Έχετε νιώσει ποτέ αυτό το αίσθημα που χάνεις έναν κολλητό ή μια κολλητή;

Εγώ ναι δύο φορές βέβαια η συγκεκριμένη πονάει περισσότερο..

Μάλλον από δικά μου λάθη, τι μάλλον σίγουρα....

Είναι θλιβερό.. Αλλά είναι επιλογές..

Είναι;;

Είναι αισθήματα, αισθήματα που πονάνε, πόνος, στεναχώρια, θλίψη, αγάπη..

Τι έχω κάνει λάθος;

Έχασα ένα από τα πιο αγαπημένα μου άτομα..

Μπορεί να μου έλεγαν αρνητικά για εκείνη αλλά εγώ ήξερα βαθιά μέσα μου ότι είναι δικός μου άνθρωπος..

Λόγια που χαράχτηκαν στην ψυχή, στο μυαλό και στην καρδιά...

Λόγια σκληρά, λόγια απλά, λόγια ήρεμα, λόγια αληθινά, λόγια ψεύτικα...

Κράτησα ότι μου είπες σαν το φυλαχτό μου.. Δεν θέλω να πονάς εξαιτίας μου... Δεν θέλω να σε πληγώσω και να φταίω εγώ..

Οι στιγμές μας..

Τα γέλια μας..

Oι συζητήσεις μας..

Τα χαμόγελα μας...

Οι αποτυχίες parody στα τραγούδια...

Οι φωτογραφίες μας..

Οι καφέδες μας..

Τα ξενύχτια μας για ποτό..

Οι ζωές μας...

Όσα νιώσαμε...

Τα ψυχολογικά μας..

Μία ευκαιρία;; Και οι δύο την χάσαμε..

Εγωισμός ήταν; Πείσμα ήταν; Δεν ξέρω... Πάντως χάθηκε και φταίμε και οι δύο με τον τρόπο μας...

Πως έμαθα να ζω μακριά σου;;

Δεν σε έβλεπα..

Δεν σε άκουγα να μιλάς..

Δεν σε άκουγα να γελάς...

Δεν σε έβλεπα να πέφτεις πάνω σε αμάξια..

Δεν σε έβλεπα να χαμογελάς..

Δεν σε έβλεπα να κάθεσαι και να γελάω με τον τρόπο σου..

Δεν έβλεπα τα μάτια σου...

Δεν επιανα τα ξανθά μαλλιά σου..

Δεν σε έβλεπα να κοιτάζεις δύο ωραία στητά οπίσθια που πέρασαν από την οπτική σου γωνία... Και γω να σε ρωτάω αν σου άρεσε...

Δεν σε έβλεπα να νευριάζεις...

Δεν σε έβλεπα να σου λέω ότι παρατηρούσα το πρώτο δίλεπτο που έβγαινα μαζί σου...

Δεν έβλεπα να πετάς την τσάντα σου..

Δεν σε έβλεπα να βρίζεις..

Δεν σε έβλεπα να πίνεις τον καφέ σου..

Δεν έβλεπα όταν σε έψαχνα γύρω μου επειδή σε έχανα..

Δεν έβλεπα να πετάς το κινητό σου..

Μα προπαντώς δεν έβλεπα ΕΣΈΝΑ μικρό λαγωνικό...

Ναι το όνομα που σου έβγαλα..

Το όνομα που εσύ μου έβγαλες..

Τόσο διαφορετικοί μα τόσο μαζί, μέχρι που το καράβι βούλιαξε..

Το νερό σα χείμμαρος μες τη βροχή όλα βούλιαξαν...

Και κάπου εκεί στο βάθος τα αισθήματα μας...

Όλα όσα νιώσαμε.. Όλα όσα ζήσαμε... Όλα όσα καταστρέψαμε... Όλα όσα κάναμε.....

Δεν κάτσαμε να μιλήσουμε όχι γιατί έφταιγες εσύ.. Καμία σχέση και οι δύο φταίξαμε για όλα...

Μην με βρίσεις αν το δεις..

Ξέρεις ότι ξεσπάω έτσι... Ότι μου αρέσει να αποτυπώνω αυτά που νιώθω...

Βέβαια δεν ξέρω αν θα το δεις ποτέ σου, ίσως και καλύτερα...

Τα δάκρυα καυτά πήγαζαν από τα μάτια σου από τα μάτια μου..

Έχετε νιώσει να χάνετε κάτι σημαντικό από την ζωή σας; Αν ναι θα καταλάβετε, είμαι απόλυτα σίγουρος ότι το έχετε νιώσει οπότε φερθείτε αναλόγως... Είναι σκέψεις, είναι λόγια, είναι καταστάσεις που θέλεις να τις αφήσεις κάπου να υπάρχουν, ένα κομμάτι του εαυτού σου βάζεις πάνω σε αυτό και γιατί; Γιατί το έχεις νιώσει.. Δεν σε νοιάζει αν θα σε σχολιάσουν, έτσι ακριβώς φαίνεται το πάθος γι'αυτό που κάνεις... Δίνεις πνοή στο άψυχο χαρτί, στην άψυχη εικονική άσπρη και σκέτη άμορφη σελίδα... Ξεκινάς με μία λέξη με μία σκέψη και χάνεσε μέσα σε αυτή, μέσα στα μονοπάτια της ψυχής σου, μέσα στα μονοπάτια της καρδιάς και του μυαλού... Ταξιδεύεις στο παρελθόν και στο παρόν.. Περπατάς αργά ή γρήγορα, προσπερνάς ότι σε πληγώνει ή απλά μπαίνεις μέσα σε αυτό και το γράφεις κάπου, έτσι ίσως νιώσεις λίγο καλύτερα, λίγο πιο δυνατός έστω κι αν είναι για πολύ λίγο...

