Όταν ο Βαρόνος ολοκλήρωσε την περιπολία του στο στρατόπεδο των Ξωτικών και των συμμάχων τους, πετώντας στην αόρατη μορφή του φυσικά για να μη γίνει στόχος από εχθρικά βέλη η μαγεία σε περίπτωση που εκείνοι ένιωθαν απειλή, επέστρεψε στο Κόκκινο Κάστρο κι έδωσε αναφορά στον Ωρίωνα, ο οποίος περίμενε χωρίς ίχνος αγωνίας διαβάζοντας ένα βιβλίο στον προθάλαμο του δωματίου της νεαρής που φρουρούσε. Εκείνος τον διέταξε να μεταφέρει τις πληροφορίες στον Αδάμ, επικοινωνώντας με τον Έλυρο, τον πάνθηρα- δαιμόνιο του.

Μόλις έφυγε ο Βαρόνος, ο Ωρίωνας μπήκε στο δωμάτιο για να ενημερώσει την Ιφιγένεια σχετικά με την άφιξη των ανθρώπων της. Όφειλε να ξέρει για να προετοιμαστεί και να αποδεχθεί αυτά που θα ακολουθούσαν. Το παράθυρο του δωματίου της έβλεπε στην πλαϊνή πλευρά του κάστρου, έτσι λογικό να μην είχε αντιληφθεί ακόμα την άφιξη του στρατού από τη χώρα της.

Η Ιφιγένεια καθόταν στον καναπέ, σηκώθηκε αμέσως όμως όταν την πλησίασε.

«Οι δικοί σου ήρθαν.» της ανακοίνωσε απλά.

«Τι εννοείς...;» ψέλλισε εκείνη, αδυνατώντας να πιστέψει αυτό που μόλις άκουσε.

«Εισέβαλαν στη Σκοτεινή Διάσταση. Είναι ένας στρατός Ξωτικών, Μάγων και ανόητων θνητών, που νομίζουν ότι έχουν τις δυνάμεις να μας πολεμήσουν. Και είναι και οι φίλοι σου μαζί, εκείνο το αγόρι- μάγος για τον οποίο έχεις δείξει ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον... καθώς και οι δύο θνητοί φίλοι σας που είχαν τολμήσει να τα βάλουν με τον Αντίνοο.»

«Ο Ιάσονας... είναι εδώ; Και ο Γιάννης κι ο Ηρακλής;» επανέλαβε σοκαρισμένη εκείνη. Δεν μπορούσε να χαρεί. Ήξερε πως θα ρίσκαραν τις ζωές τους για εκείνη και δεν το ήθελε.

«Και... Τι θα κάνετε τώρα; Θα τους επιτεθείτε;» ρώτησε φοβισμένη.

«Όχι ακόμα. Προς το παρόν δεν μας έχουν προκαλέσει. Ο Λόρδος Άνθιμος θα αποφασίσει για τις επόμενες κινήσεις μας και θα ενημερωθείς για όποια απόφαση παρθεί, γιατί και εσύ θα είσαι μέρος αυτού του πολέμου. Όσο νωρίτερα το αποδεχθείς, τόσο το καλύτερο για εσένα.» Είπε αυτά και αποχώρησε από το δωμάτιο.

Η Ιφιγένεια κάθισε ξανά με ένα νέο κύμα αγωνίας να τη διαπερνά. Η ώρα είχε φτάσει, όμως εκείνη δεν θα πολεμούσε ενάντια στους δικούς της. Δεν μπορούσαν να την αναγκάσουν... ότι κι αν της έκαναν δεν θα γινόταν ποτέ μία από αυτούς, ούτε θα την έπειθαν τα λόγια του Άνθιμου. Ήταν σίγουρη πως κατά τη διάρκεια της μάχης, οι δικοί της θα την έσωζαν, θα τη φυγάδευαν σίγουρα σε ένα ασφαλές μέρος ή θα την έπαιρναν να πολεμήσει με το μέρος τους θεραπεύοντας τους δικούς της όπως υποτίθεται πως θα έπρεπε να κάνει. Δεν μπορεί να μην τα είχε προβλέψει αυτά ο Άνθιμος... Άραγε είχε κάποιο σχέδιο ώστε να μην είναι δυνατόν να τη σώσουν; Μήπως τους έπειθε πως ήταν μία από αυτούς, ότι τους είχε προδώσει; Αυτά σκεφτόταν και η αγωνία της κορυφωνόταν.

