Όταν ανάρρωσε πλήρως η Ιφιγένεια από τα τραύματα της, θεράπευσε και τους δύο φίλους της, τον Γιάννη και τον Ηρακλή, ενώ ο Ιάσονας είχε θεραπευτεί ήδη από μόνος του χάρη στη μαγεία του. Μίλησε και σε εκείνους ο Ιάσονας για τη συνάντηση που είχε με τον Λόρδο Ντέριο και για τη συμφωνία η οποία πλέον θα έδενε την ψυχή του με το σπαθί μέσα στο οποίο βρισκόταν παγιδευμένη η ψυχή του ανθρώπου εκείνου. Το σοκ ήταν μεγάλο, αλλά σεβάστηκαν την απόφαση του. Η αστυνομία κατάσχεσε ξανά το σπαθί, όταν όμως ο Ιάσονας πήγε να τους εμποδίσει, η φωνή του Ντέριου τον σταμάτησε:

«Θα συναντηθούμε ξανά σύντομα, μικρέ. Ό,τι και να κάνουν, δεν θα μπορέσουν να με κρατήσουν για πολύ μακριά από εσένα.» Ώστε μπορούσε να του μιλάει και στον πραγματικό κόσμο μέσω του σπαθιού; Λογικό από μία άποψη, αφού με αυτό τον τρόπο τον είχε καλέσει την πρώτη φορά που το αντίκρισε στο Παλιό Παλάτι.

Οι τέσσερις φίλοι, έχοντας πλέον επιστρέψει στα σπίτια τους, είχαν πάρει άδεια για λίγες μέρες απ' το σχολείο κατόπιν διαταγής της Βασίλισσας, για να συνέλθουν από τυχόν σοκ που είχαν πάθει και να ανακτήσουν τις δυνάμεις τους, όπως είπε, παρόλο που εκείνοι διαβεβαίωναν πως ήταν καλά, και σκέφτονταν όλοι μαζί πώς θα αντιμετώπιζαν όσα θα έρχονταν. Οι γονείς της Ιφιγένειας έφτασαν για μία ακόμα φορά στον Νότο, ανακουφισμένοι που έβλεπαν σώα και ασφαλή την κόρη τους και αυτή τη φορά τη διαβεβαίωσαν ότι θα έμεναν για όσο χρειαζόταν μαζί της, ενώ είχε και μία ευχάριστη έκπληξη: είχε έρθει μαζί τους ο ίδιος ο Άρχοντας Έλιος και φιλοξενούνταν στο Παλάτι του Νότου, γιατί σε λίγες μέρες η Βασίλισσα Αλεξάνδρα θα διοργάνωνε συμβούλιο για να μιλήσουν για όσα ήξεραν και να αποφασίσουν τις επόμενες κινήσεις τους. Η αλήθεια σχετικά με τον Ζαχαρία και τη Χρυσάνθη, ότι είχαν στείλει μόνη της την κόρη τους εδώ και αρκετούς μήνες στο βασίλειο και αναγκαζόταν να λέει ψέματα, αποκαλύφθηκε, και παρόλο που οι γονείς του Ιάσονα ένιωσαν μια μικρή απογοήτευση, μπόρεσαν τελικά να τους καταλάβουν και να τους δικαιολογήσουν.

Είχε προκληθεί ένα μικρό χάος μεταξύ των πολιτών μετά το περιστατικό στο Μεγάλο Ξέφωτο, το οποίο, παρά τις προσπάθειες της βασίλισσας να το αποκρύψει, έγινε γνωστό παντού όχι μόνο στον Νότο, αλλά και στα υπόλοιπα τέσσερα βασίλεια. Πολλοί είχαν τραβήξει βίντεο τη μάχη του Ιάσονα με τον Αντίνοο και οι θεωρίες σχετικά με εκείνον και τον Ωρίωνα έδιναν κι έπαιρναν. Οι περισσότεροι πολίτες των Πέντε Βασιλείων είχαν τρομοκρατηθεί, υπήρχαν και άλλοι όμως που δεν ανησυχούσαν ιδιαίτερα, καθώς και κάποιοι που έβρισκαν εκείνους τους σκοτεινούς τύπους τρομερά ενδιαφέροντες και γοητευτικούς, όποιοι κι αν ήταν οι σκοποί τους.

Έφτασε η μέρα του συμβουλίου, στο οποίο θα ξεκαθάριζαν όλα, ή τουλάχιστον αυτό θα προσπαθούσαν όλες οι μεριές. Παριστάμενοι έπρεπε να είναι οι τέσσερις μαθητές με τους γονείς τους φυσικά, καθώς και όσοι άλλοι μάρτυρες του συμβάντος ήθελαν.

