Η Έλενα ξύπνησε χαρούμενη το επόμενο πρωινό και ένιωσε ένα χαμόγελο να χαράσσεται στα χείλη της καθώς θυμόταν το χθεσινό της ραντεβού με τον Γιάννη. Έπειτα όμως θυμήθηκε και όλα όσα του αποκάλυψε και ντράπηκε πάρα πολύ, ειδικά για τις πιο προσωπικές στιγμές της με τον Πάνο. Το κρασί είχε λύσει τη γλώσσα της και δεν συγκρατούσε τα λόγια της. Η κατανόηση του όμως, καθώς και η υπόσχεση του ότι θα την προσέχει και θα τη σέβεται, τη συγκινούσαν και την έκαναν να τον ερωτεύεται ακόμα περισσότερο.

Ύστερα θυμήθηκε πως σήμερα ήταν η μέρα του συμβουλίου και πετάχτηκε σχεδόν απ' το κρεβάτι της. Φυσικά και θα πήγαινε μαζί με τους υπόλοιπους να τον στηρίξουν σε όποια απόφαση και αν παρθεί. Ετοιμάστηκε και έφυγε γρήγορα. Οι γονείς της δεν ρώτησαν καν που πηγαίνει, παρόλο που δεν φορούσε τη σχολική στολή.

Συναντήθηκε με την υπόλοιπη παρέα στο γνωστό σημείο και χαιρετήθηκαν.

«Καλέ, εσύ λάμπεις ολόκληρη!» αναφώνησε η Άσπα. «Τόσο ωραία περάσατε χθες;»

«Ναι, ήταν όλα υπέροχα. Όμως τώρα έχω αγωνία για την απόφαση του συμβουλίου, οπότε θα σας πω λεπτομέρειες μετά.» της απάντησε.

«Εννοείται αυτό!»

«Λοιπόν, πάμε;» ρώτησε ο Ηρακλής και ξεκίνησαν για την πιάτσα των ταξί.

Το ταξί τους άφησε στους πρόποδες του λόφου και από εκεί, μια άμαξα τους ανέβασε στην κορυφή, αφήνοντας τους έξω απ' το Παλάτι. Μπήκαν στο κυρίως κτίσμα και διέσχισαν το μεγάλο διάδρομο στα δεξιά της αίθουσας υποδοχής για να φτάσουν στην Αίθουσα Συμβουλίων. Απ' έξω επικρατούσε ένας μικρός χαμός, καθώς προετοιμάζονταν όλοι για να μπουν στην αίθουσα και να ξεκινήσει το συμβούλιο. Ο Ζαχαρίας τους είδε και τους πλησίασε. Θα ήταν κι εκείνος παρών φυσικά ως Βασιλικός Σύμβουλος. Φαινόταν να έχει την ίδια αγωνία με τους νεαρούς.

«Μπαμπά;» είπε η Ιφιγένεια κάνοντας ένα βήμα προς το μέρος του.

«Καλημέρα κόρη μου. Καλημέρα παιδιά.» είπε εκείνος.

Τα παιδιά τον καλημέρισαν όλοι χαμηλόφωνα.

«Είναι όλα έτοιμα;»

«Ναι. Περιμένουμε μόνο τον Άρχοντα Έλιο με τη συνοδεία του. Πριν λίγο έφτασαν και ο Άρχοντας Παύλος με τον Μάγο Σωκράτη μέσω πύλης του Χρονομάγου Αγησίλαου.»

«Ο Γιάννης;» ρώτησε ο Ηρακλής.

«Είναι μέσα. Μπορείτε να περάσετε.»

Μπήκαν στην αίθουσα. Οι Μάγοι, δηλαδή ο Παύλος με τον Σωκράτη και τον Αγησίλαο, ήταν οι πρώτοι που αντίκρισαν και τους πλησίασαν.

«Παιδιά μου!» αναφώνησε ο Σωκράτης και αγκάλιασε τον Ηρακλή και την Ιφιγένεια. «Πόσο χαίρομαι που σας ξαναβλέπω...»

«Και εμείς το ίδιο, Σωκράτη.» του απάντησε η Ιφιγένεια με το γλυκό της χαμόγελο.

«Πώς είστε;»

«Έχουμε όλοι αρκετή αγωνία.» είπε ο Ηρακλής. «Όμως προσπαθούμε να είμαστε δυνατοί για τον φίλο μας.»

«Μην ανησυχείτε. Τα Ξωτικά δεν πρόκειται να επαναλάβουν το ίδιο λάθος δεύτερη φορά, όχι όσο υπάρχουν ελπίδες να εκπαιδευτεί ο Γιάννης και να μάθει να ελέγχει τη δύναμη του.» είπε ο Παύλος. «Και εμείς θα κάνουμε ό,τι μπορούμε για να τον πάρουμε στη χώρα μας.»