Λίγο μετά, ο Άνθιμος συγκάλεσε συμβούλιο μεταξύ των Εννέα Λοχαγών του. Ο Ωρίωνας άφησε για λίγο υπεύθυνο για τη φύλαξη της Ιφιγένειας τον Βαρόνο, γιατί έπρεπε να παραστεί πάση θυσία στο συμβούλιο. Παρόλο που το δαιμόνιο του ήταν έμπιστο, δεν θα μπορούσε να σταματήσει μόνος του κάποιον πονηρό που θα επιχειρούσε να εισέλθει στο δωμάτιο, όμως θα ειδοποιούσε τουλάχιστον τον ίδιο.

Οχτώ άτομα είχαν καθίσει στο μακρόστενο τραπέζι συμβουλίων, με τον Άνθιμο στην κορυφή του τραπεζιού να τους κοιτάζει όλους. Μονάχα μία από αυτούς απουσίαζε.

«Πού είναι η Ελπινίκη, Ωρίωνα; Δεν θα μας κάνει την τιμή;» ρώτησε ο Άρχοντας της Σκοτεινής Διάστασης.

«Η Πέμπτη Λοχαγός δεν ενδιαφέρεται να συμμετάσχει σε αυτό τον πόλεμο, άρχοντα μου.» του απάντησε ο Τέταρτος. «Θα αναλάβω εγώ τους δικούς της.»

«Α, μάλιστα. Δεν πειράζει, μπορούμε να τα καταφέρουμε και χωρίς αυτήν.» απάντησε ο Άνθιμος.

«Εγώ απορώ γιατί την κρατάμε ακόμα.» σχολίασε μοχθηρά ο Έκτος Λοχαγός, ο Νικηφόρος. «Έχει παραιτηθεί εδώ και καιρό από τα καθήκοντα της και το μόνο που κάνει είναι να αράζει στο δωμάτιο της ή να περιφέρεται δίχως σκοπό μέσα στο παλάτι.» είπε κοιτάζοντας τον Ωρίωνα, του οποίου το πρόσωπο παρέμεινε απαθές.

«Δεν σε αφορά αυτό το θέμα, Νικηφόρε.» τον έβαλε στη θέση του ο Αδάμ. «Αφού είναι η απόφαση του Άρχοντα μας να την αφήσει ως έχει, οφείλουμε να τη σεβαστούμε, και ξέρουμε όλοι πολύ καλά ότι δεν θα μπορέσεις να τη νικήσεις ακόμα και αν επιχειρήσεις να τη σκοτώσεις, καθώς το επιχείρησες ήδη μια φορά αυτό με σκοπό να της πάρεις τη θέση και απέτυχες.»

«Θα είχα κερδίσει αν δεν επενέβαινε ο Ωρίωνας για να την προστατεύσει! Εγώ θα ήμουν τώρα ο Πέμπτος Λοχαγός και θα έπρεπε να είμαι διότι είμαι πολύ πιο χρήσιμος από εκείνη!"* φώναξε ο Νικηφόρος, καθώς σηκώθηκε όρθιος και βάρεσε τη γροθιά του στο τραπέζι.

«Σιωπή, Έκτε! Την επόμενη φορά θα τιμωρηθείς!» ύψωσε τη φωνή του και ο Λόρδος Άνθιμος, κάνοντας τον Νικηφόρο να καθίσει ήρεμα στη θέση του αλλά με συγκρατημένη οργή. «Ο καθένας από εσάς έχει ένα σημαντικό ρόλο και τον κρατάω είτε συνεισφέρει στη Σκοτεινή Διάσταση είτε όχι. Αν έρθει η στιγμή της Ελπινίκης να πολεμήσει, θα το κάνει. Όμως στην παρούσα φάση εκείνη είναι το λιγότερο που πρέπει να μας απασχολεί. Λοιπόν.» είπε και μπήκε στη συνέχεια στο κυρίως θέμα του συμβουλίου: «Ο λόγος που σας κάλεσα εδώ, είναι όπως όλοι πληροφορηθήκατε η εισβολή των Ξωτικών και των συμμάχων τους και η στρατοπέδευση τους αρκετά μέτρα μακριά από το παλάτι. Για την ώρα δεν αποτελούν απειλή, όμως έχω αυξήσει ήδη τη φρουρά."

