Ο Ιάσονας και ο Σωκράτης είχαν βυθιστεί σε μια σιωπή που τους ηρεμούσε ύστερα από τις έντονες αποκαλύψεις του δεύτερου. Ο Ιάσονας ακόμα προσπαθούσε να συνειδητοποιήσει όσα έμαθε σχετικά με το παρελθόν του, την ταυτότητα του, τις ρίζες του. Ο Άρχοντας Παύλος και η Αρχόντισσα Μοργκάνα ήταν παππούδες του... Να λοιπόν γιατί ήταν πάντα τόσο θερμοί, υποστηρικτικοί και προστατευτικοί μαζί του... Διέκρινε μια οικειότητα και από τους δύο και δεν μπορούσε να εξηγήσει γιατί.

«Όπως καταλαβαίνεις, Ιάσονα, δεν μπορούσαμε να το ρισκάρουμε και να σου επιτρέψουμε να έρθεις στη Χώρα των Μάγων.» μίλησε ξανά ο Σωκράτης. «Σε αγαπούσαμε όλοι μας και σε θέλαμε κοντά μας, όμως φοβόμασταν, όχι μόνο ότι ίσως είχε βάλει δικούς του εκεί ο Άνθιμος και ίσως σε ανακάλυπτε, αλλά επίσης και τη σκοτεινή μαγεία μέσα σου και κυρίως, δεν θέλαμε να καταλάβεις τίποτα. Έτσι σε παρακολουθούσαμε από μακριά. Έπρεπε να μεγαλώσεις σαν θνητός και να πιστεύεις ότι οι μαγικές δυνάμεις σου ήταν ένα σπάνιο χάρισμα που σου δόθηκε τυχαία από τη φύση και όχι ως κληρονομιά κάποιας άλλης μάγισσας. Όμως είσαι σπάνιος συγχρόνως. Διότι οι λεγόμενοι Μαγικοί, τα υβρίδια Μάγων και Ξωτικών δηλαδή, πριν από εσένα ήταν μονάχα τρία: οι δύο πρώτοι υπήρξαν στην Αρχαιότητα, σε διαφορετικές χρονικές περιόδους μεταξύ τους ενώ η τρίτη είναι η Μάντισσα Ορτανσία, που ακόμα ζει και υπηρετεί τον Άρχοντα Έλιο.» Αυτή ήταν μια ακόμα μεγάλη αποκάλυψη.

Έτσι εξηγούνταν τα λιγότερο μυτερά αυτιά της, αλλά και η Μαντική ικανότητα, που δεν ανήκε στις δυνάμεις των Ξωτικών...

«Εκείνη είναι κόρη ενός ξωτικού και μιας μάντισσας που ήταν συγχρόνως και μέντιουμ και φέτος κλείνει τον εννιακοσιοστό τριακοστό πέμπτο της χρόνο. Βλέπεις, οι Μαγικοί ζουν όσα χρόνια ζουν και τα ξωτικά, δηλαδή χίλια χρόνια.» Και άλλη έκπληξη για τον Ιάσονα, ειδικά όταν κάποτε αναρωτιόταν αν θα ήταν εμπόδιο η διαφορά ηλικίας ανάμεσα σε εκείνον και την Ιφιγένεια.
«Με εσένα όμως είναι διαφορετικά. Εσύ είσαι το πρώτο υβρίδιο Μαγικού με κρυφές δυνάμεις βρικόλακα. Το ξέρουμε πως υπάρχει σκοτάδι μέσα σου, πάντοτε το ξέραμε, όμως τώρα που ήρθαν έτσι τα πράγματα και η μοίρα μας οδήγησε ξανά κοντά σου, θα σε βοηθήσουμε να το δαμάσεις και να το ελέγξεις, Ιάσονα, χρησιμοποιώντας το μόνο για καλό. Ο πατέρας μου θα αποκαλύψει σε όλους την αλήθεια και θα ζητήσει να εκπαιδευτείς στη Χώρα των Μάγων αυτή τη φορά, για να σε έχουμε υπό την επίβλεψη μας εμείς, η οικογένεια σου. Για αυτό, θα έρθει ξανά με τη μητέρα μου την ημέρα της δίκης σου και θα σε υποστηρίξουμε όλοι, ανιψιέ μου...»

