Οι προπονήσεις και τα μαθήματα συνεχίζονταν με εντατικούς ρυθμούς, όμως δεν έλειπε και η χαλάρωση και οι όμορφες, ξέγνοιαστες στιγμές για την παρέα μας, η οποία είχε μεγαλώσει στη Χώρα των Ξωτικών. Μπορεί οι τρεις Νότιοι να είχαν αποχωριστεί τους φίλους τους πίσω στην πατρίδα, όμως εδώ είχαν αποκτήσει καινούργιους με τους οποίους περνούσαν υπέροχα.

Είχαν επισκεφθεί και άλλα μέρη, μέσα στο δάσος, σε λίμνες και ποτάμια αλλά και στο πολυσύχναστο κέντρο της Έλφιας, ενώ πολύ συχνά μαζεύονταν και στο σπίτι της Ιφιγένειας, που ήταν ένα πολύ όμορφο αρχοντικό μέσα στο δάσος, με γήινα χρώματα και λιτή επίπλωση και διακόσμηση. Είχε δύο ορόφους και πέντε υπνοδωμάτια, το δωμάτιο των γονιών της, το δικό της δωμάτιο, που ήταν παρόμοιο με εκείνο που είχε στην Ωραιόπολη αλλά ακόμα πιο όμορφο, καθώς επίσης και τρεις ξενώνες. Ο Ζαχαρίας και η Χρυσάνθη ήταν πάντοτε φιλόξενοι και τους κερνούσαν γλυκά που όμοια τους δεν είχαν ξαναφάει.

Ο Ιάσονας είχε βελτιώσει κατά πολύ τις μαγικές του ικανότητες. Είχε μάθει να αμύνεται και να επιτίθεται, τόσο με το σπαθί του όσο και με τη μαγεία. Το δύσκολο βέβαια, ήταν να μάθει να ξεχωρίζει την Πράσινη με τη Γαλάζια Ενέργεια, να επιβάλλεται στα συναισθήματα του κατά τη διάρκεια της μάχης, γιατί στην πίεση κυριευόταν από αγωνία παρόλο που πάλευε καλά.

Μέσα σε μία εβδομάδα, είχε καταφέρει να νικήσει τον Ντέριο μέσα στη Διάσταση του Σπαθιού, έτσι του επιβλήθηκε και πλέον πάλευαν σαν ένα, σαν να τον οδηγούσε ο Ντέριος αλλά να γνώριζε και ο ίδιος από πριν την κάθε κίνηση. Δεν θα ξεχνούσε ποτέ εκείνη τη μάχη τους, κατά τη διάρκεια της οποίας τον αποδυνάμωσε τελείως και, αφού τον αφόπλισε όπως έκανε πάντοτε εκείνος, κάρφωσε το σπαθί του στο στομάχι του χωρίς να διστάσει ή να δείξει έλεος όπως άλλες φορές.

Ο Ντέριος κοίταξε έκπληκτος το σπαθί του μέσα του και έπειτα τον Ιάσονα. Ο νεαρός είχε ένα βλέμμα σκληρό, το οποίο δεν είχε ξαναδεί σε εκείνον. Το βλέμμα ενός πολεμιστή. Του θύμιζε τον εαυτό του στην ηλικία του, πολύ πριν χάσει την ψυχή του βέβαια. Χαμογέλασε ικανοποιημένος και ύστερα εξαφανίστηκε μέσα σε χιλιάδες μικροσκοπικά σωματίδια. Ο Ιάσονας τότε τρόμαξε, μήπως η ψυχή του χάθηκε για πάντα;

«Ντέριε;!» τον αναζήτησε. "Ντέριε;!" Τότε όμως άκουσε ανακουφισμένος τη φωνή του πίσω του καθώς ο Ντέριος εμφανίστηκε ξανά.

«Συγχαρητήρια, μικρέ. Μόλις ολοκλήρωσες την εκπαίδευση μας και από εδώ και στο εξής, οι ψυχές μας έχουν συγχρονιστεί. Θα νιώθεις πως έχεις εσύ τον έλεγχο του σπαθιού, κι εγώ απλά θα σε υπηρετώ χαρίζοντας σου τις ικανότητες μου στη μάχη.» και γονάτισε με σεβασμό μπροστά του.