Η Βασίλισσα Αλεξάνδρα ετοιμάστηκε για το συμβούλιο. Είχε φορέσει ένα μπλε φόρεμα, καθώς σε επίσημα συμβούλια και γενικά περιστάσεις, δεξιώσεις κλπ στα οποία παρίσταντο άρχοντες και γενικά μέλη από άλλες χώρες, έπρεπε όλοι να φορούν τα επίσημα χρώματα για να ξεχωρίζουν από ποια χώρα ή βασίλειο ήταν. Αφού μάζεψε τα ξανθοκόκκινα μαλλιά της σε έναν απλό κότσο ξεκίνησε να βάφεται με ένα ελαφρύ μακιγιάζ.

Στα σαράντα τέσσερα της χρόνια, όλοι έλεγαν πως ήταν μια πολύ εντυπωσιακή γυναίκα που διατηρούσε ακόμα τη νιότη της παρά τις ελάχιστες ρυτίδες. Έγινε βασίλισσα του Νότου μόλις τέσσερα χρόνια πριν, μετά το θάνατο της μητέρας της, Βασίλισσας Κατερίνας, η οποία ήταν η κόρη του σπουδαίου Βασιλιά Αλέξανδρου και της Βασίλισσα Τόνιας. Η Αλεξάνδρα ένιωθε μερικές φορές ότι ήταν πολύ βαρύ το στέμμα και η ευθύνη που κουβαλούσε, καθώς ο παππούς της, παρόλο που ξεκίνησε σαν ένας τύραννος ο οποίος πήρε με τη βία και με τη βοήθεια της Μαφίας την εξουσία, εξελίχθηκε σε έναν πολύ ικανό ηγέτη, σε έναν γενναιόδωρο βασιλιά που ο λαός του τελικά λάτρεψε. Πολέμησε πολύ γενναία σε όλους τους γνωστούς πολέμους της Προ- Σύγχρονης και της Σύγχρονης Εποχής και έκανε το βασίλειο να γνωρίσει την ευημερία, ενώ το έσωσε από μία ακόμα οικονομική καταστροφή σε μια περίοδο κρίσης ύστερα από τον Πόλεμο του Κεντρικού Βασιλείου.

Η Αλεξάνδρα, που είχε το όνομα του, παρά τους φόβους και τις ανησυχίες της, κατάφερε τελικά να γίνει εξίσου αγαπητή από το λαό και μέσα σε τέσσερα μόλις χρόνια έκανε πολύ σημαντικά έργα, αν και υπήρχαν πολλά ακόμα να γίνουν. Η πείνα και η φτώχεια ακόμα υπήρχαν σε ορισμένες φτωχογειτονιές του Νότου και ήταν πολύ δύσκολο έως αδύνατον να εξαλειφθεί εντελώς. Όμως η Αλεξάνδρα και ο σύζυγος της, Βασιλιάς Δημοσθένης, βοηθούσαν όσους στρέφονταν σε εκείνους για κάποια ανάγκη. Είχαν επίσης μια κόρη, την εικοσιτριάχρονη Πριγκίπισσα Ευτέρπη, που ήταν η επόμενη διάδοχος του θρόνου. Η Αλεξάνδρα ήταν η κυρίως βασίλισσα, εφόσον ήταν η κληρονόμος του βασιλικού γενεαλογικού δέντρου, και ο Δημοσθένης ο δευτερεύων βασιλιάς στο πλάι της.

Τώρα, μετά το πρωτάκουστο περιστατικό στο Μεγάλο Ξέφωτο, ο φόβος και η αμφιβολία είχαν ριζώσει πάλι στην καρδιά της. Και αν δεν κατάφερνε να προστατεύσει το λαό της σε περίπτωση που γινόταν πόλεμος;

Ο άντρας της εισήλθε στο δωμάτιο και διέκοψε τις σκέψεις της.

«Είσαι έτοιμη, γλυκιά μου;» τη ρώτησε πλησιάζοντας.

«Σχεδόν.» του απάντησε κοιτάζοντας τον μέσα απ' τον καθρέφτη, καθώς πρόσθετε τις τελευταίες πινελιές στο μακιγιάζ της. «Έχουν έρθει όλοι;»

«Σχεδόν.» της απάντησε και γέλασαν, καταλαβαίνοντας ότι είχαν δώσει άθελα τους την ίδια απάντηση. «Μας περιμένουν στην Αίθουσα Συμβουλίων.» είπε ο Δημοσθένης και πλησίασε κι άλλο. «Ξέρεις, σκεφτόμουν... Μήπως θα ήταν καλύτερο αυτό το συμβούλιο να γίνει στο Κεντρικό Βασίλειο και να παρίσταντο οι συμβασιλείς μας από τα υπόλοιπα βασίλεια;»

«Τα παιδιά πέρασαν μεγάλη ταλαιπωρία. Θα ήταν κρίμα να τα βάλουμε να κάνουν και ένα τέτοιο ταξίδι.» του απάντησε, σκεπτόμενη πρώτα από όλα τους τέσσερις μαθητές που χτυπήθηκαν άσχημα από εκείνο το μυστήριο ξωτικό. «Και εκτός αυτού, αυτό το συμβάν για την ώρα αφορά μόνο το βασίλειο μας και το Βασίλειο των Ξωτικών. Αν συμπεράνουμε ότι αφορά και τα πέντε βασίλεια, θα γίνει και στο Κέντρο ξεχωριστό συμβούλιο.»