Ο Σωκράτης βούρκωσε που μπορούσε τώρα να τον αποκαλεί έτσι και ο Ιάσονας συγκινήθηκε με την προσφώνηση, αλλά και το ενδιαφέρον του θείου και των παππούδων του, με την αγάπη τους και την υποστήριξη τους... Όμως τώρα ήταν πλέον αργά. Τώρα το σκοτάδι είχε ήδη βγει από μέσα του και δεν ήξερε αν θα μπορούσε ποτέ να το ελέγξει. Και ποιος μπορούσε να του εγγυηθεί ότι μέχρι να μάθει να το ελέγχει δεν έκανε κακό και σε άλλα άτομα που αγαπούσε και τον αγαπούσαν...; Κανένας.

«Κάντε ό,τι νομίζετε, Σωκράτη. Εγώ δεν θα παλέψω.» είπε παραιτημένος. «Τα Ξωτικά έχουν δίκιο, είμαι όντως επικίνδυνος όταν μεταμορφώνομαι και ανεξέλεγκτος. Ίσως ο Άνθιμος είχε δίκιο, ίσως έπρεπε να πάω μαζί του... Ίσως να ανήκω στη Σκοτεινή Διάσταση.»

«Μα... Μα τι λες τώρα, Ιάσονα; Δεν είσαι Σκοτεινός, είσαι... Είσαι Μαγικός! Μπορείς να κάνεις θαύματα! Έχεις ιδέα για τι δύναμη μιλάμε;»

«Ακριβώς, Σωκράτη! Και αυτή η δύναμη μπορεί να γίνει χαοτική!» φώναξε ξαφνικά ο Ιάσονας καθώς σηκωνόταν όρθιος. «Δεν θέλω να παλέψω! Θα υποστώ οποιαδήποτε τιμωρία φτάνει να μην είμαι κοντά σε άτομα που αγαπάω και νοιάζομαι.» συνέχισε πιο ήρεμα και κάθισε πάλι.

Εκείνη τη στιγμή, ο φρουρός πλησίασε και ανακοίνωσε στον Σωκράτη ότι είχε φτάσει το τέλος για την επίσκεψη του. Ο Μάγος σηκώθηκε όρθιος και κοίταξε ξανά τον Ιάσονα με θλίψη.

«Καταλαβαίνω ότι κατηγορείς τον εαυτό σου για ό,τι συνέβη, όμως δεν φταις εσύ, Ιάσονα. Γιατί να τιμωρηθείς για κάτι που δεν φταις, ενώ μπορείς αυτό το κακό να το χρησιμοποιήσεις για καλό, όπως κάνει η μητέρα μου και γιαγιά σου; Τέλος πάντων, ελπίζω να το σκεφτείς μέχρι τη δίκη. Θα τα ξαναπούμε, μικρέ.» είπε προτού απομακρυνθεί.

{...}

Πριν από τη δίκη, έπρεπε να γίνει πρώτα Συμβούλιο μεταξύ των Ξωτικών, για να συζητήσουν για θέματα που αφορούσαν το τέλος του πολέμου. Παρόντες ήταν επίσης και ο Παύλος με τη Μοργκάνα, οι οποίοι πέρασαν απευθείας από τη χώρα τους στη Χώρα των Ξωτικών μέσω πύλης του Χρονομάγου Αγησίλαου.

«Λοιπόν, όπως ήδη υποθέτουμε όλοι, ο Λόρδος Άνθιμος σίγουρα δεν είναι νεκρός.» είπε ο Έλιος αφού έκανε πρώτα την εισαγωγή. «Ο Ιάσονας κατάφερε να τον τραυματίσει σοβαρά, όμως δεν τον σκότωσε. Ο Τρίτος Λοχαγός του τον έσωσε, φυγαδεύοντας τον σύμφωνα με όσα ακούσαμε και είδαμε σε μια Δεύτερη Σκοτεινή Διάσταση. Είναι βέβαιο ότι θα αναρρώσει εκεί και θα επιτεθεί ξανά. Συμφωνείτε, Άρχοντα Παύλο;»

«Απόλυτα, Άρχοντα Έλιε. Ο Λόρδος Άνθιμος θα επιστρέψει. Και το πρόβλημα είναι, ότι είναι αδύνατον να εντοπίσουμε εκείνη τη Δεύτερη Σκοτεινή Διάσταση. Πιθανόν η είσοδος της να γίνεται μόνο μέσω ισχυρού ξορκιού και μόνο μέσα από την πρώτη Σκοτεινή Διάσταση. Ακόμα και αν εμείς προφέρουμε τα λόγια εκείνου του ξορκιού όμως, δεν έχουμε την απαραίτητη ενέργεια για να ανοίξουμε εκείνη την πύλη.»