«Σας ευχαριστούμε.» είπε η Ιφιγένεια.

Ο Σωκράτης έριξε μια ματιά στους υπόλοιπους της παρέας, τους οποίους δεν είχε ξαναδεί.

«Βλέπω η παρέα σας μεγάλωσε.» είπε χαμογελώντας.

«Ω, ναι. Με τα παιδιά κάναμε παρέα και πέρυσι στον Νότο, πριν τα γεγονότα του πολέμου, όμως όταν επιστρέψαμε ήρθαμε ακόμα πιο κοντά.» εξήγησε η Ιφιγένεια και έπειτα σύστησε τον Δήμο, την Έλενα, την Άσπα και τη Γιώτα στους Μάγους.

«Χαίρομαι πολύ που σας γνωρίζω. Είναι συγκινητικό που ήρθατε όλοι για να στηρίξετε τον φίλο σας σήμερα.» είπε ο Σωκράτης.

«Ας μην τους καθυστερούμε όμως άλλο και ας τους αφήσουμε να του μιλήσουν για λίγο προτού ξεκινήσει το συμβούλιο.» είπε ο Παύλος και παραμέρισαν για να περάσει η συντροφιά.

Βρήκαν τον Γιάννη να κάθεται στις κάτω θέσεις, μπροστά από το κεντρικό τραπέζι, και σηκώθηκε αμέσως μόλις τους είδε.

«Καλημέρα.» τους είπε και φαινόταν χαρούμενος που τους έβλεπε, ειδικά την Έλενα στην οποία το χαμόγελο του έμεινε λίγο παραπάνω. Όλοι του είπαν λόγια ενθαρρυντικά, πως όλα θα πήγαιναν καλά και ότι ήταν εκεί για αυτόν. Στη συνέχεια πήγαν να καθίσουν στις πίσω θέσεις, μαζί με τη μητέρα του η οποία φαινόταν να έχει ακόμα περισσότερη αγωνία με εκείνους. Τη χαιρέτησαν και έπειτα η Ιφιγένεια της είπε:

«Μη φοβάστε, όλα καλά θα πάνε.» Παρόλο που δεν ήταν σίγουρη αν όλα θα πήγαιναν καλά.

«Χαίρομαι που ο γιος μου έχει τέτοιους φίλους και νομίζω σας οφείλω μια συγνώμη που σας έβλεπα πάντα υποτιμητικά, ειδικά εσένα, Ηρακλή, λόγω της κοινωνικής σας τάξης.»

«Δεν μας οφείλετε τίποτα, κυρία Λιβανού.» της είπε εκείνος. «Καταλαβαίνουμε πως βρισκόσασταν κάτω από την επιρροή του Ιάκωβου.»

Ο Ζαχαρίας στεκόταν στο πλευρό της Βασίλισσας Αλεξάνδρας, η οποία μαζί με τον Βασιλιά είχαν επίσης μόλις καταφθάσει έξω από την αίθουσα για να υποδεχθούν τον Έλιο, ο οποίος συνοδευόταν από τον Αρχηγό της Φωτιάς Ορέστη, τον Αρχηγό του Νερού Νίμου καθώς και μια συνοδεία από πέντε φρουρούς- ξωτικά του νερού.

«Καλώς ήλθατε, Άρχοντα Έλιε.» τον χαιρέτησε τυπικά η Αλεξάνδρα. «Ας ελπίσουμε να πάνε όλα κατ' ευχή στο σημερινό συμβούλιο και να απολαύσετε τη φιλοξενία μας για όσο θελήσετε να μείνετε στη συνέχεια.» Ο Έλιος έριξε μια σύντομη ματιά στον Ζαχαρία, ο οποίος τον κοιτούσε με απάθεια, και είπε:

«Είναι τιμή μου να επισκέπτομαι ξανά το βασίλειο σας, Βασίλισσα Αλεξάνδρα και Βασιλιά Δημοσθένη. Ζητώ συγνώμη που σας καθυστέρησα. Να σας συστήσω τον νέο Αρχηγό της Φωτιάς Ορέστη. Τον Αρχηγό του Νερού Νίμο τον γνωρίζετε ήδη.» Ο Ζαχαρίας αναρωτήθηκε ποιος θα ήταν ο δικός του αντικαταστάτης ως Αρχιθεραπευτής. Συνέχισε να κοιτάζει τον Έλιο ψυχρά, ώσπου εκείνος του απηύθυνε το λόγο:

«Χαίρομαι που σε ξαναβλέπω και είσαι καλά, Αρχιθερ... Με συγχωρείς, Σύμβουλε Ζαχαρία.» είπε με την αμηχανία για το λάθος τρόπο με τον οποίο πήγε να τον προσφωνήσει να είναι φανερή.

