ΣΗΜΕΡΑ

Αφιερωμένο στην WonderWomanForEver

Τώρα είμαι 22 χρονών. Έχω τελειώσει το τμήμα Καλών Τεχνών. Έχω κάνει όλα τα βασικά μαθήματα με κλίση στο σχέδιο και στο σχέδιο μόδας. Έχω κρατήσει ΟΛΕΣ τις ζωγραφιές μου από τότε που ήμουν έξι χρονών που άρχισα να ζωγραφίζω. Έβρισκα την τότε παρηγοριά μου.

Η μαμά από την άλλη, ήταν διαρκώς πάνω από το κεφάλι μου. Στο σχολείο αν με έπιανε να τρώω κάτι ανθυγιεινό μου έκανε παρατήρηση. Μετά το σχολείο ΠΑΝΤΑ με πήγαινε εκείνη με τα πόδια στο σπίτι, στο δημοτικό τουλάχιστον, για να μην της ξεφύγω και αγοράσω κάτι ανθυγιεινό. Και φυσικά όταν ζωγράφιζα είχα γκρίνια. Με ανάγκαζε πάντα να χρησιμοποιώ τα χαρτιά μου από τις δύο μεριές και δεν με άφηνε να παίρνω όσα ήθελα. Προτιμούσε να ζωγραφίζω στον υπολογιστή της, ή στον υπολογιστή του Μηνά, με τη διαφορά ότι με ΤΙΠΟΤΑ δεν μου αγόραζε δικό μου υπολογιστή.

Έπρεπε κάθε μέρα πέρα από σαλάτα να τρώω και λαχανικά. Και ό,τι πλαστικό βίγκαν προιόν μου πάσαραν κάθε μέρα. Αναγούλιαζα και μποχούσα, αλλά τι να κάνουμε. Έπρεπε να υποταχθώ αναγκαστικά. Τουλάχιστον δεν έτρωγα μανιτάρια. Πάλι καλά να λέμε. Δεν είχα καμία όρεξη να τρέχω στα νοσοκομεία πάλι! Επίσης, το κάθε φαγητό που έτρωγα μου έδινε μια περίεργη υπερένταση. Αλλά οι γονείς μου ακόμη και να μην ήταν από τους ανθρώπους που κοιμόντουσαν το μεσημέρι, ήταν από τους ανθρώπους που ήθελαν ησυχία το μεσημέρι. Όχι για να κοιμηθούν. Αλλά για να δουλέψουν. Ο μπαμπάς είναι τραπεζικός και στη δουλειά του, του πίνουν το αίμα και του βγάζουν το λάδι με τα τηλεφωνήματα και τα αιτήματα εξυπηρέτησης. Η μαμά όπως ξέρετε, είναι δασκάλα στο δημοτικό που πήγαινα εγώ και το αίμα και το λάδι της, της βγαίνουν από τα μικρά παιδάκια που όλο στριγγλίζουν και ουρλιάζουν αλλά και από τα πάρε δώσε με άλλους δασκάλους. Άλλα παιδιά όμως με τα οποία έκανα παρέα από το τμήμα που δίδασκε, στη τετάρτη δημοτικού μου έλεγαν ότι τους μίλαγε διαρκώς στο μάθημα της γυμναστικής και των θρησκευτικών για την υγιεινή διατροφή και τον βιγκανισμό και κόντευαν να τρελαθούν.

Οκέι, σέβομαι όλα αυτά, σέβομαι το γεγονός ότι θέλουν ησυχία αλλά δεν σέβομαι το γεγονός ότι δεν μπορώ να φάω ό,τι θέλω όσο είμαι κάτω από το ίδιο κεραμίδι με αυτούς. Καταλαβαίνω ότι πρέπει να χαλιναγωγώ την υπερέντασή μου γιατί η μαμά και ο μπαμπάς δουλεύουν πολλές ώρες και στο σπίτι θέλουν ηρεμία για να μπορούν να συνεχίζουν έτσι ώστε να έχουμε εμείς όσα περισσότερα γίνεται, αλλά μου φαίνεται αδύνατον. Πραγματικά.

Θέλω να σηκωθώ, να τρέξω, να χορέψω. Αλλά αναγκάζομαι να περιορίζομαι στο μπαλκόνι του δωματίου μας αναγκαστικά. Είτε με μουσική, είτε χωρίς. Δύσκολα λες όμως ότι τα καταφέρνεις. Ακόμη και με μια καλή και υγιεινή διατροφή, πάλι θα κουραστείς. Η ενέργεια δεν είναι ατελείωτη...

