Λόρα

Αν κάποιος πιστέψει πως λύνοντας τα προβλήματά του μόνο έτσι θα ηρεμίσει, θα βρεθεί εγκλωβισμένος στο αντίθετο. Μέσα σε σκέψεις που θα ψάχνουν λύσεις, μέσα σε λύσεις που φέρνουν επιλογές, μπροστά σε επιλογές με αντίστοιχα αποτελέσματα. Αποτελέσματα που οδηγούν σε έναν φαύλο κύκλο∙ σε επιστρέφουν στην αρχή, σου δείχνουν το τέλος - όχι όμως την επόμενη μέρα: το αδιέξοδο.

Γιατί η λύση δεν εξαρτάται μόνο από αυτούς.

Ο Μέισον βρισκόταν στην αφετηρία όλων. Ψάχνοντας για το παρελθόν του διαιώνιζε τον φαύλο κύκλο από μια σειρά γεγονότων που θα του αποκάλυπταν την αλήθεια. Έναν μονόδρομο που του όριζε το αύριο. Δουλειά μου, να τον κάνω να αποδεχτεί το πεπρωμένο του πριν μάθει το γιατί. Πριν ενώσει τα κομμάτια.

Όταν συνήλθα από την επίθεσή του μάζεψα το βιογραφικό μου από το πάτωμα και βγήκα στην αυλή. Είχε αντιδράσει αναμενόμενα∙ όπως αρχικά είχα υπολογίσει. Αν στη θέση μου ήταν κάποιος άλλος τα πράγματα θα ήταν χειρότερα, όμως εγώ έδινα παράταση.

Πλησιάζοντας τη Λάουρα που γέμιζε τα γλαστράκια με χώμα και σπόρους, στάθηκα δίπλα της.

«Δεν συμφωνεί» της είπα δείχνοντάς τα στοιχεία που μου είχε πετάξει κατάμουτρα ο γιος της λίγο νωρίτερα. «Με προειδοποίησε να κρατήσω απόσταση, νομίζω ξέρει ποια είμαι».

«Είναι σε σύγχυση» μουρμούρησε εκείνη.

Ήταν σε άρνηση. Η φυλακή είχε αλλάξει πολλά μέσα του.

«Νομίζει πως-»

«Δεν με ενδιαφέρει τι νομίζει!» με διέκοψε απότομα και γύρισε να με κοιτάξει. «Πού πιστεύει πως θα φτάσει, τι ψάχνει και πώς νομίζει πως θα βοηθήσει. Δεν θέλω να επιστρέψει στη Φοξ». Έβγαλε το ψάθινο καπέλο της και το πέταξε στο τραπέζι της βεράντας. «Συμφώνησα να γίνει με στόχο το μεγάλο πλαίσιο - μου το χρωστάτε». Έπειτα έριξε νερό στο χώμα με το ποτιστήρι και μου έγνεψε να φύγω. «Σε συμβουλεύω να διαλέξεις τη σωστή πλευρά πριν θυσιάσεις τα πάντα για ένα σύμβολο χωρίς αξία».

Έπιασα τον καρπό μου. Το σημείο που είχα αποφασίσει να κάνω το τατουάζ. Σύντομα με κάθε μου κίνηση θα το έβλεπα, θα θυμόμουν την εκπαίδευση, τους κανόνες μα πάνω απ' όλα πού άνηκα.

Με τη Λάουρα συναναστρεφόμουν στενά τους τελευταίους έξι μήνες. Είχα καταλάβει πως τα μυστικά ενώ έπιαναν έναν μεγάλο χώρο στο κεφάλι της παρέμεναν τακτοποιημένα. Είχε συμβιβαστεί με τη ζωή της, την πορεία της και ό,τι ανά καιρούς αναγκαζόταν να ακολουθήσει. Μεταξύ των όσων υποδυόταν, ο μόνος ρόλος που με φόβιζε ήταν η αγάπη για τα παιδιά της. Η αλήθεια της μέσα στο ψέμα. Η διπλή οικογένεια.

