Λίγες ημέρες μετά την απόφαση του συμβουλίου, αλλά και την ξεχωριστή απόφαση του Ιάσονα και των δύο κολλητών του να παραμείνουν στη Χώρα των Ξωτικών και να πολεμήσουν, όταν έρθει η ώρα, στη Σκοτεινή Διάσταση, ξεκίνησε σκληρή εκπαίδευση για όλα τα στρατεύματα. Νότιοι στρατιώτες κατέφθασαν στη Χώρα των Ξωτικών για ενισχύσεις και προπονούνταν εντατικά μαζί με τα Ξωτικά. Ο Γιάννης εντάχθηκε στο Σώμα Τοξοτών του Νότου και συνέχισε την εκπαίδευση μαζί τους, ενώ ο Ηρακλής στο αντίστοιχο Σώμα του Πυροβολικού. Τα Ξωτικά, με την εμπειρία πολλών χρόνων που είχαν, έδειχναν πολύ πιο αποτελεσματικές τεχνικές στους Ανθρώπους και μοιράζονταν τις πολεμικές τους γνώσεις, έτσι ώστε να τους κάνουν πιο δυνατούς. Οι Άνθρωποι αυτοί που προπονούνταν μαζί τους θα ήταν κι εκείνοι που θα τους συνόδευαν στη Σκοτεινή Διάσταση. Για καλή τύχη του Γιάννη, ο πατέρας του με τους Κατασκόπους του δεν ήταν μέσα σε αυτούς, διότι οι Κατάσκοποι θα πολεμούσαν αποκλειστικά στον Νότο.

Ο Ιάκωβος όπως ήταν φυσικό έγινε έξαλλος μόλις άκουσε την απόφαση του γιου του να πολεμήσει στους Τοξότες, παρακούοντας την εντολή του να καταταγεί στους Κατασκόπους και να επιστρέψει στον Νότο, όμως για μία ακόμα φορά δεν μπορούσε να αψηφήσει τις εντολές του Άρχοντα Έλιου, με τις οποίες είχε συμφωνήσει και η Βασίλισσα Αλεξάνδρα.

Μία εβδομάδα μετά το πρώτο συμβούλιο, έγινε κι άλλο συμβούλιο στο Κέντρο, αυτή τη φορά επειδή η Βασίλισσα του Νότου είχε να ανακοινώσει κάτι σημαντικό και να παρουσιάσει μια σημαντική βοήθεια όπως είπε. Ξωτικά και Μάγοι συνδέθηκαν για μία ακόμα φορά μέσω βίντεο κλήσης, μεταδίδοντας απευθείας την εικόνα τους στην Αίθουσα Συμβουλίων του Κεντρικού Βασιλείου και το αντίστροφο.

«Σας παρακαλώ, θα ήθελα να μην τρομάξετε με τα πλάσματα που θα δείτε. Είναι με το μέρος μας και δεν πρόκειται να μας βλάψουν. Η επικεφαλής τους θα σας τα εξηγήσει όλα.» είπε η Αλεξάνδρα, κάνοντας τον Έλιο και τον Άρχοντα Παύλο να απορήσουν. Οι υπόλοιποι βασιλείς των Πέντε Βασιλείων είχαν πληροφορηθεί ήδη για την άφιξη των νέων συμμάχων, έτσι δεν ήταν έκπληξη για αυτούς.

Η κάμερα στράφηκε προς μια ομάδα πλασμάτων που είχαν μόλις εισέλθει στην αίθουσα και όσοι δεν γνώριζαν σχετικά με αυτούς αναφώνησαν ξαφνιασμένοι. Έμοιαζαν με βρικόλακες, κανονικούς βρικόλακες και όχι υβρίδια ξωτικοβρικολάκων. Είχαν όλοι χλωμό βλέμμα και την εξωπραγματική ομορφιά των βρικολάκων, όμως τα μάτια τους δεν ήταν κόκκινα, αλλά χρυσά, κάποιων σε μια απόχρωση προς το πορτοκαλί και κάποιων άλλων προς το κίτρινο, σαν καθαρό ατόφιο χρυσάφι.

Μια πανέμορφη, ξανθιά γυναίκα με καθαρά χρυσαφένια μάτια και ένας γοητευτικός άνδρας με βυσσινί μαλλιά και πορτοκαλί μάτια πέρασαν μπροστά.

