ΑΜΑΝΤΑ

Ήρθε η ώρα για παιχνιδάκια μου φαίνεται; Μάλλον. Όχι μάλλον Αμάντα! ΝΑΙ! Είναι η ώρα για παιχνιδάκια! Ζωηρά μεγάλα παιχνιδάκια αγαπητή μου Αμάντα. Εμμμ... ΜΕΓΑΛΑ παιχνίδια θέλεις σκέτο να πεις αγάπη μου... Αυτό είναι το σωστό. Πως γίνεται να τα θεωρείς μεγάλα και παιχνιδάκια δηλαδή;

Πάλι πλατειάζω. Είναι ό,τι χειρότερο αυτό το ξέρω. Δεν μου αρέσει να κάνω τέτοια λάθη αλλά τι να κάνουμε. Δεν γίνεται να είμαστε όλοι σωστοί. Και καλύτερα μη πω. Αν ήμασταν όλοι τέλειοι στον κόσμο, θα ήμασταν τέρατα, φαντάσματα, βρικόλακες και εγώ δεν ξέρω τι. Χάλια; Χάλια! Ήδη αποτελώ ένα από αυτά, δεν χρειάζομαι άλλα τέρατα στη ζωή μου. Ανθρωπόμορφο τέρας μάλιστα.

Βλέπω λοιπόν ένα υπέροχο σεξουλιάρικο όνειρο... Φοράω ένα σέξι στενό μαύρο φόρεμα με ντεκολτέ. Το στρίφωμα είναι άνισο αλλά άνετο και με βολεύει μια χαρά με τη δουλειά που κάνω. Φοράω από μέσα δαντελένια μαύρα εσώρουχα αλλά και ψηλά ψηλοτάκουνα μαύρα παπούτσια με δερμάτινα λουριά ως το γόνατο. Τα ξανθά μαλλιά μου είναι λυτά. Φοράω μαύρο μακιγιάζ ενώ τα μάτια μου τα πράσινα φωσφορίζουν περισσότερο από ποτέ. Ακούω την ροκ μουσική και ετοιμάζομαι για σόου.

Είμαι σε ένα κλαμπ με πολύ κόσμο. Το επιτελείο μου είχε στήσει ΥΠΕΡΟΧΑ τον στύλο στη μέση της σάλας. Όμως ήταν γεμάτη κόσμο. Είχε τουλάχιστον πεντακόσια άτομα. Φορούσα και μια ψείρα στο δεξί μου μάγουλο. Ούτε η Σιμόνα Σπατάρο να μην ήμουν! Ευτυχώς είχα δερμάτινα μαύρα γάντια που ήταν εως τους αγκώνες. Ιδανικά για χορό σε στύλο...

Περίμενα την εισαγωγή και τελικά ξεκίνησα... Βγάζω μια κραυγή αλά ροκ και τρελαίνω τους πάντες. Προσπαθώ να έχω όσο πιο σέξι βλέμμα μπορώ. Η δαντέλα από το σουτιέν μου που φαίνεται από το φόρεμά μου δεν αρκεί. Πρέπει να κοιτάω και τον κόσμο με αντίστοιχο τρόπο πάντα. Δεν γίνεται να τα έχεις όλα ζητείν και λαβείν, αλλά δούναι και λαβείν εξάλλου. Και στο σεξαπίλ και στο τραγούδι και στον χορό δεν υπάρχουν εξαιρέσεις.

Σε μια ανάποδη σκάλα, κάθομαι κάθε μέρα

Δεν έχω σπίτι, ούτε καν ζωή, μόνο μια ανάποδη σκάλα

Στέκομαι στο ταβάνι σαν τη νυχτερίδα

Μια νυχτερίδα που μόνος της στόχος, τα θηράματα που ψάχνει.