«Όπως νομίζεις, καλή μου. Πάντως πιστεύω πως δεν αφορά μόνο εμάς, αλλά όλους. Διότι τα πλάσματα αυτά ήρθαν από άλλη διάσταση, κι αν γίνει πόλεμος, θα πρέπει όλα τα βασίλεια ενωμένα να αντιμετωπίσουμε και αυτό, όπως κάναμε πάντα με όλες τις δυσκολίες από την Ημέρα Συμφιλίωσης και έπειτα.»

«Έχεις δίκιο. Όμως, πρέπει να μάθουμε πρώτα ποιοι είναι εκείνοι, αν είναι με το μέρος των Ξωτικών κι αν σχεδιάζουν όντως επίθεση εναντίον μας.» είπε η Αλεξάνδρα καθώς τώρα στερέωνε στο κεφάλι της το στέμμα. Ήταν έτοιμη.

{...}

Οι τέσσερις φίλοι συνοδευόμενοι απ' τους γονείς τους, αφού πέρασαν κοιτάζοντας εντυπωσιασμένοι το κάθε τι στο Παλάτι, (εκτός από τον Γιάννη και τους δικούς του που τα είχαν ξαναδεί), έφτασαν στην Αίθουσα Συμβουλίων. Ήταν μια Αίθουσα σε σχήμα αμφιθεατρικό, με ένα τραπέζι στο κέντρο, δυο πολυθρόνες με ψηλή ράχη για τους βασιλιάδες και αρκετές ακόμα μικρότερες για τους αξιωματικούς και τα υπόλοιπα μέλη. Στις υπερυψωμένες θέσεις μπορούσε να καθίσει όποιος ήθελε να παρακολουθήσει, αν ήταν ανοιχτό το συμβούλιο προς το κοινό, φυσικά. Το μπλε χρώμα κυριαρχούσε παντού, ενώ στον τοίχο πίσω από τις δυο βασιλικές πολυθρόνες δέσποζε η σημαία με τον άσπρο αετό.

«Άρχοντα Έλιε!» φώναξε χαρούμενη η Ιφιγένεια μόλις τον είδε και έτρεξε να τον αγκαλιάσει. Εκείνος γέλασε ευχάριστα που συναντούσε τη νεαρή Θεραπεύτρια. Την ήξερε από πολύ μικρή, καθώς τον συνέδεε μια χρόνια φιλία με τους γονείς της και, παρόλο που ήταν άρχοντας του τόπου τους, η Ιφιγένεια τον έβλεπε σαν δεύτερο πατέρα της.

«Πώς είσαι, Ιφιγένεια; Ανησύχησα πάρα πολύ όταν πληροφορήθηκα για τα τελευταία γεγονότα.»

«Είμαι καλά τώρα, Άρχοντα μου, δόξα τους Θεούς. Να σας γνωρίσω τους φίλους μου!» είπε ενθουσιασμένη και κάλεσε κοντά τους τον Ιάσονα, τον Γιάννη και τον Ηρακλή.

Τα παιδιά πλησίασαν διστακτικά. Ο Άρχοντας Έλιος ήταν πολύ διαφορετικός από ότι τον είχαν φανταστεί. Είχε μακριά καστανά μαλλιά, στα οποία φορούσε ένα ασημένιο διάδημα, καστανά μάτια ενώ το πρόσωπο του φαινόταν νεανικό και καλοσυνάτο. Φορούσε ένα γαλάζιο τουρκουάζ μανδύα πάνω από ένα κοστούμι ιδίου χρώματος, το επίσημο χρώμα της Χώρας των Ξωτικών δηλαδή, και στο στήθος υπήρχε ένα καφέ σύμβολο με ένα πράσινο φύλλο σχεδιασμένο μέσα του. Στα ίδια χρώματα ήταν ντυμένη και η Ιφιγένεια καθώς και οι γονείς της, ενώ όλη η υπόλοιπη παρέα φορούσε μπλε. Όταν του σύστησε η Ιφιγένεια τους φίλους της, τους χαμογέλασε ευγενικά και τους είπε ότι χαιρόταν πολύ που τους γνώριζε επιτέλους από κοντά.

