ΑΜΑΝΤΑ

-Γεια σου Χάρη! Καλωσόρισες!

-Αμάντα... Είναι έτοιμο το φαγητό; λέει αυτός κουρασμένος.

-Μάλιστα. Έλα μέσα! του λέω και ανοίγω διάπλατα τη πόρτα του διαμερίσματός μας.

Μπαίνει μέσα και τον αγκαλιάζω. Είχα να τον δω όλο το πρωί. Στη κυριολεξία. Δουλεύει πολλές ώρες στα χωράφια κι εγώ πρέπει να κάνω εξάσκηση σχεδόν όλη μέρα στο έξτρα δωμάτιο. Δεν τον βλέπω σχεδόν καθόλου γιατί πρέπει να μένω εκεί μέσα όλη μέρα και πιστέψτε με, δεν είναι και ότι καλύτερο. Αλλά η δουλειά είναι κούραση. Δεν γίνεται να έχει και να είναι μόνο χαρά και διασκέδαση.

Ο Χάρης μπήκε μέσα στη τουαλέτα για να φτιαχτεί και για αλλάξει. Έπρεπε εξάλλου να φάει και φυσικά να ξεκουραστεί. Θα φάμε μαζί, ενώ μετά θα πάω να κάνω πρόβα. Και για να κάνω πρόβα θα έπρεπε φυσικά να έχω ενέργεια. Ενέργεια δηλαδή φαγητό. Καλό φαγητό. Είτε πρωινό, είτε μεσημεριανό. Ρε λες να αρχίσω να τρώω brunch όπως οι Άγγλοι; Φάση θα είχε μιας και δεν τρώω το πρωί δυστυχώς...

Για τον Χάρη έχω βράσει βλίτα και ραδίκια ενώ για μένα γαλοπούλα. Δεν φροντίζω να μαγειρεύω κάθε μέρα. Όχι μόνο για εξοικονόμηση πόρων αλλά και επειδή, ακόμη και να μου αρέσει η μαγειρική, αυτό το ιδανικό και καλά που είναι το κάθε μέρα, με σκοτώνει. Κυριολεκτικά. Έχω και ένα σωρό δουλειές να κάνω καθημερινά. Για μένα, ένα εικοσιτετράωρο δεν είναι αρκετό για να τις χωρέσει. Έχω τη δυνατότητα ως βρικόλακας να μην κοιμάμαι αν δεν θέλω, αλλά τώρα τελευταία έχω αποκτήσει ένα ακόμη μαγικό χάρισμα. Με τα χέρια μου και το στήθος μου να ελέγχω ορισμένες νευρώσεις στο μυαλό μου για να με πιάνει ο ύπνος όποτε εγώ το θέλω. Αλλά βέβαια ξυπνάω με ξυπνητήρι αν χρειαστεί. Δεν γίνεται να τα κάνει αυτός ο μηχανισμός όλα μόνος του βέβαια. Επίσης, αν καταχραστώ τον μηχανισμό υπάρχει πιθανότητα να παρουσιάσω από καρδιακή εως και εγκεφαλική ανεπάρκεια οπότε πρέπει να προσέχω ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ.