«Το ίδιο και εγώ, Άρχοντα Έλιε, παρόλο που αναγκάστηκα να ξεριζωθώ από τον τόπο μου μαζί με την οικογένεια μου. Όμως έχουμε προσαρμοστεί σε ετούτο το βασίλειο των θνητών.» του απάντησε εκείνος και ο Άρχοντας των Ξωτικών δεν έβρισκε τι να απαντήσει.

«Γιατί τόση φρουρά και μάλιστα ξωτικών του νερού, Άρχοντα Έλιε;» ρώτησε ο Δημοσθένης τότε. «Τόσο επικίνδυνο θεωρείτε τον νεαρό;»

«Προτού να μάθει να ελέγχει πλήρως τη Δύναμη της Φωτιάς, είναι επικίνδυνος, Βασιλιά Δημοσθένη. Και ώσπου να γίνει αυτό, για την ασφάλεια όλων μα και τη δική του προφύλαξη, προτού συμβεί κάτι κακό, οφείλουμε να λάβουμε τα μέτρα μας.»

«Όπως συνέβη και με τον Ιάσονα; Γιατί εκείνος δεν θυμάμαι να έβλαψε σοβαρά κάποιον δικό μας... Προλάβαμε προτού γίνουν τα χειρότερα, κι ύστερα εσείς τον καταδικάσατε χωρίς να του δώσετε μια δεύτερη ευκαιρία.» είπε ο Ζαχαρίας.

Το ύφος του ήταν ήρεμο, μπορούσαν όμως όλοι να διακρίνουν την ένταση στο βλέμμα. Ο Έλιος δεν απάντησε και για λίγο ο πρώην Αρχιθεραπευτής ένιωσε άσχημα, πρώτη φορά τον έβλεπε έτσι, παραιτημένο, να μην ξέρει τι να πει, και ίσως να ένιωθε όντως ενοχές για ό,τι συνέβη όμως τώρα ήταν αργά.

«Θα τα συζητήσουμε πιο αναλυτικά στο συμβούλιο αυτά. Ας περάσουμε στην αίθουσα.» είπε η Βασίλισσα, δίνοντας τέλος στην αμήχανη σιωπή.

Η Ιφιγένεια είδε τον Έλιο και τη συνοδεία του να μπαίνουν στην αίθουσα και παρόλο που ήταν και ο Άρχοντας Νίμος μαζί, δεν ήθελε να σηκωθεί και να πάει να χαιρετήσει. Θυμόταν ένα περίπου χρόνο πριν, στο πρώτο συμβούλιο το οποίο γινόταν για τον Ιάσονα, με πόση χαρά τον είχε χαιρετήσει και με πόσο πάθος υπερασπίστηκε στη συνέχεια εκείνος τον Ιάσονα, με πόση καλοσύνη φέρθηκε σε όλους και με πόση προσοχή φρόντισε για την εκπαίδευση του, ώσπου να αντικρύσει μπροστά του εκείνη τη μορφή του Ιάσονα που τον τρόμαξε όπως και άλλους πολλούς. Όπως τρόμαξε και την ίδια, όμως εκείνη δεν τον εγκατέλειψε. Τον υπερασπίστηκε με όλη της την αγάπη, γιατί έβλεπε μέσα του όχι το τέρας που έβλεπαν πολλοί, αλλά τον νεαρό που αγάπησε εκείνη, τον Μάγο – και το Ξωτικό συγχρόνως- που θα ήταν διατεθειμένος να θυσιαστεί για να προστατεύσει τα άτομα που αγαπούσε. Προσπάθησε να διώξει αμέσως αυτές τις σκέψεις, όταν η Βασίλισσα στάθηκε στο κέντρο της αίθουσας και ξεκίνησε το συμβούλιο.

Καθώς η Βασίλισσα του Νότου μιλούσε, καλωσόριζε τον κόσμο και έκανε μια εισαγωγή σχετικά με όσα έγιναν, ο Γιάννης ένιωθε σχεδόν σαν να είχε πάρει τη θέση του Ιάσονα. Πριν ένα χρόνο, ο φίλος του καθόταν σε αυτήν εδώ τη θέση και άκουγε όσα λέγονταν για εκείνον, για το σπαθί του Ντέριου, για τις δυνάμεις του και για τη μάχη του με τον Αντίνοο στο Μεγάλο Ξέφωτο, όπως ακριβώς και εκείνος τώρα. Είχε αποκτήσει κι ο ίδιος μια καταστροφική δύναμη, φίλησε κι ο ίδιος την Ιφιγένεια, της αποκάλυψε τα συναισθήματα του, και ήταν προορισμένος να γίνει είτε ήρωας, είτε το τέρας που θα φοβούνταν όλοι. Ένιωθε σαν να τα είχε κλέψει όλα αυτά απ' τον Ιάσονα. Άραγε πώς θα αντιδρούσε εκείνος αν τα μάθαινε όλα αυτά; Θα ένιωθε θυμό, οργή, ζήλεια; Αυτά τα συναισθήματα θα πυροδοτούσαν τη σκοτεινή του δύναμη;

«Νεαρέ Γιάννη Λιβανέ, γιατί δεν μας αφηγείστε και εσείς πιο περιληπτικά πώς έγιναν τα πράγματα από την αρχή, από τη στιγμή που νιώσατε πως κάτι δεν πάει καλά έως τα δύο συμβάντα με τη φωτιά;» διέκοψε τις σκέψεις του η φωνή του Έλιου. «Καταλαβαίνω πως σας είναι δύσκολο, όμως πρέπει να μάθουμε τα γεγονότα και από τη δική σας πλευρά αφού εσάς αφορούν.»

