Ένας ακόμα μήνας είχε περάσει και ο Μάιος έφερε τις πρώτες ζέστες στη Χώρα των Ξωτικών. Η εκπαίδευση συνεχιζόταν για όλους και ειδικά για τον Ιάσονα, ο οποίος σύμφωνα με τον Άρχοντα Έλιο, που επόπτευε μερικές φορές τις προπονήσεις, δεν ήταν ακόμα έτοιμος.

Πάνω στην ένταση των φιλικών μονομαχιών, δεν τα πήγαινε καθόλου άσχημα και είχε μάθει να συνδυάζει άψογα το σπαθί του και τη μαγεία. Όμως ακόμα δεν είχε καταφέρει να διαχωρίζει κατά βούληση την πράσινη με τη γαλάζια ενέργεια.

Εν τω μεταξύ, όσο δεν έκανε ξανά την εμφάνιση του ο εχθρός, κάποιοι επαναπαύονταν, ενώ για κάποιους άλλος ο φόβος και η αγωνία ολοένα και αυξάνονταν. Αυτό ίσχυε τόσο για τα Ξωτικά, όσο και για τους ανθρώπους. Η Ιφιγένεια αναρωτιόταν, γιατί ο Βαρόνος δεν είχε κάνει ξανά την εμφάνιση του, ειδικά τώρα που εκείνη βρισκόταν ξανά στη Χώρα των Ξωτικών; Μήπως αυτό που ήθελε ο αφέντης του να δει, το είδε και το είχε μεταφέρει στον άρχοντα τους, έτσι δεν χρειαζόταν να την παρακολουθούν πια; Όπως και να είχε όμως, συνέχιζε να μη δείχνει την ανησυχία στους φίλους της και να απολαμβάνει τις ξέγνοιαστες στιγμές μαζί της σαν να ήταν οι τελευταίες που θα περνούσαν όλοι μαζί. 

Κάποιες ζεστές μέρες μάλιστα, πήγαιναν για μπάνιο στην κοντινότερη λίμνη που βρισκόταν κοντά στο Παλάτι και περνούσαν υπέροχα. Το τοπίο της λίμνης τους γαλήνευε και το κολύμπι στα γαλαζοπράσινα νερά της ήταν η καλύτερη ξεκούραση μετά από μια σκληρή προπόνηση. 

{...}

Ήταν μια ακόμα ηλιόλουστη μέρα, λίγο πριν το μεσημέρι, και η γνωστή παρέα παρακολουθούσε μία ακόμα εκπαίδευση του Ιάσονα, πλην της Ναυσικάς η οποία είχε μια οικογενειακή υποχρέωση και δεν μπόρεσε να πάει. Σήμερα ο Σωκράτης είχε αποφασίσει να εφαρμόσει μια τακτική που, αν λειτουργούσε, ο μαθητευόμενος μάγος θα ξεκλείδωνε μια για πάντα τη Γαλάζια Ασπίδα και θα μπορούσε να διαχωρίζει τις δύο ενέργειες αυτοβούλως. Αν οι δυνάμεις του έμοιαζαν τόσο πολύ με εκείνες του παππού του, του Μάγου Γιλβέρτου, τότε δεν θα έκανε λάθος. Ήλπιζε μόνο να μη χτυπούσε κανένας, και να μην τον τιμωρούσε ο Άρχοντας Έλιος για τη συγκεκριμένη, αμφίβολη τακτική.

Ο Άρχοντας Έλιος είχε αποφασίσει να παρακολουθήσει και εκείνος το μάθημα εκείνη τη μέρα και στεκόταν ανάμεσα στα νεαρά ξωτικά και πλάι στον Αχιλλέα, ενώ δίπλα του βρισκόταν επίσης και το δαιμόνιο του, ένας καφετής λύκος με το όνομα Λυκούργος. Ο Αχιλλέας, από την άλλη, είχε στον ώμο του τον αετό του, τον Γεράσιμο, ο οποίος στεκόταν περήφανος και παρατηρούσε τα πάντα με τα αετίσια μάτια του.

