Ξύπνησα πιο νωρίς απότι συνήθως όταν ένιωσα το κρεβάτι να κινείτε. Είδα με την άκρια του ματιού μου μια φιγούρα να επιστρέφει πίσω στο κρεβάτι. Τα νυσταγμένα μου μάτια αδυνατούσαν να ανοίξουν εντελώς γιαυτό δεν μπόρεσα να δω με σιγουριά ποιος ήταν αλλά ήξερα πως ήταν ο Άλεξ. Έγυρα ελάχιστα το σώμα μου προς το μέρος του και τον ρώτησα ψιθυριστά τι έγινε αλλά δεν πείρα απάντηση. Ψιθύρισα τόσο σιγανά που ίσως δεν με άκουσε και έπεσε ξανά για ύπνο. Έτσι έκανα και εγώ μέχρι που την άκουσα να του φωνάζει από την άλλη άκρη του δωματίου, στεκόταν δίπλα από την πόρτα, κρυβόταν πίσω της.

"Φεύγω αύριο" την άκουσα να του λέει σιγανά ελαφρώς ενοχλημένη.

Όταν την άκουσε σηκώθηκε βιάστηκα αλλά προσεκτικά από το κρεβάτι για να μην με ξυπνήσει και με γρήγορα βήματα έφτασε κοντά της. 1, 2, 3. Τόσα βήματα χρειάστηκε για να πάει σε εκείνην. Αυτή τον περίμενε υπομονετικά και τον άκουσα να της λέει "Θα της μιλήσω, μην φύγεις" ήταν λες και την παρακάλαγε, την παρακάλαγε να μείνει. "Θα το κάνω, αλήθεια" συμπλήρωσε απελπισμένα και της έπιασε το χέρι. Η Εβελίνα φάνηκε διστακτική, σαν να προβληματιζόταν αν θα του σπρώξει το χέρι από το δικό της ή αν θα το κρατήσει. Τελικά το κράτησε, κάτι του ψιθύρισε αλλά δεν κατάφερα να το ακούσω, συνέχισα να προσποιούμε ότι κοιμάμαι, εξάλλου αυτό φαίνεται να έκανα. Κοιμόμουν. Δεν ξέρω για πόσο καιρό. Αλλά θα μάθω.

Το επόμενο πρωί ξύπνησα πολύ νωρίς, δεν μπόρεσα να κοιμηθώ. Αυτό που είδα τριγυρνούσε όλο το βράδυ στο μυαλό μου και μου το έτρωγε σιγά σιγά. Ο αργός θάνατος είναι πάντα ο χειρότερος. Ήλπιζα να ήταν ένας εφιάλτης, ότι θα άνοιγα τα μάτια μου και όλα θα ήταν ένα κακό όνειρο. Αλλά όταν άνοιξα τα μάτια μου δεν άργησα να συνιδητοποιήσω ότι όλα ήταν αλήθεια. Βασικά δεν ήξερα ποια ήταν η αλήθεια. Χίλιες και μία σκέψεις πέρασαν από το μυαλό μου. Από την πιο αθώα μέχρι την πιο πονηρή. Οι χίλιες ήταν οι αθώες και η μια ή πονηρή. Δεν ήξερα τι να πιστέψω, τι να φανταστώ. Όλα έμοιαζαν πιθανά και απίθανα την ίδια στιγμή.

Τις σκέψεις μου διέκοψε η Εβελίνα όταν κτύπησε την πόρτα του δωματίου μου και πριν προλάβω να απαντήσω μπήκε μέσα διστακτικά.

Κάθισε στο κρεβάτι δίπλα μου που ήταν πλέον μισό άδειο αφού ο Άλεξ έλειπε από εκεί από την στιγμή που ξύπνησα.

"Αύριο λέω να πάω σε ξενοδοχείο. Δεν θέλω να σας είμαι βάρος" είπε η Εβελίνα και μέσα μου ένιωσα μια ανακούφιση πως ότι και να τρέχει ανάμεσα σε αυτή και τον Άλεξ-αν τρέχει κάτι- ίσως να τερματιζοταν, ίσως να είχε τερματίσει χθές ή πιο πριν, ή ίσως να μην είχε τερματίσει τίποτα. Μπορεί και να μην είχε αρχίσει ποτέ. Ίσως παρεξήγησα όσα είδα χθές. Στην τελική δεν είδα και κάτι. Ίσως να ήταν κάτι τελείως άσχετο. Ίσως όμως να ήταν αυτό που φοβόμουν. Αλλιώς τι έκαναν τόσο αργά το βράδυ ξύπνιοι, την ίδια ώρα. Μαζί. Είπε θα φύγει, αυτό που είπε χθές και στον Άλεξ αλλά της είπε να μείνει και φάνηκε πως αυτό θα έκανε όντως. Φάνηκε να την έπεισαν τα λόγια του. Τι άλλαξε;

"Δεν είσαι βάρος, στο έχω πει τόσες φορές" της απάντησα χαμογελώντας καθησυχάζοντας την. "Δεν πρόκειται να πας πουθενά, όχι μέχρι τα υδραυλικά σου να φτιαχτούν" συμπλήρωσα και πάρα της αντιρρήσεις της κατάφερα να την πείσω να το κάνει. Δεν την ήθελα στο σπίτι αν όντως υπήρχε κάτι ερωτικό ανάμεσα τους αλλά δεν θα την άφηνα να φύγει, όχι πριν μάθω τι πραγματικά γινόταν. Και θα το μάθαινα. Αυτό ήταν σίγουρο.