Η στιγμή της δίκης έφτασε. Ο Ιάσονας με τη συνοδεία ξωτικών φρουρών, οι οποίοι του πέρασαν πρώτα τις ειδικές αλυσίδες στα χέρια οι οποίες περιόριζαν τη μαγεία του, για να μη μπορέσει να αποδράσει πριν την οριστική απόφαση, βάδιζε προς την Αίθουσα Δικαστηρίων του Παλατιού της Έλφιας, ανάμεσα από πλήθος κόσμου. Κάποιοι από αυτούς τον υποστήριζαν, κάποιοι τον κοιτούσαν με φόβο, άλλοι με συμπόνια. Είχε φτάσει η ώρα που θα ανακοινωνόταν είτε η σωτηρία του, είτε η καταδίκη του, αν και πιο πολύ το δεύτερο πίστευε. Η ζυγαριά δεν έτεινε καθόλου προς το μέρος του, όχι όσο η τελική απόφαση θα κρινόταν από τους Ανώτερους Άρχοντες. Ακόμα και αν ο Έλιος άλλαζε γνώμη και αποφάσιζε να τον στηρίξει, δεν θα ήταν στο χέρι του να κάνει τίποτα πλέον.

Μπήκαν στην αίθουσα. Κατάφερε να διακρίνει ορισμένα δικά του άτομα, τους φίλους του, τον Ηρακλή, την Ηλέκτρα και τη Φωτεινή, τους γονείς του, οι οποίοι τον κοίταξαν δακρυσμένοι και με αγωνία στα μάτια τους, την Ιφιγένεια που στεκόταν κοντά στο θρόνο του Άρχοντα Έλιου μαζί με τους γονείς της, τον Σωκράτη και, τέλος, τον Παύλο και τη Μοργκάνα. Τους παππούδες του... Ακόμα δεν μπορούσε να το πιστέψει όσο τους κοιτούσε. Είχαν και εκείνοι αγωνία, όμως φαίνονταν ψύχραιμοι συγχρόνως. Όπως ψύχραιμος ήταν και ο ίδιος.

Παρούσα ήταν επίσης και η Βασίλισσα Αλεξάνδρα με τον Βασιλιά Δημοσθένη του Νότου, παρόλο που δεν θα είχαν πλέον καμία δικαιοδοσία πάνω στον Ιάσονα εφόσον από ότι μαθεύτηκε δεν ήταν θνητός. Ήθελαν όμως να παρακολουθήσουν την τύχη του νεαρού που είχε μεγαλώσει στο βασίλειο τους και να τον στηρίξουν όσο μπορούσαν.

Πάνω από το θρόνο του Άρχοντα Έλιου και της Λαίδης Αθηνάς, σε πέντε ειδικούς θρόνους πίσω από ένα έδρανο, κάθονταν οι Ανώτεροι Άρχοντες, αυστηροί και επιβλητικοί όπως τους φανταζόταν. Είχαν όλοι λευκά, μακριά μαλλιά και φορούσαν λευκές ρόμπες πάνω από γαλάζιους χιτώνες με τα εμβλήματα του καθενός στο στήθος, και διαφορετικά διαδήματα στα κεφάλια τους. Οι φρουροί έβαλαν τον Ιάσονα να καθίσει απέναντι από το θρόνο του Έλιου και ο Άρχοντας σηκώθηκε, προκαλώντας αυτόματα τη σιωπή στο πλήθος.

«Αγαπητοί προσκεκλημένοι.» ξεκίνησε. «Ανώτεροι Άρχοντες, αγαπητοί αξιωματικοί, Αρχηγοί των Τεσσάρων Στοιχείων και λοιποί παρευρισκόμενοι. Βρισκόμαστε σήμερα εδώ για να αποφασίσουμε την τύχη του νεαρού Μαγικού Ιάσονα Ιωαννίδη. Όπως όλοι γνωρίζουμε, ο Ιάσονας είναι μισός μάγος και μισός υβρίδιο ξωτικού-βρικόλακα, πράγμα το οποίο αποκαλύφθηκε πρόσφατα από τον Λόρδο Άνθιμο λίγο πριν την πτώση του. Κατά τη διάρκεια της μάχης τους, ο Άνθιμος αποκάλυψε επίσης ότι ο Ιάσονας είναι γιος δικός του και μιας μάγισσας, και ότι η μητέρα του τον άφησε όταν ήταν μωρό στην πόρτα του σπιτιού ενός θνητού ζευγαριού, του ζεύγους Ιωαννίδη, οι οποίοι τον μεγάλωσαν σαν θνητό. Ιάσονα, επιβεβαιώνεις τα λεγόμενα μου;»

«Τα επιβεβαιώνω, Άρχοντα Έλιε.»

«Στη μάχη του με τον Λόρδο Άνθιμο, λοιπόν, ο Ιάσονας μεταμορφώθηκε σε ένα τέρας που έμοιαζε με βρικόλακα με φτερά νυχτερίδας, και αφού νίκησε τον εχθρό του και πατέρα του, στη συνέχεια επιτέθηκε σε αρκετούς δικούς μας και συμμάχους, χάνοντας τον έλεγχο. Το αρνείσαι, Ιάσονα;»

«Δεν το αρνούμαι.»