Ο Γιάννης έφερε ξανά στο μυαλό του τις στιγμές από την ώρα που ξύπνησε στην κλινική και τα αφηγήθηκε όλα: για τις αλλαγές που ένιωθε, για την αφύσικη ζέστη που τον τύλιγε παρόλο που ήταν χειμερινός μήνας, τα ξεσπάσματα θυμού, για να καταλήξει στο πρώτο συμβάν με τη φωτιά, τότε που είδε τον Ιάκωβο να χτυπάει τη μητέρα του κι ένιωσε τη φωτιά μέσα του να ξεσπάει και να βγαίνει ανεξέλεγκτη προς τα έξω. Η Αντιγόνη έκλεισε τα μάτια σφιχτά σε αυτό το σημείο, δεν ήθελε να το θυμάται. Η Ιφιγένεια που καθόταν δίπλα της, της έπιασε καθησυχαστικά το χέρι και κατά κάποιον περίεργο τρόπο ένιωσε καλύτερα.

«Ορίστε, το παραδέχεται ότι σκότωσε τον πατέρα του, ότι τον έκαψε ζωντανό!» πετάχτηκε με έντονο ύφος ο Αρχηγός της Φωτιάς του Έλιου.

«Θα του άξιζε του καθάρματος...» γρύλισε μέσα από τα δόντια του ο Σωκράτης και αμέσως έβγαλε το γνωστό φλασκί με το κονιάκ που φύλαγε στο εσωτερικό του σακακιού του και ήπια μια γουλιά.

«Συγκρατήσου.» του είπε ο πατέρας του σκουντώντας τον.

«Δεν γνωρίζουμε αν πέθανε, καθώς δεν βρέθηκε πτώμα ούτε στο σπίτι, ούτε στην τριγύρω περιοχή.» είπε η Αλεξάνδρα. «Πολύ πιθανόν είναι να διέφυγε και να παραμένει κρυμμένος. Οι αρχές ακόμα τον αναζητούν, ανακρίνουν όσους δουλεύουν για αυτόν, όσους κατασκόπους του κατάφεραν να βρουν, κάνουν έρευνες στις κλινικές και σε όλες τις επιχειρήσεις του, όμως ακόμα δεν έχει βρεθεί τίποτα χειροπιαστό. Σίγουρα έχει καλύψει τα ίχνη του.»

«Αν είναι έτσι όπως τα λέτε, τότε δεν πρέπει να φοβόμαστε τον Γιάννη αλλά τον Ιάκωβο. Διότι αν ισχύουν όσα αποκάλυψε στον γιο του, ότι σχεδιάζει να συνεχίσει το πείραμα και να δημιουργήσει και άλλους ανθρώπους – χειριστές της φωτιάς, τότε δεν θα είναι το μοναδικό πρόβλημα μας η επιστροφή του Άνθιμου.» είπε ο Άρχοντας Παύλος. «Διότι δεν θα έχουμε να κάνουμε πλέον με έναν, αλλά με δύο μεγάλους εχθρούς. Και σίγουρα ούτε εκείνος θα έχει καλό σκοπό.»

«Συμφωνώ, Άρχοντα Παύλο.» είπε ο Έλιος. «Συνεχίστε σας παρακαλώ, κύριε Λιβανέ. Πείτε μας για το δεύτερο συμβάν για τη φωτιά το οποίο μας οδήγησε όλους εδώ σήμερα.»

Ο Γιάννης γύρισε και κοίταξε την Έλενα. Δεν ήθελε να αποκαλύψει σε όλους για τα βίντεο. Αν το μάθαιναν οι γονείς της; Εκείνη τον κοιτούσε εναγωνίως. Έτσι γύρισε και είπε τη μισή αλήθεια:

«Εκείνη την ημέρα στο σχολείο, έμαθα... ότι κάποιος πείραζε την Έλενα Παπαδοπούλου, συμμαθήτρια μου για την οποία... έχω αισθήματα.» παραδέχθηκε, και αυτή η δήλωση, παρά την τραγικότητα της κατάστασης, έκανε την καρδιά της Έλενας να αναπηδήσει στο στήθος της. «Εκείνος που της έκανε κακό ήταν το πρώην αγόρι της, ο Πάνος Μιλτιάδης. Η Έλενα μου αποκάλυψε πως την απατούσε με την καλύτερη της φίλη, τη Ρεβέκκα Παρασκευά, και ότι της ασκούσαν εκφοβισμό όσον καιρό ήταν μέλος της παρέας τους. Αυτό με θύμωσε, πήγα και τους βρήκα και τους άκουσα να την κοροϊδεύουν. Τότε η φωτιά μέσα μου άναψε ξανά.»