«Λοιπόν, Ιάσονα, σήμερα θα μάθεις να χρησιμοποιείς τη Γαλάζια Ασπίδα.» είπε αποφασισμένος ο Σωκράτης. «Ιφιγένεια, έλα και στάσου εδώ, σε παρακαλώ.» Το κορίτσι έκανε μερικά διστακτικά βήματα, χαμογέλασε ενθαρρυντικά στον Ιάσονα όπως πέρασε από δίπλα του και στάθηκε στο σημείο που της υπέδειξε. «Κάθισε κάτω για να υποθέσουμε πως βρισκόμαστε σε μάχη και έχεις χτυπήσει.» έκανε όπως της είπε και κάθισε στο γρασίδι οκλαδόν. «Λοιπόν, όπως ήδη γνωρίζουμε, η Γαλάζια Ασπίδα χρησιμοποιείται για προστασία και έχει θεραπευτικές ιδιότητες. Όμως, επειδή η Γαλάζια Ενέργεια απαιτεί περισσότερη ψυχική ενέργεια, που είναι η συνολική μαγική ενέργεια ενός μάγου, δεν μπορεί να χρησιμοποιείται συνέχεια. Πρέπει να περάσει λίγη ώρα για να τη χρησιμοποιήσεις ξανά, όπως τα ξόρκια. Για την ακρίβεια, η ασπίδα είναι από μόνη της ένα ξόρκι. Τώρα, Ιάσονα, στάσου πάνω από την Ιφιγένεια, χαλάρωσε και βγάλε τη Γαλάζια σου Ενέργεια. Με την υσηχία σου.»

Ο Ιάσονας περπάτησε ως εκείνο το σημείο όπου καθόταν η φίλη του, στάθηκε δίπλα της και, αφού πήρε μερικές βαθιές ανάσες κλείνοντας τα μάτια χαλαρώνοντας, ύψωσε τις παλάμες του προς τα επάνω και εμφανίστηκαν σε αυτές δύο γαλάζιες φλόγες.

«Υπέροχα!» αναφώνησε ο Σωκράτης. «Τώρα, κάνε με τα χέρια σου το σχήμα της ασπίδας από πάνω σας, σαν ημικύκλιο, και φώναξε τα λόγια Μαγική Ασπίδα Προστασίας. Φαντάσου ότι η γαλάζια ενέργεια σας αγκαλιάζει και σας κρατάει ασφαλείς.»

Ο Ιάσονας έκανε όπως του είπε και αργά, ακολουθώντας το σχήμα των χεριών του και λέγοντας τα λόγια του ξορκιού, μια γαλάζια ημιδιαφανής ασπίδα απλώθηκε γύρω τους, σαν θόλος ή γυάλα μέσα στην οποία βρίσκονταν. Η Ιφιγένεια τον κοίταξε και γέλασε χαρούμενη, ενώ οι θεατές χειροκρότησαν ενθουσιασμένοι.

«Μπράβο, Ιάσονα!» άκουσε να του φωνάζουν οι φίλοι του.

«Τέλεια! Μη φοβάσαι τώρα, δεν πρόκειται να φύγει αν δεν περάσει λίγη ώρα. Η ώρα εξαρτάται ανάλογα με το πόση εμπειρία και μαγική ενέργεια διαθέτεις τη στιγμή που φτιάχνεις την ασπίδα. Έλα προς το μέρος μου τώρα και βγες από αυτήν. Η Ιφιγένεια θα παραμείνει μέσα για να δούμε και κάτι άλλο.» Ο νεαρός μάγος προχώρησε και πέρασε το διαπερατό τείχος της ασπίδας. Μέσα της έβλεπε ακόμα την Ιφιγένεια.

«Τώρα, όσο βρίσκεται μέσα η Ιφιγένεια, τυχόν πληγές που έχει θεραπεύονται, αν και όχι τόσο γρήγορα όσο αν τη γιάτρευε θεραπευτής, και εχθρικά βέλη ή μαγεία δεν την αγγίζουν. Μπορούν όμως να περάσουν εχθροί μέσα για να τη χτυπήσουν. Συνεπώς, η ασπίδα προστατεύει μόνο από μακρινές επιθέσεις. Θα δοκιμάσουμε όμως και στην πράξη την αποτελεσματικότητα της. Γιάννη, πάρε το τόξο σου και στάσου σε μια απόσταση πέντε περίπου μέτρων απ' την ασπίδα.»

