Όλο το βράδυ στριφογύριζα στο κρεβάτι μου. Κάθε φορά που έκλεινα τα μάτια μου αυτά έδιναν μάχη να αντισταθούν. Σκεφτόμουν αυτό που έγινε χθες και προσπαθούσα να βρω μια απάντηση. Ή καλύτερα άπειρες απαντήσεις για τις άπειρες ερωτήσεις που είχα. Αμέτρητες και αναπάντητες.

Μετά από μισή ώρα η κοιλιά μου με ξύπνησε από τον λήθαργο μου όταν άρχισε να παραπονιέται και έτσι αποφάσισα να μαζέψω τα κομμάτια μου -όσο δηλαδή μπορούσα- και να πάω στη κουζίνα να φτιάξω πρωινό. Καθώς κατέβαινα άκουσα δύο φωνές να βγαίνουν από την κουζίνα και κατάλαβα πως δεν ήμουν η μόνη ξύπνια στο σπίτι. Όταν έφτασα στο τέλος της σκάλας, η περιέργεια σαν σειρήνα με οδήγησε να σταθώ δίπλα από τον τοίχο που βρισκόταν κοντά στην κουζίνα όταν άκουσα μουρμουριτά.

"...είπε πως ένιωσε κάτι πάνω στο χέρι της. Ότι της τραβούσε και έγδερνε το δέρμα." Άκουσα την Βέρα να λέει ανήσυχα στον Άλεξ. Από την έκφραση του φαινόταν πως ήταν φανερά προβληματισμένος. Προσπάθησε τρείς φορές να ανοίξει το στόμα του να πει κάτι αλλά φαίνεται πως δεν έβρισκε τα λόγια γιατί κάθε φορά έκλεινε το στόμα του χωρίς να είχε αφήσει κάτι από μέσα του να βγει.

"Καλημέρα" είπα προσπαθώντας να χαμογελάσω χωρίς να φανεί προσποιητό όταν αποφάσισα να διακόψω την συζήτηση τους. Δεν ήθελα να ακούσω την συνέχεια. Δεν μπορούσα. Όταν με είδαν σάστησαν και λίγα δευτερόλεπτα μετά ανταπέδωσαν την καλημέρα.

"Καφέ;" με ρώτησε η Βέρα τεντόνωντας το χέρι της μπροστά μου με ένα άδειο ποτήρι καφέ που είχε μόλις βγάλει από το ντουλάπι δίπλα της.

Χαμογέλασα και έγνεψα "ναι".

Στεκόμουν δίπλα από τον πάγκο της κουζίνας και απέναντι μου η Βέρα που μου έφτιαχνε τον καφέ και ο Άλεξ στεκόταν ελαφρώς πίσω της. Κοίταξα την Βέρα για να βεβαιωθώ ότι δεν με κοίταζε και έστρεψα το βλέμμα μου στον Άλεξ σχηματίζοντας με τα χείλη μου "της το έχεις πει;" αναφερόμενη στην υπόσχεση του Άλεξ πως θα μιλήσει στην Βέρα για την σχέση μας.

Κοίταξα ξανά την Βέρα. Ακόμη έφτιαχνε τον καφέ. Κοίταξα ξανά τον Αλεξ. Με κοιτούσε χωρίς να πει τίποτα. Χωρίς να κάνει τίποτα. "Τι;" έκανε με το στόμα του μερικά δευτερόλεπτα μετά μη καταλαμβαίνοντας τι του είπα πει.

"Της το ε-"

"Παγωμένο;" ρώτησε η Βέρα πριν προλάβω να επαναλάβω την ερώτηση μου στον Άλεξ.

Σάστησα για λίγο αφού η ερώτηση της με ξάφνιασε και απάντησα βιάστηκα "ναι" όταν κατάλαβα ότι αναφερόταν στον καφέ και μετά χαμογέλασα λες και δεν έτρεχε τίποτα. Όταν συνέχισε να φτιάχνει τον καφέ ξανά κοίταξα τον Άλεξ και τον ρώτησα βουβά προσπαθώντας να συγκρατήσω τον θυμό μου "Θα της το πεις;" αφού είχα φανταστεί πως δεν θα της είχε αναφέρει τίποτα μέχρι τώρα.

