Αφού όλοι τακτοποιήθηκαν στα σπίτια και τα δωμάτια που θα έμεναν, συναντήθηκαν όσοι ήθελαν φυσικά μπροστά από το Αρχοντικό για να τους ξεναγήσει η Άντρια στο δάσος. Ακόμα και όσοι είχαν ήδη περιηγηθεί και παλιότερα σε αυτό το χωριό και το δάσος, με μεγάλη τους χαρά ακολούθησαν την Αρχηγό της Γης για έναν ακόμα περίπατο στη φύση.

«Πώς είναι το σπίτι σας;» ρώτησε η Ηλέκτρα τον Γιάννη και την παρέα του μόλις συναντήθηκαν ξανά όλοι μαζί.

«Τέλειο! Είναι τόσο ζεστό και παραμυθένιο...» είπε η Άσπα.

«Και το καλύτερο είναι πως θα είμαστε μαζί η παλιά μας παρέα.» συμπλήρωσε η Ιφιγένεια. «Μακάρι να μένατε και εσείς μαζί μας.»

«Ναι... Εμάς δυστυχώς μας έβαλαν την κάθε μια με τους γονείς μας. Σας ζηλεύω.» είπε η Φωτεινή. «Αλλά δεν πειράζει. Μόνο μια νύχτα θα είναι και το βράδυ στη γιορτή θα είμαστε όλοι μαζί.»

«Σίγουρα κάποιοι όμως θα θέλουν να απομακρυνθούν για πιο... προσωπικές στιγμές, έτσι; Είναι και η Γιορτή του Έρωτα έτσι κι αλλιώς.» είπε η Ηλέκτρα πονηρά κοιτάζοντας τον Ηρακλή και την Άσπα, όμως το υπονοούμενο πήγαινε και στη Φωτεινή με τη Ναυσικά.

Η συζήτηση τους διακόπηκε όταν η Άντρια ανακοίνωσε την έναρξη του περιπάτου, έτσι οι νεαροί θνητοί και ξωτικά ακολούθησαν τους υπόλοιπους. Περπατούσαν σε ομάδες και μαζί με την Άντρια που τους περιέγραφε το κάθε τι που έβλεπαν, συζητούσαν επίσης χαμηλόφωνα μεταξύ τους.

«Αυτός ο γιος του Ορέστη σε κοιτάει συνέχεια.» είπε η Ναυσικά στη Φωτεινή, όταν βρέθηκαν να περπατούν οι δυο τους. Πράγματι το νεαρό ξωτικό της Φωτιάς, ο Τηλέμαχος, που είχε σχεδόν την ίδια ηλικία μαζί τους, γυρνούσε και κοιτούσε συνέχεια προς το μέρος της Φωτεινής, αγνοώντας φυσικά τη σχέση της με τη Ναυσικά και πιστεύοντας, όπως και σχεδόν όλοι οι υπόλοιποι, ότι ήταν κολλητές.

«Ε, και; Βλέπεις να του δίνω σημασία; Αφού εγώ μόνο για εσένα έχω μάτια.» της είπε η Φωτεινή για να την καθησυχάσει. «Ησυχία τώρα, μη μας ακούσουν και έχουμε άλλα.»

«Πάντως, έτσι και επιχειρήσει κάποια κίνηση αύριο θα τον προκαλέσω σε μονομαχία για το χέρι σου.» συνέχισε η αγαπημένη της και η Φωτεινή δεν μπόρεσε να μη γελάσει... Της άρεσε η ζήλεια της, όσο δεν ξεπερνούσε τα όρια φυσικά. Γιατί η Ναυσικά γενικά ήταν πολύ ανασφαλής, και ειδικά το γεγονός ότι έκρυβαν τη σχέση τους δεν βοηθούσε καθόλου. Όμως της έπιασε διακριτικά το χέρι και το κράτησε μέσα στο ζεστό δικό της.