Ένα όμως πράγμα με κάνει να νιώθω ευγνώμων. Το γεγονός ότι όντως τα λαχανικά μου έχουν δώσει περισσότερη ενέργεια. Γιατί, έπρεπε δυστυχώς να δουλεύω σκληρά για να έχω χρήματα να σπουδάσω. Σπούδασα όπως σας είπα, στη Καλών Τεχνών. Παράλληλα όμως, δούλευα ως πωλήτρια σε μαγαζί με ρούχα. Είχα ενέργεια και μου άρεσε που εργαζόμουν σε ένα περιβάλλον που αγαπούσα, αλλά αισθανόμουν άσχημα που δεν μπορούσα να αισθανθώ τη χαρά του κορεσμού όταν τρως αλλά και του καλού μεσημεριανού ύπνου. Όχι απαραίτητα για ξεκούραση. Αλλά πιο πολύ για να μείνω μόνη μου με τον εαυτό μου και για να καθαρίσω τις σκέψεις μου. Αρκετές φορές έπρεπε να δουλεύω 12 και 14 ώρες... Αλλά τι να έκανα. Είχα ανάγκη τα λεφτά για να μπορώ να κάνω τη ζωή μου. Και η σχολή ήταν στον Ρέντη. Παράλληλα είχα σπουδάσει και σε ένα ιδιωτικό ΙΕΚ σχέδιο μόδας και δούλευα σκληρά για να πετύχω αυτό που θέλω. Δεν είχα όμως πάντα χρόνο για μένα.

Είχα ακούσει επίσης στη σχολή ιστορίες για μια παρέα φοιτητών που έγιναν βίγκαν προσωρινά για να μπορούν να ανταπεξέλθουν στις δυσκολίες της φοιτητικής ζωής. Έπαιρναν βέβαια συμπληρώματα με υγιή τρόπο και ευτυχώς δεν μας έπρηζαν με τα διατροφικά τους πιστεύω. Παρόλα αυτά, όλοι τους μετά, απέκτησαν είτε προβλήματα στο στομάχι, είτε ήταν εξαντλημένοι από τη κούραση. Σαν τα κοάλα. Και μετά αφού αποφοίτησαν, το παράτησαν. Έτσι έπρεπε εξάλλου! Μπράβο τους πάντως που είχαν τα κότσια να αλλάξουν. Και ας τους έκραζαν μετά, οι οικείοι τους.

Όμως να λέμε και τα θετικά της υπόθεσης. Ήμουν πάντα πολύ καλή μαθήτρια. Όταν μπήκα στο γυμνάσιο, η μαμά είδε ότι εξακολουθούσα να διαβάζω όσο έπρεπε και έτσι στα Χριστούγεννα μου έκανε δώρο έναν φορητό υπολογιστή! Ο μπαμπάς μου έκανε δώρο ένα ΥΠΕΡΟΧΟ πανάκριβο mp3 και ακουστικά ασύρματα για να μπορώ να ακούω μουσική όσο θέλω και να μην ενοχλώ κανέναν. Κινητό μου αγόρασαν έτσι κι αλλιώς όταν μπήκα στο γυμνάσιο για να είμαι λίγο πιο ανεξάρτητη. Ο Μηνάς όμως άρχισε να μου κάνει τα ΚΑΛΥΤΕΡΑ δώρα από όλα. Τότε, ο Μηνάς μου έκανε δώρο ένα υπέροχο μπλοκ σχεδίου και ένα σετ με μελανοδοχείο. Και κάθε μεσημέρι που γύριζε από το σχολείο, μου αγόραζε μια μικρή σοκολάτα! Και την έτρωγα στο δωμάτιό μας πάντα για να μη μας ανακαλύψουν. Είχα κρατήσει και το πρώτο περιτύλιγμα από την πρώτη σοκολάτα που μου είχε πάρει ως ενθύμιο της αγάπης του προς εμένα.

