Ο Ιάσονας είχε βρεθεί σε πολύ δύσκολη θέση. Πώς θα κέρδιζε την εμπιστοσύνη των ανθρώπων του Νότου, τη στιγμή που είχε έρθει στα χέρια του και δύο φορές μάλιστα το σπαθί ενός πολύ σατανικού ανθρώπου και ενός από τους χειρότερους τυράννους που κυβέρνησαν ποτέ το βασίλειο του Νότου; Όμως δεν είχε άλλη επιλογή. Έπρεπε να πει την αλήθεια από την αρχή.

{...}

«Δηλαδή μας λες ότι το ίδιο το σπαθί του Λόρδου Ντέριου σε οδήγησε στη μονομαχία και σε έσωσε, ενώ την αμέσως επόμενη νύχτα, ήρθε ξανά στα χέρια σου και μίλησες με τον ίδιο τον Λόρδο Ντέριο, κάνοντας συμφωνία μαζί του να σου χαρίσει το ξίφος του και να δεθεί η ψυχή του με τη δική σου;» τον ρώτησε η βασίλισσα δύσπιστη, όταν αφηγήθηκε την ιστορία με το σπαθί.

«Μάλιστα.» παραδέχτηκε. «Αν και, δεν με έσωσε εκείνο το σπαθί στη μάχη μου με τον Αντίνοο, απλά με βοήθησε να συνεχίσω για λίγο ακόμα και να μη χτυπηθώ παραπάνω.»

«Αυτό είναι σκοτεινή μαγεία! Μόλις μας παραδέχτηκε ότι έκανε συμφωνία με την ίδια την ψυχή του Ντέριου!» φώναξε κατηγορώντας τον πάλι ο Στρατηγός Χάρης.

«Με συγχωρείτε που παίρνω το λόγο, αλλά δεν μπορώ να αφήσω να κατηγορούν τον γιο μου άδικα!» αναφώνησε ο Φαίδωνας και σηκώθηκε αποφασισμένος. Η Βασίλισσα του έδωσε το λόγο.

«Όλοι γνωρίζουμε τι έπραξε ο Λόρδος Ντέριος τετρακόσια περίπου χρόνια πριν. Ξέρουμε πως ήταν επικίνδυνος και άπληστος, και σκότωνε οποιονδήποτε πήγαινε κόντρα στα σχέδια του. Όμως στο τέλος πέθανε, και πήρε την τιμωρία που του άξιζε κλεισμένος τόσα χρόνια μέσα σε εκείνο το σπαθί. Για να επέλεξε τον γιο μου να χρησιμοποιήσει το σπαθί του τώρα που το έχει περισσότερη ανάγκη από ποτέ, ήταν γραφτό και υπήρχε κάποιος λόγος να γίνει. Για να συμφώνησε ο γιος μου με τον ίδιο τον Ντέριο να χρησιμοποιήσει το σπαθί, να δανειστεί τις δυνάμεις του που σε συνδυασμό με τις μαγικές του δυνάμεις θα τον κάνουν ακόμα δυνατότερο, κάτι θα ήξερε και τον εμπιστεύομαι απόλυτα. Και είμαι βέβαιος ότι δεν θα επιτρέψει στον Ντέριο να κάνει κάτι κακό και να βλάψει αθώους.» Όσοι ήταν με το μέρος του Ιάσονα, χειροκρότησαν σε αυτά τα λόγια του πατέρα του. Ο νεαρός γύρισε και τον κοίταξε ευχαριστώντας τον με το βλέμμα.

«Πολύ καλά λοιπόν... Το σπαθί του Λόρδου Ντέριου θα επιστραφεί στον Ιάσονα, θα παραμείνει στην κατοχή του και θα πρέπει να εκπαιδευτεί ώστε να μάθει να το ελέγχει χωρίς να παίρνει εκείνο τον έλεγχο, καθώς και να το συνδυάζει με τη μαγεία του.» ανακοίνωσε η βασίλισσα, αφήνοντας κάποιους δυσάρεστα και κάποιους άλλους ευχάριστα έκπληκτους. Ο Ιάσονας ένιωσε μια ανακούφιση. Ο Στρατηγός κάθισε κάτω με σταυρωμένα τα χέρια θυμωμένος, όμως δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς.

