ΧΑΡΗΣ

Baby, now and then
I think about me now and who I could have been
And then I picture all the perfect that we lived
'Til I cut the strings on your tiny violin, oh woah

My mind's got a m-m-mind of its own right now
And it makes me hate me
I'll explode like a dynamite if I can't decide, baby

My head and my heart are torturing me, yeah
Lost my mind in your arms, I go to extremes, yeah
When angels tell me run, and monsters call it love, oh
My head and my heart are caught in-between, yeah...

Αυτό το τραγούδι είναι τουλάχιστον 30 χρόνων... Το λατρεύω όμως.... Μου λέει μια ιστορία ενός διαφορετικού κόσμου, μιας διαφορετικής ζωής. Ενός διαφορετικού σκεπτικισμού... Μιας διαφορετικής νοοτροπίας... Μιας άλλης πατρίδας. Μιας άλλης χώρας. Και ας μην περνάει και το καλύτερο μήνυμα που θα μπορούσε να περάσει...

Που λέτε, σκεφτόμαστε το πως είμαστε τώρα και το πως θα μπορούσαμε να ήμασταν σε άλλες συνθήκες... Βιολί βέβαια δεν ξέρω να παίζω. Ούτε βιολί με ζωικές χορδές*, ούτε βιολί με συρμάτινες χορδές, ούτε με κόκκινες κλωστές... Η Αμάντα μόνο ξέρει να παίζει. Αλλά δεν πειράζει. Σκέφτομαι κάτι το τέλειο που θα μπορούσα να ζήσω. Αλλά να που τελικά δυστυχώς δεν γίνεται να το επιτύχεις ΟΥΤΕ ΓΙΑ ΑΣΤΕΙΟ. Από τη μία σκέφτομαι τι κρίμα ρε πούστη... Αλλά από την άλλη, καταλαβαίνω ότι πρέπει να προσγειωθώ στη πραγματικότητα. Κάποιες φορές νιώθω πράγματι λες και θέλω να εκραγώ σαν να είμαι δυναμίτης. Ω ναιαιαι... Αχ ρε Άβα**! Πόσο προφητική είσαι για μένα!

Αυτός που θα με διαβάζει, ή θα προσπαθεί να καταλάβει τι σκέφτομαι μάλλον δεν θα μπορεί καν να καταλάβει το πως ζω αυτή τη στιγμή... Το κεφάλι μου ακόμη και τώρα που κοιμάμαι κάνει γύρους σαν σβούρα και η καρδιά μου χτυπάει ΤΟΣΟ δυνατά λες και έχω ταχυπαλμία. Έχω χάσει το μυαλό μου και είναι λες και πράγματι έχει βγει στα χέρια μου. Κάποιος είναι λες και μου φωνάζει να τρέξω. Αλλά τα πόδια μου είναι πέτρινα κάτω ριζωμένα στη φύση. Δεν μπορώ καν να τα κουνήσω. Είναι τραγικό. Και ένα τέρας ξαφνικά μου λέει: Αυτό είναι αγάπη... Και με δαγκώνει... Τα αιχμηρά του δόντια καταλήγουν στον λαιμό μου...

Είναι όμορφο τέρας όμως. Γυναίκα. Με ξανθά μαλλιά. Μεσαίου ύψους γύρω στο 1,75. Ενώ εγώ είμαι τουλάχιστον 1,90. Σκαρφαλώνει όμως πάνω μου ΤΕΛΕΙΑ. Δεν κωλώνει πουθενά. ΜΑ ΠΟΥΘΕΝΑ. Ω ναιαι... Ξαφνικά το αίμα και το μυαλό μου χύθηκαν πάνω σε όλο μου το σώμα σαν κοκκινο-ροζ αηδιαστική γλίτσα... Σιχάθηκα με το που την είδα. Αλλά αναγκάζομαι να βλέπω διαρκώς αυτόν τον εφιάλτη. Και πιστέψτε με είναι ΦΡΙΚΤΟΣ. Δεν μου αρέσει καθόλου. Αλλά αυτή είναι πλέον η έναρξη της νέας μου πραγματικότητας, της νέας μου ζωής. Κάτι που διαχωρίζει το τότε με το τώρα. Το τώρα είναι απαίσιο. Όχι ότι το τότε ήταν καλύτερο. Αλλά εξακολουθεί το τώρα να είναι ΑΠΑΙΣΙΟ. Με τον δικό του τρόπο.