«Και έτσι στείλατε τον συμμαθητή σας Πάνο Μιλτιάδη στο νοσοκομείο με έγκαυμα και κακώσεις στην πλάτη από το χτύπημα στον τοίχο. Καταλάβαμε.» είπε ο Έλιος.

Ο Γιάννης είχε φτάσει σε απόγνωση. Μέχρι στιγμής όλα ήταν εναντίον του.

«Και ας μην ξεχνάμε ότι παραλίγο να κάψει και το σχολείο εκτός από το σπίτι του!» αναφώνησε ο Στρατηγός Χάρης. «Βλέπετε πως είναι επικίνδυνος!»

«Θα συμφωνήσω.» είπε ο Ορέστης. «Εμείς τα Ξωτικά της Φωτιάς έχουμε σχεδόν την ίδια δύναμη μαζί του, όμως μαθαίνουμε από πολύ μικρή ηλικία να την ελέγχουμε. Μπορούμε να ανάβουμε μικρές φλόγες στα χέρια μας...» έκανε μια κίνηση και άναψε μια φλόγα στην παλάμη του και αμέσως την έσβησε. «Και έπειτα να τη σβήνουμε, ή μπορούμε να βάλουμε ολόκληρη πυρκαγιά όμως δεν το θέλουμε. Ο νεαρός Γιάννης Λιβανός απέκτησε τελείως ξαφνικά αυτή τη δύναμη, έχοντας ενηλικιωθεί και κυρίως, είναι θνητός. Γνωρίζουμε όλοι πόσο καταστροφική γίνεται η μαγεία αν τη δωρίσεις σε θνητούς, και ειδικά η μαγεία της φωτιάς. Πυροδοτείτε από οργή, και ο νεαρός θνητός έχει πολλή οργή μέσα του. Κάθε φορά που θυμώνει, θα θέλει απλά να κάψει τα πάντα γύρω του.»

«Και θα τον αφήσετε έτσι, Αρχηγέ της Φωτιάς, ή θα τον εκπαιδεύσετε ώστε να μάθει να μην αφήνει την οργή να επηρεάζει τη δύναμη του;!» αναφώνησε ο Σωκράτης.

«Άρχοντα Έλιε, καταλαβαίνουμε πως έχετε μετανιώσει για ό,τι συνέβη στον Ιάσονα. Έχετε μια ευκαιρία να διορθώσετε αυτό το λάθος με αυτό το παιδί και να βοηθήσετε, αφήνοντας εμάς να τον εκπαιδεύσουμε στη χώρα μας.» πήρε το λόγο ο Παύλος.

«Συμφωνώ ότι υπάρχουν ελπίδες να μάθει να ελέγχει τη δύναμη του, αν εκπαιδευτεί κατάλληλα με τα Ξωτικά της Φωτιάς.» είπε ο Έλιος.

«Με όλο μου το σεβασμό, αλλά ο Γιάννης θεωρείται τυπικά μάγος. Δεν κληρονόμησε εκ της φύσεως τη Φωτιά, αλλά του δόθηκε τεχνητά. Η περίπτωση του είναι παρόμοια με του Μάγου Λέανδρου, ο οποίος όμως είχε πάντα μέσα του τη Μαγεία της Φωτιάς, και σε ένα ξέσπασμα οργής εκείνη του εμφανίστηκε φυσικά. Δεν τον συγκρίνω μαζί του, προς Θεού. Εκείνος δεν είχε κανέναν να τον εκπαιδεύσει, κανένας δεν τον βοήθησε, δεν θα δεχόταν ούτε ο ίδιος καμία βοήθεια επειδή ήθελε να χρησιμοποιήσει τη δύναμη του για κακό και εκδίκηση. Όμως σε αυτόν εδώ τον νεαρό η δύναμη αυτή δόθηκε χωρίς τη θέληση του. Και είμαι σίγουρος ότι δεν σκοπεύει να τη χρησιμοποιήσει για κακό. Έτσι δεν είναι, νεαρέ Γιάννη;»

«Έτσι είναι, Άρχοντα Παύλο. Θέλω να μάθω να ελέγχω τη φωτιά, για να υπερασπιστώ τον Κόσμο μας όταν χρειαστεί, πολεμώντας ενάντια στις σκοτεινές δυνάμεις του Λόρδου Άνθιμου ή και του πατέρα μου ακόμη.»