«Το θέμα είναι ότι θα χρειαστεί βοήθεια σε αυτό.» συμπλήρωσε ο Βασιλιάς Δημοσθένης τα λόγια της. «Ποιος θα αναλάβει την εκπαίδευση του;»

«Εγώ.» ακούστηκε μια φωνή από την άκρη της αίθουσας.

Στράφηκαν όλοι προς τα εκεί, για να δουν έναν άντρα που στεκόταν πλάι στην πόρτα, τον οποίο κανένας δεν φάνηκε να πρόσεξε τόση ώρα. Κρατούσε ένα μπουκάλι με ποτό, είχε καστανά κοντά μαλλιά και μούσια, αλλά δεν ήταν ντυμένος με κανένα απ' τα επίσημα χρώματα. Αντιθέτως, φορούσε ένα πράσινο γιλέκο, ένα καφέ σακάκι και λευκό πουκάμισο μέσα απ' το γιλέκο, το οποίο όμως ήταν τσαλακωμένο και έβγαινε έξω από το γκρι παντελόνι του. Άρχισε να περπατά με αργά βήματα προς το μέσον της αίθουσας.

«Μάγε Σωκράτη;!» είπε έκπληκτος ο Φαίδωνας, μόλις τον αναγνώρισε.

«Σε χαιρετώ, φίλε μου Φαίδωνα. Ο γιος σου μεγάλωσε πολύ από την τελευταία φορά που τον είδα.»

«Δεν το πιστεύω... Αυτός είναι ο Μάγος Σωκράτης, εκείνος που είχε έρθει όταν είχα ανακαλύψει τις δυνάμεις μου για να μάθει στον πατέρα μου να με εκπαιδεύει.» εξήγησε ο Ιάσονας στους φίλους του.

«Δεν σας περιμέναμε, Μάγε- Πρίγκιπα Σωκράτη. Ωστόσο, θεωρώ πως είναι μία καλή ώρα αυτή που φτάσατε.»

«Να με συμπαθάτε, Μεγαλειοτάτη... Θα ερχόμουν νωρίτερα, γιατί έχω φτάσει εδώ και λίγες μέρες στη χώρα σας, έμεινα όμως σ' ένα ξενοδοχείο για να συνέλθω και να μην εμφανιστώ στα χάλια που ήμουν απ' το μεθύσι... Έγινε τρελό γλέντι επάνω στο πλοίο, χεχεχε...» Κανένας δεν μοιράστηκε το γέλιο του, αντίθετα σιωπή και αμηχανία έπεσε στην αίθουσα.

Ο Ιάσονας είχε ακούσει πολλά για τον Μάγο Σωκράτη, που αν και ήταν ο Πρίγκιπας της Χώρας των Μάγων, ο γιος του ίδιου του Παύλου του Λευκού, ελάχιστοι ήταν εκείνοι που το ανέφεραν αυτό και τον αποκαλούσαν με την ιδιότητα του. Και τώρα καταλάβαινε το γιατί, ο Μάγος Σωκράτης ήταν σκέτη απογοήτευση, ένας μέθυσος.

«Και τι σας έφερε στα μέρη μας; Μάθατε σχετικά με το συμβάν στο Μεγάλο Ξέφωτο;» θέλησε να μάθει η βασίλισσα.

«Ναι, έμαθα και για αυτό, αλλά έχω έρθει εδώ από πριν συμβεί αυτό. Ο πατέρας μου και το συμβούλιο των Μάγων με έστειλαν, γιατί έλαβαν ένα γράμμα από τον παλιόφιλο Φαίδωνα, που έλεγε πως οι δυνάμεις του μικρού Ιάσονα είχαν γίνει πολύ πιο δυνατές και πως ήθελαν να γίνει δεκτός στη χώρα μας για να εκπαιδευτεί. Δεκτός στη χώρα μας δεν μπορούσε να γίνει, έστειλαν όμως εμένα για να τον εκπαιδεύσω, όπως είχα μάθει στον πατέρα του να τον εκπαιδεύει μικρός.» εξήγησε.

«Και μπορείτε... Θέλω να πω... Είστε σε θέση να...»