«Σήκω πάνω, Ντέριε. Ολόκληρος λόρδος και γονατίζεις μπροστά σε έναν μαθητή;» του είπε τότε γελώντας ο Ιάσονας και τον σήκωσε.

Από τότε ήταν πολύ πιο δυνατός σε συνδυασμό με τη μαγεία, εκτόξευε Πράσινη Ενέργεια από τα χέρια του και απ' το σπαθί με μεγαλύτερη ισχύ, χρησιμοποιώντας συγχρόνως και την τηλεκίνηση εκμεταλλευόμενος το περιβάλλον του και πετώντας διάφορα αντικείμενα που βρίσκονταν τριγύρω.

Νίκησε αρκετές φορές ενάντια στη φωτιά της Φωτεινής, στον ηλεκτρισμό της Ηλέκτρας, στο νερό της Ναυσικάς, ακόμα και στον πάγο του Σεραφείμ σε φιλικούς αγώνες εκπαίδευσης. Μόνο τον Σωκράτη και τον Αχιλλέα δεν μπορούσε να νικήσει, ήταν όμως λογικό εφόσον εκείνοι ήταν πιο δυνατοί, ο καθένας με τον τρόπο του, και είχαν και αιώνες εμπειρίας στις πλάτες τους.

Εκτός από τα συνηθισμένα μαθήματα, προστέθηκαν στην εκπαίδευση η αλχημεία και τα ξόρκια, όπου εκεί εκπαιδευόταν μόνος του ο Ιάσονας με τον Σωκράτη, κλεισμένοι σε μια αίθουσα για ώρες. Στην αλχημεία δεν ήταν καθόλου καλός ο Ιάσονας, είχε καταφέρει να ανατινάξει αρκετές φορές τον πάγκο εργασίας, βάζοντας κάποιο λάθος συστατικό ή παραπάνω ποσότητα σε φίλτρα, κάνοντας μαύρους τον ίδιο και τον Σωκράτη. Μια άλλη φορά, είχε βάλει φωτιά και παραλίγο να καεί ολόκληρο το εργαστήριο, όμως ευτυχώς βρισκόταν εκεί κοντά ένας φρουρός- ξωτικό του νερού και έσβησε τις φλόγες.

«Δεν πειράζει. Δεν θέλουμε να γίνεις αλχημιστής, αλλά τουλάχιστον να μάθεις τα βασικά.» του είπε τότε ο Σωκράτης.

Στα ξόρκια κανένας δεν γνώριζε τι έκαναν μέσα στην αίθουσα και τι ακριβώς μάθαιναν.

«Τα περισσότερα ξόρκια αποτελούνται από λόγια, μπορεί να είναι μία λέξη η μια φράση.» του είχε πει ο Σωκράτης. «Για να εκτελέσεις ένα ξόρκι, πρέπει να έχεις απομνημονεύσει αυτά τα λόγια και να τα συνδυάσεις με κίνηση των χεριών. Σε υψηλότερα επίπεδα ικανότητας, όπως εγώ, μπορείς να εκτελείς ξόρκια χωρίς να τα λες φωναχτά, απλά με τη σκέψη σου. Χρειάζεται προσοχή όμως, ιδιαίτερα στα πιο ισχυρά ξόρκια.» Και έμαθε πολλά ξόρκια ο Ιάσονας, παρόλο που στην αρχή δυσκολευόταν να απομνημονεύσει τις λέξεις. Συνήθως εμφανιζόταν μια σφραγίδα ή ένα φως στο χέρι του. Υπήρχαν ξόρκια για προστασία, για άμυνα του νου, για αφοπλισμό ή αποδυνάμωση του αντιπάλου... Ωστόσο, ο Σωκράτης τον συμβούλευσε να αποφεύγει να τα χρησιμοποιεί αν δεν ήταν απολύτως απαραίτητο, γιατί ειδικά τη στιγμή που κατείχε δύο μαγικές ενέργειες, θα αποδυναμωνόταν ο ίδιος και θα έπρεπε να ξεκουραστεί προτού μπορέσει να χρησιμοποιήσει ξανά μαγεία.