Και ξαφνικά όλα μαυρίζουν σιγά σιγά. Λες και κλείνουν φώτα το ένα μετά το άλλο. Είμαι σε μια εγκαταλελειμμένη θεατρική σκηνή. Είναι όμως ΕΝΤΕΛΩΣ ΕΡΗΜΗ. Δεν έχει τίποτα πάνω της και τίποτα δεν είναι όρθιο. Εγώ παρόλα αυτά βλέπω ΤΕΛΕΙΑ μέσα της. Φαντασιώσεις με κατακλύζουν. Και ξαφνικά βλέπω μπροστά μου έναν καθρέφτη. Με το που βλέπω τον καθρέφτη, βλέπω τα μάτια μου να γίνονται πράσινα και να φωσφορίζουν στο σκοτάδι. Από πίσω μου βλέπω κάτι άσχημα και περίεργα φώτα να ανάβουν λες και είναι μαγεμένοι εγκέφαλοι. Οι εγκέφαλοι με πλησιάζουν. Ένας από αυτούς βγάζει μάτια και στόμα. Μου μιλάει. Και μου λέει: Άνοιξε το στόμα σου. Δες ποιός είσαι...

Το κάνω. Και ξαφνικά ανακαλύπτω κάτι το τρομερό. Είχα βγάλει δυο ζευγάρια απαίσιους ανατριχιαστικούς κυνόδοντες... Αχ αυτό το τέρας! Με έκανε όμοιό του! Μα πως γίνεται; Τα συγκεκριμένα τέρατα δεν μπορούν καν να μεταμορφώσουν ανθρώπους! Μας το έμαθαν στη Βιολογία Κατεύθυνσης Σαρκοφάγων στη πρώτη λυκείου! Διάβαζα και σαν τρελός στο σχολείο! Δεν ΓΙΝΕΤΑΙ να μην το θυμάμαι! Είναι ό,τι χειρότερο τα συγκεκριμένα τέρατα! Σου ρουφούν το αίμα σαν τοξικές νυχτερίδες! Δεν σε αφήνουν καν να σκέφτεσαι ελεύθερα! Κάποιες φορές, εάν, λέω ΕΑΝ είσαι τυχερός μπορούν μέχρι και το ΜΥΑΛΟ να σου ρουφήξουν λες και είναι μια διασταύρωση με ζόμπι, δεν ξέρω και εγώ τι στον κόρακα είναι. Απλά έλεος. Για ποιόν όμως λόγο να το κάνουν αυτό; Πραγματικά δεν έχω ιδέα. Λες και δεν έχουν κανένα άλλο νόημα στη ζωή; Κάποιον άλλον στόχο; Υπέρτατο ή ασήμαντο; Δεν ξέρω. Δεν ασχολούμαι καν. Αφού εξάλλου έχω γίνει ένας από αυτούς... Γαμώτο...

Θυμάμαι πάντως να είχα διαβάσει σε ένα παλιό βιβλίο πάλι 30 χρόνων πριν, που διαδραματιζόταν στον Β Παγκόσμιο, για ένα δάσος με μαγεμένους εγκεφάλους... Ένας από αυτούς τους εγκεφάλους με πλησιάζει και βγάζει χέρια! Μου κλείνει τα μάτια και μετά...

ΟΛΑ ΑΣΠΡΑ.

Κυριολεκτικά. Όλα άσπρα. Λες και είμαι ξανά σε ένα ακόμη Τίποτα. Το Τίποτα είναι πραγματικά ΑΠΑΙΣΙΟ. Δεν μου αρέσει καθόλου. Δεν έχεις να κάνεις κάτι το εξαιρετικό με αυτό το Τίποτα πραγματικά. Το Τίποτα, Του Τίποτα, Το Τίποτα, Ω Τίποτα! Μια κακοσχεδιασμένη λεύκανση για μένα. Με σφράγισμα αμάγαλμα για μένα που κάνει ΜΠΑΜ από μακριά ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ, και με λίγη πλάκα και ουλίτιδα. Αυτή η ουλίτιδα και η πλάκα είμαι εγώ φυσικά. Ποιός θα το περίμενε... Είμαι σκατά και απόσκατα. Απλά περπατάω με τα φτωχικά και κουρελιασμένα ρούχα μου στο Τίποτα αυτό και μετά... Και μετά... Ξαφνικά ανακαλύπτω ότι αυτό το Τίποτα είναι ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ΜΙΚΡΟ. Εγώ το Τίποτα το παρομοίαζα πάντα με το τέλος του κόσμου. Το περίμενα όμως πιο μεγάλο. Πως γίνεται να είναι τόσο μικρό; Λες να είναι τρύπα στον χωροχρόνο; Χάρη τρελάθηκες ή μου φαίνεται;

Πάντως ξαφνικά τα μάτια μου βαραίνουν και γεμίζουν κόκκινες τσίμπλες. Όχι κίτρινες ή πορτοκαλί. Ούτε υγρές. Είναι στέρεες και κατακόκκινες στην απόχρωση του μπορντό. Εγώ με τα πόδια μου πάλι πέτρινα καταρρέω και τα μάτια μου κλείνουν τελείως. Είμαι εντελώς μόνος...