Ο περίπατος συνεχίστηκε και πέρασαν διάφορα σπίτια και κτήρια του χωριού, ενώ έφτασαν σε μια πλατεία με καταστήματα τριγύρω, επίσης μέσα ή πάνω σε δέντρα, υπήρχαν όμως και κάποια χαμηλά. Στο κέντρο της πλατείας υπήρχε ένα σιντριβάνι με καθαρό πόσιμο νερό, το οποίο στις τέσσερις διαφορετικές πλευρές του είχε αγάλματα των Τεσσάρων θεών. Ο θεός Πευκαλίων απεικονιζόταν ως ένα δέντρο με ανδρικά χαρακτηριστικά, η Θεά Ύδρα ως γοργόνα, η Θεά Αιθέρα ως γυναίκα με φτερά, κάτι σαν άγγελος δηλαδή και φυσικά ο Θεός Πύρρος ως φλεγόμενος άνδρας, παρόμοιος με το άγαλμα που είχε δει ο Γιάννης στον ναό αλλά μικρότερος. Εκεί όσοι ήθελαν ήπιαν νερό και θαύμασαν τα αγάλματα και την αρχιτεκτονική του σιντριβανιού καθώς η Άντρια αφηγούνταν την ιστορία του.

«Δεν υπήρχε και μία Πέμπτη Θεά, η Παγώνια;» ρώτησε ο Γιάννης κάποια στιγμή καθώς θυμόταν την ιστορία της και τον τρόπο με τον οποίο δώρισε τις δυνάμεις της στη Βασίλισσα Έσια του Λευκού Νησιού.

Η Άντρια γέλασε αμήχανα και είπε:

«Δεν υπάρχουν αποδείξεις για την ύπαρξη της, αγαπητέ Γιάννη. Αυτή ήταν μια δοξασία που είχαν οι κάτοικοι του Λευκού Νησιού, οι οποίοι ήταν θνητοί. Η θρησκεία μας δεν υποστηρίζει μία ένωση ανάμεσα στον Θεό Πευκαλίωνα και τη Θεά Ύδρα, παρόλο που κάποιοι το πιστεύουν. Για αυτό και δεν υπάρχει πουθενά στη χώρα μας άγαλμα της Θεάς Παγώνιας.»

Φυσικά και δεν θα υποστήριζε κάτι τέτοιο το έθνος σας... Μια ένωση ανάμεσα σε ξωτικά διαφορετικού είδους σπάνια γίνεται αποδεκτή, οπότε οι θεοί σας θα πρέπει να δίνουν το καλό παράδειγμα. Σκέφτηκε ειρωνικά ο Γιάννης, αλλά δεν το ξεστόμισε. Δεν θα ήθελε νέους μπελάδες πάνω απ' το κεφάλι του και ειδικά αυτή τη στιγμή. Όμως βαθιά μέσα του εξακολουθούσε να πιστεύει στην ύπαρξη της Θεάς Παγώνιας, κόρης του Πευκαλίωνα και της Ύδρας. Η Βασίλισσα Έσια, οι δυνάμεις της και ο τρόπος με τον οποίο αναστήθηκε ήταν οι καλύτερες αποδείξεις.