Να πρέπει να περιποιηθώ τον εαυτό μου, να κάνω μπάνιο, να πλύνω τα πιάτα, να μαγειρέψω, να σκουπίσω και αν χρειαστεί. Να κάνω και γενική μια φορά τη βδομάδα για τουλάχιστον ένα δίωρο γιατί ευτυχώς το διαμέρισμά μας αν και άνετο δεν το λες μικρό, αλλά ούτε και μεγάλο. Να λες ευτυχώς που έχω την υπερφυσική ταχύτητα των βρικολάκων και ενώ μια μέση μητέρα κάνει ένα εξάωρο τη βδομάδα στη γενική καθαριότητα εγώ το κάνω σε τρεις. Και φυσικά οι πρόβες. Ατελείωτες πρόβες. Είμαι επαγγελματίας μουσικός εξάλλου. Φυσικά δεν ξεχνάω τις μπουγάδες και το άπλωμα των ρούχων. Γιατί πρέπει να προσέχω κάθε συνολάκι που έχω στη ντουλάπα, αν θέλω να τα έχω όμορφα στα λάιβ μου και χωρίς τσαλακώσεις. Εγώ έχω δύο ντουλάπες, μια στο δωμάτιό μου και μια στο στούντιο ενώ ο Χάρης έχει μόνο μία. Ο Χάρης παρόλα αυτά, έχει στο μπαλκόνι της κουζίνας που κοιτάζει στη λεωφόρο Μαραθώνος έναν ΥΠΕΡΟΧΟ και αξιολάτρευτο κηπάκο, όπου με αφήνει να κάθομαι εκεί και να αράζω όποτε θέλω για διάλειμμα μετά τη πρόβα. Έχει δύο υπέροχες άνετες πολυθρόνες και μάλιστα μου σερβίρει στο φαγητό και κάποια μικρά λαχανικά από αυτόν μιας και δεν έχουμε αυλή κάτω.

Το χειρότερο όμως από όλα για μένα είναι το ΣΙΔΕΡΩΜΑ. Το μισώ. Ο Χάρης προσπάθησε μια φορά να σιδερώσει όταν εγώ ήμουν κουρασμένη από τις πρόβες και κατέληξε να το ρίξει στο πάτωμα και να καταστρέψει το χαλί. Θα το παραδεχτώ βέβαια ότι είναι λίιιγο στραβοκάνας. Έμεινε λοιπόν σε μένα και αυτό... Ενώ τουλάχιστον ο Χάρης ξέρει να μαγειρεύει καλά σχετικά. Μαγειρεύει και κρέας και λαχανικά ευτυχώς αν και στο πρώτο σπάνια αντέχει την έντονη μυρωδιά.

Εγώ όμως όταν σιδερώνω είναι λες και μου παλουκώνεις τη καρδιά με ξύλινο παλούκι. Και όχι απαραίτητα με σιδερένιο. Αν καώ από το σίδερο επίσης θα είναι λες και με έκθεσες στον ήλιο. Τα χέρια μου τα προσέχω σαν γυαλί γιατί παίζω και πέντε μουσικά όργανα σημειωτέον. Αλλά παρόλα αυτά, πρέπει πάντα να ξέρω τι κάνω για να μην έχω ατυχήματα.

Καθόμαστε λοιπόν ο Χάρης και εγώ στο τραπέζι αφότου σέρβιρα. Ο Χάρης τώρα έχει αλλάξει τα βρόμικα και λασπωμένα ρούχα που φορούσε στο χωράφι και φοράει τις πιτζάμες του. Προσπαθώ να μασάω προσεκτικά και κόσμια. Όχι μόνο για να μη μου τρυπηθεί το στόμα και μου πέσει το υαλουρονικό στο πιάτο. Αλλά και επειδή ακόμη και ο Χάρης που με έχει συνηθίσει δεν λες ότι αγαλλιάζει και στο θέαμα δύο κοφτερών κυνοδόντων που να ανήκουν κιόλας σε ένα τέρας με ανθρώπινη μορφή. Ούτε εγώ στη θέση του θα αγαλλίαζα, εδώ που τα λέμε. Είμαι από μόνη μου πολύ τρομακτική. Τον καταλαβαίνω. Εννοείται πως ποτέ δεν μιλάω με το στόμα γεμάτο για τους ίδιους λόγους αλλά και επειδή είναι άκομψο και αηδιαστικό.

