιφερόταν πάλι χωρίς σκοπό μέσα στο Κόκκινο Κάστρο, χωρίς να έχει κάτι να κάνει. Βρέθηκε σε ένα διάδρομο, στον οποίο απεικονίζονταν σε πορτραίτα ο Λόρδος Άνθιμος και από κάτω του, με σειρά από τα αριστερά έως το τέλος του διαδρόμου, οι πρώην Εννέα Λοχαγοί. Κοίταξε πρώτα το αυστηρό, επιβλητικό πορτραίτο του Άνθιμου. Αν μπορούσε να νιώσει κάτι εκείνη τη στιγμή για εκείνον, αυτό θα ήταν μίσος. Άλλος στη θέση της θα μπορούσε να νιώσει και δέος η φόβο. Όμως εκείνη δεν ένιωθε τίποτα πια. Μονάχα ένα τεράστιο καθήκον να τον πολεμήσει ξανά αν της δινόταν η ευκαιρία.

Έπειτα, περιηγήθηκε στα πορτραίτα των πρώην συντρόφων της, τα οποία είχαν μια ιδιαιτερότητα: όταν δημιουργήθηκαν, ο Άνθιμος τα μάγεψε, έτσι ώστε όταν κάποιος Λοχαγός (ή ο ίδιος) πέθαινε, το πορτραίτο του να γινόταν αυτομάτως ασπρόμαυρο. Έτσι, αυτή τη στιγμή μονάχα πέντε πορτραίτα παρέμεναν έγχρωμα: το δικό της, του Αρίσταρχου, της Ροζαλίας και του Αντίνοου, και φυσικά του ίδιου του Άνθιμου, το οποίο πολύ θα ήθελε να άλλαζε κάποια στιγμή...

Κοίταξε με τη σειρά τα πορτραίτα και θυμήθηκε τους παλιούς Λοχαγούς: Αδάμ, Εύα, τον Αρίσταρχο τον προσπέρασε βιαστικά, και έπειτα στάθηκε στο τέταρτο πορτραίτο, εκείνο δίπλα στο δικό της. Το ασπρόμαυρο πορτραίτο του Ωρίωνα, ο οποίος απεικονιζόταν με το συνηθισμένο ψυχρό ύφος του, τον Βαρόνο στον ώμο του και το μαύρο μακρύ πανωφόρι που φορούσε. Άπλωσε διστακτικά το χέρι της και το άγγιξε, σαν να ήθελε με αυτό τον τρόπο να τον νιώσει έστω και λίγο κοντά της. Όμως μια γνωστή φωνή διέκοψε αυτή της την κίνηση μαζί με τους συλλογισμούς της:

«Εδώ είσαι, Αρχόντισσα μου!» Ήταν η Ροζαλία, αλλά δεν ήταν μόνη της. Εκτός από τη Λίντα, η οποία ως συνήθως πετούσε δίπλα της, από πίσω της εμφανίστηκε ο Χρονομάγος Αγησίλαος.

«Ήρθε για να μας παραδώσει ένα πολύ σημαντικό μήνυμα.» εξήγησε η Λοχαγός της, και στο βλέμμα της διέκρινε την ανησυχία, ίσως και φόβο. Μπορεί να μην ένιωθε η ίδια συναισθήματα, όχι τόσο έντονα όσο οι υπόλοιποι Ξωτικόλακες, τέλος πάντων, αλλά τόσα χρόνια είχε μάθει να διαβάζει τους άλλους.

«Η ώρα έφτασε, Αρχόντισσα μου. Ο Λόρδος Άνθιμος θα επιστρέψει ξανά και αυτή τη φορά, θα είναι και δικός μας εχθρός.» επιβεβαίωσε τις υποψίες της η Ροζαλία.

Επιτέλους, θα αναμετρηθούμε ξανά, Άνθιμε... είπε από μέσα της. Και ίσως να έρθει και εκείνη η λυτρωτική στιγμή του θανάτου για εμένα. Μέχρι τότε όμως, θα κάνω ότι μπορώ για να σε καταστρέψω.

«Όμως δεν είναι μόνο αυτός ο λόγος που ήρθα, Αρχόντισσα...» συμπλήρωσε ο Αγησίλαος, κι έπειτα της περιέγραψε όλα όσα έμαθε από τον φίλο του τον Σωκράτη έτσι όπως τα ανακοίνωσε στους Άρχοντες του νωρίτερα.

...