Χτυπάει το ξυπνητήρι. Ήρθε η ώρα να πάω στη δουλειά. Τεντώνομαι πολύ προσεκτικά και μετά έρχεται η ώρα για να σηκωθώ από το κρεβάτι.

Πάλι αυτός ο εφιάλτης. Θα τον βλέπω μου φαίνεται ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ. Λες και δεν μπορώ να κάνω κάτι καλύτερο ακόμη και στον κόσμο των ονείρων μου. Είμαι παντού και πάντα δεσμευμένος. Ζαλισμένος λοιπόν και ευτυχώς χωρίς κόκκινες γιγάντιες τσίμπλες στα μάτια, πηγαίνω στο παράθυρο.

Κοιτάζω λοιπόν το μπαλκόνι από έξω. Ο ουρανός κόκκινος. Όπως πάντα. Είναι λες και έχουμε διαρκώς ηλιοβασίλεμα. Μπορείς και καλύτερα Χάρη, δεν νομίζεις;

Παρόλα αυτά δεν είσαι παρά ένας απλός εργάτης. Και τίποτα περισσότερο. Πρέπει να πληρώσεις το νοίκι σου, το ρεύμα σου, το νερό σου, το τηλέφωνό σου, τη θέρμανσή σου, το φαγητό σου και ένα σωρό άλλα πράγματα. Δεν γίνεται διαρκώς να σκέφτεσαι μόνο τον εαυτό σου. Τρέχουν οι υποχρεώσεις.

Αλλά από την άλλη, έχεις μια δουλειά Χάρη. Έχεις ένα διαμέρισμα. Έχεις φαγητό. Έχεις ρούχα να βάλεις. Δεν είσαι στον πόλεμο. Όλα καλά θα πάνε.

Εχεμ... Δεν είμαι ακριβώς στον πόλεμο αλλά τέλος πάντων. Δεν έχει σημασία. Δεν θα έλεγα πως νιώθω εντελώς ελεύθερος. Οι ηγέτες μας είναι η ζωή μας. Δεν μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις χωρίς να σε αφήσουν οι ηγέτες μας. Σπάνια μπορείς να έχεις ελεύθερη βούληση.

Η ζωή του ηγέτη είναι παράλληλα και δικιά σου. Η ζωή αυτού που σε διακυβερνάει είναι παράλληλα και μια ζωή που σε αφορά. Η ζωή αυτού που είναι δίπλα σου, γείτονάς σου πρέπει να είναι όμοια με τη δικιά σου. Λες και δεν πρέπει οι άνθρωποι να διαφέρουν μεταξύ τους.

Μπαίνω στο μπάνιο. Κοιτάζω ξυστά το δίπλα δωμάτιο και βλέπω την Αμάντα να έχει αποκοιμηθεί κρεμασμένη ανάποδα από το ταβάνι. Η Αμάντα κατά λάθος κάποιες φορές χωρίς να το θέλει καταλήγει να κοιμάται στο ταβάνι. Σαν την νυχτερίδα. Φοράει την σέξι μαύρη της πιτζάμα με το ντεκολτέ και φαίνεται η δαντέλα του σουτιέν της. Τη χαζεύω για μερικές στιγμές που μοιάζουν αιώνας. Τα ξανθά μαλλιά της κρέμονται σαν χείμαρρος από το ταβάνι. Το δωμάτιό της είναι μια χαρά τακτοποιημένο πέρα όμως από τα στρωσίδια του κρεβατιού της. Μιας και μάλλον κάποιο περίεργο όνειρο θα έχει δει και θα εκτοξεύθηκε από το κρεβάτι στο ταβάνι. Ήδη φαντάζομαι τη σκηνή εξάλλου.

Η Αμάντα μουρμουρίζει και λιγάκι. Ή κάποιο τραγούδι ή κάποιον άσχετο σκοπό. Τι άραγε να ονειρεύεται;

Δεν μπορώ να φανταστώ καν. Χάρη, πρέπει να πας στη δουλειά σου. Η Αμάντα θα κοιμάται όλο το πρωί εως το μεσημέρι τουλάχιστον. Σύνελθε.

