"Δεν μπορεί να με πληγώσει κάποια που δεν έχει σημασία για μένα" τα λόγια του κουδουνίζουν στο κεφάλι μου.

Είναι πληγωμένος, θέλει να με πληγώσει και αυτός.

Ο Δημήτρης κάθεται χαλαρός στην πολυθρόνα με το ποτήρι του στο χέρι και με κοιτά ειρωνικά. Με κοιτά σαν να είμαι μια άγνωστη. Στιγμιαία μου έρχεται το ξάφνιασμα της Βάνας στο νου, όταν της αποκάλυψα οτι δεν μου έχει πει ποτέ οτι με αγαπάει. Δεν έδωσα σημασία. Τον δικαιολόγησα. Αλλά τώρα νιώθω πως όλοι οι φόβοι μου αντανακλούνται στο πρόσωπο του. Με κοιτά σαν να μην με αγαπά. Σαν να μην υπήρξε κάτι μεταξύ μας.

"Μ'αγαπάς?" του λέω αποφασιστικά και τον ακούω να γελάει. Με εκνευρίζει που δείχνει τόσο χαλαρός. Με εκνευρίζει που μόλις με έπιασε με άλλον άντρα και δεν έχει κάνει κάτι, δεν με διεκδίκησε, δεν θύμωσε, δεν έκλαψε.

"όχι μωρό μου καμιά αγάπη δεν υπάρχει μεταξύ μας" μου λέει και με το ποτήρι του δείχνει πρώτα εμένα και μετά εκείνον.

"Δεν έκανα κάτι κακό..ήταν παρεξήγηση" 

Δεν με ακούει. 

"Τι δεν κατάλαβες απο αυτά που σου είπα? μάζεψε τα πράγματα σου και κάντην "

Σηκώνεται πάνω και έρχεται προς το μέρος μου απειλητικά.

"Θα γίνει με το καλό ή με το κακό?" μου λέει και μου πιάνει τον καρπό μου.

"Έπαθα αλλεργικό σοκ και μου χορήγησε αδρεναλίνη και είχε σκατά και τα άλλα μπάνια ήταν χαλασμένα και δεν μπορούσα να πάρω ανασ.."

Το βλέμμα του βγάζει σπίθες καθώς σκύβει μπροστά μου. Σταματάω να μιλάω. Νιώθω πως οτι και να του πω έχει πάρει την απόφαση του. Αλλά δεν θα τα βάλω κάτω. Τον αγαπώ και είναι μια μεγάλη παρεξήγηση. Ο Δημήτρης είναι ο κόσμος μου όλος, ο άντρας που με έκανε να νιώσω γυναίκα, δεν αναπνέω μακριά του , είμαι δική του απο την πρώτη στιγμή που γύρισε το βλέμμα του πάνω μου.

"Ρώτα με γιατί σε παντρεύτηκα" 

ακούω την φωνή του βραχνή. Η φλέβα στο μέτωπο του πάλλεται αλλά το βλέμμα του δείχνει πως το απολαμβάνει. Απολαμβάνει την εκδίκηση του. Δεν πρέπει να πιστέψω οτι και να μου πει. Είναι πληγωμένος, θα τον αφήσω να ξεσπάσει, θα τον παρακαλέσω, θα πέσω στα γόνατα αλλά πριν βγούμε απο αυτό το γραφείο , θα είμαστε και πάλι αγαπημένοι. Και θα γελάμε με οτι έγινε.

Ανακάθομαι στην θέση μου και μου αφήνει το χέρι. Κάθεται στο μπράτσο της πολυθρόνας μου και πίνει λίγο απο το ποτό του. Μου χαμογελάει αλλά το ύφος του είναι ανέκφραστο. Κοιτάω τα χείλη του. Τα χείλη που λάτρεψα τόσα βράδια. Δεν θα με πληγώσουν αυτά τα χείλη. Πρέπει να έχω πίστη στην αγάπη μας. Πρέπει να είμαι δυνατή, θέλει μόνο να με πληγώσει. 

Κι αν..

Όχι. Ούτε να το σκεφτώ. Απλά άκου το ψέμα του. Άφησε τον να ξεσπάσει και μετά ικέτευσε.

"Γιατί με παντρεύτηκες?"

Σηκώνω το βλέμμα μου και τον κοιτάω. Παίζω νευρικά την βέρα στο δάχτυλο μου αλλά δεν κατεβάζω τα μάτια μου. Θέλω να του το κάνω δύσκολο. Είμαι σίγουρη πως δεν θα βρει το κουράγιο να με πληγώσει. Είναι ο άντρας μου. Του έδωσα σώμα και ψυχή. Το ξέρει. Κι ας του λέει η λογική του άλλα τώρα.

