Με όλες αυτές τις σκέψεις πέρασε και άλλο η ώρα, πλέον έχει αρχίσει να αχνοφαίνεται το νησί σε λιγότερο από μία ώρα θα έχουμε δέσει στο λιμάνι. Συνεχίζω να κοιτάω το πέλαγος ακούγοντας μουσική, μου αρέσει η αίσθηση από το νωπό αεράκι και τις σταγόνες του νερού που πετάγονται κάθε τόσο πάνω μου, ο καιρός είναι πάρα πολύ ζεστός καθότι πρώτες μέρες του Σεπτέμβρη και αυτό το αεράκι κάνει λίγο πιο υποφερτό τον καύσωνα. Αποφασίζω όμως μετά από τόσες ώρες με βαριά καρδιά να αφήσω τη τέλεια θέση μου στη σκιά αλλά ταυτόχρονα κοντά στα κάγκελα για να μπορείς να αγναντεύεις και να πάω στο μπάνιο καθώς σε λίγο θα γίνεται το αδιαχώρητο, στον καθρέφτη κοιτάω το πρόσωπο μου τόσο ίδιο με το δικό της, τα μόνα που έχω πάρει από τον πατέρα μου είναι τα μελί μάτια και ο αστιγματισμός όπως τον πειράζω, γι' αυτό φοράω φακούς επαφής. Ακόμα και στο σώμα είμαστε ίδιες, ίδιο ύψος, ίδιες καμπύλες, αλλά έχω αλλάξει πολύ από τη τελευταία φορά που με είδε, καταρχάς τότε ακόμα σχηματιζόταν το σώμα μου ενώ τώρα είμαι κανονική γυναίκα, είμαι σίγουρη ότι θα φρικάρει όταν δει το σκουλαρίκι – διαμαντάκι στη μύτη μου και το τατουάζ ονειροπαγίδα που καλύπτει τη μισή πλάτη μου, δεν είναι και ότι προσπάθησα να το κρύψω, έχω φορέσει ένα μαύρο τιραντάκι τύπου καμισόλ με τζην μαύρο, ψηλόμεσο σορτσάκι και μαύρα αθλητικά.

Η ώρα πέρασε και πλέον ακούγεται από τα μεγάφωνα μία φωνή η οποία μας καλωσορίζει στο λιμάνι του Ηρακλείου, περίμενω να κατέβει ο περισσότερος κόσμος γιατί σιχαίνομαι να στριμώχνομαι και ένα συν ότι μου αρέσει η ιδέα να τους κάνω να περιμένουν. Αφού πλέον έχει αδειάσει σχεδόν όλο το πλοίο, κατεβαίνω με αργούς ρυθμούς και πηγαίνω να πάρω τη βαλίτσα μου, από το backpack ακούω το κινητό μου να χτυπάει και βλέπω ότι με καλεί εκείνη, αναγκάστηκα πριν κάτι μέρες να αφαιρέσω τη φραγή για τον αριθμός της, χαμογελάω στη σκέψη ότι με περιμένει και συνεχίζω με το πάσο μου χωρίς να της απαντήσω.

Βγαίνω επιτέλους από το πλοίο και τη βλέπω μαζί με εκείνον, το αυτοκίνητο τους είναι το μοναδικό που έχει μείνει στο λιμάνι, περπατάω προς το μέρος της ανέκφραστη και εκείνη με περιμένει με το χαμόγελο ζωγραφισμένο στα χείλη της και με κάποια δάκρια να τρέχουν από τα μάτια της, φτάνω επιτέλους μπροστά της.

Μαρίνα: Μωρό μου καλωσόρισες! Πόσο μου έλειψες, μεγάλωσες τόσο πολύ!

και πάει να με αγκαλιάσει αλλά εγω με μία επιδέξια κίνηση την αποφεύγω, αφήνω τη βαλίτσα μου μπροστά της και μπαίνω στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου, τέλος βάζω και τα ακουστικά μου για να μη μου μιλήσουν. Βλέπω και τους δύο να με κοιτάνε άφωνοι και κρατιέμαι να μη γελάσω. Εσύ δε συνομώτησες για να με φέρεις εδώ; Θα υποστείς και τις συνέπειες.

Βάζουν τη βαλίτσα μου στο αυτοκίνητο και ξεκινάμε για το σπίτι τους, ούτε που έχω ιδέα που πάμε και ούτε που ρωτάω, σε όλη τη διάρκεια της διαδρομής φοράω τα ακουστικά μου, βλέπω να με κοιτάνε από τον καθρέφτη αλλά δε τους δίνω την ευκαιρία να μου μιλήσουν. Τώρα που το σκέφτομαι αυτοί δεν έχουν και ένα μωρό; Πού το έχουν αφήσει; Ουφ και τί με νοιάζει εμένα; Συνεχίζω να κοιτάω έξω από το παράθυρο.

Πρέπει να έχουν περάσει 20 λεπτά όταν φτάνουμε κάτω από μία μικρή μονοκατοικία σ' ένα παραθαλάσσιο μέρος που όπως είδα σε μία πινακίδα λέγεται Αμμουδάρα. Αναγκάζομαι να αποχαιρετήσω τα αγαπημένα μου ακουστικά και μπαίνουμε μέσα στο σπίτι, το δικό μας διαμέρισμα ήταν καλύτερο αλλά καλύτερα να μη τους το πω αυτό.