Πηγαίνω αργότερα στη κουζίνα. Πρέπει να φτιάξω τι θα φάω. Χυμό με φρουτάκια όπως κάθε μέρα. Τα κόβω κομματάκια και όλα γίνονται ξανά φυσιολογικά. Ο ήλιος ανεβαίνει στον ουρανό περισσότερο. Παρόλα αυτά όμως εξακολουθεί να είναι πορτοκαλής. Τη μέρα ο ουρανός είναι πορτοκαλής. Το πρωί και το απόγευμα. Το μεσημέρι βρέξει χιονίσει είναι κίτρινος. Το βράδυ είναι μπορντό. Δεν ξέρω πως εξηγείται αυτό το πράγμα βέβαια, αλλά τι να κάνουμε.

Είμαι ντυμένος, φαγωμένος, καθαρός. Βάζω ελιές, κρεμμύδια, σάντουιτς με ψωμί ολικής αλέσεως και βίγκαν αλλαντικά σε μια χάρτινη σακούλα και ετοιμάζομαι να πάω στα χωράφια.

Ναι. Είμαι αγρότης. Εργάτης στα χωράφια. Έχω βγάλει σχολή μαγειρικής παρόλα αυτά πρέπει να δουλέψω στα χωράφια. Έχουν δυστυχώς σοβαρές ελλείψεις στη κυβέρνηση.

Πολλά χρόνια δυστυχώς οι Έλληνες δεν είχαν εκτιμήσει τις ικανότητές τους στη γεωργία και στην καλλιέργεια. Και τώρα η κυβέρνηση σε αναγκάζει να εργάζεσαι στα χωράφια μέρα νύχτα. Δεν έχεις άλλη επιλογή, ειδικά αν είσαι απλός άνθρωπος. Μόνο οι πολύ έξυπνοι μπορούν να κάνουν τις δουλειές που θέλουν.

Ευτυχώς το σπίτι μου αν και είναι σε μια περιοχή που είναι κοντά σε λεωφόρο, τα χωράφια που εργάζομαι είναι 15 λεπτά με τα πόδια. Όλα είναι υπέροχα όταν περπατάς να πας στα χωράφια. Μπορεί η δουλειά αυτή να είναι υποχρεωτική για μένα, αλλά μπορώ να πω πως μου αρέσει. Αρκετά. Παρόλα αυτά, θα προτιμούσα περισσότερο να είχα βρει δουλειά σαν μάγειρας. Μάγειρας σε χορτοφαγικό εστιατόριο θα ήταν το όνειρό μου.

Από μικρός μου άρεσε να μαγειρεύω και να ασχολούμαι με την φύση. Είχα και γονείς μάγειρες, οπότε καταλάβατε το point μου. Όμως τελικά, έγινα εργάτης στα χωράφια. Δεν πειράζει. Δεν βαριέσαι...

Ξεκινάει η δουλειά λοιπόν. Συναντάω τον Αλέξη και τον Θανάση, τους κολλητούς μου που εργάζονται και αυτοί στα χωράφια. Ευτυχώς τυχαίνει να είμαστε μαζί σε όλο αυτό. Δεν προλαβαίνουμε όμως να πούμε λέξη. Έρχεται ο αρχιεργάτης...

___________________________________________
Ο Χάρης μας λοιπόν! Καλή σας ανάγνωση με ένα εισαγωγικό κεφάλαιο!

*Κάποτε οι χορδές στα έγχορδα μουσικά όργανα φτιάχνονταν από έντερα ζώων. Έσπαγαν όμως ΠΑΝΕΥΚΟΛΑ. Ευτυχώς πλέον έχουν αντικατασταθεί από συρμάτινες που έχουν φυσικά πολύ καλύτερη ποιότητα ήχου αντικειμενικά! Αν και δεν είμαι χορτοφάγος ή βίγκαν, είναι κάτι με το οποίο συμφωνώ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ. Εσείς τι πιστεύετε;

**Άβα Μαξ (Ava Max) Γνωστή ποπ τραγουδίστρια με καταγωγή από την Αλβανία. Κάποιοι θα την ξέρετε, κάποιοι ίσως όχι, αλλά παρόλα αυτά, θέλησα να την αναφέρω. Το τραγούδι το οποίο γράφω επάνω, είναι το My head and my heart που θα το έχω επάνω.