«Μα...» πήγε να αρνηθεί εκείνος, μόλις κατάλαβε τι θα τον έβαζε να κάνει.

«Εμπιστεύσου με.»

Ο νεαρός τελικά τον άκουσε και πολύ διστακτικά στάθηκε στην απόσταση που του είπε. Κοίταξε απολογητικά τον Ιάσονα και ύστερα την Ιφιγένεια.

«Θέλω να βάλεις ένα βέλος στη χορδή και να το ρίξεις στην Ιφιγένεια.» τον πρόσταξε ο Σωκράτης.

«Μάγε Σωκράτη, αυτό είναι επικίνδυνο! Δεν γνωρίζουμε ακόμα αν είναι όντως αποτελεσματική η ασπίδα... Και αν πέσει τη στιγμή που ρίχνει το βέλος;!» αναφώνησε ο Άρχοντας Έλιος.

«Μην ανησυχείτε, ξέρω τι κάνω. Το πολύ-πολύ, αν τη χτυπήσει, θα την θεραπεύσει ο Αδριανός.»

«Τρελάθηκες, μάγε, ή έχεις πιει τόσο πολύ που δεν ξέρεις τι λες;!» του φώναξε και ο Αχιλλέας.

«Όσο πιο πολύ μιλάμε, τόσες περισσότερες οι πιθανότητες να φύγει η ασπίδα. Γιάννη, άκουσε με. Είναι ο μόνος τρόπος να βοηθήσεις τον φίλο σου. Θέλεις να τον βοηθήσεις ή όχι;»

Ο Γιάννης είχε ιδρώσει, το ίδιο και ο Ιάσονας. Τον παρακολούθησαν όλοι με κομμένη την ανάσα. Ο Αδριανός ήταν έτοιμος να επέμβει αν χτυπούσε την Ιφιγένεια... Και ύστερα θα σάπιζε στο ξύλο εκείνο τον μάγο της συμφοράς αν πληγωνόταν εξαιτίας του.

«Κάνε το, Γιάννη!» του φώναξε η Ιφιγένεια.

«Ως εδώ ήταν!» φώναξε ο Έλιος και εκτόξευσε από το χέρι του ένα μακρύ κλαδί με φύλλα με σκοπό να πιάσει το τόξο του νεαρού για να τον σταματήσει, όμως ο Σωκράτης μπήκε στη μέση και το έσπασε με μια πράσινη λάμψη. Έπειτα ο Αχιλλέας έστειλε ένα κύμα αέρα για να τον σπρώξει μακριά, όμως και πάλι ο μάγος με μια πράσινη φλόγα το απέκρουσε.

Την ίδια στιγμή, το βέλος έφυγε από τη χορδή και ευτυχώς, δεν πέρασε μέσα στην ασπίδα αλλά βρήκε πάνω σε αυτήν και έπεσε στο έδαφος. Όλοι έστρεψαν το βλέμμα τους από τη σύντομη μάχη  σε αυτό και το είδαν ανακουφισμένοι, ειδικά ο Γιάννης που δεν θα άντεχε στην ιδέα ότι θα έβρισκε το βέλος το στόχο του.

«Δεν τελειώσαμε ακόμα, κύριοι!» είπε ο Σωκράτης στα δύο ξωτικά που είχαν επιχειρήσει να εμποδίσουν τη δοκιμασία, με τον τόνο της φωνής του υψωμένο. «Το επόμενο σκέλος του μαθήματος θα είναι ακόμα πιο σκληρό και σας παρακαλώ να με αφήσετε να κάνω τη δουλειά μου, διαφορετικά ο Ιάσονας δεν θα καταφέρει ποτέ να χρησιμοποιήσει την ασπίδα στη μάχη πάνω σε ένταση.»

«Πράξε όπως νομίζεις.» του είπε τελικά παραιτημένος ο Έλιος. «Εάν όμως κάποιος από τους μαθητές σου πληγωθεί άσχημα, θα τιμωρηθείς αυστηρά, Μάγε Σωκράτη.»

«Αναλαμβάνω όλη την ευθύνη και θα υποστώ τις συνέπειες αν όλα πάνε στραβά. Φτάνει να μην ανακατευτείτε άλλο στο μάθημα μου.»

Τα δύο ξωτικά απομακρύνθηκαν και εκείνη τη στιγμή, η Μαγική Ασπίδα εξαφανίστηκε.