«Οπότε, φτάνουμε στο ερώτημα που μας συγκέντρωσε όλους εδώ σήμερα.» πήρε το λόγο η Αλεξάνδρα. «Ποιοι είναι οι πιο κατάλληλοι για να εκπαιδεύσουν τον Γιάννη, οι Μάγοι ή τα Ξωτικά;»

«Όπως είπα μόλις τώρα, ο Γιάννης θεωρείται Μάγος της Φωτιάς, με επίκτητη Μαγεία. Η φωτιά του μοιάζει πολύ στις μαγικές ενέργειες εμάς των μάγων, οπότε θεωρώ ότι εμείς είμαστε οι κατάλληλοι για να τον εκπαιδεύσουμε.» πήρε το λόγο πρώτος ο Παύλος. «Έχουμε πολλούς ικανούς μάγους με πρώτο και καλύτερο τον γιο μου Σωκράτη, που μπορούν με ξόρκια περιορισμού και άμυνας να ελέγξουν τη φωτιά του και να τον μάθουν να τη διοχετεύει σε κάποιο όπλο, τόξο κατά προτίμηση εφόσον είναι και άριστος τοξοβόλος όπως μας έχει αποδείξει στο παρελθόν.»

«Μπορεί να θεωρείται Μάγος της Φωτιάς, όμως αυτό είναι μονάχα τυπικό όπως είπατε και εσείς.» αντέτεινε ο Έλιος. «Θα έπρεπε να λέμε καλύτερα δαμαστής της φωτιάς. Και θεωρώ ότι εμείς έχουμε τα καλύτερα μέσα για να τον εκπαιδεύσουμε, έχουμε ικανά ξωτικά της φωτιάς όπως τον Άρχοντα Ορέστη, και από την άλλη τον Άρχοντα Νίμο με τα ξωτικά του νερού του, που θα μπορούν με το νερό να αντιμετωπίσουν τη φωτιά του αν γίνει ανεξέλεγκτη κατά τη διάρκεια της εκπαίδευσης. Όσο για το τόξο, φυσικά και μπορούμε να του δείξουμε και εμείς να διοχετεύει τη φωτιά μέσα του με τον ίδιο τρόπο που το κάνουν αρκετοί τοξότες- ξωτικά της φωτιάς. Οπότε, ο Γιάννης θα πρέπει να εκπαιδευτεί ως ξωτικό της φωτιάς.»

Ο Γιάννης απογοητεύτηκε. Ήθελε πολύ να πάει με τον Άρχοντα Παύλο και τον Σωκράτη στη χώρα τους, όμως τα επιχειρήματα του Έλιου έμοιαζαν ισχυρότερα, όφειλε να παραδεχτεί. Έβλεπε τη βασίλισσα να δυσκολεύεται να πάρει μια απόφαση.

«Βασίλισσα Αλεξάνδρα... Η οριστική απόφαση είναι δική σας, εφόσον ο νεαρός Γιάννης είναι Νότιος υπήκοος. Είμαστε έτοιμοι να δεχθούμε το οτιδήποτε.» είπε ο Παύλος.

«Πιστεύω πως έχει σημασία και η δική του άποψη.» είπε εκείνη και απευθύνθηκε στον ίδιο: «Γιάννη, με ποιους προτιμάς να εκπαιδευτείς, με τους Μάγους ή με τα Ξωτικά;»

«Επιθυμώ να ακολουθήσω τον Άρχοντα Παύλο στη Χώρα των Μάγων, Μεγαλειοτάτη.» απάντησε εκείνος χωρίς δεύτερη σκέψη. Όλοι έμειναν να κοιτούν τη Βασίλισσα και να περιμένουν. Η τελική απάντηση θα ερχόταν από εκείνη.

«Η αλήθεια είναι ότι νοιάζομαι τον Γιάννη σαν δικό μου παιδί και θέλω το καλύτερο για εκείνον.» είπε τελικά. «Όμως οφείλουμε να σκεφτούμε αντικειμενικά, παρόλα όσα συνέβησαν στη Χώρα των Ξωτικών πριν μερικούς μήνες. Θεωρώ πως ο Άρχοντας Έλιος έχει δίκιο. Με βάση όσα είπε, είναι όντως οι πιο κατάλληλοι για να τον εκπαιδεύσουν.»

«Τι;!»

«Αυτό είναι άδικο!»

«Οι Μάγοι νοιάζονται περισσότερο και αυτό το ξέρουμε όλοι!» άρχισαν οι διαμαρτυρίες από κάποιους.

Ο Γιάννης παρέμεινε απλά αμίλητος στη θέση του. Ήταν η απόφαση της βασίλισσας του και όφειλε να τη σεβαστεί.

«Τότε αιτούμαι κι εγώ να τον συνοδεύσω στη Χώρα των Ξωτικών και να συμμετέχω στην εκπαίδευση του, όπως έγινε με τον Ιάσονα.» πετάχτηκε τότε ο Σωκράτης και τον ευχαρίστησε από μέσα του. Όλοι τον κοίταξαν έκπληκτοι.