Απλώνω το χέρι μου για να πιάσω το χέρι του Χάρη. Το κάτασπρο και χλωμό χέρι μου βρίσκει το μαυρισμένο του Χάρη και νιώθω λες και έχω μαζί μου μια ολόκληρη ζωή. Και τον κοιτάω στα μάτια. Αυτό το αγόρι πραγματικά, είναι το ωραιότερο που έχω γνωρίσει. Αισθάνομαι ότι μετά από εξίμισι δεκαετίες είμαι ξανά ζωντανή και νέα. Ακούω τις φλέβες του να κυλάνε και νιώθω τα δόντια μου να μεγαλώνουν αλλά συγκρατιέμαι. Αν είναι, θα βρω κανένα αδέσποτο σκυλάκι για να σβήσω την δίψα μου. Όχι τον μέλλοντα άντρα μου.

Είχα έρθει σε λίγο δύσκολη θέση. Αν άνοιγα το στόμα μου ακόμη και για να φάω δεν θα υπήρχε γυρισμός. Έτσι, ο Χάρης άρχισε να μιλάει για ό,τι του κατέβαινε στο μυαλό. Καταλαβαίνει αμέσως τα σημάδια όταν έρχομαι σε δύσκολη θέση τα τρία χρόνια που είμαστε μαζί. Εγώ συνέχισα να χαμογελάω και να τον παρατηρώ και να τον ακούω πωρωμένη. Ο Χάρης είναι ένα πολύ κλειστό αγόρι. Αλλά αν σου ανοιχτεί, δεν σταματάει να μιλάει. Άλλοι το βρίσκουν εκνευριστικό, εγώ όμως όχι. Το βρίσκω πολύ πρακτικό και χρήσιμο. Αν με ρώταγες για το αν προτιμώ έναν άνδρα που μιλάει σε ένα ραντεβού και έναν άνδρα που δεν μιλάει, θα προτιμήσω τον πρώτο. Δεν μου αρέσει εξάλλου να είμαι η μόνη που θα μιλάει σε αυτή τη περίπτωση. Είναι τόσο αμήχανο και κριντζ ρε φίλε!

Ευτυχώς τα δόντια μου άρχισαν να μικραίνουν, οπότε άρχισα ξανά το φαγητό και τη κουβέντα. Δεν είχαμε κάτι το ιδιαίτερο να μοιραστούμε βέβαια μιας και όλα είναι όπως είναι συνήθως κάθε μέρα. Ο Χάρης σαν Χάρης απλά κάνει τη δουλειά του στα χωράφια και εγώ μένω στο σπίτι εκτός και αν χρειαστεί να δω τη κολλητή μου, την Βίνα, που μένει στο Χαλάνδρι. Κοντά σχετικά με τη Παλλήνη που μένουμε εμείς. Αλλά πρέπει αν είσαι άνθρωπος να πάρεις προαστιακό και μετρό ή δύο λεωφορεία. Ευτυχώς εγώ με την υπερφυσική μου ταχύτητα, το γλιτώνω μιας και μπορώ να τρέχω άνετα. Και φτάνω εκεί σε ένα τέταρτο. Ενώ οι φίλοι μου ταλαιπωρούνται με ταξί ή συγκοινωνίες εγώ είμαι αυτάρκης και μάγκας... Όου γιέα!