Ανεβαίνοντας τα σκαλοπάτια, άνοιξα τη σίτα της κουζίνας και βγαίνοντας στον κοινόχρηστο διάδρομο σταμάτησα μπροστά από τη μισάνοιχτη πόρτα του δωματίου του. Μπήκα χωρίς να χτυπήσω. Δεν ήταν εκεί όμως είχε αρχίσει να σκαλίζει στοιχεία που θα τον οδηγούσαν στην αφετηρία. Ο φάκελος νοσηλείας της Λάουρα, η επίσκεψη στον Χόλμες ήταν η αρχή. Στάθηκα περίπου στο κέντρο και έριξα μια περιστροφική ματιά στον γνώριμο χώρο. Οι καθημερινές επισκέψεις μου είχαν στόχο να με φέρουν κοντά του. Έξι μήνες μελετούσα όλα όσα δεν ήξερα για τον Μέισον Ροντρίγιεζ. Είχα μάθει τις συνήθειες του, τις επιλογές του, τι υπήρχε σε κάθε ράφι ή συρτάρι, τα χρώματα που του άρεσαν, ποια ήταν τα αγαπημένα του ρούχα. Είχα περάσει τόσο χρόνο εκεί μέσα που τον ένιωθα οικείο και δικό μου.

Κάτι από το παρελθόν μου.

Κινήθηκα αριστερά στο σημείο που ήταν το γραφείο. Ένας φορητός υπολογιστής και μια στοίβα από βιβλία που αφορούσαν τη δουλειά του. Πήρα εκείνο που είχε μέσα το αγαπημένο μου σχέδιο, ακούμπησα στην άκρη του επίπλου και το ξεφύλλισα. Στα περιεχόμενα είχε γραμμένες τις έννοιες των συμβόλων και κάποιους αριθμούς. Κωδικοποιούσε τα πάντα, ήταν έξυπνος με φωτογραφική μνήμη.

Ένα ιδιαίτερο χάρισμα που τον έκανε απαραίτητο.

«Και τα σκατά συνεχίζουν να βρίσκονται μπροστά μου».

Κοιτώντας ξαφνισμένη στο πλάι, τον είδα.

Διασχίζοντας την πόρτα στάθηκε ανάμεσα σε εμένα και το κρεβάτι που ήταν στην ευθεία μου. Με μια μαύρη πετσέτα τυλιγμένη γύρω από τη μέση του, έδεσε τα χέρια του κάτω από το στέρνο κρύβοντας την ουλή που περνούσε πάνω από τα πλευρά του.

«Δεν ήθελα να ενοχλήσω» είπα αφήνοντας το βιβλίο στη θέση του μαζί με τα άλλα. «Ήρθα να σου ζητήσω συγγνώμη που δεν σε ενημέρωσα πριν τον Χόλμες. Έίχα την ευκαιρία να το κάνω αλλά-»

«Σταμάτα να μιλάς» με διέκοψε και αυτό έκανα.

Εστίασα στα μάτια του βλέποντας πως με είχε αναγνωρίσει. Γνωρίζοντας πως, κάποιες από τις απορίες του θα λύνονταν σύντομα αρκεί να δεχόταν τον λόγο, ενώ κάποιες άλλες θα παρέμεναν γιατί δεν υπήρχαν εξηγήσεις στους κανόνες. Το μέτωπό του γέμισε ρυτίδες όταν κάνοντας ένα βήμα προς το μέρος μου, ακούμπησε τις παλάμες πλάι από τους γοφούς μου με αποτέλεσμα να γύρω προς τα πίσω.

«Δεν με ενημέρωσες γιατί είχες περιέργεια να δεις πώς θα αντιδρούσα Λόρα! Κι ενώ ξαφνιάστηκες είμαι σίγουρος πως δικαιώθηκες. Συμπεριφέρθηκα όπως υπέθεσες, προφανώς σου είπα όσα περίμενες να ακούσεις, σωστά;»

Μέισον

Αυτή ήταν η μοναδική εξήγηση. Δεν είχα την ικανότητα να διαβάσω τα μάτια της όμως λόγω της Φοξ είχα μάθει να ερμηνεύω τις κινήσεις των ανθρώπων. Να δίνω απαντήσεις μέσω της δράσης και της αντίδρασης, και η Λόρα Έιμς η ψυχολόγος-Προστάτης μου, στη συγκεκριμένη, μου είχε δώσει απαντήσεις με τη στάση της. Είχε μελετήσει τον φάκελο του κρατουμένου της, είχε μάθει ό,τι είχε συμβεί την περίοδο διαμονής μου στις φυλακές και προφανώς περίμενε πως θα αντιδρούσα με την παρουσία της.

Πως θα την απειλούσα γι' αυτό δεν είχε ξαφνιαστεί.

Γι' αυτό με θράσος ήταν στο δωμάτιό μου.