«Ο Αρχιθεραπευτής Ζαχαρίας και η Θεραπεύτρια Χρυσάνθη μου είπαν πως έχετε βοηθήσει την Ιφιγένεια πάρα πολύ και σας ευχαριστούμε για αυτό. Μου έχουν μιλήσει με τα καλύτερα λόγια για εσάς και φυσικά με μεγάλο ενδιαφέρον για τις δυνάμεις σου, Ιάσονα.»

«Ευχαριστώ πάρα πολύ, Άρχοντα Έλιε. Και εμείς χαιρόμαστε που σας γνωρίζουμε από κοντά.» του απάντησε ο νεαρός μάγος.

«Η Λαίδη Αθηνά; Δεν ήρθε μαζί σας;» τον ρώτησε η Ιφιγένεια.

«Όχι, με όλα αυτά που συνέβησαν, θεωρήσαμε σωστό να μείνει πίσω στη χώρα, για να επιβλέπουν μαζί με τη μητέρα μου την κατάσταση και να με ειδοποιήσουν σε περίπτωση που παραστεί έκτακτη ανάγκη, καθώς τα πράγματα είναι αρκετά επικίνδυνα και μετά τα τελευταία γεγονότα, έπρεπε να μείνει κάποιος για να καθησυχάζει και το λαό μας.»

Ο Έλιος ήταν ο γιος του ξακουστού Άρχοντα Αλβέρτου και της Λαίδης Ανδριάνας. Οι γονείς του είχαν οδηγήσει τη Χώρα των Ξωτικών στον Πόλεμο με τους Βάρβαρους, σε μια μάχη όμως, ο Αλβέρτος έπεσε ηρωικά, έτσι μετά τον πόλεμο ο Έλιος ως διάδοχος ανέβηκε στο θρόνο. Όλοι τους για πολλές γενιές ήταν Ξωτικά της Γης, το πιο διαδεδομένο είδος στη χώρα, εξ' ου και το σύμβολο με το φύλλο που φορούσαν σαν έμβλημα στο στήθος, από ότι εξήγησαν στα παιδιά. Η Ιφιγένεια και οι γονείς της φορούσαν ένα βιολετί έμβλημα με μια ασημένια καρδιά στη μέση, σύμβολο των Θεραπευτών.

Ένας φρουρός ανήγγειλε την άφιξη του βασιλικού ζεύγους, που σήμαινε ότι έπρεπε όλοι να καθίσουν στις θέσεις τους. Η Βασίλισσα Αλεξάνδρα και ο Βασιλιάς Δημοσθένης εισήλθαν στην αίθουσα, τους καλώς όρισαν όλους και η βασίλισσα έκανε μια εισαγωγή σχετικά με την αιτία που τους συγκέντρωσε όλους σε συμβούλιο. Στη συνέχεια, έδωσε την άδεια στον Ιάσονα να μιλήσει για όσα είχε ζήσει, δει και ακούσει στο Μεγάλο Ξέφωτο.

«Δηλαδή, εκείνα τα πλάσματα έμοιαζαν με ξωτικά, αλλά και με βρικόλακες συγχρόνως ενώ διέθεταν επίσης Κόκκινη Μαγεία;» τον ρώτησε η βασίλισσα σκεπτική.

«Μάλιστα, Μεγαλειοτάτη.»

«Χμ... Αν είναι έτσι όπως τα λέτε, τότε δεν γνωρίζουμε τι ακριβώς μπορεί να είναι. Ίσως ένας συνδυασμός και των τριών ειδών μαζί.»

«Και ποιες είναι οι προθέσεις τους άραγε;» ρώτησε κάποιος αξιωματικός.

«Ούτε αυτό μπορούμε να το γνωρίζουμε με ακρίβεια. Αυτό που ξέρουμε όμως, είναι το ότι προέρχονται σίγουρα από ξωτικά, και σήμερα έχουμε την τιμή να παρίσταται ο Άρχοντας των Ξωτικών Έλιος στο συμβούλιο. Άρχοντα Έλιε, ο μαθητής Ιάσονας Ιωαννίδης και οι φίλοι του άκουσαν τα ονόματα εκείνων των δύο, Ωρίωνας και Αντίνοος, καθώς επίσης και ότι έδρασαν κάτω από τις διαταγές κάποιου Λόρδου Άνθιμου. Σας θυμίζουν κάτι αυτά τα ονόματα; Μήπως προέρχονται από τη χώρα σας;»

«Μας κατηγορείτε έμμεσα ότι εμείς υποκινούμε πόλεμο ενάντια στους Ανθρώπους;» τη ρώτησε ευθέως, αφήνοντας τους όλους άναυδους. Το πρόσωπο του από γελαστό που ήταν προηγουμένως ήταν τώρα πολύ σοβαρό.