Τέλος πάντων. Αρχίσαμε ο Χάρης κι εγώ να συζητάμε για κοσμήματα. Ξέρει ο Χάρης πόσο τα λατρεύω εξάλλου. Όταν δεν έχουμε δουλειές και έχουμε ρεπό ταξιδεύουμε εως το Ψυχικό με το μετρό μαζί για να αγοράσουμε κοσμήματα τα απογεύματα. Αυτουνού μάλιστα, του αρέσουν πολύ τα ροκ κλαμπ όπως και εμένα και είναι φαν των κοσμημάτων. Τα περισσότερα κοσμήματα βέβαια είναι πανάκριβα εκεί αλλά ευτυχώς βρίσκουμε και φθηνά χωρίς πρόβλημα. Το χοντρό το πορτοφόλι στο σπίτι μας το έχω εγώ. Αρκετές φορές εγώ είμαι αυτή που αγοράζει για τον Χάρη. Βέβαια αν και δεν έρχεται σε δύσκολη θέση μιας και είμαι η γυναίκα του. Αν δεν τον βοηθήσω εγώ, η γυναίκα του, ποιός θα τον βοηθήσει εξάλλου; Αλλά είναι δύσκολο για μένα να βγαίνω έξω στο φως του ήλιου τις εργάσιμες ώρες των μαγαζιών. Πόσο μάλλον για τον Χάρη που τα πρωινά δουλεύει. Αλλά έχοντας εμπιρεία από πολλές τέχνες χρειάζεται την εμπιρεία μου στο να διαλέξει σωστά, αλλά και φυσικά να περνάμε χρόνο μαζί μιας και δεν τον βλέπω συχνά.

Ο Χάρης έχει μια περίεργη επιθυμία. Να ξεκινήσει μια διετή σχολή κοσμηματοποιίας που έχει βρει κοντά στο κέντρο της Αθήνας. Κι εγώ θέλω να το κάνω αυτό εξαλλου. Μαζί. Αλλά δεν έχω βρει χρόνο ακόμα. Ο Χάρης επίσης δεν έχει πολλά λεφτά και ντρέπεται μάλιστα να ζητήσει από τους γονείς του. Δεν λέω, καλές και οι ηθικές αρχές, αλλά η υπερβολική συστολή για μένα δεν κάνει καθόλου καλό για κανέναν.

Υπάρχει πάντως ένα πανέμορφο τεράστιο αλλά πανάκριβο κοσμηματοπωλείο στη Γλυφάδα στα σύνορα με Ελληνικό, το Χρυσά Κορδόνια. Του είχα καταφέρει να αγοράσω ένα υπέροχο χρυσό ρολόι από εκεί. Το έχει μια πολύ γνωστή επιχειρηματίας στον χώρο της Μόδας που είναι και αυτή τραγουδίστρια όπως και εγώ. Αυτή η κοπέλα έχει δώσει το είναι της το όλο για την τέχνη αλλά δυστυχώς τα τελευταία χρόνια εξαιτίας της κυβέρνησης αναγκάστηκε να σταματήσει να χρησιμοποιεί αληθινό χρυσό ή διαμάντια και πρέπει να κάνει κυρίως συνθετικά κοσμήματα. Αλλά έχει πάρε δώσε με παράνομα κυκλώματα ανθρακωρύχων και αυτό δεν της έχει βγει σε καλό. Με το ζόρι τα βγάζει πέρα τελευταία. Και στεναχωριέμαι πολύ για αυτήν. Αναγκάζεται να θάβει το ταλέντο της εξαιτίας μερικών κομπλεξικών οικολόγων και ντρέπομαι πάρα πολύ και στεναχωριέμαι επίσης για αυτήν...

Σέρβιρα και γλυκό που αγόρασα από ένα κοντινό ζαχαροπλαστείο. Η μέρα μας και η νύχτα μας θα είναι όπως είναι συνήθως κάθε μέρα. Ήσυχη και ήρεμη. Ο Χάρης μετά θα καθόταν στον κηπάκο του στη κουζίνα για κανένα εικοσάλεπτο και μετά θα πήγαινε για μεσημεριανό ύπνο. Και μετά τηλεόραση και κανένα βιβλίο ή θα τα πει με τους κολλητούς του, τον Αλέξη και τον Θανάση με βιντεοκλήση. Ο Χάρης είναι αυτός που θέλει ηρεμία στη ζωή του ενώ εγώ από την άλλη είμαι το ακριβώς αντίθετο άκρο. Ευτυχώς θα μείνω στο σπίτι απόψε μόνο για πρόβα και δεν θα έχω εμφανίσεις απόψε. Αλλά πρέπει να συνεχίζω να δουλεύω φυσικά.