«Εγώ λέω να τους επιτεθούμε τώρα για να τους πιάσουμε στον ύπνο...» γρύλισε ο Αντίνοος, που ανυπομονούσε να έρθει εκείνη η στιγμή της μάχης.

«Τι θα πει εσύ λες, Ένατε; Θα πράξουμε όπως διατάξει ο Άρχοντας μας!» τον συνέτισε ο Αδάμ.

«Υπομονή, αγαπητέ Αντίνοε.» του είπε ο Άρχοντας με ένα ψεύτικο χαμόγελο. «Θα έρθει πολύ σύντομα εκείνη η στιγμή. Τόσα χρόνια περιμέναμε, δεν θα πάθουμε τίποτα με λίγες ημέρες παραπάνω... Το σχέδιο μας έχει ως εξής, λοιπόν: σε μία εβδομάδα από τώρα, θα επιτεθούμε νύχτα στο Νότιο Βασίλειο, που θα είμαστε πιο δυνατοί και δεν θα μας κάψει ο ήλιος.»

«Ποιος θα εισβάλλει στον Νότο, Άρχοντα μου, εφόσον θα πρέπει να πολεμήσουμε και εδώ;» απόρησε ο Φοίβος.

«Εύλογη η απορία σου Έβδομε. Θα επιτεθώ στους Θνητούς με τους τρεις πρώτους Λοχαγούς μαζί με τους λόχους τους. Όλοι οι υπόλοιποι λόχοι θα μείνουν εδώ για να πολεμήσουν το στρατό που ήρθε και να υπερασπιστούν τον τόπο μας.»

Όσοι δεν γνώριζαν για εκείνη την απόφαση απόρησαν και μερικά μουρμουρητά έκπληξης αντήχησαν στην αίθουσα.

«Με τους τρεις πρώτους, Άρχοντα μου; Θα καταφέρετε να κατακτήσετε τον Κόσμο με μόνο τρεις λόχους και μάλιστα σε μία μόνο νύχτα;» εξέφρασε την απορία όλων η Ροζαλία.

«Δεν θα κατακτήσουμε ολόκληρο τον Κόσμο εκείνη τη νύχτα. Μονάχα ένα μέρος του, ξεκινώντας από το Νότιο Βασίλειο. Θα επεκταθούμε όσο μπορέσουμε σε αυτό, ενώ την ίδια στιγμή ο στρατός μας εδώ θα αναγκάσει τους εισβολείς να υποχωρήσουν ή θα τους σκοτώσει όλους. Όσο για τη δύναμη των τριών αυτών λόχων, αξίζουν όσο ολόκληρος ο στρατός των Νοτίων. Δεν χρειάζομαι παραπάνω. Συνεπώς, εφόσον ο Αδάμ, η Εύα και ο Αρίσταρχος θα έρθουν μαζί μου στον Κόσμο των Θνητών, επικεφαλής του στρατού και όλων σας εδώ θα είναι ο Ωρίωνας, ως ο επόμενος στην ιεραρχία.»

«Μάλιστα, Άρχοντα Άνθιμε. Δεν θα σας απογοητεύσω. Θα οδηγήσω το στρατό μας στη νίκη.» είπε ο Τέταρτος Λοχαγός.

«Και εμείς οι τρεις με τους στρατιώτες μας θα πολεμήσουμε στο πλευρό σας και θα γυρίσουμε νικητές, Άρχοντα μου.» είπε η Εύα.