Ίσως τα σύννεφα εκεί ψηλά και το μπλε σκούρο του ουρανού αντιπροσωπεύουν κάτι όμορφο κάτι άσχημο ποιος ξέρει..

Όποιος το διαβάσει αυτό ίσως δει ότι δεν υπάρχει σύνδεση μα πιστέψτε με αυτή τη στιγμή γράφω ότι μου κατεβαίνει στη σκέψη και το γράφω εδώ αυτή τη στιγμή που εσύ κοιτάζεις τον μονόλογο μου...

Όλα αυτά που θέλω να πω, όλα όσα μου έρχονται να πω, όλα οσα θέλω να πω εδώ...

Χωρίς να με κρίνει κανείς, χωρίς να καταφέρει να με κρίνει κανείς..

Γιατί;;

Γιατί χάνομαι..

Χάνομαι μέσα στα δικά μου μεσάνυχτα..

Μέσα στις σκέψεις μου..

Μέσα στο χάος του μυαλού μου..

Χάνομαι...

Ναι μου λείπεις μικρή μου πανσέτα...

Δεν σε ρεζιλεύω δεν σε ξέρει κανείς εδώ...

Συγνώμη παιδιά που σας ψυχοπλακώνω ήθελα να γράψω, συγνώμη για τις επαναλήψεις.. Ήθελα να έχω ακόμα κάτι γραμμένο από εμένα από αυτά που δείχνουν ποιος πραγματικά είμαι..

Ένας από τους αγαπημένους σου τραγουδιστές ο Noizy...

Έγινε και δικός μου, ασχέτως αν κάθε φορά μου θυμίζει εσένα, είναι απλά ένας τρόπος να σε θυμάμαι όπως θέλω εγώ..

Οι ατελείωτες συζητήσεις μας στο λύκειο...

Τα φιδάκια που ανάβαμε στα πιο άκυρα σημεία μόνο και μόνο επειδή είχε κουνούπια θυμάσαι; Πως ξεχνιούνται όλα αυτά;;

Γράφω και κοιτάζω τόση ώρα την μορφή σου...και θυμάμαι... Θυμάμαι....

Πάντα να χαμογελάς μεγάλη μου.. Ήσουν κάτι σαν μια δεύτερη αδερφή μου..

Αλλά δεν μπορώ να σε κρατήσω όταν εύχεσαι να μην σε πληγώσω ξανά... Συγνώμη αλλά δεν ξέρω αν είναι εφικτό αυτό, ξέρεις δεν μπορώ να προβλέψω ούτε το μέλλον ούτε το τι θα σε πληγώσει....

Σε είδα λίγες μέρες πριν...

Όταν άκουσα το γέλιο σου έσπασα...

Όταν άκουσα το παρατσούκλι που μου έχεις βγάλει και με λες μόνο εσύ έτσι απόρρησα και γύρισα στην τρίτη φορά έκπληκτος από την μία αλλά ήξερα ότι ήταν γι αυτό που σου ζήτησα... Τουλάχιστον σε είδα...

Ζωή μου.. Ζωή σου.. Θυμάσαι;

Πονάει...

Ζωή μου...

Ζωή σου..

Το αποτυχημένο τσιγάρο με κανονικό καπνό και η μόνη διαφορά αντί για φιλτράκι την τζιβάνα;

Όχι παιδιά μην πάει ο νους σας στα ναρκωτικά καμιά σχέση απλά άφιλτρο τσιγάρο.

Οι στιγμές μας...

Τα χαμόγελα μας..

Η στεναχώρια μας..

Οι κοπάνες μας...

Το θρανίο μας στην δευτέρα γυμνασίου...

Στην πρώτη λυκείου έμαθες ότι άρχισα το κάπνισμα..

Η αγαπημένη μας φωτογραφία στο φράγμα...

Στην δευτέρα και στην τρίτη λυκείου μαζί... Γαμώτο πόσο θα μου λείψουν όλα αυτά...

Οι χαζομάρες μας...

Αχ αυτές οι στιγμές μας...

Τα ηχεία μας..

Οι μαλακίες μας...

Τα κρύα που φάγαμε στην μούρη για να βγούμε για ένα τσιγάρο στο δικό μας καπνιστήριο του σχολείου...

Αχ όλες οι στιγμές μας...

Σε αγάπησα μικρή μου...

Θα είσαι πάντα κάτι μοναδικό για εμένα, όπως είπα ένα από τα πιο αγαπημένα μου άτομα..

Κολλητοί ε; Πλέον όχι...

Μια συγνώμη δεν φτάνει για τίποτα, χίλιες συγνώμες ίσον μία...

Να είσαι πάντα καλά ψαράκι..

Όνειρα γλυκά μικρό λαγωνικό zemër......

Hug me..

1047 λέξεις..

Ένα one shot story βγαλμένο από την ψυχή μου...

Το τραγούδι νομίζω ταιριάζει, τουλάχιστον για τον τίτλο του μία ευκαιρία λοιπόν...
Ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια...

Το κερί αυτό, στην φαντασία μου μοιάζει σαν αυτή την ευκαιρία που μιλάω, δεν ξέρω τι φαντάζεστε εσείς :)

Δευτέρα 15 Αυγούστου 2016

15.08.2016

Justin Batsios