Πιάνει απο το γιακά τον άντρα με τα λευκά και τον κολλάει στον τοίχο με δύναμη.

"ΠΟΥ.ΕΙΝΑΙ.Η .ΓΥΝΑΙΚΑ.ΜΟΥ"

Ο άντρας πάει να ψελλίσει κάτι, όταν νιώθει το χέρι της νοσηλεύτριας στον ώμο του

"Σας παρακαλώ..είναι απο το σοκ..πολλοί το παθαίνουν..είναι η σύζυγος σας"

Γυρνά και την κοιτά και τα μάτια του βγάζουν σπίθες.

Πισωπατά η γυναίκα και κοντεύει το φορείο.

"Σας παρακαλώ ..διαβάστε τα στοιχεία της.."

Του δείχνει ένα μικρό καρτελάκι 

"Μαρίνα Σταλαμίτη" διαβάζει με ήρεμη φωνή.

Ο Δημήτρης παίρνει μια βαθιά ανάσα και νιώθει για ακόμη μια φορά η καρδιά του να χτυπά με δύναμη. Την πλησιάζει απειλητικά.

"Δεν είναι το όνομα της γυναίκας μου αυτό" της γρυλίζει και εκείνη για ακόμη μια φορά πισωπατά τρομαγμένα.

"ΠΟΥ ΣΚΑΤΑ ΕΧΕΤΕ ΤΗΝ ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΟΥ?" ουρλιάζει, δεν ξέρει τι να κάνει, περνά τα χέρια μέσα απο τα μαλλιά του , γυρνά και κοιτά τον άντρα με τα λευκά , τον κοιτάει έκπληκτα, γυρνά ξανακοιτά την νοσηλεύτρια

Δεν μπορεί να την κάνει την ερώτηση. Δεν μπορεί να το ελπίσει.

Σκατά. σκατά. 

"Μπορεί...μπορεί να είναι ζωντανή? να έγινε...να έγινε μπέρδεμα? μήπως .." τα γόνατα του λυγίζουν. 

"Εμ..μπορεί..δεν ξέρω τι να πω.."

"Θα το σπάσω το μπουρδέλο σας γαμώ την μαλακία μου..ΡΩΤΑΩ ΕΙΝΑΙ ΖΩΝΤΑΝΗ?"

Οι πόρτες του ασανσέρ ανοίγουν.

Η μητέρα του ξεπροβάλλει αναστατωμένη, τρέχοντας προς εκείνον.

"Μαμά.." πέφτει στα γόνατα ο Δημήτρης, πέφτει στα γόνατα και κλαίει όσο δεν έκλαψε σε όλη την ζωή του.

"Μην κλαίς καλέ μου..σε έπαιρνα τηλέφωνο..δεν το σήκωνες..σε ψάχναμε..ο γιατρός που μας ενημέρωσε επέστρεψε ..επέστρεψε μετά απο πέντε λεπτά αλλά είχες ήδη φύγει.."

Οι λυγμοί τραντάζουν το κορμί του.

"Μην μου το κάνεις αυτό μαμά..απλά..πές το..πες το μαμά να το ακούσω.."

Του σηκώνει το κεφάλι. Του σκουπίζει τα δάκρυα. 

"Μην κλαίς καλέ μου..η Μαρίνα δεν πέθανε ποτέ"

...

Ρίχνω λίγο νερό στο πρόσωπο μου. Όχι γιατί φιλούσα μια άγνωστη νεκρή..αλλά δεν θέλω να με δει σε αυτά τα χάλια.

Στέκομαι στην πόρτα του δωματίου της και προσπαθώ να ηρεμήσω. Δεν θέλω να δει πόσο ταραγμένος είμαι.

Η πόρτα ανοίγει και κατευθείαν βγαίνουν απο το δωμάτιο οι γονείς της.

Ο στρατηγός με ακουμπά στον ώμο

"όλα καλά αγόρι μου..ηρέμησε..την έχουμε κοντά μας"

Γνέφω καταφατικά και έχω ήδη βουρκώσει. Γαμώτο δεν πρέπει να κλάψω.

Μπαίνω στο δωμάτιο και την βλέπω κρυμμένη κάτω απο το σεντόνι.

Θέλω να τρέξω και να την γεμίσω φιλιά, θέλω να της φωνάξω οτι την αγαπώ, οτι θα την αγαπώ μέχρι να πεθάνω, εκείνη και το παιδί μας.

Το Μαρινάκι μου, η Μαρίνα μου, το κορίτσι μου, η γυναίκα που μου έμαθε τι είναι αγάπη.

Προσπαθώ να ηρεμήσω την φωνή μου.

"Γιατί μου κρύβεσαι? βγές απο εκεί μέσα θα σκάσεις.."

Πλησιάζω το κρεβάτι της και κάθομαι.

Το χέρι μου τρέμει όταν την αγγίζω πάνω απο το σεντόνι. Μια σταλιά την αγγίζω..φοβάμαι πως είναι όνειρο όλα..πως θα εξαφανιστεί..

"Είσαι τελείως απαράδεκτος οχι οτι με νοιάζει αλλά ήρθες τελευταίος να με δεις δεν σε νοιάζω καθόλου εγώ πόνεσα πολύ πολύ όσο γεννούσα αν θέλεις να μάθεις ποιός ξέρει τι έκανες και με ποιά ..απαυτωνόσουν πάλι..αγύρτη..απαράδεκτε ..αλλά να ξέρεις..να ξέρεις.."

Της τραβάω το σεντόνι με φόρα. Κοιτάω τα μεγάλα μπλε μάτια της να με κοιτούν έκπληκτα. Την πιάνω και την κολλάω στο μαξιλάρι της και την φιλάω άτσαλα παντού.