«Πρέπει να συνεργαστούμε Μέισον» είπε με σταθερή φωνή. Διατηρώντας τον τόνο της σε ηρεμία, ελέγχοντας κάθε λέξη και ένταση. «Είμαι κομμάτι της ελευθερίας σου» πρόσθεσε και εκνευρίστηκα.

Η ελευθερία μου δεν είχε κομμάτια. Είχε θρυμματιστεί∙ δεν ενωνόταν ούτε κολλούσε. Έφερα τον δείχτη μπροστά από το πρόσωπό της. «Είσαι σπατάλη, πάντα αυτό ήσουν» το έθεσα πιο σωστά.

Είχα σταματήσει να δίνω δεύτερες ευκαιρίες πόσο μάλλον σε ανθρώπους που ποδοπατούσαν τις πρώτες. Κατεβάζοντας το δάχτυλο, έσφηξα μέσα στις παλάμες μου τις άκρες του γραφείου, τινάζοντας και χτυπώντας στιγμιαία το έπιπλο στον τοίχο. Το σώμα της μετακινήθηκε ελάχιστα με τη φορά της δύναμής μου. Μια κόκκινη τούφα κύλισε στο μάγουλό της και δυο γαλάζια μάτια άνοιξαν διάπλατα απέναντι από τα δικά μου.

Γιατί είχε γυρίσει την τρέλα μου;

«Στις έντεκα, στη λέσχη Μάκαπ» όρισα τη συνάντηση.

Στη συνέχεια έφερα την απαιτούμενη απόσταση και της έγνεψα να φύγει. Δεν ήταν ραντεβού, ήταν δουλειά, που βάσει των όσων είχε υπογράψει ήταν υποχρεωμένη να ακολουθήσει. Κανόνες συμφωνίας Προστάτη-Κρατουμένου: Παράγραφος πρώτη, παράρτημα δύο. Η ψυχολόγος-προστάτης, Λόρα Έιμς, δεσμεύεται να τηρεί τις απαιτούμενες συναντήσεις με τον κρατούμενο, Μέισον Ροντρίγιεζ, σε χώρους που ο δεύτερος νιώθει άνετα και οικεία. Πιθανή άρνηση του προστάτη ισοδύναμή με μη τήρηση των συμφωνηθέντων. Οι κυρώσεις είναι ανάλογες.

Πέρασα όλη την υπόλοιπη μέρα, πείθοντας μετά από μεγάλη προσπάθεια τη Λάουρα να με βοηθήσει με όσα στοιχεία χρειαζόταν να συμπληρώσω για την επανεξέταση της ασφάλειάς της. Συμπληρώνοντας τα έντυπα, τα έβαλα στον αντίστοιχο φάκελο θέτοντάς τον σε προτεραιότητα για την επόμενη. Στη συνέχεια επικοινώνησα με τρεις κτηματομεσίτες της περιοχής, ζητώντας τους να τρέξουν την πώληση του ακινήτου που υπήρχε στον βάθος του δρόμου που στεγαζόταν το Νο Σε Τατού. Η κακόφημη και υποβαθμισμένη γειτονιά έριχνε κατακόρυφα την αξία του ήδη εγκαταλελειμμένου κτιρίου που είχα στην κατοχή μου. Ποντάροντας στα τετραγωνικά για κάτι περισσότερο, τόσο και στο οικόπεδο πάρκινγκ που πνιγόταν από σκουπίδια δίπλα του, έθεσα μια λογική τιμή κι ας ήξερα πως θα το ξεφορτωνόμουν όσο-όσο.

Πέντε χρόνια νωρίτερα το μέρος νοικιαζόταν στις επιχειρήσεις Μίλερ και λειτουργούσε ως κλαμπ Κορύφωση. Ο πατέρας μου είχε συμφωνήσει σε κάτι νόμιμο χωρίς να ξέρει πως μέσα του έκρυβε τις παράνομες δραστηριότητες του ιδιοκτήτη. Η φυλάκιση του Κρίστοφερ έφερε στο φως τη διακίνηση ναρκωτικών, κι ένα σωρό άλλα νταραβέρια. Το μέρος σφραγίστηκε από τις αρχές για μεγάλο χρονικό διάστημα, το εισόδημα της οικογένειάς μας κόπηκε μαχαίρι, στιγματίστηκε το ακίνητο. Σε έναν κακόφημο δρόμο όπου όλα υπολειτουργούσαν, από τους τριγύρω κανείς δεν είχε τα χρήματα να το νοικιάσει κι από αυτούς που τα είχαν, σαφώς τα επέδιδαν στην αναβαθμισμένη περιοχή της πόλης.