«Αυτό είναι σίγουρο, Δεύτερη. Όταν η Πόλη του Νότου παραδοθεί σε εμάς, θα μεταφέρουμε τη Σκοτεινή Διάσταση εκεί και θα την εξαπλώσουμε αργά και σταδιακά σε όλα τα μέρη του Κόσμου. Για να γίνει όμως αυτό, θα πρέπει να πολεμήσουμε όλοι αδίστακτα. Για αυτό, θέλω αυτές τις ημέρες που απομένουν να προπονήσετε σκληρά τους στρατούς σας. Αύριο θα αναχωρήσω με μερικούς από εσάς για να μαζέψουμε τα στρατεύματα από όλες τις επικράτειες της Σκοτεινής Διάστασης. Όσο για εσένα, Ωρίωνα, θέλω να ανακοινώσεις στην Ιφιγένεια ποιος θα είναι ακριβώς ο ρόλος της: θα πολεμήσει στο πλάι σου για να την προστατεύεις και θα θεραπεύει μόνο όσους δικούς μας τραυματίζονται, ούτως ώστε να επιστρέφουν ακμαίοι στη μάχη. Θα την οδηγείς εσύ σε τραυματίες και δεν θα της επιτρέπεις να πλησιάσει τραυματίες από τους εχθρούς. Και φυσικά, έχεις το ελεύθερο να σκοτώσεις οποιονδήποτε τολμήσει να την πλησιάσει για να τη σώσει, συμπεριλαμβανομένου και του Αγοριού- Μάγου. Έγινα κατανοητός;»

«Μάλιστα, Άρχοντα μου.» απάντησε ο Ωρίωνας με πειθαρχία.

«Άρχοντα μου, με όλο το σεβασμό αλλά... Εκείνο το αγόρι δεν είναι σημαντικό; Θα τον σκοτώσει σίγουρα ο Ωρίωνας αν αναμετρηθούν.» επισήμανε ο Αδάμ.

«Ακριβώς. Θα επιχειρήσει να τον σκοτώσει, και εκεί θα κριθεί η αξία του. Αν όντως πεθάνει σε εκείνη τη μάχη, τότε αυτό θα σημαίνει ότι δεν άξιζε ούτως η άλλως την προσοχή μας.»

«Και θεωρείτε ότι ο Ωρίωνας είναι ισοδύναμος με εκείνον;!» αναφώνησε ο Φοίβος. «Έφαγε ξύλο απ' τον Αντίνοο, που είναι ο τελευταίος Λοχαγός!»

«Αυτό έγινε πριν από μερικούς μήνες, αγαπητέ Φοίβο. Από τότε, όπως μας πληροφόρησε ο Βαρόνος, έκανε εκπαίδευση στη Χώρα των Ξωτικών και βελτίωσε τις ικανότητες του. Είναι πολύ πιθανόν να έχει φτάσει στο επίπεδο του Τέταρτου Λοχαγού, οπότε μην τον υποτιμήσει κανένας σας.»

Λίγο μετά που έληξε το συμβούλιο, ο Ωρίωνας επισκέφθηκε ξανά την Ιφιγένεια και της ανακοίνωσε το ρόλο της και με ποιον τρόπο θα βοηθούσε στον πόλεμο.

«Δ... Δεν μπορώ να το κάνω αυτό. Αυτό θα σημαίνει ότι θα πολεμήσω ενάντια στο είδος μου, ενάντια στους φίλους μου, αν γιατρεύω μόνο δικούς σας και αφήνω τους δικούς μου να πεθαίνουν... Δεν θα το αντέξω...» είπε αμέσως.

«Δεν έχεις άλλη επιλογή. Η μοίρα σου ήταν προδιαγεγραμμένη από τότε που σε παρακολουθούσε ο Βαρόνος στη χώρα σου. Δεν έχεις δικαίωμα να αρνηθείς εφόσον ανήκεις ήδη σε εμάς.»

«Οι δικοί μου δεν θα το αφήσουν αυτό. Θα με σώσουν, θα το δεις.»