Μου αγγίζει ένα τσουλούφι που είχε πέσει στο πρόσωπο μου. Το βάζει απαλά πίσω απο το αφτί , σαν να θέλει να βλέπει καλύτερα το πρόσωπο μου. Η καρδιά μου τρέμει και όλο το σώμα μου μαζί.

"Την λένε Λυδία είμαστε μαζί τα τελευταία δυο χρόνια"

...

...

ε?

....

Δεν καταλαβαίνω.

"Είσαι τόσο ανόητη, είμαι σίγουρη πως θα το διασκέδαζες με τον γκόμενο, θα λέγατε πως βρήκες την κότα με τα χρυσά αβγά, μου το έπαιζες οτι δεν ενδιαφερόσουν για τα λεφτά μου, αλλά Μαρινάκι όλα ήταν παραπέτασμα καπνού ε? "

Δεν ξέρω γιατί αλλά όλοι οι μύες μου είναι τόσο αποδυναμωμένοι ξαφνικά. Δεν μπορώ να κλείσω ούτε τα βλέφαρα μου. Δεν μπορώ να αντιδράσω, δεν μπορώ να μιλήσω. 

Με χαιδεύει στο μάγουλο με την ανάστροφη του χεριού του.

"θα έπαιρνες πολλά Μαρίνα απο εμένα όταν θα σε χώριζα, αλλά απλά δεν κρατήθηκες, έτσι είναι η πουτανιά σαν το χρήμα, δεν κρύβεται"

"Δεν μπορώ ..δεν μπορώ να καταλάβω τι μου λες"

 ακούω τον εαυτό μου να λέει ξέπνοα. Ποιά είναι η Λυδία? Τι εννοεί είναι μαζί? Σε τι είναι μαζί? Για ποιά χρήματα μου λέει? Το κεφάλι μου είναι έτοιμο να σπάσει απο την έκπληξη. Νομίζω είμαι σε κατάσταση σοκ. Δεν μπορώ ούτε να κλάψω. Μπήγω το νύχι μου στο δέρμα μου και δεν μπορώ να πονέσω.

Παίζει μαζί μου. Είναι πληγωμένος και όλα είναι ένα ψέμα. Δεν τον πιστεύω. Με αγαπάει. Τον αγαπώ. Πιστεύω σε εμάς και θα το αποδείξω. Θα το αποδείξω γιατί δεν πιστεύω τίποτα απο όσα μου λέει. Θα το αποδείξω πως όσο και να με πληγώσει εγώ θα του λέω ως το τέλος σ'αγαπώ.

Σηκώνεται πάνω και βάζει λίγο αλκοόλ ακόμα στο ποτήρι του . Μου το δίνει. 

"Πιές" σχεδόν με διατάζει. Το φέρνω διστακτικά στα χείλη μου και πίνω λίγο. Νιώθω τα πάντα μέσα μου να καίγονται.

"Βλέπεις η Λυδία είναι ..είναι η Λυδία..δεν ξέρω τι να πω γι αυτήν , είναι κατηγορία μόνη της "

Κάθεται απέναντι μου στην πολυθρόνα χωρίς να παίρνει το βλέμμα του απο πάνω μου. Καταγράφει κάθε κίνηση μου, κάθε βλεφάριασμα  μου. Πίνω αμήχανα απο το ποτό μου ακόμη λίγο.

"Θα σου χρειαστεί"

 μου λέει και αφήνει την πλάτη του να ακουμπήσει στην δερμάτινη ράχη της καρέκλας. Ναι. Το απολαμβάνει. 

"Ξέρω οτι θέλεις να με πληγώσεις" του λέω αποφασιστικά.

"Σου είπα είσαι ανίκανη να με πληγώσεις , αλλά πριν βγεις απο αυτό το γραφείο, θα σου είναι σαφές τουλάχιστον ποιός είμαι στ' αλήθεια. Δεν θα κάνεις μόνο εσύ αποκαλυπτήρια των μυστικών σου Μαρινάκι..εδώ που φθάσαμε ας πέσουν οι μάσκες και μετά εξαφανίσου απο την ζωή μου"

"Δεν πιστεύω τίποτα απο αυτά που μου λες. Σ'αγαπάω σταμάτα να με κοιτάς έτσι, σταμάτα να λες αυτά που λες"

του λέω καθώς σφίγγω στα χέρια μου ακόμη περισσότερο στα χέρια μου το γυάλινο ποτήρι. 