«Ελάτε κοντά όλοι σας.» είπε ο μάγος στους νεαρούς μαθητές. «Όχι εσύ, Ιφιγένεια. Εσύ θα μείνεις εκεί που είσαι.»

«Τι ετοιμάζει πάλι αυτός ο θεότρελος μάγος;» αναρωτήθηκε ο Έλιος.

«Λοιπόν. Μπορεί να ακουστεί τρελό αυτό που θα πω, όμως στην επόμενη φάση, θέλω η Φωτεινή, η Ηλέκτρα και ο Σεραφείμ, εσείς οι τρείς, να προσπαθήσετε να επιτεθείτε από μακριά στην Ιφιγένεια με τις δυνάμεις σας. Ο Ιάσονας θα πρέπει να την προστατεύσει και ο μόνος τρόπος είναι να βάλει την ασπίδα, ακόμα και όταν βρίσκεται σε ένταση.» Όλοι αναφώνησαν διαμαρτυρόμενοι.

«Τρελάθηκες, δάσκαλε;! Κι αν τη χτυπήσουν σοβαρά, ακόμα κι αν τη γιατρεύσω εγώ, δεν σκέφτεσαι τον πόνο που θα υποστεί;! Και σιγά μην καταφέρει να την προστατεύσει αυτός!» φώναξε ο Αδριανός.

«Μπορεί να μην τα πηγαίνουμε καλά, όμως θα συμφωνήσω με τον Αδριανό.» είπε ο Ιάσονας. «Δεν νιώθω έτοιμος ακόμα και φοβάμαι ότι πάνω στην ένταση δεν θα καταφέρω να βάλω την ασπίδα.»

«Λυπάμαι, αλλά είναι ο μόνος τρόπος, Ιάσονα. Πρέπει να σου δώσω ένα κίνητρο για να το κάνεις. Και το να φοβάσαι αν θα πληγωθεί η αγαπημένη σου είναι ίσως το πιο ισχυρό κίνητρο.»

«Μα δεν είμαστε...» επιχείρησε να αρνηθεί τη σχέση τους ο Ιάσονας, μα ο άλλος μάγος τον διέκοψε:

«Όσο για σένα, Αδριανέ, θα βρίσκεσαι πάντα σε ετοιμότητα για να τη γιατρεύσεις αν χρειαστεί. Λάβετε θέσεις μάχης, εσείς οι τρεις που είπα και ο Ιάσονας! Οι υπόλοιποι παρακαλώ να πάτε στην άκρη να παρακολουθήσετε τον αγώνα.»

«Μην ανησυχείς, θα προσπαθήσω να μη βάζω τόσα πολλά βατ.» είπε η Ηλέκτρα στον Ιάσονα. «Φυσικά και δεν θέλω να πληγωθεί η κολλητή μου.»

«Κι εγώ θα προσπαθώ να αστοχώ.» τον διαβεβαίωσε και η Φωτεινή.

«Αν δω ότι διστάζετε ή αστοχείτε επίτηδες, θα υποστείτε τιμωρία η οποία δεν πρόκειται να σας πω ποια είναι.» τους είπε όμως ο Σωκράτης.

«Τι;!»

«Είναι σοβαρό μάθημα αυτό, νεαρή Ηλέκτρα. Είμαι ο δάσκαλος σας και οφείλετε να με ακούτε. Δείτε το και αυτό σαν μια φιλική μάχη, όπου οι νικητές θα λάβουν επιβράβευση ενώ οι χαμένοι τιμωρία.»

Έτσι λοιπόν, ο Γιάννης και ο Ηρακλής με βαριά καρδιά απομακρύνθηκαν και στάθηκαν πλάι στον Άρχοντα Έλιο και στον Αχιλλέα, ο Σεραφείμ, η Φωτεινή και η Ηλέκτρα πήραν θέσεις σε τρεις διαφορετικές μεριές του ξέφωτου ενώ ο Αδριανός βρισκόταν σε ετοιμότητα σε μια άλλη άκρη. Ο Ιάσονας στάθηκε πλάι στην καθιστή Ιφιγένεια και κοιτάχτηκαν με αγωνία. Προσπάθησε να ηρεμήσει και να βγάλει γαλάζιες φλόγες από τα χέρια του, όμως κάτι τέτοιο ήταν αδύνατον όσο σκεφτόταν ότι θα μπορούσε να χτυπήσει η φίλη του. Οι φλόγες ήταν πράσινες.