Οι φίλοι του τα πήγαιναν εξίσου καλά στην εκπαίδευση τους. Ο Γιάννης ξεκίνησε εκπαίδευση με το σώμα των τοξοτών, μαζί με τη Φωτεινή. Οι ικανότητες του εντυπωσίασαν αμέσως τους συμπολεμιστές του, αφού τα βέλη του σχεδόν πάντα έβρισκαν στόχο. Του είχαν δώσει ένα ξύλινο τόξο, πολύ όμορφα σκαλισμένο, ελαφρύ και εύκολο στο χειρισμό. Ακόμα και εν κινήσει, επάνω σε άλογο, έβρισκε συνήθως το στόχο του.

Ένιωθε άλλος άνθρωπος τώρα που δεν ήταν αναγκασμένος να δέχεται την πίεση του πατέρα του, πιο ανέμελος και γαλήνιος, χαρούμενος. Μιλούσε βέβαια αραιά με τους γονείς του στο κινητό, και ο πατέρας του προσπαθούσε να τον ελέγξει με τους γνωστούς τρόπους έστω κι από απόσταση, όμως δεν τον πτοούσε πλέον. Εξάλλου δεν μπορούσε να κάνει και πολλά από εκεί που ήταν, ειδικά τη στιγμή που δεν είχε καμιά δικαιοδοσία, καμία δύναμη στη Χώρα των Ξωτικών.

Ο Ηρακλής ξεκίνησε εκπαίδευση στο πυροβολικό και κέρδισε αμέσως το σεβασμό και το θαυμασμό των συμπολεμιστών και των ανωτέρων του, γιατί αν και θνητός, διακρινόταν από στρατιωτική πειθαρχία και πολεμούσε πάντα συγκεντρωμένος στις ασκήσεις.

«Σε συγχαίρω, νεαρέ.» του είχε πει ο ίδιος ο Αξιωματικός. «Έχεις την πειθαρχία ενός ξωτικού.»

Εκτός από τους φίλους του, ο Ηρακλής σκεφτόταν συνεχώς και την οικογένεια του για να παίρνει κουράγιο. Μιλούσε σχεδόν κάθε μέρα μαζί τους. Παρόλο που στον Νότο, όσο περνούσε ο καιρός, το κλίμα είχε βαρύνει και ο κόσμος ζούσε μέσα στο φόβο, η μητέρα και τα αδέλφια του παρέμεναν ενωμένοι και ήταν χαρούμενοι που η Σοφία μπορούσε να περπατάει και να χορεύει ξανά. Βέβαια δεν πρόλαβε να γραφτεί σε σχολή μπαλέτου, καθώς όλες οι σχολές και τα σχολεία έκλεισαν σε ολόκληρο το Βασίλειο του Νότου

Η Βασίλισσα Αλεξάνδρα και ο Βασιλιάς Λαέρτης του Βορρά, αποφάσισαν από κοινού να κλείσουν όλα τα σχολεία και εκπαιδευτήρια στα βασίλεια τους, και όλοι οι μαθητές να επαναλάμβαναν όταν θα έφευγε η απειλή όπως είπαν, τις ίδιες τάξεις στις οποίες πήγαιναν, πράγμα το οποίο δυσαρέστησε αρκετούς γονείς και εκπαιδευτικούς. Δεν θα είχαν όμως όλα τα μαθήματα, παρά μόνο τα πιο βασικά, όπως επίσης και μερικές γνώσεις για τα Ξωτικά και τους Μάγους, με τους οποίους τα Πέντε Βασίλεια θα υπέγραφαν συμμαχία. Όσο για τους εκπαιδευτικούς, θα πληρώνονταν κανονικά για όσο διαρκούσε το κλείσιμο των σχολείων και σχολών, μέχρι την επόμενη χρονιά δηλαδή όπως υπολόγιζαν και ήλπιζαν. Έτσι, οι τρεις φίλοι δεν ανησυχούσαν πια για το αν θα έχαναν τις τελικές εξετάσεις.

{...}

Η Ιφιγένεια ξεκίνησε κι εκείνη εκπαίδευση με τους υπόλοιπους θεραπευτές και με επικεφαλή φυσικά τον πατέρα της και ήταν μια από τους καλύτερους. Κάποιοι μάλιστα, έλεγαν πως η Θεραπεία της ήταν η πιο ισχυρή, μια θεραπευτική δύναμη που μόνο μια φορά στα χίλια χρόνια εμφανιζόταν. Μια δύναμη που, όχι μόνο θεράπευε μη αναστρέψιμες καταστάσεις, αλλά μπορούσε επίσης να γιατρεύσει την ψυχή, να ηρεμήσει και να γαληνεύσει την οργή που αισθανόταν κάποιος.

