Δεν είναι καθόλου εύκολο να είσαι βίγκαν. Καθόλου μάλιστα. Μποχάς κάθε μέρα και αναγουλιάζεις όταν τρως. Νιώθεις λες και θα αφήσεις τα κόκκαλά σου στον τόπο. Νιώθεις λες και λίγο ακόμη και θα εκραγεί το μυαλό σου από όλα αυτά τα προβλήματα που ακούς και γίνονται έξω στον κόσμο. Νιώθεις λες και πρέπει πλέον να κάνεις μόνο πράγματα που πρέπει και όχι πράγματα που αγαπάς. Νιώθεις λες και είσαι σε αυτόν τον κόσμο μόνο και μόνο για να πετύχεις έναν στόχο και όχι επειδή θέλεις να ζήσεις τη ζωή σου. Νιώθεις λες και εσύ σαν άνθρωπος δεν έχεις πια αξία. Νιώθεις λες και όλα πρέπει να τα κάνεις με βάση έναν κώδικα αγνότητας. Το Πρέπει αντικαθιστά τη Ζωή. Πόσο τα σιχαίνομαι αυτά! Αν ήταν να ζήσω σε έναν ιδεατό κόσμο, θα ήταν ο κόσμος της αλληλοσυμπλήρωσης, όχι του μηδενισμού. Γιατί, για μένα, αυτό έχει αξία.