Που λέτε, εμπνεόμενη από τις δουλειές που έκανα σαν μοντέλο και σχεδιάστρια, η φαντασία μου οργίαζε. Διαρκώς. Στιγμή δεν καθόμουν ήσυχη. Ήξερα ότι ο βιγκανισμός μου έδινε ενέργεια και υπερένταση, αλλά πάντα ήξερα το πως να τον ελέγχω. Ποτέ δεν τον καταχραζόμουν. Ήξερα να παίζω και να τρέχω με μέτρο και φυσικά με σύνεση. Γιατί επίσης, δεν είχα καμία όρεξη να πιάνεται εξ ολοκλήρου το σώμα μου και φυσικά να κουράζομαι στο σημείο που να μην μπορώ καν να σηκωθώ από το κρεβάτι για να πάω σε κάποια δουλειά.

Που λέτε η φαντασία μου οργίαζε και σε άλλους τομείς πέραν της δουλειάς μου. Και στα επαγγελματικά μου. Οι γονείς μου πηγαίνουν διαρκώς σε φεστιβάλ ηθικής και βιγκανισμού και από αυτό άρχισα να σκέφτομαι... Πως θα ήταν αν δεν τρώγαμε ΑΠΟΛΥΤΩΣ τίποτα και τρεφόμασταν μόνο με το φως και τον αέρα;

Που λέτε, σκέφτηκα ότι θα ήμασταν σαν φυτά. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Αλλά ακόμη και τα φυτά, θέλουν το νερό για να ανατυχθούν και να μεγαλώσουν πόσο μάλλον να τραφούν. Θα μπορούσαμε όμως να μιλάμε; Να κινούμασταν; Να εκφραζόμασταν; Δύσκολο εγώ προσωπικά το θεωρώ.

Έτυχε να διαβάσω ένα βιβλίο με το όνομα: Φάντασμα με σάρκα - The land after time. Όπου μας μεταφέρει σε μια μελλοντική δυστοπία με κατεστραμμένο πλανήτη, όπου η πρωταγωνίστρια θα ήταν μια κοπέλα με κόμπλεξ με τα κιλά της που θα πέθαινε από ανορεξία. Αλλά τελικά επιβιώνει, ζει και γίνεται φάντασμα. Αλλά φάντασμα με σάρκα. Δηλαδή μπορεί να διαπεράσει τοίχους αλλά μόνο αν το θέλει. Μπορεί επίσης να αγγίξει ανθρώπους και αντικείμενα αλλά μόνο αν το θέλει. Γιατί έχει και ένα περίεργο χάρισμα του να μπορεί διαρκώς να βλέπει το μέλλον μέσα από τα αντικείμενα πόσο μάλλον το παρελθόν τους και αυτό τη κουράζει τρελά.

Δεν ξέρω τι λέτε, αλλά εσείς που το θεωρείτε όνειρο, παιδιά, δεν είναι. Θα ήταν κόλαση να ζεις σε μια τέτοια κατάσταση. Θα μπορούσε να γίνει και ηθικό δίδαγμα ναι του να εκτιμάς αυτά που ήδη έχεις, αλλά προτιμώ να εκτιμώ αλλιώς αυτά που επίσης ήδη έχω. Πόσο μάλλον αυτά που έχω ήδη με τον τρόπο που τα έχω.

Σε κάποια φάση θυμάμαι στο βιβλίο να γνωρίζει μια τρανς γυναίκα η οποία να έχει αλλάξει φύλο. Δηλαδή από άντρας να γίνεται γυναίκα με ιατρική επέμβαση, χειρουργείο δηλαδή. Ορμονοθεραπείες και τα σχετικά. Και έτσι, η πρωταγωνίστρια να νιώθει ευγνώμων για το φύλο που γεννήθηκε. Δηλαδή που γεννήθηκε γυναίκα. Ευτυχώς ούτε εγώ αισθάνθηκα αντίστοιχα μικρή. Ούτε τώρα. Είμαι πραγματικά ευγνώμων που γεννήθηκα γυναίκα και νιώθω λες και έχω το δώρο της τύχης και της ίδιας της ζωής.