Και τώρα! Τι να κάνω σε αυτόν τον κόσμο;

Μόνη και έρημη χωρίς ταίρι και αδελφή ψυχή

Σε μια ανάποδη σκάλα, σαν ανεστραμμένη πυραμίδα

Που δύσκολα σε βοηθάει να καταλάβεις τους στόχους και τα θέλω σου

Δείχνω τους κυνόδοντές μου στο κοινό και βγάζω λιγάκι τη γλώσσα. Δεν δαγκώνομαι όμως γιατί θα τρυπηθώ και δεν έχω άλλες ορέξεις για ατυχήματα. Ούτε για υαλουρονικά χυμένα πάλι στη πίστα. Αυτό είναι αηδία. Έχω πληρώσει μια περιουσία για να αποκτήσω ένα στήθος και δυο χείλια της προκοπής. Δεν υπάρχει όρεξη να ξανακάνω το ίδιο λάθος.

Μετά σουφρώνω τα χείλη. Ναι για duck face. Αν και σε εμάς τους βρικόλακες δεν ταιριάζει ΚΑΘΟΛΟΥ, το κάνω γιατί θέλω να έχω και κάποια ανθρώπινα χαρακτηριστικά... Τα δερμάτινα γάντια αρχίζουν λίγο να με ιδρώνουν και να με φαγουρίζουν... Ώρες ώρες, αναρωτιέμαι γιατί τα φόρεσα. Αφού βρικολακίνα είμαι! Έχω ιξό στα χέρια και στα πόδια σαν μύγα! Αμάντα! Είσαι και μοντέλο! Το στιλ σου μην το ξεχνάς! Είσαι μια καρακαλλόνα θεά! Να συνεχίσεις αυτό που κάνεις!

Κάνω και ένα σπαγκάτο με επιδεξιότητα. Παραλίγο να φανεί ο πισινός μου κοινή θέα αλλά δεν με ένοιαζε καθόλου. Μα καθόλου. Οι ντραγκ κουίνς το κάνουν τόσα χρόνια και χωρίς στύλο! Εσύ θα κωλώσεις; Ηρέμησε Αμάντα... Όλα καλά θα πάνε. Ο μεγάλος δάσκαλος Νταμιάνο τι σου έμαθε τόσα χρόνια; Πόσο μάλλον ο Στεφάν...

Συνέχισα με τα υπόλοιπα λόγια του τραγουδιού. Σήμερα είχα μια μικρή γκεστ εμφάνιση και δεν θα καθόμουν πολλή ώρα. Αλλά αυτά τα τρία λεπτά ήθελα να τα ευχαριστηθώ σαν να ήταν τα τελευταία μου στον στύλο, πόσο μάλλον στο σανίδι. Ξέρω, θα ζω για πάντα για να μπορώ να κάνω Ο,ΤΙ ΓΟΥΣΤΑΡΩ αλλά δεν μπορώ να το παραβλέπω διαρκώς αυτό που σκέφτομαι στη ζωή μου. Έχω μια φωνή που αντέχει πολύ αλλά αν την καταχραστώ... Χάθηκα! Θα γίνω σκατά.

Τέλος πάντων... Αμάντα θεάρα κουκλάρα! Συνέχισε! Σαρώνεις! Θα ταίριαζε στην αρχή να πήγαινα στο κοινό με μια ρόμπα και να την έβγαζα για να τους τρελάνω όλο και περισσότερο αλλά να που τελικά δεν το σκέφτηκα καν. Δεν πειράζει. Όλα καλά και με τα λίγα και καλά. Τα παπούτσια του στριπτίζ να με έκαναν να αντέξω μόνο και ως εκεί. Αχ, ο Ίαν να είναι καλά! Μου έφτιαξε τα καλύτερα παπούτσια! Συνήθως στο στριπτίζ είναι ΠΑΝΔΥΣΚΟΛΟ να φτιάξεις παπούτσια χωρίς να είναι μπότες όμως να που τα κατάφερε μια χαρά. Μάλιστα τα συγκεκριμένα με τα δερμάτινα λουριά μου θύμιζαν λίγο αρχαίας Ελληνίδας... Και ας μην είμαι Ελληνίδα... Αλλά δεν πειράζει!