«Όμως δεν είναι και σίγουρο σε πόσον καιρό θα επιτεθεί. Μπορεί να θέλει να συγκεντρώσει ακόμα περισσότερο στρατό, πράγμα το οποίο μπορεί να του πάρει μήνες ή και χρόνια.» πήρε το λόγο ο Αρχηγός των Χρονομάγων. «Διότι έχει χάσει ήδη αρκετούς δικούς του και πολλοί από όσους απέμειναν, δεν υποχώρησαν μαζί του παρά επέλεξαν να στραφούν εναντίον του. Χρονομάγοι που έστειλα στην Πρώτη Σκοτεινή Διάσταση για να επιβλέψουν την κατάσταση και τα επακόλουθα του πολέμου εκεί, μου μετέφεραν ευχάριστα νέα. Αρχόντισσα της Σκοτεινής Διάστασης εκεί θα στεφθεί η Ελπινίκη, η οποία είναι η επόμενη στην ιεραρχία ύστερα από τους ανώτερους της που χάθηκαν και τον Αρίσταρχο ο οποίος παρέμεινε πιστός στον Λόρδο Άνθιμο. Εκείνη δήλωσε πως όχι μόνο δεν σκοπεύει να μας βλάψει ξανά, αλλά θα σταθεί και ενάντια στον Άνθιμο αν επιστρέψει.»

«Αυτά είναι ευχάριστα νέα.» είπε ο Έλιος. «Όμως πώς μπορούμε να την εμπιστευθούμε; Ας μην ξεχνάμε πως υπηρέτησε για έξι δεκαετίες τον Λόρδο Άνθιμο...»

«Χωρίς τη θέληση της όμως.» απάντησε η Μάντισσα Ορτανσία. «Τώρα πλέον γνωρίζετε και εσείς, όπως και εγώ που η μνήμη μου δεν διαγράφηκε και το θυμάμαι, ότι η Ελπινίκη έγινε μέλος του στρατού του Άνθιμου χωρίς τη θέληση της. Ήταν εκείνη η Λοχαγός την οποία εκτέλεσαν μαζί με τον Λόρδο Ωρίωνα, και στη συνέχεια ο Άνθιμος τους ανέστησε και τους μετέτρεψε σε Σκοτεινά Ξωτικά. Όμως η Ελπινίκη δεν συμφώνησε ποτέ στο σχέδιο κατάκτησης του Κόσμου και μάλιστα δεν συμμετείχε στον πόλεμο. Επιπλέον, όταν πληροφορήθηκε για το θάνατο του Τέταρτου Λοχαγού και φίλου της, αναζήτησε εκδίκηση από τον Λόρδο Άνθιμο και πάλεψε μαζί του, ενώ δεν σκότωσε κανέναν δικό μας. Νομίζω πως όλα αυτά φτάνουν για να τη θεωρούμε σύμμαχο μας, Άρχοντα Έλιε, όπως και τη Ροζαλία την οποία όρισε ως δεξί της χέρι.»

«Συμφωνώ αν δούμε τα πράγματα έτσι όπως τα λες, Μάντισσα Ορτανσία... Έχεις απόλυτο δίκιο. Ωστόσο, υπάρχει και ένα άλλο θέμα που προέκυψε κατά τη διάρκεια του πολέμου. Αρκετά Σκοτεινά Ξωτικά δάγκωσαν δικούς μας από όλα τα είδη, Ξωτικά, Μάγους και Ανθρώπους και τράφηκαν με το αίμα τους. Ωστόσο πολλοί από εκείνους επέζησαν και μεταμορφώθηκαν μέσα σε τρεις μέρες σε βρικόλακες. Προς το παρόν η Βασίλισσα Αλεξάνδρα τους κρατάει περιορισμένους μαζί με τη βοήθεια της Βαλεντίνας, που παρέμεινε στο Νότιο Βασίλειο με τους δικούς της, επειδή είναι ανεξέλεγκτοι ακόμα, μέχρι να μάθουν να ελέγχουν τη δίψα τους. Πώς μπορούμε να χειριστούμε ένα τέτοιο ζήτημα;»

«Από όσο γνωρίζω, η Βαλεντίνα δήλωσε ότι μπορεί να πάρει μαζί της όσους βρικόλακες ήταν πριν τη μεταμόρφωση τους θνητοί, ούτως ώστε να τους εκπαιδεύσει για να μάθουν να ελέγχουν τη δίψα τους, όμως νέα Σκοτεινά Ξωτικά και Μάγους δεν θα μπορέσει να τους χειριστεί.» είπε ο Παύλος.

