Οι φωνές που ακούγονται μέχρι εδώ μου δίνουν μία πλήρη εικόνα σχετικά με το ποιον και γιατί τσακώνεται η Μαρίνα. Παλιά δε την είχα ακούσει ούτε μία φορά να φωνάζει ή να βρίζει, δε την αναγνωρίζω πια! Πάντα έτσι ήταν και δε το είχα καταλάβει, μήπως έκρυβε τον πραγματικό της χαρακτήρα ίσως και από τον ίδιο της τον εαυτό ή έχει αλλάξει τόσο πολύ;
Την ακούω να κατηγορεί τον μπαμπά μου ότι μου έβαλε λόγια και ύστερα να του λέει ότι με κακόμαθε και δεν έχω μάθει να σέβομαι γι' αυτό της φέρομαι έτσι. Μετά από αρκετή ώρα οι φωνές παύουν να ακούγονται, μάλλον το έκλεισαν. Όλη αυτή την ώρα κάθομαι στην άκρη του κρεβατιού και απλά κοιτάω την πόρτα, φοράω ακόμα τα ρούχα και τα παπούτσια από το ταξίδι, δε ξέρω πως να συμπεριφερθώ, ενώ ταυτόχρονα πεινάω, διψάω, θέλω έντονα να πάω στη τουαλέτα και επίσης χρειάζομαι επειγόντως ένα ντους. Για να δούμε πως μπορώ να ικανοποιήσω αυτές τις ανάγκες μου.
Επειδή μερικές φορές με αγαπώ πολύ πριν κατέβω από το πλοίο αγόρασα ένα μπουκάλι νερό και κάτι κριτσίνια, σα να ήξερα ότι θα τα χρειαστώ, για να δούμε που άφησα το backpack μου. Α το βρήκα!

Αφού έσβησα την πείνα και τη δίψα, το σκέφτηκα αρκετή ώρα και με πόνο ψυχής, επειδή είμαι και λίγο υποχόνδρια με την ατομική υγιεινή, έκανα την καρδιά μου πέτρα και αποφάνθηκα ότι ντους μπορώ να κρατηθώ να κάνω αύριο στο ξενοδοχείο που θα εγκατασταθώ μέχρι να πάω στο δικό μου σπίτι! Με την άλλη βασική μου ανάγκη τι θα κάνω που κοντεύω να σκάσω;

Κοιτάω το κινητό μου, με αυτά και με εκείνα έχει πάει 10:00, αν ανοίξω σιγά σιγά την πόρτα και τρέξω στο μπάνιο, που απ' ότι είδα όταν με έφερνε στο υπνοδωμάτιο ο Στέφανος, ευτυχώς είναι το διπλανό δωμάτιο μήπως έχω καμία άτυχη συνάντηση;
Θα το διακινδυνέψω αλλιώς με βλέπω να τα κάνω πάνω μου και να ξεφτιλίζομαι.

Ανοίγω σταδιακά την πόρτα, στην αρχή μία μικρή χαραμάδα και όταν δε βλέπω κανέναν στο διάδρομο την ανοίγω ολόκληρη και την ξανακλείνω πίσω μου για να μην καταλάβει κανείς ότι έφυγα από το δωμάτιο. Με αστραπιαίες κινήσεις που θα ζήλευε και ο flash τρέχω προς την τουαλέτα, χτυπάω την πόρτα και όταν δε λαμβάνω απάντηση μπαίνω με φόρα και κλειδώνω. Μετά από δύο λεπτά συγκίνησης που επιτέλους ανακουφίζεται η κύστη μου μπορώ να κοιτάξω τον χώρο, θα το ξαναπώ και ας γίνω γραφική: Το σπίτι μας ήταν καλύτερο!

Το μπάνιο είναι αισθητά μικρότερο από αυτό στο σπίτι μας, μακρόστενο που στο βάθος έχει τη μπανιέρα με μία κουρτίνα λευκού, γκρι χρώματος με τετράγωνα μοτίβα για να ταιριάζει με τα έπιπλα. Γενικά είναι ένα αδιάφορο μπάνιο, με τα συνηθισμένα έπιπλα και αισθητική κάποιων δεκαετιών πριν, αλλά αυτό που με κάνει να θέλω να ξεριζώσω τις κόρες των ματιών μου είναι αυτό το ανεκδιήγητο ροζ-σομόν χρώμα στα πλακάκια των τοίχων με τα λουλούδια στη μέση. Χρειάζεται επειγόντως ανακαίνιση το μπάνιο τους, ούτε η Καλλιόπη η θεία του πατέρα μου που Θεός σχωρέστην πέθανε πριν πέντε χρόνια και ήταν ογδόντα πέντε χρονών δεν είχε αυτό το πλακάκι.