«Χαίρεται.» μίλησε η γυναίκα. «Όπως ήδη καταλάβατε, είμαστε βρικόλακες, όμως έχουμε επιλέξει ένα διαφορετικό τρόπο ζωής για να μη βλάπτουμε ανθρώπους και άλλα πλάσματα. Λεγόμαστε Ζωοφάγοι, που σημαίνει ότι τρεφόμαστε αποκλειστικά με αίμα ζώων, οπότε δεν χρειάζεται να ανησυχείτε για τους ανθρώπους σας κατά τη διάρκεια της παραμονής μας εδώ. Ονομάζομαι Βαλεντίνα και μαζί με τον σύντροφο μου Μίλτο», έδειξε τον άνδρα στα δεξιά της με τα βυσσινί μαλλιά, «έχουμε δημιουργήσει ένα στρατό Ζωοφάγων Βρικολάκων με σκοπό την προστασία των ανθρώπων από τους Ανθρωποφάγους Βρικόλακες, εκείνους δηλαδή που πίνουν αίμα ανθρώπων, στη Χώρα του Φεγγαριού από την οποία καταγόμαστε. Ο στρατός μας δημιουργήθηκε πολύ πρόσφατα, πριν από περίπου τρία χρόνια, όταν ένας άλλος στρατός Ανθρωποφάγων Βρικολάκων είχε δημιουργηθεί με σκοπό να εξαπλωθούν παντού και να κατακτήσουν ολόκληρο τον Κόσμο. Εμείς πολεμήσαμε μαζί τους και τους νικήσαμε, σταματώντας τα σατανικά τους σχέδια. Κανένας θνητός δεν έμαθε για αυτό, καθώς προλάβαμε να το σταματήσουμε προτού μαθευτεί. Όταν μας ανακάλυψε η Βασίλισσα Αλεξάνδρα πριν από μερικούς μήνες και μας μίλησε για τη νέα απειλή, που αυτή τη φορά δεν είναι απλά βρικόλακες αλλά υβρίδια ξωτικών με βρικόλακες, δεχτήκαμε με μεγάλη μας χαρά να βοηθήσουμε και να συμβάλλουμε στη σωτηρία του Κόσμου για ακόμα μια φορά.» Όλοι έμειναν έκπληκτοι και οι ελπίδες τους αναπτερώθηκαν. Το λόγο πήρε η Βασίλισσα Αλεξάνδρα:

«Τους κάλεσα πριν από τρεις μήνες, μετά την εμφάνιση των δύο Σκοτεινών Ξωτικών στο Μεγάλο Ξέφωτο, όμως όπως είναι φυσικό είναι μακρινή η απόσταση από τη Χώρα του Φεγγαριού, για αυτό άργησαν να έρθουν.»

«Έπρεπε να κάνουμε και μια μικρή προετοιμασία», είπε ο Μίλτος, «να συγκεντρώσουμε στρατό και να ξεκινήσουμε με τρία καράβια. Αυτό ήταν το πιο σύντομο που μπορούσαμε να κάνουμε.»

«Αυτή τη στιγμή, ο στρατός μας φιλοξενείται σε τρία μεγάλα ξενοδοχεία στο Ανατολικό Βασίλειο, με όλες τις απαραίτητες προφυλάξεις από τον ήλιο γιατί όπως είναι φυσικό και εμάς μας καίει. Εμείς οι δύο και η ομάδα μας ήρθαμε χθες τη νύχτα εδώ και φιλοξενούμαστε στο Κάστρο της Βασίλισσας Ευσταθίας, τώρα όμως που θα μαθευτεί η ύπαρξη μας από όλους, θα μοιραστούμε σε όλα τα Πέντε Βασίλεια ώστε να βοηθήσουμε στην προετοιμασία των στρατών κι όταν ξεκινήσει ο πόλεμος θα μεταφερθούμε όλοι στον Νότο για να πολεμήσουμε στο Μεγάλο Ξέφωτο.» είπε η Βαλεντίνα. "Όσο για τα ζώα που ζουν στα βασίλεια σας, μην ανησυχείτε. Δεν βλάπτουμε κατοικίδια και άλλα οικόσιτα ζώα. Έχουμε προμηθευτεί με αρκετό ζωικό αίμα από τη χώρα μας, κι αν χρειαστεί να κυνηγήσουμε θα το κάνουμε έξω από κατοικημένα μέρη."