Με το λαχάνιασμα παρόλα αυτά, συνέχιζα να τραγουδάω σαν να μην συμβαίνει τίποτα... Και μου περνάει μια φευγαλέα σκέψη από το μυαλό μου... Λες να συνδυάσω το ροκ με την κάντρι ραπ; Μακάρι! Θα ταίριαζε! Για μένα... Αν έβρισκα το κατάλληλο outfit αλλά και τρόπο να προσαρμόσω τη φωνή μου... Μήπως να βρω και κάποια μίμηση; Δεν ξέρω... Μην σκέφτεσαι πέρα από το τώρα Αμάντα μου... Σκέψου ότι τρελαίνεις με τις ροκιές σου τον κόσμο. Αλλά πρόσεχε, το στήθος σου!

Παραλίγο να μου φανεί η ρώγα. Ωχ... Δεν πειράζει όμως. Τη φτιάχνω στα γρήγορα και είμαι καλά. Το σόου συνεχίζεται. Κατεβαίνω από τον στύλο και ακουμπάω στο κάγκελο. Απλώνοντας το πόδι μου. Δύο νεαρά αγόρια γύρω στα είκοσι μου το πιάνουν με λαχτάρα. Και εγώ τους κοιτάζω με σέξι βλέμμα δείχνοντας τα δόντια μου. Θα τους δάγκωνα άνετα, αλλά λέω ΟΧΙ στον εαυτό μου με κεφαλαία γράμματα. Απαγορεύεται αυστηρά αυτό. Δεν μπορείς να κάνεις αυτό το πράγμα σε όποιον γουστάρεις Αμάντα. Ντροπή.

Τελειώνει το τραγούδι. Και είναι η ώρα να αποχαιρετήσω τον κόσμο. Δίνω με το δεξί μου γαντοφορεμένο χέρι ένα φιλί στον κόσμο. Και τελικά τα φώτα σβήνουν στον στύλο κοντά. Περίμενα υπομονετικά να φύγει ο κόσμος από τη σάλα.

Πήγα στις τουαλέτες να φτιαχτώ και να ξεβαφτώ. Ρε συ πως θυμήθηκα τον Στεφάν βραδιάτικα; Μετά από είκοσι χρόνια που έχω να τον δω; Έλεος ρε Αμάντα! Τους λάθος ανθρώπους σκέφτεσαι κάθε φορά τις λάθος στιγμές! Ο αγαπημένος μου σχεδιαστής! Έχω τον Ίαν βέβαια στην Ποντγκορίτσα* αλλά ο Στεφάν για μένα είναι αναντικατάστατος. Με το που του είχα παραγγείλει μια γυαλιστερή πράσινη ολόσωμη φόρμα για ντισκοτέκ μου την έφτιαξε σε ένα βράδυ. Ήταν θαυματουργός...

Αμάντα συγκεντρώσου! Πρέπει να δεις τους φαν σου! Να υπογράψεις αυτόγραφα! Δεν είσαι μόνη στον κόσμο! λέω στον εαυτό μου...

Η ώρα είναι μία το βράδυ... Ξεβάφομαι και όλα είναι καλά τελικά. Μου αρέσω και άβαφη. Βάζω τη ροζ απλή μπλούζα μου και αυτή με ντεκολτέ φυσικά και το μαύρο μου σκισμένο τζιν. Κάτω τα άσπρα μου αθλητικά. Και το μαύρο μου μπολερό. Γιατί έχει έξω λίγη ψύχρα. Αν και ξέρουν ότι είμαι βρικόλακας, προσπαθώ να μην πολυπροκαλώ πάντα με την εμφάνισή μου εκτός δουλειάς γιατί δεν έχω πάντα όρεξη να δίνω εξηγήσεις σε περίεργα βλέμματα. Πόσο μάλλον τρομαγμένα μικρά παιδιά. Ακόμη και τα δόντια σου να μπορείς να δείξεις πλέον ελεύθερα, δεν κανει να τα εκμεταλλεύεσαι υπερβολικά. Δεν κάνει.

Μία ώρα αργότερα, μετά τα αυτόγραφα, έρχεται η ώρα να πάω στο σπίτι... Και ενώ περπατάω ξαφνικά τα μάτια μου βαραίνουν...