«Τι θέλετε να πείτε;! Με λέτε αλκοολικό;!» είπε με θυμωμένο τόνο και ύψωσε ψηλά το μπουκάλι με το κονιάκ. «Αυτό εδώ με βοηθάει να συγκεντρωθώ και να μη χάνω τον έλεγχο της μαγείας μου! Ίσως να με έχει εξασθενίσει βέβαια, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορώ να εκπαιδεύσω έναν νεαρό μάγο, αν δεν κοιμάμαι τύφλα κάτω από κάνα δέντρο, χεχεχε!» Πάλι κανένας δεν γέλασε.

«Ο τύπος είναι για δέσιμο.» σχολίασε ο Ηρακλής.

«Πολύ καλά λοιπόν...» αναστέναξε παραιτημένη η βασίλισσα. «Εφόσον είναι εντολή του αξιότιμου πατέρα σας, δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς παρά να δεχτούμε.»

Τώρα καταλαβαίνω γιατί δεν ερχόταν τόσα χρόνια να με δει. Σκέφτηκε ο Ιάσονας. Γιατί όμως δεν έστειλαν κάποιον άλλον; Γιατί αυτόν; Τι θέλει να πετύχει ο Άρχοντας Παύλος;

Μετά από μερικές ακόμα λεπτομέρειες και συζητήσεις, και ενώ ο Σωκράτης είχε καθίσει δίπλα στον παλιόφιλο του- όπως τον αποκαλούσε – Φαίδωνα, οι βασιλιάδες κατέληξαν σε μία απόφαση:

«Η Θεραπεύτρια Ιφιγένεια θα επιστρέψει στη χώρα της, μαζί με τους γονείς της και τον Άρχοντα Έλιο.» ανακοίνωσε η βασίλισσα. Η Ιφιγένεια κοίταξε τον Ιάσονα με θλίψη. Τελικά θα χωρίζονταν.

Όχι, δεν θέλω να την αποχωριστώ. Όχι ακόμα. Σκέφτηκε ο Ιάσονας και σηκώθηκε όρθιος.

«Ζητώ την άδεια σας να συνοδεύσω κι εγώ τη Θεραπεύτρια Ιφιγένεια στη Χώρα των Ξωτικών. Έχω ήδη πολεμήσει μια φορά ενάντια σε έναν από εκείνους τους εχθρούς και θα μπορέσω να πολεμήσω ξανά αν χρειαστεί, αφού θα έχω προπονηθεί για να εξασκήσω κι άλλο τις δυνάμεις μου, τώρα που έμαθα τον τρόπο που παλεύουν και ειδικά τη στιγμή που θα έχω το σπαθί του Λόρδου Ντέριου. Επιπλέον, ο Μάγος Σωκράτης μπορεί να έρθει μαζί μου και να πραγματοποιήσουμε εκεί την εκπαίδευση μου.» Η Ιφιγένεια αναθάρρησε, οι γονείς του Ιάσονα κοιτάχτηκαν μεταξύ τους ανήσυχοι, ενώ η βασίλισσα έδειξε να το σκέφτεται.

«Συμφωνώ και εγώ να πάρουμε τον Ιάσονα μαζί μας.» είπε ο Άρχοντας Έλιος κι ο νεαρός μάγος τον ευχαρίστησε από μέσα του. «Τα ξωτικά μας θα βοηθήσουν στην εκπαίδευση του και ίσως βοηθήσουν και τον Μάγο Σωκράτη να αντιμετωπίσει τον... εθισμό του.»

«Χαχαχα! Καλό...» γέλασε ο Σωκράτης, σώπασε αμέσως όμως με το αυστηρό βλέμμα που του έριξε εκείνος.

«Κύριε και κυρία Ιωαννίδη, εσείς συμφωνείτε να πάει ο γιος σας στη Χώρα των Ξωτικών ώστε να εκπαιδευτεί;» απευθύνθηκε στους γονείς του η βασίλισσα. "Είναι ανήλικος ακόμα, οπότε χρειάζομαι και τη δική σας συγκατάθεση για να δώσω την άδεια."

Εκείνοι κοιτάχτηκαν μεταξύ τους για λίγο.