Για να μπούμε στο σπίτι διασχίσαμε μία μικρή αυλή με κάποιες γλάστρες, μπαίνοντας μπροστά είναι το σαλόνι και δεξιά η κουζίνα που χωρίζεται με ένα πάσο από το σαλόνι, αριστερά βλέπω ένα διάδρομο με πόρτες που λογικά οδηγεί στα υπνοδωμάτια και το μπάνιο.

Δε μπορώ να πω ότι ήταν παλιό ή άσχημο αλλά σίγουρα δεν ήταν τόσο μεγάλο ή τόσο όμορφα διαρυθμισμένο όπως το δικό μας. Αυτό που ζούσαμε όλοι μαζί.

Μαρίνα: Και αυτό είναι το σπίτι μας!

Σώπα και εγώ που νόμιζα ότι ήταν γήπεδο ποδοσφαίρου!

Υποθέτω ήρθε η ώρα που θα πρέπει να τους μιλήσω, εκείνη παίζει νευρικά με τα χέρια της και με κοιτάει, ενώ ο άλλος φαίνεται νευριασμένος.

Ξυδάκι φίλε μου!

Ηλέκτρα: Μάλιστα! Το δωμάτιο που θα κοιμάμαι που είναι; Είμαι κουρασμένη από το ταξίδι.

Ναι δε βρήκα κάτι άλλο να πω, κουβέντα θα ανοίξουμε;

Και τότε εμφανίζεται από τα μέσα δωμάτια ένας άντρας αγκαλιά με ένα μωρό.

Ωραίο μωρό! Ο άντρας όχι το πιτσιρίκι, δηλαδή καλό είναι και αυτό αλλά ο άλλος είναι κόλαση! Μπορεί από τότε που έγινε αυτό με την οικογένεια μου να μην έδωσα σε κανέναν την ευκαιρία να με πλησιάσει και ναι είμαι ακόμα παρθένα και πέραν αυτού του φιλιού που μου είχε δώσει ο Γιωργάκης στη τρίτη γυμνασίου είμαι άσπιλη και αμόλυβδη αλλά το δίκαιο και το σωστό θα το πω, ο τυπάς είναι κινητός οργασμός. Ψηλός, αδύνατος αλλά γυμνασμένος, καστανός αλλά με κάτι γωνίες στο πρόσωπο, λίγο μεγάλος για μένα τον κάνω ανάμεσα σε 25 με 28 αλλά μπρος στον έρωτα τί είναι η ηλικία;

Προσπαθώ να το παίξω αδιάφορη και να μη καρφωθώ πάνω του όταν ακούω τη Μαρίνα.

Μαρίνα: Και από εδώ ο Στέφανος, ανιψιός του Νίκου με τη μικρή σου αδερφή τη Δήμητρα, μοιάζει με σένα όταν ήσουν μωράκι.

Ανιψιος;;;;;; Ανιψιος;;;;;;

Χάλια είναι ο τυπάς το είπα; Κουασιμόδος ένα πράγμα!

Και έλα τώρα Μαρίνα πιστεύεις ότι θα με ρίξεις με αυτό; Οκ δε μου φταίει κάτι το μωράκι αλλά δε θα το παίξουμε μεγάλη, ευτυχισμένη οικογένεια. Κοιτάω άλλη μία φορά το μωρό, εντάξει έχει τα χρώματα μου, εκτός από τα μάτια που είναι μαύρα, γιατί μοιάζει και αυτή στη Μαρίνα. Εντωμεταξύ όποιος κάνει παιδί μαζί της φιλική συμμετοχή είναι; Τι στο καλό; Τόσο ισχυρά γονίδια το Μαρινάκι;

Κάνω ένα νεύμα στον τυπά και του λέω ανόρεχτα:

Ηλέκτρα: Χάρηκα!

Μου κάνει και αυτός ένα νεύμα του τύπου και γω αλλά όλοι ξέρουμε ότι είναι ψέμα.

Μετά γυρίζω προς τη Μαρίνα.

Ηλέκτρα: Ναι την είδα, cute baby! Το δωμάτιο μου;

Ναι το ξέρω, bitch! Ποιος δε λυγίζει μπροστά σ' ένα μωρό; Υποθέτω η απάντηση είμαι εγώ.

Τους βλέπω να κοιτάζονται όλοι μεταξύ τους άβολα και το λόγο παίρνει και παλι η Μαρίνα.

Μαρίνα: Θα σου δείξει το δωμάτιο σου ο Νίκος για να σου μεταφέρει και τη βαλίτσα. Τώρα που το σκέφτομαι δεν έχετε γνωριστεί και επίσημα.

Άτσα πάσα το Μαρινάκι για να μου γνωρίσει τον γκόμενο σόρι νυν σύζυγο, τον κουκουλώθηκε μη χάσει το κελεπούρι, αλλά και γω δε μπορώ να συγκρατηθώ άλλο.

Ηλέκτρα: Πώς δεν έχουμε γνωριστεί; Κυρίως με τον οπίσθια όψη του γνωριστήκαμε πάρα πολύ καλά, άρα μπορείς να την πεις και γνωριμία του κώλου!