Αγκαλιάζω τον Χάρη και κάθομαι για λίγο στον καναπέ για να ξεκουραστώ από τις δουλειές. Κοιμάμαι για λίγο κι εγώ στον καναπέ αλλά με έναν στόχο. Τι στόχο; Να ονειροπολήσω για να βρω μια νέα ιδέα για τις δουλειές μου. Να λες ευτυχώς που στο στούντιο έχω ηχομόνωση για να μπορώ να κάνω εξάσκηση ενώ ο Χάρης κοιμάται!

Τέλος πάντων... Κλείνω τα μάτια και προσπαθώ να αφαιρεθώ. Είναι δύσκολο να κοιμάσαι τη μέρα και να είσαι ξύπνιος τη νύχτα, είτε είσαι άνθρωπος, είτε βρικόλακας. Βεβαιώνω ότι το στήθος μου είναι στη θέση του και αρχίζω να σκέφτομαι ό,τι να ναι. Στη κυριολεξία.

Σκεφτόμουν για διάφορα ρούχα τα οποία είχα δει στο Instagram εχθές το βράδυ πριν κοιμηθώ. Από τρία μαγαζιά συγκεκριμένα. Το Zaful, ένα thrift store στο κέντρο της Αθήνας και ένα μαγαζί ηθικής μόδας που θα αγοράσω αυτήν την εβδομάδα. Το τελευταίο είναι στη κυριολεξία πανάκριβο αλλά δεν με ένοιαζε. Είχε λιτά αλλά ωραία σχέδια.

Αν και είμαι πολύ κατά της χορτοφαγίας και του βιγκανισμού και δεν μου αρέσει καθόλου το απολυταρχικό κυβερνητικό καθεστώς που ζούμε, είμαι πολύ υπέρ της ηθικής μόδας. Για μένα είναι ό,τι καλύτερο να σώζεις ρούχα από το να καταλήγουν στη χωματερή για να τα δωρίσεις ή να τα πουλήσεις σε άλλους συνανθρώπους σου που τα έχουν ανάγκη. Το thrifting επίσης είναι ό,τι καλύτερο. Και επίσης είναι θαυμάσιο το γεγονός ότι μπορείς από πλαστικά μπουκάλια που θα ανακυκλώνονταν κανονικά, να φτιάξεις συνθετικό μετάξι, ή μαλλί, αντί να εκμεταλλεύεσαι διαρκώς κουκούλια από κάμπιες και μαλλί αρνιού που δύσκολα βρίσκεις. Για μένα το μετάξι είτε είναι από κουκούλι κάμπιας είτε από πλαστικό μπουκαλάκι. Επίσης το συνθετικό βαμβάκι για μένα μαζί με πολυεστέρας έχει την ίδια αξία με το οργανικό βαμβάκι. Δεν πιστεύω ότι πρέπει να υπερισχύσει η παραγωγή του ενός από του άλλου. Γιατί πες ότι έχεις πρόβλημα με το ένα από τα δύο στα κοιτάσματα. Κάπως πρέπει να κάνεις τη δουλειά σου! Επίσης, για τα μεταχειρισμένα ρούχα είναι ό,τι καλύτερο να βοηθάς και απλούς ανθρώπους σαν και εσένα. Θα βρίσκεις επίσης και υπέροχα μοναδικά βιντάζ και διαχρονικά κομμάτια τα οποία δύσκολα βρίσκεις στα κανονικά μαγαζιά. Βέβαια έχει και τα αρνητικά της η ηθική μόδα. Αρκετές φορές τα μαγαζιά αυτά είναι κλειστά μέσα στην εβδομάδα. Και είτε πρέπει να έχεις κανονισμένο ραντεβού για να πας. Επίσης ειδικά στα μεταχειρισμένα είναι ο,τι βρεις και αν σου κάνει. Δεν μπορείς πάντα να εξυπηρετηθείς όπως θα εξυπηρετούσουν κανονικά σε ένα μαγαζί γρήγορης μόδας. Στα μεταχειρισμένα, στα outlets και στην ηθική μόδα, τα κομμάτια είναι ελάχιστα και ό,τι πρόλαβες. Αλλά και αυτά είναι ρούχα σαν και αυτά που αγοράζεις πρώτο χέρι. Πρώτα φυσικά τα πλένεις καλά πριν τα φορέσεις για πρώτη φορά. Και τα τελευταία χρόνια τα μεταχειρισμένα ρούχα πόσο μάλλον τα ηθικά ρούχα έχουν κάνει τρομερά νέα σχέδια τελευταία. Αρκετά όμως επίσης από αυτά έχουν τόσο αδιάφορα σχέδια λες και βλέπεις γιαγιαδίστικα πουλόβερ. Υπάρχουν ένα σωρό ρούχα τα οποία δυστυχώς μόνο σε ηλικιωμένους θα ταίριαζαν. Ναι, το ξέρω ηθική... Αλλά έχω πετύχει μαγαζιά τα οποία θεωρούν καμάρια και κελεπούρια τους μονόχρωμα και αδιάφορα ρούχα μόνο με μεγάλα κουμπιά. Πόσο μάλλον κάτι κασμιρένιες ζακέτες που ούτε η γιαγιά μου στη Σερβία δεν θα φορούσε. Καταλαβαίνω πως οι δύο αυτοί κλάδοι συμβάλλουν στην κυκλική βιομηχανία της μόδας. Αλλά, αν ένα ρούχο από ηθική μόδα είναι πιο αδιάφορο και από γιαγιαδίστικο πουλόβερ, δεν θα το προτιμήσω. Στις κριτικές μου δεν χαρίζω κάστανα. Αλλά το κάνω καθαρά και μόνο για να είμαι ακριβής στις κριτικές μου.