Ο Αδριανός εκπαιδευόταν και εκείνος μαζί της κι έκανε ό,τι ήταν δυνατόν για να την εντυπωσιάσει. Εκείνη γελούσε κρυφά, ποτέ πριν ο παιδικός της φίλος δεν της είχε δείξει τέτοιο ενδιαφέρον. Μήπως όντως την έβλεπε ερωτικά, και τώρα με την παρουσία του Ιάσονα ένιωθε να απειλείται; Μήπως έτσι εξηγούνταν η επιθετική συμπεριφορά του προς αυτόν;

Πάντως, παρόλο που έμειναν μόνοι τους κι άλλες φορές, ο Ιάσονα δεν επιχείρησε ξανά να τη φιλήσει, και εκείνη ντρεπόταν να κάνει το πρώτο βήμα. Απ' τη μια το ήθελε πολύ, από την άλλη όμως φοβόταν για το τι θα ακολουθούσε. Σίγουρα και ο Ιάσονας θα είχε τις ίδιες σκέψεις με εκείνη.

Πέρασε έτσι ένας μήνας και οι τρεις Νότιοι ένιωθαν πλέον μέρος του τόπου αυτού. Η εκπαίδευση συνεχιζόταν, όπως επίσης και τα θεωρητικά μαθήματα.

«Πώς δημιουργήθηκαν τα Ορκ, κύριε;» ρώτησε μια μέρα ο Γιάννης τον Αχιλλέα, όταν εκείνος τους μιλούσε στην τάξη για τους πολέμους με αυτά.

«Κανείς δεν γνωρίζει σίγουρα πως έγινε αυτό, πάντως όλοι ξέρουμε πως πρόκειται για μια αρχαία κατάρα.» είπε ο γοητευτικός καθηγητής. «Η επικρατέστερη θεωρία, είναι ότι τα πρώτα Ορκ γεννήθηκαν ως Ξωτικά, όμως επαναστάτησαν εναντίον του είδους μας και έφαγαν κρέας, πράγμα απαγορευμένο σύμφωνα με τη θρησκεία μας. Έσφαξαν κάτι ζώα, τα έψησαν και τα έφαγαν, όπως ακριβώς κάνουν και οι άνθρωποι. Χωρίς παρεξήγηση.» Αυτό το είπε απευθυνόμενος στους θνητούς μαθητές του. «Τότε οι Θεοί θύμωσαν και τους καταράστηκαν, στερώντας τους τις δυνάμεις τους και δίνοντας τους εκείνη την αποκρουστική εμφάνιση. Είχαν πράσινο δέρμα και οι κυνόδοντες της κάτω γνάθου τους έγιναν μυτεροί και πετάγονταν έξω από το στόμα τους. Καταράστηκαν ακόμα και τους απογόνους τους και όσους προέρχονταν από αυτούς, έτσι εκείνοι αναπαράχθηκαν και γεννιούνταν συνεχώς νέα Ορκ.»

«Οπότε... Αν τα πρώτα Ορκ ήταν ξωτικά που έγιναν έτσι επειδή έφαγαν κρέας...» είπε διστακτικά ο Γιάννης. «...τότε μπορεί να υπάρξουν ξανά Ορκ, έτσι δεν είναι;» Τα άτομα που βρίσκονταν μέσα στην τάξη αντάλλαξαν ματιές αγωνίας και φρίκης στη σκέψη και μόνο.

«Είναι πιθανόν.» απάντησε ο καθηγητής τους. «Για αυτό, όσα ξωτικά του σήμερα δεν τηρούν τη χορτοφαγία από σεβασμό για το είδος μας ή τη θρησκεία μας, την τηρούν από φόβο. Οπότε, αγαπητά μου ξωτικά, δεν σας συνιστώ να σφάξετε κάποιο ζώο και να το φάτε, όσο κι αν πεινάτε ή όσο περίεργοι και αν είστε.» είπε αστειευόμενος, απευθυνόμενος αυτή τη φορά στα ξωτικά της τάξης.