Περιηγήθηκαν για λίγο κατά μήκος της πλατείας. Τα περισσότερα μαγαζιά, σε αντίθεση με τις κατοικίες ήταν χτισμένα στο έδαφος. Υπήρχαν μαγαζιά με σουβενίρ, διάφορα ξυλόγλυπτα, ή μινιατούρες αγαλμάτων, με ρούχα και χειροποίητα κοσμήματα, ένα μαγαζί με οπλισμό, σπαθιά, τόξα κλπ, ένα καφενείο, μία παμπ και ένα εστιατόριο. Στη συνέχεια έφυγαν απ' την πλατεία και διέσχισαν ένα δρόμο επίσης ανάμεσα στα δέντρα και πέρασαν μέσα από ένα σημείο του δάσους λίγο πιο απομονωμένο, με πιο πυκνή βλάστηση, περισσότερο πράσινο και χωρίς δεντροκατοικίες. Βρέθηκαν σε ένα μεγάλο ξέφωτο με ένα πελώριο δέντρο στη μέση. Απλωνόταν αρκετά μέτρα πάνω από το έδαφος ενώ ο κορμός του είχε τεράστια διάμετρο, ήταν ίσως το πιο χοντρό δέντρο που είχαν δει σε ολόκληρο το Δάσος των Ανθέων. Εκεί είχαν ξεκινήσει ήδη οι ετοιμασίες για τη γιορτή και τα αρμόδια ξωτικά εργάζονταν πυρετωδώς για να είναι όλα τέλεια. Τραπέζια με καρέκλες είχαν τοποθετηθεί παντού γύρω από το δέντρο, μπροστά από το οποίο υπήρχε ένας κενός χώρος σαν αυτοσχέδια πίστα, ενώ στο πλάι είχε στηθεί μια εξέδρα συναυλιών.

«Αυτό είναι το ιερό δέντρο του Θεού Πευκαλίωνα και χρονολογείται από τα αρχαία χρόνια ακόμα.» εξήγησε η Άντρια για όσους δεν ήξεραν. «Είναι το μεγαλύτερο σε ηλικία δέντρο σε ολόκληρη τη Χώρα των Ξωτικών.»

Έμειναν όλοι να θαυμάζουν άφωνοι για λίγο το αρχαίο αυτό δέντρο με τα πυκνά φυλλώματα. Τα κλαδιά του είχαν στολιστεί με πολύχρωμα λαμπάκια και κρέμονταν επίσης φαναράκια από κάποια από αυτά, τα οποία θα άναβαν το βράδυ όπως εξήγησε η Άντρια. Έπειτα, η Αρχηγός της Γης μίλησε με τους υπεύθυνους για την οργάνωση της γιορτής και αφού τη διαβεβαίωσαν πως όλα ήταν καλά, πήρε μαζί με τη συνοδεία της το δρόμο του γυρισμού.

Είχε μεσημεριάσει όταν επέστρεψαν και τους κάλεσε όλους για φαγητό στο Αρχοντικό της. Από κοντά ήταν ακόμα πιο όμορφο, το λευκό υλικό από το οποίο ήταν φτιαγμένο ήταν στην πραγματικότητα άψογα λαξευμένη πέτρα, ενώ το εσωτερικό του ήταν αρκετά φωτεινό κι έμοιαζε όντως με παλάτι, με φυτά παντού και τοιχογραφίες στους τοίχους, ενώ οι βεράντες του πρόσφεραν μια όμορφη θέα σε όλο σχεδόν το χωριό από όλες τις μεριές του. Αφού τους έδειξε τους πιο βασικούς χώρους, πέρασαν στην όμορφη και άψογα διακοσμημένη τραπεζαρία.

Το τραπέζι ήταν αρκετά μακρόστενο, έτσι τους χώρεσε όλους. Απόλαυσαν τα πεντανόστιμα φαγητά και στη συνέχεια τα υπέροχα, γλυκά φρούτα του δάσους. Μετά αποσύρθηκαν όλοι ξανά στους ξενώνες τους για να ξεκουραστούν, γιατί τους περίμενε μεγάλο βράδυ από ότι είπε η Αρχόντισσα.