Αχ ο Μηνάς! Τι καλό παιδί που είναι! Χρυσός άνθρωπος! Λιγομίλητος, ντροπαλός, εργατικός... Αλλά του ερχόταν πάντα πολύ φυσικά όλο αυτό. Δεν προσποιούταν ποτέ και για κανέναν. Πάντα σου έλεγε αυτό που ήθελε να σου πει. Και όταν σε έκρινε, σε έκρινε με έναν υπέροχο τρόπο που δεν σε πλήγωνε. Αν άκουγες τη συμβουλή του ΠΑΝΤΑ έβρισκες τον σωστό δρόμο στη ζωή σου. Είχε μακριά μαύρα μαλλιά από τότε που τον θυμάμαι. Ολόισια και στιλπνά. Ήταν λίγο γεμάτος βέβαια αλλά ήταν ένας άνθρωπος γλυκήτατος. Που πάντα κοιτούσε τη δουλειά του και ποτέ δεν σε ενοχλούσε. Ήταν δυνατός με τον δικό του τρόπο. Και ήταν στη τάξη του ο καλύτερος μαθητής. Έβγαλε ΟΛΑ ΤΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΤΟΥ με 20. Πηγαίναμε στο ίδιο λύκειο, στο 7ο λύκειο Αθηνών. Και όταν πήγαμε να τον καμαρώσουμε που αποφοιτούσε, όταν ανακοίνωσαν το όνομά του για να πάρει το αριστείο του, τον καμαρώσαμε όλοι μαζί. Μιας και ό,τι δούλεψε, το δούλεψε με το σπαθί του. Με την αξία του. Ήταν ΕΙΔΩΛΟ για μένα. Ήμουν πάντα πολύ περήφανη για αυτόν. Ποτέ δεν υπερηφανεύτηκε για αυτά που πέτυχε στη ζωή του. Ήταν πάντα πολύ μετριόφρων και προσγειωμένος. Ήταν και στη πρώτη γραμμή ΚΑΘΕ σχολικού πρότζεκτ που γινόταν μετά τα μαθήματα. Και διοργάνωνε μέχρι και παιχνίδια με τάπες στο δημοτικό. Αλλά ποτέ δεν προκαλούσε.

Και στο δωμάτιό μας που το μοιραζόμασταν, ΠΟΤΕ δεν αντιμετώπισα πρόβλημα μαζί του. Έκανε πολύ ήσυχα τη δουλειά του και σπάνια εγώ του ζητούσα βοήθεια με τα μαθήματά μου μιας και πρόσεχα πάντα στη τάξη, στο μάθημα. Κάποιες φορές βέβαια, όταν έλειπε η μαμά και ο μπαμπάς, τον έβαζαν να με εξετάζει, αλλά το έκανε πάντα με ευχαρίστηση. Ποτέ δεν του φάνηκε αγγαρεία.

Θυμάμαι όμως μια μέρα του Φλεβάρη που μπορούσαμε για μια ολόκληρη μέρα να κάνουμε ό,τι θέλαμε. Ο Μηνάς, τότε ήταν 20. Εγώ ήμουν 17. Ο Μηνάς σπούδαζε χημικός και παράλληλα εργαζόταν ως πωλητής σε βιβλιοπωλείο. Του έδωσαν και μια μέρα ρεπό και κατεβήκαμε στο κέντρο της Αθήνας μεταμφιεσμένοι. Απόκριες ήταν εξάλλου. Αυτός ήταν ντυμένος ληστής. Εγώ ήμουν Σαμάρα Μόργκαν. Περπατούσαμε, ρεμβάζαμε και λέγαμε Ο,ΤΙ ΜΑΛΑΚΙΑ μας κατέβαινε στο κεφάλι. Και με πήγε σε ένα σουβλατζίδικο απέναντι από ένα κλαμπ στη πλατεία Συντάγματος.

Και τι έκπληξη! Ο Μηνάς κατέβασε ΔΥΟ ΠΙΤΟΓΥΡΑ στο λεπτό. Παραξενεύτηκα. Δεν χρειάστηκε όμως να τον ρωτήσω γιατί. Κατά βάθος είχαμε και εμείς την ίδια εμπιρεία όσο αναφορά το φαγητό και επιθυμία. Ο Μηνάς ήταν από αυτούς τους ανθρώπους που δεν χρειαζόταν να τον ρωτήσεις γιατί, τι, που και πως... Καταλάβαινες αμέσως τι ήθελε και πως το ήθελε. Ήταν ένας άνθρωπος ταπεινός και σώφρων. Τον αγαπούσα τόσο πολύ για αυτό...

Δεν έμεινα όμως εκεί. Συνεχίσαμε τις βλακείες μας όπως πάντα. Όλα ήταν όπως ακριβώς τα ήθελα πάντα. Ο Μηνάς ήταν διαμάντι. Χρυσός για μένα. Κάποιες φορές που δεν είχε δουλειές μου μάζευε τα πράγματα που είχα σκόρπια στο δωμάτιό μας και στη τραπεζαρία όταν εγώ δεν είχα χρόνο για να τα μαζέψω. Ο Μηνάς θα έλεγα ότι ήταν και είναι σαν βοηθός για μένα.