«Μη φοβάσαι.» την άκουσε να του λέει και οι ματιές τους ενώθηκαν ξανά. «Θα είμαι εντάξει.»

«Έτοιμοι;! Πάμε!» έδωσε το σύνθημα ο Σωκράτης και ξεκίνησε η μάχη.

Ένα κύμα φωτιάς, ένας κεραυνός και μια μάζα πάγου ήρθαν συγχρόνως προς το μέρος τους, και ο Ιάσονας με τέλεια αντανακλαστικά τα απέκρουσε όλα προτού προλάβουν να φτάσουν την νεαρή Θεραπεύτρια.

«Ξανά! Μη σταματάτε! Χτυπήστε ξανά μέχρι να βάλει την ασπίδα. Μπορείς να το κάνεις, Ιάσονα!» φώναξε ο Σωκράτης.

Τα τρία ξωτικά έτρεχαν προς διάφορες κατευθύνσεις, αποφεύγοντας τα χτυπήματα με πράσινη ενέργεια του Ιάσονα ο οποίος απέκρουε συγχρόνως τα δικά τους.

Γαλάζιο. Γαλάζιο σκεφτόταν διαρκώς, όμως χωρίς αποτέλεσμα. Η μάχη συνεχιζόταν για αρκετή ώρα. Δεν είχαν καταφέρει να χτυπήσουν την Ιφιγένεια, ούτε όμως ο Ιάσονας να βγάλει την ασπίδα, έτσι είχαν αρχίσει όλοι να κουράζονται.

Κάποια στιγμή, ο πάγος του Σεραφείμ έπιασε τον Ιάσονα και τον ακινητοποίησε, εγκλωβίζοντας τον από τη μέση και κάτω. Τελευταία στιγμή πρόλαβε και χτύπησε τη Φωτεινή προτού εγκλωβιστούν και τα χέρια του μέσα στον πάγο, όμως που βρισκόταν η Ηλέκτρα; 

Ο Ιάσονας έστρεψε το κεφάλι του προς την Ιφιγένεια η οποία ήταν αφύλαχτη. Δεν μπορούσε να γυρίσει εντελώς προς το μέρος της όμως, γιατί ο πάγος τον κρατούσε μπροστά.

«Ώρα να το τελειώσουμε αυτό, γιατί ο τρελός μάγος δεν πρόκειται να μας αφήσει να φύγουμε.» του είπε αποφασισμένος το νεαρό ξωτικό του πάγου. Η Ηλέκτρα βρέθηκε απέναντι από την Ιφιγένεια σε απόσταση περίπου δύο μέτρων.

«Τώρα, Ηλέκτρα!» της φώναξε ο Σεραφείμ.

Όχι... Θα τη χτυπήσει... Πρέπει να κάνω κάτι! Φώναζε από μέσα του ο Ιάσονας προσπαθώντας να σπάσει τον πάγο. Τα χέρια του Σεραφείμ όμως τον κρατούσαν από απόσταση σταθερό.

Δεν θα τη χτυπήσει στα αλήθεια... Είναι φίλη της. Έλεγε μια φωνή μέσα του, καθώς και ο χρόνος φαινόταν να έχει παγώσει εκτός από τον ίδιο. Θα τη χτυπήσει. του έλεγε μια άλλη φωνή. Είναι φιλική μονομαχία. Ακόμα και αν γιατρευτεί όμως, ο πόνος που θα νιώσει τη στιγμή που την ηλεκτρίζει θα είναι δυνατός. Δεν θα το αντέξω...

«Συγνώμη!» άκουσε την Ηλέκτρα να λέει κλαίγοντας και έπειτα το χαρακτηριστικό ήχο που παρήγε ο ηλεκτρισμός βγαίνοντας από τα χέρια της.