«Επιβεβαιώνονται λοιπόν τα λεγόμενα αρκετών, αγαπητοί παρευρισκόμενοι, αξιοσέβαστοι Ανώτεροι Άρχοντες, ότι ο Ιάσονας Ιωαννίδης μπορεί να γίνει επικίνδυνος αν μεταμορφωθεί ξανά και να βλάψει οποιονδήποτε βρεθεί στο διάβα του. Επίσης, η Μάντισσα Ορτανσία έχει προβλέψει ένα μέλλον στο οποίο ο Ιάσονας παίρνει το μέρος του βιολογικού του πατέρα. Βρισκόμαστε λοιπόν σήμερα εδώ με σκοπό να αποφασίσουμε την τύχη του.»

Το λόγο πήρε ο Γάιος, ο Ανώτερος Άρχοντας των Ξωτικών της Γης:

«Πιστεύουμε ότι ο Ιάσων είναι ένα τέρας, ένα υβρίδιο το οποίο δεν θα έπρεπε να υπάρχει και δεν ξέρουμε τι απρόβλεπτες συνέπειες μπορεί να φέρει η Σκοτεινή Δύναμη μέσα του. Είναι κάτι το οποίο δεν έχουμε ξανασυναντήσει και για αυτό δεν γνωρίζουμε τι τροπή μπορεί να πάρει.»

«Και ας μην ξεχνάμε ότι η μεταμόρφωση του συνέβη δύο φορές, η πρώτη εκ των οποίων κατά τη διάρκεια της μάχης του με τον Τέταρτο Λοχαγό του Άνθιμου.» συμπλήρωσε ο Ανώτερος Άρχοντας της Φωτιάς, ο Φίλιππος.

«Ο Ιάσονας δεν είναι τέρας!» φώναξε ο Ζαχαρίας. «Μπορεί να έχει Σκοτεινή Καταγωγή και να μεταμορφώθηκε δύο φορές, όμως αυτό συνέβη όταν βρισκόταν στα πρόθυρα του θανάτου. Όμως ας μην ξεχνάμε επίσης ότι έσωσε πρώτα την κόρη μου και ύστερα όλους εμάς εφόσον νίκησε τον Λόρδο Άνθιμο. Και αν εκείνος επιστρέψει, ίσως να είναι ο μόνος που θα μπορέσει να τον σταματήσει.»

«Όμως η Σκοτεινή του φύση είναι ανεξέλεγκτη από ότι είδαμε!» αναφώνησε ο Ανώτερος Άρχοντας του Αέρα, ο Αυρήλιος.

Σε εκείνο το σημείο επικράτησε ένα μικρό πανδαιμόνιο. Κάποιοι στην αίθουσα εξακολουθούσαν να υποστηρίζουν ότι ο Ιάσονας ήταν επικίνδυνος, κάποιοι άλλοι να τον στηρίζουν λέγοντας ότι η Μαγεία και η Ξωτική του φύση, συνεπώς το καλό μέσα του, υπερίσχυαν. Μέσα στα άτομα που τον υποστήριξαν ήταν εκτός από τους γονείς του, τους φίλους του, τους παππούδες του και τον Σωκράτη, η Βασίλισσα Αλεξάνδρα, ο Ζαχαρίας με τη Χρυσάνθη φυσικά καθώς και ο Άρχοντας Νίμος. Ο Ιάσονας συγκινούνταν που είχε αυτά τα άτομα, αν και ελάχιστα σε σχέση με τον αριθμό όσων τον καταδίκαζαν από φόβο, να τον στηρίζουν, όμως όσοι τον θεωρούσαν Σκοτεινό και επικίνδυνο είχαν δίκιο. Ο Άρχοντας Έλιος επέβαλλε τελικά την τάξη και στράφηκε στον ίδιο:

«Εσύ τι έχεις να πεις για όλα αυτά, Ιάσονα; Καταρχάς, πώς ξεκίνησε όλο αυτό; Είμαστε σίγουροι πως κάτι συνέβη επάνω στο ύψωμα στη μάχη σου με τον Λοχαγό Ωρίωνα, κάτι που πυροδότησε τη Σκοτεινή σου φύση του βρικόλακα. Τι ακριβώς συνέβη λοιπόν και τι έχεις να πεις για να υποστηρίξεις τον εαυτό σου;»

Ο Ιάσονας έσκυψε το κεφάλι και απάντησε:

«Οι Ανώτεροι Άρχοντες έχουν δίκιο. Είμαι επικίνδυνος. Διότι έχανα στη μάχη μου με τον Ωρίωνα, εκείνος με είχε σχεδόν σκοτώσει και τότε με δάγκωσε και μου ήπιε το αίμα. Η Ιφιγένεια προσπάθησε να με θεραπεύσει και όταν ξύπνησα, μεταμορφώθηκα και αφού με τις σκοτεινές μου πλέον δυνάμεις και τη νέα μου μορφή κέρδισα τον Ωρίωνα... Έπειτα πήγα να κάνω κακό στην Ιφιγένεια.» Επιφωνήματα έκπληξης και τρόμου αντήχησαν στην αίθουσα, και ανάμεσα τους η φωνή της Ιφιγένειας:

«Ιάσονα, τι λες;!» Θέλει στα αλήθεια να καταδικάσει τον εαυτό του; Είπε μέσα της. Ο Ζαχαρίας έμεινε κι εκείνος άφωνος, ενώ η Χρυσάνθη αγκάλιασε παρηγορητικά την κόρη της.