«Τότε ίσως μπορέσουμε να πείσουμε τη Λαίδη Ελπινίκη να τους δεχθεί στη Σκοτεινή Διάσταση.» πρότεινε η Μοργκάνα, που τόση ώρα παρέμενε σιωπηλή ως συνήθως. «Εκεί όλα αυτά τα πλάσματα θα βρουν ένα μέρος στο οποίο θα ανήκουν και δεν θα χρειάζεται να σκοτώνουν, γιατί θα πίνουν το τεχνητό αίμα από τους Προμηθευτές.»

«Πολύ καλή ιδέα, Αρχόντισσα Μοργκάνα... Θα στείλουμε κάποιον διαμεσολαβητή για να επικοινωνήσει μαζί της, σε λίγες μέρες που θα έχει γίνει και επίσημα η στέψη της.» είπε ο Έλιος.

Συζήτησαν και για κάποια άλλα θέματα που αφορούσαν τον πόλεμο και τα αποτελέσματα του, ώσπου έφτασαν στο θέμα που τους απασχολούσε ίσως λίγο παραπάνω από τα υπόλοιπα.

«Και τι γίνει με το αγόρι, τον Μαγικό;» ρώτησε ένας από τους αξιωματικούς.

Ο Έλιος πήρε μια βαθιά ανάσα και το πρόσωπο του συννέφιασε, σκοτείνιασε θα έλεγε κανείς.

«Μετά την αποκάλυψη του Λόρδου Άνθιμου ότι είναι γιος του και το γεγονός ότι επιτέθηκε σε αρκετούς δικούς μας μετά τη μάχη του μαζί του, τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα και ακόμα πιο δύσκολη η απόφαση μου.» είπε. «Όμως, οι Ανώτεροι Άρχοντες δεν μου αφήνουν επιλογή. Με πιέζουν να χειριστώ το ζήτημα όσο το δυνατόν πιο γρήγορα. Θα δικαστεί ενώπιον τους, σε τρεις ημέρες από τώρα που θα είναι μια από τις ελάχιστες φορές που θα κατέβουν εδώ.»

«Τι;!» απόρησε η Μοργκάνα με δυσάρεστη έκπληξη.

«Θα τον δικάσετε σαν έναν κοινό εγκληματία ενώπιον των Ανώτερων Αρχόντων;!» ύψωσε τη φωνή του ο Παύλος. «Ξεχάσατε πόσο βοήθησε στον πόλεμο;! Νίκησε τον Τέταρτο Λοχαγό και έσωσε την Ιφιγένεια δίνοντας μας ελπίδα, κι έπειτα πάλεψε με τον ίδιο τον Άνθιμο, συνέχισε να παλεύει ακόμα και μετά τις αποκαλύψεις του και στο τέλος τον νίκησε και μας έσωσε όλους!»

«Ηρεμήστε, Άρχοντα Παύλο...» είπε ο Έλιος.

«Σας παρακαλώ ξανασκεφτείτε το, Άρχοντα μου... Αυτός ο νεαρός έσωσε την κόρη μου...» έκανε μια προσπάθεια και ο Ζαχαρίας.

«Το ξέρω, Αρχιθεραπευτή, όμως τελικά και σύμφωνα με τις πιθανές προβλέψεις της Μάντισσας, ο Ιάσονας δυστυχώς κύλησε προς τη σκοτεινή πλευρά και φοβάμαι πως δεν υπάρχει γυρισμός.»

«Όμως είδατε τι συνέβη μετά, σωστά; Η Ιφιγένεια χρησιμοποιώντας τη Θεραπεία της και την αγάπη της, τον ηρέμησε.»