«Ένα από τα όνειρα του γιου μας ήταν να ταξιδέψει στις Χώρες των Μάγων και των Ξωτικών. Παρόλο που αυτό δεν γίνεται κάτω από τις καλύτερες συνθήκες, είναι επιλογή του και θα γίνει για το καλό του, οπότε δεν μπορούμε να του το αρνηθούμε.» είπε ο Φαίδωνας και η Ευτυχία ένευσε συμφωνώντας.

«Πολύ καλά λοιπόν... Ο Ιάσονας Ιωαννίδης, αφού πάρει ξανά στα χέρια του το σπαθί του Λόρδου Ντέριου, θα ακολουθήσει τον Άρχοντα Έλιο και τη συνοδεία του όταν επιστρέψουν στη Χώρα των Ξωτικών. Ο Μάγος Σωκράτης θα τον συνοδεύσει και εκεί, ούτως ώστε να τον εκπαιδεύσει κατάλληλα και με τη βοήθεια των Ξωτικών.» Η Ιφιγένεια τον κοίταξε χαμογελώντας και εκείνος το ίδιο.

«Μια στιγμή!» ακούστηκε η φωνή του Γιάννη. Γύρισαν και τον είδαν να έχει σηκωθεί.

«Με συγχωρείτε...» είπε καθαρίζοντας το λαιμό του. «Αιτούμαι να συνοδεύσω και εγώ τους φίλους μου Ιάσονα και Ιφιγένεια στη Χώρα των Ξωτικών. Έχουμε ορκιστεί να είμαστε μαζί σαν ομάδα, ότι κι αν γίνεται, και αυτό φάνηκε νομίζω από τον τρόπο που τον βοηθήσαμε στη μονομαχία του στο Μεγάλο Ξέφωτο, ακόμα και αν δεν έχουμε υπερφυσικές ή μαγικές δυνάμεις.» Δεν τα σκέφτηκε πολύ αυτά τα λόγια. Ήξερε πως αυτό ήταν που ήθελε να κάνει. Το βλέμμα του πατέρα του ένιωθε σαν να τον έκαιγε, όμως δεν θα έκανε πίσω ακόμα και αν αυτός είχε αντίρρηση.

«Με συγκινεί το ενδιαφέρον σου και το δέσιμο σας σαν παρέα.» του είπε η βασίλισσα. «Όμως, αγαπητέ Ιωάννη Λιβανέ, όπως μάθαμε και είδαμε στα βίντεο, κινδυνεύσατε και εσείς να τραυματιστείτε σοβαρά.»

«Το γνωρίζω, Μεγαλειοτάτη. Όμως, αν γίνει πόλεμος με εκείνα τα πλάσματα, που θα γίνει γιατί εμπιστεύομαι την προφητική ικανότητα του Ιάσονα, ούτως η άλλως θα κινδυνεύσουμε όλοι μας. Για αυτό σας παρακαλώ, δώστε και σε εμένα μια ευκαιρία να προπονηθώ μαζί με τα Ξωτικά, ώστε να μάθω να χρησιμοποιώ καλύτερα το τόξο μου και να βοηθήσω όταν έρθει η ώρα.» και την κοίταξε ικετευτικά. Η Βασίλισσα έδειξε να το σκέφτεται και κοίταξε τον Ιάκωβο.

«Εσείς τι γνώμη έχετε, Αρχικατάσκοπε; Θα επιτρέψετε στον γιο σας να πάει στη Χώρα των Ξωτικών για να εκπαιδευτεί μαζί με τα Ξωτικά και τους φίλους του;» τον ρώτησε. Την απάντηση του δεν την περίμενε κανένας και ειδικά ο Γιάννης:

«Αν είναι διαταγή σας, Μεγαλειοτάτη, φυσικά και θα του το επιτρέψω. Αν και τον προπονώ και εγώ ο ίδιος από μικρή ηλικία, πιστεύω πως οι ικανότητες του στην τοξοβολία, στην ιππασία και στην πάλη θα βελτιωθούν ακόμα περισσότερο αν εκπαιδευτεί μαζί με τα ξωτικά, και επίσης θα φέρει τιμή στην οικογένεια.» και κοίταξε τον Γιάννη με ένα ύφος ανεξιχνίαστο.