Με το κλείσιμο της Κορύφωσης συνέχισε η κατηφόρα. Τα χρέη έγιναν υποθήκες, τα δάνεια από τις τράπεζες επεκτάθηκαν στους τοκογλύφους, μια κατρακύλα χωρίς τελειωμό. Σε κάθε περίπτωση είχα σκοπό να σώσω το σπίτι και να απεμπλακώ από οποιοδήποτε περιουσιακό στοιχείο επιβάρυνε τη δωρεάν ιατρική περίθαλψη της Λάουρα.

Ήταν δέκα το βράδυ όταν βγαίνοντας από το σπίτι επέλεξα για ακόμα μια φορά το αυτοκίνητό της και όχι τη μηχανή μου. Δεν την είχα καν αγγίξει με την επιστροφή μου. Επιλέγοντας ένα όχημα που δεν με αντιπροσώπευε, απλά θα με μετέφερε στον προορισμό μου, είκοσι λεπτά αργότερα βρέθηκα στην αρχή του δικού μου τέλους.

Στο σημείο που πριν από δύο χρόνια είχε ξεκινήσει η αντίστροφη μέτρηση.

Μπαίνοντας στον κοινόχρηστο χώρο της λέσχης βρήκα μια θέση στο μπαρ και βολεύτηκα. Ο πατέρας μου ήταν Μεξικανός, μετακομίζοντας μόνιμα στις Ηνωμένες Πολιτείες δημιούργησε τους Μάκαπ, μια ομάδα που σκοπό είχε να προφυλάξει τις οικογένειές τους από το γκέτο και τις λοιπές επιθέσεις. Η ιδέα ήταν αγνή και ως ένα σημείο έφερε το ανάλογο αποτέλεσμα. Ώσπου τα μέλη δεκαπλασιάστηκαν, οι πεποιθήσεις πήραν διαφορετική τροπή, οι στόχοι άλλαξαν. Αν ήσουν μέλος έπρεπε να ακολουθήσεις την πλειοψηφία του συνόλου - αν όχι βρισκόσουν στο περιθώριο. Η νύχτα που είχε φέρει τα πάνω-κάτω στη ζωή μου, ήταν εκείνη που είχα θέσει επίσημα την αποχώρησή μου. Αγαπούσα ό,τι είχε δημιουργηθεί ως Μάκαπ, όχι ό,τι είχε καταντήσει από τον πατέρα μου και το δεξί του χέρι Σέρτζιο Ρέγιες ξάδερφου της μητέρας μου.

Η ένωση Μεξικανών-Ισπανών ήταν μια δύναμη με λάθος στόχους.

Σε κάθε περίπτωση, ήταν μια επίσκεψη που έπρεπε να γίνει.

Εσωτερικά το μαγαζί παρέμενε το ίδιο∙ ξύλο και πέτρα. Στον κεντρικό μεγάλο τοίχο το σήμα της λέσχης κλείνονταν σε ένα τετράγωνο πλάγιο πλαίσιο, με την πρόταση 'η λέσχη των Μάκαπ' (The Makkap Club). Αριστερά και δεξιά ήταν κρεμασμένες οι σημαίες του Μεξικού και της Ισπανίας. Αν αρχικά η ιδέα ήθελε να προφυλαχτεί από το γκέτο ξαφνικά είχε καταντήσει ίδια. Τέσσερα ηχεία ήταν κρεμασμένα με αλυσίδες στις γωνίες, ενώ στο βάθος ήταν οι τουαλέτες και μια σιδερένια πόρτα που οδηγούσε στη Πουέρτα (*στα Ισπανικά σημαίνει θύρα). Πουέρτα ονομαζόταν το δωμάτιο όπου παίρνονταν οι αποφάσεις. Χάνοντας το σήμα των Μάκαπ δεν θα είχα πρόσβαση στον προθάλαμο, πόσο μάλλον στο τραπέζι Πουέρτα. Έξω από αυτό, ο χώρος ήταν αρκετά ροκ και καθόλου επικίνδυνος.

Βρήκα μια θέση στο μπαρ και κάθισα έχοντας πίσω μου τη βαβούρα μιας πολυμελούς παρέας. Παράγγειλα μια μπίρα και πίνοντας την πρώτη γουλιά ο ήχος της μουσικής κάλυψε οποιαδήποτε άλλη ένταση.