Η Νότια Βασίλισσα φάνηκε σαν να μην ήξερε τι να απαντήσει.

«Κανένας δεν σας κατηγόρησε, Άρχοντα Έλιε. Απλά πρέπει πρώτα να αποκλείσουμε όλα τα ενδεχόμενα για να καταλήξουμε κάπου και να βρούμε απαντήσεις.» ανέλαβε να απαντήσει ο Βασιλιάς, προσπαθώντας να σώσει κάτι. Το τελευταίο που θα ήθελαν όλοι θα ήταν μια διαμάχη με τα Ξωτικά.

«Πολύ καλά λοιπόν. Θα σας πω όσα γνωρίζω από την αρχή.» είπε ο Έλιος και αφού σηκώθηκε, πήρε θέση στη μέση περίπου της αίθουσας. «Τα ονόματα Ωρίωνας και Αντίνοος δεν μου θυμίζουν κάτι, Βασίλισσα Αλεξάνδρα. Όμως, Άνθιμος ονομαζόταν ο βασιλικός σύμβουλος του πατέρα μου, αν και εκείνος έχει πεθάνει εδώ και εκατό χρόνια. Αυτοκτόνησε για άγνωστο λόγο και αιτία και όλοι τον θυμόμαστε νεκρό. Οπότε, μάλλον πρόκειται για συνωνυμία. Ωστόσο, θα σας μιλήσω αμέσως σχετικά με τις δικές μας υποψίες σχετικά με εκείνα τα πλάσματα, που μόνο ξωτικά δεν θεωρούνται πλέον, ακόμα και αν κάποτε ήταν.

»Εδώ και αρκετές δεκαετίες, από τον καιρό που κυβερνούσε ο πατέρας μου, Άρχοντας Αλβέρτος, αλλά και επί δικής μου βασιλείας, αρκετά ξωτικά διαφόρων ειδών εξαφανίζονταν μυστηριωδώς και ποτέ δεν βρήκαμε ίχνη τους. Πριν από μερικούς μήνες, ένα κοράκι άρχισε να παρακολουθεί τη Θεραπεύτρια Ιφιγένεια, κόρη του Αρχιθεραπευτή Ζαχαρία, και η Μάντισσα, ένα σοφό ξωτικό μεγάλης ηλικίας και σοφίας που πήρε τη θέση συμβούλου μετά το θάνατο του Άνθιμου, προέβλεψε ότι ήταν κακός οιωνός και μας συμβούλευσε να φυγαδεύσουμε την Ιφιγένεια σε μία από τις χώρες των ανθρώπων. Επιλέξαμε το βασίλειο σας ως ένα από τα πιο πυκνοκατοικημένα.»

Έπειτα εξήγησε περιληπτικά τι ήταν τα δαιμόνια και για τις ικανότητες τους, αποκάλυψε αναγκαστικά την ύπαρξη τους, για να καταλήξει στις υποθέσεις που έκαναν ότι το κοράκι το οποίο παρακολουθούσε την Ιφιγένεια, ήταν το δαιμόνιο κάποιου εχθρού.

«Θέλαμε απλά να την προφυλάξουμε από ό,τι κακό ήταν αυτό που ερχόταν. Όμως, από ότι φάνηκε, το κοράκι με το όνομα Βαρόνος, που ανήκει σε εκείνο το... σκοτεινό ξωτικό, αν μπορούμε να τον αποκαλέσουμε έτσι, την εντόπισε ακόμα και εδώ και καταλήξαμε στο περιστατικό που συνέβη τις προάλλες. Πιστεύουμε, με βάση και τις τελευταίες πληροφορίες που λάβαμε, ότι τα ξωτικά που εξαφανίστηκαν μυστηριωδώς... πήγαν με το μέρος του εχθρού. Και ότι για κάποιο λόγο, τώρα θέλουν να πάρουν και την Ιφιγένεια με το μέρος τους.»

Η Ιφιγένεια έριξε μια ανήσυχη ματιά στον Ιάσονα, ο οποίος της χαμογέλασε ενθαρρυντικά.