«Ζητώ συγνώμη που δεν ενημέρωσα κανέναν σας για αυτή μου την πρωτοβουλία. Όμως, δεν ήθελα να τρομοκρατήσω κανέναν αδίκως, προτού γνωρίσετε οι ίδιοι τη Βαλεντίνα και το στρατό της και διαπιστώσετε ότι όντως είναι άκακοι για εμάς.» είπε η Νότια Βασίλισσα.

«Δεν χρειάζεται να απολογείστε, Βασίλισσα Αλεξάνδρα.» είπε ο Έλιος. «Εγώ πιστεύω τη Λαίδη Βαλεντίνα και το στρατό της. Το ξέρω ότι μπορεί να δυσκολευτείτε ωστόσο, να κερδίσετε και την εμπιστοσύνη των λαών μας καθώς κάποιοι είναι ιδιαίτερα δύσπιστοι μετά τα τελευταία γεγονότα. Πώς θα μπορέσετε να βοηθήσετε στον πόλεμο;»

«Έχοντας έρθει σε επαφή και συνεργαστεί αρκετές φορές με κυνηγούς βρικολάκων, εκείνοι μας έχουν μεταδώσει τις γνώσεις τους και πολλές τεχνικές τους.» άρχισε να εξηγεί η ξανθιά βρικόλακας. «Υπάρχουν πολλές αποτελεσματικοί μέθοδοι πέραν της μαγείας με τις οποίες θα μπορέσουν να νικηθούν οι εχθροί, με τρόπους τους οποίους εκείνοι έχουν πολεμήσει κανονικούς βρικόλακες. Για παράδειγμα, υπάρχουν σφαίρες από σκόρδα, το οποίο ως γνωστόν είναι βλαβερό για τους βρικόλακες, και ας μην ξεχνάμε ότι εκείνοι είναι μισοί βρικόλακες, έτσι ο στρατός θα μπορεί εύκολα να τους αποδυναμώνει έτσι και σε συνεργασία με Ξωτικά και Μάγους να τους σκοτώνουν. Εμείς έχουμε φέρει αρκετές από αυτές τις σφαίρες και θα μοιραστούν.»

«Έξυπνη ιδέα, Δεσποινίς Βαλεντίνα.» είπε ο Άρχοντας Παύλος. «Ωστόσο το σκόρδο είναι βλαβερό και για εσάς, έτσι δεν είναι;»

«Ακριβώς, Άρχοντα Μάγε. Όμως οι σφαίρες δεν θα μας κάνουν κακό, τη στιγμή που δεν μας πετυχαίνουν. Αν πρόκειται για αμπούλες σκόρδου όμως, αυτές σίγουρα θα μας αποδυναμώσουν και εμάς αν είμαστε κοντά. Οπότε αυτές θα χρησιμοποιηθούν μόνο στη Σκοτεινή Διάσταση, όπου δεν θα είμαστε εμείς. Θα παραμείνουμε όλοι στο Νότιο Βασίλειο.»

«Επίσης, η μάχη όπως ήδη πληροφορηθήκαμε θα γίνει νύχτα. Οπότε, όταν αρχίσει να ξημερώνει εμείς θα πρέπει να αναζητήσουμε άμεσα καταφύγιο και να αφήσουμε μόνο εκείνους εκτεθειμένους στις ακτίνες του ήλιου. Συνεπώς για λίγη ώρα θα πρέπει να πολεμήσετε χωρίς εμάς, μέχρι εκείνοι να αρχίσουν να υποχωρούν ή και να καίγονται.» συμπλήρωσε ο Μίλτος.

Παρά την ξαφνική τους εμφάνιση, όλοι χάρηκαν με την πολύτιμη βοήθεια που θα τους έδιναν και άρχισαν ήδη να τους εμπιστεύονται. Επίσης, αποφασίστηκε ολόκληρος ο στρατός των Μάγων να πολεμήσει στη Σκοτεινή Διάσταση, εφόσον στον Νότο θα είχαν ήδη τη βοήθεια της Βαλεντίνας και των Ζωοφάγων της καθώς και τους στρατούς των υπολοίπων τεσσάρων βασιλείων μα κυρίως ένα σημαντικό αριθμό του στρατού των Ξωτικών.