Το απόγευμα άρχισαν όλοι να ετοιμάζονται. Η Ιφιγένεια εξήγησε στους φίλους της ότι ο κωδικός ντυσίματος ήταν «λιτό και αέρινο» , και δόθηκαν συγκεκριμένα ρούχα από υπηρέτριες που έστειλε η Άντρια στο κάθε σπίτι, σχεδιασμένα σύμφωνα με τις ανάγκες και προτιμήσεις του καθενός, ενώ έστειλε δύο- τρία για τον καθένα για να έχουν επιλογές. Έτσι, τα κορίτσια ντύθηκαν με αέρινα φορέματα σαν αρχαίους χιτώνες, ενώ τα αγόρια φόρεσαν λινά παντελόνια και πουκάμισα, όλα σε ανοιχτά, ανοιξιάτικα ή γήινα χρώματα. Ο Γιάννης φόρεσε ένα γαλάζιο πουκάμισο και μπεζ παντελόνι, ενώ ο Ηρακλής ένα λευκό πουκάμισο με λαδί παντελόνι. Η Ιφιγένεια επέλεξε ένα λιλά φόρεμα και έπλεξε στα μαλλιά της λουλούδια, ενώ η Άσπα φόρεσε ένα λευκό με μια χρυσή ζώνη στη μέση. Οι τέσσερις τους ήταν έτοιμοι και έφυγαν. Θα συναντούσαν τους υπόλοιπους στο ξέφωτο.

Έξω, όλοι οι δρόμοι είχαν φωτιστεί από χρωματιστά φωτάκια και φανάρια που κρέμονταν απ' τα δέντρα, συνθέτοντας έτσι μια ονειρεμένη εικόνα. Καθώς προχωρούσε η παρέα προς το ξέφωτο, ο Ηρακλής κρατούσε το χέρι της Άσπας μέσα στο δικό του.

Έφτασαν στο ξέφωτο με το αρχαίο δέντρο, το οποίο ήταν ήδη γεμάτο με κόσμο. Οι πρώτες που συνάντησαν ήταν οι ξωτικές φίλες τους. Ήταν και οι τρεις πανέμορφες, η Ηλέκτρα με το κίτρινο φόρεμα, η Φωτεινή με το κόκκινο και η Ναυσικά με το μπλε, ενώ είχαν στα μαλλιά τους στεφάνια με λουλούδια. Το μακιγιάζ ολονών ήταν απαλό και σε γήινες αποχρώσεις. Συνοδεύονταν επίσης από τα δαιμόνια τους, το ίδιο και η Ιφιγένεια που είχε στο πλάι της τη Νάρα.

«Ουάου! Τι κούκλες που είστε όλες...» τους είπε η Άσπα.

«Ευχαριστούμε! Και εσείς το ίδιο.» είπε η Ηλέκτρα. «Δεν είναι όλα υπέροχα;» ρώτησε έπειτα, δείχνοντας προς το ξέφωτο. Όντως ήταν μαγικό το σκηνικό, με τα λαμπάκια και τα φανάρια που ήταν κρεμασμένα από το δέντρο και τοποθετημένα στα τραπέζια να έχουν ανάψει ενώ ο ήλιος είχε μόλις δύσει.

Η οικογένεια του Ηρακλή τους είδαν και πλησίασαν και εκείνοι, ενώ μαζί τους ήταν και ο Σωκράτης με την Αντιγόνη οι οποίοι περπατούσαν πιασμένοι αγκαζέ. Είχαν ντυθεί και εκείνοι ανάλογα. Χαιρετήθηκαν και άρχισαν να συζητούν για το πόσο όμορφα και μαγικά φαίνονταν όλα. Ο Ηλίας πλησίασε την Ηλέκτρα.

«Είσαι πολύ όμορφη. Ορίστε.» της είπε και της πρόσφερε ένα κίτρινο λουλούδι. Εκείνη γέλασε και του είπε:

«Σε ευχαριστώ, Ηλία. Το κίτρινο είναι το αγαπημένο μου χρώμα.» Ο μικρός ντράπηκε και πήγε να σταθεί ξανά πλάι στην αδελφή του, ενώ η Ηλέκτρα στερέωσε το λουλούδι στο μυτερό της αυτί.

«Τώρα τον έπιασαν οι ντροπές του...» σχολίασε ο Ηρακλής.

Η Άντρια τους είδε από μακριά και πλησίασε, μαζί με τον Έλιο, την Αθηνά και την Ανδριάνα.