«Σας παρακαλώ, Άρχοντα Έλιε... Ας αφήσουμε στην άκρη τις πιο πρόσφατες διαφορές μας και ας κάνουμε αυτό το συνδυασμό.»

«Πολύ καλά. Δέχομαι να έρθει και ο Σωκράτης μαζί μας και να βοηθήσει όσο μπορεί στην εκπαίδευση.» συμφώνησε ο Έλιος.

«Γιε μου, είσαι σίγουρος; Θυμάσαι τι συνέβη σε εκείνη τη χώρα... Δεν θέλω οι άσχημες αναμνήσεις να σε επηρεάσουν...» του είπε ο Παύλος χαμηλόφωνα, αναφερόμενος φυσικά στην καταδίκη του εγγονού του.

«Είμαι σίγουρος, πατέρα. Αν μείνω άπραγος στη Χώρα των Μάγων, θα με πάρει πάλι η κατρακύλα. Η εκπαίδευση του Γιάννη θα δώσει κάποιο νόημα στη μίζερη ύπαρξη μου.»

«Με συγχωρείτε που επεμβαίνω...» είπε η Ιφιγένεια. «Όμως ζητώ να έρθω και εγώ μαζί. Πιστεύω ότι οι δυνάμεις μου θα βοηθήσουν τον Γιάννη αν τυχόν ξεφύγει ο έλεγχος.»

«Όσο και αν δεν συμφωνώ, ομολογώ ότι η κόρη μου έχει δίκιο.» είπε ο Ζαχαρίας. «Έχει μια ξεχωριστή ικανότητα να θεραπεύει και το πνεύμα εκτός από το σώμα, έστω και προσωρινά, και η συντροφιά στον φίλο της θα είναι επίσης χρήσιμη. Όμως, αν έρθει εκείνη, θα πρέπει να έρθω και εγώ με τη σύζυγο μου, όσο... δυσάρεστη και αν μας είναι η επιστροφή στον τόπο καταγωγής μας. Δεν την αφήνουμε μόνη. Μεγαλειοτάτη, ζητώ την άδεια σας να λείψουμε έστω για λίγο καιρό. Ο Γιάννης μας χρειάζεται στο πλευρό του και εσείς χρειάζεστε έμπιστα άτομα δίπλα του.» είπε και την κοίταξε ικετευτικά.

«Η αλήθεια είναι ότι θα πρέπει να βρω καινούργιο σύμβουλο, έστω και προσωρινά, Σύμβουλε Ζαχαρία. Όμως, εφόσον είναι τόσο σημαντικό για εσάς, μπορείτε να συνοδεύσετε την κόρη σας και τον Γιάννη στη Χώρα των Ξωτικών, φτάνει να συμφωνεί και ο Άρχοντας Έλιος.»

«Είσαστε παραπάνω από καλοδεχούμενοι πίσω στη Χώρα μας για όσο καιρό θέλετε, Σύμβουλε Ζαχαρία, ακόμα και χωρίς την ιδιότητα του Αρχιθεραπευτή.» είπε εκείνος.

Ο Ηρακλής σηκώθηκε απ' τη θέση του.

«Αν πάει η Ιφιγένεια με τον φίλο μας, θα πάω και εγώ.» δήλωσε με αποφασιστικότητα. «Η παρουσία μας στο πλευρό του θα τον βοηθήσει πάρα πολύ όπως είχε βοηθήσει και τον Ιάσονα, και επιπλέον θα ήθελα να συνεχίσω την εκπαίδευση μου στο Σώμα του Πυροβολικού για παν ενδεχόμενο. Ας μην ξεχνάμε ότι ακόμα υπάρχει η απειλή του Άνθιμου και πλέον υπάρχει και μια νέα απειλή.» Ο Γιάννης γύρισε και κοίταξε εκείνον και την Ιφιγένεια με ευγνωμοσύνη, έπειτα κοίταξε την Έλενα, ελπίζοντας μέσα του πως θα ζητούσε και εκείνη να πάει μαζί.

«Πολύ καλά, μπορείτε να έρθετε και εσείς, κύριε Εκμετσίογλου. Επίσης, η μητέρα του Γιάννη, κυρία Αντιγόνη Λιβανού, προτείνω να έρθει επίσης. Το κλίμα της χώρας μας θα τη βοηθήσει να ξεπεράσουν όσα συνέβησαν και θα είναι ασφαλής από τον σύζυγο της, αν τυχόν επιστρέψει και την αναζητήσει.» είπε ο Έλιος και η Αντιγόνη χαμογέλασε με ελπίδα.

"Δέχομαι και θέλω να έρθω μαζί." είπε.

