Απόψε επανέφερα ένα παλιό μου χούι από τη παιδική μου ηλικία. Όποτε πλέον δεν μπορώ να ακούω τη μαμά να εκνευρίζεται με τη γιαγιά και να της τσαμπουνάει ότι αν γινόταν βίγκαν όταν της το έλεγε ότι δεν θα πάθαινε τίποτα, παίρνω το mp3 μου, το κινητό μου, τα βιβλία μου, τα σύνεργα ζωγραφικής μου και φυσικά το μπλοκ σχεδίου μου. Και πηγαίνω στη τραπεζαρία. Δεν κάθομαι όμως σε καρέκλα. Κάθομαι ΚΑΤΩ από το τραπέζι. Αυτό το έκανα σχεδόν συνέχεια μικρή και με ψάχνανε. Ζωγράφιζα σε ένα βιβλίο με χρωμοσελίδες μικρή συνέχεια. Και η μαμά όταν με έβρισκε κάτω από το τραπέζι, εκνευριζόταν, αλλά τι να κάνουμε. Όλοι διασκεδάζουν με διαφορετικούς τρόπους. Ξέρω άλλωστε και μια γιουτιούμπερ και ινφλουένσερ η οποία όταν έκανε πιλάτες ή γιόγκα, δεν καθόταν ΠΟΤΕ κάτω από φωτιστικό. Η Βενετία Καμάρα νομίζω, αν δεν κάνω λάθος. Άλλη λόξα αυτή. Άλλοι σίγουρα θα τρόμαζαν από μένα που καθόμουν κάτω από τραπέζι, αλλά τι να κάνουμε...

Ένα καλό με τους γονείς μου παρόλα αυτά είναι ότι αγοράζουν πραγματικά ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ έπιπλα τα οποία μπορούν να διαρκέσουν τη ζωή τους μέχρι και εσύ να γεράσεις. Τόσο καλή ποιότητα. Πολύ καλής ποιότητας είναι και η τραπεζαρία στην οποία χώθηκα και χωνόμουν από κάτω. Είναι μάλιστα και το ιδανικό έπιπλο να χωθείς από κάτω, αν γίνει κάποιος σεισμός. Που λέτε, βάζω τα ακουστικά μου και κάνω ό,τι είναι να κάνω κάθε φορά που φυσικά, διαφέρει κάθε φορά το τι θέλω να κάνω.

Μπορεί να θέλω να παίξω παντομίμα. Μπορεί να θέλω να κάνω βλακείες. Μπορεί να θέλω να γράψω δικές μου χαζοιστορίες. Μπορεί να θέλω να κάνω χαζοσκίτσα. Δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι απλά γουστάρω αυτό που κάνω και νιώθω καλά. Είναι το ΤΕΛΕΙΟ δωμάτιο μινιμαλισμού αν και αυτοσχέδιο για μένα. Όταν μετακομίσω θα πάρω ένα σπίτι με ένα εξτρά δωμάτιο παραπάνω σίγουρα για να το έχω σαν δωμάτιο χαλάρωσης και μινιμαλισμού.

Οι γονείς μας είναι φανατικοί υποστηρικτές του. Όμως, αν το κάνεις για έναν μήνα, όντως σε βοηθάει και σε χαλαρώνει... Το να κάνεις λίγο κράτει που και που ΟΝΤΩΣ σε εξελίσσει σαν άνθρωπο. Αυτό το λατρεύω...

Κάποτε μάλιστα θυμάμαι τον εαυτό μου από μικρό να μην θέλει διαρκώς πολλά πράγματα γύρω του. Τα πολλά πράγματα αρκετές φορές με εκνεύριζαν και με αποσυγκέντρωναν.

Δεν πάει να πέφτουν βόμβες, δεν πάει να γίνεται ο κακός χαμός στη κουζίνα, δεν πάει η μαμά και ο μπαμπάς να τσακώνονται, εγώ δεν έβγαινα από το τραπέζι.

Παρόλα αυτά, πάντα αυτό που ήθελα ΕΤΣΙ ΚΙ ΑΛΛΙΩΣ ήταν η τηλεόραση. Ένα καλό με τους γονείς μου είναι ότι είχαν ηχογραφήσει για τον Μηνά λίγο πριν γεννηθεί ορισμένα παιδικά από το Junior's tv άλλο κανάλι αυτό μέσα στη νοσταλγία...* Όποτε ήθελα να κάτσω ήσυχη, έβλεπα σε κασέτα τα συγκεκριμένα. Έμαθα επίσης και μόνη μου να γυρίζω τη ταινία για να είμαστε όλοι μαζί ευχαριστημένοι για να μην έχουμε προβλήματα. Ένιωσα λες και άνοιξε μια πόρτα με όλα τα καλά του κόσμου. Ένιωθα λες και ξέφευγα από τα πάντα. Η τηλεόραση για μένα ήταν χόμπι, ενασχόληση, τρόπος ζωής, ευλογία και χαρά. Η τηλεόραση! Τη λάτρευα! Αν και δεν μπορούσα να βλέπω όλη μέρα, οι γονείς μου ΠΑΝΤΑ ηχογραφούσαν τα παιδικά για μας. Και για μένα και για τον Μηνά. Θυμάμαι επίσης που σε κάποια φάση τα δραματοποιούσαμε με τον Μηνά στο δωμάτιό μας. Τι ωραίες εποχές!