Όλα έγιναν μέσα κλάσματα του δευτερολέπτου. Ο Ιάσονας έκλεισε τα μάτια και σκέφτηκε έντονα πόσο ήθελε να προστατεύσει την Ιφιγένεια και ένιωσε μια τεράστια ενέργεια να βγαίνει απ' το κορμί του, σαν την πράσινη μόνο που ένιωθε γαλήνη και όχι απεριόριστη δύναμη. Άκουσε μερικά επιφωνήματα ξαφνιασμού, έπειτα φόβου...

Άνοιξε τα μάτια του. Ο πάγος είχε σπάσει και ήταν πλέον ελεύθερος. Στο βλέμμα του Σεραφείμ είδε την έκπληξη. Γύρισε κατευθείαν από την άλλη μεριά και είδε την Ιφιγένεια, προστατευμένη μέσα σε μια ασπίδα έντονου γαλάζιου χρώματος. Ο ηλεκτρισμός δεν είχε καταφέρει να τη φτάσει, καθώς η Ηλέκτρα είχε παραμείνει εκτός της ασπίδας.

Τα κατάφερα! Σκέφτηκε χαρούμενος. Πλησίασε με δυο βήματα την Ιφιγένεια και την αγκάλιασε σφιχτά. Έπειτα τα άλλα δύο ξωτικά, καθώς και η Φωτεινή η οποία είχε συνέλθει από το χτύπημα του, έτρεξαν και εκείνοι, μπήκαν μέσα στην ασπίδα και έγιναν όλοι μια αγκαλιά, δίνοντας στον Ιάσονα συγχαρητήρια. Ακολούθησαν αμέσως και ο Γιάννης με τον Ηρακλή. Μόνο ο Αδριανός έμεινε αμέτοχος.

«Χμφ... Σιγά το κατόρθωμα...» είπε στο δαιμόνιο του τον Λεύκιο ο οποίος στεκόταν δίπλα του.

«Συγχαρητήρια, Ιάσονα! Τα κατάφερες.» άκουσε τη φωνή του Σωκράτη και σταμάτησαν όλοι τους πανηγυρισμούς για να τον κοιτάξουν. «Είπα ψέματα. Δεν θα τιμωρούσα κανέναν.» απευθύνθηκε τώρα σε όλη την ομάδα. «Συγνώμη που έπρεπε να το περάσετε αυτό, αλλά ήθελα να δώσω σε όλους ένα κίνητρο για να παλέψετε. Ωστόσο μπράβο σας που δεν θέλατε να χτυπήσετε τη φίλη σας. Πολλές φορές διστάσατε και αστοχήσατε επίτηδες, παρόλο που νομίζατε πως θα τιμωρηθείτε. Σε έναν πόλεμο, πρέπει να ξέρουμε πότε να χτυπήσουμε και πότε να δείξουμε έλεος. Και η Ιφιγένεια σε αυτή την περίπτωση βρισκόταν σε ευάλωτη θέση, δεν είχε ένα σπαθί ή κάποια δύναμη ώστε να σας χτυπήσει εκείνη. Για αυτό και ρίχνατε στον Ιάσονα, ο οποίος ξέρατε πως μπορούσε να αποκρούσει τις επιθέσεις σας με τη μαγεία του.» Όλοι έμειναν έκπληκτοι με αυτά τα λόγια.

«Τα συγχαρητήρια μου στον Ιάσονα αλλά και σε εσάς, Μάγε Σωκράτη, για τις αξίες που μεταδίδετε στους μαθητές σας.» είπε ο Άρχοντας Έλιος. «Ταιριάζουν πολύ με τις δικές μας αξίες και αρχές. Μία από αυτές είναι να σεβόμαστε τον αντίπαλο. Ωστόσο δεν ξέρω κατά πόσο ο συγκεκριμένος εχθρός για τον οποίο μιλάμε θα σεβαστεί εμάς.»

Ο Ιάσονας ήταν πολύ χαρούμενος που είχε πετύχει κάτι το οποίο του φαινόταν τόσο απίστευτό. Λίγο μετά, όταν ξεκουράστηκαν λίγο, ο Σωκράτης του είπε να ανάψει στο χέρι του μία πράσινη φλόγα. Εκείνος το κατάφερε, παρόλο που ήταν ήρεμος και με αυτή τη συνθήκη θα έπρεπε να βγει γαλάζια φλόγα.

«Για άλλαξε τη τώρα σε γαλάζιο...» του είπε. Ο Ιάσονας την άλλαξε με τη θέληση του σε γαλάζιο.