Ο Έλιος επέβαλλε ξανά τη σιωπή και ο Ιάσονας συνέχισε:

«Καλά ακούσατε. Το μόνο που ένιωθα εκείνη τη στιγμή, σε εκείνη τη μορφή μου ήταν μια ανεξήγητη οργή και τη δίψα για το αίμα της. Δεν ήμουν εγώ αυτός που την έσωσε. Ο Ωρίωνας ήταν, ο οποίος όρμησε κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή πάνω μου με όσες δυνάμεις του είχαν απομείνει και με απώθησε, τερματίζοντας έτσι τη μεταμόρφωση μου.»

«Το παραδέχθηκε και ο ίδιος! Είναι ένα τέρας!» φώναξε κάποιος. Ο Έλιος στη συνέχεια έδωσε το λόγο στον Ζαχαρία:

«Εσείς τι έχετε να πείτε για αυτό, Αρχιθεραπευτή; Υποστηρίζετε ακόμα τον Ιάσονα, ακόμα και μετά την παραδοχή του ότι πήγε να βλάψει την κόρη σας;» Ο Ζαχαρίας κοίταξε τον Ιάσονα, που είχε ύφος ανέκφραστο, όμως μπορούσε να διακρίνει τον πόνο στα μάτια του, έπειτα την Ιφιγένεια, που κοιτούσε τον ίδιο ικετευτικά:

«Ναι. Τον υποστηρίζω.» είπε τελικά, προκαλώντας σχόλια δυσανασχέτησης από πολλούς. «Διότι θυμάμαι το πάθος με το οποίο πολέμησε για να τη σώσει εξαρχής. Εάν πήγε να τη βλάψει όταν βγήκε η βαμπιρική του φύση στην επιφάνεια, για εκείνο δεν έφταιγε αυτός. Όμως το σημαντικό είναι πως τελικά δεν έβλαψε ούτε εκείνη ούτε κανέναν δικό μας, Ξωτικό ή σύμμαχο.»

«Ναι, επειδή τον σταματήσαμε!» φώναξε κάποιος.

«Συμφωνώ με τον σύζυγο μου!» είπε η Χρυσάνθη. «Δεν μπορείτε έτσι απλά να παραβλέπετε τον ηρωισμό που επέδειξε στη μάχη... Δεν ήθελε να βλάψει ούτε την κόρη μας, ούτε κανέναν!»

«Και εγώ, με τη σειρά μου, θα συμφωνήσω.» είπε ο Άρχοντας Παύλος. «Εγώ, η σύζυγος μου και ο γιος μας πιστεύουμε ακράδαντα ότι η Σκοτεινή φύση του Ιάσονα μπορεί να ελεγχθεί και να καταφέρει να την τιθασεύσει με την κατάλληλη εκπαίδευση.»

«Και αν δεν καταφέρει να την τιθασεύσει, αλλά αυτή η φύση του βγει ακόμα περισσότερο προς τα έξω, τι θα συμβεί τότε, Άρχοντα Μάγε;» ρώτησε αρκετά προκλητικά ο Φίλιππος. «Προτείνω να τον εξορίσουμε στο Δάσος της Σύγχυσης.» είπε έπειτα.

«Εξορία;!» αναφώνησε εξοργισμένος ο Σωκράτης.

«Όχι... Όχι, όχι στο Δάσος της Σύγχυσης, δεν θα το αντέξω! Σας παρακαλώ, κάντε κάτι!» ικέτευσε η Ιφιγένεια κοιτάζοντας από τον ένα γονιό της στον άλλον και έπειτα τον Άρχοντα Έλιο.

«Το Δάσος της Σύγχυσης; Τι είναι αυτό; Όπως το Δάσος της Σύγχυσης στο Κεντρικό Βασίλειο;» απόρησε έντρομη η Ευτυχία.

«Όχι ακριβώς. Γενικά το Δάσος της Σύγχυσης είναι ένα μέρος ανάμεσα στις διαστάσεις. Υπάρχουν πύλες για αυτό σε όλα τα βασίλεια, μία εκ των οποίων στο Κεντρικό Βασίλειο. Αυτό στη Χώρα των Ξωτικών είναι μαγεμένο από ξωτικά της γης για να περιορίζεται μέσα του η μαγεία και φυλάσσεται από δαίμονες για να μη φεύγει κανένας εξορισμένος εκτός ορίων.» εξήγησε ο Σωκράτης και αναστέναξε. «Πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι για το οτιδήποτε. Και η εξορία στο Δάσος της Σύγχυσης θα είναι σίγουρα καλύτερη από τη φυλάκιση σε ένα κελί σαν αυτό που τον είχαν τόσες μέρες.»

Ο Φαίδωνας και η Ευτυχία αγκαλιάστηκαν σφιχτά. Ένιωθαν αδύναμοι μπροστά στους Ανώτερους Άρχοντες, πως δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα για να προστατεύσουν τον γιο τους.