Δυστυχώς όμως η μετάδοση του καναλιού δεν συνεχίστηκε για πολύ καιρό. Το κανάλι έκλεισε όταν ήμουν ενός έτους και ο Μηνάς τεσσάρων. Παρόλα αυτά για να το ξεκαθαρίσω, ο πατέρας και η μάνα μας είχαν ξεκινήσει τις ηχογραφήσεις πολύ πριν γεννηθούμε. Έτσι έπρεπε εξάλλου. Αλλιώς δεν θα καθόμασταν στιγμή ήσυχοι. Εντάξει, υπερβάλλω. Ήμασταν ήσυχα παιδιά από πάντα.

Από τότε που μπήκαν τα παιδικά στη ζωή μου, μπήκε και η χαρά. Για χρόνια ολόκληρα μπορούσα κάλλιστα να βλέπω αυτά που θέλω χωρίς περιορισμούς. Σχεδόν σε καθημερινή βάση. Επίσης, ακόμη και στο σχολείο, κάποιες φορές έβαζα φίλους μου για να μου αγοράζουν γλυκά όταν δεν είχα την δυνατότητα να βλέπω κινούμενα σχέδια. Μου θύμιζαν την γλύκα που σου δίνει ένα καλό καρτούν όταν κάθεσαι και το βλέπεις. Θυμάμαι επίσης μια φορά στο σχολείο να μας κάλεσαν στην αίθουσα εκδηλώσεων για να δούμε ταινία. Και μας έδωσαν και κανονικό φαγητό να φάμε! Μια μέρα πριν τελειώσουν τα μαθήματα. Εγώ είχα λάχει να πάρω σκέτα δροσερά μακαρόνια με κέτσαπ. Και τότε μας είχαν δείξει τον Λάζλο στη κατασκήνωση...

Από τότε είχα ΕΡΩΤΕΥΤΕΙ το οτιδήποτε έχει να κάνει με κινούμενα σχέδια. Δεν έχανα καρτούν για καρτούν ΠΑΝΤΟΥ. Στη τηλεόραση, στο youtube, στο Netflix... Είχα γεμίσει και σχεδόν όλα μου τα τετράδια με ζωγραφισμένους χαρακτήρες από τα αγαπημένα μου καρτούν. Στη πορεία βέβαια ήρθε και το channel 9, το 0-6, το Smile, το nickelodeon, το Alter και το Star... Έκλεισε όμως το Junior's tv. Έκλεισε και το 0-6. Το channel 9 υπάρχει ακόμη αλλά παιδικά δεν βάζει πια. Έκλεισε και το Alter. Τόσο καλά παιδικά πλέον δεν βάζουν πια... Χρυσές δουλιές έκαναν οι βιντεοταινίες τότε. Ήταν απόλυτος θησαυρός για μένα. Από τότε μάλιστα που έμαθα να γράφω μόνη μου, όποτε ήθελα να κάνω παρασπονδία, δηλαδή, να φάω ένα γλυκό, έβλεπα μια ηχογραφημένη βιντεοταινία. Το κάνω ακόμη και σήμερα κάποιες φορές. Το αξίζω άλλωστε μετά από ατελείωτες ώρες δουλειάς.

Για μένα θα ήθελα πάντα η ζωή μου να είναι μια περιπέτεια. Ένα ατελείωτο γλυκό παραμύθι. Ένα ατελείωτο κυνήγι φαντασίας και χαράς. Έστω μόνο από το nickelodeon, το star και το Smile... Αν και για μένα ακόμη και πιο πάνω από το nickelodeon και το channel 9 ήταν το Junior's tv. Αυτό γνώρισα πρώτο, με τις διαφημίσεις του και το γεγονός ότι έδειχνε ΜΟΝΟ παιδικά και τίποτα άλλο. Η μαγεία για μένα της στιγμής αυτής ήταν το ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ. Το λατρεύω. Φρόντιζα πάντα να διαβάζω για να μπορώ να βλέπω όσο θέλω. Φρόντιζα να έχω φυσικά και δίπλα μου τη Σία και τον Κίμωνα που με ζήλευαν γιατί δυστυχώς ούτε και αυτοί πρόλαβαν τα κανάλια που περιέγραψα πιο πάνω. Τουλάχιστον εγώ πρόλαβα να τα γράψω. Κάτι είναι και αυτό. Πλέον, όποτε στεναχωριέμαι ή νιώθω άσχημα έχω και το youtube. Οι καλές εποχές για μένα εξακολουθούν να έχουν ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΣΗΜΑΣΙΑ για πάντα.

Στη πορεία, έμαθα να ψάχνω και μόνη μου τις σειρές που ήθελα να δω. Είτε στα αγγλικά, είτε στα ελληνικά. Και τα έβρισκα πάντα. Ήταν μαγεία. Μου αρκούσε εμένα αρκετές φορές να κάθομαι και μόνη στο σπίτι, στο δωμάτιό μου και να παρακολουθώ όποια παιδική σειρά ή ταινία ήθελα όποτε ήθελα. Ξεχνούσα τα πάντα και τραγουδούσα και πόζαρα με τους αγαπημένους μου ήρωες. Πάλευα και μαζί τους στον ύπνο μου λες και έπαιζα SmackDown. Πάρε και αυτή, πάρε και αυτή, πάρε και τούτη... Καταλάβατε. Τέλος πάντων... Η ζωή ήταν ωραία και αξιοθαύμαστη πάντα. Διάβαζα για τους αγαπημένους μου ήρωες, τους μιμούμουν, τους θεωρούσα τα πρότυπά μου και είδωλά μου. Ένιωθα λες και ζούσα τη ζωή τους μιας και η δικιά μου ήταν τόσο αδιάφορη και βαρετή...

Μέσα όμως στο μυαλό μου είχα σκεφτεί και επινοήσει μια αγαπημένη μου ηρωίδα. Μια ξανθιά βρικολακίνα με το όνομα Αμάντα που θα μεταμόρφωνε με τα κοφτερά της νύχια και δόντια και τα μεγάλα της χείλη τον κάθε κολλημένο βίγκαν σε κακάσχημο φρύνο. Δεν έχω τίποτα με τους φρύνους. Μη σου πω ότι και εμείς σαν άνθρωποι ώρες ώρες φερόμαστε και χειρότερα από τους φρύνους και γενικά όλα τα ζώα του κόσμου. Τα μάτια μου θέλουν συνέχεια να πορώνονται στα καρτούν. Και μόνο εκεί. Μακάρι να μπορούσα να μείνω μικρή για πάντα να βλέπω Junior's tv πόσο μάλλον να βλέπω για πολλοστή φορά τον Χριστουγεννιάτικο εφιάλτη του Τιμ Μπάρτον και του Χένρι Σέλικ και φυσικά να μουρμουρίζω όλα τα τραγούδια. Και φυσικά από τους χαρακτήρες να εμπνέομαι για να φτιάχνω δικά μου ρούχα και σχέδια. Είμαι ερωτευμενη με τη τηλεόραση. Και τα ηλεκτρονικά παιχνίδια. Είναι η ίδια μου η ζωή η δημιουργία μιας περσόνας.

Νιώθω λες και ταυτίζομαι ΑΠΟΛΥΤΑ με την Ελίνα Μελ Κόκο. Φορώντας μίνι φλοράλ φούστες και πιάνοντας τα ξανθά μαλλιά μου κοτσιδάκια. Και φορώντας ροζ λιπ γκλος με γκλίτερ. Κάποιες φορές μεγάλωνα τα στήθη μου για να είναι σαν της Αμάντας και φορούσα μαύρα ρούχα και μαύρο κραγιόν. Και έφτιαχνα με περίγραμμα τα χείλη μου εμπνεόμενη και από τον Μάριλιν Μάνσον. Κάποιες φορές επίσης τραγουδούσα πάνω στον καναπέ χωρίς βέβαια να έχω φωνή. Αλλά δεν με ένοιαζε. Με αυτά, ξεχνιόμουνα. Ξεχνούσα όλα μου τα προβλήματα.

Τώρα όμως σαν να ξεθώριασαν αυτά. Και μένουν παρά μόνο παιδικά όνειρα. Όνειρα που δεν πραγματοποιήθηκαν ποτέ. Τώρα, μου έρχεται στο μυαλό το τραγούδι της Κόνι Μεταξά, το Αμάν. Που λέει: Έχεις λίγο χρόνο να βρεθούμε; Φτάνει μόνο μια βραδιά. Και θα δεις που όταν ξημερώνει, θα είμαστε αγκαλιά...