«Όλοι το είδαμε. Όμως την επόμενη φορά που θα συμβεί αυτό και το σκοτάδι μέσα του θα ξυπνήσει, δεν μπορεί κανένας να εγγυηθεί ότι η Ιφιγένεια θα βρίσκεται κοντά για να τον γιατρεύσει. Επιπλέον, κανένας δεν γνωρίζει τι ακριβώς συνέβη επάνω στο ύψωμα, στο οποίο πολέμησε τον Τέταρτο Λοχαγό Ωρίωνα, πέρα από τον ίδιο τον Ιάσονα και την Ιφιγένεια που ήταν εκεί. Θα πρέπει να ομολογήσουν στη δίκη.»

Ο Ζαχαρίας στράφηκε στην Μάντισσα:

«Μάντισσα Ορτανσία, εσείς ξέρετε καλύτερα... Δεν έχετε κάποια πρόβλεψη για το μέλλον του; Μην ξεχνάμε πως είναι Μαγικός, σαν εσάς.»

«Είναι, μα είναι ένας Μαγικός διαφορετικός από εμένα και από τους δυο προκατόχους μας.» απάντησε με ήρεμη φωνή εκείνη. «Όσο για τις προβλέψεις μου, δεν βλέπω τίποτα σίγουρο, όμως σε ένα όραμα μου για ένα πιθανό μέλλον του είδα ότι ακολούθησε τον Λόρδο Άνθιμο. Ακόμα και να μην είναι τόσο επικίνδυνος για εμάς, θα πρέπει να τον κρύψουμε ώστε να μην τον βρει εκείνος.» Ο Ζαχαρίας, ο Σωκράτης και οι γονείς του απογοητεύθηκαν ακόμα περισσότερο. Τα πράγματα θα ήταν πολύ πιο δύσκολα από ότι υπολόγιζαν... Ο Παύλος ήταν έτοιμος να αποκαλύψει την αλήθεια για τον εγγονό τους, όμως η Μοργκάνα το κατάλαβε και του έπιασε το χέρι, συγκρατώντας τον.

«Όχι ακόμα. Στη δίκη.» του είπε χαμηλόφωνα. Και πράγματι, έτσι είχαν συμφωνήσει, διότι αν το αποκάλυπταν την τελευταία στιγμή όπως σχεδίαζαν, οι Ανώτεροι Άρχοντες και όλοι οι υπόλοιποι δεν θα είχαν χρόνο να το σκεφτούν περαιτέρω και θα έπρεπε να αντιδράσουν γρήγορα. Θα τους έπιαναν απροετοίμαστους. Ωστόσο, ούτε αυτό το σχέδιο ήταν σίγουροι πως είχε ελπίδες να δουλέψει.

{...}

Σκοτεινή Διάσταση

Η Ελπινίκη στεκόταν στην Αίθουσα του θρόνου, μπροστά ακριβώς από το θρόνο που κάποτε καθόταν ο Λόρδος Άνθιμος. Δεξιά και αριστερά από το κόκκινο χαλί- διάδρομο που οδηγούσε στο θρόνο, βρίσκονταν παραταγμένα όσα Σκοτεινά Ξωτικά παρέμειναν στο πλάι της, όσοι είχαν αρνηθεί να ακολουθήσουν τον Άνθιμο στη Δεύτερη Σκοτεινή Διάσταση και δεν ήθελαν να συνεχίσουν αυτόν τον ατέρμονο κύκλο μίσους και κυριαρχίας του Κόσμου. Η Πρώτη Σκοτεινή Διάσταση τους αρκούσε και μπορούσαν να ζήσουν αρμονικά σε αυτήν, μαζί με τα υπόλοιπα προσφάτως μεταμορφωμένα πλάσματα που θα έρχονταν. Δεν τους χρειαζόταν ολόκληρος ο Κόσμος. Έτσι, η Ελπινίκη είχε καταφέρει να συμμαχήσει με τους άρχοντες των Ανθρώπων, των Μάγων και των Ξωτικών, ώστε ποτέ ξανά να μην ενοχλήσουν οι μεν τους δε. Επιπλέον, δεν θα υπήρχε πια ιεραρχία και Λόχοι στη Σκοτεινή Διάσταση, παρά ένας μονάχα λόχος με Λοχαγό τη Ροζαλία και όλους ίσους μεταξύ τους.