Τι σχεδιάζεις, πατέρα; Αναρωτήθηκε μέσα του. Η μητέρα του κοιτούσε εξίσου έκπληκτη, πότε τον έναν και πότε τον άλλον.

«Τότε αιτούμαι κι εγώ την άδεια σας να πάω μαζί.» είπε ο Ηρακλής. Όλα τα κεφάλια στράφηκαν προς το μέρος του. «Έχω δύναμη και θα θυσίαζα και εγώ τη ζωή μου για τους φίλους μου. Όπως είπε κι ο Γιάννης, έχουμε ορκιστεί να είμαστε πάντα ενωμένοι και να βοηθάμε ο ένας τον άλλον.»

«Ηρακλή...» του ψιθύρισε η μητέρα του. «Μπορεί να είναι επικίνδυνο. Αν ξεκινήσει ο πόλεμος, η Χώρα των Ξωτικών θα είναι το πρώτο μέρος που θα χτυπήσουν οι εχθροί.» Το βλέμμα της τον κοιτούσε ανήσυχο.

«Συγνώμη, μάνα. Δεν θέλω να σε φορτώσω με νέες ανησυχίες, όμως το ξέρεις κι εσύ ότι αυτό είναι το σωστό. Δεν θα νιώθω καλά με τον εαυτό μου αν μείνω πίσω.»

«Κυρία Εκμετσίογλου.» Η Βασίλισσα απευθυνόταν τώρα στη Μύρνα. «Η απόφαση είναι δικιά σας για το αν επιτρέπετε ή όχι στον γιο σας να ακολουθήσει την παρέα του ή να μείνει μαζί σας. Μπορείτε να το σκεφτείτε όσο θέλετε.»

Η Μύρνα έσκυψε το κεφάλι μπροστά και πήρε μια βαθιά ανάσα.

«Θα σεβαστώ και εγώ την επιθυμία του γιου μου. Άλλωστε, εμπιστεύομαι τα Ξωτικά ότι θα προστατεύσουν εκείνον και τον Γιάννη ως τους μοναδικούς θνητούς αν συμβεί κάτι απρόοπτο.» απάντησε εκείνη κοιτάζοντας τον γιο της τρυφερά και με περηφάνια στο βλέμμα.

«Πολύ καλά λοιπόν... Η απόφαση έχει παρθεί. Ο Γιάννης Λιβανός και ο Ηρακλής Εκμετσίογλου μπορούν να ακολουθήσουν τους υπόλοιπους στη Χώρα των Ξωτικών για να εκπαιδευτούν και εκείνοι με τα ξωτικά. Άρχοντα Έλιε, η προστασία και η εκπαίδευση τους βρίσκεται πλέον στα χέρια σας. Όσο για εμάς, θα συγκαλέσουμε και άλλο συμβούλιο, αυτή τη φορά στο Κεντρικό Βασίλειο, για να ενημερωθούν και οι υπόλοιποι συμβασιλείς μας και να προετοιμαστούν κατάλληλα για παν ενδεχόμενο.»

«Μήπως να το ξανασκεφτείς για τα παιδιά, Βασίλισσα μου;» διαφώνησε ο Στρατηγός, ήρεμα και χωρίς νεύρα αυτή τη φορά. «Έχουν σχολείο και θα χάσουν μαθήματα.»

«Εάν γίνει πόλεμος, δεν νομίζω ότι θα μπορέσει κανένας μαθητής να πάει σχολείο, αγαπητέ Στρατηγέ. Όσο νωρίτερα προετοιμαστούν οι τέσσερις τους, τόσο το καλύτερο, αφού είναι επιλογή τους να πολεμήσουν ο ένας στο πλάι του άλλου. Τέτοια φιλία σπανίζει στις μέρες μας και αυτό ήταν που με συγκίνησε και με έκανε να λάβω την απόφαση μου. Εξάλλου, θα φροντίσω ώστε να αναπληρώσουν τα μαθήματα που έχασαν, στέλνοντας τα σε εκείνους σε μορφή e-mail.» είπε η βασίλισσα και ο στρατηγός για ακόμα μια φορά σώπασε και δέχτηκε την απόφαση της.