«Έτσι νομίζεις; Πιστεύεις πως οι δικοί σου θα σε δουν να βοηθάς τον εχθρό και θα θέλουν ακόμα να σε σώσουν;» Έκανε μια παύση και συνέχισε: «Τόσον καιρό που είσαι εδώ, είναι αδύνατον να μην έχουν υποπτευθεί ότι ο Λόρδος Άνθιμος σε έπεισε να πάρεις το μέρος μας, όπως συνέβη και με άλλα ξωτικά που απήγαγε και τον ακολούθησαν τελικά με τη θέληση τους. Όταν σε δουν να θεραπεύεις δικούς μας και όχι δικούς τους, οι υποψίες τους θα επιβεβαιωθούν και τότε θα σε θεωρήσουν προδότρια του είδους τους.»

«Όχι... Αποκλείεται να το πιστέψουν αυτό οι γονείς μου και ο Άρχοντας Έλιος. Αποκλείεται να το πιστέψει ο Ιάσονας και οι άλλοι φίλοι μου!» αναφώνησε.

«Ακόμα και έτσι να γίνει, νομίζεις πως θα καταφέρουν να σε σώσουν τη στιγμή που θα φρουρείσαι από εμένα; Για ποιο λόγο πιστεύεις πως με έβαλε ο Άρχοντας Άνθιμος να σε φρουρώ, τόσον καιρό που είσαι εδώ αλλά και στην επερχόμενη μάχη; Για ξωτικό, δεν είσαι και τόσο έξυπνη, τελικά. Και δεν θα αξίζεις τίποτα για αυτούς όταν θα σε παρατήσουν στο έλεος μας...»

Τότε η Ιφιγένεια σήκωσε το χέρι της αυθόρμητα με σκοπό να τον χαστουκίσει, όμως το δικό του χέρι το έπιασε μερικά εκατοστά προτού προσγειωθεί στο πρόσωπο του με φοβερά αντανακλαστικά. Μετάνιωσε αμέσως για αυτή την πράξη της όταν το βλέμμα του αυστηρό και ψυχρό την κάρφωσε και σταμάτησε να αναπνέει από φόβο. Το χέρι του ήταν τόσο κρύο που ένιωθε λες και πάγωνε το αίμα στις φλέβες της στο σημείο που την άγγιζε.

«Πρώτη και τελευταία φορά που απλώνεις χέρι επάνω μου. Δεν θέλω να ασκήσω βία εναντίον σου. Μη με αναγκάσεις.»

Η Ιφιγένεια ξεροκατάπιε.

«Συ... Συγνώμη...» ψιθύρισε σχεδόν. Τι στο καλό σκεφτόταν; Ακόμα και αν κατάφερνε να τον χτυπήσει, αμφέβαλλε αν θα ένιωθε τίποτα. Το πιο πιθανό θα ήταν να έσπαγε το χέρι της. Όμως εκείνη τη στιγμή ένιωσε τέτοιο θυμό με τα λόγια του, που δεν άντεξε και αντέδρασε τελείως αυθόρμητα. Κάτω από άλλες συνθήκες, δεν θα επιχειρούσε να χτυπήσει κανέναν, όσο άσχημα κι αν της μιλούσαν. Άραγε η Σκοτεινή Διάσταση είχε αρχίσει να την επηρεάζει και να την αλλάζει, όπως της είχε πει ο Άνθιμος;

Ο Ωρίωνας της άφησε το χέρι και στράφηκε γρήγορα να βγει απ' το δωμάτιο. Η δερμάτινη καπαρντίνα του ανέμισε καθώς γύρισε, όμως φτάνοντας στην πόρτα κοντοστάθηκε και χωρίς να την κοιτάξει της είπε:

«Φρόντισε να αποδεχθείς τη μοίρα σου όσο είναι ακόμα νωρίς, ξωτικό. Κανένας δεν θα σε σώσει.» Και βγήκε ατάραχος, σαν να μην είχε προηγηθεί αυτή η στιγμή μεταξύ τους.

Μόλις έμεινε ξανά μόνη της, κάθισε στο κρεβάτι αφήνοντας να βγει μια ανάσα που δεν είχε καταλάβει ότι κρατούσε.