Τέλος πάντων... Προσπαθώ πλέον πάντα να έχω αισιοδοξία με την ζωή έτσι όπως είναι. Πλέον στον λίγο ελεύθερο χρόνο που έχω, προτιμώ κάποιες φορές να περπατάω στο κέντρο της Αθήνας. Ακόμη και στο κέντρο της Αθήνας, μπορώ και βλέπω μια κρυμμένη ομορφιά που δύσκολα ο κόσμος τη βλέπει. Κάποτε μισούσα που έμενα μικρή στο κέντρο της Αθήνας. Δεν είχε χώρο για να παίξεις πόσο μάλλον στα μπαλκόνια τα μικρά στα εξίσου μικρά διαμερίσματα στο κέντρο της Αθήνας είναι τόσο δύσχρηστα αλλά και στενάχωρα.

Βλέπεις στο κέντρο όλα τα αξιοθέατα της Αθήνας. Όλη την ιστορία της, όλα όσα μας πρεσβεύουν σαν έθνος. Τα πόδια μου πλέον εγώ προσωπικά τα έχω αποκαλέσει "Το 2 Τραμ." Το δικό μου προσωπικό τραμ που με πηγαίνει όπου θέλω και όπως θέλω.

Επίσης, αρκετές φορές, βλέπω ότι πλέον οι άνθρωποι δεν προτιμούν τόσο πολύ το κέντρο της Αθήνας για τις εξόδους τους. Ενώ για μένα πλέον είναι όνειρο. Επίσης, δεν έχω δίπλωμα οδήγησης. Παρόλα αυτά, αισθάνομαι τόσο ΤΥΧΕΡΗ που μένω στο Παγκράτι. Γιατί; Γιατί πολύ απλά, το μετρό του Ευαγγελισμού που είναι το πιο κοντινό μετρό στο σπίτι μου είναι μόλις ένα μισάωρο με τα πόδια.

Έχω γνωρίσει παιδιά τα οποία μένουν σε περιοχές της Αθήνας πολύ μακριά από το μετρό. Κάποιοι που μένουν στη Πεντέλη, κάποιοι που μένουν στον Διόνυσο, κάποιοι στην Εκάλη, κάποιοι στην Κηφισιά... Καταλάβατε. Αυτές οι περιοχές δυστυχώς δεν έχουν καθόλου εύκολη πρόσβαση στις δημόσιες συγκοινωνίες. Μπορεί επίσης το σπίτι που μένω να είναι ταπεινό και σχετικά μικρό, πόσο μάλλον να πρέπει μοιράζομαι το δωμάτιό μου με τον Μηνά, αλλά θέλω να εκτιμώ το γεγονός ότι για την ώρα δεν χρειάζεται να κάνω πολλά πράγματα για να φτιάξω το σπίτι μου και τη καθημερινότητά μου. Ούτε και όταν γυρίζω στο σπίτι να πρέπει να κάνω πολλές οικιακές εργασίες. Νιώθω πραγματικά ευλογημένη.

Βέβαια, κάποια πρωινά Σαββατοκύριακου ασχολούμαι μαζί με τη μαμά με τη κηπουρική. Έχουμε βάλει κάποια υπέροχα γλαστράκια στα μικρά μας μπαλκόνια. Και πραγματικά, έχει αλλάξει και η μορφή του μπαλκονιού αλλά και η μορφή του διαμερίσματός μας. Και κάποιες φορές το να ασχολούμαι με τις δουλειές του σπιτιού μαζί με την μαμά, είναι ΟΝΕΙΡΟ σκέτο. Η μαμά είναι ΑΤΣΙΔΑ. Είναι πανέξυπνη. Έχει καταφέρει να κλείσει ΌΛΕΣ τις τρύπες του σπιτιού που τις έψαχνε και τις έβρισκε σαν λαγωνικό. Πλέον έχουμε να δούμε κατσαρίδα ή οποιοδήποτε άλλο έντομο στο σπίτι πάνω από έξι χρόνια. Και έχουμε όλοι μας ηρεμήσει.