Θυμήθηκα και μια υπέροχη μικρή ελληνική εταιρεία με μαγιό με σχέδια καταπληκτικά. Η Έλλη Ρασσιά συγκεκριμένα. Μπορώ να χαζεύω τα σχέδιά τους με τις ΩΡΕΣ. Αλλά είναι πανάκριβα. Ένα ολόσωμο μαγιό εκεί μπορεί να κοστίζει εως και 120 ευρώ να φανταστείτε. Αλλά αν είναι να κάνουν ΤΕΤΟΙΕΣ σχεδιάρες αξίζουν κάθε ευρώ που θα τους ακουμπήσω.

Με αυτά τα σχέδια ως οδηγό και αλληλουχία, επιτέλους με πιάνει ο ύπνος στον καναπέ ανάσκελα. Μετακινώ τη κουβέρτα με τηλεκίνηση επάνω μου και σκεπάζομαι μιας και έχει ψύχρα. Φρόντισα ευτυχώς το κινητό μου να με ξυπνήσει σε μιάμιση ώρα.

Βλέπω που λέτε δύο όνειρα στη σειρά. Το πρώτο όνειρο έχει να κάνει με εμένα ως άνθρωπο. Σε μια από τις παραλίες της Κριμαίας, στην Ουκρανία, τη δεκαετία του 1990. Φοράω ένα μαγιό σαν ένα από αυτά που είχα δει στο Instagram και ήμουν πολύ εντυπωσιακή. Ένιωθα σαν να ήμουν ξανά παιδί. Ήμουν ευτυχισμένη. Πολύ ευτυχισμένη. Και λιαζόμουν στον ήλιο και στην ολόχρυση άμμο. Δεν καιγόμουν βέβαια μιας και δεν είχε τούρλα ήλιο και ντάλα ζέστη, αλλά είχε κάτι όμορφα σύννεφα και μια νορμάλ λογική θερμοκρασία. Τεντώθηκα και μετά μπήκα σιγά σιγά στο νερό. Ήμουν μόνη μου στη παραλία. Ξαφνικά όμως βλέπω μια παχουλή κοπέλα με τζιν και δερμάτινο μπουφάν μέσα στο κατακαλόκαιρο να με κοιτάζει. Τι το περίεργο έχω άραγε; Λες και είμαι η λεία της κάνει! Έμοιαζε λιγάκι εμφανισιακά στην Αιλίν Γουόρνος. Λίγο φοβήθηκα αλλά δεν με ένοιαζε. Εγώ απλά έκανα τη δουλειά μου ήσυχα, χωρίς να ενοχλώ κανέναν. Έκατσα για ακόμη πέντε λεπτά με κλειστά τα μάτια και όταν τα άνοιξα η κοπέλα είχε εξαφανιστεί. Ουφ! Ευτυχώς!

