ΙΟΛΗ

Η απόλαυση που πήρα βλέποντας την έκφραση του όταν του ανακοίνωσα πως ήμουν σύμφωνη με τον όρο του ήταν αρκετή για να μου φτιάξει τη διάθεση για το υπόλοιπο της ημέρας! Έπειτα εκείνος αποχώρησε από το δωμάτιο με φανερό εκνευρισμό και εγώ πανευτυχής για την νίκη μου, αφού συμπλήρωσα μια φόρμα με τα στοιχεία μου και την άφησα στον Μιχάλη, έφυγα για την αγορά. Είχα σκοπό να το γιορτάσω απόψε και αυτή την φορά δε θα μου το χαλούσε κανένας Αχιλλέας! Μία ώρα αργότερα βρισκόμουν στα μαγαζιά και ψώνιζα για αύριο. Είχα πάρει ήδη τηλέφωνο την Ιωάννα και κανονίσαμε να συναντηθούμε στο κέντρο. Μέχρι να έρθει είχα στη διάθεση μου τουλάχιστον μια ωρίτσα την οποία σκόπευα να αξιοποιήσω πολύ εποικοδομητικά δοκιμάζοντας συνολάκια και αξεσουάρ. Μετά από αρκετό ψάξιμο κατέληξα σε μία κόκκινη σορτς σαλοπέτα, ένα λευκό φόρεμα με δαντέλα και ένα ψάθινο καπέλο.

Όπως περπατούσα προς το σημείο συνάντησης μας την προσοχή μου τράβηξε μία βιτρίνα με άκρως αποκαλυπτικά σέξι εσώρουχα. Μεγαλύτερη εντύπωση μου έκανε ένα σετάκι με λευκά δαντελωτά εσώρουχα στο κέντρο της βιτρίνας. Για μερικά δευτερόλεπτα έμεινα να τα χαζεύω. Μου άρεσαν αρκετά αλλά τα έβλεπα να μένουν και αυτά στο συρτάρι μαζί με όλα τα προηγούμενα. Θυμάμαι σαν χθες την μέρα που με είχε αναγκάσει η τότε φίλη μου από τη Θεσσαλονίκη να τα αγοράσω. Ήταν η πρώτη μου σχέση με έναν συμφοιτητή μου από τη σχολή. Ήμασταν σχεδόν ένα μήνα μαζί και είχε αρχίσει να με πιέζει να ολοκληρώσουμε την σχέση μας. Η αλήθεια ήταν πως αυτό που με είχε τραβήξει στον Λουκά ήταν το χιούμορ του και η σπιρτάδα του. Γνωριστήκαμε σε ένα φοιτητικό πάρτι και από τότε ήμασταν αχώριστοι. Αρχικά κάναμε παρέα ως φίλοι ·δεν τον είχα δει ποτέ με διαφορετικό μάτι μέχρι την ημέρα που μου εκμυστηρεύτηκε πως από την πρώτη στιγμή ήταν τσιμπημένος μαζί μου. Ήταν μεγάλο λάθος εκ μέρους μου να ξεκινήσω κάτι μαζί του δίχως να τρέφω πραγματικά ερωτικά  αισθήματα για εκείνον. Βλέποντας το πλέον με πιο ώριμο μυαλό ξέρω πως ο λόγος που έκανα σχέση μαζί του ήταν μόνο και μόνο γιατί ήθελα να νιώσω και εγώ πως είναι αυτό το συναίσθημα του να είσαι σε σχέση και να έχεις αγόρι, για το οποίο άκουγα συνέχεια από τις φίλες μου από το Λύκειο κιόλας. Όταν άρχισε να με πιέζει όλο και περισσότερο για να κάνουμε έρωτα βαθιά μέσα μου ήξερα πως όλο αυτό θα τελείωνε γρήγορα. Δεν σκόπευα να προχωρήσω μαζί του, ακόμα και αν πήγαινα για ψώνια με την φίλη μου για καινούργια  εσώρουχα και της ζητούσα συμβουλές για την πρώτη μου φορά. Βαθιά μέσα μου το ήξερα πως δε θα το έκανα και ας προσπαθούσα να κρύψω τις φοβίες και την ανασφάλεια μου. Λίγες μέρες πριν την επέτειο μας για τον ένα μας μήνα μαζί ήμουν σε αναμμένα κάρβουνα. Δεν πήγαινε άλλο! Ήθελα να χωρίσω μαζί του. Δυστυχώς η ευτυχώς μου το έκανε ακόμα πιο εύκολο καθώς τον έπιασα επ' αυτοφώρω να με απατάει με μία από τις συμφοιτήτριες μου.