Θυμάμαι στο δημοτικό να πρέπει να διαβάζω με τη συνοδεία διαφόρων εντόμων. Αραχνών, κατσαρίδων, μυρμηγκιών, σαρανταποδαρουσών... Και δεν συμμαζεύεται. Αλλά απλά το προσπερνούσαμε. Στη πορεία όμως, ο Μηνάς είχε παρουσιάσει κάποιες μικρές και αλλεργικές δερματοπάθειες στο τσίμπημα του μυρμηγκιού. Και έτσι, έπρεπε η μαμά και ο μπαμπάς να κάνουν κάτι για αυτό. Και έτσι φυσικά, προέβησαν στο να κάνουν αυτό που έκαναν με τις τρύπες στο διαμέρισμα...

Τέλος πάντων... Σήμερα ακόμη αναρρώνω στο σπίτι από το αλλεργικό σοκ που έπαθα στη δουλειά πριν τέσσερις μέρες. Αλλά παρόλα αυτά, ήρθε και με επισκέφθηκε η γιαγιά στο σπίτι μας γιατί ένιωσε την ανάγκη να μου συμπαρασταθεί και να με βοηθήσει. Όπως σας είχα πει και πιο πριν, η γιαγιά αρρώστησε βαριά με λευχαιμία. Αλλά ευτυχώς δεν αναγκάστηκε να κλειστεί σε νοσοκομείο. Και μάλιστα η τύχη μας ευλόγησε το διαμέρισμα που μένουμε τώρα να είναι της γιαγιάς που μας το παραχώρησε. Και η ίδια είχε μαζί με τον παππού το διπλανό διαμέρισμα. Το ακριβώς δίπλα στη πολυκατοικία μας, αριστερά. Όποτε ήθελε να μας επισκεφθεί απλά ερχόταν και μας χτύπαγε τη πόρτα. Μεγάλη διευκόλυνση λοιπόν! Η γιαγιά παρόλα αυτά είναι λεπτή και κοκαλιάρα. Και τσαούσα. Μπορούσε να κάνει αυτό που ήθελε, όπως το ήθελε και χωρίς να την καθορίζει κανένας.

Από μικρή ήταν πολύ δραστήρια και γυμνασμένη. Ναι, έκανε γυμναστική και έτρωγε και υγιεινά κιόλας. Και χόρευε και κάποιες φορές. Ήταν ό,τι καλύτερο. Αλλά δυστυχώς έπαθε και καρκίνο και πλέον δεν μπορεί να κουνιέται και να γυμνάζεται όπως θα ήθελε. Κάποιες φορές μάλιστα, όποτε μπορώ και δεν έχω μαθήματα, τη συνοδεύω στις χημειοθεραπείες της. Κάποιες φορές μάλιστα το έκανε και ο Μηνάς. Ο Μηνάς και εγώ προσπαθούμε πάντα να της φτιάχνουμε το κέφι. Ενώ η μαμά από την άλλη στο χούι της ότι: Ρε μάνα, είσαι ο καλύτερος άνθρωπος του κόσμου και ο πιο καλόψυχος. Και φτάνεις πάντα κάθε μέρα της ζωής σου στη τελειότητα. Αν γινόσουν έστω χορτοφάγος και έκοβες το σιχαμένο κρέας τότε θα είχες φτάσει ένα ακόμη βήμα στη τελειότητα. Πως γίνεται να τρως όλα αυτά; Και να που έπαθες καρκίνο και αρρώστησες, θα σε χάσουμε... Καταλάβατε. Σε άρρωστο άνθρωπο ρε δεν λες τέτοια πράγματα!