«Αξιοσέβαστοι Άρχοντες! Σας παρακαλώ... Δώστε του μια ευκαιρία... Άρχοντα Έλιε... Αν ο Ιάσονας εκπαιδευτεί ως Ξωτικό αυτή τη φορά, η ξωτική του φύση σε συνδυασμό με την Πράσινη Μαγεία που ήδη υπάρχει μέσα του, θα καλύψουν τη σκοτεινή του φύση.» είπε ο Ζαχαρίας, όμως ο Έλιος δεν έκανε τίποτα για να εναντιωθεί στους Ανώτερους Άρχοντες.

«Ή μπορούμε να τον στείλουμε στη Σκοτεινή Διάσταση!» πρότεινε ο Αρχηγός Νίμος. «Η Λαίδη Ελπινίκη θα μπορούσε να φροντίσει για την εκπαίδευση του και για να μάθει να ελέγχει τον βρικόλακα μέσα του και τη δίψα του.»

«Δεν καταλαβαίνετε... Δεν είναι μονάχα η δίψα, όπως συνέβη με τους πρόσφατα μεταμορφωμένους βρικόλακες και τα Σκοτεινά Ξωτικά.» είπε ο Ανώτερος Άρχων του Νερού, ο Νέρωνας. «Τουλάχιστον εκείνοι έχουν λογική και συνείδηση. Όταν ο Ιάσονας μεταμορφώνεται σε εκείνο το τέρας, δεν διαθέτει λογική σκέψη ούτε συνείδηση. Το μόνο που θέλει είναι να σκοτώνει και να πίνει αίμα σύμφωνα με τις μαρτυρίες και την ομολογία του.»

«Ειδικά αν τον στείλουμε στη Σκοτεινή Διάσταση, εκεί όπου πρώτα εμφανίστηκε η βαμπιρική του φύση, αυτή θα ενισχυθεί και το τέρας μέσα του θα υπερισχύσει.» συμπλήρωσε ο Γάιος.

«Δηλαδή αν τον στείλετε στο Δάσος της Σύγχυσης, εκεί δεν υπάρχει πιθανότητα να ενισχυθεί, με τόσους δαίμονες και σκοτεινή μαγεία τριγύρω;!» αναφώνησε ο Σωκράτης.

«Εκεί τουλάχιστον θα είναι περιορισμένος.» απάντησε ο Αυρήλιος.

«Έχω και μία ακόμα πρόταση να κάνω!» πήρε τότε το λόγο ο Παύλος. «Πρώτα όμως, έχω να κάνω σε όλους μια ανακοίνωση.»

Όλοι περίμεναν με άκρα ησυχία αυτή τη φορά. Ο Ιάσονας είχε αγωνία. Πώς θα δέχονταν άραγε τις νέες πληροφορίες; Κατά βάθος ήθελε να σωθεί, όμως ήξερε ότι το καλύτερο για όλους θα ήταν η εξορία του, μακριά από όλους όσους αγαπούσε όπως είχε σχεδιάσει εξαρχής. Ο Παύλος ξεκίνησε με αποφασιστικότητα, χωρίς να διστάσει καθόλου:

«Όταν ο Άνθιμος αποκάλυψε μπροστά σε όλους μας στον Ιάσονα πως είναι ο πατέρας του, είπε επίσης ότι η μητέρα του ήταν μία μάγισσα. Δεν θα μακρηγορήσω σχετικά με αυτό. Εκείνη η μάγισσα ήταν η κόρη μου, η χαμένη Πριγκίπισσα- Μάγισσα Ελεονόρα.» Όλοι έμειναν άφωνοι με αυτή την ξαφνική αποκάλυψη. Ψίθυροι έκπληξης άρχισαν να ακούγονται εδώ και εκεί, ενώ και οι Ανώτεροι Άρχοντες άρχισαν να ψιθυρίζουν μεταξύ τους.

«Καλά ακούσατε!» συνέχισε ο Άρχοντας των Μάγων. «Ο Ιάσονας είναι εγγονός μου, έμμεσος διάδοχος της Χώρας των Μάγων μετά τον Σωκράτη και δισέγγονος του Μάγου Γιλβέρτου, του ίδιου του ιδρυτή της Χώρας των Μάγων. Όπως καταλαβαίνετε, δεν μπορείτε να τον καταδικάσετε. Το ξέρω πως έχει τη Σκοτεινή φύση μέσα του, πολύ περισσότερο όμως είναι ένας μάγος από ισχυρή γενιά, και οι δυνάμεις του θα είναι πολύτιμες για όλους μας στο μέλλον. Απαιτώ να έρθει ο Ιάσονας στη Χώρα μας και να εκπαιδευτεί καταλλήλως. Εμείς είμαστε οι κατάλληλοι να τον βοηθήσουμε να δαμάσει εκείνο το τέρας που όλοι λέτε πως έχει μέσα του.»

Οι ψίθυροι ανάμεσα στους Ανώτερους Άρχοντες έγιναν ακόμα πιο έντονοι.