Πάντως, οι τρεις Νότιοι δεν είχαν πρόβλημα τόσον καιρό που δεν έτρωγαν κρέας, εφόσον δεν το σέρβιραν πουθενά στη χώρα. Το είχαν συνηθίσει και τα υπόλοιπα φαγητά που έτρωγαν ήταν τόσο νόστιμα, που δεν τους έλειπε το κρέας. Υπήρχαν πολλά πιάτα με ρύζι σε πολλές παραλλαγές, συνταγές με ζυμαρικά ή λαχανικά, σαλάτες και πολλά διαφορετικά είδη ψωμιού και πίτας.

{...}

Ήρθε επιτέλους μία απ' τις στιγμές που περίμενε με αγωνία κι ανυπομονησία ο Ιάσονας. Είχαν συγκεντρωθεί όλοι σε μια αίθουσα, κενή με μόνο ένα τραπέζι στη μέση, ξύλινη, απλή, με παράθυρα ψηλά. Μια πύλη άνοιξε στο σημείο που στεκόταν ο Σωκράτης και όλοι οι έφηβοι, τόσο τα ξωτικά όσο και οι θνητοί και ο Ιάσονας, έκαναν πίσω σοκαρισμένοι, νομίζοντας ότι θα ήταν κάποιος Σκοτεινός. Όμως εκείνη η πύλη είχε χρυσό πλαίσιο και όχι κόκκινο.

«Όχι, καλέ, μη φοβάστε!» τους είπε γελώντας ο Σωκράτης. «Είναι ο φίλος μου, ο Χρονομάγος Αγησίλαος.» Και εκείνη τη στιγμή πράγματι μπήκε στην αίθουσα ένας μάγος, με σκούρα μαλλιά και μούσια, που κρατούσε κάτι στα χέρια του καλυμμένο με σεντόνι. Το σχήμα του ήταν στρογγυλό.

«Καλώς ήρθες στη Χώρα των Ξωτικών, φίλε μου.»

«Καλώς σε βρήκα, Σωκράτη,» έκαναν χειραψία, «όπως και όλους σας. Με έστειλε ο Άρχοντας Παύλος για να σας παραδώσω ένα πολύ σημαντικό πακέτο που θα βοηθήσει στην εκπαίδευση του νεαρού μάγου.» και αφού έδωσε το στρογγυλό πακέτο που κρατούσε στον Σωκράτη, πλησίασε τον Ιάσονα.

«Χαίρομαι πολύ που σε γνωρίζω, Ιάσονα Ιωαννίδη.» του είπε αναγνωρίζοντας τον αμέσως και σφίγγοντας του θερμά το χέρι.

«Και... Κι εγώ, Χρονομάγε Αγησίλαε.» είπε ο νεαρός με μια μικρή αμηχανία.

«Τα κατορθώματα και οι ικανότητες σου έχουν γίνει γνωστά στη χώρα μας, όμως δυστυχώς ο Άρχοντας μας δεν μπορεί να σε θεωρήσει ακόμα έναν από εμάς, παρόλο που αξίζεις και με το παραπάνω να λέγεσαι μάγος.»

«Γιατί;» ρώτησε τότε ο Ιάσονας, βγάζοντας όσα τον έπνιγαν προς τα έξω: «Τι άλλο πρέπει να κάνω για να το αποδείξω; Οι γονείς μου, εκείνοι με τους οποίους ζούσα στον κόσμο των ανθρώπων, με είχαν υιοθετήσει. Οι πραγματικοί μου γονείς είναι μάγοι, είμαι σίγουρος για αυτό.»

Φυσικά, όλοι στην αίθουσα γνώριζαν αυτή την πληροφορία, καθώς πρόσφατα ο Ιάσονας το είχε αποκαλύψει και στους νέους φίλους του, τα ξωτικά. Ο Αγησίλαος όμως, φάνηκε να σοκάρεται.

«Εσύ του το αποκάλυψες;» ρώτησε τον Σωκράτη.

«Όχι. Οι θνητοί γονείς του.» απάντησε εκείνος και έβγαλε το φλασκί μέσα από το σακάκι του να πιει.

«Τι μου κρύβετε;» απόρησε ο Ιάσονας. «Γιατί φαίνεται πως όλοι σχεδόν ήξεραν για την υιοθεσία μου εκτός από εμένα;!» ξέσπασε.

«Ηρέμησε σε παρακαλώ. Θα τα μάθεις κάποια στιγμή, όμως δεν είναι ακόμα η ώρα.» του απάντησε ο Σωκράτης.