Παρόλα αυτά, η γιαγιά μπορεί ακόμη και μας φτιάχνει γλυκά παρότι πλέον εκείνη δεν τρώει. Γιατί δεν μπορεί να φάει. Της το απαγορεύουν και οι γιατροί εξάλλου. Και λογικό μου φαίνεται. Της έχουν βάλει να κάνει μια απαίσια θεραπεία που δεν μπορεί να φάει ούτε ζάχαρη, ούτε λευκό αλεύρι, ούτε κρέας, ούτε αυγά, ούτε γάλα. Μπορεί μόνο αλεύρι ολικής αλέσεως αλλά και φρουτολαχανικά και λαδερά. Καταλάβατε. Τουλάχιστον μέχρι να γίνει καλά, μπορώ να το καταλάβω. Εγώ αν έπρεπε να τρώω μπρόκολα και κουνουπίδια πάντως κάθε μέρα, θα μου έσπαγαν τα νεύρα. Κυριολεκτικά. Δεν σας κάνω πλάκα.

Ευτυχώς η γιαγιά παρόλα αυτά μου μιλάει, της μιλάω και με καταλαβαίνει. Και πραγματικά με θαυμάζει για το γεγονός ότι κατάφερα να γλιτώσω από όλο αυτό το επιτελείο με μόνο μια απλή παρατήρηση. Τώρα τελευταία ακόμη και ο Μηνάς δεν αντέχει άλλο τον βιγκανισμό. Θέλει και αυτός να ξαναρχίσει το κρέας. Άρχισε τώρα τελευταία να μην νιώθει ο εαυτός του καθόλου. Ένιωσε εξάλλου και την ανάγκη τώρα που ψάχνει μια νέα δουλειά να αποκτήσει και μια νέα ζωή. Μια νέα παρέα. Νέους φίλους. Όχι ότι θα εγκαταλείψει αυτούς που έχει ήδη τώρα μιας και τους κολλητούς του, τους γνωρίζει από τότε που θυμάται τον εαυτό του. Παρόλα αυτά, νιώθει φυσικά την ανάγκη να γνωρίσει και νέα άτομα.

Όποτε οι γονείς μας λείπουν από το σπίτι πλέον, η γιαγιά μας φέρνει γλυκά ή μας καλεί στο δικό της διαμέρισμα για να τα φάμε εγώ και ο Μηνάς. Φυσικά συζητάμε μαζί της και νιώθουμε άλλοι άνθρωποι. Νιώθουμε ο εαυτός μας. Αν ήταν στο χέρι μου και να μπορούσα να παίρνω ένα χάπι που θα μου έδινε όλη την υγεία που θα έπρεπε να έχω, θα τρεφόμουν ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ με γλυκά. Τόσο πολύ λατρεύω τα γλυκά αν καταλάβατε. Είναι κάτι που έχω στερηθεί με όλη αυτήν την υγιεινή διατροφή.

Τώρα, αυτή τη στιγμή, κάθομαι με τη γιαγιά στο σαλόνι μας. Είμαστε στη μέση της κακοκαιρίας Μπάλλος. Δεν πήγα ούτε στη σχολή, ούτε στη δουλειά. Στη δουλειά έτσι και αλλιώς δεν θα πήγαινα μιας και είμαι σε μέση άδειας. Στη σχολή ούτε επίσης. Είναι κλειστή εξάλλου λόγω πλημμυρών. Δεν είχα άλλωστε και καμία όρεξη να κατέβω από το Παγκράτι στο Ρέντη ειδικά αν είναι κοντά στον Κηφισό.