«Ιάσονα, είναι αλήθεια; Εσύ το ήξερες αυτό;» τον ρώτησε η Ιφιγένεια. Ο Ιάσονας απλά της ένευσε. Δεν είχε αποκαλύψει σε κανέναν τίποτα τόσες μέρες. Έτσι είχαν συμφωνήσει με τον Σωκράτη. Τελικά, ο Ανώτερος Άρχων Φίλιππος μίλησε εκ μέρους όλων:

«Γνωρίζατε από την αρχή ότι ο Ιάσων είναι εγγονός σας, Άρχοντα Παύλο Λευκέ;»

«Μάλιστα, Ανώτερε Άρχοντα Φίλιππε. Όμως το μάθαμε μετά την εξαφάνιση της κόρης μας. Ο Σωκράτης τη βοήθησε να δραπετεύσει και να κρύψει το μωρό στον Κόσμο των Ανθρώπων, και δεν ήθελε να μας το πει εξαρχής.»

«Και γιατί αυτό, Μάγε Σωκράτη;»

«Επειδή... Φοβόμουν την αντίδραση τους. Φοβόμουν πως θα κατηγορούσαν εμένα, γιατί πράγματι εγώ έφταιγα που δεν κατάφερα να την προστατεύσω από εκείνον...» Ο Ιάσονας κοίταξε τον Σωκράτη και μπόρεσε να διακρίνει τον πόνο στο βλέμμα του... «Δεν είχα το κουράγιο να τους αντιμετωπίσω ύστερα από αυτό. Και όταν τους αποκάλυψα που βρισκόταν ο Ιάσονας, ήταν πια αργά, γιατί το ζεύγος Ιωαννίδη τον είχαν ήδη υιοθετήσει και αγαπήσει.»

Ο Φαίδωνας και η Ευτυχία αγκαλιάστηκαν συγκινημένοι.

«Συμφωνήσαμε ότι όντως ο Ιάσονας θα ήταν καλύτερα στον Κόσμο των Ανθρώπων. Ότι η Σκοτεινή του φύση δεν θα ξυπνούσε αν και η μαγεία του παρέμενε περιορισμένη. Για αυτό λέγαμε συνεχώς ψέματα, ότι δεν ήταν αληθινός μάγος και πως για αυτό δεν μπορούσαμε να τον δεχθούμε στη χώρα μας.» συμπλήρωσε η Μοργκάνα κοιτάζοντας με ένα ύφος απολογητικό τον Ιάσονα, το ίδιο και ο Παύλος.

«Άρα φοβόσασταν και εσείς τη σκοτεινή φύση του Ιάσονα, τα γονίδια του βρικόλακα που ξέρατε πως είχε μέσα του.» τους είπε ο Γάιος. Οι Άρχοντες Μάγοι δεν ήξεραν τι να απαντήσουν σε αυτό.

«Μπορεί και να φοβόμασταν.» είπε τελικά ο Σωκράτης. «Όμως ακούστε πώς έχουν τα πράγματα, αγαπητοί Ανώτεροι Άρχοντες, αγαπητέ Άρχοντα Έλιε. Όταν μετά από χρόνια συνάντησα ξανά τον Ιάσονα, όταν οι δυνάμεις του είχαν σχεδόν φτάσει στο απόγειο τους, λίγο προτού προηγηθούν τα γεγονότα του πολέμου με τους Σκοτεινούς, είδα εκτός από έναν σπουδαίο μάγο, έναν έφηβο με ήθος και φιλότιμο. Έναν νεαρό άνδρα που πάντοτε ήθελε να μάχεται για το καλό και υπερασπιζόταν τους φίλους και τους συμμαθητές του, που είχε το θάρρος να πολεμήσει στη Σκοτεινή Διάσταση και με τη θέληση του ακολούθησε το στρατό των Ξωτικών εκεί και πολέμησε με περίσσιο θάρρος. Που δεν δίστασε να τα βάλει με τον Τέταρτο Λοχαγό, τον οποίο ούτε καν σκέφτηκε να κατηγορήσει για τη μεταμόρφωση του. Αντιθέτως τον εγκωμίασε, λέγοντας σε όλους μας πριν από λίγο ότι εκείνος ήταν ο ήρωας στο τέλος. Ένας τέτοιος σπουδαίος άνδρας λοιπόν, που δείχνει ήθος και σέβεται ακόμα και τον αντίπαλο του, δεν μπορεί να ακολουθήσει το κακό. Ναι, συμφωνώ ότι έχει σκοτεινές δυνάμεις οι οποίες πρόσφατα αφυπνίστηκαν τελείως, όμως, όπως και η μητέρα μου Αρχόντισσα Μοργκάνα, που διαθέτει Μαύρη Μαγεία, έτσι και ο Ιάσονας μπορεί να μάθει να χρησιμοποιεί αυτή τη σκοτεινή του δύναμη για καλό. Είδαμε ακόμα και Σκοτεινά Ξωτικά να κάνουν μια νέα αρχή και να στρέφονται προς το καλό, ακόμα και μετά από όσα έπραξαν στο παρελθόν. Γιατί να καταδικάσουμε τον Ιάσονα, ενώ μπορούμε να τον σώσουμε;»