Το δεύτερο όνειρο ήμουν πάλι εγώ σε ένα κλαμπ στα Νότια Προάστια. Ως βρικόλακας αυτή τη φορά. Για τη δουλειά μου προφανώς. Προσπαθώ να φαντασιώνομαι ιστορίες με το μυαλό μου για να βρίσκω λόγια για τα τραγούδια μου, πόσο μάλλον να φτιάχνω μονόλογους θεατρικούς για αυτά. Δεν υπάρχει καλύτερο πράγμα από το να βλέπεις μια καλή θεατρική παράσταση, ή ένα καλογυρισμένο βίντεο κλιπ και ειδικά στα σκηνικά ενός κλαμπ. Μπορεί να σε εμπνεύσει πάρα πολύ για να συνεχίσεις τη σύνθεσή σου, αλλά και τη στιχουργία σου!

Το κλαμπ είναι έρημο μιας και είναι ακόμη οχτώ το βράδυ. Και οι υπεύθυνοι είχαν έρθει για να αρχίσουν να στήνουν αλλά και φυσικά για να κάνω πρόβα για τη βραδινή μου εμφάνιση. Σε αυτό το λάιβ θα έπαιζα και κιθάρα και έπρεπε να κάνω και soundcheck που λέμε για να μην έχουμε ευτράπελα και απρόβλεπτα.

Η φωνή μου ταξίδευε σε όλη τη σάλα και σε όλη τη σκηνή. Ένιωθα λες και κατακτούσα όλο τον κόσμο όπως και τον κατακτώ κάθε μέρα. Η μουσική με βοηθάει να ξεφεύγω από τη σαπίλα του αληθινού κόσμου και αυτής της χαζής νέας τάξης πραγμάτων και ηθικής. Μπαρούφες. Δεν θέλω να αποκαλούμαι ηθική εγώ προσωπικά, αν είναι η ηθική να σε εμποδίζει να πραγματοποιήσεις αυτό που θέλεις.

Ήρθε η ώρα για διάλειμμα. Επιτέλους. Κάθομαι στο καμαρίνι μου για λίγο, για να μείνω μόνη μου. Πέφτω για πέντε λεπτά πίσω στη στριφογυριστή καρέκλα μου. Και μετά... Σηκώνομαι για να βγω έξω στο διαδρομο για να πάρω αέρα.

Το μετάνιωσα όμως από τη πρώτη στιγμή. Γιατί; Γιατί είδα ξανά αυτή τη παχουλή κοπέλα στο διάδρομο που είδα στη παραλία. Ποπό! Με τρομάζει αυτή η κοπέλα! Τι στο καλό κάνει εδώ; Τι γυρεύει στο μαγαζί τέτοια ώρα; Θα τρελαθώ!

Τρίβω όμως τα μάτια μου και η κοπέλα έχει εξαφανιστεί. Ευτυχώς. Ηρέμησα. Αλλά μάλλον βλέπω οφθαλμαπάτες. Αν παρόλα αυτά συνεχίζω να βλέπω αυτά τα πράγματα, θα τρελαθώ πριν καν την ώρα μου!