Έμαθαν και ο Ιάσονας με την υπόλοιπη παρέα για αυτούς, γιατί δεν ήταν παρόντες στο συμβούλιο, και τους βρήκαν αρκετά ενδιαφέροντες.

«Μακάρι να έρχονταν και εκείνοι στη Σκοτεινή Διάσταση ώστε να τους γνωρίζαμε και εμείς.» είπε ο Γιάννης ελαφρά απογοητευμένος που δεν θα τους έβλεπε από κοντά εν δράση.

«Θα φάνε πολύ ξύλο από αυτούς ο Άνθιμος και οι δικοί του, να είστε σίγουροι.» είπε ο Ηρακλής και γέλασαν όλοι.

{...}

Οι μέρες περνούσαν βασανιστικά αργά για την Ιφιγένεια, η οποία αναρωτιόταν ακόμα αν θα έπρεπε να εγκαταλείψει τις ελπίδες της ότι θα σωθεί. Πάντως ο Άνθιμος είχε ανακοινώσει ότι η αλλαγή της θα γινόταν μετά τον πόλεμο, γιατί χρειάζονταν τις δυνάμεις της όπως ήταν τώρα, οπότε σίγουρα θα είχε την ευκαιρία να σωθεί κατά τη διάρκεια του πολέμου αν κατάφερνε να πλησιάσει τους δικούς της. Έτσι, παρέμενε ψύχραιμη, συνέχισε να φοράει τα γοτθικά φορέματα που της έφερναν, να τρώει το φαγητό τους και απλά έκανε υπομονή.

Δεν είχε ιδέα πόσες μέρες είχαν περάσει. Είχε χάσει το μέτρημα. Κατάφερε να διαβάσει μερικά βιβλία, τα οποία ήταν η μόνη της διέξοδος σε άλλους κόσμους και την έκαναν να ξεχνιέται κάπως. Πολλές φορές φανταζόταν την ίδια και τον Ιάσονα στις θέσεις των πρωταγωνιστών, ειδικά όταν επρόκειτο για ρομαντικό βιβλίο, και ονειρευόταν ένα μέλλον στο οποίο θα μπορούσαν να ήταν μαζί.

Υπήρχαν όμως και στιγμές, που δεν μπορούσε να συγκεντρωθεί στο διάβασμα, που η απόγνωση και η απελπισία την κατέκλυζαν. Τότε έκλεινε τα μάτια σε στάση διαλογισμού και προσευχόταν στους Θεούς να της δώσουν δύναμη, σε εκείνη αλλά και στους δικούς της για να αντιμετώπιζαν αυτά που θα έρχονταν.

Σας παρακαλώ, Θεοί... Δώστε δύναμη και κουράγιο στους γονείς μου, στους φίλους μου, στον Άρχοντα Έλιο... Βοηθήστε τον Ιάσονα να βρει τον εαυτό του, να μη βυθιστεί στο σκοτάδι το οποίο πιστεύει πως υπάρχει μέσα του...

Δεν είχε παρέα, δεν είχε κανέναν στον οποίο να μπορούσε να μιλήσει. Τα μόνα άτομα που έβλεπε ήταν o Ωρίωνας και τα μέλη του προσωπικού που έμπαιναν στο δωμάτιο για να της φέρουν το φαγητό της, τα ρούχα της, οι καμαριέρες που καθάριζαν το δωμάτιο και άλλαζαν τα σεντόνια...

«Θέλω να δω το δαιμόνιο μου.» ζήτησε μια μέρα απ' τον Ωρίωνα.

«Δεν γίνεται αυτό.» της απάντησε. «Υπάρχει ένας λόγος που σας χωρίσαμε. Το δαιμόνιο σου μπορεί να σε βοηθήσει να αποδράσεις ή να μεταφέρει πληροφορίες μέσω της Διάστασης των Δαιμονίων  και να φτάσουν αυτές στον κόσμο σου.»

«Δεν θα κάνει τίποτα τέτοιο, σου το ορκίζομαι. Μόνο να βεβαιωθώ πως είναι καλά θέλω, σε παρακαλώ...» έκανε μια μάταιη προσπάθεια η Ιφιγένεια, παρόλο που ήξερε πως δεν θα τον άγγιζαν ούτε στο ελάχιστο οι ικεσίες και τα δάκρυα της που ήταν έτοιμα να τρέξουν.