«Έτσι, ο Άρχοντας των Ξωτικών συγκάλεσε συμβούλιο για να σχεδιάσει μια αποστολή διάσωσης για τον Ιάσονα, σε δύο μέρες από τώρα. Θέλει να παραστείτε και εσείς φυσικά, για αυτό με έστειλε να σας ειδοποιήσω όντας ο υπεύθυνος επικοινωνίας με τη Διάσταση σας.» Η Ελπινίκη έμεινε να τον κοιτάζει λίγο με ανεξιχνίαστο ύφος, έπειτα του είπε:

«Περπατήστε μαζί μου, Χρονομάγε. Ροζαλία, άφησε μας λίγο μόνους.» Η Ροζαλία ένευσε και απομακρύνθηκε, κι έπειτα ο Αγησίλαος ακολούθησε τη Σκοτεινή Αρχόντισσα σε αργό βηματισμό κατά μήκος του διαδρόμου με τα πορτραίτα.

Τον πέρασαν και βγήκαν σε έναν άλλο διάδρομο, με λίγο περισσότερο φωτισμό.

«Εδώ και καιρό προσπαθώ να βρω έναν τρόπο να εισβάλλω στο Δάσος της Σύγχυσης όπου βρίσκεται ο Μαγικός, από το δικό μας αντίστοιχο δάσος, όμως χωρίς αποτέλεσμα. Δεν είναι εύκολο...» μίλησε τελικά η Ελπινίκη.

«Τι εννοείτε; Μπήκατε εσείς η ίδια στο Δάσος της Σύγχυσης;»

«Ακριβώς. Έκανα αρκετές απόπειρες, όμως δεν κατάφερα να βρω το δρόμο και πολλοί δαίμονες μου επιτέθηκαν. Κινδύνευσε η ζωή μου και πάντοτε γλίτωνα την τελευταία στιγμή. Ακόμα και στη δεύτερη μορφή μου, μεταμορφωμένη μαζί με το δαιμόνιο μου, δεν κατάφερα να τους πολεμήσω. Δεν πήρα κανέναν μαζί μου, γιατί δεν ήθελα να ρισκάρω άλλες ζωές.»

Βγήκαν σε ένα μπαλκόνι, από το οποίο φαινόταν το απέραντο άγονο τοπίο από κάτω τους και ο κόκκινος ουρανός απλωνόταν από πάνω τους.

«Το ξέρουμε ήδη πως είναι επικίνδυνο. Δεν έπρεπε να ρισκάρετε και να μπείτε μόνη σας...» είπε ο Αγησίλαος, έκπληκτος ακόμα από αυτή την αποκάλυψη της.

«Το ξέρω. Όμως έδωσα μια υπόσχεση σε ένα νεαρό ξωτικό λίγο καιρό πριν, ότι θα έκανα ό,τι μπορούσα για να βρω τον αγαπημένο της μέσα σε εκείνο το δάσος. Δεν ήθελα να έχουν οι δυο τους την ίδια τύχη με εμάς...» Αυτή την τελευταία πρόταση την είπε σχεδόν μονολογώντας. Ο Χρονομάγος δεν κατάλαβε και πολλά, όμως είπε:

«Και εγώ προσπάθησα πολλές φορές να ανοίξω πύλη προς το δάσος, όμως χωρίς αποτέλεσμα. Όμως τώρα, το σχέδιο θα είναι οργανωμένο, θα είμαστε πολλά άτομα από όλα τα είδη και θα έχουμε περισσότερες πιθανότητες επιτυχίας. Αν... όντως δώσατε εκείνη την υπόσχεση που λέτε, πρέπει να μας βοηθήσετε. Η Κόκκινη Μαγεία και οι υπερφυσικές δυνάμεις σας θα είναι χρήσιμες απέναντι στους Δαίμονες.» Η Ελπινίκη σταμάτησε να περπατάει και στάθηκε απέναντι του.

«Δεν είπα πως δεν θα βοηθήσω. Όμως οφείλω να προειδοποιήσω όλους όσους θελήσουν να έρθουν, ότι ίσως χάσουν το μυαλό, τον εαυτό τους, μέχρι και τη ζωή τους εκεί μέσα. Ο καθένας θα πρέπει να εισέλθει με δική του ευθύνη.»

«Εντάξει τότε. Μου είναι αρκετή η απάντηση σας.» είπε ο Αγησίλαος και χαμογέλασε ευγενικά.

Έπειτα προχώρησε δύο μέτρα και άνοιξε μια πύλη προς τη Χώρα των Μάγων.

«Θα σας περιμένουμε μεθαύριο στο συμβούλιο, Αρχόντισσα Ελπινίκη.» της είπε προτού εξαφανιστεί μέσα στην πύλη.