Τέλος πάντων αφού η αισθητική μου δέχτηκε ένα ισχυρό πλήγμα αποφάσισα να πάρω τον μακρύ δρόμο της επιστροφής. Με χειρουργικές κινήσεις ξεκλειδώνω την πόρτα προσπαθώντας να μην ακουστώ αλλά όταν ανοίγω την πόρτα καταλαβαίνω ότι στο σαλόνι εξελίσσεται ένας έντονος διαπληκτισμός ανάμεσα στη Μαρίνα και τον ακατανόμαστο.
Κοιτάζω αριστερά, κοιτάζω δεξιά πουθενά ίχνος του Στέφανου άρα μπορώ να στήσω αυτί ανενόχλητη. Γαμώτο έφαγα νωρίτερα τα κριτσίνια και δεν έχω σνακ να τρώω καθώς κατασκοπεύω, καλά  όχι ακριβώς κατασκοπεύω, περισσότερο γίνομαι αυτήκοος μάρτυρας της διαμάχης.
Χα! Μου άρεσε αυτό, να το σημειώσω να το λέω. Α ρε τι σου κάνουν οι αστυνομικές σειρές.
Ελπίζω μόνο να μη πάρουν είδηση γιατί χειρότερα απ' ότι είναι ήδη τα πράγματα δε μπορούν να γίνουν.

Μάλλον η άφιξη μου εδώ πυροδότησε απανωτούς καυγάδες, γιατί το πάρτυ εδώ έχει αρχίσει και φουντώνει. Οι φωνές πλέον ακούγονται ολοκάθαρα.

Μαρίνα: Αλήθεια τώρα; Δε νομίζεις ότι γίνεσαι παράλογος;

Νίκος: Μπααα γίνομαι και παράλογος τώρα; Πρώτα έχουμε την κακομαθημένη κόρη σου που από την ώρα που πάτησε το πόδι της έχει αυτή τη γαμημένη, προσβλητική συμπεριφορά και όταν επιτέλους τη βάζεις στη θέση της, μας παίρνει ο μπαμπάκας της για να μας πει τί; Τί θέλει ο μάλακας επιτέλους και μας τα πρήζει;
Και συ αντί να τον βρίσεις κάθεσαι και του ζητάς συγγνώμη;

Τώρα άμα βγω έξω και του φέρω κανένα βάζο στο κεφάλι θα φταίω εγώ; Έχει θράσσος πάντως, με τι μούτρα μιλάει; Συγγνώμη κιόλας που δε του έκανα χαρούλες του κωλόμπατσου.

Μαρίνα: Τί είπες; Μη διανοηθείς να ξαναμιλήσεις έτσι για το παιδί μου γιατί θα γίνει της τρελής! Ναι ρε και η Ηλέκτρα και ο Πέτρος έχουν δίκιο. Ντρέπομαι που σήκωσα χέρι στο παιδί μου. Είμαι τόσο απαίσια μάνα που δεν ήξερε καν οτί η κόρη μου πήγαινε σε ψυχολόγο! Γι'αυτό δε μπορούσα να πω τίποτα στον Πέτρο γιατί είχε δίκιο σε ότι μου είπε.

Έμεινα, αυτό με το περίμενα ποτέ! Η Μαρίνα μόλις με υπερασπίστηκε;

Στέφανος: Ηλέκτρα;

Ωχ!!!

Καλησπέρα, δε ξέρω αν διαβάζει κανείς την ιστορία μου αλλά είναι η πρώτη μου απόπειρα να γράψω κάτι. Έχω ολοκληρώσει ήδη 9 κεφάλαια και θα ήθελα κάποια γνώμη αν είναι καλή για να τη συνεχίσω.
Ευχαριστώ εκ των προτέρων!