Ωστόσο δεν ήταν καθόλου βέβαιη για αυτό το βήμα. Μετά το θάνατο του Ωρίωνα και αφού είχε επιχειρήσει αποτυχημένα να πάρει εκδίκηση από τον Άνθιμο για όλα όσα προκάλεσε, δεν είχε κανένα λόγο ύπαρξης, όλα φάνταζαν μάταια χωρίς εκείνον, έστω και αν είχαν ψυχρανθεί οι δυο τους τα τελευταία χρόνια. Πώς θα συνέχιζε χωρίς αυτόν; Τι θα έκανε ως Αρχόντισσα; Εκείνος θα έπρεπε να ζούσε και να βρισκόταν τώρα στη θέση της, καθώς ήταν γεννημένος ηγέτης ενώ αυτή όχι. Ήταν προορισμένη να υπηρετεί πιστά εκείνον. Και τώρα δεν είχε ιδέα τι θα έπρεπε να κάνει, πώς θα έπρεπε να κυβερνήσει τη Σκοτεινή Διάσταση.

Με αβέβαια βήματα, βάδισε ως την άκρη του χαλιού και έφτασε μπροστά από τα σκαλοπάτια του θρόνου, όπου βρισκόταν η Ροζαλία. Κρατούσε στα χέρια της ένα κόκκινο μαξιλάρι, πάνω στο οποίο βρισκόταν ένα μικρό, μαύρο στέμμα με μοναδικό στολίδι ένα κόκκινο πετράδι στο κέντρο του. Η ίδια η Ροζαλία το είχε σχεδιάσει και δώσει εντολή να το φτιάξουν για εκείνη, τη νέα Αρχόντισσα της Σκοτεινής Διάστασης. Η πρώην Όγδοη Λοχαγός της χαμογέλασε εγκάρδια καθώς της έτεινε το στέμμα.

«Δεν είμαι καθόλου σίγουρη για αυτό το βήμα, Ροζαλία.» της είπε. «Εγώ, Αρχόντισσας της Σκοτεινής Διάστασης; Δεν ξέρω αν είμαι έτοιμη να αναλάβω αυτό το ρόλο και να φέρω μία τέτοια ευθύνη, και ας είμαι η επόμενη στη διαδοχή.» Το άλλο Σκοτεινό Ξωτικό την κοίταξε με συμπάθεια, έπειτα είπε:

«Ελπινίκη... Το ξέρω ότι εμείς οι δύο δεν ήμασταν ποτέ τόσο κοντά, όμως πάντα σε θεωρούσα ικανή για πολύ καλύτερα πράγματα... Ο τρόπος που αντιμετώπισες τον Λόρδο Άνθιμο, ακόμα και αν ήξερες πως δεν είχες ελπίδες απέναντι του, ήταν αξιοθαύμαστος και μας ενέπνευσες όλους εδώ, μας έδωσες θάρρος και μας έδειξες ότι δεν χρειάζεται να τον υπακούμε και να τον υπηρετούμε πια, διότι δεν μας έσωσε στα αλήθεια αλλά μας καταδίκασε. Μπορούμε να σταθούμε απέναντι του αν επιστρέψει και όλοι μαζί ενωμένοι, ίσως έχουμε ελπίδες. Δεν είσαι μόνη, έχεις όλους εμάς, έχεις εμένα, και θα παραμείνω για πάντα στο πλευρό σου όχι μόνο ως Λοχαγός και σύμβουλος αλλά και σαν φίλη, αν μου το επιτρέψεις.» είπε και χαμήλωσε το βλέμμα ντροπαλά.

Η Ελπινίκη έμεινε για λίγο σιωπηλή ξανά, έπειτα εξέφρασε και μια άλλη σκέψη της:

«Ο Ωρίωνας... Σκέφτομαι τον τρόπο που έφυγε, πολεμώντας για τον Λόρδο Άνθιμο... Αναρωτιέμαι τι θα γινόταν αν ζούσε. Θα στρεφόταν τελικά εναντίον του, ή θα εξακολουθούσε να τον υπηρετεί;»

«Πιστεύω πως αν έρχονταν διαφορετικά τα πράγματα και επιβίωνε της μάχης του με τον Μάγο Ιάσονα, θα έκανε τελικά το σωστό. Και είμαι σίγουρη ότι αν σε βλέπει από κάπου, θα θέλει να κάνεις το καλύτερο για εσένα και για όλους μας. Γιατί μπορεί ο Άνθιμος να σας είχε πει ότι σας πήρε τα συναισθήματα μαζί με τις καρδιές σας, όμως ο Λόρδος Ωρίωνας εξακολουθούσε να νοιάζεται για εσένα, Λαίδη μου... Αλλιώς δεν θα σε είχε υπερασπιστεί τότε που ο Νικηφόρος επιχείρησε να σε σκοτώσει για να πάρει τη θέση σου.» της είπε καθησυχαστικά η Ροζαλία.