Ήθελα πάντα να είμαι αγκαλιά με ένα τάμπλετ και ένα ημερολόγιο. Στο κρεβάτι. Ήθελα πάντα να είμαι αγκαλιά με ένα κινητό και ένα βιβλίο χρωμοσελίδων. Κάτω από τη τραπεζαρία. Ήθελα πάντα να είμαι αγκαλιά με το gameboy του Μηνά. Στον καναπέ. Ήθελα να ξεχάσω τη πραγματικότητα.

Για μια στιγμή, είχα αισθανθεί λες και ήθελα να κάνω πλαστική στον εγκέφαλό μου και να με αλλάξω. Με περίεργες αλληλουχίες που έχω σκεφτεί εγώ με το μυαλό μου μόνη μου. Λες και η ενασχόλησή μου με τη ζωγραφική και τη τηλεόραση Να αλλάξω κάποιους από τους νευρώνες μου για να μην βλέπω την ασχήμια και την αδικία. Να βλέπω μόνο αυτά που θέλω πραγματικά να δω. Για μένα άλλωστε η αρνητικότητα είναι μικρό υποσυνείδητο κομμάτι της θετικότητας που την ενισχύει. Έμμεσα μεν, αλλά την ενισχύει. Δεν βρίσκω νόημα να στηρίξω κάτι αρνητικό. Για μένα η αρνητικότητα φεύγει και στη θέση της η θετικότητα νικάει. Ήθελα πάντα να βλέπω με το γαλάζιο μου μάτι αντί για τι μαύρο τα πράγματα. Όπως και στο καπλάνι της βιτρίνας, της Άλκης Ζέη. Άλλη μια μαγική ιστορία. Που σε ταξιδεύει. Για μένα όταν ανοίγω τα μάτια μου στη τέχνη και κλείνω τα μάτια μου στον αληθινό κόσμο, νιώθω λες και ζω σαν άνθρωπος. Με σάρκα και οστά. Όχι σαν φάντασμα με σάρκα.

Και ξαφνικά ξεκίνησα να σχεδιάζω πέρα από ρούχα και παπούτσια. Τα αγαπημένα μου ήταν οι ροζ και μοβ πλατφόρμες. Και οι γόβες φυσικά. Είτε με λουρί, είτε χορού, είτε 8ποντα, είτε 12ποντα... Δεν έχει σημασία. Για μένα όλα τα παπούτσια με τακούνι είναι ευλογία για τον κάθε άνθρωπο στον κόσμο. Από τις καλύτερες εφευρέσεις στον κόσμο μετά τα κινούμενα σχέδια και τη σοκολάτα. Νιώθω λες και η ζωή μου ήταν Πριν την Τηλεόραση και Μετά τη Τηλεόραση. ΠΤ και ΜΤ. Πως λέμε Προ Χριστού και Μετά Χριστού; Κάπως έτσι. Μπροστά στην οθόνη της τηλεόρασης χαλαρώνεις και αισθάνεσαι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ άνθρωπος και ότι όλα είναι μεν συνηθισμένα αλλά όχι απλά αποδεκτά αλλά και καταπληκτικά ταυτόχρονα...

___________________________________________
Καλησπερούδιααα! Είναι περασμένα μεσάνυχτα αλλά δεν μου έρχεται νύστα... Και λέω θα γράψω... Ελπίζω μόνο να σας άρεσε το κεφάλαιο αν και η αλήθεια είναι ότι γράφτηκε λίιιγο στο φλου... Πόσοι νιώθετε όπως η Χρύσα; Ραντεβού στα σχόλια!

* Το Junior's tv ήταν το πρώτο ΕΒΕΡ κανάλι στην Ελλάδα που πρόβαλε παιδικά και κινούμενα σχέδια στην Αθήνα. Ξεκίνησε τη λειτουργία του το 1992 και έκλεισε μετά από 7 χρόνια, το 1999. Δυστυχώς δεν το πρόλαβα αυτό το υπέροχο κανάλι μιας και όταν είχε κλείσει ήμουν μόλις 5 μηνών... Αλλά δεν πειράζει. Πρόλαβα τουλάχιστον το Channel 9, το 0-6 και το nickelodeon. Αυτό είναι που έχει σημασία. Δυστυχώς το αγαπημένο τότε κανάλι των '90s έκλεισε λόγω τηλεπειρατείας και φυσικά παράνομης λειτουργίας χωρίς άδεια και οι μηνύσεις άρχισαν να πέφτουν σαν τρελές. Σας δίνω εδώ τη φωτογραφία του λόγκο του καναλιού. Το σλόγκαν ήταν: Αυστηρώς ακατάλληλο για ενηλίκους! Όνομα και πράγμα... Είναι ό,τι καλύτερο παιδιά! Πείτε μου όσοι είστε από τότε τι παιδικά βλέπατε από εκεί στα σχόλια!