«Έχει δίκιο.» είπε ο Αγησίλαος. «Προς το παρόν, πρέπει να ολοκληρώσεις την εκπαίδευση σου. Για αυτό εξασκήσου στα οράματα με τη σφαίρα, γιατί ίσως αποδειχθεί πολύτιμη η ενόραση σου για τον πόλεμο.» και στράφηκε ξανά στον Σωκράτη. «Εγώ πρέπει να φύγω, φίλε μου! Ο Άρχοντας Παύλος βρίσκεται σε συνεχή επικοινωνία με τον Άρχοντα Έλιο και τους βασιλείς των Πέντε Βασιλείων. Όταν γίνει ο πόλεμος, θα σας στηρίξουμε. Ιάσονα... υπομονή.» είπε ρίχνοντας του μια τελευταία ματιά και έπειτα, αφού άνοιξε ξανά η χρονοπύλη, πέρασε μέσα σ' αυτήν και επέστρεψε στη Χώρα των Μάγων.

Ησυχία επικράτησε στην αίθουσα μετά την αποχώρηση του.

«Ώστε... ταξιδεύετε με χρονοπύλες εσείς οι μάγοι, σωστά;» είπε ενθουσιασμένος ο Γιάννης, θέλοντας να ελαφρύνει το κλίμα. «Όμως, αν είναι έτσι, γιατί δεν ήρθες με αυτό τον τρόπο στο βασίλειο μας και ταξίδεψες με καράβι, Μάγε Σωκράτη; Θα μπορούσες να ζητήσεις από τον φίλο σου να σου ανοίξει μια πύλη.»

«Επειδή, νεαρέ τοξότη, οι Χρονομάγοι μπορούν να ανοίγουν πύλες μονάχα σε συγκεκριμένα σημεία, εκεί που υπάρχει μαγική ενέργεια την οποία να αναγνωρίζουν. Έτσι και ο Αγησίλαος, εντόπισε τη δικιά μου μαγική ενέργεια και ήρθε απευθείας σε εμένα. Άσε που δεν ήθελα με τίποτα να χάσω τέτοιο γλέντι που έγινε στο πλοίο, χαχαχα! Στο θέμα μας όμως! Σήμερα θα έχουμε το πρώτο μας μάθημα ενόρασης, Ιάσονα, στο οποίο και οι φίλοι σου μπορούν να συμμετάσχουν.»

Ο Ιάσονας ξέχασε τα όσα ειπώθηκαν προηγουμένως παρουσία του Χρονομάγου και προσπάθησε να επικεντρωθεί στο μάθημα με τη σφαίρα της ενόρασης, την οποία ήδη ο Σωκράτης είχε τοποθετήσει επάνω στο τραπέζι στη μέση της αίθουσας. Τράβηξε το λευκό κάλυμμα και αποκάλυψε μια γυαλιστερή σφαίρα σε μοβ και μπλε αποχρώσεις, στηριζόμενη σε μια χρυσή βάση. Ήταν σαν αυτή που είχε δει τότε στον Πύργο των Μάγων. Ο Ιάσονας πλησίασε με αγωνία και φόβο σχετικά με το τι θα αντίκριζε. Οι εφιάλτες του εμφανίζονταν αναπάντεχα και δεν έδειχναν τίποτα συγκεκριμένο, παρά μόνο στοιχεία από το μέλλον, αν και τώρα τελευταία, από την ημέρα που ήρθαν στη Χώρα των Ξωτικών, είχε σταματήσει να τους βλέπει. Ίσως έπαιζε ρόλο η μαγεία των ξωτικών.

Το να κοιτάξει όμως στο μέλλον με τη θέληση του, αυτό ήταν κάτι που τον τρόμαζε. Και αν έβλεπε το θάνατο ενός από τους φίλους του.