Η αλήθεια βέβαια είναι ότι είμαι κάπως υπερβολική μιας και οι επαρχιώτες στα χωριά το ζουν αυτό όχι κάθε μήνα, αλλά κάθε εβδομάδα τον χειμώνα και το φθινόπωρο. Θα έπρεπε φυσικά να γίνουν και περισσότερα αντιπλημμυρικά έργα. Αυτό είναι κάτι πολύ σημαντικό που μου έμαθε ο μπαμπάς και για αυτό είμαι εξίσου πολύ περήφανη που μου το έμαθε. Όσο ακόμη ζούσε ο παππούς, ο μπαμπάς της μαμάς, μαζί με τον μπαμπά με έμαθαν να φτιάχνω αυτοσχέδια αντιπλημμυρικά έργα και μέτρα για το σπίτι. Και δυστυχώς το μπαλκόνι μας που οδηγεί και στο δωμάτιό μας αλλά και στη πλευρά της κρεβατοκάμαρας των γονιών μας, πλυμμηρίζει αρκετά συχνά με τις βροχές, φθινόπωρο, χειμώνα και κάποιες φορές και την άνοιξη. Και είναι κρίμα. Ειδικά από τη δικιά μας πλευρά.

Ο παππούς και ο μπαμπάς είναι πραγματικές ιδιοφύιες. Τους λατρεύω. Η μαμά της Σίας μάλιστα με έμαθε να φτιάχνω και μόνη μου μερικά υγιεινά γλυκά που φτιάχνει και εκείνη, τα οποία είναι πιο εύκολα από όσο πίστευα. Είπαμε, το καλό πράγμα θα το ανταμείβουμε όποια και να είναι η μορφή του αλλά και η σύστασή του. Για να είμαστε δίκαιοι και αντικειμενικοί.

Σε κάποια φάση άκουσα τη Σία να τραγουδάει το Απόψε κάνεις μπαμ, του Τσιτσάνη. Και τραγουδούσε απίστευτα! Η Σία αν και ήταν ο άνθρωπος που θα άκουγε ροκ και χέβι μέταλ και νιου μέταλ που είναι τα αγαπημένα της είδη, ήταν και ο άνθρωπος που θα τραγουδούσε Τσιτσάνη και Βαμβακάρη. Στα 18α της γενέθλια όταν κατάφερε να περάσει στο χημικό τμήμα του Πανεπιστήμιου Αθηνών, με πήγε σε ένα υπέροχο ρεμπετάδικο που βρήκε στη Δάφνη. Είχαμε πιει μάλιστα και μεθύσει λίγο. Αλλά περάσαμε γαμάτα. Η Σία πάντα άξιζε τα καλύτερα.

Η Σία κατά βάθος ήθελε να γίνει τραγουδίστρια. Αλλά η μαμά και ο μπαμπάς της δεν την άφηναν, αν δεν πάρει τουλάχιστον ένα πτυχίο. Και αποφάσισε λοιπόν να μπει και αυτή στο χημικό τμήμα του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών μαζί με τον Μηνά. Βέβαια ο Μηνάς την περνούσε τρία χρόνια.

Όταν τελείωσε και αυτή τις σπουδές της, βρήκε δουλειά ως χημικός σε φροντηστήριο για την ώρα. Όμως, ένα άλλο όνειρο στη ζωή της είναι να καταφέρει να βρει μια τεχνολογία, έναν τρόπο που να ανακυκλώνει το χαρτί πέραν της 5ης φοράς. Δυστυχώς το χαρτί αντικειμενικά, δεν μπορεί να ανακυκλωθεί με τον τρόπο που ξέρουμε, πάνω από 5 φορές. Γιατί δυστυχώς, οι ίνες του είναι πολύ πιο αδύναμες πλέον μετά την 5η φορά. Επίσης θα ήθελε να βρει και μια τεχνολογία ακόμη, έναν τρόπο για να ανακυκλώνεται το πλαστικό πάνω από τη 2η φορά, μιας και φυσικά, ούτε το πλαστικό ανακυκλώνεται πάνω από τη 2η φορά. Και είναι κρίμα. 