«Ωραία! Αναχωρούμε μεθαύριο το πρωί λοιπόν για τη χώρα μας, για να προλάβουν τα παιδιά να ετοιμαστούν και να αποχαιρετήσουν άλλους συγγενείς και φίλους που θα ήθελαν.» δήλωσε ο Άρχοντας Έλιος.

Τότε η Βασίλισσα και ο Βασιλιάς έληξαν το συμβούλιο, ευχαριστώντας όσους παρευρίσκονταν και λέγοντας στο τέλος ότι θα έκαναν ό,τι ήταν δυνατόν για να παραμείνουν οι λαοί ολονών ασφαλείς. Άρχισαν σιγά- σιγά να αποχωρούν από την αίθουσα. Κάποιοι έφυγαν κατευθείαν απ' το Παλάτι ενώ κάποιοι άλλοι έμειναν να συζητήσουν μεταξύ τους.

«Ήσουν πολύ γενναίος εκεί μέσα, γιε μου.» είπε η Ευτυχία στον Ιάσονα μόλις βγήκαν.

«Είμαστε περήφανοι για εσένα, για τον τρόπο που υπερασπίστηκες τον εαυτό σου και τους προειδοποίησες όλους για την απειλή που έρχεται.» συμπλήρωσε ο πατέρας του.

«Οφείλω και σε εσένα ένα ευχαριστώ, μπαμπά. Και εσύ με υπερασπίστηκες όταν εγώ δεν ήξερα τι άλλο να πω.» του είπε ο νεαρός.

«Φαίδωνα, Ευτυχία...» άκουσαν μια φωνή πίσω τους. Ήταν ο Σωκράτης.

«Δεν καταφέραμε να μιλήσουμε μέσα. Χαίρομαι που σας ξαναβλέπω.»

«Και εμείς, Σωκράτη. Δεν άλλαξες καθόλου.» του είπε η Ευτυχία.

«Ναι, ίδιος όπως σε θυμόμασταν είσαι.» συμπλήρωσε η Φαίδωνας. «Τουλάχιστον εμφανισιακά.» Ο μάγος γέλασε δυνατά.

«Εμφανισιακά λογικό να μη γέρασα, φίλοι μου! Μάγος είμαι. Στο άλλο θέμα χειροτέρευσα όμως, το ξέρω. Χεχεχε!» Στράφηκε στον νεαρό και τον έπιασε από τα μπράτσα. «Ιάσονα, πώς μεγάλωσες έτσι, βρε; Τόσο σε θυμάμαι...» και έκανε μία κίνηση με το χέρι του προς το πάτωμα. Στο βλέμμα του μπορούσε να διακρίνει συγκίνηση, μπορεί όμως να ήταν και η επήρεια του αλκοόλ.

«Και οι μαγικές σου ικανότητες όμως έχουν δυναμώσει, από ότι έμαθα. Θα ήθελα πολύ να τις δω.»

«Θα έχουμε αρκετό χρόνο στη Χώρα των Ξωτικών, Μάγε Σωκράτη.» του απάντησε ο Ιάσονας.

«Ελπίζω μόνο να έχουνε ποτά εκεί. Αλλιώς να προμηθευτώ από εδώ πέντε- έξι κούτες. Χαχαχα!» αναφώνησε γελώντας ο Σωκράτης.

Ωχ, Θεέ μου... δυσανασχέτησε μέσα του ο Ιάσονας.

Ο Γιάννης στεκόταν κάπου μόνος χαμένος στις σκέψεις του. Προς μεγάλη του έκπληξη, τον πλησίασε η Βασίλισσα.

«Είσαι εντάξει, Γιάννη;» τον ρώτησε με φανερό ενδιαφέρον στο βλέμμα της.

«Καλά είμαι, Μεγαλειοτάτη. Ευχαριστώ που ρωτάτε.»

«Καταλαβαίνω πως ήταν μεγάλο σοκ αυτό που έμαθες για τον πατέρα σου. Όμως, ελπίζω να καταλαβαίνεις κι εσύ ότι δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς. Δεν έπρεπε να αποκαλυφθεί η ταυτότητα του και όλα όσα ερευνούσε κάτω από τις διαταγές μου.» Ο Γιάννης έριξε μια ματιά στον πατέρα του που μιλούσε με τη μητέρα του και τον Στρατηγό.