«Όχι.» της απάντησε ψυχρά. «Ο Βαρόνος με διαβεβαίωσε πως είναι καλά. Θα παραμείνει στη Φυλακή των Δαιμονίων μέχρι να έρθει η στιγμή που θα μεταμορφωθεί μαζί σου.»

«Αυτό που κάνετε είναι βάρβαρο, να χωρίζετε ένα ξωτικό από το δαιμόνιο του!» αναφώνησε η νεαρή με το άδικο να την πνίγει. «Τι θα έκανες εσύ αν σου έπαιρναν τον Βαρόνο;» Ο Ωρίωνας την κοίταξε για λίγο σκεπτικός και για λίγο εκείνη αναθάρρησε. Όμως της είπε:

«Οι διαταγές είναι διαταγές, κορίτσι. Και καλά θα κάνεις να τις υπακούς και να μην υψώνεις τον τόνο της φωνής σου, αν δεν θέλεις η διαμονή σου να γίνει λιγότερο υποφερτή.»

Έτσι, η Ιφιγένεια εγκατέλειψε και την ελπίδα να ξαναδεί τη Νάρα, τουλάχιστον προς το παρόν. Αν κατάφερναν να τη σώσουν, ίσως ο Άρχοντας Έλιος να μπορούσε να στείλει δαιμόνια στη Φυλακή για να την ελευθερώσουν, όμως για την ώρα δεν θα ήξεραν που βρίσκεται. Ευχόταν τουλάχιστον να ήταν όντως καλά, να μην την είχαν βασανίσει η εκφοβίσει τα δαιμόνια των Λοχαγών.

Ο Ωρίωνας της ενέπνεε πάντα το φόβο, παρόλο που μιλούσε ήρεμα. Ο τόνος του ήταν τόσο υποτιμητικός, ειδικά όταν την απειλούσε όπως εκείνη τη μέρα που της αρνήθηκε να δει τη Νάρα. Ήταν πάντα τόσο ψυχρός και χωρίς συναίσθημα, σαν να μην είχε ψυχή. Το ακριβώς αντίθετο από τη Ροζαλία, η οποία όχι μόνο της είχε φερθεί ευγενικά και με καλοσύνη, μα επίσης την είχε εμπιστευθεί και της είπε την ιστορία της. Μακάρι να μπορούσε τουλάχιστον εκείνη να την επισκεπτόταν και να της έκανε παρέα, όμως ήταν σίγουρη ότι η Όγδοη Λοχαγός θα το είχε προσπαθήσει και ο Ωρίωνας δεν θα την άφησε.

Πράγματι, η Ροζαλία είχε ζητήσει από τον φύλακα της Ιφιγένειας να την αφήσει να της κάνει παρέα έστω και για λίγο.

«Γιατί δεν με αφήνεις να μπω, Ωρίωνα; Έχεις ιδέα πόσο μόνη μπορεί να αισθάνεται; Εσύ δεν είσαι και τόσο ομιλητικός και στα μέλη του προσωπικού που μπαίνουν δεν επιτρέπεται να της μιλάνε...» του είχε πει.

«Τα συναισθήματα του ξωτικού δεν είναι πρόβλημα μου. Εγώ είμαι απλά υπεύθυνος για τη σωματική της ακεραιότητα και την υγεία της η οποία διατηρείται ακμαία.» της απάντησε.

«Φαίνεται καλά εξωτερικά, όμως έχεις ιδέα πώς μπορεί να είναι εσωτερικά; Πρέπει να σκεφτείς και την ψυχική της υγεία, και ένας μήνας στην απομόνωση για να την πετάξουμε μετά απευθείας στη μάχη δεν θα της κάνει καλό.» επέμεινε εκείνη χωρίς αποτέλεσμα. Ο Ωρίωνας παρέμεινε σκληρός σαν βράχος:

«Δεν θα μου υποδείξεις εσύ τη δουλειά μου, Όγδοη. Οι διαταγές του άρχοντα μας ήταν ξεκάθαρες. Απαγορεύονται οι επισκέψεις. Επέστρεψε στο πόστο σου.»