«Μπορείτε να καθίσετε, Άρχοντα Έλιε. Γνώριζα ήδη εδώ και αρκετό καιρό κάποια πράγματα για τα οποία μας μιλήσατε, απλώς ήθελα να βεβαιωθώ ότι διασταυρώνονται τα λεγόμενα σας με τις γνώσεις μου και ότι δεν είσαστε κρυφά με το μέρος του εχθρού.» του μίλησε η Βασίλισσα. «Ζητώ συγνώμη αν σας κατηγόρησα έμμεσα, μα ήταν ο μόνος τρόπος για να διαπιστώσω αν μας λέτε την αλήθεια.» Ο Έλιος την κοίταξε για λίγο με ένα οργισμένο βλέμμα που τον είχε ξεγελάσει έτσι, αλλά δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς. Πράγματι, είχε δίκιο να υποπτεύεται ένα λαό με τον οποίο δεν είχαν ποτέ πολλά πάρε- δώσε. Κάθισε στη θέση του και τότε η Βασίλισσα είπε:

«Και τώρα παρακαλώ να έρθει στο βήμα ο Αρχηγός των Κατασκόπων, για να μοιραστεί μαζί μας τις πληροφορίες που εκείνος και εγώ γνωρίζουμε.» Όλοι την κοίταξαν απορημένοι, ακόμα και ο άντρας της. Ούτε εκείνος γνώριζε ότι είχε μαζέψει κι άλλες πληροφορίες σχετικά με εκείνον τον μυστικό εχθρό.

Η μεγαλύτερη έκπληξη όμως για τον Γιάννη, ήταν όταν είδε τον πατέρα του να σηκώνεται και με αργά βήματα να πλησιάζει το τραπέζι για να σταθεί δίπλα στη Βασίλισσα.

«Όχι. Δεν μπορεί...» ψιθύρισε. Η Αντιγόνη είχε κι εκείνη την ίδια σοκαρισμένη και απορημένη έκφραση, ούτε εκείνη γνώριζε πως ο σύζυγος της ήταν ο Αρχηγός των Κατασκόπων του Νότου. Συνήθως οι κατάσκοποι έκρυβαν την ταυτότητα τους, όχι όμως και από τα κοντινά τους πρόσωπα.

«Αρχικατάσκοπε Ιάκωβε.» του είπε η Βασίλισσα. «Μιλήστε μας σας παρακαλώ σχετικά με όσα έχετε ανακαλύψει.»

«Πράγματι, υπάρχει μία άλλη διάσταση πέρα από τη δική μας και τη Διάσταση της Γης, τις δύο γνωστές διαστάσεις. Ονομάζεται Σκοτεινή Διάσταση και μέσα σε αυτήν κατοικούν ανθρωπόμορφα πλάσματα που είναι, κατά πάσα πιθανότητα, υβρίδια ξωτικών μεταμορφωμένα σε βρικόλακες. Είναι πολύ πιθανόν δηλαδή, κάποιος να απήγαγε ξωτικά, να τους έκανε πλύση εγκεφάλου και να τα μετέτρεψε σε βρικόλακες, ή να πήγαν τα ίδια τα ξωτικά με τη θέληση τους.» Σιωπή απλώθηκε για λίγο στην αίθουσα μετά τις νέες αποκαλύψεις.

«Ξωτικά μεταμορφωμένα σε βρικόλακες;! Μα ποιος θα μπορούσε να κάνει τόσο άρρωστο;!» φώναξε κάποιος.

«Το θέμα είναι γιατί το έκανε.» αναρωτήθηκε ο Άρχοντας Έλιος, που ούτε εκείνος γνώριζε όσα μόλις αποκάλυψε  ο Ιάκωβος. Για μία ακόμα φορά, οι θνητοί βρίσκονταν ένα βήμα μπροστά του.

«Και η μαγεία που διαθέτουν;» ρώτησε ένας αξιωματικός.

«Αυτή είναι άγνωστο πως την απέκτησαν. Πάντως, από ότι είδαμε στη μάχη με τον νεαρό Ιωαννίδη στο Μεγάλο Ξέφωτο, δεν δαμάζουν τα στοιχεία της φύσης. Ίσως το ξωτικό DNA τους να άλλαξε μετά τη μεταμόρφωση. Και είναι πολύ πιθανό, Άρχοντα Έλιε, όλα εκείνα τα ξωτικά που εξαφανίστηκαν από εσάς, είτε να πήραν το μέρος του εχθρού και να μεταμορφώθηκαν, είτε να τα απήγαγαν και να τους ήπιαν το αίμα για να τραφούν.» είπε ο Ιάκωβος και ο Γιάννης θα ορκιζόταν πως είδε ένα σατανικό μειδίαμα στα χείλη του.

Ακόμα δεν μπορούσε να το χωνέψει. Ο πατέρας του Αρχηγός των Κατασκόπων. Θυμόταν πως θαύμαζε πάντα τους κατασκόπους μέσα από τις ιστορίες που διάβαζε για τη χώρα τους, αλλά και μέσα από το μάθημα της ιστορίας, για τις ικανότητες τους στη μάχη και την τεράστια συνεισφορά τους σε όλους τους πολέμους, αλλά και την προστασία των βασιλιάδων και των πολιτών σε περιόδους ειρήνης. Και τώρα, ο μοναδικός άνθρωπος που δεν επρόκειτο να θαυμάσει ποτέ του, μάθαινε πως ήταν ο αρχηγός τους.