«Απλά είναι που... Για χρόνια προσπαθώ να καταλάβω εκείνον, τη συμπεριφορά του...» μονολόγησε σχεδόν. «Δεν ξέρω αν δικαιολογείται για... τίποτα, ξεχάστε το. Είμαι ανόητος.»

«Μην το λες αυτό για τον εαυτό σου, παιδί μου. Όλα θα πάνε καλά.» προσπάθησε να τον καθησυχάσει. «Θα σου κάνει καλό αυτό το ταξίδι και η εκπαίδευση στη Χώρα των Ξωτικών. Ακόμα και αν ο πατέρας σου στο αρνιόταν, εγώ θα τον έπειθα να δεχτεί. Το ήξερε, για αυτό στο επέτρεψε κατευθείαν.»

Έτσι εξηγείται... είπε μέσα του ο Γιάννης.

Μετά από λίγες ακόμα συζητήσεις, τα παιδιά αποχαιρετίστηκαν μεταξύ τους, δίνοντας ραντεβού την επόμενη μέρα στο σχολείο για να αποχαιρετήσουν τους φίλους τους και έφυγαν ξεχωριστά, ο καθένας με την οικογένεια του, από το Λόφο του Παλατιού για να επιστρέψουν στην Ωραιόπολη και στα σπίτια τους.

Το κλίμα στο σπίτι των Λιβανών ήταν αρκετά βαρύ. Κάθισαν οι τρεις τους στο τραπέζι για να μιλήσουν υποτίθεται, μα κανένας δεν άρθρωνε λέξη και το μόνο που ακουγόταν ήταν ο ήχος από τους δείκτες του ρολογιού και τα πουλιά απ' τον κήπο.

«Πες μου...» ξεκίνησε ο Γιάννης μιλώντας στον πατέρα του. «Αυτός ήταν ο λόγος που ήσουν πάντα τόσο σκληρός μαζί μου; Η κατασκοπία σε έκανε να χάνεις τον εαυτό σου;» Ο Ιάκωβος δεν απάντησε αμέσως, σαν να μην ήξερε τι να απαντήσει.

«Ήταν ένας από τους λόγους, ναι.» παραδέχτηκε. «Επειδή ήξερα με τι πλάσματα είχαμε να κάνουμε. Βέβαια οι ικανότητες μας ως θνητοί δεν φτάνουν ούτε στο ελάχιστο τις υπερφυσικές τους δυνάμεις, αλλά με την κατάλληλη προπόνηση μπορούμε να αναπτύξουμε κι άλλο τα αντανακλαστικά μας και επιπλέον η τοξοβολία είναι ένας καλός τρόπος να τους χτυπήσεις από μακριά προτού σε φτάσουν. Για αυτό σε προπονούσα όσο περισσότερο γινόταν. Για αυτό σε πίεζα πολλές φορές, σε έφτανα στα όρια σου. Όμως, μετά το ξύλο που έφαγες στο Μεγάλο Ξέφωτο, αποδείχθηκες ανάξιος.»

«Τι;» απόρησε με παράπονο.

«Ιάκωβε...» πήγε να διαμαρτυρηθεί η Αντιγόνη.

«Φοβήθηκες!» φώναξε εκείνος στον γιο τους αγνοώντας την. «Ο φόβος σε παραλύει και σε κάνει αδύναμο, ενώ εκείνα τα πλάσματα δεν νιώθουν φόβο!»

«Εσύ δηλαδή θα τον αντιμετώπιζες καλύτερα;!» τον ρώτησε επίσης φωνάζοντας. Ο Ιάκωβος κάθισε ξανά.

«Δεν ξέρω.» απάντησε επιστρέφοντας πάλι στο σοβαρό, ανέκφραστο ύφος του. «Ίσως όχι μόνος μου. Όμως εκπαιδεύω τους κατασκόπους μου χρόνια για αυτό και αν είμαστε πολλά άτομα μαζί και με τα κατάλληλα μέσα, ίσως τους αντιμετωπίσουμε. Δεν έχουμε δοκιμάσει.»