«Δεν γνωρίζουμε σίγουρα αν θα δεις συγκεκριμένα πράγματα.» είπε ο Σωκράτης, αφού εξήγησε πρώτα σε όλους ορισμένα γενικά στοιχεία σχετικά με τη σφαίρα ενόρασης. «Για να δεις συγκεκριμένα στοιχεία για το μέλλον, θα πρέπει να έχεις μεγάλη εμπειρία με τη σφαίρα της ενόρασης και να μάθεις πολύπλοκα ξόρκια. Τα πράγματα που θα δεις εδώ μέσα προς το παρόν, θα είναι εξατομικευμένα για τον καθένα, αλλά και πάλι τίποτα συγκεκριμένο. Κύριε Αχιλλέα, θα μας κάνετε την τιμή;»

«Μετά χαράς.» είπε ο Αχιλλέας και έκανε μερικά βήματα μπροστά, ώσπου στάθηκε στο σημείο απέναντι από τον Ιάσονα στο τραπέζι.

«Λοιπόν Ιάσονα, θα ήθελα να μου πεις γενικά τις προβλέψεις σου για το μέλλον μου, κοντινό και μακρινό, ότι μπορέσεις να δεις. Μην ανησυχείς, θα δεχτώ οτιδήποτε. Άλλωστε, ξέρουμε όλοι ότι το μέλλον που βλέπεις δεν αλλάζει.» είπε το ξωτικό του αέρα και έβαλε τα χέρια του επάνω στη σφαίρα.

«Ωραία λοιπόν. Από ότι βλέπεις, Ιάσονα, το άτομο το οποίο σου ζητά μια πρόβλεψη πρέπει να έχει τα χέρια του επάνω στη σφαίρα. Για αρχή θα πρέπει και εσύ να τα έχεις, όμως με πολλή εξάσκηση ίσως καταφέρεις να βλέπεις και χωρίς να αγγίζεις τη σφαίρα, χρησιμοποιώντας ξόρκι.» είπε ο Σωκράτης. «Κλείνουμε όλοι καλά τα μάτια μας, και προπάντων ο Αχιλλέας, γιατί μονάχα ο προφήτης επιτρέπεται να δει στη σφαίρα της ενόρασης όταν του παρουσιάζει το όραμα. Μπορεί να έχει ανεπιθύμητες παρενέργειες εάν κοιτάξει οποιοσδήποτε άλλος.» τόνισε. «Ιάσονα, μόλις κλείσουμε όλοι τα μάτια, βάλε κι εσύ τα χέρια σου επάνω στη σφαίρα και πες τη λέξη Αποκαλύψιους*, έχοντας έντονα στο μυαλό σου το μέλλον του καθηγητή Αχιλλέα. Δεν είναι απαραίτητο να πεις τη λέξη, αλλά σε βοηθάει να επικεντρωθείς σε αυτό που θες να δεις.»

Ο Σωκράτης απομακρύνθηκε και μόλις ο Ιάσονας είδε ότι όλοι είχαν κλειστά μάτια, έβαλε αγχωμένος τα χέρια του επάνω στη σφαίρα και είπε:

«Αποκαλύψιους!»

Ένιωσε τη σφαίρα να τον ρουφάει και τότε άρχισαν να περνούν από μπροστά του διάφορες εικόνες: στην αρχή είδε γενικές εικόνες απ' τον πόλεμο, σκληρές μάχες στη Σκοτεινή Διάσταση και κόσμο πολύ να πεθαίνει, όπως ακριβώς τους έβλεπε και στα όνειρα του. Έπειτα όμως το όραμα επικεντρώθηκε στον Αχιλλέα. Τον είδε να πολεμάει πολύ γενναία, με τη γαλάζια στολή των ξωτικών, σπαθί και εκτοξεύοντας κύματα αέρα και ανεμοστρόβιλους. Ύστερα όμως, τον είδε να δέχεται τη λεπίδα ενός εχθρού στο στήθος, τον είδε ξαπλωμένο στο έδαφος, τα μάτια του να σβήνουν ενώ ένα δάκρυ κυλούσε και από εκεί και έπειτα δεν μπορούσε να δει πιο πέρα στο μέλλον, μόνο σκοτάδι, σαν να μην υπήρχε μέλλον.

Έπειτα, σαν να ξύπνησε απότομα από όνειρο, επανήλθε στην αίθουσα μαζί με τους υπόλοιπους, σοκαρισμένος. Έβγαλε τα χέρια του από τη σφαίρα, αφήνοντας μια ανάσα που κρατούσε απότομα. Όλοι κατάλαβαν ότι το όραμα είχε τελειώσει και άνοιξαν τα μάτια τους.