Πολλοί στην αίθουσα σηκώθηκαν όρθιοι και χειροκρότησαν αυτό το λόγο του Σωκράτη. Ο Ιάσονας τον κοίταξε γεμάτος ευγνωμοσύνη που τον υπερασπίστηκε έτσι. Ίσως να είχε δίκιο. Ίσως όντως να κατάφερνε να δαμάσει το σκοτάδι μέσα του και να το χρησιμοποιήσει για καλό. Όμως αν δεν τα κατάφερνε;

Οι Ανώτεροι Άρχοντες φάνηκαν να το σκέφτονται, συζήτησαν για αρκετή ώρα μεταξύ τους εντείνοντας την αγωνία όλων. Τελικά, σηκώθηκαν και οι πέντε όρθιοι και ο Γάιος είπε:

«Έχουμε πάρει την απόφαση μας.» Ο Ιάσονας ένιωσε την καρδιά του να αυξάνει τους ρυθμούς της. Θα τον αθώωναν άραγε; Είχε ελπίδες να σωθεί;

«Τα λόγια σας ομολογώ μας συγκίνησαν, Μάγε Σωκράτη και υπάρχει ένα δίκιο σε όλα όσα μας είπατε. Ωστόσο δεν μπορούμε να το ρισκάρουμε. Διότι ο Μάγος Ιάσονας πάντα είχε το σκοτάδι μέσα του και εφόσον έγινε η αρχή μετά το δάγκωμα, που σε συνδυασμό με τη θεραπεία της Θεραπεύτριας Ιφιγένειας πυροδότησε την πρώτη μεταμόρφωση του, είναι πλέον αργά διότι αυτό το σκοτάδι θα αρχίσει να τον καταπίνει. Κατανοούμε ότι ο λόγος σας εμπνεύστηκε από τα συναισθήματα σας για τον ανιψιό σας και έχετε κάθε δικαίωμα να τον υπερασπίζεστε. Όμως, αν σκεφτούμε με γνώμονα τη λογική, δεν μπορούμε να αφήσουμε να κυκλοφορεί ελεύθερο ένα τόσο απρόβλεπτο τριυβρίδιο, που δεν ξέρουμε καν πώς θα εξελιχθεί στο μέλλον. Η απόφαση λοιπόν πάρθηκε και δεν αλλάζει. Μάγε Ιάσονα Ιωαννίδη, καταδικάζεσαι σε εξορία στο Δάσος της Σύγχυσης, τουλάχιστον μέχρι να βρούμε ένα τρόπο να σε ελέγξουμε ή μέχρι να σε χρειαστούμε σε περίπτωση επιστροφής του Λόρδου Άνθιμου.»

Αυτή η απόφαση ξεσήκωσε αμέσως θύελλα αντιδράσεων για όσους υποστήριζαν τον Ιάσονα.

«Όχι, δεν το δέχομαι! Συμφωνώ με τα λόγια του Μάγου Σωκράτη!» φώναξε ο Ζαχαρίας, υψώνοντας τη φωνή του πάνω από όλες στην αίθουσα. «Άρχοντα Έλιε, αν δεχθείτε αυτή την ποινή για τον Μάγο Ιάσονα, θα παραιτηθώ από τα καθήκοντα μου ως Θεραπευτής!»

«Είστε υποκριτές!» φώναξε και η Ιφιγένεια ξαφνικά, μην αντέχοντας άλλο αυτά τα λόγια που άκουσε για τον Ιάσονα και για την καταδίκη του. Όλοι σώπασαν αμέσως και κοίταξαν με έκπληξη το κορίτσι για το θάρρος της να μιλήσει έτσι στους Ανώτερους Άρχοντες.

«Επαναλάβετε τη φράση σας παρακαλώ, Θεραπεύτρια Ιφιγένεια...» είπε ο Γάιος με αυστηρό ύφος.

«Είστε υποκριτές και τύραννοι.» επανέλαβε το κορίτσι χωρίς να δειλιάσει καθόλου. Ο Ιάσονας για μία ακόμα φορά ένιωσε θαυμασμό μέσα του, μα και φόβο συγχρόνως για τις συνέπειες των λόγων της αυτών. Είχε καταλάβει ότι κανένας δεν τολμούσε να αντισταθεί στους Ανώτερους Άρχοντες.

«Ιφιγένεια...» Ο Ζαχαρίας της έπιασε το χέρι για να τη σταματήσει.

«Όχι, άφησε με να μιλήσω, πατέρα! Καταδικάζετε έναν αθώο επειδή τον φοβάστε. Κάτι παρόμοιο δεν είχατε κάνει τότε και με τον Λόρδο Ωρίωνα; Τον βγάλατε γενοκτόνο και τον εκτελέσατε, ενώ στην πραγματικότητα εσείς ήσασταν υπεύθυνοι για τη γενοκτονία των Ορκ! Κι ύστερα ο Άρχοντας Αλβέρτος διέταξε τη Μάντισσα Ορτανσία να διαγράψει τη μνήμη όλων των ξωτικών για να μη θυμούνται. Εσείς όμως θυμάστε, έτσι δεν είναι; Διότι εσείς διατάξατε τον πρώην άρχοντα να το κάνει αυτό. Επειδή φοβόσασταν ότι οι πολίτες θα ξεσηκώνονταν και θα μάθαιναν αργά ή γρήγορα την αλήθεια.»