{...}

Έλφια, Χώρα των Ξωτικών
Δύο ημέρες μετά

Όλα ήταν έτοιμα για το συμβούλιο, ειδοποιήθηκαν όσοι έπρεπε να ξέρουν και γενικά είχαν όλα οργανωθεί στην Έλφια. Η γνωστή παρέα κάθονταν σε αναμμένα κάρβουνα. Είχαν όλοι τις ίδιες σκέψεις και φόβους: θα έβρισκαν τον Ιάσονα; Κι αν τον έβρισκαν, πώς θα ήταν; Σε τι κατάσταση θα βρισκόταν σωματικά και ψυχικά; Θα ήταν το μυαλό του στη θέση του η θα το είχε χάσει μετά την πολύμηνη παραμονή του εκεί; Δεν ήθελαν καν να σκέφτονται το χειρότερο σενάριο, ότι ίσως να μην ήταν καν ζωντανός...

Ο Γιάννης το είχε πει στην Έλενα εμπιστευτικά, λέγοντας της να μη μαθευτεί παραέξω. Εκείνη ανησύχησε για εκείνον.

«Θα ήθελα να σου πω να μην πας σε εκείνη την αποστολή.» του είπε από το τηλέφωνο. «Όμως, ξέρω πόσα σημαίνει για εσένα ο Ιάσονας, και πόσο σημαντικό είναι να συμβάλλεις στη σωτηρία του, έτσι δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Και είμαι περήφανη για εσένα, για το πόσο υπέροχος φίλος είσαι για να ρισκάρεις έτσι για εκείνον.»

«Σε ευχαριστώ, Έλενα. Το ήξερα πως θα καταλάβεις.» της απάντησε.

«Υποσχέσου μου μόνο να προσέχεις, σε παρακαλώ. Να μη ρισκάρεις υπερβολικά...»

«Στο υπόσχομαι.»

Η Ιφιγένεια το είπε με τη σειρά της στις τρεις κολλητές της, έτσι αποφάσισαν και εκείνες να συμμετάσχουν στην αποστολή και έσπευσαν στο παλάτι την ημέρα του συμβουλίου.

«Ο Ιάσονας είναι και δικός μας φίλος.» είπε η Ηλέκτρα. «Για αυτό θα ζητήσουμε κι εμείς να έρθουμε, όσο επικίνδυνο κι αν είναι και να βοηθήσουμε όπως μπορούμε με τις δυνάμεις μας.» Η Φωτεινή και η Ναυσικά συμφώνησαν.

«Αρκεί να συμφωνήσει ο Άρχοντας Έλιος...» είπε η Ναυσικά.

«Σας ευχαριστώ πάρα πολύ, κορίτσια...» είπε συγκινημένη η Ιφιγένεια. «Αν και δεν έπρεπε, δεν θα σας το ζητούσα ποτέ. Το Δάσος της Σύγχυσης είναι ένα αρκετά επικίνδυνο μέρος.»

«Μη λες ανοησίες... Εδώ επιβιώσαμε από ολόκληρη μάχη.» είπε η Φωτεινή και την αγκάλιασαν και οι τρεις.

«Ακριβώς. Εγώ μάλιστα πάλεψα με τον Ένατο Λοχαγό.» είπε έπειτα η Ηλέκτρα και η θλίψη την κατέλαβε, καθώς θυμήθηκε ότι σε εκείνη τη μάχη είχε πέσει ηρωικά ο Αδριανός. «Έχασα βέβαια, και δεν κατάφερα να προστατεύσω τον Αδριανό... Δεν θα επιτρέψω να συμβεί αυτό ξανά. Κανένας φίλος δεν θα πεθάνει ξανά στα χέρια μου.» κατέληξε αποφασισμένη.

«Κι εγώ το ίδιο.» είπε η Φωτεινή, που θυμήθηκε τον άδικο θάνατο του Σεραφείμ μπροστά στα μάτια της.

Η οικογένεια του Ηρακλή δεν είχε φύγει ακόμα. Θα έμεναν να  παρακολουθήσουν και το συμβούλιο και την άλλη μέρα θα επέστρεφαν πίσω στην πατρίδα τους. Η Μύρνα και ο Άκης δεν συμφωνούσαν με την απόφαση του Ηρακλή να συμμετάσχει στην αποστολή, όμως, όπως πάντα δεν κατάφεραν να τον πείσουν για το αντίθετο και τελικά η μητέρα του, του είπε πόσο περήφανη ένιωθε για εκείνον για ακόμα μια φορά.