«Καλά.» υποχώρησε ηττημένη η Ροζαλία και στράφηκε να φύγει.

Στριμμένε... είπε από μέσα της, και για λίγο χάρηκε που εκείνος δεν μπορούσε να διαβάσει τη σκέψη της όπως ο άρχοντας τους, μπροστά στον οποίο έπρεπε όλοι σχεδόν να προσέχουν μέχρι και τι σκέφτονται.

Αποφάσισε να κάνει άλλη μια προσπάθεια και απευθύνθηκε στον ίδιο τον Λόρδο Άνθιμο.

«Χμ... Υποθέτω πως έχεις δίκιο. Η νεαρή φιλοξενούμενη μας πρέπει να ασκείται και ψυχαγωγείται λίγο. Δεν θέλουμε να πάθει κατάθλιψη, έτσι;» αποκρίθηκε εκείνος. «Θα την καλέσω και άλλες φορές για δείπνο ή περίπατο, και κάθε φορά θα στέλνω το φόρεμα που θα φοράει με εσένα, έτσι ώστε να τη βλέπεις έστω και για λίγο, εντάξει;»

«Δεκτό, Άρχοντα Άνθιμε.» συμβιβάστηκε τελικά η Ροζαλία.

Τις ημέρες που ακολούθησαν, προς μεγάλη έκπληξη της Ιφιγένειας, η Ροζαλία την επισκεπτόταν για να τη βοηθάει να φοράει τα εντυπωσιακά, αν και σκοτεινά, φορέματα που της έφτιαχνε κατόπιν διαταγής του Λόρδου Άνθιμου, έτσι περνούσαν κατά τη διάρκεια της ετοιμασίας χρόνο μαζί, όπως και με τη Λίντα. Επιπλέον, ήταν μια ευκαιρία να βγαίνει από εκείνο το δωμάτιο, έστω και αν αυτό σήμαινε πως έπρεπε να ανέχεται τον ίδιο τον Άνθιμο.

Κάποιες φορές δειπνούσε μαζί του, ενώ κάποιες άλλες έκαναν βόλτες σε όλο το παλάτι. Τότε κανένα Σκοτεινό Ξωτικό δεν τολμούσε ούτε καν να την κοιτάξει, βλέποντας την να περπατάει πλάι στον Άρχοντα τους. Εκείνος της μιλούσε για τη Σκοτεινή Διάσταση και τη δημιουργία της με περισσότερες λεπτομέρειες, ελάχιστα όμως αποκάλυπτε σχετικά με το παρελθόν του και εκείνη δεν τολμούσε να τον ρωτήσει. Το μόνο που της αποκάλυψε ήταν ότι κάποτε υπήρξε όντως ο σύμβουλος του Άρχοντα Αλβέρτου, κι όταν μεταμορφώθηκε, εφόσον φαινόταν ούτως ή άλλως χλωμός και κρύος, σκηνοθέτησε το θάνατο και την κηδεία του, κι έπειτα ήρθε ο βρικόλακας Κλέαρχος και τον έβγαλε από τον τάφο, όπως είχαν σχεδιάσει.

Υπήρχαν όμως και εκείνες οι φορές που ήταν όπως το πρώτο δείπνο τους, που προσπαθούσε να της κάνει πλύση εγκεφάλου και να την πάρει με το μέρος τους.

«Εσύ και ο Ιάσονας δεν θα καταφέρετε ποτέ να είστε μαζί.» της έλεγε συνέχεια. «Τουλάχιστον, όχι σε αυτό τον κόσμο που ζείτε τώρα. Αν με ακολουθήσετε όμως, θα είστε ελεύθεροι να κάνετε ό,τι θέλετε. Και δεν χρειάζεται να σκοτώνετε για να πίνετε αίμα... Θα μπορείτε να πίνετε έτοιμο.»

Όσο και αν προσπαθούσε όμως, η Ιφιγένεια δεν λύγιζε. Ήξερε ότι όντως είχε δίκιο ο Άνθιμος πως η σχέση της με τον Ιάσονα ήταν καταδικασμένη, όμως ήξερε ακόμα περισσότερο ότι ο τρόπος που της πρότεινε δεν ήταν ο σωστός, ακόμα κι αν ήταν ο μόνος τρόπος.