Μου χαμογελά με έπαρση και μισανοίγει τα χείλη. Ακόμη δεν χώνεψα πως αυτός ο πανέμορφος και έξυπνος άντρας γύρισε να με κοιτάξει. Ένα πιτσιρίκι με καπέλο της coca-cola. Δεν πρέπει να τον αφήσω να παίξει με τους φόβους μου. Μου είπε τόσες φορές στην αγκαλιά του καθώς με είχε πόσο υπέροχη είμαι. Βέβαια δεν κατάλαβα γιατί, καθώς δεν έχω καταφέρει κάτι αξιόλογο στην ζωή μου, όπως αυτός, αλλά τον πίστεψα. Όλα τα πίστεψα που μου έχει πει ως τώρα. Γιατί άλλωστε ένας άνθρωπος να πει ψέμα σε κάποιον άλλον ? αυτό θα ήταν κακία και ο Δημήτρης μου είναι καλός . 

"Την γνώρισα στα 16, ήταν το καλύτερο πήδημα της ζωής μου. Στα 26 την συνάντησα τυχαία ξανά. Εξακολουθούσε να είναι το καλύτερο πήδημα της ζωής μου. Την ήθελα και με ήθελε."

Δεν νομίζω να έχω νιώσει στην ζωή μου τόση ζήλια. Ξέρω πως μου λέει ψέμματα αλλά το κάνει να ακούγεται τόσο πιστευτά. Δεν μου έχει ξαναμιλήσει ποτέ για το ερωτικό του παρελθόν και ποτέ δεν μου έδωσε το θάρρος να ρωτήσω για προηγούμενες του σχέσεις. Δεν επέμενα. Ήξερα οτι είναι έμπειρος και επίσης δεν άντεχα να ακούσω. Δεν άντεχα στην σκέψη πως ο Δημήτρης μου κάποτε άνηκε σε μια άλλη. Με τρέλαινε αυτή η σκέψη. 

Αφού ήθελε τόσο ο ένας τον άλλον γιατί χώρισαν? οχ..μήπως..πέθανε? 

μην τσιμπάς είναι ψέμματα όλα.

"Δεν καταλαβαίνω..αυτή η Λυδία πέθανε τελικά?"

Τον ακούω να γελάει.

"Όχι η Λυδία είναι ολοζώντανη, τουλάχιστον σήμερα που ήρθε απο το γραφείο φαινόταν τέλεια. Όπως πάντα.."

Την συνάντησε σήμερα αφού κάναμε έρωτα σήμερα το πρωί?

"Μην το συνεχίσεις" του λέω έντρομη.

"Το αξίζεις"

"Σ'αγαπάω" του λέω αποφασιστικά. Η αγάπη μου θα νικήσει τα πάντα.

"Ήταν παντρεμένη και δεν χώριζε και δεν γούσταρα να είμαι ο τρίτος της υπόθεσης αλλά ούτε δεχόμουν να την αφήσω. Έπρεπε να την κάνω δική μου. Η λυδία είναι ζηλιάρα , δεν θα ανεχόταν να με δει με άλλη , πόσο μάλλον αν παντρευόμουν, έτσι σκέφτηκα.."

"Μην . συ.νε.χι.ζεις"

Προσπαθώ να μην τον πιστεύω αλλά είναι δύσκολο..

Χαμογελάει.

"Έτσι σκέφτηκα πως αν κι εγώ παντρευόμουν θα αναγκαζόταν να πάρει επιτέλους μια απόφαση κι έτσι θα την κέρδιζα, το μόνο που μου έμενε ήταν να βρω μια για να παντρευτώ."

"Δεν πιστεύω τίποτα"

"Δικαίωμα σου"

Πίνω όλο το ποτό μου και βήχω στιγμιαία.

"σε έτσουξε ε? νόμιζες πως μόνο εσύ παίζεις πίσω απο την πλάτη μου?" μου λέει με αλαζονεία. 

Σηκώνομαι πάνω και νιώθω τα γόνατα μου να λυγίζουν. Σέρνομαι ως τα γόνατα του και τα αγκαλιάζω. Χώνω το πρόσωπο μου στα πόδια του και αναζητώ με τα χέρια του τα χέρια μου, αλλά τα τραβάει.

"Σ'αγαπώ σε ικετεύω μην μου τα λες αυτά, δεν έκανα κάτι κακό, έπαθα αλλεργικό σοκ.."

Με σπρώχνει με το γόνατο του και πέφτω στο πάτωμα.

Σκύβει το πρόσωπο του στο δικό μου.