«Λοιπόν; Τι είδες;» τον ρώτησε ο Αχιλλέας. Εκείνη τη στιγμή που τον κοιτούσε στα μάτια, ο Ιάσονας δεν μπορούσε να απαντήσει. Είχε δει πολύ θάνατο στα οράματα του, όμως το να βλέπει το θάνατο ενός ατόμου που γνώριζε και να πρέπει να του το ανακοινώσει, αυτό δεν το άντεχε. Ο Αχιλλέας όμως κατάλαβε:

«Πεθαίνω στη μάχη, έτσι;» ρώτησε, σοκάροντας τους όλους στην αίθουσα.

«Ναι.» παραδέχτηκε μόνο Ιάσονας. «Λυπάμαι.»

«Μην απολογείσαι. Άλλωστε εγώ από μόνος μου σου είπα πως ήμουν έτοιμος να ακούσω οτιδήποτε. Εάν αυτό είναι το μέλλον μου, θα το δεχθώ.» προσπάθησε να τον καθησυχάσει το ξωτικό.

«Είσαστε ελεύθεροι. Δεν θα συνεχίσουμε το μάθημα. Ιάσονα, συγνώμη. Δεν έπρεπε να σε βάλουμε να δεις το μέλλον στη σφαίρα. Όμως δεν είχαμε ιδέα ότι θα έβλεπες κάτι τόσο... συγκεκριμένο.» είπε ο μεγαλύτερος μάγος σκεπτικός.

«Δεν πειράζει, Σωκράτη.» του είπε ο Αχιλλέας και στράφηκε ξανά στον νεαρό μάγο: «Ιάσονα, κανονικά δεν επιτρέπεται να αποκαλύπτεις το θάνατο κάποιου, όμως εγώ το κατάλαβα από μόνος μου. Τώρα τουλάχιστον θα είμαι προετοιμασμένος.»

«Ωστόσο δεν θα ξανακάνουμε μάθημα με τη σφαίρα εάν δεν το θέλεις εσύ. Αν φοβάσαι το μέλλον, καλό είναι να μην ξανακοιτάξεις μέσα σ' αυτήν προς το παρόν.» του είπε ο Σωκράτης.

Όταν μετά βγήκαν από την αίθουσα, όλοι τον ρωτούσαν αν ήταν καλά. Δεν ήξερε αν λυπόταν περισσότερο που είπε στον Αχιλλέα ότι θα πεθάνει, ή από το γεγονός και μόνο ότι όντως θα πέθαινε. Είχε οικογένεια, είχε γυναίκα και παιδί και εκτός αυτού ήταν ένας πολύ σπουδαίος καθηγητής από τον οποίο είχαν μάθει πάρα πολλά πράγματα για τη Χώρα των Ξωτικών. Κοίταξε τους φίλους του, έναν- έναν. Δεν θα ήθελε με τίποτα να δει στη σφαίρα το θάνατο ενός από αυτούς. Αρκετά είχε δει στους εφιάλτες του, δεν χρειαζόταν να κοιτάει οικειοθελώς και στη σφαίρα.

Τελικά, σκέφτηκε, είναι κατάρα να γνωρίζεις το μέλλον.

*Όσες λέξεις είναι γραμμένες με έντονα γράμματα (εκτός από το σημείωμα συγγραφέα προφανώς 😆) είναι ξόρκια.

********************************************************

Καλά Χριστούγεννα σε όλους, παρόλο που τα Χριστουγεννιάτικα κεφάλαια έχουν περάσει προ πολλού. 

Σε αυτό το κεφάλαιο, προχωρήσαμε λίγο στην εκπαίδευση και είδαμε καινούργια πράγματα, είδαμε έναν Χρονομάγο και μια σφαίρα ενόρασης. Πώς σας φάνηκαν; 

Τον καημένο τον Ιάσονα... Πρώτη προφητεία για συγκεκριμένο άτομο και είδε τον θάνατο του. Μάλλον δεν θα υπάρξει άλλο μάθημα ενόρασης... Γιατί άραγε η ικανότητα προφητείας του είναι τόσο ισχυρή;

Όπως πάντα ψηφίζετε και αν θέλετε σχολιάζετε.

Να περάσετε όμορφα τα Χριστούγεννα με τα αγαπημένα σας πρόσωπα 🎄🎅🤶

(Αντί για ξωτικά έβαλα τους Αγιοβασίληδες λόγω της ημέρας 😋)