{...}

Ο Ιάσονας δεν είχε ύπνο εκείνη τη νύχτα, έτσι έκανε βόλτες στο Παλάτι της Έλφιας. Σε ένα από τα μεγάλα μπαλκόνια του παλατιού που είχαν θέα τον κήπο, άκουσε δύο άτομα να συνομιλούν σιγανά και αντανακλαστικά κρύφτηκε, καθώς μη γνωρίζοντας ποιοι ήταν τρόμαξε. Θα έφευγε από την άλλη μεριά, αν δεν άκουγε πως η συζήτηση ήταν μεταξύ του Άρχοντα Έλιου και του Αρχιθεραπευτή Ζαχαρία και μάλιστα πως αναφερόταν μεταξύ άλλων και στον ίδιο:

«...Δεν είναι ακόμα έτοιμοι!» άκουσε τη φωνή του Ζαχαρία να λέει σιγανά αλλά έντονα.

«Γνωρίζω πως το ρίσκο είναι μεγάλο, Ζαχαρία.» είπε ο Έλιος. «Όμως δεν έχουμε άλλη επιλογή. Η Μάντισσα Ορτανσία προέβλεψε ότι ο Ιάσονας θα αποτελέσει σημαντικό καταλύτη στη νίκη ή στην ήττα μας.»

«Άρχοντα μου, με όλο μου το σεβασμό, αλλά μόλις μου περιγράψατε ένα ακόμα μεγαλύτερο ρίσκο από το να χαθούν οι ζωές του Ιάσονα και των θνητών φίλων του. Δηλαδή μου λέτε με λίγα λόγια ότι θα είναι είτε η σωτηρία μας, είτε η καταστροφή μας;»

«Αυτά είναι τα δύο πιθανά μέλλοντα που είδε η Μάντισσα, ναι. Διέκρινε καλά στοιχεία στην ψυχή του, όμως είδε και κάτι σκοτεινό, κάτι που ούτε η ίδια μπόρεσε να διευκρινίσει. Όπως μου αποκάλυψε πρόσφατα ο Άρχοντας Παύλος, ο Ιάσονας είναι υιοθετημένος, που σημαίνει ότι μπορεί να προέρχεται από γονείς με σκοτεινή μαγεία, παρόλο που έχει εκδηλώσει καλές ενέργειες μέχρι στιγμής. Αν όντως πάρει στροφή προς το κακό, πιστεύω πως θα είναι πιο εύκολο να τον σταματήσουμε στη Σκοτεινή Διάσταση για να μη θρηνήσουμε άμαχους εξαιτίας του.»

Ο Ιάσονας είχε σοκαριστεί ήδη με όσα είχε ακούσει. Πράγματα που γνώριζε ήδη, οι εφιάλτες που έβλεπε του φώναζαν για αυτά μα τώρα οι φόβοι του επιβεβαιώνονταν. Επικράτησε σιωπή για λίγο. Μα γιατί δεν μιλούσαν;

«Τι συμβαίνει, Αρχιθεραπευτή;» ρώτησε ο Έλιος. «Φαίνεσαι αρκετά προβληματισμένος και στεναχωρημένος. Πρόκειται για το αγόρι, έτσι;»

«Ναι, άρχοντα μου. Ο Ιάσονας κατέχει ήδη μία θέση στην καρδιά της κόρης μου και συνεπώς και στη δική μου καρδιά.»

«Το έχω καταλάβει αυτό. Όλοι μας έχουμε καταλάβει ότι υπάρχουν αισθήματα ανάμεσα στους δύο νέους, και αν δεν ήταν ο πόλεμος στη μέση θα ήταν θέμα χρόνου να έφτανε αυτό στα αυτιά των Ανώτερων Αρχόντων.»

Τι;! Το είχε καταλάβει και ο Άρχοντας Έλιος; Και δεν είπε τίποτα στους Ανώτερους Άρχοντες; Σκέφτηκε ο Ιάσονας.

«Μην ανησυχείς, αγαπητέ Ζαχαρία. Ακόμα και αν έχει συμβεί το οτιδήποτε ανάμεσα τους, εγώ δεν πρόκειται να μαρτυρήσω τίποτα. Δεν θα ήθελα να τιμωρηθεί η κόρη σου για κάτι τόσο όμορφο. Μπορείς να με εμπιστευθείς.»