Μα τότε, αυτό σήμαινε πως είχε καλό σκοπό, σωστά; Ήθελε να βοηθήσει. Όμως αυτό δεν διέγραφε τα όσα είχε κάνει και τον τρόπο που είχε φερθεί και φερόταν ακόμα στον ίδιο και στη μητέρα του. Ακόμα και αν γινόταν ο μεγαλύτερος ήρωας, δεν είχε κανένα δικαίωμα να πληγώνει την οικογένεια του. Ίσως όμως, αυτός να ήταν ένας απ' τους λόγους που γινόταν τόσο αυστηρός και σκληρός μαζί του. Δεν ήξερε πραγματικά. Τα συναισθήματα του ήταν όλα ένα κουβάρι εκείνη τη στιγμή.

«Αυτά είναι όλα όσα γνωρίζουμε, γιατί οι κατάσκοποι μου όπως είναι φυσικό δεν μπορούν να μπουν μέσα στη Σκοτεινή Διάσταση.» κατέληξε ο Ιάκωβος.

Η Βασίλισσα Αλεξάνδρα σηκώθηκε ξανά.

«Λοιπόν, σύμφωνα και με αυτές τις πληροφορίες, ξέρουμε σχετικά με ποιον εχθρό έχουμε περίπου να κάνουμε. Μένει μόνο να μάθουμε τις προθέσεις τους.»

«Έχω κι εγώ κάτι να πω!» αναφώνησε ο Ιάσονας και σηκώθηκε απότομα.

«Παρακαλώ, κύριε Ιωαννίδη.» του έδωσε την άδεια η βασίλισσα.

«Οι προθέσεις τους είναι σίγουρα πόλεμος. Το ξέρω.» είπε με σταθερή φωνή.

«Τι σε κάνει να το γνωρίζεις αυτό;» Ο Ιάσονας πήρε μια βαθιά ανάσα. Είχε έρθει η ώρα.

«Εδώ και λίγο καιρό... δηλαδή, λίγο πριν την άφιξη της Ιφιγένειας στη χώρα μας... βλέπω προφητικά όνειρα. Στην αρχή δεν έδωσα σημασία, νόμιζα πως ήταν απλά εφιάλτες, ότι τους έβλεπα επειδή φοβόμουν μη χάσω τον έλεγχο της μαγείας μου. Όμως, όσο περνούσε ο καιρός, οι εφιάλτες γίνονταν όλο και πιο έντονοι και με περισσότερες λεπτομέρειες. Είδα πόλεμο, είδα ανθρώπους, ξωτικά και μάγους σφαγμένους από τη λεπίδα των εχθρών. Στην αρχή, οι εχθροί εκείνοι μου φάνηκαν σαν ξωτικά, τώρα όμως ξέρω πως είναι τα πλάσματα για τα οποία μιλήσατε εσείς, ο Άρχοντας Έλιος και ο Αρχικατάσκοπος Ιάκωβος προηγουμένως. Όλα συνδέονται μεταξύ τους και δεν μπορούμε να αποφύγουμε τον πόλεμο, μπορούμε τουλάχιστον να προετοιμαστούμε καταλλήλως.» Ξεροκατάπιε καθώς η Βασίλισσα δεν απάντησε τίποτα, παρόλο που άκουγε με μεγάλο ενδιαφέρον τα λεγόμενα του.

«Δηλαδή μας λες ότι βλέπεις προφητικά όνειρα;» τον ρώτησε ένας αξιωματικός. «Και γιατί να πρέπει να σε πιστέψουμε; Δεν είσαι και κανένας προφήτης... Ένας θνητός με κάποιες μαγικές δυνάμεις είσαι, άγνωστο από πού προήλθαν.»

«Ναι! Και που ξέρουμε ότι δεν είσαι κι εσύ με το μέρος του εχθρού;!» φώναξε και πετάχτηκε κάποιος άλλος.

«Επειδή αν ήμουν με το μέρος του εχθρού, δεν θα σας προειδοποιούσα για αυτά που είδα να έρχονται! Δεν ξέρω πώς και γιατί μου δόθηκε η προφητική ικανότητα, αλλά ξέρω πολύ καλά ότι το ζοφερό μέλλον που έρχεται για τις χώρες μας δεν μπορεί να αλλάξει!» Ο Ιάσονας πλέον φώναζε χωρίς να ελέγχει τον εαυτό του. «Προετοιμαστείτε!» φώναξε κοιτάζοντας τους όλους τριγύρω στην αίθουσα. Κάποιοι πίστεψαν ότι ο νεαρός μαθητής τρελάθηκε.