«Αγαπημένοι μου! Καλώς ήλθατε στο Γιορτή της Άνοιξης.» τους είπε. «Ελπίζω να περάσετε υπέροχα απόψε και να ξεχαστούμε όλοι από κάθε τι που μας βασανίζει, να τα αφήσουμε όλα πίσω μας και να αναγεννηθούμε. Παρακαλώ, αισθανθείτε άνετα και καθίστε όπου θέλετε. Το φαγητό θα σερβιριστεί σύντομα για να ξεκινήσει η γιορτή.» και απομακρύνθηκαν για να υποδεχθούν και άλλους καλεσμένους.

«Τέλεια, και πεινάω.» είπε ο Άκης.

«Το θέμα είναι να σερβιριστεί και ποτό, να βρέξουμε και λίγο το λαρύγγι μας.» είπε ο Σωκράτης, επιστρέφοντας στο συνηθισμένο εαυτό του.

Η Αντιγόνη τον λοξοκοίταξε και εκείνος συμπλήρωσε:

«Εμ... Με μέτρο εννοείται.» Ο Γιάννης που είδε εκείνη τη σκηνή γέλασε.

Να τελικά που η μητέρα μου μπορεί και να τον βάλει στον ίσιο δρόμο... Εκτός και αν επιλέξει τελικά τον Νίμο... σκέφτηκε από μέσα του, και όντως είδε τον Νίμο να την κοιτάζει από ένα τραπέζι κάπου απέναντι. Τότε τον πλησίασε ο Ορέστης.

«Νεαρέ Γιάννη, έχεις κάνει σημαντική πρόοδο όσον καιρό σε εκπαιδεύουμε στην Έλφια.» του είπε. «Πραγματικά ξεπέρασες τον εαυτό σου και τις προσδοκίες όλων μας. Απόψε όμως, ξέχασε τα όλα και διασκέδασε λίγο. Το δικαιούσαι ύστερα από τόση σκληρή προπόνηση.»

«Ευχαριστώ, Αρχηγέ Ορέστη. Δεν θα τα κατάφερνα χωρίς εσάς.» του απάντησε με σεβασμό εκείνος και ακολούθησε τους υπόλοιπους που βρήκαν μερικά τραπέζια να καθίσουν. Κάθισε σε ένα μαζί με όλη την παρέα του, τη μητέρα του και τον Σωκράτη. Σύντομα σερβιριστηκαν τα εδέσματα, συνοδευόμενα από κόκκινο και λευκό κρασί.

«Επιτέλους.» είπε ο Σωκράτης και σέρβιρε στον εαυτό του και σε όσους ήθελαν να πιουν. Έπειτα ύψωσε το ποτήρι του και είπε:

«Στην υγεία όλων μας, στην Άνοιξη που υποδεχόμαστε και σε όλους τους ερωτευμένους.» Ύψωσαν και οι υπόλοιποι τα ποτήρια τους και ήπιαν. Ύστερα άρχισαν να τρώνε. Οι γεύσεις ήταν όλες εξαίσιες, ακόμα καλύτερες από τα πιάτα που έφαγαν το μεσημέρι, και φυσικά μετά σερβιρίστηκαν φρούτα και γλυκά.

Όταν τελείωσε το δείπνο, μια μαγική μελωδία άρχισε να παίζει από την ορχήστρα που βρισκόταν πάνω στην εξέδρα. Στον κενό χώρο μπροστά στα τραπέζια βγήκαν ομάδες Ξωτικών της Γης οι οποίοι έκαναν διάφορα χορευτικά συνδυαζόμενα με δάμασμα της γης. Κάποιοι έβγαζαν ρίζες η πέτρες από το έδαφος, κάποιοι άλλοι φύτρωναν λουλούδια τα οποία στη συνέχεια εξαφανίζονταν, ενώ κάνοντας τα όλα αυτά φαινόταν και σαν να χόρευαν. Ο Γιάννης και ο Ηρακλής θυμούνταν ότι η Ιφιγένεια τους τα είχε περιγράψει όλα αυτά, όμως δεν περίμεναν με τίποτα πως θα τους άρεσαν τόσο πολύ από κοντά. Όλοι τους χειροκρότησαν δυνατά και ύστερα, ξεκίνησαν οι χοροί, οι γνωστοί παραδοσιακοί χοροί της Χώρας των Ξωτικών. Η Ιφιγένεια σήκωσε όλους τους φίλους της να χορέψουν και το διασκέδασαν πραγματικά. Ο Γιάννης διέκρινε με την άκρη του ματιού του τη μητέρα του να χορεύει με τον Σωκράτη, γελώντας μεταξύ τους που δεν μπορούσαν να συμβαδίσουν με το ρυθμό.

