Δεύτερη Σκοτεινή Διάσταση

Ο Άνθιμος βρισκόταν στην Αίθουσα του θρόνου, σε ένα κάστρο πανομοιότυπο με το πρώτο Σκοτεινό Κάστρο στην Πρώτη Σκοτεινή Διάσταση. Εκείνη η διάσταση ήταν πια παρελθόν για εκείνον. Τώρα πια, θα έκανε μια νέα αρχή εδώ. Είχε αρχίσει ήδη να ανακτά τις δυνάμεις του. Μαζί του στην αίθουσα βρίσκονταν ο Αρίσταρχος και ο Αντίνοος, καθώς και κάποια μέλη του στρατού πιο πίσω.

«Εννέα Λοχαγοί.» ξεκίνησε να λέει, φέρνοντας βόλτες με τα χέρια πίσω απ' την πλάτη μπροστά τους. «Τόσοι ήσασταν όταν ξεκινήσαμε τη μάχη για να πραγματοποιήσουμε το κοινό μας όνειρο. Από τους Εννέα μονάχα οι τέσσερις απομείνατε, οι δύο με πρόδωσαν, και μονάχα εσείς οι δύο παραμείνατε πιστοί σε εμένα. Και σας ευχαριστώ για αυτό, ειδικά εσένα Αρίσταρχε, που έδρασες άμεσα όταν με τραυμάτισε ο γιος μου, με προστάτευσες και άνοιξες χωρίς δισταγμό την πύλη για τη Δεύτερη Σκοτεινή Διάσταση, το νέο μας σπίτι.»

«Πότε θα επιτεθούμε ξανά, Άρχοντα;» ρώτησε ο Αντίνοος. Ο Άνθιμος τον κοίταξε και χαμογελώντας είπε:

«Η υπομονή δεν ήταν ποτέ αρετή σου, αγαπητέ Αντίνοε... Δεν πειράζει όμως. Θα το δουλέψουμε. Θα φτάσω και εκεί. Για αρχή όμως, θα πρέπει να αποκατασταθεί η ιεραρχία. Για αυτό, από εδώ και στο εξής εσύ θα είσαι ο Πρώτος Λοχαγός, Αρίσταρχε και εσύ, Αντίνοε θα είσαι ο Δεύτερος.»

«Ναι!» πανηγύρισε ο Αντίνοος, όμως ένα αυστηρό βλέμμα του αφέντη του τον έκανε να σοβαρευτεί ξανά.

«Θα πρέπει να βρούμε και άλλους Λοχαγούς όμως, όχι απαραίτητα εννιά. Δεν έχουμε τόσο χρόνο... Όταν βρούμε αρκετούς και λίγο ακόμα στρατό ώστε να αναπληρώσουμε τις απώλειες μας, θα επιτεθούμε ξανά και αυτή τη φορά, θα χτυπήσουμε απευθείας τη Χώρα των Ξωτικών.»

«Και τι θα γίνει με τον υιό σας, Άρχοντα μου, τον Μαγικό; Τα Ξωτικά τον εξόρισαν στο Δάσος της Σύγχυσης.» είπε ο Αρίσταρχος. «Αν δράσουμε έξυπνα, ίσως καταφέρουμε να τον πάρουμε με το μέρος μας αυτή τη φορά. Θα νιώθει αδικημένος αυτή τη στιγμή, και το μίσος για το είδος του που τον πρόδωσε θα αρχίσει να γεννιέται στην καρδιά του.»

«Είσαι απόλυτα σωστός, Αρίσταρχε. Και έτσι ακριβώς θα πράξουμε. Όμως όχι ακόμα. Ας τον αφήσουμε για λίγο καιρό ακόμα εκεί, να παλεύει με τον εαυτό του και τους δαίμονες, ώσπου να φτάσει σε απόγνωση όταν συνειδητοποιήσει ότι κανένας δεν θα τον σώσει και ότι όλοι τον εγκατέλειψαν, ακόμα και οι φίλοι και η οικογένεια του. Όσο περισσότερο παραμένει στο Δάσος της Σύγχυσης, τόσο πιο πολύ το σκοτάδι μέσα του θα δυναμώνει και η φύση του βρικόλακα θα παίρνει τον έλεγχο. Λίγο πριν τη μεγάλη ώρα της δόξας μας, θα πάμε να τον σώσουμε.»

«Και... Όσο για την Ελπινίκη και τη Ροζαλία; Πιστεύετε ότι θα μας σταθούν εμπόδιο στα σχέδια μας; Έχω δει σε όραμα μου ότι θα συμμαχήσουν με τα Ξωτικά και τους υπόλοιπους στον επόμενο πόλεμο εναντίον μας.»