Ο ήχος του κινητού μου που χτυπά με επαναφέρει στην πραγματικότητα. Η Ιωάννα με ενημερώνει πως βρίσκεται κιόλας στην πλατεία και με περιμένει. Μερικά λεπτά αργότερα συναντιόμαστε και προτού της πω το οτιδήποτε περί δουλειάς προτείνω να πάμε σε μία καφετέρια ώστε να μιλήσουμε με την ησυχία μας. Αφού καθίσουμε σε ένα γωνιακό τραπεζάκι και παραγγείλουμε τους καφέδες με ρωτάει γεμάτη αγωνία:
«Λοιπόν;; Τι έγινε;; Την πήρες τη δουλειά;;»
Την κοιτάζω ανέκφραστη για μερικά δευτερόλεπτα θέλοντας να την ψαρώσω. Δε κρατιέμαι για πολύ και με ένα χαμόγελο μέχρι τα αφτιά τσιρίζω «ΝΑΙ!!!».
«Δε στο είπα εγώ πως τζάμπα ανησυχούσες τόσο καιρό;; Αχχ!! Είμαι τόσο χαρούμενη για σένα!!»
«Εγώ να δεις Ιωάννα μου!! Επιτέλους όλα θα μπουν σε μία τάξη!» Το ελπίζω τουλάχιστον..  «Βέβαια συμφωνήσαμε να ξεκινήσω πρώτα για μια βδομάδα δοκιμαστικά και αν όλα πάνε καλά να μπω κανονικά, αλλά ο Μιχάλης είναι τόσο σίγουρος για μένα που με θεωρεί ήδη εργαζόμενη του.»
«Δηλαδή όλα καλά με τον Μιχάλη έτσι;»
«Δε θα μπορούσαν να είχαν πάει καλύτερα με τον Μιχάλη..» Άλλος είναι το θέμα..
«Το λες λίγο διστακτικά ή μου φαίνεται;»
«Θυμάσαι που μου είχες πει πως ο Μιχάλης έχει και έναν συνέταιρο φίλο του στο γυμναστήριο;»
«Ναι. Αυτός είναι το πρόβλημα;»
«Ακριβώς.. Και δεν φαντάζεσαι και ποιος είναι..!»
«Ποιος καλέ; Τον ξέρουμε;»
«Και απ' την καλή και κυρίως απ' την ανάποδη!»
Σκέφτεται για λίγο αλλά φαίνεται πως δεν της έρχεται κανένας στο μυαλό.
«Θυμάσαι ποιος παραλίγο να με πατούσε προχθές;»
«Πλάκα κάνεις! Ο Αχιλλέας; Από που και ως που;»
«Αυτό αναρωτιέμαι και εγώ.. Από όταν πάτησα το πόδι μου στη Ρόδο πέφτω συνέχεια πάνω του. Καταλαβαίνεις τι έχει να γίνει με αυτόν για αφεντικό μου έτσι; Αν δεν ήταν και ο Μιχάλης δεν πρόκειται να την έβγαζα εκεί μέσα..»
«Τι να πω βρε κορίτσι μου.. Και εγώ ιδέα δεν είχα.. Μάλιστα μου κάνει και εντύπωση που δεν αναφέρθηκε κάτι τόσες μέρες..»
«Α και δε σου είπα και το καλύτερο!»
«Ωχ.. Έχει κι άλλο;»
«Ο Αχιλλέας δε δεχόταν να δουλέψω αν δεν ξεκινούσα επιτόπου.»
«Κάτσε, μπάστα! Τι εννοείς επιτόπου;» με κοιτάζει παγωμένη
«Αυτό ακριβώς που κατάλαβες. Από αύριο κιόλας πιάνω δουλειά!» λέω προσποιούμενη τη χαρούμενη
«Και τι; Πάνε τα σχέδια μας για ολονύχτια πάρτι, ξενύχτια και ξεφάντωμα;» με κοιτάζει με λυπημένα ματάκια
«Όχι βρε χαζό! Το ένα δεν αναιρεί το άλλο· όλα όσα είπαμε θα τα κάνουμε. Εξάλλου δε θα δουλεύω κάθε μέρα, έχω και κενά.»
«Μου το υπόσχεσαι;»
«Υπόσχομαι! Αα και όσο για το βράδυ έχω σχέδια! Θα το γιορτάσουμε!!!»