Σαν χαρακτήρες όμως ήμασταν η μέρα με τη νύχτα. Αυτός προτιμούσε να έχει την ησυχία του στο σπίτι, μετά τη σχολή και τη δουλειά του, ενώ εγώ γούσταρα να βγαίνω έξω στα κλαμπ, στις παμπ, στα μπαρ και στα εστιατόρια. Πάντα μου άρεσε να ντύνομαι ωραία, να έχω πολλούς φίλους και φυσικά να έχω γενικά, έντονη κοινωνική ζωή. Οι μόνες φορές που βγαίναμε έξω ο Μηνάς και εγώ, ήταν όταν είχε τα γενέθλιά του ή τη γιορτή του. Έτσι ήθελε. Αλλά δεν τον πείραζε.

Ο Μηνάς μάλιστα, κάποιες φορές, όταν ήταν στις καλές του, μου έδινε ιδέες για ζωγραφιές μου. Μου έλεγε κάτι ΙΔΕΑΡΕΣ που τρελαινόμουν. Και ενσωματωνόταν τέλεια και με τα κοινωνικά μηνύματα που ήθελα να περάσω. Αλλά και με την διάθεσή μου για διασκέδαση. Ήταν όλα πανέμορφα. Μάλιστα ήταν και ο καλύτερος κριτής που είχα ποτέ. Ο καλύτερος, ο πιο ευρηματικός και ο πιο αυστηρός.

Ήταν ένας άνθρωπος που με ηρεμούσε. Και οι γονείς μας χαιρόντουσαν που μας έβλεπαν αγαπημένους. Αλλά στο φαγητό ήταν κάθετοι. Εξακολουθούσαν να μας ταίζουν την βίγκαν νοοτροπία τους. Τι πεισματάρηδες! Αλλά το ανεχόμασταν αναγκαστικά. Δεν μπορούσαμε και αλλιώς.

Παρόλα αυτά, τελείωσα τις σχολές μου με άριστους βαθμούς και πήρα και δυο πτυχία. Τώρα πλέον πρέπει να ψάξω για δουλειά. Δύσκολο βέβαια, αλλά θέλω πολύ να δουλέψω. Ήθελα από πάντα να έχω δικά μου λεφτά, δικά μου πρότζεκτ και φυσικά δικά μου σχέδια.

Στο σπίτι μας είχαμε πάντα ηρεμία. Άλλωστε ήμουν και άνθρωπος που είχε μεσότητα και ισορροπία. Έξω φασαρία, μέσα ησυχία. Μου αρέσει η πειθαρχεία και η θέσπιση κανόνων. Είναι αυτά που μας δένουν σαν ανθρώπους στη κοινωνία. Χωρίς αυτά, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα στη ζωή σου. Χωρίς δούναι, δεν μπορείς να έχεις λαβείν. Χωρίς εργάζειν δεν μπορείς να έχεις ζητείν. Πρέπει διαρκώς να δουλεύεις σκληρά και να προσπαθείς για να πετύχεις τα όνειρά σου. Δεν μπορείς να τα έχεις συνέχεια όλα έτοιμα. Η ζωή είναι δύσκολη και γεμάτη απαιτήσεις. Πρέπει να ανταποκρίνεσαι και να μην επαναπαύεσαι. Πρέπει να είσαι παραγωγικός και τίμιος. Εσύ ο ίδιος καθορίζεις τη τύχη σου και τα βήματά σου.

Αυτό ήταν κάτι που μου έμαθαν η μαμά και ο μπαμπάς. Για αυτό χαίρομαι πάρα πολύ. Δεν υπάρχει τίποτα ωραιότερο εξάλλου από τη σκληρή εργασία.

Βέβαια όμως στη πορεία, μια βδομάδα όταν πήρα το πτυχίο μου, συνέβησαν δύο πράγματα που με συγκλόνισαν. Η γιαγιά δυστυχώς αρρώστησε βαριά με λευχαιμία. Και εγώ δεν έβρισκα δουλειά ούτε για αστείο. Τα βάσανά μου, όσο σωστή και να ήμουν με βάση την οικογένειά μου τώρα ξεκινούσαν...

___________________________________________
Καλησπερούδια!!! Ελπίζω να είστε όλοι καλά! Πως σας φάνηκε ο Μηνάς; Περιμένω τα σχόλιά σας! Τα λέμε σύντομα!