«Κορίτσι μου...» της είπε η μητέρα της με φόβο.

Όλοι διέκριναν την έκπληξη και το φόβο ζωγραφισμένη στα πρόσωπα των Ανώτερων Αρχόντων, οι εκφράσεις τους στη συνέχεια σφίχτηκαν δείχνοντας θυμό.

«Πώς τολμάς, αναιδέστατη;! Είμαστε οι Ανώτεροι Άρχοντες, εκπρόσωποι των ίδιων των Θεών!» φώναξε ο Φίλιππος, και θα έλεγε κανείς πως έτοιμος ήταν να εκτοξεύσει φωτιά. «Άρχοντα Έλιε, απαιτούμε την παραδειγματική τιμωρία της!» Ο Έλιος δεν ήξερε τι να πει. Κοιτούσε μια τους Ανώτερους και μία την Ιφιγένεια, που στο πλευρό της στέκονταν αποφασισμένοι οι γονείς της... Κοίταξε την Αθηνά, σαν να ζητούσε τη βοήθεια της να πάρει στη σωστή απόφαση... Όμως εκείνη κούνησε απογοητευμένη το κεφάλι της και στη συνέχεια απομακρύνθηκε και βγήκε από την αίθουσα.

«Η Θεραπεύτρια Ιφιγένεια ξεπέρασε τα όρια σήμερα.» μίλησε ο Ανώτερος Άρχοντας των Θεραπευτών, ο Ιγνάτιος, ο οποίος πρώτη φορά έπαιρνε το λόγο σήμερα. «Προσπαθήσαμε να μη λάβουμε υπόψη μας και τις... ιδιαίτερες σχέσεις της με τον Μάγο Ιάσονα... όμως τώρα θα πρέπει να τιμωρηθεί και για αυτό. Άρχοντα Έλιε...;»

Ο Έλιος ήξερε πως δεν είχε άλλη επιλογή. Φοβόταν να αντισταθεί στο θέλημα των Ανώτερων Αρχόντων... Η σύζυγος του έφυγε, τον άφησε μόνο χωρίς βοήθεια, χωρίς καμία στήριξη. Έτσι, με βαριά καρδιά ανακοίνωσε και την τιμωρία της Ιφιγένειας:

«Η Θεραπεύτρια Ιφιγένεια εξορίζεται εκτός της Χώρας των Ξωτικών. Επειδή είναι ακόμα ανήλικη, εξορίζονται μαζί και οι γονείς της, εφόσον ο Αρχιθεραπευτής Ζαχαρίας με απείλησε ήδη με παραίτηση.» Μια ακόμα θύελλα αντιδράσεων προκάλεσαν αυτά του τα λόγια. Ο Ζαχαρίας ήταν ιδιαίτερα αγαπητός από πολλά ξωτικά και η απώλεια του θα τους στοίχιζε. Η Ιφιγένεια δάκρυσε και κοίταξε απολογητικά τους γονείς της.

«Συγνώμη... Εγώ φταίω για όλα. Παρασύρθηκα...» είπε, όμως η Χρυσάνθη την αγκάλιασε αμέσως και ο Ζαχαρίας το ίδιο αμέσως μετά.

«Θα είμαστε όλοι μαζί ενωμένοι. Αυτό έχει σημασία. Είμαστε περήφανοι για εσένα που αντιστάθηκες έτσι.» της είπε η Χρυσάνθη και φίλησε τα μαλλιά της.

«Ακριβώς. Μη στενοχωριέσαι... Έτσι και αλλιώς έχουμε ένα σπίτι στο Νότιο Βασίλειο. Μπορούμε να ζήσουμε εκεί και να κάνουμε μια νέα αρχή. Και έχεις και τους φίλους σου εκεί.» της είπε ο Ζαχαρίας.

«Δεν με νοιάζει... Δεν με ενδιαφέρει τίποτα χωρίς τον Ιάσονα... Γιατί να τον καταδικάσουν έτσι; Πώς θα τα καταφέρει μέσα στο Δάσος της Σύγχυσης; Πότε θα τον ξαναδώ;» έλεγε κλαίγοντας εκείνη.

Ο Ιάσονας τους κοιτούσε σιωπηλός.

Τελικά, για ακόμα μια φορά εξαιτίας μου, πληγώθηκε η Ιφιγένεια. Μου αξίζει αυτή τη τιμωρία, λοιπόν... είπε μέσα του.

Μόλις τα πράγματα ηρέμησαν λίγο, ο Έλιος συνέχισε την ανακοίνωση του:

«Η οικογένεια Ζαχαραίους θα μπορούν να επισκέπτονται τη χώρα μας μόνο τις Γιορτές των Εποχών και να μένουν μονάχα για λίγες μέρες. Όσο για την τιμωρία του Ιάσονα από τους Ανώτερους Άρχοντες, την αποδέχομαι και είναι καταλυτική. Ο Ιάσονας θα εξοριστεί στο Δάσος της Σύγχυσης που υπάρχει στο βασίλειο μας. Η εξορία του θα πραγματοποιηθεί αύριο, ώστε να δώσω στα δικά του άτομα χρόνο για να τον αποχαιρετήσουν.»