Όταν φτάσαμε στο σπίτι ήμουν πτώμα. Το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να αφαιρέσω τα ρούχα μου και να βυθιστώ στη μπανιέρα, αφού πρώτα τη γέμισα με ζεστό νερό και έλαια. Είχα προνοήσει μάλιστα να βάλω και μουσική να παίζει από το κινητό όσο εγώ θα πλέω σα νούφαρο, συνήθεια που μου είχε μεταδώσει η μητέρα μου από πολύ μικρή.

Στο μυαλό μου επικρατούσε ένα χάος! Το άγχος για την πρώτη μέρα στη δουλειά, το πως θα τα βγάλω πέρα με τον Αχιλλέα ως αφεντικό μου, η νέα μου ζωή στη Ρόδο, πέρα από το γεγονός πως σύντομα έπρεπε να αρχίσω και το ψάξιμο για διαμέρισμα..

Από τις σκέψεις μου με έβγαλε ο ήχος κλήσης του κινητού μου. Βγήκα βιαστικά από τη μπανιέρα και κοίταξα προς το μέρος του. Προς μεγάλη μου χαρά ήταν η μανούλα μου! Πριν προλάβω να το σηκώσω είχε ήδη σταματήσει να χτυπάει. Αποφάσισα να ντυθώ πρώτα και μετά να την καλέσω πίσω για να μιλήσουμε, είχαν περάσει και αρκετές μέρες από την τελευταία φορά που τηλεφωνηθήκαμε.
Φόρεσα άνετα ρούχα του σπιτιού, μιας και απόψε σκόπευα να προτείνω στην Ιωάννα να το γιορτάσουμε μέσα οι δυο μας. Ήθελα να αποκλείσω και την παραμικρή πιθανότητα οποιαδήποτε ανεπιθύμητης συνάντησης, ειδικά ένα βράδυ πριν από την πρώτη μου μέρα στη δουλειά.

Κατευθύνθηκα προς το σαλόνι, ξάπλωσα στον καναπέ και κάλεσα πίσω την μαμά μου. Στο δεύτερο κιόλας χτύπο το είχε σηκώσει!

- Που είσαι βρε κορίτσι μου; Τόσες μέρες και ούτε ένα τηλέφωνο! Άμα δεν πάρω εγώ... τίποτα πάει μας ξέχασες ήδη!
- Από τώρα αρχίσαμε τα παράπονα βρε μαμά; Στο μυαλό μου σε είχα, θα σου τηλεφωνούσα έτσι κι αλλιώς σήμερα.
- Μου έλειψες βρε Ιόλη μου.. Χωρίς εσένα λείπει από το σπίτι η ζωντάνια!
- Ε τώρα νομίζω υπερβάλλεις μανούλα μου. Εγώ πάλι πιστεύω πως εσύ και ο μπαμπάς την έχετε κατά βρει αυτές τις μέρες  χωρίς εμένα στα πόδια σας!, της λέω και γελάω
- Τι είναι αυτά που λες παιδί μου; Εσύ δεν ήσουν και δε θα είσαι ποτέ βάρος για μας και το ξέρεις!
- Έλα βρε μαμά πως κάνεις έτσι, σε πειράζω! Άστα τώρα αυτά, έχουμε πιο σημαντικά θέματα να συζητήσουμε! Όπως παραδείγματος χάρη για το γεγονός ότι..... πήρα τη δουλειά και ξεκινάω από αύριο κιόλας!!!!, λέω τσιριχτά
- Αυτά είναι υπέροχα νέα κορίτσι μου! Εμείς ήμασταν σίγουροι για σένα πως θα τα κατάφερνες!
- Το ξέρω μανούλα μου, το ξέρω! Μη μας πιάσουν όμως τώρα τα ζουμιά ε;