"Το μόνο που έμενε ήταν να βρω ένα κοριτσάκι που δεν θα διεκδικούσε τίποτα, που εύκολα θα την χειριζόμουν και εύκολα θα την έδιωχνα όταν θα έκανα την δουλειά μου. Και φαινόσουν εξαιρετική υποψήφια, οτι ψίχουλο και να σου έριχνα ήσουν ευγνώμων, μου έκανε εντύπωση πόσο αγάπη και αφοσίωση μου έδειχνες, για μια στιγμή ένιωσα ενοχές αλλά σήμερα όλα ξεκαθάρισαν"

Σέρνομαι ως τα γόνατα του ξανά, πάω να τον αγκαλιάσω και τραβιέται.

"Μαρινάκι το θέατρο τελείωσε. Φύγε απο το σπίτι μου"

"Δεν σε πιστεύω!" του λέω με νεύρα. 

"Είσαι τρελή κοπέλα μου? Πως το λένε έπαιξα μαζί σου, σε πήδηξα , πέρασα καλά, αιντε κάντην απο εδώ!"

"Σ'αγαπάω" του λέω κοιτώντας τον στα μάτια. Η αγάπη μας θα νικήσει. Δεν θα παίξω το παιχνίδι του.

"Δεν με ενδιαφέρει Μαρίνα κόψε το παραμύθι σου'

Μου λέει καθώς βγάζει το κινητό απο την τσέπη του. Τα τελευταία πέντε λεπτά κουδουνίζει ασταμάτητα αλλά δεν το έχει σηκώσει.

"Έλα ρε μάνα  έχω δουλειά.. " λέει καθώς σηκώνεται πάνω και απομακρύνεται προς την τζαμαρία του γραφείου.

"Τι?πότε έγινε αυτό?"

Η φωνή του είναι αναστατωμένη .

"Σε ποιό νοσοκομείο?"

Κλείνει το κινητό και για μια στιγμή κοιτά το πάτωμα σαστισμένος.

"Δημήτρη μου?" του λέω με ανησυχία καθώς πηγαίνω κοντά του.

"ο πατέρας μου Μαρίνα έπαθε έμφραγμα.." ψελλίζει χωρίς να σηκώσει το βλέμμα απο το πάτωμα.

"όλα θα πάνε καλά μωρό μου " του λέω και τον αγκαλιάζω έντρομη . Δεν τραβιέται απο κοντά μου. Συνεχίζει να κοιτά χαμηλά μέχρι που σηκώνει το κεφάλι ψηλά σαν να ξύπνησε απο όνειρο.

Με παραμερίζει και κατευθύνεται προς την πόρτα ενώ τρέχω απο πίσω του.

Βλέπω τον Δημήτρη να κοιτά τον Στέλιο , ο οποίος έχει γίνει ένα με τον τοίχο. Τον είχα ξεχάσει οτι περίμενε απο έξω απο το γραφείο για να απολογηθεί.

"περίμενα να σας εξηγήσω κύριε Σταγίτη.." λέει ο Στέλιος με γουρλωμένα μάτια. Ο φόβος του είναι εμφανής.

Τον ακούω να ξεφυσάει και να τον προσπερνά.

Ούτε κουβέντα δεν του είπε.

Για κάποιο λόγο απογοητεύτηκα..τόση αυτοπειθαρχία ποιά?

Κάνει δυο βήματα και σταματά. Γυρίζει πίσω με φόρα.

Κοιτάει τον Στέλιο απο πάνω ως κάτω με γουρλωμένα μάτια. 

"ΦΟ.ΡΑΣ.ΤΑ.ΡΟΥ.ΧΑ.ΜΟΥ" του λέει με έκπληξη. 

Όντως εγώ τα έδωσα στο Στέλιο, αφού τα δικά του ήταν λερωμένα.

"Ε..δεν είχα κάτι άλλο να βάλ.." απολογείται ο Στέλιος αλλά

Προτού τελειώσει την φράση του ο Δημήτρης προσγειώνει μια μπουνιά στην μύτη του.

Ο Στέλιος αιμόφυρτος πιάνει την μύτη του και κλαίει κι εγώ ασυναίσθητα τρέχω προς το μέρος του και τον αγγίζω στην πλάτη.

Ο Δημήτρης κοιτά το χέρι μου στην πλάτη του και μοιάζει θυμωμένος. Το τραβάω πίσω αλλά είναι αργά. Μια δεύτερη μπουνιά τον βρίσκει στο στομάχι.

"Και αυτό γιατί πήδηξες το κορίτσι μου μαλάκα"

γρυλίζει απο πάνω του και κάνει να φύγει.

"Θα είσαι καλά ε?" λέω στον Στέλιο χωρίς να τον κοιτάξω και τρέχω πίσω απο τον Δημήτρη.

"Δημήτρη στάσου έρχομαι κι εγώ στο νοσοκομείο!"