«Τουλάχιστον δώστε του το σπαθί του.» είπε στο τέλος ο Σωκράτης. «Θα το χρειαστεί για να υπερασπιστεί τον εαυτό του από τους δαίμονες και επίσης ο Ντέριος είναι το δαιμόνιο του. Δεν θέλετε να χωρίσετε ένα ξωτικό από το δαιμόνιο του...»

«Εντάξει.» συμφώνησε ο Έλιος. «Το σπαθί του Ντέριου θα επιστραφεί στον Ιάσονα και θα τον συνοδεύσει στην εξορία του για όσο εκείνη διαρκέσει.»

Όλα είχαν τελειώσει. Ο Παύλος, Μοργκάνα και ο Σωκράτης είχαν σκύψει τα κεφάλια τους απογοητευμένοι. Έκαναν ό,τι μπορούσαν για να τον υπερασπιστούν, όμως τελικά η θέληση των Ανώτερων Αρχόντων των Ξωτικών ήταν πολύ πιο ισχυρή. Η Ευτυχία έκλαιγε στην αγκαλιά του Φαίδωνα ο οποίος πάλευε όσο μπορούσε να την παρηγορήσει, ενώ οι φίλοι του Ιάσονα είχαν παραμείνει παγωμένοι, αδυνατώντας ακόμα να πιστέψουν τόσο τη δική του τιμωρία, όσο και εκείνη της Ιφιγένειας και της οικογένειας της. Η Βασίλισσα Αλεξάνδρα και ο άνδρας της λυπόνταν αφάνταστα. Όσο για τον ίδιο τον Ιάσονα, είχε αποδεχθεί τη μοίρα του. Ένιωθε ευγνώμων για όσους προσπάθησαν να τον υπερασπιστούν και μια απέραντη θλίψη και ενοχή που η Ιφιγένεια εξορίστηκε εξαιτίας του. Μονάχα για τον Έλιο δεν μπορούσε να το πιστέψει ότι τον πρόδωσε έτσι. Δεν μπορούσε να χωνέψει το γεγονός ότι κράτησε τόσο παθητική στάση απέναντι στους Ανώτερους Άρχοντες, οι οποίοι τον κίνησαν πραγματικά σαν μαριονέτα τους. Όμως θα άντεχε. Θα άντεχε την εξορία και θα παρέμενε ζωντανός με την ελπίδα να κατάφερνε να επιστρέψει μια μέρα στους δικούς του ανθρώπους. Μα κυρίως ήλπιζε να μην έχανε το μυαλό και τον εαυτό του εκεί μέσα.

*******************************

Όλα τελείωσαν, ή μήπως όχι; Θα καταφέρει άραγε ο Ιάσονας να δραπετεύσει από το Δάσος της Σύγχυσης, ή ακόμα καλύτερα, υπάρχει η ελπίδα οι Ανώτεροι Άρχοντες να αλλάξουν γνώμη και να τον ελευθερώσουν; Όλα αυτά θα τα μάθουμε στο δεύτερο βιβλίο. Μη στενοχωριέστε όμως, γιατί αυτό το βιβλίο δεν έφτασε ακόμα στο τέλος του! Μέχρι το τέλος, έχουμε ακόμα να δούμε τη νέα αρχή που θα προσπαθήσει να κάνει η Ιφιγένεια με τους γονείς της στο Νότιο Βασίλειο, καθώς και το τι απέγινε ο Γιάννης, δεν τον έχω ξεχάσει εννοείται...! Θα μάθουμε στο περίπου τι συνέβη με εκείνον και ίσως τον ξαναδούμε, περισσότερα όμως θα μάθουμε στο δεύτερο βιβλίο. Έχουμε επίσης να δούμε και μια άλλη νέα αρχή, εκείνη του Άνθιμου στη Δεύτερη Σκοτεινή Διάσταση!! 

Όσον αφορά το παρόν, κεφάλαιο, ομολογώ ότι με δυσκόλεψε αρκετά η συγγραφή του. Τα πρόσωπα ήταν πολλά μαζεμένα και τα λόγια που έπρεπε να ειπωθούν ακόμα περισσότερα, και είμαι ευχαριστημένη που τουλάχιστον χώρεσε σε ένα κεφάλαιο η δίκη και δεν έπιασε και δεύτερο όπως φοβόμουν. Στο επόμενο θα δούμε την εξορία του Ιάσονα, για αυτό οπλιστείτε με κουράγιο και... χαρτομάντηλά (μη λέτε μετά ότι δεν σας προειδοποίησα...!)

Σημείωση: Θα ήθελα να ευχαριστήσω ιδιαιτέρως την αγαπημένη @EstelleLuminesCent, της οποίας το σχόλιο στο προηγούμενο κεφάλαιο με ενέπνευσε για το λόγο του Σωκράτη και δεν μπορούσα να μην το αναφέρω...!! (Δυστυχώς δεν γινόταν να σε βάλω σαν συνήγορο υπεράσπισης όμως μίλησε ο Σωκράτης εκ μέρους σου 😋)