Μετά από ένα αρκετά μεγάλο τηλεφώνημα και αφού εξήγησα στη μαμά μου για το πως έχει η κατάσταση στη δουλειά και της έκανα μία συνοπτική περιγραφή των αφεντικών μου την αποχαιρέτησα και της υποσχέθηκα να της τηλεφωνήσω σύντομα ξανά.
Έπειτα πήγα στο δωμάτιο και πρότεινα την ιδέα που είχα για απόψε στην Ιωάννα. Είχα σκεφτεί αντί για έξοδο να καθόμασταν μέσα να παραγγείλουμε φαγητό και να πιούμε κρασί στο μπαλκόνι. Εξάλλου δεν θέλω και να ξενυχτήσω· αύριο πρέπει να είμαι φρέσκια και ξεκούραστη. Ευτυχώς φάνηκε το ίδιο χαρούμενη με μένα για την πρόταση μου, ήταν μια ευκαιρία να χαλαρώσουμε και να κουβεντιάσουμε ήσυχα χωρίς παρεμβολές όπως είπε και η ίδια.
Τελικά  καταλήξαμε να παραγγείλουμε δύο οικογενειακές πίτσες, εγώ χωριάτικη φυσικά και η Ιωάννα σπέσιαλ, τις οποίες συνοδεύσαμε με ένα ποτήρι κόκκινο κρασί.

«Πρέπει σιγά σιγά να αρχίσουμε και το ψάξιμο για το διαμέρισμα μου.»
«Πάντως ξέρεις πως θα ήταν μεγάλη μου χαρά να μείνεις μαζί μου..» μου λέει η Ιωάννα με παράπονο προσπαθώντας να με πείσει
«Τα έχουμε πει αυτά ξανά και ξανά! Είναι ένα βήμα που είναι καιρός και εγώ να κάνω στη ζωή μου, θέλω να το ζήσω στο έπακρο. Εξάλλου συνέχεια μαζί θα είμαστε και το ξέρεις!»
«Εντάξει εντάξει, αμάν! Είπα και εγώ να κάνω μια τελευταία προσπάθεια μπας και... αλλά ξέρω πως αν βάλεις κάτι στο μυαλό σου δε στο βγάζει κανείς από κει μέσα!» μου πιέζει το κεφάλι με τις παλάμες της θεατρικά και σκάμε και οι δύο στα γέλια.
Η υπόλοιπη βραδιά κυλάει ευχάριστα με συζήτηση, πολύ γέλιο, και πολύ φαγητό!

Το επόμενο πρωί ο ήχος από το ξυπνητήρι του κινητού μου με κάνει να πεταχτώ όρθια από το κρεβάτι γεμάτη ενθουσιασμό και άγχος. Κοιτάζω προς την μεριά της Ιωάννας και το μόνο που κάνει είναι να αλλάξει πλευρό ενοχλημένη. Σηκώνομαι και αφού πλυθώ στην τουαλέτα κατευθύνομαι προς την κουζίνα και ετοιμάζω στα γρήγορα έναν καφέ. Τον παίρνω στο δωμάτιο και όσο τον πίνω χτενίζω τα μαλλιά μου και βάφομαι ελαφριά, ίσα ίσα να καλύψω τους μαύρους κύκλους. Έπειτα φοράω ένα μαύρο κολάν και ένα κολλητό αμάνικο μπλουζάκι στο ίδιο χρώμα και πιάνω τα μαλλιά μου σε μία σφιχτή αλογοουρά. Παίρνω το μαύρο σακίδιο πλάτης μου και αφού βάλω μέσα το κινητό μου, το πορτοφόλι και ένα μπουκάλι με κρύο νερό από το ψυγείο βγαίνω από το διαμέρισμα. Παίρνω το πρώτο ταξί που περνάει από μπροστά μου και μέσα σε λίγα λεπτά βρίσκομαι έξω από το γυμναστήριο. Βγάζω το κινητό μου από την τσάντα και κοιτάζω την ώρα. Είναι 9 παρά τέταρτο, πράγμα που σημαίνει πως είχα φτάσει ένα τέταρτο νωρίτερα, μιας και το ωράριο μου ξεκινούσε από τις 9 και τελείωνε στις 4. Χαρούμενη με το κατόρθωμα μου, δίχως έτσι να αφήνω το παραμικρό περιθώριο στον Αχιλλέα για να με υποβιβάσει, βηματίζω προς την είσοδο του κτηρίου.