«Τέλεια, Ιάσονα! Κατάφερες να διαχωρίσεις τις δυο ενέργειες.» είπε ο μεγαλύτερος μάγος ικανοποιημένος με τον μαθητή του.

«Ο Ιάσονας αυτό, ο Ιάσονας εκείνο... Γιατί το κάνετε τόσο μεγάλο θέμα;» ακούστηκε η φωνή του Αδριανού σε τόνο αλαζονικό. Είχε σκαρφαλώσει σε ένα δέντρο στη σκιά του οποίου κάθονταν όλοι και μόλις είπε αυτά έδωσε ένα σάλτο και προσγειώθηκε άψογα στο έδαφος.

«Του συμπεριφέρεστε όλοι λες και είναι ο εκλεκτός που θα μας σώσει όλους. Ναι οκ, είναι μάγος και είναι δυνατός, αλλά δεν είναι τίποτα το ιδιαίτερο. Να δείτε που πάλι δεν θα καταφέρει να προστατεύσει τα άτομα που αγαπάει, η δύναμη θα τον κυριεύσει και δεν θα του καίγεται πλέον καρφάκι για κανέναν μας, ενώ μπορεί να μας βάλει και σε μπελάδες.»

«Ωχ, αρχίσαμε πάλι... Δεν θα τα πάμε καλά μ' αυτόν...» είπε ο Ηρακλής.

«Ιάσονα, κράτα με γιατί θα τον πλακώσω!» αναφώνησε ο Γιάννης.

«Όχι, άσ' τον.» του είπε εκείνος και τον εμπόδισε να ορμήσει μπροστά. "Μπορώ να το χειριστώ και μόνος μου." Χαμογέλασε ειρωνικά και πλησίασε τον Αδριανό. «Έγινες και προφήτης τώρα, Αδριανέ;»

«Παιδιά, σας παρακαλώ... Δεν είναι ώρα για τσακωμούς.» προσπάθησε να τους ηρεμήσει ο Σωκράτης αλλά τον αγνόησαν. Ευτυχώς, ο Άρχοντας Έλιος είχε αποχωρήσει για το παλάτι μαζί με τον Αχιλλέα, για να συζητήσουν για την πρόοδο των μαθητών.

«Δημιουργήσαμε αυτή την ομάδα για να σε βοηθήσουμε να εκπαιδευτείς και δεν μπορώ να καταλάβω το γιατί.» συνέχισε ο Αδριανός. «Τι το ιδιαίτερο έχεις;»

«Ζηλεύεις;» τον ρώτησε προκλητικά ο Ιάσονας.

Από τη μέρα που έφτασαν εδώ κρατιόταν. Ανεχόταν πάντα τις προσβολές, την αλαζονεία και τα υποτιμητικά σχόλια του Αδριανού για χάρη της Ιφιγένειας, επειδή ήταν φίλος της όπως και ο ίδιος. Όμως ως εδώ ήταν. Ο κόμπος είχε φτάσει στο χτένι.

«Τι να ζηλέψω;» τον ρώτησε εκείνος, ενώ στάθηκε απέναντι του σε μικρή απόσταση εξίσου προκλητικά.

«Από την πρώτη μέρα που ήρθα, μου τη λες συνεχώς, με προσβάλλεις, με υποτιμάς, ενώ δεν χάνεις ευκαιρία να μου υπενθυμίζεις πόσο ανάξιος είμαι για να προστατεύσω την Ιφιγένεια! Για πες μου λοιπόν, εσύ θα την προστάτευες καλύτερα;»

«Εγώ τουλάχιστον θα είχα τη δύναμη να τη γιατρεύσω!» φώναξε εκτός εαυτού ο Αδριανός.

«Σταματήστε!» φώναξε και στους δύο η Ιφιγένεια.

«Και εκτός αυτού...» συνέχισε ο θεραπευτής, «νομίζεις πως επειδή δεν δαμάζω κάποιο στοιχείο της φύσης, δεν μπορώ να πολεμήσω; Γιατί νομίζεις ότι κουβαλάω πάντα σπαθί μαζί μου;» Στράφηκε σε όλους: «Προκαλώ τον Ιάσονα σε μονομαχία!»

Επιφωνήματα έκπληξης ακούστηκαν από όλους.