«Ήξερα πως θα έρθεις».

Κοιτώντας δίπλα μου σηκώθηκα και τον αγκάλιασα χτυπώντας τον φιλικά την πλάτη του.

«Ρέγιες» αναφώνησα.

«Αδερφέ μου» με καλωσόρισε.

Κάθισε και παράγγειλε δύο σφηνάκια τεκίλα.

«Έμαθα πως σε αφήσανε» είπε σε δεύτερο χρόνο.

Όταν το ποτήρι βρέθηκε μπροστά μου το αρνήθηκα κι αμέσως κατάλαβε τον λόγο.

«Γαμώ τους περιορισμούς ρε φίλε» σιχτίρισε.

Χαμογέλασα και ανταποδίδοντας ήπιε και τα δύο μονορούφι.

Ο Νέτο Ρέγιες ήταν γιος του Σέρτζιο Ρέγιες, άρα ξάδερφός μου.

«Ήρθες για τη συνάντηση;» ρώτησε στη συνέχεια.

«Δεν έχει αλλάξει κάτι» επιβεβαίωσα.

Υψώνοντας το φρύδι του, σαν να μην περίμενε την απάντησή μου, τελικά φάνηκε να το δέχεται.

«Θα περάσω αύριο από το Νο Σε, πρέπει να μιλήσουμε».

Πριν πω οτιδήποτε μας προσπέρασε ο Ζενόν με κατεύθυνση την Πουέρτα.

«Έγινε μέλος ο Ζενόν;» απόρησα επιστρέφοντας την προσοχή μου στον Νέτο.

«Γι' αυτό θέλω να σου μιλήσω».

Με χτύπησε φιλικά στην πλάτη και χώνοντας ένα τσιγάρο στο στόμα του έστριψε στο βάθος του διαδρόμου. Προφανώς είχαν αλλάξει πολλά κι αν τύποι σαν τον Ζανόν είχαν εισχωρήσει στους Μάκαπ, ήταν θέμα χρόνου η λέσχη να αποκτήσει μια μόνιμη έδρα στις φυλακές Φοξ Παρκ.

Θέτοντας την αυριανή συνάντηση σε αναμονή συγκεντρώθηκα σε αυτή που είχα μπροστά μου, και δεν άργησε να έρθει.

Δέκα λεπτά αργότερα το μαγαζί είχε γεμίσει με κόσμο, ενώ στις έντεκα ακριβώς η Λόρα Έιμς τράβηξε το σκαμπό.

«Έχεις όριο στο αλκοόλ» ήταν η καλησπέρα της.

Έβγαλε το μπουφάν της και γνέφοντας στον μπάρμαν να της φέρει μια ίδια μπίρα με τη δική μου, κάθισε σταυροπόδι και ήπιε χωρίς να τσουγκρίσει μαζί μου.

Παράγγειλα ακόμα μία και στράφηκα προς το μέρος της σεβόμενος και τα δύο. Πρώτον, την απάντηση που δεν περίμενε και δεύτερον, το τυπικό της συνάντησης. Δεν ήμασταν φιλαράκια κι έτσι όσο δεν προσπαθούσε για το αντίθετο τόσο περισσότερο με διευκόλυνε.

«Τον λένε Έρι. Ούτε Ισπανός ούτε Μεξικανός, απλά μετανάστης. Πριν από έναν χρόνο ήρθε στις Ηνωμένες Πολιτείες και βρέθηκε ουρανοκατέβατος στην πόλη. Έπιασε δουλειά στη λέσχη και-»

«Θέλει να γίνει μέλος» συμπλήρωσα. «Να περάσει την Πουέρτα».

Έγνεψε και ήπιε την πρώτη γουλιά.

«Τι σχέση έχεις πλέον με τους Μάκαπ;»

Χαμογέλασα και ακουμπώντας το μπουκάλι στο μπαρ, έριξα μια γρήγορη ματιά στον Έρι και μετά σε εκείνη. Πάντα ο ίδιος τρόπος προσέγγισης, η αναφορά σε ένα θέμα που μοιάζει τόσο γαμημένα αδιάφορο να γίνεται ο δρόμος για το επόμενο ουσιαστικό ερώτημα.

Σήκωσα το μανίκι μου και της έδειξα το τατουάζ στο πήχη μου. Ένα τατουάζ που είχα από την εφηβεία μου. Πριν από δύο χρόνια είχα ζητήσει να αποχωρήσω από τη λέσχη, κι αν δεν ακολουθούσε το κοκτέιλ Μάστερ, το επόμενο βήμα ήταν να σβήσω το σημάδι που με έκανε κομμάτι της.