Ο Άνθιμος γέλασε λίγο προτού απαντήσει:

«Ας προσπαθήσουν αν τολμούν. Όμως ας μην ξεχνάμε ότι ήδη η μία από αυτές προσπάθησε να με νικήσει και δεν κατάφερε τίποτα, και αν δεν την είχες σώσει εσύ Αρίσταρχε, θα είχε γίνει στάχτη στον ήλιο μαζί με τους υπόλοιπους. Όμως θα σου συγχωρέσω εκείνη τη στιγμή αδυναμίας σου, γιατί μου είσαι πολύτιμος εσύ και οι προβλέψεις σου. Όμως ο Ιάσονας θα μας είναι ακόμα πιο χρήσιμος, γιατί οι προβλέψεις του θα είναι σίγουρες και όχι πιθανές όπως οι δικές σου.»

Μια σκοτεινή σκέψη πέρασε εκείνη τη στιγμή από το μυαλό του Αρίσταρχου, ένας ενδόμυχος φόβος. Και αν τον αντικαθιστούσε και εκείνον με τον Ιάσονα, όπως έκανε με τον Αδάμ; Διότι ο Άνθιμος θεωρούσε τον Αδάμ το τέλειο δημιούργημα του ως Πρώτο, ώσπου ήρθε στον κόσμο ο βιολογικός του γιος. Από τότε είχε αποφασίσει να τον αντικαταστήσει όταν έρθει η ώρα. Αν έκανε το ίδιο με εκείνον, όταν θα διέσωζε τον Μαγικό;

«Μην φοβάσαι, καλέ μου Αρίσταρχε.» τον καθησύχασε εκείνος διαβάζοντας τις σκέψεις του. «Μου απομείνατε ελάχιστοι πλέον, δεν μπορώ να ρισκάρω να σας χάσω και εσάς. Όπως σας είπα ήδη, μου είσαστε πολύτιμοι ο καθένας σας ξεχωριστά. Δεν θα κάνω πάλι το ίδιο λάθος να σας θυσιάσω και κανένας δεν θα αντικατασταθεί, αντιθέτως όπως επίσης είπα θα βρούμε και άλλους Λοχαγούς.» Έκανε μια δραματική παύση, έπειτα με το γνωστό του μειδίαμα στα χείλη του συνέχισε: «Μπορεί να χάσαμε μία, ή μάλλον δύο μάχες, αγαπητοί μου, όμως δεν χάσαμε τον πόλεμο. Η στιγμή της δόξας μας και του Νέου Κόσμου πλησιάζει και αυτή τη φορά, η νίκη θα είναι σίγουρη και θα είναι δική μας.»

Έξω από το κάστρο, εργάτες και χτίστες δούλευαν σκληρά για να χτίσουν νέα κτήρια στη Δεύτερη Σκοτεινή Διάσταση, ενώ έχτιζαν και ένα ισχυρό φρούριο γύρω από το παλάτι, το οποίο ονομαζόταν Μαύρο και όχι Κόκκινο Παλάτι, για να διαφέρει από εκείνο της Πρώτης Σκοτεινής Διάστασης, με σκοπό την προστασία του σε περίπτωση που ο στρατός των εχθρών τους χτυπούσε εκεί ως αντεπίθεση. Και οι μέρες εξακολουθούσαν να περνούν χωρίς να διαφέρουν και πολύ από τις νύχτες σε εκείνο το άγονο, ζοφερό τοπίο.

{...}

Ο Σκοτεινός Άρχοντας θα επιστρέψει

Το ίδιο και ο Μαγικός

Υιός και πατέρας θα συμμαχήσουν ή άραγε θα συγκρουστούν;

Σκοτάδι και φως για μια ακόμα φορά θα γίνουν ένα 

Μονάχα ένα όμως θα επικρατήσει από αυτά

Μάντισσα Ορτανσία 

Τέλος

**********

Αποφάσισα να το κλείσω με μια προφητεία της Μάντισσας Ορτανσίας για να σας αφήσω σε αγωνία και με πολλά ερωτήματα σχετικά με το τι θα συμβεί στο δεύτερο βιβλίο. Πώς σας φάνηκαν τα λόγια της προφητείας; Ο επίλογος και το κλείσιμο;

Αυτό ήταν!! Ένα ακόμα βιβλίο ολοκληρώθηκε, ένα δύσκολο βιβλίο!! Δύσκολο από θέμα περιγραφών των τοπίων, των μαχών αλλά και των συναισθημάτων των ηρώων και εχθρών. Πώς σας φάνηκε; 

Νιώθω τεράστια χαρά και συγκίνηση, και σε αυτό το σημείο θέλω να ευχαριστήσω για μία ακόμα φορά όσους το διαβάζατε καθώς γραφόταν, αλλά και όσους το διαβάσετε στο μέλλον, κοντινό ή μακρινό!! Ομολογώ ότι δεν περίμενα τέτοια ανταπόκριση... Προσωπικά ανυπομονώ για το δεύτερο βιβλίο, για αυτό θα ξεκινήσω να το γράφω άμεσα για να μη μείνετε και πολύ σε αγωνία. Ραντεβού λοιπόν εκεί για ακόμα περισσότερη μαγεία, περιπέτεια, συναίσθημα και αποκαλύψεις. 

Δεν λέμε αντίο, ας πούμε καλύτερα εις το επανιδείν, αγαπημένα μου ξωτικά 🧝‍♀️🧝‍♂️😘