Τι θα κάνω; Σκεφτόταν. Όχι, δεν ισχύουν αυτά που λέει. Θέλει να μου μειώσει το ηθικό, να με λυγίσει. Δεν θα τα καταφέρει... Οι δικοί μου δεν θα με εγκαταλείψουν, είμαι σίγουρη. Ο Ωρίωνας δεν έχει ιδέα πώς είναι να νοιάζεσαι για κάποιον, μπορεί και να μην ένιωσε ποτέ του την αγάπη της οικογένειας, της φιλίας... Τον λυπάμαι λίγο, ειδικά τη στιγμή που δεν έχω ιδέα για το παρελθόν του. Θα μπορούσα άραγε ποτέ να τον σώσω;

{...}

Τρεις μέρες είχαν περάσει, τρεις μέρες γεμάτες αγωνία για τους τρεις στρατούς που ήταν παραταγμένοι απέναντι από το κάστρο του Άνθιμου. Δεν είχε φανεί καμία ύποπτη κίνηση μέχρι στιγμής και όλοι προπονούνταν εντατικά και έκαναν σχέδια για τη μάχη.

«Γιατί περιμένουμε; Γιατί δεν κάνουμε τώρα μια εισβολή και επίθεση στο κάστρο;» πρότεινε ο Σωκράτης σε ένα συμβούλιο στη σκηνή του Έλιου.

«Διότι δεν ξέρουμε πόσο στρατό θα έχει μέσα στο κάστρο, Μάγε Σωκράτη.» του απάντησε ο Άρχοντας των Ξωτικών. «Και εκτός αυτού, αν τους προκαλέσουμε τώρα που ο Άνθιμος έχει ολόκληρο το στρατό του στη Σκοτεινή Διάσταση, η ήττα μας είναι σίγουρη. Λυπάμαι που το λέω, μα πρέπει να περιμένουμε μέχρι να χτυπήσει στο Μεγάλο Ξέφωτο, παρόλο που είναι ρίσκο. Όμως σίγουρα θα στείλει το μισό στρατό του, ενώ οι υπόλοιποι μισοί θα μείνουν εδώ για να αντιμετωπίσουν εμάς.»

«Γιατί δεν στέλνουμε τότε κατάσκοπο μέσα στο κάστρο για να συγκεντρώσει όσες πληροφορίες μπορέσει και να εντοπίσει που βρίσκεται η Ιφιγένεια;» πρότεινε ο Ζαχαρίας.

«Έχεις καταλάβει με τι πλάσματα έχουμε να κάνουμε, Αρχιθεραπευτή;» ρώτησε λίγο εκνευρισμένος ο Έλιος. «Δεν είναι Άνθρωποι να μη μας καταλάβουν, ούτε καν Μάγοι για να έχουμε πιθανότητες. Πρόκειται για υβρίδια ξωτικών- βρικολάκων, τα δύο δυνατότερα πλάσματα μετά τους Δράκους. Ο κατάσκοπος δεν θα προλάβει καν να πλησιάσει στο κάστρο, πόσο μάλλον να μπει σε αυτό. Οι φρουροί θα τον καταλάβουν με τις υπερφυσικές τους αισθήσεις και θα τον εξολοθρεύσουν.» Αναστέναξε συλλογισμένος και έπειτα συνέχισε: «Και, λυπάμαι που το λέω, όμως φοβάμαι πως έχουν κάνει ήδη την κόρη σας σαν αυτούς, και αν όχι, την έχουν πείσει να τους ακολουθήσει.»

Η Χρυσάνθη κάλυψε το στόμα με τα χέρια της σε αυτή την έκφραση και ο Ζαχαρίας πέρασε το ένα χέρι πάνω από τους ώμους της.

«Όχι, δεν το δέχομαι. Ελάτε τώρα, Άρχοντα... για την Ιφιγένεια μιλάμε. Δεν θα πολεμούσε ποτέ εναντίον μας.»

«Μακάρι να είναι έτσι όπως τα λες, Ζαχαρία, όμως, αν όντως τη δούμε να βοηθάει τον εχθρό, λυπάμαι μα θα θεωρηθεί αυτομάτως προδότρια.»

«Και αν την αναγκάσουν;!» αναφώνησε η Χρυσάνθη.

«Τότε εγώ ο ίδιος θα τη σώσω!» πετάχτηκε ο Ιάσονας. Ο Έλιος του έριξε ένα αυστηρό βλέμμα.