Όταν πλησίασαν μεσάνυχτα, η Άντρια σηκώθηκε από το κεντρικό τραπέζι στο οποίο καθόταν και όλοι σώπασαν ενώ η μουσική είχε σταματήσει.

«Αγαπητοί κάτοικοι του Χωριού των Ανθέων, αλλά και επισκέπτες από άλλες πόλεις ή και χώρες.» ξεκίνησε να λέει. «Είμαι πολύ χαρούμενη που για μία ακόμα χρονιά γιορτάζω μαζί σας και με τον αξιότιμο Άρχοντα Έλιο αυτή την τόσο σημαντική για τη χώρα μας γιορτή. Επειδή η χώρα μας έζησε πολλές σκοτεινές στιγμές οι οποίες είναι πρόσφατες ακόμα στο μυαλό μας, θα ήθελα να δώσω το λόγο στον Άρχοντα Έλιο να μας μιλήσει.»

Κάθισε και αυτή τη φορά σηκώθηκε ο Έλιος.

«Αγαπητέ μου λαέ. Όπως είπε και Αρχόντισσα Άντρια, η χώρα μας πέρασε δύσκολες στιγμές πριν από μερικούς μήνες. Πολλοί από εμάς πολεμήσαμε, είτε στη Σκοτεινή Διάσταση είτε στο Βασίλειο του Νότου ως βοήθεια στους θνητούς και ζήσαμε από πρώτο χέρι τη φρικαλεότητα του πολέμου και της απειλής του Λόρδου Άνθιμου. Η ειρήνη μας διαταράχθηκε ξανά και είναι πολύ πιθανό να διαταραχθεί και πάλι αν ο Λόρδος Άνθιμος επιστρέψει. Δεν γνωρίζουμε αν και πότε θα συμβεί αυτό, μπορεί να συμβεί σύντομα, μπορεί και σε μερικές δεκαετίες. Απόψε όμως, ας τα αφήσουμε όλα αυτά πίσω μας, διότι είναι η γιορτή της αναγέννησης και της αγάπης. Ας αφήσουμε πίσω μας τα μίση και τις προδοσίες του έθνους μας και ας υποδεχτούμε την Άνοιξη και την ελπίδα που φέρνει μαζί της.» Όλοι τον χειροκρότησαν, παρόλο που οι περισσότεροι δεν το εννοούσαν.

Τότε, μαζεύτηκαν όλοι κάτω από το δέντρο, καθώς είχαν μείνει μονάχα μερικά δευτερόλεπτα για τον αποχαιρετισμό του Χειμώνα και την υποδοχή της Άνοιξης. Άρχισαν να μετρούν όλοι μαζί αντίστροφα και όταν η πρώτη μέρα του Μαρτίου μπήκε, πανηγύρισαν όλοι και αμέσως η χορωδία άρχισε να τραγουδάει κάτι σαν ύμνο με τις αιθέριες φωνές τους, ενώ άρχισαν οι ευχές για Καλή Άνοιξη, υγεία, ευημερία και έρωτα για όσους το επιθυμούσαν. Τότε, έγινε κάτι σαν θαύμα: πολύχρωμα λουλούδια φύτρωσαν τελείως ξαφνικά σε όλο το ξέφωτο και παρέμειναν εκεί.