"Είσαι κάφρος..σταμάτα να με φιλάς.."

Με χτυπάει με τις μπουνίτσες της ..σφίγγει το στόμα της κι εγώ την φιλώ στα μαλλιά, στα μάγουλα, στα μαλλιά και δεν αντέχω άλλο και ξεσπάω σε κλάματα..σε λυγμούς και δεν σταματάω να την φιλάω και να της λέω

"Σ' αγαπάω"

"Σ'αγαπάω"

Προσπαθεί να τραβηχτεί

"Πες ρε τέρας της κολάσεως γιατί κλαίς? έγινε κάτι ? τι έκανες? αν υποψιαστώ οτι παίχτηκε κάτι και με την μάνα μου.."

συνεχίζει να με βρίζει ασταμάτητα..την αγαπώ..την αγαπώ..γαμώτο..πεθαίνω..

Συνεχίζω να την φιλάω..ανοίγει το στόμα της..αφήνω έναν αναστεναγμό καθώς βαθαίνω το φιλί μας

"Πες οτι με αγαπάς κι εσύ.." της λέω, την ικετεύω

"Καθόλου γάιδαρε δεν σ'αγαπάω..μην με φιλάς"

Συνεχίζω να την φιλώ, ολόκληρος ανέβηκα πάνω της..

"Πες οτι με αγαπάς κορίτσι μου και ας μην το πιστεύεις.."

"Δεν σ'αγαπώ" μου λέει, δεν με έβρισε αυτή την φορά.

Σκουπίζω τα μάτια μου. Και την κοιτάζω.

"Σ'αγαπάω όσο τίποτα, είμαι ερωτευμένος μαζί σου και θα σε κάνω την πιο ευτυχισμένη γυναίκα του κόσμου , κι εσένα και την κόρη μας"

Δεν μιλάει. Με κοιτάει με παράπονο.

Την λατρεύω είναι το θαύμα μου, το θαύμα που μου άλλαξε την ζωή.

"Είσαι..είσαι..άντε μην πω τι είσαι..δεν μου έρχεται η λέξη"

"Γάιδαρος?" της λέω τρυφερά και σκύβω να την φιλήσω ξανά.

"Μμμ..ναι.."

Με φιλάει.

Το κορίτσι μου με φιλάει.

"Εσύ πάλι ..είσαι οτι ωραιότερο.."

"Βλάκα.."

"Σ'αγαπώ όμως..άπειρα ψυχή μου"

......

Έκανε οτι δεν με θέλει όταν της είπα πως θα πάω μαζί της να δούμε το μωρό μας..αλλά το είδα το κορίτσι μου οτι με χρειαζόταν..θα δούμε για πρώτη φορά το μωρό μας..

Όταν το είδαμε μέσα στο γυάλινο κουτί..ήταν μικρό, τόσο δα..τα δάχτυλακια του..τα ποδαράκια του.. τόσο μικρό..

Της μιλήσαμε και οι δυο..της είπαμε πως την αγαπάμε και οτι περιμένουμε με ανυπομονησία να την αγκαλιάσουμε..

Το κορίτσι μου έκλαιγε συνέχεια στην αγκαλιά μου..κι εγώ της έδινα θάρρος και φιλιά και της ψιθύριζα οτι όλα θα πάνε καλά..γιατί είμαι σίγουρος γι αυτό.

Την πήρα αγκαλιά και την έβγαλα απο το δωμάτιο νεογνών. Οι γονείς μας , περίμεναν απ'έξω.

"Η κόρη μας ..είναι το ομορφότερο κορίτσι του κόσμου.." τους είπα με χαμόγελο. Δεν πρέπει να στεναχωριούνται. Όλα θα πάνε καλά. Η ιστορία μου με την Μαρίνα θα έχει καλό τέλος.

"Κι εσύ ..κι εσύ είσαι η ομορφότερη γυναίκα του κόσμου"

της λέω δυνατά και κοκκινίζει , γιατί μας ακούνε..

Την βλέπω να σκοτεινιάζει όμως κατευθείαν..

"Τι μωρό μου? δεν θέλω να βλέπω αυτά τα ματάκια στεναχωρημένα.."

"Εμ..Δημήτρη..ήθελα να σου πω.."

"Τι είναι ομορφιά μου?"

"Η κόρη μας είναι ...κόρη μας..."

Μου λέει και δαγκώνει τα χείλη της.

"Εννοείται αγάπη μου..είναι η κόρη μας..το νιώθω..δεν με νοιάζει οτι.."

Λέω και γουρλώνω τα μάτια μου απο την έκπληξη ξαφνικά.

"ΚΑΛΑ ΜΑΡΙΝΑ ΜΗΝ ΥΠΟΨΙΑΣΤΩ ΟΤΙ ΔΕΝ ΜΕ ΚΕΡΑΤΩΣΕΣ! ΤΙ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΜΟΥ ΠΕΙΣ ΟΤΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΔΕΝ ΤΟ ΕΚΑΝΕΣ ΜΕ ΑΛΛΟΝ??ΜΟΥ ΕΡΙΞΕΣ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ ΔΟΥΛΕΜΑ?"

 "Αχ.." ακούω την μητέρα μου να φωνάζει έντρομη.

"Τα έχασε το παιδί μου απο το σοκ..Μαρίνα παιδί μου μην τον ακούς..είναι σε ντελίριο απο την θλίψη που τράβηξε..δεν ξέρεις τι περασε!"

-------------------------------------

Αγάπες η ιστορία στο επόμενο τελειώνει.