«Γιατί είπαμε ότι παρίσταται ο νεαρός Μάγος στο συμβούλιο;» απόρησε.

«Ο Μάγος Ιάσονας προφήτευσε ολόκληρο αυτόν τον πόλεμο, Άρχοντα Έλιε.» απάντησε ο Άρχοντας Παύλος. «Θα ήταν άδικο να μην τον συμπεριλάβουμε.»

«Τέλος πάντων... Αν μπορείς και θεωρείς τον εαυτό σου ικανό να τη σώσεις, δεν σε εμποδίζει κανείς να προσπαθήσεις. Όμως δεν είναι σίγουρο ότι η Ιφιγένεια θα βρίσκεται όντως στη μάχη.»

Λίγη ώρα μετά, όταν τέλειωσε το συμβούλιο, ο Ιάσονας πήγε σκεπτικός ως την άκρη του στρατοπέδου και κάθισε σε ένα βράχο κοιτάζοντας το κάστρο πέρα. Δεν άντεχε να γνωρίζει πως η Ιφιγένεια ήταν τόσο κοντά, ούτε είχε την υπομονή να περιμένει να έρθει η στιγμή για να τη σώσουν. Αν μπορούσε μόνο να εισβάλλει κρυφά στο κάστρο να τη σώσει από τώρα... Η ιδέα του Ζαχαρία δεν ήταν κακή. Θα μπορούσε να πάει ο ίδιος ως κατάσκοπος, να βεβαιωθεί έστω πως ήταν καλά και να την εντοπίσει. Το θέμα ήταν πως θα πλησίαζε στο κάστρο χωρίς να γίνει αντιληπτός.

Ο Γιάννης κι ο Ηρακλής τον πλησίασαν, διακόπτοντας τις σκέψεις του.

«Ήμασταν σίγουροι πως θα σε βρίσκαμε εδώ.» είπε ο Γιάννης και κάθισαν δίπλα του κοιτάζοντας και οι δύο απέναντι.

«Υπομονή, φίλε. Λίγο έμεινε.» του είπε ο Ηρακλής.

«Εγώ όμως δεν έχω άλλη υπομονή.» αποκρίθηκε ο Ιάσονας και κοιτάχτηκε όρθιος. Ο δείκτης του έδειξε προς το σκοτεινό κάστρο.

«Η Ιφιγένεια είναι τόσο κοντά! Είναι μόλις εκεί μέσα, το διανοείστε; Και εγώ δεν μπορώ να περιμένω να έρθει η στιγμή της μάχης για να τη σώσω. Για αυτό...» Πήρε μια βαθιά ανάσα και τους ανακοίνωσε την απόφαση του: «Γι αυτό θα πάω από τώρα να τη βρω.»

«Τι;!» αναφώνησε ο Γιάννης και πετάχτηκε πάνω. «Ιάσονα, έχεις χάσει τα λογικά σου; Όλοι νοιαζόμαστε για τη φίλη μας, όμως νοιαζόμαστε και για εσένα και κάτι τέτοιο είναι πολύ επικίνδυνο!»

«Το ξέρω. Όμως ίσως αν περιμένουμε να είναι πολύ αργά. Για αυτό, θα εισβάλλω κρυφά στο κάστρο με σκοπό να τη φυγαδεύσω ή έστω να τη δω, να διαπιστώσω αν είναι καλά και ότι εκείνοι δεν της έκαναν κακό. Και κανείς δεν θα με σταματήσει, ούτε καν εσείς.» Το ύφος του ήταν αρκετά αποφασισμένο.

Τα άλλα δύο αγόρια κοιτάχτηκαν μεταξύ τους, έπειτα ο Γιάννης είπε:

«Πολύ καλά, αφού δεν μπορούμε να σε σταματήσουμε... το ξέρω πως είναι κακή ιδέα, όμως έχουμε ορκιστεί να είμαστε πάντα μαζί σου, ότι κι αν γίνεται, όσο τρελή ή επικίνδυνη κι αν είναι κάποια ιδέα σου. Εγώ τουλάχιστον, θα έρθω μαζί σου.»

«Όχι! Ξέχνα το!» αναφώνησε ο Ιάσονας.