Χτυπάει το ξυπνητήρι. Βρίσκομαι κρεμασμένη ανάποδα στο ταβάνι. Αντί για το φουστάνι που φορούσα ως στριπτιζέζ, φοράω τη σέξι μαύρη μου πιτζάμα αλλά φοράω το ίδιο δαντελένιο σουτιέν που φοράω και στο όνειρο. Φαίνεται μέσα από τη πιτζάμα. Αλλά πέφτω κάτω στο πάτωμα. Παραλίγο να χτυπήσω σοβαρά το κεφάλι μου. Αλλά ευτυχώς δεν συνέβη κάτι τέτοιο. Φρόντισα ευτυχώς να κάνω τούμπα για να πέσω με τα πόδια.

Πάλι έτυχε να με παρασύρει το όνειρο και η δίνη του! Απλά έλεος. Έλεος πια... Αχ ρε Αμάντα... Η δουλειά σου μέχρι και στα όνειρά σου σε επισκέπτεται... Αυτό σημαίνει να την λατρεύεις! Καλύτερα να σκέφτεσαι αυτό...

Ευτυχώς που σκέφτομαι αυτό να λες παρά να σκέφτομαι πολέμους, ξελαιμιάσματα και δυστυχίες... Ευτυχώς που το φυλλάρισμά μου, το στήθος μου, το στόμα μου είναι καλά. Αλλά και τα χέρια μου και τα πόδια μου φυσικά! Δοκιμή και της φωνής...

Ἡ ζωὴ δὲν εἶναι παῖξε-γέλασε
Πρέπει νὰ τήνε πάρεις σοβαρά,
Ὅπως, νὰ ποῦμε, κάνει ὁ σκίουρος,
Δίχως ἀπ᾿ ὄξω ἢ ἀπὸ πέρα νὰ προσμένεις τίποτα.
Δὲ θά ῾χεις ἄλλο πάρεξ μονάχα νὰ ζεῖς.
Τὶς πιὸ ὄμορφες μέρες μας δὲν τὶς ζήσαμε ἀκόμα
Κι ἂχ ὅ,τι πιὸ ὄμορφο θά ῾θελα νὰ σοῦ πῶ
Δὲ στό ῾πα ἀκόμα.**

Αχχχ... Ευτυχώς όλα καλά... Και είχε και απόλυτο δίκιο ο Αθάνατος Ναζίμ Χικμέτ όχι μόνο για μένα, αλλά και για πολλούς ανθρώπους... Ελπίζω να έχει δίκιο και για τα τέρατα! Κάθε απόγευμα ή μεσημέρι, εξαρτάται από τη δουλειά και το βιολογικό μου ρολόι ξυπνάω απαγγέλοντας αυτό το απόσπασμα. Η ζωή δεν είναι παίξε γέλασε. Είναι δουλεύειν σκληρώς. Είναι δούναι και λαβείν. Πάντα. Ποτέ δεν μπορείς απλά να ζητήσεις κάτι και να το πάρεις έτσι απλά... Όλα όσα βλέπεις μπροστά σου είναι αποτέλεσμα και απόρροια εργασίας και μόνο. Δικιάς σου σκληρής εργασίας.

Αποκτώ την αυτοκυριαρχία μου και πηγαίνω στο παράθυρο. Είμαι άπλυτη και αχτένιστη αλλά δεν πειράζει. Μόλις χτενίστηκα εξάλλου. Πάω στο παράθυρο του δωματίου μου. Κοιτάζω για μια στιγμή τον κατακόκκινο ουρανό. Και αρχίζω πάλι το τραγούδι. Αλλά με απαλή ποπ μπαλάντα...

Notice me
Take my hand
Why are we
Strangers when
Our love is strong?
Why carry on without me?