Η Άσπα και οι υπόλοιποι της παρέας κοιτάχτηκαν μεταξύ τους και τους είπε:

«Πρέπει να πάμε κι εμείς. Μας χρειάζεται όλους δίπλα του.» Όμως τα λόγια του Έλιου τους πρόλαβαν:

«Μόνο αυτοί που είπαμε ήδη θα έλθουν. Δυστυχώς, δεν μπορώ να δεχτώ παραπάνω άτομα. Η Ιφιγένεια είναι μέρος της χώρας μας, και ο Ηρακλής έχει εκπαιδευτεί ήδη ανάμεσα σε ξωτικά. Οι υπόλοιποι δεν υπάρχει σοβαρός λόγος να έρθετε. Δύο φίλοι είναι αρκετοί για τον Γιάννη. Παραπάνω άτομα πιθανόν να του αποσπούν την προσοχή.» Τα παιδιά απογοητεύτηκαν και ακόμα περισσότερο η Έλενα. Με τον εαυτό της απογοητευόταν περισσότερο, που δεν σηκώθηκε να παραδεχτεί σε όλους τα αισθήματα της και να τους πείσει να τη δεχθούν και εκείνη. Όμως ίσως να ήταν καλύτερα να μείνουν για λίγο καιρό χωριστά, όχι μόνο για να αφοσιωθεί ο Γιάννης στο σκοπό του. Δεν ήξερε αν όντως είχε ξεκαθαρίσει τα πράγματα μέσα του σχετικά με την Ιφιγένεια, και αν επρόκειτο να συμβεί κάτι μεταξύ τους, στη Χώρα των Ξωτικών θα συνέβαινε σίγουρα αφού θα περνούσαν τόσο χρόνο μαζί. Και εκείνη δεν ήθελε να πληγωθεί ξανά.

Η Αλεξάνδρα έκλεισε το συμβούλιο:

«Η απόφαση λοιπόν είναι η εξής: ο Γιάννης Λιβανός θα αναχωρήσει την Κυριακή 30 Ιανουαρίου, καθώς θα ήθελα να παρευρεθεί και στη δεξίωση για τα 24α γενέθλια της κόρης μας Πριγκίπισσας Ευτέρπης σε δύο μέρες από τώρα, ημέρα Σάββατο, αλλά και να έχουν χρόνο να ετοιμαστούν τα άτομα που θα τον συνοδεύσουν. Ο Άρχοντας Έλιος και ο Άρχοντας Παύλος με τη συνοδεία τους είναι επίσης καλοδεχούμενοι. Μαζί με τον Άρχοντα Έλιο, τη συνοδεία του και τον Γιάννη, στη Χώρα των Ξωτικών θα πάνε επίσης ο πρώην Αρχιθεραπευτής και νυν Σύμβουλος μου Ζαχαρίας με τη σύζυγο και την κόρη του Ιφιγένεια, καθώς και η μητέρα του Γιάννη αλλά και ο φίλος του Ηρακλής.»

******************

Το ξέρω ότι μπορεί να έληξε κάπως απότομα αυτό το κεφάλαιο,  όμως δεν γινόταν αλλιώς, κάπως έπρεπε να το κλείσω. Πώς σας φάνηκε το συμβούλιο; Ελπίζω να μην σας έκανε να βαρεθείτε πολύ, είχε περισσότερα λόγια και λιγότερη αφήγηση και περιγραφές σκέψεων. 

Ο Γιάννης τελικά θα πάει στη Χώρα των Ξωτικών, αλλά δεν θα είναι μόνος του... Θα έχει μαζί του τους δύο καλύτερους φίλους του και φυσικά τον Σωκράτη τον σούπερ σταρ!! (Θα σας άφηνα εγώ χωρίς Σωκράτη σε αυτό το βιβλίο; Όχι βέβαια, χαχα). Πώς σας φάνηκε αυτή η απόφαση; Ήταν η σωστή ή έκρινε λάθος η Αλεξάνδρα; Σε αυτό το σημείο ήθελα να ζητήσω συγνώμη σε όσους περιμένατε να πάει στη Χώρα των Μάγων, και εγώ θα το ήθελα όμως η Χώρα των Ξωτικών εξυπηρετεί καλύτερα την πλοκή και όσα θα συμβούν αργότερα... Όμως θα τη γνωρίσουμε σίγουρα και τη Χώρα των Μάγων κάποια στιγμή.

Προτού αναχωρήσουν όμως όλοι μαζί, θα παρευρεθούν στη δεξίωση για τα γενέθλια της Πριγκίπισσας του Νότου, όπου θα έχουμε μια σημαντική εξέλιξη αλλά και εξομολογήσεις... Από ποιον/α άραγε και τι θα συμβεί; (Ας ελπίσουμε να μην πιει πολύ ο Σωκράτης και να είναι πάλι με hangover στο ταξίδι 😂) 

😘🧝🏻‍♂️🧝‍♀️