«Τι;! Μα αυτό είναι χαζό και επικίνδυνο! Γιατί να μονομαχήσετε;!» αναφώνησε η Φωτεινή.

«Δέχομαι.» είπε ο Ιάσονας με ένα σχεδόν σατανικό χαμόγελο στο οποίο δεν είχε συνηθίσει τους φίλους του...

«Ξεκολλήστε!» τους φώναξε η Ηλέκτρα.

«Ιάσονα, σε παρακαλώ... Δεν χρειάζεται να αποδείξεις τίποτα... Ξέρεις ποιος είσαι και το ξέρουμε όλοι.» είπε η Ιφιγένεια αγγίζοντας τον στο μπράτσο.

«Χμ, όχι, ίσως θα είναι σωστό να τους αφήσουμε.» είπε ο Σωκράτης.

«Τι;! Μάγε, τι λέτε;!»

«Έχετε την άδεια μου να μεταφέρετε αυτή τη διαμάχη στο πεδίο της μάχης. Παλέψτε, βγάλτε όλη την οργή σας αν είναι να ξεσπάσετε έτσι και να λήξει μια για πάντα η νέμεση σας. Θα είναι μια καλή προπόνηση και για τους δυο σας, μια μάχη γεμάτη συναισθήματα οργής, ζήλειας... Να δούμε αν μπορείτε να λειτουργήσετε κάτω από αυτές τις συνθήκες. Ο Αδριανός είναι ο μόνος με τον οποίο δεν έχει παλέψει ο Ιάσονας. Δεν θα ανεχτώ όμως ύπουλα χτυπήματα και βαρβαρότητες. Αν αντιληφθώ οτιδήποτε ενάντια στους κανονισμούς της εκπαίδευσης θα σταματήσω αμέσως τον αγώνα και θα φάτε τιμωρία.» είπε. Οι δυο νεαροί συμφώνησαν, ένευσαν ο ένας στον άλλον και κατευθύνθηκαν προς το κέντρο του ξέφωτου, ενώ οι υπόλοιποι στάθηκαν σε απόσταση ασφαλείας για να παρακολουθήσουν.

«Καλά θα πάει αυτό...» σχολίασε ο Ηρακλής, ειρωνικά φυσικά, και είχε δίκιο.

Ο Ιάσονας δεν είχε ιδέα γιατί δέχτηκε αυτήν την ανόητη μονομαχία. Η Ιφιγένεια είχε δίκιο, δεν θα κέρδιζε ούτε θα αποδείκνυε τίποτα έτσι. Όμως ίσως είχε δίκιο και ο Σωκράτης, ίσως αν ξεσπούσαν, να έβλεπαν κι οι δυο πόσο δυνατοί ήταν και επίσης να έβγαζαν τα απωθημένα τους και να έληγε μια για πάντα αυτή η διαμάχη.

****************************************

Πώς σας φάνηκε το κεφάλαιο; Ο Ιάσονας έχει βελτιωθεί πολύ, δεν νομίζετε; Η εκπαίδευση πλησιάζει στο τέλος της και η ένταση ανάμεσα σε εκείνον και τον Αδριανό είναι πιο έντονη από ποτέ. Ποιος θα κερδίσει άραγε στη μονομαχία; Για την ακρίβεια, θα κερδίσει κάποιος, ή μήπως δεν θα υπάρξει νικητής; Και τι συναισθήματα θα έχει η Ιφιγένεια για όλα αυτά;

Σε αυτό το σημείο, θα ήθελα να μου πείτε αν σας αρέσουν οι περιγραφές της Χώρας των Ξωτικών και αν καταφέρνω να σας μεταφέρω νοερά εκεί μαζί με τους ήρωες μας. Βάζω τα δυνατά μου να περιγράφω όσο καλύτερα μπορώ, όμως δεν γίνεται να περιγράφω τα πάντα με λεπτομέρειες γιατί τα κεφάλαια θα έβγαιναν τεράστια.

Αν δεν θέλετε να μου πείτε τη γνώμη σας δεν πειράζει, μην ξεχάσετε τουλάχιστον να ψηφίσετε. 💖

Θα τα πούμε στο επόμενο κεφάλαιο!!

😘🧝‍♀️🧝‍♂️