«Έχεις δίκιο.» είπε τελικά. «Θα δεχτώ αυτό το στέμμα και το θρόνο, λοιπόν και θα γίνω μια πολύ καλύτερη ηγέτιδα από ότι ο Άνθιμος. Και θα συνεχίσω να παλεύω με τις αναμνήσεις μου από τον Ωρίωνα να με καθοδηγούν, τις ευχάριστες αναμνήσεις μονάχα.» Ώσπου να έρθει επιτέλους και η δική μου η στιγμή που θα βρω το λυτρωτικό τέλος που τόσο επιθυμώ για να τον συναντήσω ξανά... συμπλήρωσε από μέσα της, αλλά δεν το είπε.

Έτσι λοιπόν, η πρώην Πέμπτη Λοχαγός Ελπινίκη, φόρεσε το καινούργιο στέμμα της Σκοτεινής Διάστασης, ανέβηκε τα σκαλοπάτια και κάθισε στο θρόνο, για να δεχθεί τα χειροκροτήματα από όλους, πρώτα από τη Ροζαλία και ύστερα από όλα τα υπόλοιπα Σκοτεινά Ξωτικά που βρίσκονταν στην αίθουσα. Ήταν πλέον η νέα Αρχόντισσα της Σκοτεινής Διάστασης, και θα κυβερνούσε αυτό το μέρος δίκαια, μετατρέποντας το σε έναν τόπο ασφάλειας για όλα τα σκοτεινά πλάσματα.

{...}

Χώρα των Ξωτικών

Η μέρα της δίκης του Ιάσονα έφτασε και παρά το δικό του φόβο και άγχος που ένιωθε μέσα του, απ' έξω έδειχνε δυνατός και γενναίος για όλους, για την οικογένεια του, την Ιφιγένεια και τους φίλους του. Το τελευταίο βράδυ πριν από τη δίκη, τον επισκέφθηκαν όλοι ξανά, εκτός από τον Παύλο και τη Μοργκάνα που δεν άντεχαν να τον δουν πίσω από κάγκελα, όπως είπαν. Όμως του έστειλαν την αγάπη τους και τη στήριξη τους μέσω του Σωκράτη.

Ο θείος του, του μετέφερε πληροφορίες σχετικά με τον έξω κόσμο: σε αρκετά μέρη των χωρών των Ξωτικών, των Μάγων αλλά και των Πέντε Βασιλείων, οι πολίτες είχαν ξεσηκωθεί. Η πλειοψηφία των Ξωτικών τον θεωρούσε επικίνδυνο, ενώ οι περισσότεροι Μάγοι τον υποστήριζαν. Όσο για τους Ανθρώπους, είχαν διχαστεί στα δύο. Μισοί ήταν εκείνοι που τον θεωρούσαν ήρωα και απαιτούσαν την απελευθέρωση του, ενώ οι άλλοι μισοί που τον φοβούνταν και τον θεωρούσαν ανεπιθύμητο, και πίστευαν όντως ότι σκόπευε να ακολουθήσει τον Λόρδο Άνθιμο, τον βιολογικό του πατέρα.

«Ένα είναι το σίγουρο: έχεις γίνει διάσημος, Ιάσονα.» είπε ο Σωκράτης αστειευόμενος για να του φτιάξει το κέφι. «Πρέπει να το γιορτάσουμε.» κι έβγαλε ένα μπουκάλι ουίσκι και δύο πλαστικά ποτήρια από ένα σακίδιο που είχε φέρει μαζί του.

«Δεν έχω κλείσει ακόμα τα δεκαοχτώ, Σωκράτη. Υποτίθεται πως δεν κάνει να πίνω.»

Ο μεγαλύτερος Μάγος τον κοίταξε πονηρά.

«Έλα τώρα... Θείος σου είμαι. Εξάλλου, είσαι και κατά 25 τις εκατό βρικόλακας, δεν ισχύουν οι περιορισμοί στο ποτό για σένα. Άλλοι νεαροί βρικόλακες πίνουν αίμα στην ηλικία σου! Εμ... Μην το πεις όμως στους γονείς σου... Ούτε στους παππούδες σου...» είπε, καταφέρνοντας τελικά να τον κάνει να γελάσει. Έπειτα έβαλε ουίσκι στα δύο ποτήρια, αν και μέχρι τη μέση στον ανιψιό του ενώ στον ίδιο μέχρι το χείλος του ποτηριού.