«Προετοιμαστείτε γιατί θα χυθεί πολύ αίμα και ο θάνατος θα σκορπίσει τα πλοκάμια του παντού!» Έπειτα κάθισε ξανά κάτω, γνωρίζοντας ότι παραφέρθηκε. Είχε ιδρώσει και ανάσαινε γρήγορα. Η Ιφιγένεια δίπλα του, του έπιασε το χέρι. Η Ευτυχία φαινόταν πολύ ανήσυχη και ο Φαίδωνας την αγκάλιασε για να της δώσει κουράγιο.

«Εγώ τον πιστεύω τον Ιάσονα.» είπε ο Άρχοντας Έλιος. «Άλλωστε, με βάση και όσα ήδη γνωρίζουμε, φαίνεται ότι όντως βαδίζουμε προς πόλεμο.»

«Και εγώ τον πιστεύω.» είπε τελικά η Βασίλισσα Αλεξάνδρα. «Δεν έχει λόγο να μας πει ψέματα. Δεν γνωρίζουμε πώς, όμως ο νεαρός εκτός από τις μαγικές του δυνάμεις, διαθέτει πλέον και την προφητική ικανότητα, μια ικανότητα που και αρκετοί θνητοί που προέρχονταν από μάγους είχαν.»

«Δεν ξέρουμε όμως, πόσο επικίνδυνος μπορεί να γίνει!» πετάχτηκε φωνάζοντας ο Στρατηγός της.

«Στρατηγέ Χάρη, σας παρακαλώ καθίστε και ηρεμήστε.»

«Με συγχωρείτε, Μεγαλειοτάτη, όμως αυτό πρέπει να το μάθουν όλοι! Ο νεαρός έκλεψε το ξίφος του Λόρδου Ντέριου, ενός πολύ επικίνδυνου και κακού ανθρώπου που κυβέρνησε κάποτε το βασίλειο μας! Φαίνεται στα βίντεο από το συμβάν στο Μεγάλο Ξέφωτο ότι έρχεται με μυστήριο τρόπο στα χέρια του και μάχεται με αυτό. Και τις προάλλες που οι τέσσερις νεαροί βρίσκονταν στο νοσοκομείο, ενώ το ξίφος είχε κατασχεθεί από τις αρχές μας, έσπασε την προθήκη στην οποία φυλασσόταν, και βρέθηκε πάλι στα χέρια του! Πώς να τον εμπιστευτούμε όταν έχει στην κατοχή του το σπαθί εκείνο από το οποίο πέθαναν τόσοι αθώοι;!» Κανείς δεν μίλησε στην αίθουσα. Όλοι, εκτός από τους φίλους του, τους γονείς του, καθώς και τα ξωτικά, τον κοίταζαν με καχυποψία. Ο Στρατηγός δεν είχε άδικο. Όντως θα ήταν πολύ δύσκολο να τον εμπιστευτούν, ειδικά αν τους αποκάλυπτε ότι έκανε συμφωνία με τον ίδιο τον Ντέριο. Όμως, εδώ που είχε φτάσει, δεν είχε άλλη επιλογή παρά να παραδεχθεί την αλήθεια.

***************************************************************

Ένας μικρός χαμός έγινε τελικά στο συμβούλιο, παρόλο που στην αρχή δεν μου φαινόταν και τόσο ενδιαφέρον. Είχαμε πολλές αποκαλύψεις, έτσι; 

Πώς σας φάνηκαν οι βασιλιάδες του Νότου και ο Άρχοντας Έλιος; 

Η αποκάλυψη ότι ο πατέρας του Γιάννη είναι  ο Αρχηγός των Κατασκόπων του Νότου;

Για όσους δεν έχουν διαβάσει τα βιβλία των "Πέντε Βασιλείων", ο Αρχηγός των Κατασκόπων είναι επίσης και το δεξί χέρι του εκάστοτε βασιλιά, ο προσωπικός του κατάσκοπος. Όμως συνήθως δεν αποκαλύπτει το πρόσωπο του αν δεν υπάρχει απόλυτη ανάγκη, όπως για παράδειγμα σε περιόδους πολέμου. Ποια είναι η γνώμη σας τώρα που η πραγματική ταυτότητα του Ιάκωβου αποκαλύφθηκε; Είναι όντως η πραγματική, ή κρύβεται και κάτι άλλο πίσω από αυτό; Κρύβει κι άλλες ταυτότητες;

Στο επόμενο κεφάλαιο, πως θα αντιδράσουν τα μέλη του συμβουλίου όταν τους αποκαλύψει ο Ιάσονας την αλήθεια για το σπαθί του Ντέριου; Ένα νέο πρόσωπο καταφθάνει, ένας αρκετά ενδιαφέρων και αμφιλεγόμενος χαρακτήρας κατά τη γνώμη μου. Ποιες θα είναι οι αποφάσεις της Βασίλισσας και του Άρχοντα Ελιου;