Στην υποδοχή συναντάω τον Μιχάλη, ο οποίος με καλημερίζει και με καλωσορίζει στη δουλειά. Έπειτα μου αναθέτει κάποια καθήκοντα που επείγουν για σήμερα και φεύγει για το γραφείο του. Ανακουφίζομαι που δεν χρειάστηκε να συναντήσω τον Αχιλλέα και υποθέτω πως θα παραδίδει κάποιο μάθημα ή πως θα βρίσκεται στο γραφείο του. Χωρίς να χάνω πολύτιμο χρόνο ξεκινάω να δουλεύω. Τρεις ώρες αργότερα και είμαι ήδη αρκετά μπροστά· έχω περάσει τα στοιχεία των νέων μελών, έχω τηλεφωνήσει σε μία λίστα από πελάτες για να τους ενημερώσω για αλλαγές στο πρόγραμμα και το μόνο που μου έχει μείνει είναι να ρυθμίσω κάποιες ώρες στα τμήματα του Αχιλλέα.

Λίγο πριν ξεκινήσω έρχεται ο Μιχάλης και μου ζητάει αν δε μου κάνει κόπο να φέρω τέσσερα σάντουιτς από τον απέναντι φούρνο. Δέχομαι με χαρά και αφού μου δώσει ένα χαρτονόμισμα μου ζητάει να αγοράσω και ό,τι άλλο θέλω για μένα και έπειτα να κάνω ένα διάλειμμα και να ξεκουραστώ.
Τον ευχαριστώ και ξεκινάω για τον φούρνο.

Όταν επιστρέφω πηγαίνω από το γραφείο του Μιχάλη και αφού του δώσω τα σάντουιτς και τα ρέστα μου ζητάει να πάω τα δύο από τα τέσσερα στον Αχιλλέα. Τα παίρνω και κατευθύνομαι προς το γραφείο του. Το άγχος μου με κυριεύει και μένω παγωμένη για μερικά δευτερόλεπτα. Σκέφτομαι ή τώρα ή ποτέ και χτυπάω την πόρτα. Περιμένω, αλλά απάντηση καμία. Χτυπάω  ξανά, πιο επίμονα αυτή την φορά, αλλά εξακολουθώ να μην ακούω κάτι. Ανοίγω την πόρτα με φόρα και προς έκπληξη μου το γραφείο του είναι άδειο. Παίρνω τη σακούλα με τα σάντουιτς και κατευθύνομαι προς την  μεγάλη αίθουσα με τα μηχανήματα, εφόσον δεν έχει μάθημα τέτοια ώρα το πιο πιθανόν είναι να βρίσκεται εκεί.
Ανοίγω την πόρτα και σκανάρω βιαστικά την αίθουσα. Το μάτι μου πέφτει κατευθείαν πάνω του και το θέαμα που βλέπω μου κόβει την ανάσα!
Φοράει μονάχα μια αθλητική βερμούδα, ενώ αθλείται σε ένα από τα όργανα γυμναστικής. Μένω να τον κοιτάζω άναυδη και άθελα μου παρατηρώ τους γραμμωμένους κοιλιακούς του, έπειτα τα στιβαρά του μπράτσα και τέλος τα γυμνασμένα πόδια του. Νιώθω μια μικρή φούντωση και το μυαλό μου αρχίζει και ταξιδεύει σε απαγορευμένα μονοπάτια.. Συνεχίζω να τον χαζεύω αναψοκοκκινισμένη κρατώντας τη σακούλα με τα σάντουιτς στο χέρι όσο εκείνος γυμνάζεται. Προσπαθώ να διώξω αυτές τις σκέψεις από το κεφάλι μου πριν με πάρουν χαμπάρι, αλλά νομίζω πως είναι ήδη πολύ αργά για κάτι τέτοιο! Το βλέμμα του είναι παγωμένο πάνω μου, ενώ το ύφος του κάθε άλλο από διακριτικό!

———————————————————————
Πρώτη μέρα στη δουλειά και όλα φαίνεται να πηγαίνουν καλά.... τουλάχιστον μέχρι να συναντηθούν!!!

Μην ξεχάσετε αστεράκι και σχόλιο!! 💗💗