Μπορούμε πράγματι κάλλιστα να κάνουμε τα πλαστικά μπουκάλια συνθετικό μαλλί ή μετάξι για να φτιάξουμε ρούχα, αλλά όχι πάντα. Δυστυχώς κάποια μπουκάλια δύσκολα ανακυκλώνονται. Και γενικά τα πλαστικά. Όμως....

Εγώ σαν μοντέλο από πάντα, μου άρεσε να βρίσκω σχέδια για κοσμήματα ακόμη και από τα πιο μικρά πράγματα. Εγώ με το χαρτζιλίκι μου αγόραζα φο μπιζού, δηλαδή ψεύτικα κοσμήματα πλαστικά. Η μαμά παρόλα αυτά δεν της άρεσε καθόλου αυτό. Όμως... Όμως! Μια μέρα που είχα αγοράσει κάποια σκουμπιντού για να φτιάξω δικά μου κοσμήματα... Σκέφτηκα... Ένα βραχιολάκι για κοσμήματα από σκουμπιντού, αν το έκανα με χρυσό ή ασήμι... Πως θα ήταν άραγε;

ΓΑΜΑΤΗ ΙΔΕΑΡΑ! Θυμάμαι επίσης και κάποιες φορές που η μαμά είχε αγοράσει κάποια όμορφα αποσμητικά χώρου με κάτι καλαμάκια από σουβλάκι που έμπαιναν μέσα σε βαζάκια μικρά. Κάποτε, πετούσα τα παλιά μου στιλό συνέχεια. Αλλά πλέον να που τελικά βρήκα έναν τρόπο να τα εκμεταλλευτώ χωρίς να δημιουργώ σκουπίδια. Ή τουλάχιστον να δημιουργώ λιγότερα.

Τι είναι αυτό; Παίρνω λοιπόν κάποια κουτάκια από παγωτό, γκοφρετάκια και εγώ δεν ξέρω τι... Ντύνω με τα σκουμπιντού μου τα πλαστικά, τα τελειωμένα στιλό και φτιάχνω κάτι σαν διακοσμητικό. Δεν το λες και τη καλύτερη λύση αλλά είναι κάτι που μπορεί επίσης να περιορίσει τα σκουπίδια. Και θα είναι και διαχρονικό κιόλας! Με αγαπώ τρελά!

Κάποιοι βέβαια θα με ρωτήσετε, δεν μπορείς βρε Χρύσα να φτιάξεις ό,τι θέλεις και με υφασμάτινα πολύχρωμα κορδονάκια; Είναι ανάγκη από πλαστικά σκουμπιντού; Ναι παιδιά, είναι ανάγκη και θα σας πω και το γιατί. Το πλαστικό είναι ξεκάθαρα πιο εύκαμπτο από το ύφασμα ή το κορδόνι σε αυτή τη περίπτωση. Μπορείς το πλαστικό να το λυγίσεις πιο εύκολα από όσο πιστεύεις. Βέβαια, ξέρω και περιπτώσεις όπου αν τα εκθέσεις τα πλαστικά σκουμπιντού για μέρες και βδομάδες στον ήλιο να ξεθωριάσουν τα χρώματά τους. Εμ βέβαια, όποιος είναι αρκετά χαζός για να το κάνει αυτό, αυτές είναι οι συνέπειες.