"Θα της το πω μετά" απάντησε και αυτός βουβά και ένιωσα το αίμα μου να βράζει.

"Τώρα θα τ-"

"Ζάχαρη;" ρώτησε η Βέρα μη αφήνοντας με να ολοκληρώσω. Ξανά.

"Ναι" απάντησα ξανά προσπαθώντας με ένα χαμόγελο να κρύψω τον εκνευρισμό μου. Αλλά φαινόταν μάταιο. Κοίταξα ξανά τον Άλεξ αλλά κοίταζε την Βέρα, πιθανώς για να αποφύγει την συζήτηση "πες της τ-"

Πριν προλάβω ξανά να ολοκληρώσω η Βέρα με διέκοψε "συμβαίνει κάτι;"

Ρώτησε και εγώ από κεκτημένη ταχύτητα απάντησα απότομα και φανερώς θυμωμένα "Ναι" μεχρι που συνηδητοποίησα την ερώτηση και απάντησα το ίδιο απότομα με πριν "Όχι". Με κοίταξε σαστησμένη και συμπλήρωσα "σαν τι να συμβαίνει δηλαδη; όλα καλα" είπα ξανά με ένα μικρό χαμόγελο και μου έδωσε τον καφέ. "Βασικά...υπάρχει κάτι" αποφάσισα να συμπληρώσω και κοίταξα τον Άλεξ περιμένοντας τον να πάρει την πρωτοβουλία και να πει στην Βέρα την αλήθεια. Η Βέρα το αντιλήφθηκε και έτσι γύρισε πίσω της που στεκόταν ο Άλεξ -ακίνητος και σκεπτικός- και τον κοίταξε απορημένα περιμένοντας και αυτή απάντηση. Όταν κατάλαβα πως δεν θα το κάνει αποφάσισα να το κάνω εγώ. "Βέρα, η αλήθεια είναι πως εμείς-"

"εμείς..." είπε ο Άλεξ όταν με διέκοψε απότομα δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στην μοναδική λέξη που είχε προλάβει να πει. "...εμείς σου ετοιμάζουμε μια έκπληξη" συμπλήρωσε χαμογελώντας κοιτάζοντας την. Σταύρωσα τα χέρια μου και τον κοίταξα θυμωμένα και αγανακτησμένα.

Η Βέρα γύρισε σε εμένα με χαρά και περιέργεια και μου ακούμπησε τον αγκώνα και είπε "Αλήθεια λέει;" ο Άλεξ με κοιτούσε με ένα βλέμμα που φώναζε συγγνώμη.

Σε κλάσματα δευτερολέπτου χαμογέλασα στην Βέρα, κούνησα πάνω- κάτω το κεφάλι μου και είπα προσπαθώντας να κρύψω την ειρωνεία στον τόνο της φωνής μου αλλά και στην έκφραση μου. "Χμμ. Αλήθεια λέει αλλά είναι έκπληξη δεν μπορούμε να σου πούμε. Πίστεψε με είναι έκπληξη ακόμη και για μένα" η Βέρα με κοίταξε χαμογελώντας προβληματισμένη και έγυρε ελαφρώς το κεφάλι της δεξιά όπως και το χαμόγελο της. Τα φρύδια της σχημάτισαν μια έκφραση απορίας και άνοιξε το στόμα της για να μιλήσει αλλά την ακούμπησα στον ώμο λες και την παρηγορούσα και είπα "πάω για μπάνιο"

"Και ο καφές;" ρώτησε η Βέρα αναφερόμενη στον καφέ που μου είχε φτιάξει. Κοίταξα τον καφέ που κρατούσα στο αριστερό μου χέρι και είπα "Θα τον πάρω μαζί μου" ανασηκώνοντας τους ώμους και έφυγα χωρίς να κοιτάξω τον Άλεξ παρόλο που ένιωθα το βλέμμα του να με καίει.