And every time I try to fly I fall
Without my wings
I feel so small
I guess I need you baby
And every time I see
You in my dreams
I see your face
It's haunting me
I guess I need you baby

Χαμογελάω όμως στο τέλος. Ο κόκκινος ουρανός μέρα μεσημέρι που τον βλέπω ΠΑΝΤΑ πίσω από κουρτίνα και ΠΟΤΕ φάτσα φόρα, για λόγους υγείας δεν με επηρεάζει πλέον. Και καθόλου μάλιστα. Το έχω αποδεχτεί σαν ένα κομμάτι της καθημερινότητάς μου. Έχουμε δικτατορία. Ο κόσμος φτάνει στο τέλος του για μένα. Αλλά και πάλι, για μένα ένας ακόμη αρχίζει. Έστω και αν αυτός είναι μόνο στη φαντασία μου... Δεν πειράζει.

Φεύγω από το παράθυρο και μπαίνω στη τουαλέτα. Πρέπει να αλλάξω και να κάνω δουλιές σήμερα. Το έταξα στον Χάρη. Αυτός θα γυρίσει από το χωράφι σε λίγο και πρέπει να τον βοηθήσω. Δεν είναι σωστό να τον αφήσω χωρίς φαγητό. Λείπει από τις έξι το πρωί. Τώρα κοντεύει τέσσερις. Σήμερα ευτυχώς δεν θα βγω έξω. Αλλά πρέπει να μαγειρέψω πριν αρχίσω την εξάσκηση. Τουλάχιστον να προλάβουμε να φάμε μαζί.

Μαγειρεύω όμως δύο φαγητά. Ωμή γαλοπούλα έχω μπροστά για μένα, και ραδίκια με βλίτα για τον Χάρη. Ο Χάρης είναι χορτοφάγος. Αν και που και που τον πιάνω να τρώει λίγο κοτοπουλάκι. Αλλά δεν τον κοροιδεύω. Λιγουρίτσες της στιγμής είναι που περνάνε. Εγώ όμως χόρτα να φάω, δεν μπορώ. Καθόλου. Αλλά δεν πειράζει. Όμως τρώμε μαζί αυγά! Τα αυγά! Τι ωραία που είναι!

Αν και εγώ πρέπει να καταπίνω τέσσερα ωμά αυγά το απόγευμα πριν την εξάσκηση, δεν παθαίνω σαλμονέλα, μην αγχώνεστε, τρώμε μαζί αυγά βρασμένα καλά με ψωμί. Για μένα αυτό είναι ό,τι καλύτερο. Είναι από τις λίγες στιγμές της καθημερινότητας που μοιραζόμαστε μιας και ο Χάρης γυρίζει κουρασμένος από τα χωράφια και στο μικρό μας σπίτι αποζητάει την ηρεμία και ύπνο. Αλλά και γυμναστική. Ενώ εγώ δουλεύω, δουλεύω, δουλεύω... Και κάνω εξάσκηση. Τρέχω όμως και γυμνάζομαι και εγώ... Και κάποιες φορές γυμναζόμαστε μαζί.

Χτυπάει το κουδούνι! Βεβαιώθηκα ότι το κροπ τοπ μου και το σορτσάκι μου ήταν καλά και πήγα ήρεμα να ανοίξω...

___________________________________________

Η Αμάντα μας είναι πιο άτακτη... Τι μου κάνετε; Ελπίζω να είστε όλοι καλά! Ποιό κεφάλαιο και ποιός χαρακτήρας σας αρέσει πιο πολύ; Εμένα η Αμάντα πάντως... Ραντεβού σύντομα στο κεφάλαιο 3!

*Ποντγκορίτσα: η πρωτεύουσα του Μαυροβουνίου. Το Μαυροβούνιο και η Σερβία εως το 2006 ήταν μια χώρα μαζί μέχρι που χωρίστηκαν... Πλέον η Σερβία έχει ως πρωτεύουσα το Βελιγράδι και το Μαυροβούνιο την Ποντγκορίτσα...

**Αυτό ήταν ένα απόσπασμα ενός ποιήματος του Ναζίμ Χικμέτ, Για την ζωή. Ο αθάνατος αυτός ποιητής για μένα έχει πολύ βαθιά μηνύματα και οράματα για την φιλία ανάμεσα στην Ελλάδα και στην Τουρκία... Τον λόγο που απαγγέλει το συγκεκριμένο ποιήμα θα τον καταλάβετε στη πορεία! Τα λέμε!