Ο Ζαχαρίας αναστέναξε.

«Τον είχα βάλει να μου υποσχεθεί πως δεν θα την πλησιάσει με ρομαντικό σκοπό, παρόλο που ήξερα πως κάτι τέτοιο θα ήταν αναπόφευκτο αργά ή γρήγορα. Όμως τον προειδοποίησα για τις συνέπειες, σκεπτόμενος ότι ο φόβος για αυτές θα τους έκανε τουλάχιστον να προσέχουν ώστε να μη γίνει η σχέση τους φανερή. Και είμαι σίγουρος ότι κάτι συνέβη μεταξύ τους στην Ανφάνη, Άρχοντα. Και θα συνεχιζόταν αν δεν είχαν απαγάγει την Ιφιγένεια.» Εισέπνευσε βαριά σε αυτό το σημείο. «Πιστεύω πως, αν ο Ιάσονας κινδυνεύσει να ολισθήσει όντως προς το κακό, η Ιφιγένεια είναι εκείνη που θα τον σώσει, θεραπεύοντας την ψυχή του. Η αγάπη της... ίσως είναι ικανή να τον κρατήσει στο φως, ενώ αν αυτή την αγάπη εμείς την αρνηθούμε, θα είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα βυθιστεί στο σκοτάδι. Οπότε, εγώ θα τους στηρίξω, και κατά τη διάρκεια της μάχης θα σταθώ στο πλευρό του Ιάσονα και θα τον προστατεύω σαν γιο μου.»

«Θα πράξεις πολύ σωστά, Αρχιθεραπευτή και συμφωνώ απόλυτα με όσα είπες. Όσον αφορά τη σχέση τους, ας τελειώσει πρώτα ο πόλεμος και θα δούμε τότε πώς θα χειριστούμε το θέμα.» είπε ο Άρχοντας Έλιος καθώς ξεκίνησαν να απομακρύνονται προς το εσωτερικό του παλατιού.

Ο Ιάσονας κύλησε αθόρυβα στις σκιές και πήγε από άλλη διαδρομή στο δωμάτιο του. Άλλη μια νύχτα που δεν θα κατάφερνε να κοιμηθεί. Ώστε ο Ζαχαρίας γνώριζε, το είχε καταλάβει ότι είχε συμβεί κάτι ανάμεσα σ' αυτόν και την Ιφιγένεια, ήξερε από την αρχή ότι δεν θα κατάφερνε να κρατήσει την υπόσχεση του κι όμως δεν τον πείραζε καθόλου. Ένιωσε συγκίνηση στα λόγια του ότι θα τον προστάτευε, όμως αν επρόκειτο όποιος προσπαθούσε να τον προστατεύσει ή να τον σώσει να κινδυνεύσει, τότε καλύτερα να μην είχε κανέναν στο πλάι του.

******************************************************************

Πώς σας φάνηκε το κεφάλαιο; 

Εδώ είχαμε ένα ακόμα cross- over με ένα άλλο βιβλίο μου, το Αργά τη Νύχτα, το οποίο είχε να κάνει με βρικόλακες και μία από τους βασικούς ήρωες ήταν η Βαλεντίνα. Ο στρατός της θα είναι πράγματι μια πολύτιμη βοήθεια στη μάχη στο Βασίλειο του Νότου, γιατί θα είναι σχεδόν ισοδύναμοι με τους Ξωτικόλακες αν και χωρίς μαγεία, μόνο με υπεράνθρωπες δυνάμεις και εκτός αυτού έχουν, όπως είδαμε, και άλλους τρόπους με τους οποίους μπορούν να νικηθούν αυτά τα πλάσματα.

Η Ιφιγένεια περνάει δύσκολα στη Σκοτεινή Διάσταση, αλλά τουλάχιστον έχει αποκτήσει μια φίλη, τη Ροζαλία...

Τέλος, πώς σας φάνηκαν τα όσα έμαθε ο Ιάσονας ακούγοντας τη συζήτηση του Έλιου με τον Ζαχαρία; 

Μείνετε συντονισμένοι όσοι και όσες φτάσετε μέχρι εδώ, γιατί πλησιάζουμε τις μεγάλες μάχες. 😘🧝‍♂️🧝‍♀️