Στη συνέχεια, οι χοροί συνεχίστηκαν, και δεν ήταν μόνο γρήγοροι ρυθμοί αλλά και πιο αργοί, έτσι ώστε να χορεύονται σε ζευγάρια. Κάποια στιγμή, ο Νίμος πέτυχε μόνη την Αντιγόνη και σκέφτηκε πως αυτή ήταν η πιο κατάλληλη στιγμή για να την πλησιάσει.

Η θνητή γυναίκα χόρευε κάπου αφηρημένα, καθώς ο Σωκράτης είχε φύγει για λίγο, ενώ χάζευε συγχρόνως τον γιο της με τους άλλους της παρέας που χόρευαν. Σταμάτησε αμήχανα μόλις είδε τον Νίμο να πλησιάζει. Εκείνος πήρε το χέρι της και το φίλησε ιπποτικά όπως πάντα.

«Θα μου χαρίσετε αυτό το χορό, Αρχόντισσα Αντιγόνη;» τη ρώτησε κοιτάζοντας την ικετευτικά στα μάτια, κάνοντας τη να τα χάσει.

«Ε... Ν... ναι, φυσικά, Άρχοντα Νίμο.» είπε εκείνη κι άρχισε να χορεύει μαζί του ακολουθώντας τα βήματα του, καθώς οι χοροί των ξωτικών ήταν πολύ διαφορετικοί από όσους είχε χορέψει με τον σύζυγο της σε δεξιώσεις. Το πρόσωπο της σκοτείνιασε αμέσως στη θύμηση του Ιάκωβου, όμως η φωνή του Νίμου την επανέφερε:

«Έψαχνα σαν τρελός για μια ευκαιρία για να σε πλησιάσω απόψε, αφού συνοδευόσουν συνεχώς απ' τον Σωκράτη, να χορέψουμε και να σου πω πόσο όμορφη είσαι.» της είπε, κάνοντας την να χαμογελάσει με συστολή. Πράγματι ήταν πολύ όμορφη, πολύ πιο ανάλαφρα ντυμένη από ότι συνήθως, με ένα αέρινο κόκκινο φόρεμα και ένα στεφάνι στα μαύρα της μαλλιά τα οποία είχε αφήσει λυτά.

Ο Νίμος, από την άλλη, είχε ντυθεί με το γνωστό του χαλαρό στυλ στις αποχρώσεις της θάλασσας και δεν φορούσε παπούτσια. Ήταν μια συνήθεια που είχε υιοθετήσει στην παραλία της Ανφάνης, επειδή ήθελε να νιώθει την άμμο στα πόδια του, όμως του έγινε μόνιμο συνήθειο και πολλοί τον κατέκριναν για αυτό. Στην Έλφια και στα επίσημα συμβούλια όμως αναγκαζόταν να φοράει παπούτσια και να αποχωρίζεται για λίγο το χαλαρό του στυλ, όμως εκείνη τη νύχτα εφόσον όλοι ήταν ντυμένοι πιο χαλαρά, αποφάσισε να αφεθεί λιγάκι και εκείνος.

«Δεν φοβάσαι... Μην μας καταλάβουν; Μην υποπτευθούν τίποτα για εμάς τώρα που χορεύουμε; Ο Άρχοντας Έλιος μας κοιτάζει πολύ περίεργα.» είπε η Αντιγόνη διστακτικά κάποια στιγμή.

«Ας' τον να κοιτάει. Δεν κάνουμε τίποτα κακό...»

«Άρχοντα Νίμο... Ξέρω ότι οι σχέσεις ανάμεσα σε ξωτικά και θνητούς απαγορεύονται και... δεν θέλω να βρεις το μπελά σου εξαιτίας μου.»