«Όμως εμείς να σου θυμίσω ότι ήμασταν μόνο τέσσερα άτομα, ο Ιάσονας είχε τραυματιστεί και η Ιφιγένεια τον θεράπευε εκείνη την ώρα, οπότε ήμασταν μόνο εγώ και ο Ηρακλής, χωρίς πραγματικά όπλα και χωρίς τα κατάλληλα μέσα. Απλά ήθελες να μου υπενθυμίσεις πόσο άχρηστος είμαι.» είπε με πίκρα και έφυγε για να ανέβει στο δωμάτιο του. Ο Ιάκωβος δεν τον ακολούθησε ούτε του φώναξε. Δεν είχε νόημα τώρα πια, ούτε να του βάλει τιμωρία ούτε και να συνεχίσουν την εκπαίδευση τους αφού σε δύο μέρες θα έφευγε.

Ο Γιάννης μπήκε στο δωμάτιο του, συγκρατώντας την παρόρμηση να αρχίσει να σπάει πράγματα. Δεν ήξερε γιατί ένιωθε τόση οργή εκείνη τη στιγμή. Θα έπρεπε να χαίρεται που θα έμενε για αρκετό καιρό μακριά από τον πατέρα του και μαζί με τους φίλους του... Ίσως ήταν η απογοήτευση του, επειδή βαθιά μέσα του έψαχνε πάντα μια δικαιολογία, ένα ελαφρυντικό για να μπορέσει να καταλάβει τη συμπεριφορά και τα βίαια ξεσπάσματα του πατέρα του. Όμως, τώρα που έμαθε την αλήθεια σχετικά με τη μυστική του ταυτότητα, αν ήταν η μοναδική του ταυτότητα αυτή και δεν είχε και άλλες, κατάλαβε ότι ποτέ ο πατέρας του δεν θα άλλαζε, ούτε θα μετάνιωνε για όσα του είχε κάνει. Οπότε, ακόμα και αν υπήρχε το ελάχιστο ελαφρυντικό μέσα σε όλη αυτή τη συμπεριφορά και την έλλειψη πατρικής αγάπης απέναντι του, δεν είχε νόημα.

Το μόνο θετικό ήταν ότι θα ηρεμούσε από αυτόν, έστω και για λίγο καιρό, αν ο πόλεμος που ερχόταν δεν τα ανέτρεπε όλα. Μόνο για τη μητέρα του ανησυχούσε, που την άφηνε πίσω, δεν μπορούσε όμως να κάνει αλλιώς.

***********************************

Πώς σας φάνηκε το κεφάλαιο; Τι έχετε να πείτε σχετικά με την εξέλιξη του συμβουλίου και τις αποφάσεις της Βασίλισσας; 

Είδαμε ακόμα έναν καινούργιο χαρακτήρα, ο οποίος απλά είχε αναφερθεί σε ένα προηγούμενο κεφάλαιο. Ο Μάγος Σωκράτης, ο οποίος, αν και Πρίγκιπας της Χώρας των Μάγων, φαίνεται να έχει κάποια θέματα... Πώς σας φάνηκε; 

Σε αυτό το σημείο να προσθέσω ότι δεν θέλω σε καμία περίπτωση να κοροϊδέψω άτομα που έχουν στα αλήθεια εθισμό στο αλκοόλ, αφού όπως και όλοι οι εθισμοί είναι μια αρρώστια που δεν πρέπει να αγνοούμε ούτε να κάνουμε πλάκα μ' αυτήν. Ο μόνος λόγος που έφτιαξα τον Σωκράτη έτσι με χιούμορ είναι επειδή ο ίδιος αυτοσαρκάζεται για να μη φαίνεται η σοβαρότητα της κατάστασης του και η μελαγχολία που κρύβεται πίσω από όλο αυτό. Θέλω δηλαδή μέσω της κωμωδίας (και με σεβασμό πάντα) να αναδείξω το δράμα. Θα μάθουμε πολλά πράγματα για αυτόν και φυσικά το λόγο που κατέληξε έτσι.

Τέλος, είχαμε έναν ακόμα διαπληκτισμό ανάμεσα στον Γιάννη και τον πατέρα του. Ποιες είναι οι σκέψεις σας;

Θα τα πούμε στο επόμενο ξωτικά μου!! Να περνάτε καλά και να προσέχετε 😘🧝‍♂️🧝‍♀️