«Και εγώ το ίδιο.» συμπλήρωσε ο Ηρακλής.

«Όχι! Δεν θα σας μπλέξω σε αυτό! Ακριβώς όπως είπες Γιάννη, είναι πολύ επικίνδυνο και εσείς δεν έχετε μαγικές δυνάμεις για να τους αντιμετωπίσετε αν μας εντοπίσουν. Εξάλλου, θα φύγω κρυφά απ' τους δικούς μας και χρειάζομαι έμπιστα άτομα να με καλύψουν.» είπε σε μια τελευταία προσπάθεια να τους πείσει. Ο Γιάννης αναστέναξε παραιτημένος και ο Ηρακλής κάθισε με το κεφάλι να στηρίζεται στα χέρια του, σκυμμένος προς τα κάτω.

«Πολύ κακή ιδέα, φίλε. Πολύ κακή.» μουρμούρισε.

«Και πώς θα πλησιάσεις στο κάστρο χωρίς να σε δουν αυτοί; Μην ξεχνάμε πως έχουν υπερφυσικές δυνάμεις, οξεία όραση, ακοή και όσφρηση δυνατότερη από του σκύλου. Έτσι και σε δουν, θα σε εξοντώσουν.» είπε ο Γιάννης.

«Θα βρω ένα τρόπο. Κάπου είχα διαβάσει πως υπάρχουν μαγικά φίλτρα που σε κάνουν αόρατο. Θα ρωτήσω τον Σωκράτη μήπως έχει κάποιο διαθέσιμο.»

«Θα το πεις και στον Σωκράτη;» τον ρώτησε ο Ηρακλής.

«Όχι. Θα με εμποδίσει. Θα σκαρφιστώ μια δικαιολογία. Κανένας δεν πρέπει να το μάθει.»

«Μην ανησυχείς, φίλε μου. Παρόλο που δεν συμφωνούμε με το παράτολμο σχέδιο σου, θα σε καλύψουμε.» είπε ο Γιάννης. «Έλα. Θα έρθουμε μαζί σου μέχρι τη σκηνή του Σωκράτη.» Κι άρχισαν να απομακρύνονται προς τις σκηνές.

*Σύμφωνα με έναν κανόνα της Σκοτεινής Διάστασης, ένας Λοχαγός μπορεί να προκαλέσει τον αμέσως ανώτερο του στην ιεραρχία σε μονομαχία μέχρι θανατου, και αν κερδισει και αποδειχθεί όντως πιο δυνατός από εκείνον ή εκείνη μπορεί να του πάρει τη θέση και να ανέβει στην ιεραρχία. Αν τον/την σκοτώσει, τότε όλοι οι κατώτεροι από εκείνον Λοχαγοί ανεβαίνουν μία βαθμίδα, γιατί η μοναδική θέση που μπορεί να παραμένει κενή είναι η τελευταία. Μέχρι στιγμής μονάχα ο Νικηφόρος έχει προκαλέσει την αμέσως ανώτερη του, και η ιστορία αυτή είναι κάτι που θα δούμε πιο αναλυτικά στο βιβλίο "Μαγικός Extras" κάποια στιγμή.

************************************

Πού πας, βρε Ιάσονα; Αχ, ξεροκέφαλος όπως πάντα αυτό το παιδί! Όμως εξαιτίας του έρωτα πολλές φορές κάνουμε ριψοκίνδυνα πράγματα, συμφωνείτε;

Πώς θα πάει η μυστική εισβολή του Ιάσονα στο Κόκκινο Κάστρο; Θα καταφέρει να μπει απαρατήρητος; Θα βρει την Ιφιγένεια; Κι αν τη βρει, πώς θα καταφέρει να τη σώσει αφού θα πρέπει να περάσει πρώτα απ' τον Ωρίωνα;

Όλα αυτά θα απαντηθούν στο επόμενο ή στα επόμενα κεφάλαια, αναλόγως πόσες λέξεις θα μου πάρουν. Μια σκληρή αναμέτρηση έρχεται, ενώ παράλληλα η Ιφιγένεια θα μπει σε κίνδυνο, και δεν θα έχει να κάνει άμεσα με την εισβολή του Ιάσονα αυτό...