«Για αυτό προτιμάς τον Σωκράτη;» τη ρώτησε κοιτάζοντας την έντονα. «Επειδή θα ήταν πιο αποδεκτή μια σχέση ανάμεσα σε εσένα και σε εκείνον;»

«Προς το παρόν, δεν προτιμώ κανέναν απ' τους δύο σας. Πίστευα πως απόψε ήταν η ευκαιρία μου να επιλέξω, εφόσον είναι και η γιορτή του έρωτα, όμως δεν μπορώ ακόμα. Βγήκα πρόσφατα από έναν πολύ δύσκολο και τοξικό γάμο, ο γιος μου έχει να αντιμετωπίσει μια νέα δύναμη... Δεν νιώθω έτοιμη να μπω σε μια νέα σχέση ακόμα.» του μίλησε με ειλικρίνεια και ένιωσε ένα τεράστιο βάρος να φεύγει από πάνω της.

«Εντάξει. Καταλαβαίνω.» είπε ο Νίμος τελικά. «Όμως, προς το παρόν θέλω να είμαι κοντά σου, να κάνουμε παρέα... Τίποτα άλλο. Και ας σε φλερτάρει και εκείνος ο μάγος της συμφοράς συγχρόνως.»

«Ο Σωκράτης!» τον διόρθωσε.

«Εντάξει, ζητώ συγνώμη. Ο Σωκράτης.»

«Και εγώ αυτό θέλω. Μου αρέσει η προσοχή που μου δείχνετε και οι δύο... Όμως ακόμα δεν θέλω να προχωρήσω σε κάτι παραπάνω με κανέναν.» είπε, αναβάλλοντας για άλλη μια φορά την επιλογή της που ήταν τόσο δύσκολη.

Από τη μια ένιωθε ασφάλεια κοντά στον Σωκράτη, ήταν ο πρώτος που την πλησίασε, την έκανε να γελάει με τα αστεία του και να ξεχνάει το παρελθόν της. Από την άλλη ο Νίμος τη μάγευε με έναν τρόπο πρωτόγνωρο, η εξωτική ομορφιά του και ο θαλασσινός αέρας του την είχε γοητεύσει. Όμως ήξερε πως θα απαγορευόταν μία σχέση ανάμεσα τους και ο Νίμος θα έχανε τον τίτλο του ως Αρχηγός του Νερού, ίσως τον εξόριζαν κιόλας και θα του στοίχιζε να μην βλέπει πια τον τόπο του, την Ανφάνη. Όμως δεν ήθελε να επιλέξει τον Σωκράτη μόνο και μόνο για αυτό το λόγο, επειδή οι Μάγοι θα δέχονταν μια πιθανή τους σχέση. Επιπλέον, μπορεί ο Ιάκωβος να είχε εξαφανιστεί, όμως ακόμα ένιωθε τη σκιά του από πάνω της, και αν δεν βρισκόταν για να βγάλουν διαζύγιο δεν θα ένιωθε ποτέ πραγματικά ελεύθερη, και ας της έλεγαν όλοι γύρω της το αντίθετο.

************

Χαιρετώ τα αγαπημένα μου ξωτικά και τους μάγους/μάγισσες 🧝‍♀️🧝‍♂️🧙‍♂️🧙‍♀️

Αυτό το κεφάλαιο δεν μου βγήκε όπως θα ήθελα, όμως είπα να το ανεβάσω και ό,τι γίνει. Ελπίζω να σας αρέσει. 

Εσείς με ποιον σιπάρετε την Αντιγόνη; Με τον Σωκράτη ή τον Νίμο; Για να δω τα fun clubs να σχηματίζονται... Λέτε να επιλέξει τελικά κάποιον από τους δυο και αν ναι ποιον; Μέχρι στιγμής, όλα δείχνουν πως και εκείνη είναι μπερδεμένη.

Στο επόμενο θα συνεχιστεί η Γιορτή της Άνοιξης, γιατί δεν χώρεσαν όσα θα ήθελα να αφηγηθώ και να περιγράψω σε αυτό το κεφάλαιο. Πιθανόν αυτό το κεφάλαιο να ονομαστεί Η Γιορτή της Άνοιξης: Μέρος Ά και το επόμενο Μέρος ΄Β, αν δεν τύχει να γράψω κάτι άλλο που θα "γεμίσει" περισσότερο το κεφάλαιο. Θα τα πούμε εκεί σύντομα 😘