Τρόφιμα μπορούν να καταστραφούν από τον ήλιο επίσης. Όπως ορισμένα πατατάκια, σοκολάτες, γλυκά... Ό,τι μπορείτε να φανταστείτε. Παρόλα αυτά, θέλω να έχω το καλό παράδειγμα. Ακόμη και τα περισσεύματα από τα σκουμπιντού που κόβω μετά από κάθε κατασκευή, πλέον έχω μάθει να τα κρατάω στην άκρη για χειροτεχνίες. Επίσης, όταν σπάει ένα μπουκάλι, μπορώ κάλλιστα να το χρησιμοποιώ σε λευκά χαρτόνια χρωματισμένα και να κάνω δικά μου αυτοσχέδια ψηφιδωτά. Το μικρόβιο των Καλών Τεχνών όπως καταλάβατε. Δεν πετάω ΠΟΤΕ τίποτα στο έδαφος, ούτε πετάω άσχετα πράγματα στους μπλε κάδους. Γιατί θα μπορούσαν κάλλιστα αυτά τα μικροπλαστικά να καταλήξουν στη θάλασσα.

Κάτι που θα ήθελα επίσης να μπει περισσότερο στη νοοτροπία του Έλληνα, είναι ο θεσμός της ανακύκλωσης που πραγματικά βοηθάει. Γιατί η γιαγιά μου έμαθε να ανακυκλώνει στο σπίτι της μόλις πριν από πέντε χρόνια. Η ανακύκλωση! Τι ωραία που είναι! Και γλιτώνεις πόρους και πρώτες ύλες αλλά και δίνεις τη δυνατότητα να εξελίξεις τον εαυτό σου και το μυαλό σου! Για μένα, η ανακύκλωση είναι τέχνη και ζωή. Είναι εξέλιξη και χαρά ζωής. Αυτό το πράγμα ΣΙΓΟΥΡΑ θα έκανε τον κόσμο καλύτερο και είμαι πολύ περήφανη που το έμαθα από τους γονείς μου πόσο μάλλον και από συνανθρώπους μου που το έχουν και αυτοί ενστερνιστεί!

___________________________________________
Καλησπέρα παιδιά! Ναι, μετά από καιρό ανέβασα και πάλι! Ελπίζω να είστε όλοι καλά!

Έχω γράψει σε ένα άλλο βιβλίο μου σε μια ανανεωμένη έκδοση, το Εμείς και οι Σκέψεις μας ένα υπέροχο άρθρο που ωθώ τον θεσμό της ανακύκλωσης. Παιδιά, ο θεσμός αυτός αξίζει όσο τίποτα άλλο. Θα σας βοηθήσει πάρα πολύ και φυσικά θα κάνετε και καλό στο περιβάλλον αλλά και στο σπίτι σας. Παράλληλα θα σας ωθήσει να δημιουργήσετε και λιγότερα σκουπίδια στη ζωή σας.

Με λίγη παραπάνω τσαχπινιά, θα καταφέρετε πραγματικά να δώσετε σε παλιά αντικείμενα νέα ζωή. Δεν μπορεί να υπάρξει Πλανήτης Βήτα, αλλά ούτε και Ζωή Βήτα. Πρέπει να εκτιμάτε στη ζωή σας την κάθε σας στιγμή σαν μια μικρή ζωή. Ακόμη και έτσι όπως είναι τη στιγμή που μιλάμε. Αν καταφέρετε με σκληρή δουλειά να κάνετε το κάτι παραπάνω, θα σας προσφέρει πραγματικά αυτό που ψάχνετε να σας προσφέρει.

Πλέον οι τεχνολογίες έχουν εξελιχθεί που μπορούμε να ανακυκλώσουμε σχεδόν τα πάντα. Από χαρτιά και πλαστικά, μέχρι και ρούχα, παπούτσια, σίδερο, αλουμίνιο, μέταλλο αλλά ΚΑΙ ΞΥΛΟ! Το ξύλο μάλιστα είναι το καλύτερο υλικό κατ' εμέ μιας και ακόμη και να σπάσει, θα διατηρηθεί μέσα στα χρόνια. Σπεύσατε λοιπόν να αρχίσετε να ξεχωρίζετε τα υλικά σας και να αρχίσετε να εκτιμάτε τα όλα όσα έχετε. Πραγματικά αξίζει! Τα λέμε σύντομα στο επόμενο κεφάλαιο αγάπες!