«Ο πατέρας μου τη δημιούργησε, κατά κάποιο τρόπο είναι κληρονομία μου».

«Ένα περιουσιακό στοιχείο που δεν πωλείται».

Έσμιξα τα φρύδια όταν συνειδητοποίησα πως τα νέα ταξίδευαν επικίνδυνα γρήγορα.

«Τι θες να μάθεις Λόρα;» αναρωτήθηκα γέρνοντας προς το μέρος της. «Τι απ' όλα όσα σου έχω πει δεν ξέρεις και πώς στο διάολο πιστεύεις πως θα τελειώσει αυτό, αυτή τη φορά;» πρόσθεσα δείχνοντας μας εναλλάξ.

«Ξέρω τι έχει συμβεί, όχι ό,τι σκέφτεσαι να κάνεις».

«Η αρρωστημένη συνήθεια των ψυχολόγων» μουρμούρησα και επανήλθα στη θέση μου.

Μιλούσαν με γρίφους, έκαναν τα απλά πολύπλοκα, μπέρδευαν τις ισορροπίες προκειμένου να κερδίσουν την εμπιστοσύνη. Παράγγειλα ακόμα μια μπίρα και μαζί ένα σφηνάκι τεκίλα. Κακώς δεν είχα πιει ήδη με τον Νέτο. Νιώθοντας το καυτό αλκοόλ να κατρακυλάει στον οισοφάγο μου, της έδειξα με νόημα την ξανθιά που βρισκόταν στο τραπέζι πίσω μου.

«Σκέφτομαι να τη γαμήσω» έδωσα την απάντηση. «Αλλά με εσένα δίπλα μου φαίνομαι πιασμένος. Τι θα έλεγες να συμπληρώσεις τα χαρτιά: διαγωγή κοσμιοτάτη και τις λοιπές μπούρδες - και να με αφήσεις να τελειώσω μέσα της, όχι στη χούφτα μου;»

Κοίταξε την άγνωστη κι όταν έριξε το βλέμμα της επάνω μου γέμισα ξανά γαλάζιο.

«Ή μέσα σου;» πρόσθεσα χωρίς να το σκεφτώ και ήταν σαν να σταμάτησε ο χρόνος στα μάτια της. Σε ένα χρώμα που έφερε κύμα στις σκέψεις μου.

«Αυτό θες;» ρώτησε και τότε θύμωσα.

Νεύριασα γιατί ήξερα ποια ήταν, αλλά και τη γεύση της.

«Πες στον πατέρα σου να αφήσει ήσυχη την οικογένειά μου - κι εσύ βρες τον τρόπο να σπάσεις ό,τι λάθος υπέγραψες».

«Μέι δεν...»

Αλλά δεν κάθισα να ακούσω.

Δεν ήταν μόνο μια γαμημένη επίσκεψη, αυτή που είχε κάνει με τον Φίλις σπίτι μου στα γενέθλια της Σάρλοτ. Είχαν ακολουθήσει κι άλλες, με τελευταία όταν ήμουν δεκαεννέα κι εκείνη δεκαέξι. Μετά δεν ξαναήρθε. Σηκώθηκα, πλήρωσα και πλησίασα την ξανθιά. Τι είπα ακριβώς τη ήθελα και δέκα πέντε λεπτά αργότερα ήμασταν στο πατάρι του Νο Σε Τατού, στον καναπέ-κρεβάτι που ξαφνικά είχε λόγο χρήσης.

«Μην μου ζαλίσεις τα αρχίδια» την προειδοποίησα φορώντας το προφυλακτικό.

«Μην ζητήσεις περισσότερα» μου απάντησε και ήταν ακριβώς ό,τι ήθελα να ακούσω.

Δεν περίμενα. Μπαίνοντας μέσα της, ένιωσα τη ζέστη ενός γυναικείου κορμιού της να απλώνεται με ένταση στο σώμα μου. Μια λογική ένταση, λόγω της αποχής. Πηδηχτήκαμε τρεις φορές και ήταν κάτι παραπάνω από ό,τι είχα σκοπό να πάρω εκείνο το βράδυ. Η άγνωστη κάλυψε την ανάγκη μου, έγινε ό,τι χρειαζόμουν μέσα και έξω από τη Φοξ Παρκ και για δύο ώρες με κράτησε μακριά από το γαλάζιο.