«Άσπρο πάτο.» είπε ο Σωκράτης και τσούγκρισαν παρόλο που δεν ακούστηκε ο χαρακτηριστικός ήχος. Το ήπιαν και οι δύο μονομιάς και ο Ιάσονας ένιωσε πως του έκαψε το λαιμό, ήταν όμως αυτό που χρειαζόταν για να ξεχαστεί λίγο.

Αφού αποχαιρετίστηκαν με τον Σωκράτη, δίνοντας υποσχέσεις ότι θα έπιναν μαζί ξανά κάποια στιγμή όταν όλα αυτά τέλειωναν, δέχθηκε επίσκεψη από τους φίλους του, την Ιφιγένεια, τον Ηρακλή, τη Φωτεινή και την Ηλέκτρα. Η Ηλέκτρα είχε θρηνήσει πολύ όταν πληροφορήθηκε για το θάνατο του Σεραφείμ, όμως τώρα ήταν καλύτερα και θα στήριζε και η ίδια τον Ιάσονα στην αυριανή δίκη, όπως και οι υπόλοιποι. Μίλησαν για αρκετή ώρα όλοι μαζί κι έπειτα, ο Ηρακλής και τα δύο ξωτικά έφυγαν για να αφήσουν και λίγο μόνους τον Ιάσονα με την Ιφιγένεια.

Ήταν λίγο πριν τα μεσάνυχτα. Η Ιφιγένεια με δάκρυα στα μάτια, τον ικέτευσε να μην τα παρατήσει και να παλέψει.

«Στη μάχη σου με τον Ωρίωνα, νόμιζα πως σε έχασα, Ιάσονα. Μην μου το κάνεις αυτό ξανά, σε παρακαλώ. Δεν θα αντέξω να σε χάσω...» είπε. Ο Ιάσονας σηκώθηκε και πλησίασε στα κάγκελα.

«Έλα εδώ.» της είπε. Η Ιφιγένεια σηκώθηκε και πλησίασε διστακτικά.

«Φίλα με.» είπε ο νεαρός κοιτάζοντας την στα μάτια και αμέσως η καρδιά της χτύπησε δυνατότερα, όπως και η δική του. Πλησίασε κι άλλο και έδωσαν ένα φιλί μέσα από τα κάγκελα, ένα φιλί που σκέφτονταν ότι ίσως να ήταν το τελευταίο τους αν τελικά τους χώριζαν. Όταν σταμάτησαν, τα μάτια της ήταν ακόμα δακρυσμένα. Ο Ιάσονας άγγιξε το πρόσωπο της και τα σκούπισε απαλά, έπειτα της είπε:

«Ότι και αν γίνει, ότι κι αν αποφασίσει αύριο το συμβούλιο, θα είμαι καλά. Δεν θα με χάσεις. Όλα θα πάνε καλά, στο υπόσχομαι.»

Παρόλο που ήξερε πως δεν το εννοούσε κι ότι το έλεγε απλά για να την καθησυχάσει, η Ιφιγένεια δεν θα έπαυε να ελπίζει ότι όντως όλα θα πήγαιναν καλά και ότι τελικά ο Ιάσονας θα άλλαζε γνώμη και θα πάλευε για τον εαυτό του, αλλιώς θα το έκανε η ίδια όπως του είχε ορκιστεί. 

**********

Λοιπόν... Σε αυτό το κεφάλαιο, είχαμε τη συνέχεια της συζήτησης του Σωκράτη με τον Ιάσονα, ένα συμβούλιο, μία στέψη και τέλος ένα καταδικασμένο φιλί. Πώς σας φάνηκαν όλα αυτά;

Δύσκολα τα πράγματα, εφόσον θα είναι παρόντες οι Ανώτεροι Άρχοντες στην επερχόμενη δίκη του Ιάσονα. Τι πιστεύετε πως θα συμβεί εκεί; Ποιες αποφάσεις θα πάρουν και ποια θα είναι η κατάληξη του Ιάσονα; 

Πλησιάζουμε στο τέλος, αγαπητοί αναγνώστες...