Ο Άρχοντας Παύλος με την Αρχόντισσα Μοργκάνα και τον Αγησίλαο εισήλθαν στο Παλάτι της Έλφιας μέσω πύλης που άνοιξε ο τελευταίος στην αυλή, κι έπειτα οι τρεις τους μπήκαν στο παλάτι και έφτασαν στο διάδρομο έξω από την Αίθουσα Συμβουλίων. Ο Άρχοντας Έλιος και η Λαίδη Αθηνά τους πλησίασαν.

«Καλώς ήλθατε για μία ακόμα φορά στη Χώρα των Ξωτικών. Ας ελπίσουμε αυτή τη φορά, να είναι για καλό.» είπε ο Έλιος.

«Το καλό που σας θέλω, Άρχοντα Έλιε, να επιστρέψει ο εγγονός μου σώος. Μόνο τότε θα σας συγχωρήσουμε για το τεράστιο λάθος σας.» είπε ο Παύλος, με τον Άρχοντα των Ξωτικών να σκύβει απλά το κεφάλι χωρίς να απαντήσει.

«Δεν είναι ώρα για να κρατάμε κακίες και έχθρες, αγαπημένε μου.» του είπε η Μοργκάνα. «Τώρα προέχει να οργανωθεί όσο καλύτερα γίνεται το σχέδιο και να σώσουμε τον Ιάσονα. Πρέπει να παραμείνουμε ενωμένοι.» Ο Σωκράτης είδε τους γονείς του και πλησίασε για να τους χαιρετήσει.

«Πατέρα... Μητέρα...» είπε κάνοντας ελαφριά υπόκλιση. Ο Έλιος έπιασε το χέρι της Αθηνάς και απομακρύνθηκαν για να τους αφήσουν να τα πουν.

«Πώς είσαι, γιε μου;» τον ρώτησε ο Παύλος.

«Πολύ καλύτερα. Έχω αρχίσει να συνέρχομαι από τον εθισμό μου και την κατάθλιψη. Μου έκανε καλό το κλίμα της Χώρας των Ξωτικών, η εκπαίδευση του Γιάννη με κράτησε απασχολημένο ώστε να μη σκέφτομαι όλα τα άλλα...»

Έριξε μια ματιά προς το μέρος της Αντιγόνης, η οποία συνομιλούσε με τον γιο της, τον Ηρακλή και την οικογένεια του.

«Και υπάρχει και ένα συγκεκριμένο άτομο που με βοήθησε πολύ.» συμπλήρωσε.

«Αλήθεια; Αυτό είναι ευχάριστο.» είπε η μητέρα του. «Ποιο είναι αυτό το άτομο, αν επιτρέπεται να ρωτήσω;»

«Δεν είναι επί του παρόντος. Είναι νωρίς ακόμα για να μάθετε. Τέλος πάντων, από την ώρα που έμαθα για το όραμα της Μάντισσας Ορτανσίας, έχω χάσει τον ύπνο και τη γαλήνη μου.» συμπλήρωσε. «Φοβάμαι πολύ για τον Ιάσονα. Σε τι κατάσταση θα τον βρούμε μετά από τόσο καιρό στην εξορία;"

«Όλοι μας φοβόμαστε το ίδιο.» είπε ο Παύλος. «Όμως, όπως πολύ σωστά είπε και η μητέρα σου πριν από λίγο, πρέπει να παραμείνουμε ενωμένοι, να αφήσουμε για λίγο στην άκρη τις διαφωνίες μας με τα Ξωτικά και να ελπίζουμε ότι θα βρούμε τον Ιάσονα και ότι πάνω από όλα θα είναι καλά.»

************************************

Πώς σας φάνηκε το κεφάλαιο; Οι προετοιμασίες συνεχίζονται, οι σύμμαχοι ενημερώθηκαν, μένει μόνο να δούμε πως θα εξελιχθεί το συμβούλιο, ποιοι ακριβώς θα πάνε στο Δάσος της Σύγχυσης και τι σχέδιο θα οργανωθεί. Παράλληλα και ο Άνθιμος κάνει τα δικά του σχέδια...

Είδαμε ξανά Ελπινίκη και Ροζαλία. Σας έλειψαν; Εμένα πάντως πολύ, και θα τις ευχαριστηθούμε στη μάχη στο Δάσος της Σύγχυσης. Μπαίνουμε στη δράση σιγά- σιγά, στο "ζουμί" της υπόθεσης!! 

Να είστε όλοι καλά. 😘🧝‍♂️🧝‍♀️🧙‍♂️🧙‍♀️